Η σύλληψη του πρώην προέδρου της Δημοκρατίας των Φιλιππίνων με ένταλμα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου

Των Γιάννη Ραχιώτη και Μαρίας Σιρέτη, δικηγόρων.

( 1η δημοσίευση : dikastiko.gr στις 10.4.2025)

Δικονομικό Ιστορικό

Στις 7 Μαρτίου 2025 το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο-ΔΠΠ  (International Criminal Court) εξέδωσε μυστικό ένταλμα σύλληψης κατά του προηγούμενου Προέδρου των Φιλιππίνων, Ροντρίγκο Ρόα Ντουτέρτε το οποίο εκτελέστηκε με τη σύλληψή του στις Φιλιππίνες στις 11.03.2025. Μετά τη σύλληψη το ένταλμα δόθηκε στη δημοσιότητα.  Επειδή οι Φιλιππίνες από το 2019 δεν είναι μέλος του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου[1], για τη σύλληψη έγινε επίκληση ερυθράς αγγελίας που φέρεται να είχε εκδώσει η Ιντερπόλ σε εκτέλεση του συγκεκριμένου εντάλματος. Η διαδικασία αυτή, από άποψη νομιμότητας  είναι τουλάχιστον προβληματική αφού κράτη μη μέλη του ΔΠΔ δεν μπορούν να δεσμευτούν από τις αποφάσεις του μέσω διαδικαστικών ενεργειών άλλων διεθνών οργανισμών. Το PCTC, το οποίο λειτουργεί ως Εθνικό Κεντρικό Γραφείο της Ιντερπόλ στη Μανίλα, δεν είναι επιφορτισμένο με τη διεξαγωγή συλλήψεων αλλά με το συντονισμό της «επεξεργασίας αιτημάτων συνεργασίας που τους αποστέλλονται μέσω ειδοποιήσεων και μηνυμάτων της Ιντερπόλ» σε εθνικό επίπεδο, σύμφωνα με το Άρθρο 20 των Κανόνων της Ιντερπόλ για την Επεξεργασία Δεδομένων. Ο επίσημος ιστότοπος της Interpol[2] διευκρινίζει επίσης ότι «δεν πραγματοποιεί έρευνες ή συλλήψεις», σημειώνοντας ότι οι εθνικές υπηρεσίες επιβολής του νόμου έχουν τη σχετική αρμοδιότητα.

 Ο  Πρόεδρος Ντουτέρτε μεταφέρθηκε άμεσα, στην έδρα του ΔΠΠ στη Χάγη, χωρίς να παρουσιασθεί ενώπιον τοπικού Δικαστηρίου όπως προβλέπεται από το άρθρο 59 του καταστατικού του ΔΠΠ προκειμένου να κριθεί η απελευθέρωση ή η προσωρινή του κράτηση. Η κυβέρνηση δήλωσε ότι αφού οι Φιλιππίνες δεν είναι μέλος του ΔΠΠ δεν δεσμεύονται από τις διατάξεις του καταστατικού του, αν και ως προς την εκτέλεση του εντάλματος θεώρησε ότι δεσμεύεται.

Η κατηγορία

Το ένταλμα εκδόθηκε από το τμήμα προδικασίας του ΔΠΔ μετά από αίτημα του Εισαγγελέα του, για  ανθρωποκτονίες σε τέτοια έκταση που συνιστούν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Σύμφωνα με το άρθρο 7 του καταστατικού του, οι ανθρωποκτονίες συνιστούν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας όταν αποτελούν μέρος ευρείας και συστηματικής επίθεσης εναντίον  οποιουδήποτε αμάχου πληθυσμού.  Ως πραγματικό για να θεμελιώσει αυτό το νομικό χαρακτηρισμό η απόφαση αναφέρει ότι μεταξύ 1ης Νοεμβρίου 2011 και της 16ης Μαρτίου 2019  που η χώρα αποχώρησε από το ΔΠΔ  , ο Ντουτέρτε, ως δήμαρχος, επί 22 συνολικά χρόνια, της πόλης Νταβάο  και  ως πρόεδρος της Δημοκρατίας των Φιλιππίνων από το 2016 έως το 2022 υπήρξε «έμμεσος αυτουργός» στο φόνο φερομένων ως εμπόρων ναρκωτικών ή κλεπτών, σε 19 περιπτώσεις στο Νταβάο και σε 24 σε άλλες περιοχές της χώρας. Στην απόφαση δεν αναφέρονται ούτε τα πραγματικά περιστατικά κάθε υπόθεσης ούτε αιτιολογείται η επικαλούμενη συμμετοχή του Προέδρου της χώρας. Το μόνο που αναφέρεται είναι ότι οι ανθρωποκτονίες τελέστηκαν  από την αστυνομία ή τρίτους στο πλαίσιο αστυνομικών επιχειρήσεων κατά συμμοριών εμπορίας ναρκωτικών. Ο Εισαγγελέας του ΔΠΔ, βρετανός δικηγόρος  Καρίμ Χαν  είχε μάλιστα ζητήσει να του απαγγελθούν και κατηγορίες για βασανιστήρια και …βιασμούς (!!!) σε έκταση που  συνιστούν  έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Το τμήμα προδικασίας απέρριψε τις κατηγορίες για βασανιστήρια και βιασμούς με αιτιολογία ότι ο χαρακτηρισμός αυτών των συμπεριφορών ως εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας είναι αδικαιολόγητος, προφανώς για λόγους διάσωσης της σοβαρότητας της αιτιολογίας του εντάλματος.

Από τη Χούντα στη Μεταπολίτευση. Ιστορική τομή ή ιστορικό συνεχές;

Του Γιάννη Ραχιώτη

(Γραπτή απόδοση ομιλίας στην ΕΣΗΕΑ στις 14.2.2025, σε  ημερίδα για τα 50 χρόνια από τη μεταπολίτευση )

Η μεταπολεμική διαδρομή της Ελλάδας σημαδεύτηκε από καθοριστικά γεγονότα όπως η συντριβή της πρώτης μετά το 1821 ένοπλης διεκδίκησης της ανεξαρτησίας μας, η μετεμφυλιακή τρομοκρατία, η επιβολή της δικτατορίας, η καταστροφή της Κύπρου, τα μνημόνια που μορφοποίησαν την σύγχρονη  οικονομική και κοινωνική δομή της χώρας και επέβαλαν τη σημερινή παρακμή της.

