Τα έργα και οι μέρες των Φεμέν δεν χρειάζονται συστάσεις. Το χαφιεδολόι της CIA που ονομάζεται Femen δεν προπαγανδίζει μόνο τα Σλάβα Ουκραίνι. Κεντρικά στελέχη τους ήταν παρόντα στη σφαγή που έλαβε χώρα στο κτήριο των Συνδικάτων στην Οδησσό. Ζούμε σε μία παράξενη εποχή. Ποιος θα περίμενε ότι το πρόταγμα του φεμινισμού θα συγκατοικούσε τόσο άνετα με την ακροδεξιά; Από πότε και γιατί έχουν την άνεση να οικοδομούν ψευτο-οργανώσεις «από τα κάτω», αρπάζοντας μάλιστα το πρόταγμα της γυναικείας απελευθέρωσης για να το κάνουν ένα όργανο νατοϊκή προπαγάνδας;
Η ίδια αντίφαση φαίνεται να αναπαράγεται ακόμα και για το ίδιο το Κίεβο. Ο Ζελένσκι, δεν θα τον έλεγες ακριβώς ναζί. Τουλάχιστον παραδοσιακό, τύπου Χίτλερ ή Μιχαλολιάκο. Η πολιτική ιδεολογία του Ζελένσκι μάλλον αντανακλά τις πολιτικές αρχές του Δημοκρατικού κόμματος. Μιλά στο όνομα της Δημοκρατίας, του σεβασμού της εθνικής κυριαρχίας, παρουσιάζεται ως αμυνόμενος, και την ίδια στιγμή περνά άνετα την νομοθεσία για την προστασία των Lgbtq δικαιωμάτων. Εν πάση περιπτώσει δεν μιλά ο ίδιος στο όνομα κάποιας εθνικής καθαρότητας. Τι περίεργο, με το ένα χέρι να δίνει μετάλλια ανδρείας σε τελειωμένα ναζίδια, και με το άλλο να νομοθετεί στο όνομα της ανεκτικότητας, της συμπερίληψης, της διαθεματικότητας και της διαφορετικότητας.
Σίγουρα οι true ουκροφασίστες δεν γουστάρουν μία αυτή τη κατάσταση. Θα την βαφτίζουν παρακμή από τη φύση, εβραϊκή συνομωσία για να χαθεί το έθνος και ποια άλλη τρέλα. Όμως όσο και αν δεν την γουστάρουν, την ανέχονται. Φαίνεται λοιπόν πως έχει υπάρξει μια κάποια ισορροπία μεταξύ τους, ένα modus vivendi της σκληρής ακροδεξιάς και της φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Την στιγμή λοιπόν που οι διάφοροι εκπρόσωποι της Νατοϊκής αριστεράς και αναρχίας μιλάνε για κάποια καφέ-κόκκινη σύμπραξη της αντιιμπεριαλιστικής αριστεράς με τα κινήματα και τις χώρες που παλεύουν ενάντια στο ΝΑΤΟ, εδώ συμβαίνει μία πολύ πραγματική σύμπραξη των ναζί με την δημοκρατία. Αλλά πέραν τούτου, η αμερικάνικη δημοκρατία ήταν αυτή που γέννησε ή υποστήριξε αποφασιστικά τα τελευταία 20 χρόνια τα χειρότερα τέρατα της εποχής μας: τον ISIS, τους Μπαντερικούς, τα σκλαβοπάζαρα της Λιβύης κα. Φαίνεται πως οι δημοκρατικοί θεωρούν ότι μπορούν να τους ελέγξουν όλους αυτούς, πράγμα το οποίο δεν ισχύει, όπως είδαμε στη περίπτωση του ISIS. Το τελευταίο ανεξαρτητοποιήθηκε, έπαψε να λειτουργεί ως αποκλειστική δύναμη του ΝΑΤΟ, υιοθετώντας την δική του ατζέντα. Το ίδιο μπορεί να συμβεί φυσικά και στην Ουκρανία.Αυτό το μπουρδούκλωμα των ιδεών δεν πρέπει να μας παραξενεύει. Έγραφε ο Τρότσκι στο Τρομοκρατία και Κομμουνισμός:
“Η Απολυταρχία, η κοινοβουλευτική Μοναρχία, η Δημοκρατία – η παρουσία του Ιμπεριαλισμού…όλες οι μορφές της κρατικής κυριαρχίας της αστικής τάξης, από το ρωσικό τσαρισμό στις βορειοαμερικανικές σχεδόν δημοκρατικές ομοσπονδίες, έχουν δοθεί ίσα δικαιώματα, δεμένα σε τέτοιους συνδυασμούς που να συμπληρώνουν το ένα το άλλο σε ένα αδιαίρετο σύνολο.
