Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2025

Ο γάμος της χρονιάς


Του πιτσιρίκου

Καθώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης θεωρείται πια καμένο χαρτί για τους ολιγάρχες της χώρας, είναι έκδηλη η αγωνία των ολιγαρχών να βρεθεί ο αντικαταστάτης του, ώστε αφενός να συνεχίσουν ανενόχλητοι τη μάσα στο πτώμα της χώρας και αφετέρου η Ελλάδα να προσποιείται πως είναι Δημοκρατία, ώστε να μην υπάρξουν αντιδράσεις στην ελληνική κοινωνία ή σε ό,τι έχει απομείνει από την ελληνική κοινωνία.

Τα κοινοβουλευτικά κόμματα-μαγαζάκια δεν “τραβάνε” και δεν συγκινούν τους πολίτες του προτεκτοράτου -ούτως ή άλλως, στις τελευταίες εθνικές εκλογές το 40% των πολιτών με δικαίωμα ψήφου απείχαν από τις εκλογές-, ενώ ο Νίκος Ανδρουλάκης -που προοριζόταν για αντικαταστάτης του Μητσοτάκη, ή συμπλήρωμα του Μητσοτάκη σε μια κυβέρνηση συνεργασίας- δεν πείθει ούτε τους συγγενείς του και έχει γίνει ανέκδοτο, αφού όλοι ξέρουν πια πως “ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν πάει με πουτάvες”.


Ο Βαγγέλης Μαρινάκης -που διαπίστωσε μετά τις υποκλοπές, την υπόθεση Λυγγερίδη και άλλες “αταξίες” του Μητσοτάκη πως ο φίλος του ο Κυριάκος είναι ακατάλληλος- μοιάζει να έχει πειστεί πως ο Αλέξης Τσίπρας είναι ιδανικός για διάδοχος του Κυριάκου Μητσοτάκη στην πρωθυπουργία και αυτό είναι λογικό αφού ο Αλέξης Τσίπρας -όπως και ο Κυριάκος Μητσοτάκης- έχει αποδείξει πως είναι ικανός για όλες τις βρομοδουλειές με χαμόγελο και χωρίς να ιδρώνει.

Τα πάμπολλα ΜΜΕ του Βαγγέλη Μαρινάκη έχουν εξαπολύσει εκστρατεία για να πείσουν και τους πιο δύσπιστους πως ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι ο πολιτικός απατεώνας που έγινε πρωθυπουργός το 2015 αλλά ο πολιτικός ηγέτης που θα οδηγήσει την Ελλάδα στον θρίαμβο και θα εκτινάξει το ελατήριο της οικονομίας. Η Ελπίδα ξανάρχεται.

Κυριακή 27 Ιουλίου 2025

Αμφότεροι, το όραμα και το σχέδιο δεν το είχαν στα νιάτα τους. Υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι το έχουν στα στερνά τους;

Του Θοδωρή Παντούλα 

Διάβασα το διακηρυκτικό κείμενο των περίπου 90 πολιτών. Πάντοτε οι πρωτοβουλίες των πολιτών, συμφωνούμε ή όχι, αξίζουν τον έπαινό μας.

Το γεγονός ότι, σε περίοδο ιδιώτευσης, κάποιοι αφήνουν για λογαριασμό μας τον καναπέ τους και εκτίθενται (ακόμη και ως «μπροστινοί») είναι από μόνο του σημαντικό. Κάποιους μάλιστα τους γνωρίζω και ορισμένους τους εκτιμώ.

Το κείμενο ωστόσο μου φάνηκε αδύναμο. Κοινότοπες διαπιστώσεις το περισσότερο και δυσεξήγητες απουσίες. Λ.χ. πώς θα πολιτευτείς σε μια προσχηματική δημοκρατία που όλα τα χαρτιά της τα έχει σημαδεμένα από τη χρηματοπιστωτική ολιγαρχία; Και ποιοι ακριβώς θα πολιτευτούν μαζί σου;

Οι οπεκεπέδες; Κυρίως όμως η κατακλείδα της Διακήρυξης ήταν αυτή που με ξάφνιασε. Οι ενεργοί πολίτες, (τους οποίους τα αμετροεπή ΜΜΕ παρουσίασαν ως «προσωπικότητες»), τρόπον τινά ομολογούν την ανεπάρκειά τους να μας ξελασπώσουν και καλούν κάποιους άλλους, που μάλιστα δεν τους ονοματίζουν (!), να το κάνουν για λογαριασμό μας. 

Η αποδοχή ανεπάρκειας βεβαίως είναι πράξη γενναιότητας — αλλά μέχρι εκεί. Γράφτηκε (πάλι στα ΜΜΕ) ότι «οι ενεργοί και αγωνιζόμενοι πολίτες» με το κείμενό τους απευθύνονται στους πρώην πρωθυπουργούς Κ. Καραμανλή και Α. Σαμαρά. Αν ισχύει κάτι τέτοιο για τον κ. Καραμανλή δεν έχει νόημα να μιλήσει κανείς. 

Εδώ και χρόνια για τα πεπραγμένα του σιωπά εκκωφαντικά ο ίδιος. Για τον κ. Σαμαρά πάλι, νομίζω ότι είχε ευκαιρίες, και μάλιστα σπάνιες, που τις σπατάλησε. 

Αμφότεροι, το όραμα και το σχέδιο δεν το είχαν στα νιάτα τους. Υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι το έχουν στα στερνά τους; 

Δευτέρα 21 Ιουλίου 2025

Ρ. Ρινάλντι : Να παραμερίσουμε την μετριοκρατία και τους "σωτήρες" - "Η Ελλάδα που θέλουμε"

 
Ο Ρούντι Ρινάλντι, από τους εμπνευστές του 2ου Συνεδρίου για το Υπαρξιακό Ζήτημα της Ελλάδας στην τροχιά του 21ου αιώνα, με την κεντρική στόχευση "Η Ελλάδα που χάνεται- Η Ελλάδα που θέλουμε", σε μια συζήτηση εφ όλης της ύλης μιλάει στον 98.4 για το πώς πορεύεται η χώρα με το πολιτικό της σύστημα και τις διάφορες ελίτ της, σε συνθήκες γενικευμένης γεωπολιτικής αστάθειας.
Υποστηρίζει , ότι η Ελλάδα ως "θεατής" και "δεδομένος σύμμαχος", απλά παρακολουθεί τις κινήσεις απομείωσης του Ελληνισμού, από την Κύπρο μέχρι τα κυριαρχικά της δικαιώματα νότια της Κρήτης. Την ώρα που όπως λέει, που η μετριοκρατία εντός και εκτός της Ελλάδας, μαζί με την επανεμφάνιση "σωτήρων" δεξιά και αριστερά, που ουδέποτε αμφισβήτησαν την φτωχοποίηση ελέω μνημονίων της κοινωνίας και της παράδοσης του δημόσιου πλούτου της για 99 χρόνια.