Αδιατάρακτο υπόβαθρο αυτής της διαδρομής υπήρξε η αμερικανική επικυριαρχία σε όλες της πτυχές της δημόσιας ζωής. Όπως στην προηγούμενη περίοδο του ελληνικού κράτους ήταν ο έλεγχος της χώρας από τη Μεγάλη Βρετανία. Η υποτέλεια είναι το  ιστορικό συνεχές  του νεότερου ελληνικού κράτους, μια συνθήκη πολύ επαχθέστερη από  εξάρτηση.

Σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο συζητάμε σήμερα για τη χούντα , τη μεταπολίτευση του 1974 και τις συνέπειές τους  στις  10ετίες που ακολούθησαν. Με  δεδομένο τον πλήρη έλεγχο των δημόσιων πραγμάτων της χώρας από τις ΗΠΑ, ολόκληρη την περίοδο από το 1947 μέχρι το 1967, το  ερώτημα που ανακύπτει  είναι γιατί  τους χρειάζονταν η  Χούντα; και αντιστοίχως γιατί έπαψε να τους χρειάζεται το 1974;

Η δεξιά αντιμέτωπη με αυτό το ερώτημα προσπαθεί να καλύψει τους προστάτες της με  τη θεωρία των «ολίγων  αφρόνων επιόρκων αξιωματικών» που… αποφάσισαν να μας κυβερνήσουν οι ίδιοι αντί για τα αφεντικά τους. Όμως σε μια χώρα που ο στρατός και τα σώματα ασφαλείας ελέγχονταν  άμεσα από τους αμερικανούς πραξικόπημα χωρίς την έγκριση και  στήριξή τους δεν γίνεται. Και αν ακόμη οι «ολίγοι άφρονες» τους ξέφευγαν, είχαν όλες τις δυνατότητες να τους εξουδετερώσουν με συνοπτικές διαδικασίες. Αντιθέτως τους αναγνώρισαν,  τους στήριξαν και τους καθοδήγησαν.

Τι έδειξε η πρόσφατη κατάληψη του υπολοίπου της Συρίας από τις ΝΑΤΟικές δυνάμεις

Του Γιάννη Ραχιώτη

(Περίληψη ομιλίας μου σε κοινή εκδήλωση της ” Πλατφόρμας Ανεξαρτησίας ” και των “Δρόμων Ελευθεριας” για τις συνέπειες της κατάληψης – κατάλυσης του Συριακού κράτους) Ζωγράφου, Δεκέμβρης 2024

Τα γεγονότα                          

Το ΝΑΤΟ (κυρίως ΗΠΑ και Τουρκία  αλλά και τη βοήθεια αρκετών άλλων ΝΑΤΟϊκών χωρών), με  στρατηγικό σύμμαχο το Ισραήλ, κατέλαβαν τα ¾ της Συρίας που δεν έλεγχαν. Το υπόλοιπο ¼ το έλεγχαν ήδη από το 2019-2020. Αυτό σε συνδυασμό: 1. με την ανθρωπιστική καταστροφή στη Γάζα (που έχει πολιτικά  και στρατιωτικά αποτελέσματα αρνητικά για την αντίσταση) 

2. την καταστροφή του στελεχικού δυναμικού της Χεζμπολαχ και τη εξ αντικειμένου διάλυση του άξονα της αντίστασης (= απομόνωση Χεζμπολάχ) 

3. Τα ταπεινωτικά πλήγματα που δέχθηκε το Ιράν τους τελευταίους μήνες αποτέλεσε στρατηγική αλλαγή της κατάστασης στη Δυτική Ασία υπέρ της Δύσης.

Αποτελέσματα

Το Ισραήλ επεκτάθηκε εδαφικά στη Νταράα = ήρθε έξω από τη Δαμασκό και πρακτικά αφόπλισε τη Συρία, ανεξαρτήτως ποιος θα διοικεί τα υπολείμματα.

Οι ΗΠΑ θα έχουν στρατιωτικές βάσεις στο σύνολο της Συρίας.

Η Τουρκία θα σταθεροποιήσει την κατοχή της ΒΔ Συρίας και θα προσαρτήσει κάποια στιγμή και επίσημα την περιοχή ως ενδοχώρα του κόλπου της Αλεξανδρέττας.

Ολοκληρώθηκε η επιχείρηση διάλυσης της Συρίας, για την οποία οι βάσεις μπήκαν το 2017 – 2020. Οι δυνάμεις της αντίστασης στη Δύση έχασαν στο διπλωματικό πεδίο ότι είχαν κερδίσει στο περίοδο  της Μάχης. Τότε χάθηκε η ανεξαρτησία και κυριαρχία της Συρίας (φορματ Αστάνα, αποδοχή κατάληψης ΒΔ Συρίας,  συμφωνία για «παρατηρητήρια», αντιαεροπορική άμυνα. Το πιο τραγικό απ’ όλα ότι αυτό το αποτέλεσμα παρουσιάστηκε σαν Ρωσική – Συριακή νίκη και σαν λήξη του πολέμου, με αποτέλεσμα να αυτοκαθησυχαστούν ενώ ο αντίπαλος εργαζόταν συστηματικά: Οργάνωση της HTS, καταστροφή της στρατιωτικής υποδομής Ιράν και Συρίας, κάτω από τον εγγυητικό προστατευτικό ρόλο των ΗΠΑ και την παραίτηση της Ρωσίας που έγινε επίσημη μετά την ΕΣΕ).

Η Ανεξάρτητη Συρία, η Συρία της Αντίστασης στο Ισραήλ, στις ΗΠΑ, στην Τουρκία, στον ISIS έπαψε να υπάρχει σήμερα το πρωί.

Του Γιάννη Ραχιώτη

Η Ανεξάρτητη Συρία, η Συρία της Αντίστασης στο Ισραήλ, στις ΗΠΑ, στην Τουρκία, στον ISIS έπαψε να υπάρχει σήμερα το πρωί. 

Η Συρία κέντρο του άξονα της αντίστασης, στυλοβάτης της ανεξαρτησίας του Λιβάνου, στρατηγικό βάθος της  Χεζμπολάχ  και της αντικατοχικής αντίστασης στο Ιράκ η σύμμαχος  του Ιράν ανήκει πλέον στο ηρωικό παρελθόν του αραβικού κόσμου.  

Μαζί της τελειώνει  και ο άξονας της αντίστασης και - τουλάχιστον για αυτή την ιστορική περίοδο- οι αραβικές ελπίδες για απελευθέρωση από τη δυτική νεοαποικιοκρατία. Η Μέση Ανατολή περνάει στον ολοκληρωτικό έλεγχο των ΗΠΑ  - Ισραήλ που θα προσφέρουν βέβαια το κατάλληλο αντάλλαγμα στη χώρα που αποδείχθηκε ο πολυτιμότερος σύμμαχός τους την κρίσιμη στιγμή. Στην Τουρκία. 

