- Η σύγκρουση στην Ουκρανία μεταξύ, από τη μια μεριά, φασιστών και γκανγκστερικών αποβρασμάτων που πιθανότατα μεταφέρθηκαν από τη Λιβύη, Συρία κ.λπ., αφού εκπλήρωσαν εκεί την αποστολή τους, και, από την άλλη, του λαού στις αποσχισθείσες κυρίως περιοχές που με το αίμα τους είχαν αποκτήσει την αυτονομία τους από το φιλοφασιστικό καθεστώς του Κιέβου το 2014, φτάνει στην κορύφωσή του μετά τη Ρωσική επέμβαση μια εβδομάδα πριν.
- Το κύριο χαρακτηριστικό της πολεμικής αυτής σύγκρουσης είναι, από τη μια μεριά, οι ψυχωμένοι φασίστες (και ο Ουκρανικός στρατός που αυτοί ελέγχουν) και, από την άλλη, οι Ρώσοι στρατιώτες που κάθε άλλο παρά «ψυχωμένοι» για μια τέτοια σύγκρουση είναι, αφού ο Ρωσικός λαός δεν ήταν βέβαια εμπνευσμένος για μια τέτοια σύγκρουση όπως στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου ήξερε ότι κινδύνευε με αφανισμό εάν επικρατούσαν οι Ναζί.
- Σε αυτό βέβαια ευθύνεται η Ρωσική ελίτ υπό τον Πούτιν, ο οποίος δεν έκανε το 2014 το είδος της επέμβασης που κάνει τώρα με αποτέλεσμα να επικρατήσει το δυτικό πραξικόπημα με άμεση ανάμιξη των Δυτικών κατά του τότε προέδρου Γιαννουκόβιτς. Και αυτό, επειδή τόλμησε να φέρει αντιρρήσεις στην ενσωμάτωση της Ουκρανίας στην ΕΕ, ώστε να μην καταντήσει και αυτή ένα προτεκτοράτο που το κυβερνούν υπάλληλοι της Υπερεθνικής Ελίτ, τύπου Τσίπρα και Μητσοτάκη…
- Η συνέπεια ήταν ότι από το 2014 μέχρι σήμερα η Ουκρανία είχε γίνει ένα είδος καθεστώτος σαν αυτά που εγκατέστησε η Υπερεθνική Ελίτ στο Ιράκ ή τη Λιβύη, το οποίο επιδόθηκε απερίσπαστο στην κυριολεκτική σφαγή των δυο ρωσόφωνων επαρχιών που κατάφεραν να αποφύγουν την προσάρτησή τους στο νέο καθεστώς. Ο Πούτιν και η Ρωσική ηγεσία από τότε, αντί να ξεκινήσει μια εκστρατεία για ένα νέο Πατριωτικό Πόλεμο, μακροπρόθεσμα, (αφού δεν τόλμησε τότε ν’ ανατρέψει το καθεστώς όπως επιχειρεί σήμερα), προσπαθούσε με διαπραγματεύσεις με τους Δυτικούς ν’ ανατρέψει την σταδιακή ενσωμάτωση της Ουκρανίας στο Δυτικό στρατόπεδο, καθώς και την περικύκλωση της Ρωσίας, ενώ συγχρόνως η Ρωσική οικονομία καθημερινά ενσωματωνόταν όλο και περισσότερο στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά.
- Και αυτό γιατί στη Ρωσία, μετά από το μικρό σχετικά διάλειμμα της εποχής Γιέλτσιν, που υπό την πλήρη καθοδήγηση των δυτικών καθοδηγητών του, προσπάθησε να δημιουργήσει ένα καπιταλιστικό καθεστώς-μαϊμού, το όποιο μοίραζε σε αδίστακτους γραφειοκράτες τη λαϊκή περιουσία των κρατικοποιημένων επιχειρήσεων, τον διαδέχτηκε ο Πούτιν. Χωρίς να είναι βέβαια κομμουνιστής, ο Πούτιν εμπνεόταν βασικά από τις αρχές της εθνικής κυριαρχίας, δηλαδή από ένα κίνημα που σε αυτό τον αιώνα, μετά το φούντωμα της Νέας Διεθνούς Τάξης σε όλο τον κόσμο, οδήγησε ήδη σε σημαντικά λαϊκά κινήματα για την εθνική κυριαρχία όπως αυτό του Μπρέξιτ και σε αντίστοιχα κινήματα στη Γαλλία, την Ιταλία κλπ. Όμως εθνική κυριαρχία χωρίς απόλυτο εθνικό έλεγχο της οικονομίας είναι αδύνατη. Με άλλα λόγια, ακόμη και μια τεράστια δύναμη, όπως η Ρωσία ή η Κίνα, δεν μπορεί βέβαια να επιτύχει εθνική κυριαρχία όταν είναι ενσωματωμένη στην Νέα Διεθνή Τάξη της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης.
- Το λάθος αυτό το πληρώνει ήδη ο Ρωσικός λαός και θα το πληρώσει ακόμη χειρότερα στο μέλλον, γιατί η ηγεσία του δεν μπόρεσε (ή δεν θέλει) να καταλάβει ότι δεν μπορεί μια χώρα να είναι πλήρως ενσωματωμένη στις διεθνείς αγορές, τις οποίες βέβαια ελέγχει η Υπερεθνική Ελίτ και συγχρόνως να χαράξει πραγματικά ανεξάρτητη εθνική και οικονομική πολιτική. Το λάθος αυτό θα το πληρώσει ακριβά ο Ρωσικός λαός (ακόμη και εάν με κάποια συμφωνία ο Πούτιν επιτύχει κάποια ανταλλάγματα από τους Δυτικούς στην Ουκρανία) διότι βέβαια οι Δυτικοί ξέροντας τον σημερινό βαθμό ενσωμάτωσης της Ρωσικής οικονομίας στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά (που φυσικά ελέγχουν οι ίδιοι) θα εξακολουθούν βέβαια να ελέγχουν έμμεσα τη Ρωσική οικονομία, με ανάλογες πολιτικές συνέπειες.
- Το αναπόφευκτο συμπέρασμα είναι ότι μόνο με πλήρη έλεγχο της οικονομίας από τον λαό, έξω βέβαια από οργανισμούς όπως η ΕΕ κ.λπ., που απλά εκπροσωπούν την Νέα Διεθνή Τάξη, αλλά και έξω από τις παγκόσμιες αγορές (κάτι που είχε προτείνει ο Πούτιν με την Ευρασιατική Ένωση, στην οποία όμως δεν επΈμεινε) ένας λαός μπορεί ν’ αποκτήσει πραγματική εθνική και οικονομική κυριαρχία. Επομένως, η αποτυχία της Ρωσικής εκστρατείας (έστω και αν στρατιωτικά επικρατήσει τελικά ο Ρωσικός στρατός) είναι αναπόφευκτη, εάν χώρες σαν τη Ρωσία, την Κίνα, τη Συρία κ.λπ. δεν ενωθούν σε μια Ευρασιατική Ένωση με τη δική της «εθνική» αγορά , χωρίς εξαρτήσεις από τις δυτικές αγορές…
ΜΕΚΕΑ – ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – 3/3/2022
Ανάρτηση από: http://www.antipagkosmiopoihsh.gr/
