Τι υποκριτικό, έπειτα από τέσσερα χρόνια μόνιμης καθεστωτικής εκτροπής να αποφασίζει ξαφνικά ο λαός. Τι να πρωτοθυμηθούμε από τα τελευταία χρόνια, την υγειονομική χούντα, την πλήρη αντιδημοκρατική εκτροπή, τα φακελώματα μέρα-μεσημέρι; Η ΝΔ αυτά τα χρόνια πορεύτηκε πραξικοπηματικά, μη δίνοντας λογαριασμό για τίποτα και σε κανέναν. Αλλά τώρα έρχονται οι εκλογές. Η κυβέρνηση, αλλά και οι αντιπολιτεύσεις θα αναβαπτιστούν, πλέον κανείς δεν θα μπορεί να τις κατηγορήσει για όλα όσα έκαναν και είπαν.
Αυτό είναι και το περιεχόμενο της Δημοκρατίας, να παράσχει μία αυταπάτη ισότιμης εκπροσώπησης, για να μπορεί μετά να ασκεί το δικτατορικό της δικαίωμα επί παντός επιστητού. Ζούμε σε μία καπιταλιστική δικτατορία, και όποτε κανείς αποπειραθεί να αμφισβητήσει τις κόκκινες γραμμές του αστισμού, θα έχει να κάνει με το στρατό και την αστυνομία. Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά, ας θυμηθούμε μόνο όταν ο Μεϊμαράκης έλεγε ότι οι «πολίτες της αστικής τάξης και οι υγιείς δυνάμεις της χώρας» θα έπαιρναν τη τύχη στα χέρια τους, του σε περίπτωση μη υλοποίησης του Ναι. Η Ελληνική και γενικότερα η Δημοκρατία στη Δύση είναι τελικώς ένας μηχανισμός άντλησης συναίνεσης της κοινωνίας. Οι σκληρές αποφάσεις παίρνονται από την πολιτική ηγεσία της άρχουσας τάξης με το βαθύ κράτος εγγυητή μέχρι τέλους.
Ποιες είναι οι κόκκινες γραμμές στο σήμερα; Τι είναι αυτό που δε διαπραγματεύονται τα πραγματικά αφεντικά της χώρας, δηλαδή οι εφοπλιστές, οι καναλάρχες, οι βιομήχανοι, ο εθνικός κορμός και οι μαφιόζοι;
Αρχικά η εξωτερική πολιτική της χώρας, δηλαδή η επένδυση της Ελλάδας στο ευρωνατοϊκό πρότζεκτ ως αμοιβαίο και οργανικό του μέρος. Η ίδια η άρχουσα τάξη επιθυμεί να είναι μέρος αυτού του μηχανισμού της παγκόσμιας ληστείας. Η δεύτερη κόκκινη γραμμή αφορά τους μηχανισμούς αναπαραγωγής του συσχετισμού δύναμης της άρχουσας τάξη. Όποιος και να εκλεγεί, όσο ποσοστό και να έχει, δεν μπορεί να ακουμπήσει τα σώματα ασφαλείας, τη δικαιοσύνη, τα κανάλια, την Εκκλησία και τους μαφιόζους. Οποιαδήποτε απόπειρα ουσιαστικής αλλαγής της γεωπολιτικής κατεύθυνσης της χώρας ή «αποκάθαρσης» του κράτους και της κοινωνίας από τον εθνικό κορμό ισοδυναμεί με εφ’ όλης της ύλης αναμέτρηση με την αστική τάξη και το κράτος της. Στην εποχή μας η σύγκρουση με τον νεοφιλελευθερισμό προϋποθέτει τη ρήξη με το συνολικό ευρωατλαντικό οικονομικό και στρατιωτικό πλαίσιο, το οποίο επιθεωρεί και εξασφαλίζει την ομαλή διεξαγωγή της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.Οποιαδήποτε κυβέρνηση και να βγει «δημοκρατικά», οφείλει είτε να κάνει πολιτική στα υπόλοιπα ζητήματα (κοινωνική πολιτική, πολιτισμό κλπ) αφήνοντας στην άκρη τα ουσιώδη, είτε να συγκρουστεί ως τέλους για την εξουσία.
