Όπως και αν βγει από τον πόλεμο η Ουκρανία,
“τεμαχισμένη” ή “αρτιμελής” όπως την ξέρουμε, είναι το πρώτο “βαρύ” βήμα για
θεμελιώδη ανακατάταξη στην Ευρώπη μετά τη Γιάλτα. Θα νόμιζε κανείς πως τα
ουσιαστικά ζητήματα είχαν τελειώσει μετά την πτώση της ΕΣΣΔ. Η Δύση, οι ΗΠΑ και
ο καπιταλισμός είχαν νικήσει. Τα ιμάτια του ηττημένου τα είχαν μοιράσει οι
νικητές, με τις ΗΠΑ να πέρνουν τη μερίδα του λέοντος. Τέλος καλό. Αλλά όχι όλα
καλά.
Η Γιάλτα ήταν εντάξει όσο υπήρχε η Σοβιετική Ένωση.
Όταν έπεσε η ΕΣΣΔ, οι συσχετισμοί και τα κριτήρια άλλαξαν. Στις νέες “κτήσεις”
των ΗΠΑ, ο Μπους είδε μια “νέα Ευρώπη”, που θα μπορούσε σε ώρα ανάγκης να
αντιπαρατεθεί στην παλιά Αγγλία, τη Γαλλία και λοιπές πρώην αποικιακές
δυνάμεις, θλιβερά απομεινάρια του “ένδοξου” παρελθόντος, που τρέφουν ακόμη
κρυφούς πόθους παλινόρθωσης, όπως και η ηττημένη Γερμανία. Οι ΗΠΑ σ’ αυτές τις
συνθήκες μπορούσαν να θεωρούνται δικαίως υπερδύναμη, όχι απλώς η πιο ισχυρή,
αλλά η μία και μοναδική. Το “Τέλος της Ιστορίας” προεξόφλησε ο βιαστικός Φουκογιάμα,
ο πιο αδαής στην υπηρεσία του “αφεντικού”.
Τώρα έχουμε μπει στην τρίτη φάση για τη νέα Γιάλτα. Όπου οι ΗΠΑ αγωνίζονται να κρατήσουν τον τίτλο της υπερδύναμης. Όχι πια της μόνης, αλλά τουλάχιστον, της πιο ισχυρής. Η Κίνα και η Ρωσία το αμφισβητούν. Η Ευρώπη έχει πέσει σε πολιτική ανυποληψία και είναι χαρακτηριστική η επαναλαμβανόμενη αποστροφή “fuck Europe”. Ο εφιάλτης της αμερικανικής ηγεσίας ήταν και είναι να μην υπάρξει άλλη χώρα στον δυτικό χώρο, στην Ευρώπη, ικανή να διεκδικήσει τα πρωτεία. Ούτε καν να προβάλλει προσκόμματα στις θελήσεις των ΗΠΑ.
Μάχη για την ηγεμονία στη νέα ΓιάλταΑυτό ήταν το νόημα της μεταπολεμικής στρατηγικής του
πρέσβη Κέναν για “ανάσχεση” της ΕΣΣΔ, και αργότερα του Μπρεζίνσκι (“Μεγάλη
Σκακιέρα” 1998): Η Ρωσία να παραμείνει μία περιφερειακή δύναμη και να μην
εξελιχθεί σε παγκόσμια. Η Κίνα παρά το μέγεθός της, την οικονομική της ραγδαία
άνοδο και τη σχετική στρατιωτική της ισχύ, παραμένει μια “μακρινή” χώρα, απειλή
για το (πολύ…) μακρινό μέλλον. Η Ρωσία σήμερα και όχι αύριο πρέπει να πνιγεί
στο αυγό της.
Όσα γίνονται τώρα στην Ουκρανία οφείλονται στην προσπάθεια των ΗΠΑ να περιοριστεί η Ρωσία σε μια στενή αυλή, να μείνει αν είναι δυνατόν χωρίς “πρασιά”. Χωρίς ανάσα ασφαλείας από τους δυτικούς πυραύλους. Αυτή η ανάγκη τυφλώνει τις ΗΠΑ και τις ωθεί να παίζουν με τη φωτιά, να μην βλέπουν καν τους κινδύνους της στρατηγικής τους, πχ όταν έκαναν το άνοιγμα στην Κίνα.
Ο “πολύς” Κίσσινγκερ άνοιξε το δρόμο στη σημερινή
Κίνα, ανυποψίαστος για την ικανότητα του Πεκίνου να περάσει από τον “ιδεαλιστή”
Μάο στον σημερινό “πραγματιστή” Σι, μέσα σε μια-δυο γενιές. Τα ίδια έκανε και
με την Τουρκία. Της “χάρισε” τη μισή Κύπρο για να πρακτορεύει τα αμερικανικά
συμφέροντα στη Μέση Ανατολή, αλλά “έτρεφε φίδι στον κόρφο” της πατρίδας του.