Παρασκευή 11 Ιουλίου 2025

Μελέτης Μελετόπουλος : Η Κίνηση των 91 και τα σενάρια για Σαμαρά- Καραμανλή

 
Ο Μελέτης Μελετόπουλος, μιλάει στον 98.4 με αφορμή την Διακήρυξη των 91 και τα σενάρια που θέλουν αυτή την πρωτοβουλία, να απευθύνεται προς τους Αντώνη Σαμαρά- Κώστα Καραμανλή ώστε να μπουν μπροστά για να ανοίξει ο δρόμος για ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού της χώρας, το οποίο όπως λέει, όπως είναι σήμερα η χώρα, βρίσκεται σε οριακή κατάσταση αποσύνθεσης.

Κυριακή 8 Ιουνίου 2025

Αντι-Κινεζική Υστερία, αντι-Ρωσική Παράνοια και η Παρακμή της Αμερικάνικης Ηγεμονίας - H εύκολη κριτική του πληκτρολογίου

Του  Ηλία Παπαναστασίου

(α) Ο μοχθηρός, σχιστομάτης κούλης που είναι και Κινέζος και Κομμουνιστής 


 


 

 

Διαβάζουμε δηλώσεις Αμερικανού Υπουργού για την Κίνα


 


 

 

«Ο Αμερικανός υπουργός Άμυνας, ο Πιτ Χέγκσεθ, κατηγόρησε σήμερα την Κίνα πως προετοιμάζεται «δυνητικά να χρησιμοποιήσει στρατιωτική βία» στην περιφέρεια Ασίας-Ειρηνικού, περιοχή που η Ουάσιγκτον θεωρεί «θέατρο» επιχειρήσεων στο οποίο δίνει την «προτεραιότητα», με φόντο την κλιμάκωση των εντάσεων.



«Η απειλή που αντιπροσωπεύει η Κίνα είναι αληθινή και μπορεί να είναι άμεση», τόνισε σε ομιλία του στο πλαίσιο του Διαλόγου Σάγκρι-Λα στη Σιγκαπούρη, του κυριότερου φόρουμ για την ασφάλεια και την άμυνα στην Ασία, που διεξάγεται με φόντο την περαιτέρω όξυνση των εμπορικών και γεωπολιτικών εντάσεων ανάμεσα στην Ουάσιγκτον και το Πεκίνο αφότου επέστρεψε στον Λευκό Οίκο ο Ρεπουμπλικάνος Ντόναλντ Τραμπ τον Ιανουάριο.


 


 

Ο κ. Χέγκσεθ επέμεινε στο ότι η Κίνα «θέλει να κυριαρχήσει και να ελέγξει» την περιοχή και πρόσθεσε πως «εκπαιδεύεται καθημερινά» ενόψει εισβολής στην Ταϊβάν, καθώς έχουν πολλαπλασιαστεί τα κινεζικά στρατιωτικά γυμνάσια γύρω από τη νήσο» (Δηλώσεις Αμερικανού Υπουργού Άμυνας, Capital -31/5/2025).


 


 

Δεν είχαμε ποτέ αυταπάτες για τον σφοδρό και νοσηρό αντι-Κινεζισμό των Αμερικάνων εξαιτίας –κατά πρώτο λόγο...– της οικονομικής πρωτοκαθεδρίας της Κίνας και της απίστευτης προόδου της Κινέζικης Κοινωνίας και Οικονομίας τα τελευταία 40-45 χρόνια, καταφέρνοντας να βελτιώσει εκπληκτικά το βιοτικό επίπεδο των Κινέζων. Ο σημερινός Έλληνας Πρωθυπουργός, σε στιγμές ειλικρίνειας, είχε δηλώσει αρχές Νοεμβρίου 2019, τέσσερις μήνες αφότου εκλέχτηκε στις εκλογές ως Πρωθυπουργός, πως «Επισκέπτομαι την Κίνα, την χώρα που κατάφερε να βγάλει από την φτώχεια 850 εκατομμύρια ανθρώπους» . Είμαστε σίγουροι πως θυμάται ακόμη την δήλωση αυτή...


 


 

Οι Αμερικανοί Ευαγγελιστές Προτεστάντες , δεν μπορούν εύκολα να παραδεχτούν πως η Αμερική έχει χάσει τα πρωτεία στην Οικονομία και πως η χθεσινή αποικία των Κινέζων Κούληδων που οι Αγγλοσάξονες Δυνάστες μεταχειριζόντουσαν με απάνθρωπο και φρικαλέο τρόπο, ειδικότερα   στους πολέμους του Οπίου μεταξύ Άγγλων και Κινέζων (1839 έως 1841 και 1843-44), όταν οι ελεεινές ύαινες της Ευρωπαϊκής Αποικιοκρατίας που ονομάζονται Βρεττανοί «τάιζαν» – κυριολεκτικά- όπιο τον Κινεζικό πληθυσμό για να τον κουμαντάρουν καλύτερα και πιο «αποτελεσματικά» ,   έχει  καταφέρει να μετατραπεί στην πρώτη οικονομική δύναμη του κόσμου. Τους είναι  αδύνατο να το παραδεχτούν και να το δεχτούν! 


 

Τρίτη 4 Μαρτίου 2025

Από τη Χούντα στη Μεταπολίτευση. Ιστορική τομή ή ιστορικό συνεχές;


Του Γιάννη Ραχιώτη

(Γραπτή απόδοση ομιλίας στην ΕΣΗΕΑ στις 14.2.2025, σε  ημερίδα για τα 50 χρόνια από τη μεταπολίτευση )

Η μεταπολεμική διαδρομή της Ελλάδας σημαδεύτηκε από καθοριστικά γεγονότα όπως η συντριβή της πρώτης μετά το 1821 ένοπλης διεκδίκησης της ανεξαρτησίας μας, η μετεμφυλιακή τρομοκρατία, η επιβολή της δικτατορίας, η καταστροφή της Κύπρου, τα μνημόνια που μορφοποίησαν την σύγχρονη  οικονομική και κοινωνική δομή της χώρας και επέβαλαν τη σημερινή παρακμή της.


