Kείμενο/Απαγγελία: Meli
Σκηνοθεσία/Κάμερα/Μοντάζ: Pstation/PopyStella Tsitou
Κείμενο
Άνθρωποι πληγιασμένοι./
Χτυπημένοι σαν σκυλιά/, κακοποιημένα από ανθρώπους ,/ κακοποιημένα σώματα /, και το χέρι που τα σημαδεύει ακόμα μια κακοποιημένη ψυχή. Μια ψυχή που μεγάλωσε ανάμεσα στη σκατίλα/ εσκεμμένα ή ίσως και τυχαία. Σώματα με ουλές και κοψίματα/, και το χέρι που τα ατίμασε, να κουβαλάει μια ακόμα πονεμένη ψυχή,/ χαμένη μέσα στα μη και στα όχι.
Μια ψυχή μπερδεμένη /σαν την μέλισσα που δεν βρίσκει τη γύρη της και αρκείται σε ένα μπολάκι γεμάτο με ζάχαρη και νερό,/ αφημένο σε μια γωνιά κάπου μακρυά από όλους και όλα /, και πλέον ξέρει πως/ σε αυτόν τον καινούργιο τρόπο ίσως να πρέπει να συνηθίσει πια να ζει.
Ψυχές γεμάτες, ψυχές αδειανές, μονόχρωμες, ψυχές χρωματιστές. Ψυχές εκατομμύρια/, πονεμένες,/ τόσο που δεν μπορούν την γλύκα /, τόσο που ζητάνε παραπάνω πόνο, μήπως και νιώσουν τη χαρά,/ τόσο που ζητάνε πόνο κι' άλλο μήπως και νιώσουν οικεία. Τόσο που όταν έρχεται η χαρά αδυνατούν να την πάρουν στα σοβαρά.
Σώματα φτιαγμένα από χέρια που ενώνονται με άλλα σώματα,/ σώματα χαραγμένα από χέρια που φορτίο τους έχουν κι αυτά άλλες πονεμένες ψυχές/, που κι αυτές ακούν στο βάρος άλλων πονεμένων σωμάτων, κι αυτά το ίδιο χαραγμένα ή και περισσότερο,/ ή και λιγότερο/ ή απλά χαραγμένα το ίδιο βαθιά, αλλά από διαφορετικό χέρι.
Και όλα από κάτι να κουβαλάνε.
Και όλα από κάτι να τους πονάει, και όλα με κάτι να θέλουν να πονέσουν.
Και αν δεν πονέσουν σχεδόν ασφυκτυούν. Κι αν δεν πληγιάσουν σχεδόν υποφέρουν. Και αν δεν γεμίσουν τον πόνο τους με τον πόνο των άλλων, φορτώνονται οι ίδιοι με παραπάνω πόνο/, με το πιο ανυπόφορο πόνο. ///
Και μετά νιώθεις ενοχές.
Και μετά σιωπή.
Και μετά μακάρι να ήταν όλα αλλιώς.
Και πάντα να αποφεύγεις να κοιταχτείς στον καθρέφτη.
Και όταν πέφτει το μάτι σου εκεί, να έχεις ήδη μια φτιαγμένη ιστορία για το ποιος είναι αυτός που στέκεται απέναντι σου.
Και κάθε μέρα ο πρωταγωνιστής να αλλάζει. Και κάθε μέρα παίρνεις τον ρόλο κάποιου άλλου.
Και κάθε μέρα να μπορείς να γίνεσαι ο οποιοσδήποτε εκτός από εσένα.
Να σε κοιτάς στο καθρέφτη και να σε λυπάσαι.
Βρίσκεις μια μια τις πληγές του ανθρώπου που η μορφή του καθρεφτίζει μπροστά σου,/ τις κοιτάς σαν να μην τις έχεις ξαναδεί ποτέ. Σα να μην τις ένιωσες ποτέ να τρυπάνε την ψυχή σου/ ,σα να μην σκούπισες ποτέ το αίμα που έτρεχε από αυτές. Σαν να μην ένιωσες ποτέ τα δάκρυα να κυλάνε στις άκρες των χειλιών σου παρακαλώντας να βρουν ένα τέλος.