Ο Ιμπεριαλισμός κατάφερε με τη βοήθεια όλων των πόρων που είχε στη διάθεσή του, συμπεριλαμβανομένου του κοινοβουλευτισμού, ανεξάρτητα από την εκλογική αριθμητική της ψηφοφορίας, να υποτάξει για δικές του ανάγκες κατά την κρίσιμη στιγμή τους μικροαστούς των πόλεων και της χώρας, ακόμη και τα ανώτερα στρώματα του προλεταριάτου.” (Λ.Τρότσκι Τρομοκρατία και Κομμουνισμός)
Υπό την πίεση της οκτωβριανής επανάστασης πλάι στην παραπάνω συμμαχία μοναρχικών και δημοκρατών εντάχθηκαν και οι τέως σοσιαλδημοκράτες ως οργανικό τμήμα. Ο Τσερετέλι και ο Κάουτσκι συνυπήρχαν κανονικά πλάι στον Ντενίκιν και τους μοναρχικούς ακροδεξιούς εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης. Ο ιμπεριαλισμός ήδη 100 χρόνια έχει καταφέρει να αρπάξει κομμάτια της αριστεράς -ακόμα και τα πιο ριζοσπαστικά- και να τα κάνει πολιτικά ζόμπι για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του. Στο σήμερα τέως οργανώσεις της επαναστατικής αριστεράς όπως το ΜΕΚ του Ιράν τώρα εξοπλίζονται και εκπαιδεύονται από τους Αμερικάνους εναντίον της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν. Τα στελέχη των σταλινογενών κομμάτων που είχαν την εξουσία στο ανατολικό μπλόκ εν μία νυκτί μετατράπηκαν σε καπιταλιστές και αστοί πολιτικοί εξυπηρετώντας τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ στη περιοχή. Ο κλιφισμός και ο Σάχτμαν αποτέλεσε την «τροτσκιστική» εκδοχή καπιταλιστικής ζομποποίησης αριστερών οργανώσεων υπέρ της Αυτοκρατορίας. Από παντού δηλαδή ψάρεψε ο ιμπεριαλισμός.
Επομένως στη τελική δεν είναι δα και κάτι περίεργό η συνύπαρξη των Δημοκρατών και των Femen με τους καθαρόαιμους ναζί. Εδώ πολύ πιο κομμουνιστικές οργανώσεις ψάρωσαν ή αλώθηκαν από τους ιδεολογικούς και μη μηχανισμούς της αυτοκρατορίας. Ανέκαθεν το ερώτημα της επανάστασης σε μία χώρα συνδεόταν με την λυσσαλέα αντιπαράθεση με όλες εκείνα τα κόμματα και τα ρεύματα τα οποία αδρανοποιούν και αφοπλίζουν το κομμουνιστικό κίνημα.