Αδιατάρακτο υπόβαθρο αυτής της διαδρομής υπήρξε η αμερικανική επικυριαρχία σε όλες της πτυχές της δημόσιας ζωής. Όπως στην προηγούμενη περίοδο του ελληνικού κράτους ήταν ο έλεγχος της χώρας από τη Μεγάλη Βρετανία. Η υποτέλεια είναι το  ιστορικό συνεχές  του νεότερου ελληνικού κράτους, μια συνθήκη πολύ επαχθέστερη από  εξάρτηση.


Σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο συζητάμε σήμερα για τη χούντα , τη μεταπολίτευση του 1974 και τις συνέπειές τους  στις  10ετίες που ακολούθησαν. Με  δεδομένο τον πλήρη έλεγχο των δημόσιων πραγμάτων της χώρας από τις ΗΠΑ, ολόκληρη την περίοδο από το 1947 μέχρι το 1967, το  ερώτημα που ανακύπτει  είναι γιατί  τους χρειάζονταν η  Χούντα; και αντιστοίχως γιατί έπαψε να τους χρειάζεται το 1974;


Η δεξιά αντιμέτωπη με αυτό το ερώτημα προσπαθεί να καλύψει τους προστάτες της με  τη θεωρία των «ολίγων  αφρόνων επιόρκων αξιωματικών» που… αποφάσισαν να μας κυβερνήσουν οι ίδιοι αντί για τα αφεντικά τους. Όμως σε μια χώρα που ο στρατός και τα σώματα ασφαλείας ελέγχονταν  άμεσα από τους αμερικανούς πραξικόπημα χωρίς την έγκριση και  στήριξή τους δεν γίνεται. Και αν ακόμη οι «ολίγοι άφρονες» τους ξέφευγαν, είχαν όλες τις δυνατότητες να τους εξουδετερώσουν με συνοπτικές διαδικασίες. Αντιθέτως τους αναγνώρισαν,  τους στήριξαν και τους καθοδήγησαν.

Κυριακή 2 Μαρτίου 2025

Η δυστοπική, απεχθής και πολεμοχαρής Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ρωσία και η αμερικανική αποικία που λέγεται Ελλάδα


Του 
Ηλία Παπαναστασίου


Διαβάζουμε από το Banking News (15/2/2025)


 


«Σε περιδίνηση βρίσκεται το ευρωπαϊκό κατεστημένο μετά την επιχείρηση «σοκ και δέος» από τον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ J.D Vance και τον αποκλεισμό της Ευρώπης από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων για το Ουκρανικό. Η Ύπατη Εκπρόσωπος Kaja Kallas συγκαλεί άτυπη συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ που είναι παρόντες στο Μόναχο. Ο υπουργός Εξωτερικών, Γιώργος Γεραπετρίτης, θα συμμετάσχει την Κυριακή 16 Φεβρουαρίου και ώρα 8:30 π.μ., στην έκτακτη συνάντηση των Υπουργών Εξωτερικών των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο περιθώριο της Διάσκεψης Ασφαλείας του Μονάχου.


 

  

Η Ύπατη Εκπρόσωπος της ΕΕ, Kaja Kallas θα συγκαλέσει την Κυριακή 16 Φεβρουαρίου, μια άτυπη συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ που είναι παρόντες στο Μόναχο για να γίνει απολογισμός των τελευταίων επαφών με αξιωματούχους των ΗΠΑ και της Ουκρανίας.»



Γράφαμε στο προηγούμενο άρθρο μας χαρακτηριστικά για την κατάσταση ρωσο–υστερίας και παρανοϊκής ρωσο–φοβίας:


 

«Ομολογουμένως πολύ δύσκολα μπορεί να σχολιάσει κάποιος ανατριχιαστικές ανοησίες τέτοιου βαθμού και μάλιστα από εκπρόσωπο σε θέματα Εξωτερικής Πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι γνωστή η βιτριολικού τύπου εμπάθεια, προκατάληψη, ρατσιστική πρόληψη και λυσσώδης εχθρότητα των Ευρωπαίων μανδαρίνων εναντίον της Ρωσίας που πολεμά για την ύπαρξή της, την προστασία και σωτηρία των πολιτών της που κινδυνεύουν από την Ναζιστική βαρβαρότητα των Ουκρανών δωσίλογων του Χίτλερ. Όπου σταθούν και όπου βρεθούν, στάζουν χολή, αίμα και δηλητήριο κροταλία για την Ρωσία και τους Ρώσους, τον πολιτισμό και την ιστορία τους, την θέση τους στην Ευρώπη. Για τους Ευρωπαίους Μανδαρίνους του Ευρωιερατείου και γενικότερα για την Πολιτικο/Οικονομική Ολιγαρχία των Ευρωπαίων η Ρωσία δεν «ανήκει» στην Ευρώπη, στον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό και για τους πλέον αφιονισμένους αντι–Ρώσους, δεν ανήκουν ούτε στο ανθρώπινο είδος ακολουθώντας τα κελεύσματα των Ναζί μετά 8–9 δεκαετίες και οι οποίοι αποκαλούσαν τους Ρώσους «Untermenshen» (Υπάνθρωπους)...»


Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2025

Και τώρα τι; Μετά τον σεισμό για τα Τέμπη

Είθε η Σταύρωση των παιδιών στα Τέμπη να γίνει ο πρόλογος για την Ανάσταση της χώρας μας.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Ενώπιον του πάνδημου ξεσηκωμού πλέον του εκατομμυρίου, ίσως και εκατομμυρίων Ελλήνων πολιτών, που συμμετείχαν αυθόρμητα, χωρίς καμία άξια λόγου οργανωτική υποδομή, στις τεράστιες συγκεντρώσεις που έγιναν στην Αθήνα, σε όλες τις ελληνικές πόλεις, ακόμα και σε πόλεις του εξωτερικού τα πολλά σχόλια περιττεύουν. Περιττεύουν γιατί κινδυνεύουν να μειώσουν το μεγαλείο του γεγονότος. Γι’ αυτό και θα είμαστε όσο το δυνατόν πιο φειδωλοί. Είναι εξάλλου τόσο εύγλωττα τα γιγαντιαία πλήθη που συγκεντρώθηκαν από άκρου εις άκρον της Ελλάδας και εκτός αυτής που δεν χρειάζονται εμάς να τα ερμηνεύσουμε. Μιλάνε από μόνα τους.

