Σκέψεις για το ιστορικό ΟΧΙ στο Ευρωενωσιακό πραξικόπημα στην Ελλάδα το 2015 που είχε ταξικό πρόσημο!

Του Κωστή Μπασσογιάννη

Προσέξτε παρακαλώ αυτόν τον πίνακα:

Όχι δεν βροντοφώναξαν όλοι οι Έλληνες το ιστορικό ΟΧΙ στο Ευρωενωσιακό πραξικόπημα στην Ελλάδα το 2015 !

Στον πίνακα φαίνεται η ταξική κατανομή τής γνώμης, μεταξύ των υπόδουλων στα ξένα συμφέροντα αστών και των τσιρακιών τους από τη μια και τής μεγάλης μάζας τού εργαζόμενου λαού που υφίσταται την καταπίεση, την εκμετάλλευση, την αδικία και την λεηλασία από την άλλη.

Αυτού τού  λαού τις προσδοκίες και τη γενναιότητα, που σοφά έδωσε εντολή αγώνα  με τη μεγαλειώδη του άρνηση, το κόμμα τού ΣυΡιζΑ στάθηκε πολύ μικρό για να υπηρετήσει. Με την πάροδο όμως τού χρόνου, και μετά από την ψήφο παράτασης τής εντολής που του έδωσαν οι συγκλονισμένοι από την απίστευτη βία των ημερών Έλληνες, αποκαλύφθηκε ότι το κόμμα αυτό δεν είχε ούτε την παραμικρή ιδεολογική προϋπόθεση για να καταφέρει να προσφέρει ένα τέτοιο κοινωνικά και εθνικά απελευθερωτικό έργο. Γιατι βεβαίως μόνο ένα κόμμα εργατικό, σοσιαλιστικό κι επαναστατικό θα μπορούσε να έχει ελπίδες για ένα τέτοιο άθλο.

Έτσι, μετά από μια τετραετία υποταγής στην δικτατορία τής λεγόμενης τρόϊκας, μετά από μια κυβερνητική θητεία κατά τη διάρκεια τής οποίας ο ταξικός μετασχηματισμός   που θα έπρεπε σε μια αριστερά που υποτίθεται κυβέρνησε πρώτη φορά μετά από δεκαετίες αστικής κυριαρχίας υποκαταστήθηκε από μια ταπεινωτική διευθέτηση λεπτομερειών τής σύμβασης υποτέλειας με υπουργούς να ταπεινώνονται από υπαλληλίσκους των λεγόμενων "θεσμών" αλλά και κάποιες ανώδυνες για την κυρίαρχη τάξη και για τους ξένους δυνάστες μας προσπάθειες για πολιτικώς ορθές αλλαγές σχετικές με δικαιώματα που θα μπορούσαν να νομοθετηθούν και από μια δεξιά κυβέρνηση, τα λαϊκά στρώματα, δικαίως αισθάνθηκαν προδομένα. Γιατί τα ενέπαιξαν, τα χαντάκωσαν, τους πούλησαν πολύχρωμες σαπουνόφουσκες για υψηλή πολιτική και ελευθερίες ατομικού αυτοκαθορισμού για κοινωνικό μετασχηματισμό. 

Tο έγκλημα των Τεμπών είναι ταξικό και απαιτεί μαζικό αγώνα για μία άλλη Ελλάδα που θα ελέγχουν πραγματικά τα λαϊκά στρώματα

Σχόλιο του Τάκη Φωτόπουλου

1. Το έγκλημα των Τεμπών αποτελεί μια από τις σκοτεινότερες σελίδες της σύγχρονης Ιστορίας μας. Παρά τη μαζική μαύρη προπαγάνδα από τα συστημικά ΜΜΕ, τώρα δεν υπάρχει σχεδόν κανένας εργάτης ή αγρότης ή χαμηλόμισθος υπάλληλος που δεν έχει ακόμη καταλάβει το μέγεθος του εγκλήματος αυτού, που όπως όμως θα προσπαθήσω σύντομα να δείξω ήταν και ταξικό έγκλημα.

