Του Γρηγόρη Γρηγοριάδη
Η ιστορία του "κινήματος Πριγκόζιν" έληξε, τουλάχιστον προς το παρόν. Πρόλαβε, ωστόσο, να προκαλέσει τόσες αναταράξεις και αντικρουόμενες προσεγγίσεις, που αξίζει τον κόπο να σταθεί κανείς σε μερικά σημεία, σε συνέχεια βεβαίως των πρώτων εκτιμήσεων που κάναμε πριν λίγες μέρες.
Υπάρχε, καταρχάς, το "θέμα Βάγκνερ" και η "ιερή αγανάκτηση" που προκαλεί σε διάφορους "συνεπείς" (ο Θεός να μας φυλάει...) συντρόφους "η εικόνα μιας Ρωσίας που στηρίζεται στους μισθοφόρους". Καταρχάς, θα πρέπει να θυμίσουμε ότι ο τακτικός ρωσικός στρατός (όπως και κάθε σύγχρονος στρατός) είναι εν πολλοίς μισθοφορικός με την έννοια ότι οι πλέον επίλεκτες μονάδες του στελεχώνονται από επαγγελματίες στρατιώτες (χώρια οι αξιωματικοί κλπ.). Χώρα που να στηρίζει τη στρατιωτική της ισχύ στους κληρωτούς, πολύ απλά, δεν υπάρχει.
Αλλά αυτό δεν είναι το κύριο ζήτημα. Ο βασικός λόγος για τον οποίο είναι απλώς γελοίο να θεωρείται - όπως διαβάζω από κάποιους - ειδικά η Βάγκνερ μια οποιαδήποτε "ιδιωτική στρατιωτική εταιρεία", είναι ότι η Βάγκνερ ήταν και παραμένει ένα πρότζεκτ της GRU, της ρωσικής στρατιωτικής αντικατασκοπείας κι αυτό αν και δεν είναι πολύ πλατιά διαδεδομένο, εντούτοις δεν είναι και άγνωστο, τουλάχιστον για όσους ενδιαφέρθηκαν να το "ψάξουν". Γι' αυτό, άλλωστε και η δομή και το ιδεολογικό πλαίσιο δράσης της είναι πολύ συγκεκριμένο. Και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, λίγο-πολύ, όλες οι αντίστοιχες PMC's μια αντίστοιχη σχέση έχουν με τις μυστικές υπηρεσίες των χωρών τους.
Το δεύτερο ζήτημα που κυριάρχησε, ίσως και περισσότερο από το πρώτο, είναι φυσικά ο ίδιος ο Πριγκόζιν. Είναι, όμως, κάπως άδικο αυτό μιας και ως πρόσωπο, στην πραγματικότητα, ήταν μονάχα ο "μπροστινός" της "δύναμης Βάγκνερ", τουλάχιστον μέχρι τις τελευταίες μέρες. Το γιατί επιλέχθηκε αυτός σε αυτή τη θέση, αν και οι στρατιωτικές του ικανότητες ολοφάνερα δεν είναι κάτι το αξιοσημείωτο, είναι μια άλλη συζήτηση. Ας πούμε μόνο ότι με το λούμπεν προφίλ του ήταν το κατάλληλο πρόσωπο να ηγηθεί ενός στρατού παραβατικών ή μισοπαραβατικών "κατσαπλιάδων" προορισμένων για πολύ ειδικές "δουλειές". Όσοι νιώθουν κάπως άβολα με αυτό, ας σκεφτούν αν μπορούσε, αν είχε δικαίωμα η ηγεσία του ρωσικού στρατού να πολεμήσει αποτελεσματικά τα ναζισταριά και τους ΝΑΤΟικους δολοφόνους αντιπαρατάσσοντας αμούστακα παιδιά, ή/και έφεδρους επίστρατους των 2 μηνών εκπαίδευσης. Η απάντηση, είναι, νομίζουμε, προφανής...
