Μια ακόμα 24ωρη απεργία, μια ακόμα διαδήλωση κατά της
ακρίβειας, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Την επόμενη μέρα, η ακρίβεια είναι ακόμα
εκεί, όπως και όλα αυτά που συνθλίβουν καθημερινά χιλιάδες ανθρώπους.
Οι 24ωρες
απεργίες γίνονται εδώ και χρόνια από συνήθεια, συμμετέχουν σε αυτές αυτοί που
δεν κινδυνεύουν να χάσουν την δουλειά τους -οι υπόλοιποι εργάζονται- και,
βέβαια, οι άνεργοι, οι άστεγοι και όλοι οι άλλοι παρίες της κοινωνίας
παρακολουθούν αμήχανοι.
Την ημέρα της απεργίας λέγονται και γράφονται διάφορα ηρωικά για τον ενωμένο λαό, για ποτάμι λαού, για αλληλεγγύη και άλλα τέτοια που δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα και κανένα αποτέλεσμα.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι απεργίες διαφημίζονται εδώ και χρόνια από την τηλεόραση, ανάμεσα σε προϊόντα πολυεθνικών. Σε λίγο, για να μαζέψουν κόσμο, θα κληρώνουν και αυτοκίνητα στην απεργιακή διαδήλωση.
Επίσης, δεν
είναι τυχαίο πως κανείς δεν θέλει απεργία διαρκείας -αν θυμάστε, πριν από 11
χρόνια στο Σύνταγμα, το σύνθημα ήταν “Απεργία διαρκείας”-, ενώ κανείς δεν λέει
λέξη για στάση πληρωμών.
Όχι, θέλουν μια ακίνδυνη 24ωρη απεργία.
Οι 24ωρες απεργίες -εκτός από προϊόν- θυμίζουν πια χριστιανικό έθιμο, όπου οι “πιστοί” προσέρχονται, περπατάνε, φωνάζουν και μετά πάνε για καφέ ή ακόμα και για …δουλειά.
Δεν είναι καθόλου περίεργο που πολλοί υποστηρίζουν πως η απεργία είναι ιερή και το δικαίωμα στην απεργία είναι ιερό. Όλα ιερά είναι στην Ελλάδα.
Βλέποντας την ηλικιωμένη και συνταξιούχο Αλέκα Παπαρήγα να συμμετέχει στην απεργιακή πορεία με “πι”, ασφαλώς σκέφτηκα πως αξίζει το σεβασμό όλων για τη συνέπειά της -σαν τους ηθοποιούς που λένε πως θέλουν να πεθάνουν στο σανίδι και το θεωρούν καλό αυτό-, αλλά δεν μπόρεσα να αποφύγω τη σκέψη πως μου θυμίζει τις ηλικιωμένες γυναίκες -χήρες οι περισσότερες- που πάνε στην εκκλησία ακόμα και κουτσαίνοντας, για να ανάψουν ένα κεράκι, να προσκυνήσουν τις εικόνες και να προσευχηθούν για μια θέση στον Παράδεισο, τώρα που πλησιάζει η ώρα να πάνε να συναντήσουν τον Δημιουργό τους.
Επίσης, δεν μπόρεσα να αποφύγω τη σκέψη πως οι περισσότεροι άνθρωποι που συμμετέχουν στις απεργιακές πορείες δεν έχουν πρόβλημα επιβίωσης. Προσοχή, δεν λέω ότι είναι όλοι πλούσιοι -αν και πολλοί από αυτούς είναι πλούσιοι ή και πολύ πλούσιοι- αλλά πως δεν έχουν πρόβλημα επιβίωσης.
Υπάρχουν, όμως, και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που έχουν πρόβλημα επιβίωσης.
Οι άνθρωποι που έχουν πρόβλημα επιβίωσης δεν συγκινούνται ιδιαίτερα από τις απεργίες. Τις προσπερνούν αδιάφορα. Και οι απεργοί τους προσπερνούν αδιάφορα.