Στη βάση των παραπάνω κριτηρίων κανένα αντιπολιτευόμενο κόμμα δεν αποτελεί ουσιαστικά απειλή για το σύστημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πιο σοσιαλδημοκρατικός και στρογγυλεμένος από το 2015 που πρότεινε win-win λύσεις, αμοιβαίους συμβιβασμούς και δημιουργική ασάφεια – ακόμα και έτσι, όμως, εξακολουθεί να μην είναι η επιλογή της άρχουσας τάξης. Όσο κυβέρνησε έγινε αντικείμενο μόνιμου εξευτελισμού από την άρχουσα τάξη, η οποία τον ανάγκασε τελικά να υποταχτεί. Από την στιγμή που το 2015 αποφάσισε να μην συγκρουστεί, βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα κράτος το οποίο τελικά δεν είναι συσχετισμός δύναμης κατά τις διδαχές του Πουλαντζά και του Αλτουσέρ, αλλά όργανο της κυρίαρχης τάξης το οποίο του έδειχνε ποιος είναι το πραγματικό αφεντικό. Και παραδίπλα ο εθνικός κορμός, οι μενουμευρώπηδες, τα δεξιά αγροτικά μπλόκα και οι γραβατάκηδες να βγαίνουν στο δρόμο όποτε χρειάζεται.
Το κράτος αυτό του έβαζε διαρκώς τρικλοποδιές, και η άρχουσα τάξη κατάφερε να τον διασπάσει και εν τέλει να τον κάνει μία βαρετή και ήσυχη αντιπολίτευση. Όποιος ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ φέτος δεν το κάνει με όρεξη, αλλά πιθανότατα εκνευρισμένος κιόλας από την υπνηλία του Τσίπρα και της παρέας του. Μόνο ο Πολάκης έχει μείνει, να δείχνει ακόμα την κλίκα ορισμένων από αυτούς που πραγματικά εξουσιάζουν τη χώρα.
Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μόνο κόμμα που λέει τουλάχιστον ότι θέλει να κυβερνήσει. Δέκα και, χρόνια που η γραμμή της «κυβέρνησης της αριστεράς» αρπάζει μονομιάς την πολιτική επιρροή του ΚΚΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και γενικότερα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Αυτές οι οργανώσεις ισχυρίζονται ότι ο λαός ή το κίνημα θα πάρει την εξουσία. Και καλά προσπαθώντας να αποφύγουν την κατηγορία ότι διέπονται από αυταπάτες αστικής διαχείρισης, στη πραγματικότητα δεν θέλουν να αναλάβουν την πρακτική ευθύνη της υλοποίησης όσων λένε. Ανεξαρτήτως του αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι όντως ένα κόμμα της ταξικής ειρήνης, το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κρύβονται πίσω από το λαό και το κίνημα, επειδή δεν θέλουν να πουν ότι οι ίδιοι θέλουν όχι μόνο να υλοποιήσουν το πρόγραμμα τους αλλά και να πάρουν την εξουσία σε έναν αγώνα μέχρι τέλους. Η άρνησή τους οφείλεται στο ότι είναι ρεφορμιστικά κόμματα, τα οποία εν τέλει παλεύουν για ορισμένα συνδικαλιστικά ή οικονομικά αιτήματα, εγκαταλείποντας τον αγώνα για την εξουσία.
