Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2017

Δεν υπάρχει έστω ένας Έλληνας δικηγόρος; Ένας;

Του Βασίλη Βιλιάρδου

Κατηγορούν συνεχώς τις κυβερνήσεις μας για αναξιοπιστία – χειραγωγώντας ακόμη και εμάς τους ίδιους, οι οποίοι κατανοούμε πως εάν υποχρεωθεί κάποιος να υπογράψει μία συμφωνία «με το πιστόλι στον κρόταφο», η οποία είναι εκ των πραγμάτων ανέφικτο να τηρηθεί (όπως τα περιοριστικά μνημόνια σε εποχές αποπληθωρισμού ή οι μεταρρυθμίσεις   σε περιόδους ύφεσης), δεν είναι δυνατόν να την τηρήσει.
Καταδικάζεται επομένως «de facto» ως αναξιόπιστος κανείς, ακόμη και αν οι συνομιλητές του δεν τηρούν εμφανέστατα τις υποσχέσεις τους – όπως η Ευρωζώνη το 2012, όπου δεσμεύθηκε για διαγραφή του χρέους, εάν η τότε κυβέρνηση μας επιτύγχανε πλεονάσματα, χωρίς όμως να το τηρήσει. Δυστυχώς, κανένας δεν το τόνισε, παρά το ότι κυριολεκτικά «τραβήχτηκε το χαλί» κάτω από τα πόδια του πρωθυπουργού – με αποτέλεσμα να ανέλθει στην εξουσία μία εντελώς άπειρη κυβέρνηση, την οποία ουσιαστικά δεν επέλεξαν οι Έλληνες αλλά έμμεσα η Τρόικα, μέσω της αναξιόπιστης, εγκληματικής συμπεριφοράς της.

‘Εξοδος από το ευρώ: μία πρόταση με αναπάντητα ερωτήματα

Tου Παύλου Δερμενάκη
Η λύση του ελληνικού προβλήματος δεν μπορεί να επικεντρώνεται από την Αριστερά στην αλλαγή του νομίσματος
Πραγματοποιήθηκε, στις 15 Φλεβάρη στην  Αλκυονίδα, η παρουσίαση της πρότασης του Ευρωπαϊκού Δικτύου Ερευνών Κοινωνικής και Οικονομικής Πολιτικής (ΕΔΕΚΟΠ) για μιαν άλλη πορεία της Ελλάδας στον οικονομικό τομέα μετά την αποτυχία της Ευρωζώνης. Την πρόταση παρουσίασαν οι καθηγητές Κώστας Λαπαβίτσας και Θόδωρος Μαριόλης καθώς και ο περιφερειακός σύμβουλος Δυτικής Ελλάδας Κωνσταντίνος Γαβριηλίδης.
Η πρώτη παρατήρηση από την εκδήλωση ήταν η πολύ μεγάλη συμμετοχή κόσμου, για τα δεδομένα επιστημονικής παρουσίασης ακόμα και για τον χώρο της Αριστεράς. Το στοιχείο αυτό δείχνει την ανάγκη ενός κόσμου για αναζήτηση τεκμηριωμένων λύσεων εξόδου από την πολυεπίπεδη κρίση της χώρας. Ενός κόσμου που δεν εγκαταλείπει τη διαδικασία αναζήτησης, που δεν αποδέχεται ότι δεν υπάρχει εναλλακτική στα μνημόνια, που δηλώνει και με αυτό τον τρόπο παρών σηματοδοτώντας με αισιοδοξία δυνατότητες για το μέλλον.

Το «έγκλημα» της φέτας…

Ποια είναι η αλήθεια για την ελληνική φέτα; Τι συνέβη στην Ευρωβουλή; Πόσο κινδυνεύει η ελληνική φέτα στις αγορές του εξωτερικού; Ο καθηγητής Δημήτρης Κουρέτας απαντά σε όλα τα εύλογα ερωτήματα και ξεκαθαρίζει τον μύθο από την πραγματικότητα, σε μία άκρως διαφωτιστική συνέντευξή του στον Θανάση Μαυρίδη.
- Κύριε Κουρέτα τι χάσαμε από την ψηφοφορία στην  Ευρωβουλή. Θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι όσοι δεν παρακολουθούμε τα πράγματα από πολύ κοντά έχουμε μία συγκεχυμένη εικόνα για το τι πραγματικά συνέβη. Χάσαμε τη φέτα;
Δεν συνέβη απολύτως τίποτα! Δεν χάσαμε την ελληνική φέτα κι αυτό που συνέβη με τον Καναδά δεν δημιουργεί κάποιου είδους ουσιαστικό πρόβλημα για τους Έλληνες παραγωγούς. Κάποιοι όμως έχασαν πολιτικά κι αναφέρομαι στους ευρωβουλευτές της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού, επειδή υπάκουσαν στα ευρωπαϊκά κόμματα στα οποία ανήκουν και ψήφισαν υπέρ της CETA,  που περιελάμβανε και το θέμα της φέτας.
Νομίζω ότι οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ενήργησαν πιο έξυπνα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε συμφωνήσει πέρυσι να ψηφίσει την CETA και τελικά ψήφισε «όχι», θέλοντας έτσι να εξαργυρώσουν το θέμα αυτό πολιτικά στο εσωτερικό της χώρας. Επί της ουσίας, πάντως, πρόκειται για μία μάχη εντυπώσεων και όχι ουσίας. Για να είμαστε περισσότερο δίκαιοι, η ουσία βρίσκεται μακριά από εκεί που την αναζητούν οι λαϊκιστές.