Δεν ξέρω ποιο νόημα έχουν οι 24ωρες απεργίες αν δεν είσαι επαγγελματίας συνδικαλιστής, αρχηγός κόμματος που θέλει να πουλήσει λαϊκό προφίλ ανάμεσα στο “λαό” στον δρόμο, ή άνθρωπος με προσωπική ατζέντα και φιλοδοξίες να συγκινήσει το “λαό”(σ.σ. Βέβαια, μερικά χρόνια πριν είχα εντελώς διαφορετική άποψη και ήμουν ικανός να τσακωθώ ακόμα και με φίλους μου που δεν συμμετείχαν στην απεργία ή δεν κατέβαιναν στην διαδήλωση).
Θα ήθελα λοιπόν να κάνω μια πρόταση σε όσους συγκινούνται ακόμα από 24ωρες ακίνδυνες απεργίες.
Προτείνω να απαιτήσουν κι αυτοί κι εμείς και όλοι, το Βασικό Εισόδημα.
Βασικό Εισόδημα για όλους. Φτάνει πια με τη μισθωτή σκλαβιά. Η δουλειά δεν είναι ντροπή, η δουλειά είναι ντροπή και αίσχος.
Ναι, ξέρω πως το Βασικό Εισόδημα δεν είναι η ιδανική λύση αλλά, οπωσδήποτε, είναι κάπως πιο αποτελεσματικό από τις 24ωρες απεργίες.
Μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες για να γίνει η επανάσταση και να πάρει ο λαός την εξουσία και να κοινωνικοποιηθούν τα μέσα παραγωγής, ας απαιτήσουμε το Βασικό Εισόδημα για όλους.
Γιατί είναι τραγικό να πηγαίνεις στην απεργιακή διαδήλωση και να περνάς δίπλα από άστεγους και ζητιάνους.
Βασικό Εισόδημα μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες. Και μετά σοσιαλισμός με μπουζούκια. Μια πρόταση κάνω.
(Έχω γράψει
πολλές φορές στο μπλογκ για το Βασικό Εισόδημα. Δεν είναι αριστερό ή δεξιό το Βασικό
Εισόδημα. Είναι ανθρώπινο. Ή και χριστιανικό, αν πιστεύετε στον Θεό. Σε κάθε
περίπτωση, δεν θα υπάρχει φτώχεια και ακραία φτώχεια. Βέβαια, το σημαντικό
είναι να απαιτήσουμε και να διεκδικήσουμε εμείς το Βασικό Εισόδημα -ώστε να
είναι ένα ποσό που θα επιτρέπει σε όλους τους ανθρώπους να ζουν με αξιοπρέπεια-
και να μην περιμένουμε να το δώσουν οι ελίτ, που θεωρώ βέβαιο πως θα το κάνουν,
γιατί είναι πολύ πιο έξυπνες από το “λαό”.)
(Να γράψω ακόμα μια φορά πως το σωστό βιβλίο δεν το έγραψε ο Μαρξ αλλά ο γαμπρός του Μαρξ, ο Πολ Λαφάργκ.
Φτάνει πια με το δικαίωμα στην εργασία-σκλαβιά, διεκδικούμε το δικαίωμα στην τεμπελιά. Άλλωστε, οι θέσεις εργασίας εξαφανίζονται ταχύτατα γιατί η Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση, με τους αυτοματισμούς και την τεχνητή νοημοσύνη, καταπίνει τις θέσεις εργασίας. Δεν χρειάζεται να δουλεύουμε. Ναι, αλλά αν δεν δουλεύουμε, πώς θα κάνουμε 24ωρη απεργία, για να φωνάζουμε παρέα με τους επαγγελματίες συνδικαλιστές πως “Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά”; Καλά, θα διαβάζουν κάποτε οι επόμενες γενιές πως δουλεύαμε και θεωρούσαμε δικαίωμα το να δουλεύεις και θα γελάνε μαζί μας.)
(Συγγνώμη που
γράφω αυτά που σκέφτομαι αλλά κάθε πουλάκι έρχεται στη ζωή για να πει το δικό
του τραγούδι. Επίσης, ο άνθρωπος είναι το μόνο πλάσμα του πλανήτη που πληρώνει
για να ζήσει. Με αυτό να δείτε πώς θα γελάνε μαζί μας οι επόμενες γενιές που θα
καταργήσουν και το χρήμα, που εμείς το έχουμε κάνει Θεό. Πρώτα ο Θεός.)