Κοιτάς τις επουλωμένες ουλές αναζητώντας κάθε. μέρα. το σημερινό σου Εγώ.
Και ξαφνικά δεν είσαι κανείς.
Και ξαφνικά βγαίνεις έξω από το σώμα σου και φτάνεις κάπου να σε χαζεύεις από μακρυά. Και σωπαίνεις.
Ξαφνικά καταλαβαίνεις πως/ από εδώ έξω, είσαι όμορφος πολύ. Νιώθεις να σου λείπεις λίγο. Αναρωτιέσαι γιατί όταν είσαι μέσα σου γίνεσαι κάποιος άλλος, /θυμώνεις λίγο με εσένα,/ αλλά για ακόμα μια φορά σου κάνεις τη χάρη και σκέφτεσαι κάτι άλλο να ξεχαστείς. Σε κοιτάς ξανά./.η απόσταση ακόμα πιο μακρινή αυτή τη φορά,/ μα είσαι όμορφος πολύ. Ανοίγεις τα μάτια, η μορφή σου μπροστά στον ίδιο καθρέφτη,/ κουρασμένος ίσως μπερδεμένος. Σήμερα θα είμαι Εγώ.
Για όσο κρατήσει. Σήμερα θα σταθείς μπροστά στην ίδια σου την ψυχή, /θα κοιταχτείς στον καθρέφτη και θα δεις εσένα. Και θα πονέσεις πιο πολύ από κάθε άλλη φορά. Θα πονέσεις πιο πολύ απ' ότι σε πόνεσε ποτέ ξένο χέρι,/ θα δακρύσεις πιο πολλά δάκρυα από όλα τα δάκρυα που έχουν τρέξει ποτέ πάνω στο πρόσωπο σου. Απόψε θα χαράξεις πληγές πάνω στις ήδη πληγές σου/, και θα σκουπίσεις το αίμα που τρέχει στο δέρμα σου με τον πιο αβάσταχτο πόνο που έχει ποτέ ξεσπάσει μέσα σου. Απόψε θα ζήσεις. Θα ζήσεις με τον όσο πόνο σου έχει απομείνει. Γιατί είναι δικός σου, και πάντα θα τον κουβαλάς. Γιατί σου ανήκει και πάντα θα τον καλωσορίζεις. Γιατί έφτυσες αίμα να τον αποδεχτείς και πάντα θα τον αγαπάς. Γιατί από όλα όσα μπορείς να γίνεις,/ επιλέγεις να γίνεις Εσύ. Εγώ. Εμείς.
Άνθρωποι πληγιασμένοι σαν κακοποιημένα σκυλιά. Με σώματα ματωμένα που γερνάνε στο χρόνο και ψυχές πονεμένες που πάντα θα πετάνε σαν άγρια πουλιά. Άνθρωποι μόνοι. (Μόνοι) Με τις πληγές μας ανοιχτές, να καίνε σαν λάβα/, ψυχές ματωμένες. Ψυχές που πονούν μα σφίγγουν τα δόντια και προχωρούν παρακάτω. Ψυχές που δαγκώνουν στο πέρασμα τους πριν προλάβουν να δαγκωθούν.
Ψυχές με πληγές επουλωμένες που δεν πονούν πια. Ψυχές που δεν πονούν πια μα όσο περνάει ο χρόνος θα αντέχουν όλο και παραπάνω. Ψυχές που δεν πονούν πια, μα πάντα θα θυμούνται. Ψυχές που δεν πονούν πια μα πάντα θα υπάρχουν.
Συμμετέχουν οι φίλοι
Ελένη Αποστολάκου
Τάσος Χρυσόπουλος
Πέτρος Λοΐζος
Λυδία Εμμανουήλιδη
Δημήτρης Λαγός
Βίνα Σέργη
Βασίλης Ράλλης
Ιάκωβος Μηνδρινός
Μeli
https://www.instagram.com/_meligold_/
https://www.facebook.com/xruso
Chris Kiriazis
https://open.spotify.com/artist/1Uno1...
https://www.youtube.com/watch?v=wRpTy...
Popy stella
https://www.instagram.com/pstation_/
https://www.facebook.com/profile.php?...
21/3/2022