2. Ήταν ΕΓΚΛΗΜΑ γιατί βέβαια δεν υπάρχει άλλη ευρωπαϊκή χώρα που έχει παρόμοιο αναχρονιστικό σιδηροδρομικό σύστημα στον 21ο αιώνα. Και αυτό δεν είναι βέβαια περίεργο γιατί στην Ελλάδα του 21ου αιώνα οι ανώτερες κοινωνικές τάξεις βασικά δεν χρησιμοποιούν το σιδηροδρομικό σύστημα, όχι βέβαια γιατί εμείς είμαστε πιο αναπτυγμένοι π.χ. από τους Εγγλέζους που χρησιμοποιούν κατά κόρον το σιδηροδρομικό σύστημα, παρόλο που φυσικά έχουν και αυτοί τα ΙΧ τους (πολύ πιο πριν μάλιστα από εμάς!). Ούτε βέβαια γιατί εμείς δεν έχουμε ανάγκη να ταξιδεύουμε με το τρένο, αφού έχουμε το ΙΧ μας! Αν ήταν αυτή η εξήγηση, τότε δεν απαντάται το ερώτημα γιατί άραγε, για παράδειγμα, ο μέσος Εγγλέζος που ανήκει στην μεσαία ή και την ανώτερη κοινωνική τάξη και ζει σε πόλεις γειτονικές του Λονδίνου, είτε ανήκει στις τάξεις αυτές (ακόμη και στην ανώτερη κοινωνική τάξη), πέρα βέβαια από τα μέλη της εργατικής τάξης κλπ., χρησιμοποιεί κατά κόρον το σιδηροδρομικό σύστημα για τις μετακινήσεις του προς και από τον τόπο εργασίας του;

Ποιος έχει τελικά ταξική συνείδηση;

Εκλογικά αποτελέσματα σε Εκάλη - Κερατσίνι...

Η συμμετοχή των ψηφοφόρων καθώς και οι επιλογές τους δεν αφήνουν αναπάντητο το ερώτημα.

Εκτός αν τα κόμματα που φρονούν ό,τι εκπροσωπούν τα συμφέροντα των μη προνομιούχων δεν ανταποκρίνονται στις ευθύνες τους. 

Από τον φυλετικό στον ταξικό πόλεμο – Ένα "ακίνητο" κίνημα

Του Στάθη

Αν δούμε το πρόβλημα αντεστραμμένο, ίσως να διακρίνουμε και την πραγματική του φύση. Ήτοι: ο ρατσισμός που ανθεί στις ΗΠΑ και τη Δύση εν γένει, είναι περισσότερο αποτέλεσμα της ταξικής διάρθρωσης των κοινωνιών και λιγότερο της καταγωγής ή του (εικονικού ενίοτε) "συνανήκειν" των πολιτών.
Είναι οφθαλμοφανές, ότι ένα ποσοστό των Αφροαμερικανών, καθόλου μικρό, είναι ενταγμένο στον αφρό της Αμερικανικής κοινωνίας,
στις εταιρείες, τα ΑΕΙ, τη διακυβέρνησης, το στράτευμα, τη δημοσιογραφία, όπως επίσης και σε όλον τον παραγωγικό ιστό, μάνατζερ, δικηγόροι, γιατροί, εργάτες, διανοούμενοι και όλα τα άλλα.

Αυτοί οι Αφροαμερικανοί, μεγάλο πλήθος, που μένουν στην "απ’ έξω" είναι οι περιθωριοποιημένοι, οι ακατάγραπτοι, οι συνωστιζόμενοι στα γκέτο, οι αναλφάβητοι, οι λειτουργικώς αναλφάβητοί, οι παράνομοι, οι παρίες. Ποιος φταίει για όλους αυτούς; Η καταγωγή μόνον ή το σύστημα;

Ας αντιστρέψουμε για μιαν ακόμη φορά την εικόνα, τη σχέση αιτίου και αποτελέσματος.