Να πώς περιέγραψε τη συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη ο συνάδελφος Παντελής Σαββίδης στο Facebook: «Πήγα σήμερα στη συγκέντρωση εδώ στη Θεσσαλονίκη. Το μέγεθός της ήταν τεράστιο. Κάλυπτε ολόκληρη την Εγνατία. Θύμιζε συγκεντρώσεις της μεταπολίτευσης. Είχε μια διαφορά. Ακούστηκαν ορισμένα συνθήματα αλλά ήταν υποτονικά και μακριά από το κύριο μέρος της συγκέντρωσης. Τον κόσμο τον ένωνε μια βουβή απελπισία που προσπαθούσε να τη σπάσει ο όγκος της συμμετοχής. Προσπαθούσε ο κόσμος να δημιουργήσει την ελπίδα πως αφού βγήκαν τόσοι στο δρόμο με την ηχηρή απουσία των θεωρούμενων, παλαιότερα, ως κύριων μέσων ενημέρωσης, κάτι μπορεί να αλλάξει».

Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2025

Η ανεπιθύμητη ημέρα για την Παιδεία

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου

Με την πρόσφατη –στις 26 του μηνός– υπουργική απόφαση καταργήθηκε ως αργία (παραθέτω: ) «η θρησκευτική γιορτή των Τριών Ιεραρχών».

Υπάρχει κάτι κρίσιμο εδώ, κι αυτό δεν είναι μια αργία ως κλείσιμο του σχολείου. Το κρίσιμο είναι, ως τι λογίζεται και πώς λειτουργεί κάποια συγκεκριμένη ημέρα. Τι πράττεται στη συγκεκριμένη μέρα. Στη συνέχεια λοιπόν παραθέτω δυο σημειώματά μου, γραμμένα το 2012 και το 2015 αντίστοιχα. Ήδη φαινόταν πού πήγαινε το πράγμα, πολωμένο ανάμεσα σε μια στενά θρησκευτική και σε μια στενά αντιθρησκευτική αντίληψη (όθεν το λεκτικό της πρόσφατης υπουργικής απόφασης). Φαινομενικά είναι αντιλήψεις αντίθετες, μα στην ουσία αμφότερες απεμπολούν το θεμελιώδες: το στοχαστικό και διαλογικό αντάμωμα για τον πολύτιμο μεγάλο ασθενή, το σχολειό. Και δη σε μέρες όπου πλέον οι φιλότιμοι εκπαιδευτικοί πολιορκούνται βασανιστικά από την αίσθηση ότι η κλινική του κατάσταση μυρίζει κατάληξη... 

Τα δύο σημειώματα που παραθέτω, έχουν δημοσιευτεί στο βιβλίο μου «Η ρήξη με το μηδέν: Σφηνάκια πολιτικής θεολογίας» (εκδ. Αρμός).

1.

«Στις 26 Ιανουαρίου [2012], το Υπουργείο Παιδείας διευκρίνισε ότι η ημέρα των Τριών Ιεραρχών είναι αργία, αλλά με προαιρετικό εορτασμό. Τι σημαίνει αυτή η αντιδιαστολή εορτής και εορτασμού; Το θέμα δεν είναι αν οι εορτασμοί γίνονται με ουσιαστικό ή με ανούσιο τρόπο. Είναι κάτι άλλο, απείρως ουσιαστικότερο: μια ιδιότυπη διείσδυση μεταμοντέρνας λογικής στον δημόσιο χώρο. Η μεταμοντέρνα λογική θρυμματίζει το δημόσιο σε ιδιωτικές προτιμήσεις. Σπάζει τον δημόσιο χώρο, ο οποίος είναι το πολύτιμο πεδίο για την κάρπιση της δημοκρατίας. Ο δημόσιος χώρος προϋποθέτει την παραδοχή ότι υπάρχουν κοινά αγαθά, κοινές αξίες. Ο μεταμοντερνισμός (σε συγχορδία με τον νεοφιλελευθερισμό) δέχεται μόνο ατομικές τροχιές. Παράδειγμα πεζό: Οι θιασώτες του δημοσίου χώρου αναγνωρίζουν το νερό ως κοινό αγαθό, και φέρνουν σε αναμέτρηση τις διαφορετικές απόψεις τους για τον χειρισμό του. Οι μεταμοντέρνοι / νεοφιλελεύθεροι, όμως, δέχονται ότι το νερό είναι μόνο μια δυνατότητα, όπως κάθε εμπόρευμα. Η διευκρίνιση του Υπουργείου, λοιπόν, πιθανότατα ευχαρίστησε τους εκσυγχρονιστές τούς κοκκαλωμένους στον παλαιοημερολογητισμό της ιδιωτικοποίησης της θρησκείας. Αυτό που δεν μπορεί να δει αυτή η μικρόκαρδη ευχαρίστηση, είναι ότι η παιδεία κινδυνεύει να γίνει χώρος ατομικών επιλογών στο στυλ της ελεύθερης αγοράς. Μια εορτή για την παιδεία δεν υπαγορεύει τι θα πεις στην εορτή, ζητάει όμως να συμφωνήσεις ότι υπάρχουν πολύτιμες ιστορικές και νοηματικές ραχοκοκκαλιές, οι οποίες δομούν την παιδεία ως δημόσιο αγαθό. 

Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2025

Θέμης Τζήμας: «Η Ελλάδα έχει πια αναδείξει το δόγμα της αδυναμίας»

Εξαφάνιση ή ανάκαμψη της ιστορικής Αριστεράς;

Του Λουκά Αξελού

Δεν είναι λίγα τα στοιχεία που συνηγορούν ότι η ιδέα του “προωθητικού συμβιβασμού” με το κυρίαρχο οικονομικοπολιτικά  συγκρότημα εξουσίας ήταν ήδη ενεργοποιημένη από έναν ορισμένο κύκλο στελεχών που υπόγεια πάλευε επί είκοσι χρόνια να δικαιώσει το μεγάλο άλμα της συγκυβέρνησης 1989-1990 ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και Ενιαίου Συνασπισμού.

Να φέρει δηλαδή ομαλά πολιτικοϊδεολογικά εις πέρας, αυτό που ο κοινωνικός μεταμορφισμός στα χρόνια που ακολούθησαν από το 1974 είχε διαμορφώσει ως νέο, αριστερής κοπής, κοινωνικό μεσόστρωμα. Αυτό, δεν έγινε αποδεκτό από μερίδα κομμουνιστών και αριστερών σοσιαλιστών, που κυριαρχούνταν από μιαν κατ’ επίφασιν επαναστατικότητα και οδήγησε στην διάσπαση του ΚΚΕ, αλλά και του ΠΑΣΟΚ με αποτέλεσμα την δημιουργία (ενδεικτικά) του ΝΑΡ, της Δημοκρατικής Περιφερειακής Ένωσης, αλλά και αρκετών άλλων ενδιάμεσων κύκλων της αριστεράς που κρατούσαν επιφυλακτική ή και εχθρική στάση απέναντι στον ελληνικό ιστορικό συμβιβασμό.