Σύγχρονος φιλελευθερισμός
Στο σήμερα βέβαια ο δυτικός κομμουνισμός δεν προσπαθεί απλώς να διαχωριστεί από τον ρεφορμισμό αλλά ακόμα και… από τον φιλελευθερισμό. Επιστροφή στον 19ο αιώνα δηλαδή. Τα αστικά επιτελεία της Δύσης επιχειρούν να κάνουν rebranding του εαυτού τους και έτσι να επανασυγκροτήσουν τους δεσμούς πολιτικής εμπιστοσύνης του κόσμου. Επιχειρούν να παρουσιαστούν ως οι πολιτικοί φορείς που θα λύσουν τα προβλήματα της εποχής μας. Αυτή η «επίθεση φιλίας» επικεντρώνεται στις συζητήσεις γύρω από το περιβάλλον, το ρατσισμό και το σεξισμό. Αυτή η ήδη διαμορφωμένη ατζέντα στη συνέχεια καταναλώνεται από τον υπαρκτό κομμουνισμό παράγοντας έτσι ένα πρόταγμα για ένα εκσυγχρονισμένο – από τα παλιά και γερασμένα νοήματά του- κίνημα πιο οικολογικό, πιο αντιρατσιστικό, πιο αντισεξιστικό.
Πίσω όμως από (τις περισσότερες μα ευτυχώς όχι όλες) αυτές τις συζητήσεις για το κλίμα, το φύλο και την φυλή κρύβεται πάντα ο φιλελευθερισμός, δηλαδή μία ατομοκεντρική κατανόηση της σχέσης του ανθρώπου με την κοινωνία. Στα του κλίματος, το πρόταγμα της κλιματικής κρίσης, της αποβιομηχανοποίησης, της βιώσιμης και της πράσινης ανάπτυξης συγκροτούν το βασικό πυρήνα της αστικής οικολογίας. Η καταστροφή του περιβάλλοντος ταυτίζεται γενικώς με την ανθρώπινη φύση και πολιτισμό, τον οποίο ταυτίζουν με τον οφελιμισμό και όχι με τα πρότυπα ακραίας εκμετάλλευσης της φύσης που επιβάλλει ο καπιταλισμός. Στα της έμφυλης και της φυλετικής καταπίεσης η σεξιστική και η ρατσιστική συμπεριφορά αντιμετωπίζεται ως αποτέλεσμα της ατομικής συνείδησης με αποτέλεσμα να αναφύονται όλο και περισσότερες φωνές που ζητούν την αυστηροποίηση των ποινών κατά των σεξιστών και των ρατσιστών. Από πότε το κίνημα ζητά περισσότερες και χειρότερες ποινές; Ξεχάσαμε το «λευτερία σε όσους είναι στα κελιά;».
Ειδικότερα μέσω του αστικού αντιρατσισμού και φεμινισμού, η δύση επιχειρεί να κάνει rebranding του εαυτού της ως ανεκτικής και ανοικτής κοινωνίας. Όμως οι ξένοι και μη straight ενσωματώνονται όχι ως αυτό που είναι αλλά ως διαφορετικοί. Ο εθνικός ή ο πολιτικός τους πολιτισμός γίνεται ανεκτός μόνο ως χαζοχαρούμενο φολκλόρ, κουζίνα και περίεργα έθιμα. Στην περίπτωση που εκπροσωπούν κάτι παραπάνω, που αμφισβητεί στην πράξη την δυτική ηγεμονία, όπως κάποιες πτέρυγες του πολιτικού Ισλάμ, τότε καταδικάζονται ως φύσει καταπιεστικές κοινωνίες και θρησκείες.
Aτομική έκφραση των φαινομένων υπάρχει πάντα, και κωλόπαιδα και σεξιστές και βιαστές υπάρχουν. Όμως το να ταυτίζεις το φαινόμενο με την έκφραση του είναι η αφετηρία του αποπροσανατολισμού. Είναι η μέθοδος μέσω της οποίας αξιοποιείται η δίκαιη οργή για ένα απεχθές γεγονός, όπως η σεξουαλική κακοποίηση, για σκοπούς που εξυπηρετούν τον αστισμό. Η φιλελεύθερη ρίζα σε αυτά τα προβλήματα ανάγεται στο γεγονός ότι η ρατσιστική – έμφυλη – περιβαλλοντική καταπίεση που ασκεί ο άνθρωπος ανάγεται στις ατομικές του αντιλήψεις. Η πηγή των κακών της κοινωνίας δεν εξετάζεται στο πλαίσιο των κεντρικών μηχανισμών και βαθύτερων αιτιών που τα παράγουν. Έτσι οι αιτίες ταυτίζονται με τα συμπτώματα και δη τους συγκεκριμένους ανθρώπους, που πετάνε τα αποτσιγάρα τους κάτω ή μιλάνε άσχημα στην καθημερινότητα τους.
