Κορωνοϊός: από μηχανής θεός, κατάρα της εποχής, ή εκδίκηση της φύσης;

Πίτερ Μπρίγκελ ο πρεσβύτερος, “Ο θρίαμβος του θανάτου” (1562 – Μουσείο ντελ Πράδο, Μαδρίτη) 

Tου Γιάννη Δουλφή

Η ξαφνική επέλαση της πρόσφατης επιδημίας του νέου κορωνοϊού, που ενέσκηψε – ως κεραυνός εν αιθρία; – αντιμετωπίζεται ως πρωτόγνωρο στην ιστορία φαινόμενο, παρά το γεγονός ότι από αρχαιοτάτων χρόνων, στη συνέχεια στο λεγόμενο «μεσαίωνα», αλλά και στη σύγχρονη εποχή έχουμε γίνει μάρτυρες παρόμοιων φαινομένων, που εξολόθρευσαν μεγάλη μερίδα του πληθυσμού.

Ο νέος κορωνοϊός (SARS – CoV-2), ωστόσο, δεν είναι η πρώτη πανδημία που πλήττει τον πλανήτη και αλλάζει – σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό – τον ρου της ανθρώπινης ιστορίας. Στην παγκόσμια ιστορία έχουν παρατηρηθεί πολλές πανδημίες, όπως της πανώλης, του τύφου, της χολέρας, της φυματίωσης, της ιλαράς, της ευλογιάς και τέλος στα νεότερα χρόνια των διαφόρων μορφών γρίπης.

Υπάρχουν πολλά σκοτεινά σημεία για την εμφάνιση του νέου θανατηφόρου, ραγδαία εξαπλούμενου και μεταδιδόμενου ιού, όπως και για τη συσχέτιση με την προϊούσα οικονομική ύφεση, που υπέβοσκε και τώρα αναμένεται να επιδεινωθεί, που πρέπει να επισημάνουμε ως γεγονός, αφήνοντας μεν κατά μέρος διάφορες «θεωρίες συνωμοσίας», που εμφανίζονται σε τέτοιες περιπτώσεις και τις υπαρκτές τεχνολογικά δυνατότητες «βιολογικού πολέμου», ωστόσο θα πρέπει να αναρωτηθούμε για τις περίεργες συμπτώσεις και επιπτώσεις του φαινομένου. (1)

Συγκρότηση συλλογικής ταυτότητας, αντίστασης και ανατροπής

Του Γιάννη Δουλφή

Για να υπάρξει αποτελεσματική αντίσταση και ανατροπή του δυσμενούς για τα λαϊκά στρώματα συσχετισμού δυνάμεων στη χώρα μας που μπορεί να καταλήξει στην ανατροπή του νέου καθεστώτος «εξαίρεσης» που επιβλήθηκε από το 2010 με τα μνημόνια της συνεχώς αναβαλλόμενης επίσημης χρεοκοπίας του εξαρτημένου κράτους της με αντίτιμο τη ολική λεηλασία της, για να τη μετατρέψει στο σημερινό προτεκτοράτο των μεγάλων δυνάμεων, χρειάζεται μακροχρόνιος σκληρός και αδυσώπητος αγώνας με την ανάπτυξη ενός μαζικού, λαϊκού κινήματος.

Μέχρι σήμερα, οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που επιχείρησαν να αντιπαρατεθούν στο μνημονιακό καθεστώς, μέχρι να ηττηθούν και να σιωπήσουν με την εκλογική επικράτηση της «Αριστεράς» και τη συγκρότηση της αριστεροκεντροδεξιάς της κυβέρνησης, απέτυχαν παταγωδώς, είτε γιατί δεν κατόρθωσαν να αποφύγουν την αποσπασματικότητα των επιμέρους ποικίλων αγώνων, είτε γιατί δεν μπόρεσαν να αναγνώσουν τη σημερινή παγκόσμια και εγχώρια πραγματικότητα, εγκλωβισμένες σε στερεότυπα και αφηρημένα κληρονομημένα από το παρελθόν θεωρητικά σχήματα –εν πολλοίς πάσχοντα άλλωστε– είτε με την ανάθεση σε «φωτισμένες» πρωτοπορίες, που εν ευκολία τα διακινούσαν και σε διάφορους σωτήρες και δημαγωγούς, είτε με την πλάνη ότι θα ήταν ένας εύκολος αγώνας που θα μπορούσε να τελεσφορήσει συνδικαλιστικά και κοινοβουλευτικά, και μάλλον για όλους αυτούς τους λόγους.