Το σχέδιο που είχε εξαγγείλει ο πατέρας Μπους στις αρχές τις 10ετίας του '90 για μιά νέα = υποτελή στις ΗΠΑ, Μέση Ανατολή ολοκληρώθηκε σήμερα.  Μετά τους αραβικούς λαούς, ο δεύτερος μεγάλος χαμένος είναι η Ρωσία, αλλά η ίδια δεν φαίνεται να το έχει καταλάβει ακόμη.

Οι προεδρικές εκλογές στη Βενεζουέλα με τη ματιά ενός διεθνούς παρατηρητή

Του Γιάννη Ραχιώτη

Βρεθήκαμε στη Βενεζουέλα, τρεις Έλληνες ανάμεσα σε 910 διεθνείς παρατηρητές των προεδρικών εκλογών της 28/7, προσκεκλημένοι της κυβέρνησης της χώρας. Στην ομάδα των παρατηρητών υπήρχαν εκπρόσωποι του ΟΗΕ, του ιδρύματος Κάρτερ, εκπρόσωποι πολιτικών κομμάτων, κρατικών φορέων, κοινωνικών οργανώσεων, δημοσιογράφοι, νομικοί κλπ  από 100 περίπου χώρες. Σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις στη Βενεζουέλα καλείται μεγάλος αριθμός διεθνών παρατηρητών γιατί οι ΗΠΑ και οι δορυφόροι τους, παραδοσιακά αρνούνται να αναγνωρίσουν το εκλογικό αποτέλεσμα είτε πρόκειται για προεδρικές είτε για βουλευτικές είτε για περιφερειακές εκλογές, εκτός  αν έχει νικήσει η φιλοαμερικανική αντιπολίτευση. Αυτό συμβαίνει εδώ και 25 χρόνια, απ’ όταν εκλέχθηκε για πρώτη φορά πρόεδρος ο Ούγκο Τσάβες που απελευθέρωσε τη χώρα από τον έλεγχο των ΗΠΑ, ακολούθησε ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική και σοσιαλιστική κατεύθυνση στην οικονομία. 

Μετά από κάθε αμφισβήτηση του αποτελέσματος από τις ΗΠΑ και τους δορυφόρους, η τοπική φιλοαμερικανική αντιπολίτευση καλεί τις δυνάμεις της να βγουν στο δρόμο, αρχίζουν αποκλεισμούς λεωφόρων, κάψιμο αυτοκινήτων κλπ προσπαθώντας να επιβάλουν ανατροπή του εκλογικού αποτελέσματος και «πορτοκαλί  επανάσταση». Αυτό που έχουν μέχρι σήμερα καταφέρει είναι ένα πραξικόπημα που κατέρρευσε σε τρεις ημέρες το 2002,  και το 2018 μια… αυτοαναγόρευση σε πρόεδρο, σε κάποια πλατεία του Καράκας, μιας μαριονέτας των ΗΠΑ, του Γκουαϊντό που  σήμερα  τον έχουν οι ίδιοι  σε  ποινική έρευνα για κατάχρηση των χρημάτων που του διέθεσαν  για την ανατροπή της νόμιμης κυβέρνησης. Με πρόσχημα όμως την αυτοανακήρυξή του  κατέλαβαν την πρεσβεία της χώρας στην Ουάσιγκτων, κατέσχεσαν τα διυλιστήριά της που ήταν  σε βορειοαμερικανικό έδαφος και τα αποθέματά της σε χρυσό που βρίσκονταν στα χέρια ξένων τραπεζών. 

Από την εμπειρία μου ως δικαστικός αντιπρόσωπος επί 30 και πλέον χρόνια σε ελληνικές εκλογές  μπορώ να πώ ότι, συγκρίνοντας με την Ελληνική εκλογική διαδικασία, η Βενεζουελάνικη παρέχει πολύ περισσότερες δικλείδες αποτροπής νοθείας: Ο βενεζουελάνος ψηφοφόρος για να ψηφίσει εκτός από την επίδειξη της ταυτότητάς του δίνει δύο φορές δακτυλικό αποτύπωμα: Μία ψηφιακά  σε ειδικό on-line μηχάνημα, για αποτροπή διπλοψηφίας και μία  φυσικά, πάνω  στο  πρωτόκολλο ψηφοφορίας για αποτροπή παραποίησής του. Στο παραβάν κάνει την επιλογή του σε ειδικό υπολογιστή ο οποίος του τυπώνει επιτόπου το αντίστοιχο ψηφοδέλτιο. Έτσι η επιλογή γίνεται ταυτόχρονα με φυσικό τρόπο (στην κάλπη) και με ψηφιακό (στον ειδικό υπολογιστή). Το ίδιο και η μετάδοση των αποτελεσμάτων, αφενός γίνεται αυτόματα με την ψηφιακή επιλογή του ψηφοφόρου, αφετέρου με την καταμέτρηση των ψηφοδελτίων στην κάλπη ,που πρέπει να συμφωνεί με το ηλεκτρονικό αποτέλεσμα και το πρωτόκολλο ψηφοφορίας. Σε επίπεδο κεντρικής εκλογικής επιτροπής αλλά και σε κάθε εκλογικό τμήμα  όλοι οι υποψήφιοι δικαιούνται να έχουν εκπροσώπους , επόπτες κλπ. Όπως ξέρουν όσοι ασχολούνται με τις εκλογές στην Ελλάδα, ίσως και ο απλός ψηφοφόρος, τέτοιες δικλείδες  ασφαλείας ούτε καν τις έχουμε φανταστεί εδώ.

Αποχαιρετώντας τον Αβρααμ (Μάκη) Λεσπέρογλου

Του Γιάννη Ραχιώτη

Την προηγούμενη Τετάρτη 3 Ιούλη, έφυγε από κοντά μας ο Αβραάμ (Μάκης) Λεσπέρογλου με τον τρόπο που τα τελευταία χρόνια φεύγουν οι άνθρωποι του λαού που έχουν προβλήματα υγείας, ιδίως αν έχουν την ατυχία να μένουν σε επαρχιακές πόλεις και χωριά. Θύματα ενός συνειδητά διαλυμένου και συνεχώς απορρυθμιζόμενου και ιδιωτικοποιούμενου ΕΣΥ.