Αν λοιπόν η καταπίεση είναι ένα άθροισμα ατομικών πεποιθήσεων, και όχι ένα φαινόμενο που έχει βαθύτερες αιτίες και λειτουργεί στη βάση κεντρικών μηχανισμών, τα καθήκοντα που τίθενται είναι η ατομική αναμόρφωση καθενός εξ’ αυτών των μικροκαταπιεστών, που συναθροίζουν το σύνολο της υπαρκτής καταπίεσης. Έτσι δίνεται στην κοινωνία (δηλαδή το κράτος) ο ρόλος αυτού που θα αποκαθάρει το άτομο από τις βρώμικες του αντιλήψεις και θα το επανενσωματώσει ως υγιές μέλος πίσω στην κοινωνία. Θα το εκπαιδεύσει να φέρεται σωστά, πολιτισμένα, ψυχοθεραπευμένα, ώστε να μπορέσει να άτομο να λύσει κάθε βαθύ πρόβλημα του ψυχισμού, το οποίο το οδήγησε να «μισεί». Η φιλελεύθερη πρόσληψη των κοινωνικών προβλημάτων είναι ότι το άτομο έχει κάποιο αδιευκρίνιστο εσωτερικό μίσος, που πιθανώς δημιουργήθηκε από έλλειψη αγάπης και τα λοιπά τυποποιημένα σενάρια του Χόλιγουντ.
Με αυτό το τρόπο επί της ουσίας η κοινωνία και δη το κίνημα επιστρέφει σε μία διαρκή ομφαλοσκόπηση όπου αντί να κοιτάξει το κράτος και τους καπιταλιστικούς μηχανισμούς ως βασικό ενορχηστρωτή κάθε μορφής καταπίεσης, κοιτάζει το κάθε άτομο ξεχωριστά. Αντί να φτιάχνει οργανώσεις που θα μπορούν να αναμετρηθούν με το κράτος και τη μαφία, στρέφει τον στόχο στο εσωτερικό του προσπαθώντας να βγάλει από πάνω του τους ψύλλους που του κατέδειξε ότι έχει το κράτος και ο ιμπεριαλισμός. Και όσο προσπαθούμε να αποκαθάρουμε και τον τελευταίο μικρο-καταπιεστή, ως προϋπόθεση για να τα βάλουμε με φασίστες και μπάτσους, το κράτος σουλατσάρει έχοντας κερδίσει αφού έχει ήδη κερδίσει την ιδεολογική συζήτηση. Αν το στρατόπεδο μας βρίσκεται σε σύγχυση και αμηχανία, και δεν ξέρει που να στρέψει τα βέλη του, δεν πρόκειται ποτέ να κερδίσουμε καμία μάχη.
Φιλελευθερισμός 2.0 και Δημοκρατία
Ο φιλελευθερισμός δεν είναι απλώς μία ιδεολογία, αλλά η πρακτική σκέψη των αστών. Κρύβει από πίσω του τις ανησυχίες, τα άγχη και τον τρόπο σκέψης τους. Πίσω από το απαραβίαστο της προσωπικής ελευθερίας κρύβεται το αναπαλλοτρίωτο της ατομικής τους ιδιοκτησίας. Το πρόταγμα της προσωπικής ελευθερίας μεταφρασμένο σε ηθικό αξίωμα γίνεται σεβασμός προς τη διαφορετικότητα. Ο σκοπός δηλαδή του φιλελευθερισμού είναι να διασώσει το άτομο από κάποιο δήθεν υπερ-ατομικό κοινωνικό τέρας, το οποίο έρχεται να το τσακίσει.