Η σχέση της εργατικής τάξης με το έθνος σύμφωνα με το Νίκο Πουλαντζά

Επίκαιρο ιδεολογικό ζήτημα

Του Δημήτρη Μπελαντή

Ο Νίκος Πουλαντζάς γράφει για την σχέση της εργατικής τάξης με το έθνος ( Το κράτος, η εξουσία, ο σοσιαλισμός, ελληνική έκδοση, Αθήνα 1984, Θεμέλιο, σελ. 169-170) :

"Όμως, το αληθινό πρόβλημα είναι, βέβαια, το πρόβλημα της σχέσης της εργατικής τάξης με το σύγχρονο έθνος: σχέση βαθιά, σε μεγάλο βαθμό υποβαθμισμένη από τον μαρξισμό, που είχε την τάση να το εξετάζει είτε κάτω από το πρίσμα της απλής ιδεολογικής κυριαρχίας της αστικής τάξης ( πράγμα που έκανε κυρίως η Γ' Διεθνής) είτε κάτω από το πρίσμα της συμμετοχής της κάθε εργατικής τάξης στον εθνικό πολιτισμό (αυστρο-μαρξισμός). Δεν μπαίνει φυσικά ζήτημα να αμφισβητήσουμε τις ιδεολογικές επιδράσεις του αστικού εθνικισμού πάνω στην εργατική τάξη, αλλά να αντιληφτούμε ότι δεν είναι παρά μία από τις πλευρές, πολύ μερική, του προβλήματος. Αν και η ύπαρξη και οι πρακτικές της εργατικής τάξης εγκυμονούν ήδη ένα ιστορικό ξεπέρασμα του έθνους με τη σύγχρονη έννοιά του, δεν μπορούν ωστόσο στις συνθήκες του καπιταλισμού να υλοποιηθούν παρά μόνο ως η εργατική παραλλαγή αυτού του έθνους. Η χωρότητα και η ιστορικότητα κάθε εργατικής τάξης είναι μια παραλλαγή του δικού της έθνους, τόσο γιατί είναι σφηνωμένες μέσα στη χωρική και στην χρονική μήτρα, όσο και διότι είναι συστατικό μέρος αυτού του έθνους ως συνιστώσα του συσχετισμού δυνάμεων ανάμεσα στην εργατική τάξη και την αστική τάξη. Εφόσον υπάρχουν εθνικές εργατικές τάξεις, υπάρχει διεθνοποίηση της εργατικής τάξης, καθώς επίσης και εργατικός διεθνισμός: αυτό αρχίζουμε να το κατανοούμε και πρέπει να εννοούμε τούτη τη φράση με μια ριζική σημασία όχι πως υπάρχει κάποιος πρότερος διεθνισμός και κάποια διεθνοποίηση εργατών που παίρνουν σε συνέχεια εθνικές μορφές, μια ουσία υπερ- ή αν-εθνική που εκδηλώνεται μέσα σε ένα πλαίσιο εθνικό ή που απλώς συγκεκριμενοποιείται σε εθνικές συνθήκες και ιδιομορφίες. Η καπιταλιστική εργασιακή διαδικασία που συνεπάγεται τη διευρυνόμενη συνεργασία (τη διεθνοποίηση της εργατικής τάξης) προϋποθέτει την εθνική υλικότητα και θέτει έτσι τις αντικειμενικές βάσεις αυτής της συνεργασίας ως εργατικό διεθνισμό. Η σημερινή τάση προς την παγκοσμιοποίηση των διαδικασιών και του κοινωνικού καταμερισμού της εργασίας δεν είναι ποτέ-όπως και στην περίπτωση του κεφαλαίου που σπονδυλώνεται με αυτούς-παρά διεθνοποίηση ή υπερεθνοποίηση. Δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο εθνική μετάβαση στον σοσιαλισμό (υπογραμμισμένο), όχι απλώς με την έννοια ενός καθολικού προτύπου, προσαρμοσμένου στις εθνικές ιδιομορφίες, αλλά με την έννοια μιας πολλαπλότητας; πρωτότυπων δρόμων προς τον σοσιαλισμό, που οι γενικές αρχές του αντλούνται από τη θεωρία και την πείρα του παγκόσμιου εργατικού κινήματος και δεν μπορούν επομένως παρά να είναι πίνακες -οδηγοί...".