Η καταδίκη του πρώην επικεφαλής του ΔΝΤ

Του Αλέξη Ζακυνθινού

Ορισμένοι θεωρούν ότι, το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας είναι το ελλειμματικό «Κράτους Δικαίου» της – η απαράδεκτα διορισμένη από τις εκάστοτε κυβερνήσεις δικαστική εξουσία που δυστυχώς επιτρέπει το Σύνταγμα της χώρας, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να λειτουργήσει ανεξάρτητα, όπως θα έπρεπε σε ένα δημοκρατικό περιβάλλον και όχι σε μία κομματική δικτατορία.
Με δεδομένο δε το ότι, η δικαστική εξουσία αντιδράει μόνο όταν θίγονται τα δικά της συμφέροντα, όπως οι μισθοί και οι συντάξεις, ενώ επιτρέπει τη συνεχή παραβίαση του Συντάγματος από τους δανειστές, εύλογα νοιώθουν ανυπεράσπιστοι οι Έλληνες. Δεν εξαιρούν βέβαια τους δικηγόρους, ιδίως τους συλλόγους τους, οι οποίοι θα έπρεπε ασφαλώς να έχουν το θάρρος καταγγείλουν τα παράνομα μνημόνια στο ευρωπαϊκό δικαστήριο – απαιτώντας να αποζημιωθεί η Ελλάδα για το 1 τρις € που περίπου της κόστισαν τα λανθασμένα οικονομικά μέτρα της Τρόικας.

Φτάνει πια με το θράσος του χρηματοπιστωτικού κλάδου

Τη δυστοπική εναλλακτική παραμονής στο ευρώ, θα τη βιώσουν όμως αργά ή γρήγορα σε όλη της την έκταση, οι πάντες

Όλοι γνωρίζουμε τον μύθο του βασιλιά Μίδα, που ότι άγγιζε γινόταν χρυσός. Αρχικά, η δυνατότητα αυτή του έδωσε τεράστια δύναμη. Μόλις όμως συνειδητοποίησε ότι ακόμα και το φαγητό που άγγιζε γινόταν χρυσός, έσπευσε να εκλιπαρήσει τον θεό Διόνυσο που τον είχε «προικίσει» με αυτή την ικανότητα, να του την αφαιρέσει.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με τον χρηματοπιστωτικό κλάδο. Ότι αγγίζει, γίνεται «χρυσός».
Με τη διαφορά ότι αντί για χρυσό έχουμε ηλεκτρονικές εγγραφές, τις οποίες αποκαλούμε «νόμισμα», «χρεόγραφο», «παράγωγο» κ.ο.κ.
Όπως ο Μίδας όμως, έτσι και ο χρηματοπιστωτικός κλάδος, που μετατρέποντας τα πάντα σε «χρυσό» αποκτά τεράστια δύναμη, καταστρέφει ταυτόχρονα οτιδήποτε αγγίζει, παύοντας πλέον να μπορεί και ο ίδιος να επιβιώσει.

ΜΚΟ και προσφυγικό

Του Γιάννη Ραχιώτη

Με αφορμή το προσφυγικό παρατηρούμε εκρηκτική ανάπτυξη των ΜΚΟ σε συνολικό αριθμό και κυρίως σε προσωπικό. Επιπλέον εκατοντάδες ΜΚΟ από τη δυτική Ευρώπη και τη Β. Αμερική, εγκαταστάθηκαν εδώ τα τελευταία δύο χρόνια για να προσφέρουν «ανθρωπιστικό έργο» με το επιχείρημα του «ανίκανου» κράτους. Μετά τη σύνοδο κορυφής της ΕΕ, του Μάρτη 2016, που αποφάσισε όλη η χρηματοδότηση για τον εγκλωβισμό των προσφύγων στην Ελλάδα να κατευθυνθεί σε ΜΚΟ, έσπευσαν ακόμη περισσότερες, παρ’ όλο που ο αριθμός των προσφύγων που τελικά κατάφεραν να εγκλωβίσουν δεν αυξάνεται . Είναι λιγότεροι από 60.000, με πτωτική τάση, αφού αρκετοί, παρά την επιτήρηση , βρίσκουν το δρόμο για τον προορισμό τους . Για να υπάρχει μια σύγκριση, να θυμίσουμε ότι η Ελλάδα στη 10ετία του ’90 δέχθηκε για εγκατάσταση, όχι για διέλευση, περίπου 1.000.000 μετανάστες, χωρίς τη «βοήθεια» οποιασδήποτε ΜΚΟ και χωρίς να δημιουργήσει στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Εποχές αβεβαιότητας και διεθνούς αταξίας

Του Ρούντι Ρινάλντι

Το στρατόπεδο της παγκοσμιοποίησης ανασυντάσσεται – Πρώτες εκ του σύνεγγυς αντιπαραθέσεις στα διεθνή φόρα – Πολλαπλασιασμός επαφών και διεργασιών
Ενώ στις ΗΠΑ μαίνεται μια σκληρή μάχη για τη σταθεροποίηση ή την ανατροπή του Ντόναλντ Τραμπ πραγματοποιήθηκαν επί γερμανικού εδάφους ορισμένες διεθνείς συναντήσεις όπου δοκιμάστηκαν οι πρώτες διερευνητικές αψιμαχίες και βολιδοσκοπήσεις σχετικά με το νέο περιβάλλον που έχει δημιουργηθεί στο γεωπολιτικό επίπεδο με τα πυκνά γεγονότα που συνέβησαν μέσα σε έναν μόνο χρόνο, το 2016. Το 2017 αναμένεται να είναι αρκούντως ταραγμένο και διαφορετικό από μια «ομαλή συνέχιση» των γνωστών συνταγών και πολιτικών που ίσχυαν μέχρι πρότινος.