Είναι ολοφάνερο, λοιπόν, ότι το επίδικο της υπόθεσης δεν ήταν η Βάγκνερ και η τυπική της "τύχη". Αυτό έλειπε να αμφισβητείται στον δημιουργό και εργοδότη της (ο Πούτιν έδωσε μερικά πολύ χαρακτηριστικά στοιχεία για τη χρηματοδότηση της Βάγκνερ από το ρωσικό κράτος) το δικαίωμα να αποφασίζει για το πώς, που και υπό τον έλεγχο τίνος θα την αξιοποιεί κάθε φορά. Ακόμα και η, εντελώς φυσιολογική, γραφειοκρατική κόντρα της ηγεσίας του τακτικού στρατού και της GRU για το ποιος θα είναι ο βαθμός αυτονομίας της δεύτερης, άρα και της ίδιας της Βάγκνερ, δεν έπαιξε κάποιο βασικό ρόλο στην υπόθεση. Ποιος βλάκας μπορεί να πιστέψει ότι εξ αυτού και μόνο θα έφταναν την όποια τέτοια κοντρίτσα στο όριο της ανοιχτής, ένοπλης ρήξης?
Στο σημείο αυτό, είναι αναγκαίο να πούμε ότι η στρατιωτική γραφειοκρατία στη Ρωσία, ήδη από τον καιρό της μπρεζνιεφικής ΕΣΣΔ, ήταν και παραμένει από τους βασικότερους πυλώνες του εκάστοτε συνασπισμού εξουσίας. Ακόμα και η πιο δυτικόδουλη, κομπραδόρικη διακυβέρνηση, αυτή του μέθυσου εγκληματία Γέλτσιν, δε μπορούσε να μην το παίρνει υπόψη της αυτό, στην προσπάθειά της βεβαίως να την προσεταιριστεί, με απώτερο σκοπό να την διαβρώσει. Κι αυτό έκανε. Το ποιος διάβρωσε ποιον, βέβαια, το είδαμε στην πορεία...
Ο Σοιγκού, λοιπόν, που κάποιοι (αμφιβόλου νοημοσύνης) "γελτσινικό" τον ανέβαζαν, "υπονομευτή" τον κατέβαζαν, ήταν στην κυβέρνηση από το 1991 (ως υπουργός έκτακτων καταστάσεων και από το 2012 ως ΥΠΑΜ), πολύ απλά γιατί... δε μπορούσε να μην είναι! Όχι, ούτε ο Σοιγκού ήταν άνθρωπος του Γιέλτσιν, ούτε ο Γέλτσιν άνθρωπος του Σοιγκού. Απλώς, ας εξηγήσει κάποιος σε όλους όσους φωνασκούν ότι καμία ρωσική κυβέρνηση δε μπορούσε, ούτε μπορεί φυσικά, να μην έχει στη σύνθεση της εκπροσώπους του στρατιωτικοβιομηχανικού απαράτ, τους οποίους φυσικά τους επιλέγει το ίδιο κι όχι εκείνη. Και, για να είναι ο Σοιγκού στην κυβέρνηση για σχεδόν 30 χρόνια, το λιγότερο που μπορεί κανείς να εκτιμήσει είναι ότι, ως άτομο, χαίρει της πλήρους εμπιστοσύνης αυτών τους οποίους εκπροσωπεί.
Άλλωστε και ο ίδιος ο Βλ. Πούτιν είναι άνθρωπος βγαλμένος από την ίδια μήτρα. Είναι το πρόσωπο-εγγυητής της ενότητας του παρόντος συνασπισμού εξουσίας, ανάμεσα στη στρατιωτικοβιομηχανική και κρατική γραφειοκρατία και σε μια, αδύναμη ακόμα και ασταθή εθνική αστική τάξη. Το να μιλά κανείς, σε αυτό το πλαίσιο, για μια υποτιθέμενη... ριζική αντίθεση Πούτιν - Σοιγκού είναι πραγματικά ή πολιτικά μυωπικό, ή απλά, ηλίθιο. Αναρωτιέμαι πόση μαζεμένη ανοησία - ή κάτι πολύ χειρότερο, ενδεχομένως... - μπορεί να κρύβεται πίσω από τη διαβόητη "θεωρία" της maskirovka (παραπλάνησης) που εδώ και λίγες μέρες κυκλοφορεί σε ορισμένα κανάλια πληροφόρησης, social media κλπ. Αλήθεια, υπάρχει έστω και ένας (1) πολιτικός λόγος για τον οποίο το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα της Ρωσίας (του οποίου οι Σοιγκού-Γκερασίμοφ είναι από τους πλέον δοκιμασμένους εκπροσώπους), να επιθυμεί την ήττα της Ρωσίας; Γραφειοκρατική φαγωμάρα; Πολύ πιθανόν. Ανικανότητα κάποιων στελεχών; Αναμφισβήτητα. Δισταγμός για μια άμεση και αποφασιστική κλιμάκωση του πολέμου με γενική επιστράτευση, αποχώρηση από τυχόν συνομιλίες με τη Δύση σε αυτή τη φάση κλπ.; Κι αυτό αρκετά πιθανό. Αλλά είναι αυτά λόγοι για να στηρίξουν τις καταγγελίες Πριγκόζιν, ότι οι Σοιγκού-Γκερασίμοφ (δηλαδή η στρατιωτικο-βιομηχανική γραφειοκρατία) επιθυμούν συνειδητά την ...αυτοκαταστροφή τους (γιατί τι άλλο σημαίνει, πρωτίστως, μια ενδεχόμενη ρωσική ήττα...);;; Ζητείται κάπου σοβαρότης...