Η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ και της σύντομης διακυβέρνησής του, αποτέλεσαν επιβεβαίωση της πραγματικότητας ότι το Κιβώτιο ήταν άδειο και η παρουσίαση του δράματος επί της σκηνής, έδειξε σε όλους μας ότι ο βασιλιάς ήταν γυμνός.

Η αχίλλειος πτέρνα της Αριστεράς

Οι δομικές ανεπάρκειες που η Αριστερά έπρεπε να αντιμετωπίσει (και που δεν το έκανε όταν υπήρχαν κάποια περιθώρια), αποτελούσαν την αχίλλειό της πτέρνα, παίρνοντας κάτω από τους ασφυκτικούς πραγματικούς και χρονικούς όρους, τις διαστάσεις μιας ανίατης ασθένειας. Αυτή λοιπόν η προβληματική έως ανίατη περίπτωση, έπρεπε να αντιμετωπίσει ένα σύνολο προβλημάτων που ήταν προφανές ότι την ξεπερνούσαν.

Αντί μιας προσπάθειας που θα έθετε σε συναγερμό τις κεραίες όλης της κοινωνίας για την συνεχώς βαθαίνουσα οικονομική εξάρτηση της χώρας, μιας λογικής που θα έβαζε φρένο στην ξέφρενη παροχολογία που ξεκίνησε την δεκαετία του ’80 επί ΠΑΣΟΚ και έσπασε όλα τα αρνητικά ρεκόρ, αντί της συνειδητοποίησης ότι ο Ελληνισμός της Κύπρου, της Βορείου Ηπείρου ή του Πόντου αποτελούν αδιάσπαστα τμήματα του ελληνικού έθνους, αντί της συνειδητοποίησης της γεωπολιτικής μας ομηρίας, των ογκούμενων εθνικών κινδύνων και του σταθερά παρόντος τουρκικού αναθεωρητισμού.

Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2025

H Αρρώστια

Ο Τρότσκι του Ντιέγκο Ριβέρα

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Ο Ισαάκ Ντόιτσερ είναι από τους σπουδαιότερους, για ορισμένους ο σπουδαιότερος  ιστορικός της Σοβιετικής Ένωσης, της μεγάλης περιπέτειας του σοβιετικού κομμουνισμού που σφράγισε τον 20ό αιώνα και θα συνεχίσει για πολύ ακόμα να αποτελεί αντικείμενο μελέτης, πολεμικών και συγκρούσεων αφού έθεσε, χωρίς βέβαια και να λύσει, όλα σχεδόν τα μεγάλα προβλήματα του Ανθρώπου.

Το σημαντικότερο έργο του Ντόιτσερ είναι η μνημειώδης τρίτομη βιογραφία του Λέοντος Τρότσκι (The Prophet: The Life of Leon Trotsky), πολύ ανώτερη πιστεύω, από τη βιογραφία του για τον Στάλιν, αρκετά συζητήσιμη σε πολλά σημεία της παρόλο που και αυτή είναι ένα πολύ σημαντικό έργο και ασφαλώς περιέχει μια πληθώρα από πολύ σημαντικά στοιχεία και ιδέες (έχει εκδοθεί στα ελληνικά). Το ενδιαφέρον της δεν περιορίζεται στο πρόσωπο του ίδιου του Τρότσκι ή στον «τροτσκισμό», αφού ο συγγραφέας υποχρεώνεται, από την ίδια τη φύση του θέματός του, αλλά και τον κεντρικό ρόλο του βιογραφούμενου προσώπου στη Ρωσική Επανάσταση και στα πρώτα χρόνια του επαναστατικού καθεστώτος, να μας παρουσιάσει όλο το ρωσικό σοσιαλιστικό κίνημα και, εν συνεχεία, την εξέλιξη μέχρις ένα σημείο του σοβιετικού πειράματος και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, που, όλα, διαμόρφωσαν κατά τρόπο αποφασιστικό τον Εικοστό Αιώνα.

Οι περισσότεροι σήμερα έχουν μια γνώμη για τον Τρότσκι (όπως και για όλα τα θέματα), χωρίς βέβαια να έχουν μπει στον κόπο να διαβάσουν έστω μια σελίδα ενός από τους πιο ξεχωριστούς συγγραφείς, όπως και ρήτορες, μαζί με τον Ζαν Ζορές, στην ιστορία του διεθνούς σοσιαλιστικού κινήματος. Ο Αντρέ Μαλρό έχει φτάσει να συγκρίνει την (δυστυχώς όχι καλά μεταφρασμένη στα ελληνικά) Ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης του Τρότσκι με τον Πελοποννησιακό Πόλεμο του Θουκυδίδη από άποψη και βάθους και ύφους.

Σάββατο 4 Ιανουαρίου 2025

Η χρονιά της (ακόμα μεγαλύτερης) κρίσης για την Ε.Ε.

Το 2025 μπαίνει για την Ε.Ε. μέσα σε κλίμα γενικευμένης αναστάτωσης ή ακόμα καλύτερα αγωνίας.

Του Θέμη Τζήμα

Το 2025 μπαίνει για την Ε.Ε. μέσα σε κλίμα γενικευμένης αναστάτωσης ή ακόμα καλύτερα αγωνίας, για την όξυνση της οποίας η ίδια έχει ήδη κάνει και εξακολουθεί να κάνει ό,τι μπορεί. Η οικονομική κρίση στη «βιομηχανική της καρδιά», στη Γερμανία, εξακολουθεί να εντείνεται. Η οικονομία της τελευταίας, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά βρίσκεται σε μηδενικούς ρυθμούς μεγέθυνσης και στην πραγματικότητα για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της σε ύφεση. Στην πραγματικότητα, από το 2019, η γερμανική οικονομία έχει μείνει στάσιμη, ενώ η οικονομία της Ευρωζώνης έχει μεγεθυνθεί κατά 5% και των ΗΠΑ κατά 11%.

