Διανύοντας μια περίοδο αυξημένης κοινωνικής σύγχυσης και αβεβαιότητας, γίνεται εύκολα αντιληπτό πως ο περισσότερος κόσμος δεν μπορεί πλέον να ξεχωρίσει με καθαρή ματιά το ποιοι λειτουργούν υπέρ και ποιοι λειτουργούν κατά των συμφερόντων του.
Ποιοι είναι οι ήρωες της υπόθεσης και ποιοι είναι αυτοί που εκμεταλλεύονται αυτήν την κρίση για να εξυπηρετήσουν σκιώδη συμφέροντα, καθώς και ποιοι είναι οι «αποδιοπομπαίοι τράγοι».
Η σύγχυση δε αυτή, φαίνεται πως έχει προχωρήσει ακόμα πιο βαθιά, μέσα σε λίγες μόνο εβδομάδες ραγδαίων εξελίξεων : ο περισσότερος κόσμος δείχνει να μην έχει καν την ικανότητα να διαχωρίσει ΤΙ ΕΙΝΑΙ συμφέρον του και τι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. Σε ποιο πρόβλημα να δώσει προτεραιότητα και σε ποιο όχι.
Για τους περισσότερους, προηγείται η δημόσια υγεία. Για άλλους, προηγείται η αποφυγή μιας οικονομικής κατάρρευσης. Σε αυτήν την κατηγορία βρίσκονται ακόμα και αρχηγοί κρατών.
Για άλλους, προηγείται η διαφύλαξη και προστασία των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Άλλοι πάλι, επικεντρώνουν τις όποιες αντιρρήσεις τους στο μότο: «όταν θα βγούμε, θα λογαριαστούμε» και δεν γίνεται να μην μας θυμίσουν εκείνο το ανέκδοτο με τον «διεκδικητικό» και «δυναμικό» σύζυγο, που απαιτεί –ως νέος Τσε Γκεβάρα – από τη σύζυγό του, να υπάρχει κάθε μέρα ζεστό νερό στο σπίτι, για να πλένει (ο ίδιος) τα πιάτα.
Είτε «λογαριαστούμε» όταν βγούμε, είτε όχι, οι διαρκείς υποχωρήσεις σε θεμελιώδη ζητήματα, οι περιορισμοί των ελευθεριών, οι μεγάλες αλλαγές στις ζωές μας, συμβαίνουν ήδη. Μέρα με τη μέρα.
Αν δεν αντιδράσουμε από τώρα, με όσους (νόμιμους) τρόπους μας απομένουν να το κάνουμε, τότε μπορεί και να μην έχει μείνει τίποτα που να μας επιτρέπει να «λογαριαστούμε», όταν βγούμε.
Η Ελληνική κυβέρνηση -όπως και οι περισσότερες κυβερνήσεις παγκοσμίως αυτή τη στιγμή – κινείται σαφέστατα στο «δόγμα» που υποστηρίζει πως, για την διασφάλιση της δημόσιας υγείας, τα πάντα είναι επιτρεπτά.
Κάθε νέο μέτρο, κάθε νομοσχέδιο. Αλλά και κάθε «αυτοκρατορικό» tweet που αποστέλλεται στο ευρύ κοινό και αποφασίζει με μία κίνηση του χεριού, με ένα κλικ, ποιος είναι «εχθρός» του δημόσιου συμφέροντος, ποιος «απειλεί» την δημόσια τάξη και ποιες «εστίες πιθανής μόλυνσης» πρέπει να κλείσουν.
Ποια μέσα μαζικής ενημέρωσης πρέπει να ενισχυθούν σκανδαλωδώς, με πακτωλό χρημάτων, για να μεταφέρουν αναντίρρητα τις κυβερνητικές προσταγές και ποια μέσα πρέπει να αγνοηθούν επιδεικτικά.
Λίγες μόνο μέρες αφότου γιορτάσαμε την Ελληνική επανάσταση του 1821,κατά τραγική ειρωνεία, θα μπορούσαμε να πούμε πως το μήνυμα της Ελληνικής κυβέρνησης (και πολλών άλλων κυβερνήσεων παγκοσμίως), συμπυκνώνεται σε ένα ανεστραμμένο: «Ελευθερία ή Θάνατος».
Δηλαδή, προτιμήστε να στερηθείτε οικειοθελώς τις ατομικές ελευθερίες σας, για να μην νικήσει ο ιός και ο θάνατος.
Παραχωρήστε δικαιώματα, για να κερδίσετε την ζωή σας.