Ας επιστρέψουμε όμως στο θέμα μας. Πώς φτάσαμε στην κίνηση Πριγκόζιν, αφού όλες οι ομάδες της στρατιωτικής και κρατικής γραφειοκρατίας δεν είχαν κανένα λόγο να συμβεί κάτι τέτοιο? Άρα, εδώ, εκφράστηκε η εμπλοκή κάποιου τρίτου μέρους: ούτε του Σοιγκού, ούτε του Γκεράσιμοφ, ούτε τίποτα από όλα αυτά, αλλά της κανονικής Πέμπτης Φάλαγγας, δηλαδή των δυνάμεων της ξενόδουλης, δεμένης με τη Δύση, αστικής τάξης, των μεγαλο-ολιγαρχών που από την πρώτη στιγμή έβγαλαν "σπυράκια" με την ΕΣΕ και δε σταμάτησαν να την υπονομεύουν.
Λεπτομέρειες είναι δύσκολο να γνωρίζει κανείς, όμως πρέπει θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι τον Πριγκόζιν τον "δούλευαν" καιρό, όχι φυσικά λέγοντας την αλήθεια για τον αληθινό στόχο, αλλά στοχεύοντας στο πατριωτικό, το αντιγραφειοκρατικό, το ηρωικό και, κυρίως, ότι στο ότι αυτό ακριβώς... θέλει ο Πούτιν, δηλ. να τον πείσουν ότι είναι ο "εκλεκτός" που είναι θα "καθαρίσει" όσα ο Πούτιν εκ της θέσης του - ή, ακόμα χειρότερα (όπως γράφτηκε από κάποιους στα όρια της προβοκάτσιας) λόγω της αδυναμίας του, δεν ήταν εφικτό, τάχα, να διευθετήσει και, φυσικά, ότι η τυχόν κίνησή του θα γίνει με την πλήρη έγκριση και στήριξή του. Εκ του αποτελέσματος φάνηκε ότι ήταν εύστοχη επιλογή, μιας και ο ίδιος ο "Μάγειρας" είναι περίπτωση λιγάκι...του γιατρού, οπότε φαίνεται ότι το 'φαγε το παραμύθι.
Όμως, το βασικό πρόβλημα των πεμπτοφαλαγγιτών είναι ότι, στην πραγματικότητα, δεν είχαν και δεν έχουν ερείσματα στο στρατό. Άρα, αντικειμενικός στόχος της προβοκάτσιας ήταν να προκληθεί τεχνητή όξυνση που, με κατάλληλους χειρισμούς θα μπορούσε να οδηγηθεί σε ανοιχτή ρήξη. Φαίνεται ότι το σημείο-κλειδί στο σχέδιο αποσταθεροποίησης ήταν το να εκτεθεί ο Πούτιν ως υπερασπιστής των ... υποτιθέμενων "γιελτσινικών προδοτών Σοιγκού-Γκερασίμοφ", έτσι ώστε η πιο σκληρή πτέρυγα αξιωματικών, τύπου Σουροβίκιν, να "τσιμπήσει" και να στηρίξει τον Πριγκόζιν. Στην ουσία, επειδή δεν είχαν τίποτα, οι πεμπτοφαλαγγίτες πήγαν να τους βάλουν να τσακωθούν μεταξύ τους με τον Πριγκόζιν στο ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου.