Όμως, πέραν από τις κοινωνικές και τις ηθικές του διαστάσεις, το πραγματικό περιεχόμενο του φιλελευθερισμού αποκαλύπτεται όταν μετατρέπεται σε μοντέλο πολιτικής διαχείρισης ανθρώπων, που δεν είναι άλλο από την Δημοκρατία. Παρότι η Δημοκρατία ισχυρίζεται ότι είναι το πολίτευμα των πολλών, στη πραγματικότητα είναι ένας μηχανισμός κατακερματισμού της συνείδησης της κοινωνίας. Αυτό το καταφέρνει με το να εμφυσεί την ιδέα στον κόσμο, ότι δεν μπορεί να γνωρίζει εκ των προτέρων τις αντιλήψεις της μειοψηφίας.
Η Δημοκρατία τι κάνει; Υπόσχεται ότι όλοι μπορούν να μιλήσουν, σωστά; Όμως ταυτόχρονα πείθει ότι δεν θα μπορούσαμε ποτέ να μαντέψουμε εκ των προτέρων ποιο θα είναι το εύρος των αντιλήψεων, που θα εκφραστούν. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι απόψεις, ανάγκες, και συμφέροντα έχει η γενική κοινωνία.
Γιατί όμως να μην μπορούμε να μαντέψουμε ή και να γνωρίζουμε ακριβώς ποιές απόψεις θα εκφραστούν; Ο κομμουνισμός από την άλλη απαντά σε αυτό το ερώτημα θετικά. Δεν χρειάζεται ντε και καλά να ρωτάμε όλοι την ώρα για να καταλάβουμε ποια είναι η σωστή αντίληψη για τα πράγματα. Εν πάσει περιπτώση η αλήθεια δεν θα προκύψει από το άθροισμα των απόψεων των πλητόμενων υποκειμένων (διαθεματικότητα). Το συμφέρον της κοινωνίας δηλαδή μπορεί να περιγραφεί, να ερμηνευθεί και να προνοηθεί, αρκεί κάποιος να σκέφτεται στο όνομα των συμφερόντων της. Από την στιγμή που μια πολιτική δεσμεύεται (και το κάνει πράξη) να κάνει πολιτική στο όνομα των ταξικών συμφερόντων, τότε θεωρητικά όλα τα ζητήματα μπορούν να λυθούν.
Η Δημοκρατία αποθεώνει το διάλογο, χωρίς όμως να δεσμεύεται να σκεφτεί ή να υλοποιήσει το πρόγραμμα που θα λύσει τις ταξικές αντιθέσεις. Από την άλλη ο κομμουνισμός είναι ένας σκεπτόμενος διάλογος, γιατί επιδιώκει να κάνει μία βαθύτερη συζήτηση με την κοινωνία, θεωρώντας ότι μπορεί να γνωρίζει εκ των προτέρων τις ανάγκες της. Για όλους αυτούς τους λόγους και οι προπάτορες μας ονόμασαν το καθεστώς έπειτα από την Επανάσταση και ως Δικτατορία του Προλεταριάτου.
Η δημοκρατία λοιπόν παράγει μία μαζική αγνωσία, μία μαζική πνευματική παράλυση. Και αυτό το κατορθώνει με το διαπαιδαγωγεί τον κόσμο στην ιδέα ότι δεν μπορεί να γνωρίζει τι απόψεις γενικώς υπάρχουν στη κοινωνία. Δημιουργεί ένα χάος, τη στιγμή που όλα βγάζουν νόημα αρκεί να ρωτήσεις κάποιον ποια κοινωνία εκπροσωπεί Η γενική Βούληση είναι μία μεγάλη κολυμβήθρα του Σιλωάμ, μέσω της οποίας μπορούν και τα πιο αμαρτωλά αστικά κόμματα να αποκαθαρούν. Αφότου έχουν εγκαταστήσει την πεποίθηση ότι δεν μπορείς να κρίνεις την γενική βούληση, ότι βρίσκεται πάνω ή εκτός κριτικής ή και ακόμα πολιτικής, σαν ένας παπάς είναι σε θέση κάθε λίγα χρόνια να εξασφαλίζει και μία άφεση αμαρτιών στα κόμματα της. Τα κόμματα επανακαθαρίζονται από τις ταξικές τους αμαρτίες, επειδή λαμβάνουν την λαϊκή εντολή. Δεν έχει σημασία αν μία πολιτική ήταν λάθος, αφού πάντοτε ο κυρίαρχος λαός αποφασίζει. Ακόμα και αν αποφασίζει λάθος, ήταν η βούληση του. Και κάθε απόπειρα παρεμβολής με αυτή τη βούληση ταυτίζεται με τη δικτατορία και την καταπίεση.