Παιδί μιας πολυμελούς φτωχής  οικογένειας τσαγκαράδων με καταγωγή  από την Πρέβεζα και στενούς δεσμούς με την αριστερά και την αντίσταση στους Γερμανούς και τους Άγγλους. Γεννημένος το 1955, η τελευταία χρονιά της Χούντας τον βρίσκει φοιτητή στη Θεσσαλονίκη. Εντάσσεται στην «Κομμουνιστική Οργάνωση Μαχητής». Εμπνέεται από τον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού, αποχτάει στενούς δεσμούς με το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και συμμετέχει ενεργά στην υποστήριξη του Παλαιστινιακού αγώνα. Από το 1974 συμμετέχει σε όλες τις διεργασίες εκείνης της αριστεράς που συνέχισε έμπρακτα να επιδιώκει την ανεξαρτησία από το δυτικό σύστημα και μετά την πτώση της χούντας. Έχει οργανική επαφή με όλες τις πολιτικές και οργανωτικές πρωτοβουλίες που αντιλαμβάνονταν το ιστορικό συνεχές μεταξύ μετεμφυλιακής περιόδου-χούντας-μεταπολίτευσης και είχαν συνείδηση της κόκκινης κλωστής που το διαπερνά: Της αμερικανοκρατίας.

Ο Μάκης υπήρξε αυτός ο τύπος  λαϊκού αγωνιστή που ενώ δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο θεωρητικό υπόβαθρο, είχε οξύτατη πολιτική διαίσθηση, εδραιωμένη βιωματικά στην αντιιμπεριαλιστική-ανεξαρτησιακή παράδοση της ελληνικής αριστεράς. Ανέπτυξε όλα εκείνα τα ταλέντα και τις δεξιότητες που απαιτούνται για την πολιτική δουλειά στην παρανομία, πρώτα απ’ όλα την ικανότητα  να αξιολογεί ρεαλιστικά τις καταστάσεις. Αυτά τον κράτησαν ζωντανό, ελεύθερο και δημιουργικό για 17 ολόκληρα χρόνια παρανομίας. Βαθιά ηθικό και έντιμο άτομο, με συναίσθηση του χρέους απέναντι σε όσους όφειλε το παραμικρό. Η στάση του απέναντι στα πολιτικά και οργανωτικά του περιβάλλοντα διαπνέονταν, ακόμα και στους ύστερους απολογισμούς, από μια ανώτερη πολιτική ηθική, σεβασμό απέναντι στους συντρόφους του ιδιαίτερα σ’ αυτούς που έφτασαν μέχρι το τέλος με ψηλά το κεφάλι. Μετά τη σύλληψή του αντιμετώπισε με σταθερότητα και καθαρό βλέμμα όλους τους διακριτικούς και μη εκβιασμούς και υποσχέσεις. Δεν δίστασε να ρισκάρει την ελευθερία του για να μείνει ακέραιος και δικαιώθηκε γι’ αυτό. Έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του πειθαρχημένος, με έντονη απέχθεια στα περιττά, την έπαρση, την επίδειξη.

2 χρόνια χωρίς το Βένιο Αγγελόπουλο

Του Γιάννη Ραχιώτη

Συνηθίζουμε να ξεχνάμε αυτούς που έφυγαν. Η ζωή προχωράει, λέμε. Όμως όταν η ανάμνηση  κάποιου που έφυγε συνδέεται με αιτήματα και καταστάσεις που ακόμη σφραγίζουν το συλλογικό μας είναι, τότε τα πράγματα είναι διαφορετικά. Αν η ανάμνηση ξεθωριάσει σημαίνει ότι ξεθωριάζουν και αυτά.

Ο Βένιος Αγγελόπουλος γεννήθηκε το 1943 τη μέρα της διαδήλωσης ενάντια στην κατοχική επιστράτευση. Πατέρας του ήταν ο νευρολόγος- ψυχίατρος Γρηγόρης Αγγελόπουλος που πλήρωσε και αυτός το λογαριασμό του στο αμερικανικής έμπνευσης κολαστήριο της Μακρονήσου, τον πρόγονο του Αμπού Γκράιμπ, του Γκουαντανάμο, της «βιβλιοθήκης» στην Ουκρανία κοκ.

Ο Βένιος στην πρώτη του νεότητα  βρέθηκε με αυτούς που ήταν αντίθετοι στην ΕΔΑίτικη αριστερά των σκυμμένων κεφαλιών. Ανδρώθηκε σαν αγωνιστής ενάντια στη Χούντα και την αμερικανοκρατία. Ωρίμασε στον αγώνα ενάντια στην αντιτρομοκρατική υστερία, δηλαδή ενάντια στον εξαγνισμό και τη νομιμοποίηση της αμερικανοκρατίας.

Εκανε τα τελευταία του πολιτικά βήματα αποχωρώντας από τον προσκυνημένο ΣΥΡΙΖΑ, την ώρα που μετατρεπόταν σε εργαλείο των ξένων για την καταλήστευση της χώρας που υποτίθεται κυβερνούσε. Πέρασε τα τελευταία χρόνια τη ζωής του βλέποντας τον Νετανιάχου και τον Πάϊατ να καθορίζουν  την εξωτερική και εσωτερική μας πολιτική.

Ουκρανία 2014-2022-2024

Του Γιάννη Ραχιώτη

Στις 22 Φλεβάρη συμπληρώθηκαν  10 χρόνια από την επικράτηση του πραξικοπήματος του Μαϊντάν. Εκτελέστηκε από τις ουκρανικές  νεοναζιστικές οργανώσεις, υπό την άμεση, επί τόπου, καθοδήγηση  των πολύ γνωστών μας Τζέφρυ Πάϊατ και Βικτώριας Νούλαντ.  Επακολούθησε ότι συνήθως  ακολουθεί τα αμερικανοκίνητα πραξικοπήματα. Αρχικά πογκρόμ κατά του  «στόχου», εδώ των ρωσικών πληθυσμών, στη  συνέχεια απαρτχάιντ  συνδυασμένο με πόλεμο χαμηλής έντασης, ώστε να εξαναγκαστεί ο στόχος σε εξέγερση, να λοιδορηθεί ως τρομοκράτης και -κατά το δυνατόν-να  συντριβεί. Παράλληλα επιβλήθηκε απαγόρευση των πολιτικών κομμάτων, κατασκευάστηκαν  νέα ελεγχόμενα, στήθηκαν εκλογές μεταξύ μαριονετών και άρχισε διεθνής καμπάνια νομιμοποίησης του νέου καθεστώτος.

