Είναι λυπηρό να σκέφτεσαι όσα έχει περάσει 10 χρόνια ο τόπος, να αισθάνεσαι αυτό που έρχεται (κρίση, πανδημία, τουρκική επιθετικότητα κ.λπ.) και να διαπιστώνεις ότι το αίτημα της κυριαρχίας της χώρας έχει μείνει εντελώς στα αζήτητα.
Οι διαχειριστές του υπάρχοντος συστήματος δεν μπορούν καν να το διανοηθούν, πόσο μάλλον να χαράξουν μια στρατηγική που θα προστατεύει και θα καταχτά την κυριαρχία βήμα–βήμα, με σχέδιο και στόχους. Προσκολλημένοι στο υπάρχον καθεστώς σχέσεων του μεταπρατικού και παρασιτικού ρόλου της Ελλάδας, το αναπαράγουν διαρκώς και αναπαράγονται οι ίδιοι ως μια ολιγαρχία του τόπου.
Το παράξενο είναι πως το αίτημα της εθνικής κυριαρχίας, της ανεξαρτησίας, έχει εγκαταλειφθεί και από όσους στα λόγια, στις διακηρύξεις κ.λπ. αγωνίζονται για μια συνολική αλλαγή, για μια ανατροπή. Παράξενο αλλά πραγματικό, η Αριστερά και ο αντιεξουσιαστικός χώρος το έχουν κι αυτοί εγκαταλείψει. Το θεωρούν «εθνικιστικό», «αστικό» και δεν τους ενδιαφέρει. Στην πραγματικότητα, η κοσμοπολίτικη, παγκοσμιοποιητική και ευρώδουλη αριστερά (στυλ ΣΥΡΙΖΑ και λοιποί δορυφόροι του) περισσότερο αγώνα κάνουν για να «ανοίξει» κι άλλο η Ελλάδα παρά για να αποκτήσει κυριαρχία, εθνική και λαϊκή. Ο Παπαδημούλης, με το παλαιστινιακό μαντήλι σε φωτογραφίες, ξέρει να γεμίζει (όχι αυτός αλλά η κουστωδία του) τα καλάθια στα σουπερ μάρκετ μόλις έφθασε Ελλάδα (καθόλου καραντίνα γι’ αυτόν), να έχει υψηλότατες καταθέσεις στις τράπεζες και να είναι πρωταγωνιστής σε αγορά οκτώ διαμερισμάτων που νοίκιασε σε ΜΚΟ συμφερόντων Σόρος! Γνήσιο μέταλλο ο Δημητράκης…
Δεν είναι ο μόνος, είναι όμως ο εκπρόσωπος…
Το αίτημα πρέπει να ανασυρθεί από τα αζήτητα. Είναι κρίσιμο ζήτημα προσανατολισμού και επιβίωσης. Να γίνει κινούσα ιδέα και νόημα για όσους θέλουν ο τόπος να απαλλαγεί από τη νεοαποικιακή επικυριαρχία και η χώρα να βαδίσει με ορίζοντα διαφορετικό από τη διάλυσή της.
Ανάρτηση από: https://edromos.gr/