Σε τι ωφελεί ο διαμελισμός εθνικού και κοινωνικού;

Του Ρούντι Ρινάλντι

Στο προηγούμενο φύλλο του Δρόμου, εξετάσαμε το ζήτημα της πολιτικής στην Ευρώπη. Στο παρόν, θα ασχοληθούμε, όσο επιτρέπει ο χώρος, με την ενιαία και αδιαχώριστη σημασία που έχουν το κοινωνικό και το εθνικό στη σημερινή εποχή. Με άλλα λόγια, για την (παράλογη ή ανεξήγητη για αρκετούς αριστερούς κύκλους) «επικαιρότητα του εθνικού» πλάι στο κοινωνικό ή ταξικό ζήτημα.

Η εύκολη ένσταση είναι ότι πρόκειται για στροφή προς το παρελθόν, για αναχρονισμό. Χωρίς να ερμηνευτεί το φαινόμενο, οι περισσότεροι χώροι ταυτίζονται με την κυρίαρχη ρητορική της παγκοσμιοποίησης που καταγγέλλει τον «εθνολαϊκισμό» και αναδεικνύει σε μοναδικό εχθρό τον «κίνδυνο του φασισμού».

Η μετατόπιση είναι πασιφανής παρά τις μεταμφιέσεις της. Αντί να ορθωθούν αντιστάσεις στον ολοκληρωτισμό της παγκοσμιοποίησης, τον πιο επικίνδυνο φασισμό στις μέρες μας, συνασπίζονται όλοι μαζί του (ως δημοκρατικό, δικαιωματικό μπλοκ) στο όνομα της «αντιμετώπισης του φασισμού». Για να μη μιλήσουμε για τη ντροπή να ενισχύονται συνειδητά οι ακροδεξιοί για να επιβεβαιωθούν οι αριστεροί…

Ο ταξικός Πειραιάς. Από τη δουλεία στον καπιταλισμό

Της Δήμητρας Μυρίλλα

«Η ιστορία όλων των ως τα τώρα κοινωνιών είναι ιστορία ταξικών αγώνων. Ελεύθερος και δούλος, πατρίκιος και πληβείος, βαρόνος και δουλοπάροικος, μάστορας και κάλφας, με μια λέξη καταπιεστής και καταπιεζόμενος, βρίσκονται σε μια ακατάπαυστη αντίθεση μεταξύ τους. Κάνουν αδιάκοπο αγώνα, πότε ανοιχτό, πότε σκεπασμένο, έναν αγώνα που τελειώνει κάθε φορά με τον μετασχηματισμό ολόκληρης της κοινωνίας ή με την από κοινού καταστροφή των τάξεων». 

Θα αναρωτηθεί κανείς τα παραπάνω λόγια από το Κομμουνιστικό Μανιφέστο πώς ακριβώς μπορούν να συναρμοστούν με μια αρχαιολογική έκθεση. Στην πραγματικότητα είναι ο μόνος τρόπος για να διαβάσει κάποιος τις κοινωνίες, να αφουγκραστεί τον παλμό τους, να ερμηνεύσει τα έργα των ανθρώπων, να κοιτάξει πίσω από τα ήθη, τα έθιμα, τις δοξασίες, να δει τις γραμμές πίσω από τα τέχνεργα, τα έργα  τέχνης, τα αρχιτεκτονική, να εντοπίσει τους μηχανισμούς καταστροφής, τέλους και επανίδρυσης.