Μία από τις διαφορές της μεταμοντέρνας δημοκρατίας του σήμερα είναι ότι στη θέση του κυρίαρχου λαού βάζει τη διαφορετικότητα. Αν προηγουμένως η αθώωση του συστήματος συνέβαινε μέσω «ενός» λαού, της Πολιτείας, στον οποίο θεωρητικά υποτάσσεται το κράτος και το κοινοβούλιο, τώρα αθωώνεται μέσω πολλαπλών λαών, τις μειονότητες.
Με αυτό εννοούμε, ότι αν στο παρελθόν η Δημοκρατία διέπεται από την αρχή σεβασμού της μειοψηφίας, τώρα η μειοψηφία μετατρέπεται σε διαφορετικότητες. Οι διαφορετικότητες με την σειρά τους καθορίζονται από τα ατομικά τους βιώματα, τα οποία, όπως συνέβαινε και με την μειοψηφία είναι αδύνατο να υποθέσουμε ότι γνωρίζουμε. Και φυσικά δεν μπορούμε να το κρίνουμε/αξιολογήσουμε. Μόνο όποιος βιώνει κάτι, μπορεί να ξέρει το αντικείμενο του βιώματος του, μας λένε. Στη συνέχεια αυτές οι διαφορετικότητες έρχονται να καταλάβουν το κράτος ως πολιτικές αλλά και ως προσωπικότητες. Για αυτό βλέπουμε και τόσες θέσεις κρατικών αξιωματούχων να καταλαμβάνονται από ανθρώπους, των οποίων η ταυτότητα είναι «γυναίκα», «ομοφυλόφιλος», «τρανς» κλπ. Δηλαδή η κάθε διαφορετικότητα πρέπει να αντιπροσωπεύεται πλέον στο αστικό κράτος.
Όλη αυτή η συζήτηση ξεκινά από τις δηλώσεις καταδίκης του διαφωτισμού. Όσοι προωθούν αυτά τα σχέδια, λένε ότι ο καθολικός άνθρωπος του διαφωτισμού, εν τέλει ήταν λευκός, άντρας, στρέητ κλπ. Και φυσικά αυτός ο αφηρημένος ανθρωπισμός, που εκπροσωπούσε τις συγκεκριμένες μικροεξουσίες, κληρονομήθηκε στον κομμουνισμό, ο οποίος είναι επίσης σεξιστικός, ρατσιστικός και αντι-οικολογικός (μισεί τα ζώα και μολύνει το περιβάλλον). Έτσι το σύγχρονο πολιτειακό αντίδοτο είναι η πολυσυλλεκτικότητα, ένας περίεργος κατατεμαχισμός εις την νιοστή. Το πόσες υποκατηγορίες μικροκαταπιέσεων μπορούν να υπάρξουν ταυτίζεται με το πόσες μπορούμε να φανταστούμε. Άρα αν βάλουμε έναν/μία/ένα από αυτούς στο κράτος ή και στο κομμουνιστικό κόμμα θα υπάρξει «επιτέλους» μία αντίστοιχη εκπροσώπηση.