Σήμερα συμπληρώνονται δύο χρόνια από την  ημέρα που η Ρωσία αποφάσισε να απαντήσει. Καθυστερημένα για πολλούς. Αυτή η  επέτειος  θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί σαν το σημαντικότερο ως τώρα  γεγονός   του 21ου αιώνα,  αν δεν υπήρχε η  γενοκτονία  που διαπράττεται στην Παλαιστίνη με ευθύνη του ίδιου μπλοκ κρατών  που είναι πίσω και  από τον Ισραηλινό και τον Ουκρανικό στρατό.  Το σημαντικό βέβαια ,δεν έγκειται στο ότι κάποια χώρα  αντιστάθηκε στη βούληση των ΗΠΑ, αυτό έγινε αρκετές φορές στα 35 χρόνια που διαρκεί η μονοκρατορία τους. Έγκειται στο ότι δεν κατάφεραν να τη συντρίψουν  μέσα σε 2-3 μήνες, όπως έγινε με όλες τις άλλες.

 Όσοι  δεν μετέχουν στην προπαγάνδιση του δυτικού αφηγήματος, συγκλίνουν τουλάχιστον σε δύο ζητήματα: Αφενός  στο ότι ο χαρακτήρας του πολέμου είναι  ΡωσοΝΑΤΟϊκός και δευτερευόντως εμφύλιος δηλαδή Ρωσο-Ουκρανικός, αφετέρου στο  ότι αιτία της φάσης του πολέμου που άρχισε στις 24/2/2022  είναι η προηγούμενη, που άρχισε στις 22/2/2014.

Ο πόλεμος είναι Ρωσο-ΝΑΤΟϊκός γιατί ό,τι σχετίζεται με αυτόν, πλην της προμήθειας ανθρώπινου δυναμικού, είναι θέμα του ΝΑΤΟ: Οι στόχοι, ο εξοπλισμός, ο εφοδιασμός, ο τακτικός σχεδιασμός, οι πληροφορίες, η εκπαίδευση, οι ειδικοί  και ένα μέρος των ειδικών δυνάμεων, ειδικών προσόντων κοκ.

Παλαιστίνη, οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και ο κόσμος

Σχόλιο για το βιβλίο “Γεωπολιτική της 17Ν”

Δημήτρη Κουφοντίνα, «Η γεωπολιτική της 17 Νοέμβρη» 

Του Γιάννη Ραχιώτη

Σκεφτόμουν να γράψω ένα σχόλιο για το τελευταίο βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα, πριν ξεκινήσει τη νέα απεργία πείνας, που φέρνει ξανά στην επιφάνεια την επιθετικά εκδικητική συμπεριφορά που υφίστανται επί 19 χρόνια οι έξι καταδικασμένοι σαν μέλη της 17 Νοέμβρη που παραμένουν κρατούμενοι. Μια άδεια στον Κουφοντίνα ή μια μεταγωγή σε αγροτικές φυλακές, όπως συμβαίνει με κάθε κρατούμενο στα τελευταία χρόνια της ποινής του, γινόταν αφορμή για καμπάνια «αγανάκτησης» ενορχηστρωμένη απ’ ευθείας από την αμερικανική πρεσβεία. Ο Γιωτόπουλος παραμένει στη φυλακή, ενώ από χρόνια έχει τις νόμιμες προϋποθέσεις αποφυλάκισης. Του αρνήθηκαν έστω και μία άδεια. Ο Σάββας Ξηρός παραμένει στη φυλακή με συνθήκες υγείας που αν τις είχε κάποιος κρατούμενος σε Ιρανική ή Ρωσική φυλακή, η «πολιτισμένη δύση» θα ήταν στα κάγκελα. Οι υπόλοιποι αντιμετωπίζουν ανάλογες εκδικητικές συμπεριφορές. Δεν εκπλήσσει, η συμπεριφορά της αστικής τάξης και των αμερικανών πατρώνων της. Κάποτε ένοιωσαν πραγματική απειλή από τους σημερινούς δεσμώτες τους, θέλουν να εκδικηθούν, να προειδοποιήσουν, να υπογραμμίσουν  τη συνέχεια του καθεστώτος.  Όμως σε εμάς που δεν χρωστάμε τίποτα στους «προστάτες»  και στους  «εταίρους», η κατάσταση  αυτών των αγωνιστών δε θα μας είναι ποτέ αδιάφορη.

ΚΚΕ και Ιμπεριαλισμός

Στην Ελλάδα, παρ’ ότι δεν εκπροσωπείται πλέον στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, ο αντιϊμπεριαλισμός – αντιαμερικανισμός έχει ευλόγως βαθιές ρίζες, αφού οι ΗΠΑ εδώ έχουν συνδεθεί με τον εμφύλιο, τη χούντα, τη διάλυση του Κυπριακού κράτους, κάθε είδους προσβολές της κρατικής μας κυριαρχίας, αλλά και με τη ληστεία των οικονομικών πόρων μας, σε συνεργασία με την ΕΕ. Όμως το ΚΚΕ δείχνει να αντιμετωπίζει διαφορετικά τα πράγματα. Φαίνεται να πιστεύει ότι οι νεοϊμπεριαλιστικές και νεοαποικιοκρατικές πολιτικές των ΗΠΑ είναι... ψευδοπρόβλημα και ο αγώνας εναντίον τους «αποπροσανατολισμός».

Του Γιάννη Ραχιώτη

Πρόσφατα το τμήμα διεθνών σχέσεων του ΚΚΕ δημοσίευσε ένα εκτεταμένο κείμενο κριτικής εναντίον ενός διεθνούς συντονισμού αντιιμπεριαλιστικών οργανώσεων με τίτλο «Παγκόσμια Αντιιμπεριαλιστική Πλατφόρμα – ΠΑΠ» που ιδρύθηκε τον Οκτώβρη του 2022. Η ΠΑΠ συσπειρώνει μερικές δεκάδες κόμματα και οργανώσεις απ’ όλο τον κόσμο που έχουν κοινό στόχο την αντίσταση στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και τους συμμάχους του. Από την Ελλάδα συμμετέχουν δύο μικρές πολιτικές ομάδες μια εκ των οποίων είναι η «Πλατφόρμα Ανεξαρτησίας» στην οποία μετέχει και ο υποφαινόμενος.

Όπως φαίνεται από την ιδρυτική της διακήρυξη, η ΠΑΠ θεωρεί ότι οι πόλεμοι που εξελίσσονται ή προετοιμάζονται δεν είναι μεμονωμένες τοπικές υποθέσεις, αλλά μέρος της προσπάθειας των ΗΠΑ να διατηρήσουν την παγκόσμια ηγεμονία. Για τον πόλεμο στην Ουκρανία θεωρεί ότι πραγματικά ξεκίνησε με το, οργανωμένο από τις ΗΠΑ, πραξικόπημα του 2014 που ανέτρεψε τη νόμιμη κυβέρνηση της χώρας, ότι οι ΗΠΑ έχουν στόχο την περικύκλωση και τελικά τη διάλυση της Ρωσίας, ενώ από την πλευρά της τελευταίας είναι πόλεμος αυτοάμυνας και προσπάθεια ανακοπής της συστηματικής εξόντωσης των ρωσικών πληθυσμών στην Ουκρανία.