Ζήκος, άξιο τέκνο της εργατικής τάξης

Του Άλεξ Δελάρζ

Στην πιο cult ταινία όλων των εποχών, εξυμνείται εμμέσως πλην σαφώς η εργατική τάξη και ο αδιάκοπος αγών της προς εκπλήρωσιν της ιστορικής της αποστολής. Ο Ζήκος είναι η αρχετυπική μορφή της ταξικής συνείδησης που ξυπνάει και θεριεύει, ασχέτως του χαμηλού επιπέδου. Εμποροϋπάλληλος, στον ιστορικό κλάδο των υπαλλήλων εμπορικών καταστημάτων, ο Ζήκος ζει, κοιμάται και τρώει στο μαγαζί.

Αχ ψαροπούλα!

Η πάλη των τάξεων και η ανειρήνευτη σχέση ανάμεσα σε εργοδότη κι εργαζόμενο αντικατοπτρίζεται πλέρια στα μπινελίκια εκατέρωθεν. Κάνουμε του κόσμου τις απεργίες, λέει, να πετύχουμε τα αιτήματά μας.

Ποιος είναι αυτός ο ίκας, δεν τον πληρώνω εγώ τον ίκα. Μου λες συνέχεια θα αρρωστήσεις, πότε θα αρρωστήσω εγώ; (πάω στη γιατρέσσα τώρα). 

Με επαναστατικό ένστικτο, ο Ζήκος αντιτίθεται αποφασιστικά στην εργοδοτική ασυδοσία παρά το μικρό του ανάστημα. Πρόσεξε καλά του λέει, άμα ξεδιπλωθώ θα γίνω ένα ενενήντα και σε παίρνει ο διάολος. Σου ρίχνω κουτουλιά στο ψωμοσάκκουλο.

Γιατί δεν υπάρχει όραμα;

Της Φωτεινής Μαστρογιάννη

Ποιος είναι ο σύγχρονος συντηρητικός και ποιος ο φιλελεύθερος ή με άλλους όρους ποιος είναι ο σύγχρονος δεξιός και ποιος ο αριστερός; Πώς μπορεί να δημιουργηθεί ένα σύγχρονο όραμα για κοινωνική κινητοποίηση και πραγματική αλλαγή;

Η  πάλη των τάξεων σήμερα, όπως έγραψε και ο Σλαβόι Ζίζεκ, θα είναι πολιτισμική και όχι οικονομική. Από τη μία, οι σύγχρονοι συντηρητικοί (ή κατ’άλλους δεξιοί) ακολουθούν πρότυπα όπως είναι η επιστροφή σε αξίες του παρελθόντος, η προστασία της οικογένειας, ο σεβασμός στα ήθη και στα έθιμα του έθνους και στα ατομικά δικαιώματα ενώ οι φιλελεύθεροι (ή αριστεροί) υποστηρίζουν το παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, την ανοχή στη διαφορετικότητα κάθε είδους ενώ θεωρούν την κλασική οικογένεια και τις παραδόσεις μάλλον παρωχημένες και προσπαθούν να τις επαναπροσδιορίσουν (όπως συμβαίνει με τον επαναπροσδιορισμό της ιστορίας και όχι μόνο).  Οι φιλελεύθεροι  δίνουν περισσότερη έμφαση στην προστασία των αδύναμων μελών της κοινωνίας και λιγότερο σε έννοιες όπως η πατρίδα, το έθνος κτλ. Να τονίσω εδώ ότι σε σχέση με το εξωτερικό, στην Ελλάδα, υπάρχουν μικρά τμήματα της αριστεράς που διαφοροποιούνται από τη γενική τάση και πιστεύουν στην έννοια της πατρίδας κτλ.