Δεν πρόκειται για τίποτα θηριώδη μεγέθη ούτε στις δύο τελευταίες περιπτώσεις (αντιθέτως, μιλούμε για μάλλον απογοητευτικές καταστάσεις) αλλά στη γερμανική περίπτωση έχουμε ένα καταφανώς κρισιακό φαινόμενο, το οποίο εν πολλοίς (αλλά όχι μόνο) τροφοδοτείται από την ακρίβεια και την ενεργειακή κρίση,  που τις μέρες αυτές επιδεινώνεται ακόμα περισσότερο. Δεν είναι όμως μόνο αυτά τα προβλήματα της γερμανικής οικονομίας. Αν η παλαιότερη, εταιρική, οικονομική σχέση με τη Ρωσία αποδείχθηκε εν μέσω πολέμου το ένα κομβικό σημείο ευαλωτότητας της γερμανικής οικονομίας, το άλλο είναι η εταιρική της σχέση με την Κίνα. Όχι μόνο λόγω της οικονομικής επιβράδυνσης στην Κίνα αλλά επιπλέον επειδή η Κίνα παράγει πλέον σχεδόν ό,τι και η Γερμανία και μάλιστα πολύ καλύτερα σε αρκετούς τομείς. Ακόμα δε, και η απειλή μόνο δασμών από πλευράς των ΗΠΑ είναι ικανή να εκτροχιάσει έτι περαιτέρω τη γερμανική οικονομία. 

Η πολιτική κρίση στη Γερμανία είναι σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα του γεγονότος ότι η Γερμανία πληρώνει τις επιλογές της σε επίπεδο οικονομικής πολιτικής. Οι γερμανικές κυβερνήσεις της απόλυτης αμερικανοκρατίας, ήδη από την περίοδο του 2014 και ακόμα σαφέστερα από το 2022 είναι εκείνες που έστρωσαν το δρόμο για την τωρινή κρίση, μέσα από την εξαπάτηση της Ρωσίας. Το ίδιο έπραξαν φτωχοποιώντας την περιφέρεια της Ε.Ε. την περίοδο των μνημονίων, θεωρώντας ότι έχοντας την Κίνα ως εξαγωγικό προορισμό δε χρειαζόταν να ανησυχούν υπερβολικά για την καταναλωτική δυνατότητα μέσα στην Ευρωζώνη.

Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2024

Στάθης Σταυρόπουλος : Οι κοινωνίες να αποτυραννεύσουν την “δημοκρατία” των εταιρειών

Ο αρθρογράφος – σκιτσογράφος Στάθης Σταυρόπουλος, ο αγαπημένος Στάθης για τους αναγνώστες του, σε μια εξόχως διαδραστική συζήτηση με τους ακροατές του 98.4, αναλύει το γιατί οι κοινωνίες μπροστά στις τεράστιες γεωπολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές αποσαρθρώσεις, θα πρέπει να αποτυραννεύσουν την εγκαθίδρυση στο δημόσιο διάλογο θεμάτων ελάσσονος σημασίας ως δήθεν πρωταρχικά, την ώρα που τα ισχυρά συστήματα της ολιγαρχίας έχουν μετατρέψει την ίδια την δημοκρατία σε δημοκρατία εταιρειών.

Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2024

Mιχάλης Χαραλαμπίδης: Μια πρόταση για την ανάδειξη του έργου του


Του
Γιάννη Χούτα *

Η παρακαταθήκη του Μιχάλη Χαραλαμπίδη επιβάλλει στους φίλους του περίσκεψη για ν’ αναλογιστούν το μέγεθός της και την δική τους στάση απέναντι σε αυτή. Να πουν κατ’ αρχήν τη γνώμη τους για το πώς θα αναδειχθεί το έργο του.

Ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. Για την προσφορά του, η ιστορία θα τον κατατάξει μεταξύ των μορφών του Ρήγα, του Τσε, του Ίωνα Δραγούμη, του Κων. Καραβίδα, του Αλέξ. Παπαναστασίου και άλλων. Αυτά που εκφράζει δεν είναι ζήτημα μιας μειοψηφίας και πολύ περισσότερο μιας ομάδας ανθρώπων σαν κι εμάς, κάποιων ανθρώπων, δηλαδή, που τον γνώρισαν.

Πρέπει να γίνουν βήματα σωστά και σταθερά. Να γίνει δουλειά βάθους.

- Χρειάζεται ένα «Ίδρυμα Μιχάλης Χαραλαμπίδης» που θα συγκεντρώσει, θα ταξινομήσει και θα προβάλει την ωφελιμότητα του έργου του.

- Καλό είναι, να πραγματοποιηθούν κάποιες Επετειακές Εκδηλώσεις με αξιόλογους ομιλητές.

- Και οραματίζομαι να ξεφυτρώσουν σε κάθε πόλη ομάδες πολιτικού προβληματισμού που θάχουν το όνομα «Μιχάλης Χαραλαμπίδης» και θα ασχολούνται με τον τόπο τους και τα γενικότερα προβλήματα.

Την δημιουργία τέτοιων ομάδων πρότεινε πάντοτε και ο Μιχάλης στις πόλεις που μιλούσε και τις ονόμαζε «εργαστήρια» και «καρνάγια». Οι ομάδες αυτές δεν θα είναι το κόμμα του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, αλλά από εκεί μπορούν να ξεχωρίσουν κάποια μυαλά με Όραμα και Ήθος που θα το αντλήσουν από το παράδειγμα του Μιχάλη.

Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2024

Τίτλοι τέλους για τον ΣΥΡΙΖΑ – Στα αζήτητα της πολιτικής


Του Απόστολου Αποστόλου

«Χάθηκε μια αριστερά που δεν ήταν αρμονική αριστερά. Γιατί μπορεί να είχε ευφυΐα, αλλά τα ιδανικά της δεν ήταν απολύτως ξεκάθαρα», Giovanni Bollea.

Τελικά η ριζοσπαστική Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ) έκανε τα πάντα για να δείξει την τερατομορφία της και το επιθεωρησιακό της στοιχείο. Απέδειξε ότι είναι ικανή να παράξει άφθονα αναθέματα, μια πολύ κακή ηθοποιία, έναν απίστευτο καρεκλοκενταυρισμό, μπόλικες ιδεολογικές ταλαντώσεις “τουρλού μπριάμ”, καθώς και μια γελοιογραφική υπερβολή που έδειχνε τα άσχημα και τις γελοιότητες του κόμματος.

Τα οργανικά ρέλια της κομματικής κουρελού του ΣΥΡΙΖΑ τους τελευταίους 13 μήνες, έπαιξαν ένα πολύ κακό πολιτικό θέατρο που θα το θυμόμαστε για καιρό ακόμη. Εξάλλου τα όσα συνέβαιναν στην ανανεωτική Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ) για 13 μήνες είχαν γίνει καθημερινό σήριαλ μιας πολιτικής αυθεντικής καρικατούρας.