Αυτή η Benetton δημοκρατία φαίνεται πως είναι εξαιρετικά αδρανοποιητική. Όταν το κίνημα πάει να μιλήσει για τα δικαιώματα των καταπιεσμένων, το κράτος, η κοινωνία των πολιτών και οι μκο έχουν ήδη ανταπαντήσει σηκώνοντας το δάχτυλο για την έλλειψη επαρκούς διαθεματικότητας στην αριστερά και την αναρχία. Ναι αλλά για τα δικαιώματα των τάδε δε λέτε. Και ταυτόχρονα με την κριτική σε κάποιο κράτος της Δύσης ήδη κάποιο μέλος της δείνα κοινότητας έχει υπουργοποιηθεί δείχνοντας έτσι το δρόμο προς το μέλλον. «Να κοιτάξτε πόσο μπροστά είναι αυτοί, ενώ εμείς…»
Όλες αυτές οι κοινότητες διαπραγματεύονται τον ρόλο τους ως θύματα. Η αστική τάξη τους τραβολογά στα κοινά για να τους λυπηθούν ως ψυχολογικά και φυσικά τραυματισμένους. Να τους αποζημιώσει ως θύματα. Να τους πει ένα μπράβο για τον πόνο τους. Και αφού έχει ορίσει ότι αυτοί συνιστούν το νοητό άκρο της καταπίεσης, με το να τους κατανοεί και αποζημιώνει, ταυτόχρονα η πολιτική ηγεσία της αστικής τάξης κάνει rebranding στον ίδιο της τον εαυτό ως ανώτατα ηθικά και πολιτικά πλάσματα. Έτσι το κατά τα άλλα αμαρτωλό κράτος μετατρέπεται σε ανώτατο εκπρόσωπο της ηθικής και του Καλού.
Όσο βέβαια οι αμαρτωλοί δεν βγάζουν μαχαίρια για να ξεμπερδέψουν με τον επίσκοπο και τον δεσπότη, δε θα δουν και προκοπή. Όσο δεν προβάλουν στον πολιτικό στίβο ως πολιτικά υποκείμενα -και όχι σαν εγκαταλειμμένες πληγές που κάποιος πρέπει να τις περιθάλψει- πάντοτε θα είναι μασκότ. Οι γυναίκες, οι ομοφυλόφιλοι-ες, οι ανάπηροι, οι τρανς, οι ζωόφιλοι (και η λίστα συνεχίζεται) έχουν γίνει οι μασκότ του συστήματος. Παίρνουν τον πολύ υπαρκτό πόνο και πραγματική καταπίεση τους και το σύστημα την κάνει αλοιφή για να μασκαρευτεί σαν καλό, ηθικό, κατανοητικό, ανοιχτό κα.
Ο κομμουνισμός ισχυρίζεται ότι δεν χρειάζεται να παίρνει άδεια δράσης από οποιοδήποτε υποκείμενο για να μιλήσει για αυτό. Δεν αναγνωρίζει καμία ιερή αγελάδα, στης οποίας τα βιώματα να πρέπει να υποτάσσεται. Δεν αναγνωρίζει την ανάγκη να εκπροσωπεί κάποιο σώμα, γενική συνέλευση ή συνέλευσης βάσης εργαζομένων για να δρα. Αντιθέτως βλέπει τον ίδιο του τον εαυτό ως σώμα, ως υποκείμενο που ενοποιείται απλούστατα στη βάση εναντίον της αστικής κοινωνίας, που σήμερα οργανώνεται από την Αυτοκρατορία. Στη πραγματικότητα όλες οι πολιτικές δυνάμεις, ακόμα και αν μασκαρεύονται πίσω από τις διαφορετικότητες, όλες στη πραγματικότητα κρίνονται βάσει του πως στέκονται απέναντι στην Αυτοκρατορία.