Το ρίσκο της Ευρώπης
Αυτό που μπορεί να αποδειχθεί χειρότερο από όλα στη
νέα Γιάλτα είναι ο επανεξοπλισμός της Γερμανίας. Υποτίθεται ότι οι ΗΠΑ
κρατούσαν άοπλη τη Γερμανία για να μην τριτώσει η μεγαλομανής απόπειρά της να
καταστρέψει τον κόσμο. Στην αντιρωσική μανία τους οι ΗΠΑ δίνουν άφεση των
(γερμανικών) αμαρτιών και ανοίγουν τον ασκό του αιόλου για το προσεχές μέλλον.
Οι ΗΠΑ, με όλους τους Δυτικούς στην ποδιά τους,
χτίζουν υψηλά τείχη, οικονομικά και άλλα, για να απομονώσουν τη Ρωσία. Το
ερώτημα είναι, ποιος κρατάει ποιον στην απομόνωση. Έχει περάσει ανεπιστρεπτί η
εποχή που οι Δυτικοί ήταν μονοκράτορες, κρατούσαν τα “κλειδιά της βασιλείας”.
Εξ ανάγκης, από συμφέρον, ούτε η Κίνα ούτε άλλη χώρα του Τρίτου Κόσμου (αλλά
όχι τριτοκοσμική) θα αφήσουν τη Ρωσία μόνη. Γιατί ξέρουν ότι μετά θα έρθει η
σειρά τους, με δεδομένο ότι η Ρωσία είναι η μόνη που μπορεί να εμποδίσει
στρατιωτικά, την υποταγή τους στη αδηφάγο Δύση.
Ενδεικτικό παράδειγμα η Συρία. Ακόμα και αν οι Ρώσοι
έκαναν λάθος, από τον Πούτιν ως τους στρατηγούς του, παραβλέποντας τον κανόνα
ότι τον εισβολέα δεν τον αγαπάει κανείς, παραμένει το ουσιώδες ζήτημα: Ο, τι
από την Κίνα ως την Ινδία, το Πακιστάν, ακόμα και την, τελικώς…φιλοδυτική,
Τουρκία, κανείς δεν έχει συμφέρον να ταυτιστεί με τις ΗΠΑ ή την Αγγλία και
τον…περιφερόμενο Μακρόν.
Δίχως πολιτικό έρμα
Ο κόσμος έχει πλατύνει πολύ πέραν της μικρής το δέμας
Ευρώπης. Με απλά λόγια, οι ΗΠΑ και οι λοιπές δυτικές χώρες δείχνουν μια
υστερία, που αποκαλύπτει όχι ευφυείς, ψύχραιμους στρατηγούς και πολιτικούς
ηγέτες, αλλά φοβισμένους, μικρής εμβέλειας ανθρώπους, που είχαν (και έχουμε)
την ατυχία να κάθονται σε πολυθρόνες πολύ μεγάλες για το μπόϊ τους.
Με απλά λόγια όπως το πρόβλημα δεν είναι ως άτομο ο Ερντογάν, αλλά η Τουρκία ως μεγάλη χώρα με φιλοδοξίες, έτσι ακριβώς το πρόβλημα δεν είναι ο Πούτιν, αλλά η Ρωσία. Η αυταπάτη των δυτικών ότι θα ξαναβρεθεί ένας Γιέλτσιν έτοιμος να ξεπουλήσει τα πάντα, είναι απλώς αυταπάτη. Η Ρωσία δεν είναι Ελλάδα, γεννημένη και μεγαλωμένη ως προτεκτοράτο. Ήταν αυτοκρατορία και παραμένει πανίσχυρη, με τα πάνω της και τα κάτω της.
Η Αθήνα θα όφειλε να μην το ξεχνάει, παρά την επιθυμία
της να φανεί αρεστή στους επικυρίαρχους, γιατί έχει ο καιρός γυρίσματα. Θα
μπορούσε πχ να παραδειγματιστεί από τον κακό γείτονα με γνώμονα ότι ούτε ο
σημερινός φίλος ούτε ο αντίπαλος έχουν μπέσα. Είναι έτοιμοι πάντα να
ξεφορτωθούν τα περιττά βάρη για να τρέξουν πανάλαφροι προς τη νίκη τους.
Συμπληρώνονται ήδη εκατό χρόνια…