Αρχικά ο κ. Τσίπρας έφερε τη νέα ηγεσία του κόμματος από τις ΗΠΑ τον κ. Κασσελάκη. Ο Στέφανος Κασσελάκης μια πολιτική παραφωνία, ένα μίγμα μαθητευόμενου πολιτικού κονφερανσιέ, με κατασκευασμένη “χλιδάτη” επιτυχία και αφού το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ τον υποδέχτηκε με ωσαννά και τον εξέλεξε ως πρόεδρο του, στη συνέχεια τον αμφισβήτησε. Ένα μέρος της εσωτερικής κομματικής αντιπολιτευόμενης, η ομάδα με το όνομα “Ομπρέλα” ήρθε σε ρήξη με τη νέα ηγεσία και πραγματοποιήθηκε η πρώτη διάσπαση του κόμματος. Μετά ανακάλυψαν και οι υπόλοιποι ότι η νέα ηγεσία πάσχει πολιτικά και έτσι η Κεντρική Επιτροπή του κόμματος ενέκρινε πρόταση δυσπιστίας και συντελέστηκε μια ακόμη διάσπαση. Η διάσπαση πλανιόταν πάνω από τον ΣΥΡΙΖΑ ως θριαμβευτική στερεοτυπία.

Έτσι λοιπόν το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ πλήρωνε σταθερά και ανυποχώρητα το σύνδρομο της πολιτικής του κουλτούρας, που κρυσταλλωνόταν και ξεμάκραινε ως πολυφωνική αφωνία και ως ανέκδοτο ελευθεριότητας και έλξης προς κάθε καινούργιο. Επίσης, θέλετε τα μποφόρ της πολιτικο-κομματικής ιδεοληψίας του, την ιδεολογική του ακινησία, τη συνθηκολόγηση του με το σύστημα, το μονοκομματικό του καταναγκασμό, την κρατική επιχορήγηση που ελάμβανε και λειτουργούσε (όπως και για όλα τα κόμματα εξάλλου) ως το ισχυρότερο υπνωτικό, την επαρχιώτικη κομπλεξική του συνήθεια (συνήθεια περιφερειακού αριστερισμού) να εγκαταλείπονται οι αγώνες και να υπερασπίζονται περιθωριακές κουλτούρες (όπως στη Woke κουλτούρα) και η παραληρηματική τους ιδιογλωσσία; Όλα αυτά λειτούργησαν “ευδοκίμως” και “αλληλεγγύως” ώστε το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ να καταστεί επιθεωρησιακό νούμερο και να διαλυθεί σε γκρουπούσκουλα.

Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2024

Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής: Εκλογές ναι, Δημοκρατία όχι

Σε μια δημοκρατία υπάρχουν εκλογές αλλά όπου λαμβάνουν χώρα εκλογές δεν υπάρχει απαραιτήτως δημοκρατία.

Του Θέμη Τζήμα

Ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Τζίμι Κάρτερ το είπε το 2015 με τον πλέον εύγλωττο τρόπο: «Τώρα είναι απλώς μια ολιγαρχία με απεριόριστη πολιτική δωροδοκία. Αυτή είναι η ουσία για να είναι κανείς υποψήφιος πρόεδρος ή για να εκλεγεί πρόεδρος. Και το ίδιο ισχύει και για τους κυβερνήτες, τους γερουσιαστές και τα μέλη του Κογκρέσου των ΗΠΑ …». Αναφερόταν στο πολιτικό σύστημα στις ΗΠΑ. Τα παραπάνω δεν ισχύουν μόνο στις ΗΠΑ αλλά ισχύουν κατεξοχήν στις ΗΠΑ. Στην τρέχουσα συζήτηση διόλου τυχαία συγχέονται συχνά οι εκλογές με τη δημοκρατία. Σε μια δημοκρατία υπάρχουν εκλογές αλλά όπου λαμβάνουν χώρα εκλογές δεν υπάρχει απαραιτήτως δημοκρατία.


Εν προκειμένω όμως δε θέλουμε να σταθούμε μόνο στη δήλωση του πρώην προέδρου των ΗΠΑ αλλά σε μια ακόμα υπόθεση η οποία αποδεικνύει πόσο διεφθαρμένο είναι το σύστημα εξουσίας στις ΗΠΑ αλλά και πώς αυτή η διαφθορά διαμορφώνει τις επιλογές των ΗΠΑ στην εξωτερική τους πολιτική. Πριν από λίγες ημέρες, στον ιστότοπο The Intercept δημοσιεύτηκε ένα άρθρο με τίτλο «Πώς διαμορφώνει η AIPAC την Ουάσιγκτον; Παρακολουθήσαμε κάθε δολάριο».

Η AIPAC ή αλλιώς «American Israel Public Affairs Committee» αποτελεί το πιο ισχυρό ή τουλάχιστον το πιο γνωστό Ισραηλινό, δηλαδή σιωνιστικό λόμπι στις ΗΠΑ. Εν μέσω πολέμου και γενοκτονίας εναντίον των Παλαιστινίων, η σημασία του καθίσταται παραπάνω από προφανής. Η AIPAC λοιπόν από τις ενδιάμεσες εκλογές του 2022 και έπειτα αποφάσισε χάρη στον πακτωλό χρημάτων που λαμβάνει από μεγιστάνες του πλούτου και λογής «ευαγή ιδρύματα» να αρχίσει να «επενδύει» χρήματα απευθείας σε πολιτικές καμπάνιες. Με άλλα λόγια από την κάπως πιο καλυμμένη δουλειά να περάσει στη μετωπική. Η λογική της AIPAC είναι να χρησιμοποιήσει τα κεφάλαιά της προκειμένου να ηττηθούν τα μέλη του Κογκρέσου που έχουν επικρίνει το Ισραήλ και τη στρατιωτική χρηματοδότηση των ΗΠΑ προς το Ισραήλ. Έτσι, μέσα σε μόλις δύο χρόνια, έχει γίνει ένα από τα ισχυρότερα λόμπι συγκεκριμένα για τις εκλογές του Κογκρέσου με βάση τα κεφάλαια που δίνει και τις επιτυχίες που σημειώνει.