Πέραν αυτών όμως, αυτά τα κόμματα τον τελευταίο καιρό μείωσαν την απόστασή τους από τις κόκκινες γραμμές της αστικής τάξης. Τόσο το ΚΚΕ όσο και σχεδόν ολόκληρη η εξωκοινοβουλευτική αριστερά συνέβαλαν στην εκ αριστερών θωράκιση του διετούς καθεστώτος έκτακτης ανάγκης που επιβλήθηκε με αφορμή τον κόβιντ, με το να μη παλεύουν ουσιαστικά ενάντια στα μέτρα πειθάρχησης, αλλά και προπαγανδίζοντας τα πολιτικά συνθήματα του κράτους με αριστερό προσωπείο. Τα ίδια κόμματα τώρα στον πόλεμο στην Ουκρανία κάνουν πλάτες στο ΝΑΤΟ με το να παίρνουν θέση ίσων αποστάσεων, με το να αφήνουν ελεύθερο το προπαγανδιστικό μηχανισμό της αυτοκρατορίας να διαχέει ψέματα. Όπως ακριβώς το «μέσα και έξω από το Ευρώ δεν έχει σημασία γιατί και πάλι καπιταλισμό έχουμε» μεταφράζεται «καλύτερα μέσα για να μην έχουμε και προβλήματα», έτσι και το «Ούτε ΝΑΤΟ – Ούτε Ρωσία» σημαίνει την παραίτηση από το σχέδιο τσακίσματος του ΝΑΤΟ.
Το ΜΕΡΑ25 είναι ένα σοσιαλφιλελεύθερο κόμμα, που θυμίζει το ΣΥΡΙΖΑ πριν το 2015, το οποίο επιχειρεί να αναμορφώσει το κράτος σε «προοδευτική» κατεύθυνση. Στις κόκκινες γραμμές της εξωτερικής πολιτικής είναι επίσης ισοαποστάκικο, με την ΛΑΕ να λειτουργεί κάπως εξισορροπιστικά στις λεκτικές ακροβασίες του Βαρουφάκη περί Ρώσου δικτάτορα κλπ.
Αποχή δηλαδή;
Θα έλεγε λοιπόν κάποιος συνεπής ότι, εφόσον τα συγκεκριμένα κόμματα δεν έχουν ουσιαστικά πρόγραμμα ρήξης με τον αστισμό, μήπως καλύτερα να ρίξουμε μία καταγγελία μπας και σωθεί κανένας από τις εκλογικές αυταπάτες; Μήπως θα ήταν καλύτερο να κάνουμε λίγη αντι-εκλογική προπαγάνδα με γραμμή για λευκό-άκυρο;
Αυτή η γραμμή μπορεί να είναι εντάξει για όσους νιώθουν βάρη απόδειξης στο περίγυρο τους ότι είναι επαναστάτες, για όσους φοβούνται ότι θα τους κατηγορήσουν ότι κάνουν πλάτες στο σύστημα και για όσους θέλουν να σώσουν την ψυχή τους. Εμείς δεν έχουμε ως σκοπό τη σωτηρία της ψυχής μας, και για αυτό μάλιστα δεν μας πειράζει να στηρίζουμε στον κόσμο κινήματα και κράτη τα οποία παλεύουν εναντίον του πρώτιστου εχθρού, της Αυτοκρατορίας.
Αντί να ανησυχεί κάποιος ότι δίνει διαρκώς εξετάσεις ιδεολογικής καθαρότητας και συνέπειας, να σκεφτεί τι για τα δεδομένα του κοινοβουλευτισμού είναι αποσταθεροποιητικό, τι είναι αυτό που δεν θέλει η άρχουσα τάξη, και εν τέλει πως μπορούμε να συμβάλουμε στο να μην γίνουν τα πράγματα με βάση το ιδανικό της σενάριο.
Τι θα σημαίνει η νίκη της Νέας Δημοκρατίας και γιατί;
Πέρα από το να αποτελούν ένα στιγμιότυπο του συσχετισμού της ταξικής πάλης σε μια δοσμένη κοινωνία μια δοσμένη στιγμή, οι εκλογές σε ένα βαθμό επιδρούν κιόλας πάνω στο συσχετισμό αυτόν. Μια νίκη της ΝΔ σημαίνει αέρα στα πανιά της αστικής τάξης, και ένα ακονισμένο όπλο στα χέρια της για να συνεχίσει απρόσκοπτα το πολιτικό πρόγραμμα της διάλυσης των πάντων. Σημαίνει ότι αφεντικά σαν τον διευθυντή της ασφαλιστικής που απειλούσε παρουσία του Γεωργιάδη τους υπαλλήλους του να ψηφίσουν ΝΔ θα αποθρασυνθούν. Και σημαίνει ότι το ηθικό του δικού μας ταξικού στρατοπέδου θα δεχτεί ένα σοβαρό πλήγμα. Και το ηθικό είναι βασικός παράγοντας σε μια μάχη.