Αν οι ομοφυλόφιλοι θέλουν να λύσουν το πρόβλημα της σεξουαλικής τους καταπίεσης, θα βρεθούν αναγκαστικά μπροστά στην Αυτοκρατορία. Θα το λύσουν με τη βοήθεια της ή χωρίς; Ότι το πρόβλημα θα λυθεί είναι το μόνο σίγουρο, κάποια στιγμή θα οδεύσουμε προς μία κοινωνία όπου η σεξουαλική καταπίεση θα αποτελέσει ενθύμιο του παρελθόντος. Αυτά τα πληττόμενα υποκείμενα λοιπόν θα δεχτούν τους όρους με τους οποίους η Αυτοκρατορία θα λύσει τα προβλήματα της; Θα δεχτούν να γίνουν μασκότ εξανθρώπησης της βαρβαρότητας των πολέμων της; Θα δεχτούν να γίνουν μέρος του οράματος των Ντέμοκρατς περί μίας ανοικτής πολυσυλλεκτικής κοινωνίας;
Η παγίδα που στήνει ο σύγχρονος φιλελευθερισμός και το κράτος του είναι πολύ δουλεμένη. Η αυτοκρατορία τους υπόσχεται δημοσιότητα, καθημερινή ενημέρωση, οριακά προπαγάνδα και φυσικά έτοιμες καριέρες. Δεν είναι τυχαίο όλο αυτό το καθημερινό πρήξιμο απ’τις τηλεοράσεις μέχρι και την εκπαίδευση για την «ανάγκη σεβασμού της διαφορετικότητας». Ο κομμουνισμός από την άλλη ζητά από το άθροισμα των διαφορετικών να ξεπεράσουν τον κατακερματισμό τους. Τους ζητά, να πάψουν να εισέρχονται στον πολιτικό στίβο ως βιώματα ή ως ταυτότητες. Τους λέει ότι το θεμέλιο της σύγχρονης καταπίεσης είναι ο ιμπεριαλισμός και ο εθνονατοισμός που διέπει κάθε κράτος. Τους λέει ότι όσο ο πλανήτης ελέγχεται από τον δυτικό ιμπεριαλισμό, τότε κάθε κοινωνική σχέση θα προβάλλει ως ανισότιμη, εξουσιαστική και καταπιεστική. Τους λέει ότι όσο και να νομίζουν ότι αυτοπροσδιορίζονται ως «τάδε ταυτότητες», στη πραγματικότητα η ύπαρξη τους καθορίζεται κυρίως από την τσέπη τους. Αυτή η τσέπη αυτή τη στιγμή μεγαλώνει από την παγκόσμια ληστεία που έχει ο οργανώσει ο ιμπεριαλισμός στον πλανήτη. Για να το κάνουμε συγκεκριμένα, σύμφωνα με μία πρόσφατη μελέτη, οι «καθαρές πιστώσεις (δηλαδή η ληστεία) του Βορρά από το Νότο περιλάμβαναν το 2015:[i]
-12 δισεκατομμύρια τόνους ενσωματωμένων ισοδυνάμων πρώτων υλών
-822 εκατομμύρια εκτάρια ενσωματωμένης γης
-21 Exajoules ενσωματωμένης ενέργειας
-188 εκατομμύρια ανθρωποέτη ενσωματωμένης εργασίας
O αντίστοιχος υπολογισμός της παραπάνω αξίας σε δολάρια ήταν $10.8 τρις μόλις για το 2015, ενώ από το 1990 μέχρι το 2015 η συνολική καταληστευμένη αξία ήταν $242 τρις.
Αυτό είναι το βασικό ερώτημα της ταξικής πάλης στο σήμερα, και ταυτόχρονα το βασικό εμπόδιο για την κοινωνική απελευθέρωση. Όποιος αγνοεί αυτή τη ληστεία, είτε δεν έχει καταλάβει που ζει είτε δεν θέλει να μιλήσει για αυτό, επειδή επωφελείται άμεσα ή έμμεσα. Όποια συζήτηση δεν εκκινεί από αυτά τα δεδομένα λειτουργεί αποπροσανατολιστικά, μάλλον προσπαθώντας να αποκρύψει αυτή τη πραγματικότητα. Στη θέση λοιπόν των πολλαπλών καταπιέσεων, οι κομμουνιστές διεθνιστές ισχυρίζονται ότι οι καταπιέσεις μπορούν να αξιολογηθούν ιεραρχικά από τη σημαντικότερη στη λιγότερο σημαντική.
Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο επειδή αυτό είναι το σημαντικότερο κοινωνικό γεγονός αυτή τη στιγμή. Αλλά επειδή η διακοπή αυτής της ληστείας είναι και αυτό που θα οδηγήσει στη κατρακύλα του σύγχρονου καπιταλισμού εντός και εκτός αυτοκρατορίας.
Ανάρτηση από: https://avantgarde2009.wordpress.com/