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2024

ΜέΡΑ25 προς περήφανους εφαρμοστές του 3ου Μνημονίου

Τα πέτρινα χρόνια που ακολούθησαν την ήττα του 2015, εσείς επιλέξατε να μείνετε στην κυβέρνηση που υπέγραψε και εφάρμοσε το 3ο Μνημόνιο – περήφανοι, ως σήμερα, για την κυβερνητική σας σταδιοδρομία (2015-2019). Εμάς, που παραιτηθήκαμε, αρνούμενοι να νομιμοποιήσουμε την συνθηκολόγηση, μας ψέξατε ότι διαλέξαμε την αγνότητα και την αξιοπρέπεια εις βάρος της χρησιμότητας.

Του Γιάνη Βαρουφάκη γραμματέα του ΜέΡΑ25

Μας κατηγορούσατε για ναρκισσισμό ισχυριζόμενοι ότι ήθελε περισσότερο κουράγιο να υπογράψει και να εφαρμόσει αριστερός το Μνημόνιο παρά να κρυφτεί πίσω από τις αξίες του, την αξιοπρέπειά του, αφήνοντας την εξουσία στη Δεξιά.

Διαφωνήσαμε μαζί σας. Εντονότατα, όπως θυμάστε. Πιστεύαμε ότι όταν οι αριστεροί θυσιάσουν την αξιοπρέπειά τους, καταλήγουν χρήσιμοι μόνο για την ολιγαρχία.

Ναι, όταν είσαι στην κυβέρνηση πρέπει να κάνεις συμβιβασμούς. Όπως έλεγα στις συνεντεύξεις τύπου στο Υπουργείο Οικονομικών, ήμουν έτοιμος να συμβιβαστώ υπέρ των πολλών, και να συμβιβαστώ κι άλλο – όχι όμως να καταλήξω συμβιβασμένος.

Χαμογελούσατε τότε και ρωτούσατε ειρωνικά: «Καλά, και ποιος θα ορίσει τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ του να συμβιβάζεσαι και του να καταλήγεις συμβιβασμένος; Εσύ;»

Σας απαντούσαμε, πως, πράγματι, το ερώτημα δεν απαντιέται εύκολα, με μαθηματική ακρίβεια. Στη σφαίρα της θεωρίας μπορούμε να διαφωνήσουμε για το που είναι, πως ορίζεται, η διαχωριστική γραμμή μεταξύ του συμβιβασμένου και του αγωνιστή που προβαίνει σε τακτικές υποχωρήσεις και εύλογους συμβιβασμούς.

Όμως όταν συνάδελφε αρχίζεις να διαβάζεις στη Βουλή τα κείμενα που σου ετοίμασαν εκείνοι που εκλέχτηκες για να αντιμετωπίσεις – τότε πια δεν υπάρχει αμφιβολία ότι την έχεις περάσει τη διαχωριστική γραμμή – ότι κιότεψες.

Στο ΜέΡΑ25 ποσώς μας ενδιαφέρει το παρελθόν. Αν ασχολούμαστε με εκείνες τις μέρες του ’15 είναι επειδή κοιτάζουμε στο μέλλον – επειδή αγωνιούμε για το μέγα ερώτημα: Εφόσον βρεθούμε ξανά κοντά στην εκτελεστική εξουσία, όταν η ολιγαρχία και τα συμφέροντα πέσουν πάνω μας σαν λυσσασμένα σκυλιά, εμείς θα υποκύψουμε; Που θα σταματά η τακτική υποχώρηση από το πρόγραμμά μας; Και που θα αρχίζει, ξανά, η συνθηκολόγηση;

Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2024

Θ. Τζήμας : Ελληνική πολιτική σκηνή ξεκομμένη από την κοινωνία, σε συνθήκες παγκόσμιας γεωπολιτικής αστάθειας και ανακατανομής

 
Ο νομικός και διδάκτορας δημοσίου δικαίου και πολιτικής επιστήμης του ΑΠΘ, σε μια αναλυτική συζήτηση στον 98.4 περιγράφει πως κατά την οπτική του, το ελληνικό πολιτικό σύστημα σε παράλληλη πορεία με την κοινωνία και μακριά από τα προβλήματα της, ασχολείται με την αυτοτροφοδότηση της επιβίωσης του σε ένα πεδίο που άλλοι παίκτες εγχώριοι και κυρίως εξωχώριοι διαμορφώνουν.

Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2024

BRICS: Από τη Ρωσία με… αγάπη για την ενίσχυση της πολυπολικότητας


Κορυφώνεται η 16η Σύνοδος των BRICS στην πόλη Καζάν της Ρωσίας με σημαντικές εξαγγελίες στη σφαίρα της οικονομίας, την Ουκρανία και την Παλαιστίνη.

Του Δημήτρη Χρονόπουλου 

Η προσοχή των διεθνών ΜΜΕ και εν γένει της κοινής γνώμης αυτές τις ημέρες είναι στραμμένη στην πόλη Καζάν, στην πρωτεύουσα της επαρχίας του Ταρταστάν της Ρωσικής Ομοσπονδίας, όπου διεξάγεται η 16η Σύνοδος των BRICS στο φόντο μίας πρωτόγνωρα οξυμένης και συγκρουσιακής για τα μεταψυχροπολεμικά δεδομένα διεθνούς συγκυρίας, με τον πόλεμο στην Ουκρανία να βαδίζει, πλέον, προς το τρίτο έτος διεξαγωγής του, ενώ η πολεμική σύγκρουση στη Μέση Ανατολή έχει προ πολλού περάσει εκτός των συνόρων και των πλαισίων της αραβοϊσραηλινής σύγκρουσης στη Λωρίδα της Γάζας, με τις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ να επιχειρούν στα νότια του Λιβάνου και να προγραμματίζουν, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, την απάντησή τους στην πυραυλική επίθεση του Ιράν, η οποία έλαβε χώρα την 1η Οκτωβρίου. 

Ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν, οικοδεσπότης της 16ης Συνόδου των BRICS στο Καζάν. Φωτογράφος: Grigory Sysoev

Η δε διεξαγωγή της Συνόδου του «μπλοκ της πολυπολικότητας», όπως συχνά ονομάζεται στον διεθνή τύπο η πρωτοβουλία BRICS, στο έδαφος της Ρωσικής Ομοσπονδίας έχει μία εξαιρετικά σημαντική συμβολική (αλλά και πραγματιστική-πολιτική) σημασία για τους «οικοδεσπότες», σε μία προσπάθεια να αρθεί επικοινωνιακά και ουσιαστικά η εικόνα «απομόνωσης» της Ρωσίας και προσωπικά του προέδρου Πούτιν από το διεθνές γίγνεσθαι.