Ταξικό μίσος! Εξολοθρεύουν τη μεσαία τάξη μέσω της εφορίας

Tου Προκόπη Χατζηνικολάου

Η επιχειρηματική δραστηριότητα δημιουργεί αλλεργία στους κυβερνώντες, την απεχθάνονται. Και για πρώτη φορά, τουλάχιστον μεταπολιτευτικά, η κυβέρνηση προχωρά στην δήμευση εισοδημάτων χωρίς μάλιστα οι φορολογούμενοι να χρωστούν στο ελληνικό δημόσιο. Μέσα σε ένα χρόνο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ διπλασίασε τη φορολογία. Συγκεκριμένα, κατάφερε να δημεύσει σχεδόν το σύνολο των εισοδημάτων των φορολογούμενων αυξάνοντας τις ασφαλιστικές εισφορές και τους φόρους (επί της ουσίας πρόκειται για δύο φόρους).
Κατάφερε να διαλύσει τα νοικοκυριά, καθιστώντας ασύμφορη την εργασία από κάποιο ποσό και πάνω και συγκεκριμένα πάνω από τα 50.000 ευρώ. Από την επεξεργασία πραγματικών εκκαθαριστικών σημειωμάτων καθώς και των δηλώσεων των φορολογούμενων προκύπτουν συμπεράσματα που δεν τα χωράει ο νους. Ξεπερνάει κάθε λογική τα όσα έχει νομοθετήσει η σημερινή κυβέρνηση που οδηγούν στον εξευτελισμό των εργαζομένων.

«Ταξικά πρόστιμα» ή η πάλη των τάξεων αλά ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ

Του Γιώργου Καραμπελιά

Το εφεύρημα του υφυπουργού Μαυραγάνη, προερχόμενου από τους ΑΝΕΛ, για την πληρωμή των προστίμων της τροχαίας με ποσά που θα παραλλάσσουν ανάλογα με την εισοδηματική δυνατότητα του παραβάτη (!), φάνηκε σε πολλούς σαν μια ακόμα από τις γνωστές μπαρούφες των κυβερνητικών αξιωματούχων. Στην πραγματικότητα, όμως, εκφράζει μια βαθύτερη λογική της πολιτικής της κυβέρνησης.

Αν μελετήσει κανείς την περίοδο των εμφυλίων πολέμων στην αρχαία Ρώμη, θα διαπιστώσει πως το «δημοκρατικό κόμμα», στο οποίο ανήκε ο Ιούλιος Καίσαρ, συγκέντρωνε κατά προτεραιότητα δύο κοινωνικές κατηγορίες: την πλουτοκρατία της Ρώμης, στην οποία ανήκε και ο Καίσαρας, και την πλέμπα των προλεταρίων, οι οποίοι ζούσαν από το δημόσιο ταμείο. Έτσι, οι ολιγάρχες του δημοκρατικού κόμματος εξασφάλιζαν την πλειοψηφία με τη γνωστή συνταγή «Άρτον και Θεάματα». Ανάλογη είναι η πολιτική την οποία εφαρμόζουν έκτοτε όλες οι «φιλολαϊκές» ολιγαρχίες. Χρησιμοποιούν τους φτωχούς για να διαιωνίζουν την κυριαρχία της κάστας τους. Και εάν δεν έχουμε φτωχούς στον απαραίτητο αριθμό, πρέπει να τους εφεύρουμε.

Ένοπλος αγώνας, Λενιστικές αγκυλώσεις Σταλινικού τύπου και «παρανομία»…

«Με μόνη την πρωτοπορία δεν μπορούμε να νικήσουμε. Θα ήταν όχι απλώς ανοησία, αλλά και έγκλημα να ρίξουμε μόνη την πρωτοπορία στην αποφασιστική μάχη, προτού όλη η τάξη, προτού οι πλατιές μάζες να έχουν πάρει θέση ανοικτής υποστήριξης της πρωτοπορίας, ή τουλάχιστον ευμενούς ουδετερότητας απέναντί της και να έχουν δείξει ότι είναι εντελώς ανίκανες να υποστηρίξουν τον αντίπαλό τους […]. Για να γίνει αυτό χρειάζεται η πολιτική πείρα των ίδιων των μαζών. Τέτοιος είναι ο βασικός νόμος όλων των μεγάλων επαναστάσεων, που τον επιβεβαίωσε τώρα με καταπληκτική δύναμη και παραστατικότητα όχι μόνο η Ρωσία, αλλά και η Γερμανία». (Λένιν, Άπαντα)

Mια καθαρόαιμη λενινιστική πρωτοπορία, ένοπλη ή μη, αυτοπροσδιοριζόμενη ως τέτοια δεν υφίσταται, δεν νοείται έξω από την συγκρότηση και την λειτουργία ενός κόμματος.