Οι βαριές συνέπειες της αντιπροσωπευτικής φενάκης και το δύσκολο εγχείρημα εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης στην πατρίδα μας

Του Γιάννη Δουλφή

Ας δούμε σε ποιό σημείο βρισκόμαστε πλέον, ως αποτέλεσμα της από καιρό σχεδιασμένης απόλυτης συνθηκολόγησης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛΛ και της συνομολόγησης του τρίτου και φαρμακερότατου μνημονίου της που νομοθετεί τις από το 2010 επιδιώξεις των ιμπεριαλιστικών κέντρων σε αγαστή συνεργασία με την εγχώρια μεγάλη αστική τάξη (ολιγαρχία), η οποία είναι απόλυτα προσδεδεμένη σ’ αυτά τα ξένα κέντρα. Η υπερψήφιση την 21/5/2016 του πολυνομοσχεδίου σε εφαρμογή όσων είχαν από τον Ιούλιο συμφωνηθεί επιφέρει μια σειρά κεφαλαιώδους σημασίας μεταβολές που αλλάζουν την υπόσταση του καθεστώτος και του νέου κεντρικού προτάγματος ανατροπής.

Η χώρα μας μεταβλήθηκε και τυπικά – πανηγυρικά σε προτεκτοράτο της ιμπεριαλιστικής «Δύσης» με τα εξής:

1) Μεταβίβαση της δημόσιας περιουσίας (υπό κρατική μέχρι σήμερα διαχείριση) κατευθείαν στα ιμπεριαλιστικά κέντρα των «δανειστών» με τη δημιουργία ενός υπερ-ταμείου, στο οποίο θα περιέλθουν όλα τα περιουσιακά στοιχεία του (μέχρι προ τινος) κράτους.

2) Πλήρης παραχώρηση του ελέγχου των φορολογικών και άλλων κρατικών εσόδων στους ίδιους με την απόσπαση – ανεξαρτητοποίηση της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων με τις ΔΟΥ και τους ελεγκτικούς της μηχανισμούς από το (μέχρι προ τινος) ελληνικό κράτος και τον κατευθείαν έλεγχο και διαχείριση των εσόδων από τους ίδιους με την εγκατάσταση σε καίριες θέσεις δικών τους εκπροσώπων, με τη δημιουργία της λεγόμενης Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων.

3) Αυτόματη χωρίς προηγούμενη νομοθέτηση από το ελληνικό κοινοβούλιο περικοπή σχεδόν όλων – χωρίς κριτήρια και ιεραρχήσεις – των κρατικών δαπανών.

4) Παραχώρηση όλων ανεξαιρέτως των δανείων των ελλήνων πολιτών και επιχειρήσεων στα ξένα (ίσως και όχι μόνον) αρπακτικά κεφάλαια του χρηματιστικού και κτηματομεσιτικού τομέα. Ας μην ξεχνάμε την πρόσφατη αρπαγή των λεγόμενων «συστημικών» τραπεζών με απαξίωση των μέχρι τότε κρατικών, και στις πλάτες των φορολογουμένων με τη μορφή «δημόσιου»/κρατικού χρέους, ενισχύσεων

5) Τέλος λαμβάνονται μια σειρά πρόσθετα δυσβάστακτα φορολογικά μέτρα, που συμπληρώνουν την προηγηθείσα υπερφορολόγηση, ώστε να εντείνουν την υπερχρέωση και εξαθλίωση της συντριπτικής πλειονότητας του ελληνικού λαού.