ε
το εκλογικό αποτέλεσμα της 21ης Μαΐου αλλάζει εντυπωσιακά το πολιτικό τοπίο.
Και ακόμα δεν έχουν αξιολογηθεί (ίσως από μερικούς δεν έχουν καν ακουστεί) τα
ηχηρά μηνύματα που φέρνει.
Οι εκλογές
επί της ουσίας επέφεραν μια αναδιανομή στον χώρο των τριών συστημικών κομμάτων,
με εμφανή νικητή τη Ν.Δ., που αγκαλιάζει την αυτοδυναμία, και μεγάλη πτώση του
ΣΥΡΙΖΑ. Αν ουσιαστικά δεν υπήρξε αντιπολίτευση τα 4 προηγούμενα χρόνια, τώρα
αυτό επισφραγίζεται και τυπικά. Η μεγάλη διαφορά του πρώτου από τα άλλα δύο
κόμματα, και ο ανταγωνισμός που θα συνεχιστεί ανάμεσα στα δύο άλλα, θα
οδηγήσουν σε μια μονοπολική διαχείριση και σε απόπειρες να στηθεί ένα
δικομματικό σύστημα, που όμως θα χρειαστεί καιρό για να προκύψει. Η όλη εικόνα
θα δείξει μια μετατόπιση όλης της πολιτικής ζωής προς τα δεξιά, και αυτό θα
είναι το επισφράγισμα μιας πολιτικής συντηρητικοποίησης που εκφράστηκε σαν
κεντρικό μήνυμα των πρόσφατων εκλογών.
Υπήρξε
ψήφος τιμωρίας, αλλά αυτή ήταν μικρή σε έκταση. Δεν αναπλήρωνε ή αντιστάθμιζε
την κύρια τάση της πολιτικής συντηρητικοποίησης. Δεν τιμωρήθηκαν και τα τρία
συστημικά κόμματα. Ένα, ο ΣΥΡΙΖΑ, καταβαραθρώθηκε. Τα άλλα δύο ενισχύθηκαν.
Αυτή είναι η πραγματικότητα. Παρ’ όλα αυτά ένα μεγάλο ποσοστό κατευθύνθηκε προς
τα μικρά κόμματα, στο άκυρο-λευκό ή στην αποχή.
Πολλοί δημοκρατικοί και αριστεροί πολίτες δεν μπορούν να πιστέψουν πώς έγινε αυτό, γιατί νίκησε η Ν.Δ., γιατί δεν εκφράστηκε μια φθορά της μετά από όσα έγιναν… και εύκολα στρέφονται προς ένα γενικό ανάθεμα. Δεν προσπαθούν καν να κατανοήσουν και να εξηγήσουν γιατί και πώς φθάσαμε σε αυτό. Ο μεγάλος ηττημένος σε πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο υπήρξε ο φτηνός, ρηχός αντιμητσοτακισμός, η πολιτική της «ευκαιρίας», ο βερμπαλισμός περί ρήξεων και ανυπακοών, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς εναλλακτική, χωρίς πρόταση. H αντιδεξιά ρητορική με τις έντονες αντιμητσοτακικές αιχμές είναι μέρος του προβλήματος, κι όχι μέρος της λύσης: Επειδή συσκοτίζει-αποπροσανατολίζει από τις πραγματικές διαχωριστικές, επειδή συγκαλύπτει την προθυμία και τη δέσμευση να υπηρετηθεί το συναινετικό πλαίσιο (γεωπολιτικά και οικονομικά). Και αυτό εξακολουθεί να γίνεται ενόψει και της νέας εκλογικής αναμέτρησης. Ο μεγάλος ηττημένος των εκλογών ήταν ένας «αριστερός» λόγος που δεν έβλεπε το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας, δεν έβλεπε τη διασύνδεση εθνικού και κοινωνικού, νόμιζε ότι η ατζέντα της πλειοδοσίας οικονομικών παροχών και βελτιώσεων είναι το κύριο. Ένας «αριστερός» λόγος που δεν είχε αντιληφθεί τι συντελούνταν βαθύτερα μέσα στην κοινωνία και στη χώρα, που διάβαζε επιφανειακά έως τυχοδιωκτικά την «πραγματικότητα», που μιλούσε μια γλώσσα η οποία έχει κουράσει μεγάλο μέρος της κοινωνίας.
Η πραγματικότητα όμως είναι σκληρή, και δείχνει κάποια ακόμα πράγματα: Δεν εισακούστηκαν τα μηνύματα που ανέδειξαν οι κάλπες. Δεν υπάρχει η αναγκαία θέληση να βγουν συμπεράσματα σχετικά με το γιατί οδηγηθήκαμε εδώ. Και κυρίως, όλοι πάλι τρέχουν να πάρουν μια καλύτερη θέση εντός του πολιτικού παιχνιδιού, παίζοντας ξανά με τον ίδιο τρόπο, τις ίδιες μεθόδους, στην ίδια πίστα. Υπάρχει ένας αδιαμφισβήτητος ηγεμόνας, υπάρχουν δύο ανταγωνιστές στον κεντροαριστερό χώρο που συναγωνίζονται για το ποιος θα πάρει τη δεύτερη θέση, υπάρχουν και άλλα μικρά κόμματα που θέλουν να σταθεροποιήσουν τη θέση τους στην Α΄ κατηγορία, συν 3 μικροί που αγωνίζονται να εισέλθουν στη Βουλή. Κι όλη μαζί η «αντιπολίτευση» κρούει το κώδωνα της αντιμετώπισης της «παντοδυναμίας» του Μητσοτάκη (κάτι που ήδη κρίθηκε στις 21 Μαΐου). Κανείς τους δεν θέλει να δει τις ανάγκες, τις προϋποθέσεις, αλλά και τους περαιτέρω κινδύνους για το ίδιο το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας, για τους γεωπολιτικούς αναδασμούς, για την ανασυγκρότηση υπό δεξιά ηγεμονία κοινωνίας και πολιτικής (την οποία βοήθησαν για να φθάσουμε εδώ).Χρειάζονται
βαθύτερες αναδιατάξεις και μεταστροφές, ιδεολογικές, πνευματικές, πολιτικές.
Και επίμονες προσπάθειες στην προοπτική οικοδόμησης ενός σχεδίου εθνικής
κυριαρχίας με ενεργοποιημένο το λαό, ενόσω η κοινωνία είναι πολυκερματισμένη,
σε διαλυτικότητα, σε συνθήκες που τα αφτιά αγωνιζόμενων ανθρώπων έχουν ακόμα
τείχους. Προσπάθειες παρά τη θηριώδη χειραγώγηση και τις αντιξοότητες, παρά τις
δυσκολίες που δημιουργεί το εκλογικό αποτέλεσμα.
Αυτή η
βαθύτερη ανάγκη πρέπει να υπηρετηθεί. Για να σπάσει το μπλοκάρισμα της
κοινωνίας και της χώρας!