Το «ένταλμα σύλληψης» κατά του Ρώσου προέδρου και η πολιτική εργαλειοποίηση του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (ΔΠΔ).

Του Γιάννη Ραχιώτη

Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο οι αρχηγοί κρατών και τα μέλη κυβερνήσεων καλύπτονται από ασυλία και απολαμβάνουν διεθνούς προστασίας. Ο εν ενεργεία αρχηγός οποιουδήποτε κράτους εκπροσωπεί  την ίδια την υπόστασή του, οπότε κάθε προσβολή στο πρόσωπό του ισοδυναμεί με προσβολή προς το ίδιο το κράτος . Η δολοφονία, η σύλληψη ή η με οποιοδήποτε άλλο -εξωγενή- τρόπο «θέση εκτός λειτουργίας» του αρχηγού του κράτους ισοδυναμεί με κατάλυσή του, άρα με αποτελέσματα ανάλογα ολοκληρωτικής ήττας σε πόλεμο [ οι «ενδογενείς» περιπτώσεις κατάλυσης του κράτους ,πραξικοπήματα, επαναστάσεις κλπ δεν εξετάζονται στο πλαίσιο αυτού του άρθρου]. Δεν είναι λίγες οι φορές στην ιστορία που προσβολές εναντίον του ανώτατου άρχοντα οδήγησαν σε πόλεμο.

Αν η έκδοση εντάλματος σύλληψης εναντίον του αρχηγού του ρωσικού κράτους είχε γίνει από άλλο κράτος θα ήταν ισοδύναμη με κήρυξη πολέμου. Ομως  η « κήρυξη πολέμου» κατά της Ρωσίας από ένα ήσσονος σημασίας διεθνές όργανο https://www.icc-cpi.int/news/statement-prosecutor-karim-khan-kc-issuance-arrest-warrants-against-president-vladimir-putin δεν είναι χωρίς συνέπειες, οι οποίες μπορούν αναλόγως της πορείας των πραγμάτων να γίνουν μεγάλες ή και κρίσιμες. Πρακτικά δίνει το δικαίωμα σε κάθε υπάλληλο χώρας – μέρους του ΔΠΔ (δηλαδή χώρας που έχει υπογράψει και κυρώσει  το καταστατικό του), η χώρας που απλά δηλώνει ότι αποδέχεται τη δικαιοδοσία του σε συγκεκριμένο ζήτημα,  να συλλάβει τον αρχηγό του ρωσικού κράτους,  εφ’ όσον βρεθεί στο έδαφός της. Αν διέλθει από τον εναέριο χώρο της δίνει «δικαίωμα» αναγκαστικής προσγείωσης του αεροπλάνου του. Να σημειώσουμε ότι  ο εναέριος χώρος των πρώην αποικιοκρατικών δυνάμεων  είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο της μητροπολιτικής τους έκτασης ,  αφού συμπεριλαμβάνει και τον εναέριο χώρο των αποικιών που διατηρούν ακόμη, δηλαδή διάφορων νησίδων, περασμάτων, εδαφικών λωρίδων κλπ. που δεν είναι λίγες  και έχουν χωρικά ύδατα, άρα και εναέριο χώρο, 200 ναυτικά μίλια. Αν σε αυτόν προσθέσουμε τον εναέριο χώρο των άτυπων  προτεκτοράτων και  δορυφόρων των ΗΠΑ τότε καταλαβαίνουμε ότι ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη μπορεί να μετατραπεί σε άβατο  για το Ρώσο πρόεδρο και τους συνεργάτες του . Η αβλαβής διέλευση  είναι όμως η ελάχιστη εγγύηση που όλα τα κράτη του κόσμου είναι  υποχρεωμένα από το διεθνές δίκαιο να  διασφαλίζουν σε κρατικούς παράγοντες και διπλωμάτες οποιασδήποτε χώρας .

Τα χειρότερα δεν μπορούν να αποκλειστούν: Με την ερμηνεία που έδωσαν στο παρελθόν οι δυτικοί  σε ανάλογα διωκτικά έγγραφα και λίστες του ίδιου ή ανάλογων διεθνών οργάνων δεν θα πρέπει να αποκλείεται και η περίπτωση απαγωγής ή δολοφονίας (περιπτώσεις Μιλόσεβιτς ,Μλάντιτς , Σολειμανί κλπ)  .

Αξίζει να διαβαστεί το πλήρες κείμενο του κοινού ανακοινωθέντος ΗΠΑ - Ελλάδας μετά την επίσκεψη Μπλινκεν.

Του Γιάννη Ραχιώτη

Αξίζει να διαβαστεί το πλήρες κείμενο του κοινού ανακοινωθέντος ΗΠΑ - Ελλάδας μετά την επίσκεψη Μπλινκεν.

Είναι γεμάτο εντολές και υπαγορεύσεις για τα πάντα, από το Ουκρανικό μέχρι τα Μουσεία και το χρονοδιάγραμμα τεχνικών έργων.

Πείθεται και ο πιό δύσπιστος ότι δεν μας έχει απομείνει ούτε ίχνος ανεξαρτησίας και κυριαρχίας.

Αναλυτικά το πλήρες κείμενο:

Περιφερειακά ζητήματα

Η Ελλάδα και οι Ηνωμένες Πολιτείες ανανέωσαν τη δέσμευσή τους για την προαγωγή της σταθερότητας, της ειρήνης και της ευημερίας στην Ευρώπη, ιδίως μετά τον πόλεμο της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας. Οι δύο κυβερνήσεις εξέφρασαν την ακλόνητη υποστήριξή τους προς την Ουκρανία και την υπεράσπιση των αρχών της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες εξήραν την ανθρωπιστική και αμυντική βοήθεια της Ελλάδας προς την Ουκρανία, συμπεριλαμβανομένων των προσπαθειών της Ελλάδας να στηρίξει τις φιλοδοξίες της Ουκρανίας για ένταξη στην ΕΕ, τη βοήθεια της Ελλάδας στη διαφύλαξη της πολιτιστικής κληρονομιάς της Ουκρανίας και τη φιλοξενία εκτοπισθέντων από την Ουκρανία που χρειάζονται προστασία. Οι δύο πλευρές εξέφρασαν επίσης την αγωνία τους για τους καταστροφικούς σεισμούς στην Τουρκία και τη Συρία και αντάλλαξαν απόψεις σχετικά με τις προσπάθειές τους να βοηθήσουν τον πληγέντα πληθυσμό.