Υπακούστε σε όλα τα μέτρα περιορισμού, για να προστατέψετε το μέλλον σας.
Αντί για Ελευθερία ή Θάνατος, ελευθερία ίσον θάνατος…
Σαν να μην έφτανε αυτή η δυσοίωνη, θλιβερή και εντελώς σουρεαλιστική (αν)αντιστοιχία του αφηγήματος των κυβερνώντων, με το σύνθημα της επαναστάσεως, ήρθε και μια ακατανόητη δήλωση από το στόμα του ίδιου του Πρωθυπουργού.
Μία δήλωση «χρωματισμένη» με δανεικά «χρώματα» από το έπος του 1821, η οποία ανέφερε το εξής: «μένουμε σπίτι. Σαν ελεύθεροι πολιορκημένοι, που επιλέγουν, όμως, να είναι πολιορκημένοι γιατί είναι ελεύθεροι» (!).
Κάθε σχόλιο γι’ αυτήν τη δήλωση, είναι μάλλον περιττό.
Όμως και ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, κύριος Χρυσοχοΐδης, ανέφερε πως: «η τηλεόραση μεγέθυνε ελάχιστες μειοψηφίες στις παραλίες και στα άλση» και κατέληξε στο συμπέρασμα πως: «Καλά έκανε η τηλεόραση (!), γιατί η πειθαρχία πρέπει να είναι απόλυτη. Οι πολίτες πειθάρχησαν και πειθαρχούν όταν αντιλαμβάνονται ότι τα προτεινόμενα είναι προς το συμφέρον τους. Είναι υποχρέωση της πολιτείας να τους κάνει να το αντιληφθούν».
Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με μία δημόσια επιβράβευση της κατευθυνόμενης και σκόπιμης παραπληροφόρησης από τα ΜΜΕ. Ένας υπουργός της κυβέρνησης, παραδέχτηκε χωρίς κανένα πλέον πρόσχημα, πως η προπαγάνδα των fake news, είναι κάτι το θετικό και θεμιτό, όταν συμφωνεί με τα «αυτοκρατορικά διατάγματα».
Αν επιλέξουμε να αφήσουμε πίσω, αυτό το πολιτικό και κοινωνικό θέατρο παραλόγου, και να αγνοήσουμε το στημένο σκηνικό που διαμορφώνεται, θα καταστεί σαφές πως η μόνη ουσία είναι μία:
Οι ζωές μας, όσο και ασφαλείς να είναι με την (οπωσδήποτε σπουδαία και σημαντική) συμβολή της επιστήμης, δεν αξίζουν τίποτε αν στερούνται ελευθερίας. Πρέπει να διαφυλάξουμε ως κόρες οφθαλμών και την ζωή μας και την ελευθερία μας, με την ίδια προσοχή.
Κανένα είδος προπαγάνδας δεν πρέπει να μας «εκπαιδεύσει» ή να μας συνηθίσει, να βάζουμε στη ζυγαριά, τη μία υπέρτατη αξία εις βάρος της άλλης.
Και η δημόσια υγεία να προστατευθεί, αλλά και να απαιτήσουμε να ανακτηθούν πλήρως, όσα δικαιώματα χάθηκαν.
Βλέπουμε πως ξεκίνησε να δημιουργείται ένα εγχώριο και παγκόσμιο κλίμα φόβου, μέσα στο οποίο οι πολίτες θα ασφυκτιούν και υπό το καθεστώς του τρόμου, θα θέτουν ως ύψιστη προτεραιότητά τους, μονάχα τη ζωή τους και τίποτε άλλο.
Η τρομοκρατία της προπαγάνδας, έχει σκοπό να τους κάνει πρόθυμους να αρχίσουν να θυσιάζουν τα πάντα, όλα τα κεκτημένα δικαιώματα τους, στον βωμό της δήθεν ασφάλειας που θα παρέχουν οι «κραταιές αγκάλες» των κρατών.
Όποτε εξαπολύεται στον πλανήτη (είτε με φυσικό τρόπο, είτε με τεχνητό) ένας παγκόσμιος «μπαμπούλας» όπως ο COVID – 19, θα γινόμαστε στο ίδιο έργο θεατές. Και κάθε επεισόδιο θα είναι χειρότερο από το προηγούμενο.
Το δόγμα του σοκ, θα είναι η νέα παγκόσμια πολιτική των εθνών.
Μαστίγιο και καρότο.
Θα δημιουργούν το πρόβλημα και μετά θα μας οδηγούν προς την ήδη ετοιμασμένη λύση.
Ανάρτηση από: https://www.sportime.gr/