Σημαίνει ότι οι εργατολαϊκές γειτονιές, που ψάχνουν τη λύση στις διάφορες εκδοχές της αριστεράς δίνοντάς της και τα μεγαλύτερα ποσοστά της, θα βουβαθούν το βράδυ της Κυριακής, για να πάνε τη Δευτέρα στη δουλειά και στο καφενείο με το κεφάλι κάτω. Και σημαίνει χαρές και πανηγύρια στις βίλες των βορείων προαστίων.
Το βασικό καθήκον στις εκλογές αυτές είναι η ήττα της σκληρής δεξιάς, της ΝΔ του Μητσοτάκη. Με ένα δεδομένο 4 χρόνων πλήρους ασυδοσίας, μία εκλογική νίκη δεν θα είναι απλώς μία άφεση αμαρτιών για όσα έκαναν, αλλά ένα πράσινο φως για αντίδραση σε όλη τη γραμμή. Η ΝΔ είναι το βασικό κόμμα που εκφράζει μέχρι τέλους τον εθνονατοϊσμό και το σκληρό βαθύ κράτος. Η νούμερο ένα επιλογή της αστικής τάξης.
Αλλά ακόμα και με όρους αστικής διαχείρισης, αυτό που έκανε το μητσοτακέικο αυτά τα τέσσερα χρόνια ήταν να πέσει σαν σμήνος ακρίδων στο δημόσιο χρήμα, ξηλώνοντας οτιδήποτε δημόσιο και επιδεικνύοντας ταυτόχρονα την πιο αξιοθαύμαστη ευρηματικότητα στο να γλιτώσει έστω και μια δεκάρα από τους φίλους της φορτώνοντας το βάρος στην κοινωνία.
Ο καπιταλισμός στη Δύση μπορεί να μη βρίσκεται σε θέση να προσφέρει κάποιο κοινωνικό συμβόλαιο σαν αυτό του μιλένιουμ στους υποτελείς. Μπορεί να περνάει μια περίοδο που τα οικονομικά του αδιέξοδα θα ενταθούν, καθώς μια μεγαλύτερη κρίση υποβόσκει την ίδια στιγμή που ο πόλεμός του ενάντια στη Ρωσία δε στέφεται με επιτυχία, με την εργατική τάξη να καλείται πάλι να πληρώσει τα σπασμένα. Έστω και έτσι όμως, μια κυβέρνηση – ξεδιάντροπος ντίλερ ιδιωτικών συμφερόντων που λειτουργεί με όρους μαφίας και δημιουργεί ένα σκάνδαλο το διήμερο υποστηριζόμενη από το σύνολο των μεγάλων ΜΜΕ της χώρας κάνει διαφορά.
Ως προς το ΣΥΡΙΖΑ η ηγεσία του κόμματος έχει αποκλειστικά αρνητικό ρόλο, στηρίζοντας όλες τις κόκκινες γραμμές της άρχουσας τάξης, ενώ πιθανότατα και ο σκελετός του κόμματος έχοντας δώσει λευκή επιταγή στον αρχηγό του, γίνεται συνένοχος στην προσαρμογή και τα απανωτά διαπιστευτήρια στο καθεστώς. Παρόλα αυτά, υπάρχει η εξής σημαντική αντίφαση. Ενώ το κόμμα είναι πουλημένο, ο κόσμος που γενικώς ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ το κάνει με παραπάνω προσδοκίες. Από εκλογές σε εκλογές βέβαια αυτό μειώνεται, πόσο μάλλον όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει γίνει μία ψοφοδεής αντιπολίτευση που στα σκληρά συμφωνεί με τη ΝΔ. Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει διαρκώς ασκήσεις νομιμοφροσύνης, το σκληρό κράτος ακόμα δεν του έχει συγχωρέσει τη περίοδο 2012-15, και ακόμα και αν το αφήσει να κυβερνήσει, αυτό θα το κάνει στήνοντάς του διαρκώς προβοκάτσιες. Μία ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα λειτουργήσει αποσταθεροποιητικά για το σύστημα. Δεν θα σηματοδοτεί έναρξη κανενός αγώνα.
