Το «πλήθος» γίνεται
«λαός» όταν σταματά να γκρινιάζει και αρχίζει να διαμαρτύρεται και να
διεκδικεί.
Είναι
αλήθεια πως υπάρχουν έννοιες που γειτνιάζουν, αλλά δεν ταυτίζονται. Έννοιες,
που βαρύνονται με ουσιώδεις ποιοτικές διαφορές. Το «πλήθος», για
παράδειγμα, είναι ένα αριθμητικό σύνολο πραγμάτων ή όντων, ένα συνονθύλευμα,
ενώ «λαός» είναι το σύνολο ανθρώπων μιας οργανωμένης κοινωνίας, από την οποία
προέρχονται οι πολίτες. Αυτή η διαφορά του αριθμητικού συνόλου και του
συνειδητοποιημένου συνόλου, είναι που ανάγει την έννοια του λαού σε ανώτερο
επίπεδο
Ένα τέτοιο
φαινόμενο είχαμε, κατά την γνώμη μας, στην τελευταία απεργιακή
συγκέντρωση. Μαζική και διεκδικητική, έδειχνε μια διάθεση που είχαμε καιρό
να δούμε.
Έξυπνη η επιλογή, όσων είχαν την ευθύνη της συγκέντρωσης, να αφήσουν τους εγωισμούς και να προτάξουν τον από κοινού αγώνα στα κοινά προβλήματα, βάζοντας μπροστά τα σωματεία. Τι πιο όμορφη ποικιλομορφία, να βλέπεις συλλόγους εργαζομένων, με τα πανό τους και τα συνθήματά τους, να βαδίζουν μαζί ξεπερνώντας τις ιδεολογικές τους διαφορές χωρίς όμως να τις απεμπολούν. Δε είναι όλοι ίδιοι και το ξέρουμε, αλλά αυτή η ενότητα στην πράξη στέλνει ελπιδοφόρο μήνυμα στην κοινωνία. Φαίνεται πως ο κόσμος αντιλαμβάνεται και ανταποκρίνεται, όταν βλέπει κινήσεις που προσπαθούν να αναδείξουν συλλογικά τα προβλήματα. Γι’ αυτό, ίσως, και είχαμε πλατείες γεμάτες, εν αντιθέσει με άλλες φορές που το κάθε «κομματικό μαγαζί» έπιανε κι από μια άκρη, δημιουργώντας τρεις και τέσσερις διαφορετικές συγκεντρώσεις.
Σημαντικός ο ρόλος του κόσμου που οφείλει να λειτουργεί ως «λαός» στηλιτεύοντας τις παρεκκλίσεις των πονηρών. Ας μείνουν κακή παρένθεση πρακτικές που δεν συνάδουν με το συλλογικό πνεύμα, όπως το φαινόμενο, την ώρα της συγκέντρωσης με κλειστά τα μαγαζιά, να υπάρχουν καφετέριες γύρω από την πλατεία ανοιχτές. Τι ειρωνεία! Ή το φαινόμενο, πριν λίγες μέρες, να εκπροσωπούνται οι εκπαιδευτικοί από το 20 και 30% αυτών που έσπασαν την αποχή και έγιναν κολαούζοι του Υπουργείου! Ποια νομιμοποίηση; Ποια εκπροσώπηση απέναντι στο 70%; Και βγάζουν και ευχαριστήριες ανακοινώσεις. Άλλη ειρωνεία! Παθογένειες που πρέπει να εκλείψουν. Γιατί, τι άλλο από παθογένεια είναι όταν συνδικαλισμός και διοίκηση λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία; Υπήρχε παλαιότερο περιστατικό σε περιοχή της Αθήνας, όπου αναπληρωτής προϊστάμενος ήταν ο πρόεδρος του Συλλόγου. Διαμαρτυρόταν, συνεπώς, στον εαυτό του όταν αντικαθιστούσε τον προϊστάμενο! Πού ήταν ο «λαός» να αψηφήσει τις μικροεξυπηρετήσεις και να βάλει διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον συνδικαλισμό και την διοίκηση; Και συνεχίζουν να εμφανίζονται χθεσινοί προϊστάμενοι ως σημερινοί συνδικαλιστές και τούμπαλιν. Εδώ και χρόνια υποστηρίζουμε τις θητείες σ’ όλες τις θέσεις ευθύνης, από τον συνδικαλισμό μέχρι την διοίκηση και την εκπροσώπηση στην Βουλή. Κάποτε θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε σοβαρά.Το «πλήθος» γίνεται «λαός» όταν
σταματά να γκρινιάζει και αρχίζει να διαμαρτύρεται και να διεκδικεί. Όταν
παύει να ανέχεται την κοροϊδία και προσπαθεί να δηλώσει πως όσα γίνονται,
τουλάχιστον δεν έχουν την δική του συναίνεση. Όταν ενωμένο ξεπερνά τα στεγανά
και παλεύει για ένα καλύτερο αύριο.
Ας είναι οι πρόσφατες κινητοποιήσεις ένα νέο υγιές
ξεκίνημα ανύψωσης του λαού, αυτοκριτικής όλων μας και κοινής διεκδίκησης για να
ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο από τα έως τώρα. Άλλωστε,
οι ποιητές και οι συνθέτες έγραψαν αποκλειστικά για τον «λαό». Ούτε είναι
τυχαίο που όλοι επιζητούν «λαϊκό έρεισμα». Ακόμα και το Σύνταγμα μιλά για
«κυρίαρχο λαό». Όλοι αναφέρονται στο όνομά του.
Αυτό είναι το ζητούμενο. Σε μας απομένει να φερθούμε ανάλογα.
Αφιερωμένοι εξαιρετικά οι στίχοι
του Ιάκωβου Καμπανέλλη σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη: «ο εχθρός λαός»
Ήταν πατριώτη ένας λαός
Ένας μεγάλος τοπικός εχθρός.
Θέλανε να ‘χουν όλοι το σπιτάκι τους
Καθημερινά το μεροκαματάκι τους
Να ‘χουν ακόμα κι άμα θα κακογεράσουν
Μια συνταξούλα για να μην πεινάσουν.
Νιώθεις πατριώτη τι εχθρός
Ήταν τούτος ο παλιολαός…
Φωτογραφία: ΛΙΑΚΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ | INTIME
Ανάρτηση από: https://www.alfavita.gr/