«Το κόμμα [σύμφωνα με τον Λένιν] είναι η οργανωμένη πρωτοπορία της εργατικής τάξης, ο καθοδηγητικός-υποβοηθητικός μοχλός της σχέσης μάζες-επανάσταση. Ούτε υποκαθιστά την εργατική τάξη, ούτε την ακολουθεί, ούτε συγχέεται μ’ αυτήν. Ξεχωρίζει απ’ αυτήν και γιατί είναι αυτόνομη οργάνωση και γιατί πολιτικοϊδεολογικά είναι ο πιο συνειδητός εκφραστής των αντικειμενικών ταξικών συμφερόντων της τάξης αυτής. Είναι η οργανωμένη και συνειδητή πρωτοπορία της εργατικής τάξης».

Θα θεωρούσε κάποιος αυτονόητο ότι οι αναρχικές ιδέες και πρακτικές είναι αδύνατον να συγχέονται με τα παραπάνω. Όχι μόνο στα λόγια, αλλά και στην πράξη. Όχι με μισόλογα, αλλά με ειλικρινείς και καίριες τοποθετήσεις. Όχι βαπτίζοντας το κρέας ψάρι, αλλά με θάρρος και αποφασιστικότητα.

«Η ταξική πάλη παίρνει σήμερα τη μορφή του λαϊκισμού»

Συνέντευξη στον Γιώργο Πατέλη

Το βιβλίο του Ιταλού συγγραφέα και δημοσιογράφου Κάρλο Φορμέντι «Η εκδοχή του λαϊκισμού, η ταξική πάλη στον νεοφιλελευθερισμό», έχει προκαλέσει πολλές συζητήσεις στη γειτονική Ιταλία. Ο Δρόμος μίλησε με τον Κ. Φορμέντι, ο οποίος αναφέρθηκε στα θέματα που πραγματεύεται στο βιβλίο του, αλλά και ευρύτερα για την πολιτική κατάσταση, τα σημερινά αδιέξοδα της παγκοσμιοποίησης και τις προοπτικές των ανταγωνιστικών προς το σύστημα αποπειρών.
Ο Κάρλο Φορμέντι, γεννημένος το 1947, πήρε ενεργά μέρος στο αριστερό κίνημα της Ιταλίας. Έχοντας αποκτήσει μεγάλη πείρα από τη συμμετοχή του στα τεκταινόμενα δεκαετιών, παρεμβαίνει σήμερα σε κρίσιμα ζητήματα της πολιτικής και της ανάλυσης της σύγχρονης πραγματικότητας, αλλά και των σημαντικών κινηματικών και πολιτικών εγχειρημάτων που έχουν εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια. Έχει γράψει 17 βιβλία με θεματολογία σχετική με τον κόσμο της εργασίας και τις αναδιαρθρώσεις του, τις νέες τεχνολογίες, τις πολιτικές μορφές και τη μετανεωτερικότητα. Για τα ζητήματα αυτά, έχει επίσης γράψει πλήθος από άρθρα και μελέτες 