203 ημέρες μετά την έναρξη του ΡωσοΝΑΤΟικού πολέμου

Του Γιάννη Ραχιώτη

(Ενα άρθρο που δημοσίευσα στο Militaire στις 14.9.22, οι εκτιμήσεις του οποίου δυστυχώς φαίνεται να επιβεβαιώνονται)

Οι ΗΠΑ, με την ιδιότητα του ηγέτη της  Δύσης, έκαναν  από νωρίς σαφές τι επιδιώκουν στην Ουκρανία: Την καταστροφή της Ρωσίας σαν ανεξάρτητο ισχυρό κράτος, όχι απλά τη στρατιωτική της ήττα. Το επανέλαβαν  πρόσφατα με το στόμα του Ουκρανού υπουργού εξωτερικών.  Αλλωστε, αυτή διαχρονικά είναι η πάγια επιδίωξή τους για τους αντιπάλους τους. Το μεγάλο τους πλεονέκτημα είναι η ιδεολογική συσπείρωση όχι μόνο της δικής τους ελίτ αλλά ολόκληρης της Δύσης σε μια   κεντρική επιδίωξη, ένα μονοπολικό κόσμο υπό την ηγεσία τους, με εργαλεία επιβολής –στις μέρες μας- το νεοφιλελευθερισμό και τη  νεοαποικιοκρατία.

Η Ρωσία και οι σύμμαχοί  της στο χώρο της πρώην ΕΣΣΔ  είχαν και εν μέρει εξακολουθούν να έχουν  αυταπάτες για τους στόχους της Δύσης. Είναι χαρακτηριστικό ανώριμων – άπειρων  πολιτικών συστημάτων να πιστεύουν ότι γι’ αυτούς η Δύση  θα κάνει εξαίρεση, δεν θα συμπεριφερθεί όπως στους υπόλοιπους.  Αυτές οι αυταπάτες μέχρι τώρα τους έχουν στοιχίσει πολύ αίμα, αποσταθεροποίηση και οικονομικές καταστρoφές. Στη διάρκεια αυτής της σύγκρουσης εκ των πραγμάτων άρχισαν να ξεπερνιούνται. Η Ρωσία και η Λευκορωσία και λιγότερο το Καζαχστάν φαίνεται να στρέφονται οριστικά σε Ευρασιατική κατεύθυνση. Η μεγάλη υποστήριξη που δέχεται  η Ρωσία από την Κίνα, την Ινδία και γενικότερα από αυτό που σήμερα ονομάζεται «παγκόσμιος νότος» είναι σίγουρο ότι έπαιξε το ρόλο της.

Ομιλία του Γιάννη Ραχιώτη στο πολιτικό μνημόσυνο του Βένιου Αγγελόπουλου

Γνώρισα το Βένιο ακριβώς πριν 20 χρόνια, με αφορμή τη σύλληψη του Αλέκου Γιωτόπουλου, φίλου του και συναγωνιστή του στα φοιτητικά τους χρόνια.  Η προσέγγισή μας  δεν ήταν καθόλου νομική, τα νομικά δεν είναι και πολύ χρήσιμα όταν ο αντίπαλος επελαύνει. Ηθελε βέβαια να υποστηρίξει το Γιωτόπουλο  που αντιμετώπιζε ένα άθλιο νομικό κατασκεύασμα, από τα αθλιότερα που επινοήθηκαν ποτέ.  Όμως ο κοινός μας στόχος μας δεν εξαντλείτο  στην υπεράσπιση του Αλέκου στη δίκη της 17Ν. Ηταν να σκάψουμε ένα χαράκωμα, να αντισταθούμε στη ρεβάνς της αμερικανοκρατίας, της υποτέλειας, των δεσμοφυλάκων της Μακρονήσου, των χουντικών. Και είμασταν λίγοι, απελπιστικά λίγοι, και το ξέραμε.

Ο Βένιος έβλεπε, προέβλεπε, πού θα οδηγούσε η αντεπίθεση των δυνάμεων της αμερικανοκρατίας και της εξάρτησης: Ακριβώς σ’ αυτό που ζούμε σήμερα, στον εξευτελισμό της χώρας, στη συντριβή των λαϊκών στρωμάτων.

Ηθελε να αντισταθεί  στον καθαγιασμό του ΝΑΤΟ,  της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της τοπικής ελίτ, των τοπικών συνεργατών  τους. Ηθελε να αντισταθεί στην αριστερά που έκανε βόλτες στις στήλες του συγκροτήματος Λαμπράκη και δήλωνε ότι η αριστερά είναι καλή, φιλήσυχη, …πονεμένη αλλά προπάντων «εναντίον της βίας»… Ηθελε να αντισταθεί και στην άλλη αριστερά, πού έβλεπε πράκτορες της CIA στο πρόσωπό του, όπως και  στο πρόσωπο του Γιωτόπουλου, του Σκαρπαλέζου και τόσων άλλων που δεν υπέκυψαν στη μίζερη ηττοπάθειά της…

17 Νοέμβρη: 20 χρόνια μετά το τέλος / Μια συζήτηση που δεν έγινε

Το γεωπολιτικό σχέδιο της ελληνικής ελίτ και εμείς

Του Γιάννη Ραχιώτη

Στο κύριο άρθρο της «Καθημερινής»  της περασμένης Κυριακής  10 Απρίλη 2022 προσδιορίζονται οι στόχοι της χώρας στη σημερινή συγκυρία φυσικά από την οπτική των πολιτικών και οικονομικών ελίτ που εκπροσωπεί. Η συνολική  εικόνα παρουσιάζεται βέβαια δύσκολη όμως εντοπίζει «νέα δεδομένα και πιθανές ευκαιρίες» όπως να μετατραπούμε σε κέντρο διαμετακόμισης αμερικανικών και νατοϊκών στρατευμάτων και οπλισμού προς τα μέτωπα της ανατολικής Ευρώπης, να γίνουμε σταθμός  διακίνησης του αμερικανικού LNG προς τα Βαλκάνια και την Ευρώπη, γενικότερα  να κοιτάξουμε να βγάλουμε καμιά προμήθεια, από όποιο  ενεργειακό σχέδιο προωθούν οι αμερικανοί στην περιοχή.

Πίσω από αυτούς τους «στόχους», είναι διακριτές οι παραδοχές ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται εθνικό σχέδιο ανάπτυξης, αρκεί  να ετεροκαθορίζεται από τον αμερικανικό σχεδιασμό, ότι πρέπει να συμβάλλουμε στη διατήρηση του πολέμου στην ανατολική Ευρώπη όπως επιδιώκουν οι ΗΠΑ, ότι οι βαλκανικές χώρες θα εξαναγκαστούν να αγοράζουν αμερικανικά καύσιμα σε τιμές τουλάχιστον 4-5 φορές ακριβότερες από αυτές της Ρωσίας και της Μέσης Ανατολής.