Αλλά, ο Πούτιν και η ηγεσία του στρατού-GRU και της FSB δε "μάσησαν" και δεν "τσίμπησαν" το δόλωμα. Ενώ δε δίστασαν άμεσα να κηρύξουν την κίνηση αυτή ως προδοσία, ταυτόχρονα έστειλαν τον (δηλωμένο "σκληροπυρηνικό" και με ισχυρά αντιγιελτσινικά και φιλοσοβιετικά αντανακλαστικά) Σουροβίκιν στο Ροστόφ για να πει αυτός κι όχι κάποιος άλλος στον Πριγκόζιν πόσο ανόητος είναι κι ότι τον δουλεύουν και συγχρόνως φρόντισαν να αποφύγουν όσο περισσότερο γινόταν μια κλιμάκωση με λογική άμεσης, βίαιης καταστολής (το αντίθετο δηλ. από αυτό που διάφοροι εγχώριοι κόπανοι κατηγορούν την ηγεσία του στρατού για τους νεκρούς πιλότους... τι να πει κανείς), ακριβώς για να πείθονται οι Σουροβίκιν κλπ. ότι η ανώτατη ηγεσία δεν τους κοροϊδεύει και δεν τους χειραγωγεί.
Αποτέλεσμα: όλοι οι αξιωματικοί που ήταν ευάλωτοι στο να πατήσουν την μπανανόφλουδα των πεμπτοφαλαγγιτών και να στηρίξουν τον ημίτρελο Πριγκόζιν, κατάλαβαν τι παιζόταν και τάχθηκαν άνευ όρων στο πλευρό του Πούτιν. Έτσι το σχέδιο των δυτικών υπηρεσιών και των πεμπτοφαλαγγιτών συνεργατών τους πήγε, ευτυχώς για τον πλανήτη, στον κουβά...
Φυσικά, πολύ γρήγορα κατάλαβε κι ο ίδιος ο "Μάγειρας" σε τι παγίδα έπεσε, οπότε δεν υπήρχε άλλη διέξοδος από τη συμφωνία που κλείστηκε. Κι επειδή πολύς λόγος έγινε για τον "προδότη Πριγκόζιν", θα θυμίσω αυτό που έγραψα ενώ ακόμα οι εξελίξεις "έτρεχαν": η κίνησή του ήταν ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ ΠΡΟΔΟΤΙΚΗ, μιας και σε κάθε περίπτωση έγινε όργανο ενός σχεδίου αποσταθεροποίησης. Είναι, όμως, άδικο και κυρίως αναπόδεικτο το να θεωρηθεί ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ προδότης ο ίδιος. Κι αυτό εξηγεί σε μεγάλο βαθμό το τι προβλέπει η συμφωνία που επετεύχθη για το πρόσωπό του.
Συμπέρασμα, όπως γράψαμε και σε χθεσινό τουί μας: το σχέδιο της Δύσης και των συνεργατών της έπεσε παταγωδώς στο κενό. Ο Πούτιν βγήκε πιο ενισχυμένος και με ακόμα πιο συσπειρωμένη γύρω του, την πλειοψηφία του ρωσικού λαού. Απέδειξε ότι είναι, σήμερα, ο μεγαλύτερος εν ενεργεία πολιτικός ηγέτης του πλανήτη, από όποια σκοπιά κι αν κρίνει κανείς τις επιλογές του.
Μαύρα τα μαντάτα για τα ναζισταριά του Κιέβου και τους ιμπεριαλιστές προστάτες τους. Η μάχη κλιμακώνεται, θα είναι ακόμα πιο λυσσώδης, αλλά Η ΝΙΚΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ, του Ντονμπάς, της Ρωσίας, των λαών που μάχονται για μια νέα, δίκαιη, δημοκρατική τάξη πραγμάτων στο διεθνείς σχέσεις, των κομμουνιστών και αντιιμπεριαλιστών-επαναστατών που ανασυγκροτούνται προγραμματικά, πολιτικά, οργανωτικά και αναπόφευκτα θα επαναφέρουν τα προτάγματα της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης στο προσκήνιο της Ιστορίας!!!
Ανάρτηση από: https://ggrigoriadis.blogspot.com/
