Τους απογοήτευσες όλους! Γιατί;
Του Γιώργου Λακόπουλου
“Ἐπί τῶν ποταμῶν Βαβυλῶνος ἐκεῖ ἐκαθίσαμεν καὶἐκλαύσαμεν ἐν τῷ μνησθῆναι ἡμᾶς τῆς Σιών”
Από τον Δαβίδ- αρ. 136, O ψαλμός της εξορίας
“΄Άραγε μεταφέρει κανείς στον Αλέξη Τσίπρα την απογοήτευση των δημοκρατικών ψηφοφόρων που σηκώνουν εξ αιτίας του τον σταυρό του μαρτυρίου τους;”
Από το Διαδίκτυο
Η ανακοίνωση των ψηφοδελτίων Επικρατείας των δυο μεγάλων κομμάτων δικαιώνει στη συνείδησή μου την επιλογή να μην επιβαρύνω το Ανοιχτό Παράθυρο με τις ψευδαισθήσεις μου -που οδηγούσαν σε αποτυχημένες αναλύσεις για τις πολιτικές εξελίξεις.
Αυτό το σημείωμα δεν αποτελεί επιστροφή. Απλώς ως πολίτης δεν μπορώ να μην προσχωρήσω στη συλλογική απογοήτευση, αν όχι την απελπισία, γι’ αυτό που συμβαίνει και γι’ αυτό που έρχεται.
Για τη ΝΔ αρκεί να παρατηρήσει κανείς δυο στοιχεία: Την τροχιοδεικτική τοποθέτηση του… οικογενειακού δικαστή στην κορυφή του ψηφοδελτίου Επικρατείας. Και την ταπεινωτική προσχώρηση του Καραμανλισμού στον επελαύνοντα- και πολύ οργανωμένο τελικά -Νεομητσοτακισμό και την συμπράττουσα Ολιγαρχία.
Η Κληρονομική Δημοκρατία της Ελλάδας επιστρέφει εν τω μέσω της- επικοινωνιακής- νυκτός. Σα να μην έφταναν τα έργα και οι ημέρες της ως τώρα. Αλλά, τουλάχιστον του Κυριάκου, του βγαίνει.
Ήδη δείχνει να καταλαβαίνει τη φράση του Ανδρέα Παπανδρέου που δεν κατάλαβε ποτέ ο Τσίπρας: «Η πρωθυπουργία δεν είναι συλλογικός θεσμός». Από την ώρα που θα καταστεί φορέας της λαϊκής εντολής και τα σκυλιά δεμένα.
Ό,τι θέλει ο λαός. Μετά την απομάκρυνση εκ της κάλπης ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Άλλωστε θα έχει το προνόμιο του προκατόχου του: δεν θα συναντήσει ενδιάμεσες εκλογές.
Επιπλέον θα πάρει και προίκα: τη χώρα εκτός Μνημονίου, με λυμένο το Μακεδονικό, με νομοθετημένα όλα τα δύσκολα και με πρώτη θέση στα διεθνή σαλόνια. Στην Ιστορία δεν έλειψαν ποτέ οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» -κατά τον Λένιν.
Ο πόνος έρχεται από την πλευρά του Τσίπρα που απογοητεύει δραματικά τη Δημοκρατική Παράταξη. Τι δεν καταλαβαίνει πλέον ο Αλέξης Τσίπρας; Σε ποιους απευθύνεται με αυτές τις επιλογές;
-Διορίζει βουλευτές τους δυο υπουργούς που τον χαντάκωσαν εκείνο το δραματικό βράδυ στο Κέντρο Επιχειρήσεων για το Μάτι:
Τον κομματικό γραμματέα -που θα έπρεπε να έχει ήδη απομακρυνθεί μετά το φιάσκο στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Και τον υπερ-ογδονταετή «μέντορά» του, με μηδέν κοινοβουλευτικό και υπουργικό έργο- για την ασφάλεια του οποίου διατίθενται ενενήντα πέντε (αριθμός 95) αστυνομικοί.
-Συμβολίζει το μέλλον τοποθετώντας έναν -αξιοσέβαστο κατά τα λοιπά- 85άρη ως επικεφαλής… υπηρεσίας, δεδομένου ότι μετά τις εκλογές θα παραιτηθεί.
Καμιά διεύρυνση, καμία ανανέωση, καμία πλειοψηφική πολιτική. Καμία πρωτοβουλία μεγάλου πολιτικού. Χτίζει μια Κιβωτό του Νώε με όσα είδη κρίνει ότι πρέπει να διασωθούν και αφήνει τους άλλους στον Κατακλυσμό.
Κρατάει καιρό αυτή κολόνια. Η Δημοκρατική Παράταξη του προσφέρθηκε στο πιάτο και τον πήγε στο 36%, αλλά το «σύνδρομο του Αννίβα» τον έκανε να οπισθοχωρήσει στην «Αριστερά» του 4%. Λάθη επί λαθών. Στη δεύτερη κυβέρνηση- για την πρώτη καλύτερα να μην μιλάμε.
– Ο τραγέλαφος με τον Καμμένο, όταν υπουργός διαφωνούσε με τον Πρωθυπουργό δημόσια για μείζονα πολιτική επιλογή και παρέμενε υπουργός, εξοβελίζοντας τον Κοτζιά -που την διαμόρφωσε.
-Η άρνηση απόσυρσης του έντιμου -πλην πολιτικά ηλιθίου και κοινωνικά ανάγωγου -Πολάκη, που δεν κατάλαβε ότι οι υπουργοί δεν είναι σχολιαστές στο Ίντερνετ, ούτε μαγκίτες του Ψυρρή. Και όσο για την κάθαρση όλο λάδι και από τηγανίτα τίποτε.