Με ένα ΣΥΡΙΖΑ που διαρκώς γλύφει το ΠΑΣΟΚ μπας και μπορέσει να κυβερνήσει, ακόμα και αν βγει κυβέρνηση ο σκοπός του αστισμού θα είναι ο διαρκής εξευτελισμός του ΣΥΡΙΖΑ με το να συρρέεται σε επιλογές από το ΠΑΣΟΚ και το κράτος. Ο σκοπός του αστισμού είναι να σπάσει το ηθικό του κόσμου που ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ, να νιώσει απομονωμένος και δίχως καμία εναλλακτική μπροστά στους κανίβαλους.
Την Κυριακή να στείλουμε στον αγύριστο τη δεξιά και όλα τα παρακλάδια της. Η επανεκλογή αυτής της κυβέρνησης θα αποθρασύνει την αστική αντίδραση και θα σπείρει την απογοήτευση και την ηττοπάθεια στις γραμμές του κινήματος. Από το ίδιο βράδυ οι γκεμπελίσκοι των βοθροκάναλων θα πανηγυρίζουν ζητώντας κι άλλο αίμα. Η ψυχολογία του δικού μας στρατοπέδου θα χτυπηθεί.
Η ψήφος στην αριστερά έχει μια και μόνο χρησιμότητα. Να τους χαλάσουμε το πανηγύρι. Να μην τους δώσουμε τη λαϊκή νομιμοποίηση. Να τους κόψουμε τη φορά. Να τους πούμε ότι ο τσαμπουκάς τους δεν θα περάσει. Κυρίως όμως για να πάρει πάνω του ο δικός μας κόσμος. Γιατί μόνο έτσι θα δώσει αγώνες την επόμενη μέρα, μόνο έτσι θα νιώσει ότι μπορεί να τους σταματήσει. Κι αυτό δεν θα γίνει μέσα στη βουλή, είτε με μια δήθεν προοδευτική κυβέρνηση που θα τη σέρνει από τη μύτη το ΠΑΣΟΚ, είτε με μια δήθεν ισχυρή αντιπολίτευση στη Βουλή.
Η μόνη αντιπολίτευση που μπορεί πραγματικά να βάλει φρένο στην αστική αντεπανάσταση είναι στο δρόμο.
Στην κάλπη τούς κόβουμε την όρεξη. Οποιοδήποτε αριστερό ψηφοδέλτιο είναι χρήσιμο μόνο για αυτό το σκοπό. Ακόμα καλύτερα αυτά που αρνούνται έστω και στα λόγια να κυβερνήσουν σαν καλά παιδιά του συνταγματικού κόσμου υποσχόμενα ότι θα φέρουν δικαιοσύνη χωρίς να σπάσουν αυγά και προς θεού πάντα στα όρια της αστικής νομιμότητας. Επαναλαμβάνουμε όμως. Καμία αυταπάτη για τις κάλπες. Η πραγματική εξουσία θα συνεχίζει να βρίσκεται στη θέση της και τελικά αυτή θα αποφασίζει. Κανένας συσχετισμός δεν αλλάζει με ατέλειωτες διαβουλεύσεις και πάντα στα όρια που θέτει ο αντίπαλος. Αν ο κόσμος της αριστεράς, το κίνημα, η εργατική τάξη και όσοι επιλέγουν να ζουν έξω από την αυλή των αφεντικών θέλουν να αλλάξει πραγματικά η κατάσταση, χωρίς την άδεια του αστικού εσμού, ας δείξουν τη δύναμή τους στο δρόμο. Οπότε και όταν το αποφασίσει το κίνημα, και όχι όταν ο κάθε ιδιώτης, αφεντικά και δούλοι προσέρχονται μαζί στις κάλπες.
Ανάρτηση από: https://avantgarde2009.wordpress.com/
