Σήμερα η τουρκοποίηση του νησιού προχωρά σταθερά μέσα από τους διπλωματικούς εκβιασμούς της Άγκυρας και ένα καλά οργανωμένο σχέδιο εποικισμού στα κατεχόμενα που έχει μετατρέψει τους Τουρκοκύπριους σε μειονότητα στα βόρεια του νησιού. Μαζί συνεχίζονται και οι προσπάθειες «διαλόγου», υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, που νομιμοποιούν την κατοχή και σπρώχνουν την Κυπριακή Δημοκρατία στην ίδια την αυτοκατάργησή της, κουρελιάζοντας κόκκινες γραμμές, στο όνομα της «λύσης».
Η Κύπρος γίνεται και πάλι το θύμα στο μεγάλο παζάρι της Μεσογείου. Οι «ρεαλιστές» που κυβερνούν σε Ελλάδα και Κύπρο, μας λένε να στηριχτούμε στη Δύση. Να βάλουμε στο παιχνίδι την Ε.Ε. και γιατί όχι και το ΝΑΤΟ και να αξιοποιήσουμε όποια ευκαιρία για συνεννόηση με την Τουρκία. Είναι έτοιμοι για νέες υποχωρήσεις και παγιδεύσεις. Ειδικά οι ελίτ στην Αθήνα, επιμένουν πως η «Κύπρος κείται μακράν», κάνοντας πως δεν βλέπουν την κοινή μοίρα του Ελληνισμού.
Η πρόκληση όμως για τον Ελληνισμό, και στις δυο του πατρίδες, και στην Ελλάδα και την Κύπρο, είναι η οικοδόμηση ανθεκτικότητας και η αντίσταση στον κίνδυνο να συνθλιβεί στις συμπληγάδες της κρίσης της δυτικής παγκοσμιοποίησης και την αυξανόμενη τάση προς τον πόλεμο από την μια και της αναθεωρητικής και επεκτατικής πολιτικής της Τουρκίας από την άλλη. Το βάρος αυτού του έργου, πέφτει εξ’ αντικειμένου στις πλάτες του ίδιου του λαού, που πρέπει να οικοδομήσει ξανά μια νέα ενότητα και συναδέλφωση, απαιτώντας και από τις ηγεσίες του μια κοινή και πιο ενεργητική και διεκδικητική στάση, τέτοια που να μπορεί να αρνηθεί τετελεσμένα και ύπουλα σχέδια.