-Οι τραγικές υποψηφιότητες στην Αυτοδιοίκηση: από την άτυχη και «καμένη» Δούρου, μέχρι τους ακατάλληλους των τριών μεγάλων δήμων και τους ανυπόληπτους των τοπικών κοινωνιών, αντί για συνεργασίες με κεντροαριστερούς αυτοδιοικητικούς, όπως ο Σγουρός ή ο Γερουλάνος που θα σάρωναν.
-Η ιδεοληπτική επιμονή «Είμαστε Αριστερά και δεν θέλουμε να γίνουμε Κεντροαριστερά». Η «Γέφυρα των Ερειπίων» με τους αμοραλιστές «κηπουρούς» του Γιώργου, τους παρηκμασμένους του Σημιτισμού και τα υπολείμματα του μετά το 1981 ΠΑΣΟΚ -που δεν υπήρξαν ποτέ ηγετικά στελέχη του, αλλά παρατρεχάμενοι. Ο μόνος από το ιστορικό ΠΑΣΟΚ που συμπράττει με τον Τσίπρα είναι ο ακέραιος Στεφ. Τζουμάκας.
-Η πρώιμη -πλην ανομολόγητη- στρατηγική του δευτέρου κόμματος και η σκληρή συσπείρωση προς τα κάτω, με την ανομολόγητη επιδίωξη της δεξιάς παρένθεσης. Με αυτό το πλευρό να κοιμούνται.
-Οι ολέθριοι -και ύποπτοι- χειρισμοί στη «Νοβάρτις» και άλλες υποθέσεις ιδίως από τον ανεκδιήγητο υπουργό, πρώην εισαγγελέα των αρχειοθετήσεων, που ωφέλησαν μόνο τους εμπλεκόμενους. Και ο Τσίπρας δεν πήρε ποτέ το μαστίγιο, γιατί ποτέ δεν διόρισε πρωθυπουργό τον εαυτό του.
-Τα νταραβέρια ορισμένων υπέρ Καλογρίτσα, που τους κατέστησε ομήρους ολιγαρχών, άνοιξαν τρύπες στα ύφαλα του ηθικού πλεονεκτήματος και, χωρίς να βαρύνεται η κυβέρνηση με κανένα σκάνδαλο, εξομοιώθηκε με τους άλλους.
– Η αγοραία διανομή ζεστού χρήματος, α λα Θανάση Κανελλόπουλο το 1981 και τα «πακέτα» α λα Σημίτη το 2003 σε μια κοινωνία που δεν ζητάει κατοστάρικα αλλά ευθύνη, ειλικρίνεια και καθαρή πολιτική. Πολιτική παροχών σε λάθος εκλογές που μετέτρεψαν μια ενδιάμεση και μάλλον φυσιολογική ήττα σε οριστική συντριβή.
– Το απόλυτο επικοινωνιακό κενό, που επέτρεπε στη ΝΔ και τα τυχοδιωκτικά στοιχεία που την συνεπικουρούν στα μίντια να αλωνίζουν προβάλλοντας τα δικά τους αμαρτήματα στους Συριζαίους. Ο Τσίπρας νικούσε τα λιοντάρια και τον έτρωγαν οι κοριοί. Περπατούσε επί των κυμάτων και του έλεγαν ότι δεν ξέρει κολύμπι. Ανυπεράσπιστος και αιθεροβάμων.
– Η βλακώδης αναγόρευση των ευρωεκλογών σε «δημοψήφισμα» και η βλακοδέστερη ανατροπή του σχεδιασμού για εκλογές στο τέλος της τετραετίας, χωρίς να υπάρχει καμία προετοιμασία, όπως αποδείχθηκε. Ευγενική προσφορά στον Κυριάκο Μητσοτάκη που είδε ξαφνικά να του γεννούν και τα κοκόρια.
-Το χειρότερο: μηδέν αυτοκριτική, όπως είναι το χαρακτηριστικό των ηγετών. Κάτι ανώδυνοι ψιλο-υπαινιγμοί, χωρίς καμία διόρθωση. Χωρίς συναίσθηση της κατάστασης που δημιουργεί η εκλογική ήττα. Ο Ζαχαριάδης είναι εδώ: οδήγησε στη συντριβή το αριστερό κίνημα και μετά διευκόλυνε τους διώκτες του με το σύνθημα «το όπλο παρά πόδα».
Αυτά και άλλα έκαναν μάγκα τον Μητσοτάκη. Ο «ανίκητος» Τσίπρας είδε τη σκόνη του. Πάει φουνταριστός για αυτοδυναμία, με σπόνσορα τον αντίπαλό του. Ο σταρ του πολιτικού συστήματος είδε την αίθουσα να αδειάζει γιατί το έργο άρχισε να γίνεται ανυπόφορο και οι θεατές να κόβουν εισιτήριο για τα μπουλούκια.
Σα να μην έφταναν αυτά, ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ προκαλεί τώρα τους δημοκρατικούς ψηφοφόρους με τη σύνθεση του ψηφοδελτίου Επικράτειας. Ήταν η τελευταία ευκαιρία να κινητοποιήσει τους -απεγνωσμένους -πολίτες της Δημοκρατικής Παράταξης και τη κλώτσησε.
Λυπάμαι πολύ, αλλά ο εκβιασμός «ψηφίστε μας πακέτο, για να μην έλθει ο Μητσοτάκης» δεν πιάνει. Αυτό το ψηφοδέλτιο δεν θα το πάρω.
ΥΓ: Κάποιοι απορούν. Μα τι έπαθε ο Τσίπρας; Τον εγκατέλειψε ο Θεός της Πολιτικής; Όχι. Ο ίδιος εγκατέλειψε το Θεό της Πολιτικής.
Ανάρτηση από: http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com