Πρόκειται για μίζερα, ιδιοτελή σχέδια μιας μεταπρατικής ελίτ που θα είναι ικανοποιημένη αν μας μετατρέψει σε ένα σύγχρονο χάνι, αποκλειστικά για αμερικανική χρήση. Για να πετύχει αυτό τον… υψηλό στόχο γέμισε την Ελλάδα αμερικανικές βάσεις, παραχωρεί τον εναέριο χώρο και τις χερσαίες υποδομές μας για τις πολεμικές επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ, συμμετέχει στον εξοπλισμό της Ουκρανίας, έχει μετατρέψει το σύνολο των ΜΜΕ σε χαλκεία φτηνής πολεμικής προπαγάνδας και έδωσε βήμα στους ναζί του τάγματος αζόφ μέσα στο Κοινοβούλιο, κάτι που δεν τόλμησε καμία άλλη  χώρα του ΝΑΤΟ επιβεβαιώνοντας την παλαιά ρήση περί «αθλιέστερου προτεκτοράτου».

Παππούς - εγγονός! Μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό...

Του Γιάννη Ραχιώτη

Παππούς και εγγονός Σόλτς, για να μη χάνουμε τη σειρά...

Ο Γερμανός Καγκελάριος Όλαφ Σολτς, απεικονίζεται στα δεξιά.  Στη φωτογραφία στα αριστερά - ο παππούς του Olaf Scholz, Fritz Scholz, SS Standartenführer.

 Συμμετείχε στις μάχες ως μέρος της Ομάδας Στρατού "Νότος" για την Ταρνοπόλ στη Γαλικία στα τέλη Ιουνίου 1941. Οδήγησε το σύνταγμα "Nordland" στις μάχες κατά μήκος του Δνείπερου, στο Dnepropetrovsk. Στην ίδια περιοχή γίνονται τώρα οι σκληρότερες μάχες των Ρώσων με τους ΝΑΤΟικούς πληρεξουσίους. Τον Οκτώβριο του
1941, ο φον Σολτς προήχθη σε SS-Oberführer και έκλεισε τη χρονιά σε σκληρές μάχες για το Ροστόφ-ον-Ντον. Αυτό που οι Ουκρανοί νεοναζί δήλωναν ότι θα το ενσωματώσουν στην Ουκρανία.

Γιατί η Ελλάδα αντιδρά σαν ηττημένη πριν καν μπει στη μάχη

Του Γιάννη Ραχιώτη

Είναι γνωστό ότι η Διεθνής Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 αναγνωρίζει στα παράκτια κράτη δικαίωμα χωρικών υδάτων μέχρι 12 μίλια, υφαλοκρηπίδας κατ’ αρχήν 200 μίλια (ναυτικά) και ΑΟΖ 200 μίλια με αφετηρία τις "γραμμές βάσης". Σε περίπτωση ανεπαρκών αποστάσεων προβλέπεται η αρχή της μέσης γραμμής. Το δικαίωμα στην υφαλοκρηπίδα θεωρείται αυθύπαρκτο, ενώ για την ΑΟΖ απαιτείται καθορισμός.

Τα ίδια δικαιώματα απονέμει ρητά η σύμβαση και στα νησιά. Τη σύμβαση έχει υπογράψει η Ελλάδα, όχι όμως και η Τουρκία, οπότε κατ’ αρχήν δεν την δεσμεύει. Αυτό δεν την εμπόδισε να καθορίσει ΑΟΖ με τη Λιβύη, με τη διαδικασία που προβλέπει η σχετική σύμβαση. Η Τουρκία δηλώνει ότι δεν αναγνωρίζει υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ στα νησιά, γι' αυτό και δεν προσχωρεί στη Σύμβαση. Συνεπώς, με βάση τη μέση γραμμή, θεωρεί ότι αποτελεί δική της υφαλοκρηπίδα (και μελλοντικά ΑΟΖ) το μισό Αιγαίο και ολόκληρη η θαλάσσια έκταση μεταξύ Κύπρου, Τουρκίας, Καστελόριζου, Ρόδου και Κρήτης.

Γιάννης Ραχιώτης: «Η επίθεση των ΗΠΑ δεν ήταν μια τρέλα που εκτονώθηκε»

Του Γιάννη Ραχιώτη

Η άνανδρη δολοφονία του Σουλεϊμανί δεν ήταν ούτε ένας παράλογος τακτικισμός του Τραμπ, ούτε μεμονωμένη κίνηση. Αυτό φαίνεται μεταξύ άλλων από το γεγονός ότι τα χαράματα της 3ης Ιανουαρίου, ελάχιστες ώρες μετά τη δολοφονία, ο Τζο Μπάιντεν, ο αντίπαλος του Τραμπ από το Δημοκρατικό Κόμμα, είχε κάνει δήλωση στήριξης παρόλο που η Αμερική βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο. Την ίδια μέρα έκανε ανάλογη δήλωση ο Τζόνσον και όλοι οι Αγγλοσάξονες ηγέτες – δηλαδή ο στενός πυρήνας της Δύσης, αυτοί που διοικούν τα δυτικά πράγματα. Μέσα σε μερικές μέρες το Συμβούλιο του ΝΑΤΟ έβγαλε επίσης ομόφωνη απόφαση στήριξης της δολοφονίας του Σουλεϊμανί από τον Τραμπ.

Το μπλοκ είναι σαφές και ενιαίο σ’ αυτά τα ζητήματα! Ακόμη, δεν πρέπει να ξεχνά κανείς ότι όταν μιλάμε για το ΝΑΤΟ περίπου μιλάμε και για την Ε.Ε.: τα κράτη μέλη ταυτίζονται, με πολύ λίγες διαφοροποιήσεις. Δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι διχασμένοι. Τέλος, η σειρά των αμερικανικών ενεργειών που ακολούθησε αμέσως μετά τη δολοφονία του Σουλεϊμανί δείχνει ότι είχε γίνει μια συντονισμένη προετοιμασία συνολικά από το αμερικανικό πολιτικό σύστημα, θα έλεγα και ευρύτερα από τις δυτικές δυνάμεις. Η δολοφονία συνιστά κλιμάκωση της επιθετικότητας των ΗΠΑ προς το Ιράν, αλλά και μία ευθεία απειλή προς το Ιράκ, που του υπενθυμίζει μ’ έναν τρόπο ότι είναι de facto κατεχόμενο.