Η πρόσκληση Ελληνικού εορτασμού των διακοσίων χρόνων από την επαναστατική διαδικασία με αρχή το 1821, έφερε την σύγκλιση ανθρώπων με διαφορετικές αφετηρίες, εμπειρίες, τρόπους ζωής. Ωστόσο η κεντρικότητα του στόχου, ο σεβασμός στις θυσίες των αγωνιστών και το απελευθερωτικό τους πνεύμα ζωντανεύει ελπίδα και αξίες άρνησης της σημερινής παρακμής.
Νοιώθουμε προσβεβλημένοι από το επιστημονικό καθεστωτικό προσωπικό, που χορηγεί σε σύγχρονους μηχανισμούς τα εργαλεία απαξίωσης ενός λαού και της ιστορίας του. Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος κυριαρχίας είναι να παρουσιάζεις την ασημαντότητα του θύματός σου, του κυριαρχούμενου. Αλλά όσοι έχουν προεξοφλήσει την επιτυχία τους δεν έχουν καταφέρει μετά από τόσα χρόνια διαβρωτικής δουλειάς να σβήσουν το Ελληνικό φιλότιμο που σιγοκαίει.
Δεν είναι μονοδιάστατη η εχθρότητα του πολιτικοπνευματικού κατεστημένου μονοσήμαντα εχθρική προς την απελευθερωτική διάσταση του 1821. Είναι η ηθική του συμβιβασμού με την καταστροφή των ατομικών και συλλογικών υποκειμενικοτήτων. Δεν πιστεύουν στον άνθρωπο δημιουργό, της ευποιίας και τέχνης συμβίωσης με θεσμούς αυτοκυβέρνησης.
Η ανολοκλήρωτη επανάσταση παραδίδει στο σήμερα το αίτημα άρνησης συμφερόντων και υπηρετικότητας , που παραμορφώνουν την συλλογική μας ιστορική εικόνα. Η πρωτοβουλία αυτή απαντά ως υπενθύμιση συνέχειας του εθνικού πολιτισμού, συγγενής με απελευθερωτικά κινήματα του κόσμου όλου. Τα αντι21 παραληρήματα μιας αφεντόδουλης και κακομοίρικης οικονομοπνευματικής ελίτ, που διαχέεται σε θεσμούς κρατικούς και κομματικούς, είναι άρνηση του ιστορικού ρόλου του κοινωνικού σώματος και της ατομικής ευθύνης.
Το σύστημα αποκαθήλωσης του 21 θα ήθελε να κάναμε απεργία. Μια σιωπηλή άρνηση. Αν το κάναμε θα ήταν παραχώρηση ολικής κυριαρχίας τους. Όμως μας έμαθαν ότι η πόλη μορφώνει πολίτες. Η επανασύνδεσή μας με το ιστορικό απελευθερωτικό φιλότιμο του αγώνα της ανεξαρτησίας έχει νόημα σήμερα, αν διαμορφώνουμε πολίτες με όρκο ζωής την ελευθερία, την άρνηση ελέγχου της σκέψης, την αυτοκυρίαρχη κοινωνική ζωή και πολιτεία. Είναι το νόημα ζωής με αποδοχή του Ελληνικού δημοκρατικού κεκτημένου.
Το 1821 δεν είναι για να το κάνουμε εικονίσματα, ευκαιρία αυτολατρείας. Με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον, μαθαίνουμε από τους όρους που διαμόρφωσαν αυτό το ευγενικό παρελθόν και έχουμε να πούμε πολλά για το σήμερα.
Τελικά, τιμούμε τον αγώνα αν δοκιμάσουμε την θέλησή μας να προσθέσουμε κάτι, αν αποδείξουμε ότι - όπως έλεγε ο Καστοριάδης - «ανήκουμε σε μια παράδοση που έχει τις ρίζες της στην θέληση για ελευθερία, για ατομική και συλλογική αυτονομία, που είναι αξεχώριστες».
Ξυλόκαστρο - 14 Ιουνίου 2020