Η θρησκεία του κεφαλαίου…

Η κατήχηση των εργατών

ΕΡΩΤΗΣΗ: Πώς ονομάζεσαι;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Μισθωτός.
Ε: Ποιοι είναι οι γονείς σου;
Α: Ο πατέρας μου ήταν μισθωτός, καθώς και ο παππούς μου και ο προπάππος μου. Αλλά οι πρόγονοί μου ήταν δουλοπάροικοι και σκλάβοι. Η μάνα μου ονομάζεται Φτώχεια.
Ε: Από πού έρχεσαι και πού πηγαίνεις;
Α: Έρχομαι από τη Φτώχεια και πηγαίνω στην Εξαθλίωση, περνώντας από το νοσοκομείο όπου το κορμί μου θα χρησιμεύσει για τα πειράματα στα καινούργια σας φάρμακα και για τις έρευνες των γιατρών που περιθάλπουν τους προνομιούχους του Κεφαλαίου.
Ε: Πού γεννήθηκες;
Α: Σε μια σοφίτα, κάτω από την στέγη του σπιτιού που έχτισε ο πατέρας μου και οι συναδελφοί του.
Ε: Ποια είναι η θρησκεία σου;
Α: Η θρησκεία του Κεφαλαίου.
Ε: Ποια καθήκοντα σου επιβάλλει η θρησκεία σου;
Α: Δυο κύρια καθήκοντα: το καθήκον της παραίτησης και το καθήκον της εργασίας. Η θρησκεία μου μου επιβάλλει να παραιτηθώ από τα δικαιώματά μου πάνω στη γη, την κοινή μας μητέρα, πάνω στα πλούτη που κρύβουν τα σπλάχνα της, πάνω στην γονιμότητα του εδάφους της και την γονιμοποίησή της από τη ζέστη και το φως του ήλιου. Μου επιβάλλει να παραιτηθώ από το δικαίωμα να έχω έλεγχο πάνω στην εργασία των χεριών και του μυαλού μου, μου επιβάλλει ακόμα να παραιτηθώ από τα δικαιώματα πάνω στον ίδιο μου τον εαυτό: από τη στιγμή που περνάω το κατώφλι του εργαστηρίου μου, δεν ανήκω πια στον εαυτό μου, είμαι κτήμα του αφεντικού μου. Η θρησκεία μου μου επιβάλλει να δουλεύω από μικρός ως τον θάνατό μου, να δουλεύω με το φως του ήλιου και της ασετυλίvης, να δουλεύω μέρα νύχτα, να δουλεύω πάνω στη γη, κάτω από τη γη και μες στη θάλασσα. Να δουλεύω παντού και πάντα.

Το διαρκές μνημόνιο του ιμπεριαλιστικού νεοφιλελευθερισμού ή ας θυμηθούμε το ξεχασμένο Μάαστριχτ

Του Δημήτρη Ναπ. Γ.

Η Συνθήκη του Μάαστριχτ, επίσημα γνωστή ως Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση, υπεγράφη στις 7 Φεβρουαρίου 1992, και αποτελεί την τρίτη κατά σειρά συνθήκη με την οποία ολοκληρώθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση, ως σύγχρονος θεσμός, ύστερα από τη Συνθήκη της Ρώμης και την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη (1986). Στην Ελλάδα, υπέρ της συνθήκης τάχτηκαν τα κόμματα ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ, και καταψήφισε μόνο το ΚΚΕ, ενώ υπεγράφη από τον Υπουργό Εξωτερικών Αντώνη Σαμαρά και τον Υπουργό Εθνικής Οικονομίας Ευθύμιο Χριστοδούλου.

Για τη θεωρητική ένδεια του εγχώριου ελευθεριακού χώρου

Του Δημήτρη Μαρκόπουλου

*απόσπασμα από το κείμενο «Στη δίνη του περιθωρίου. Σχόλια πάνω σε ορισμένες παθογένειες του εγχώριου ελευθεριακού χώρου» που δημοσιεύεται στο 9ο τεύχος του Προτάγματος. 

[ …]

Ανάλυση τέλος, ζωή εξεγερσιακή!

α) Φτώχεια (θεωρητική) καταραμένη…

Όταν λοιπόν η τάξη μας συμπιέζεται ανάμεσα στις μυλόπετρες του φόβου και της εξαθλίωσης, η μόνη απάντηση είναι μπουρλότο και φωτιά. 

εφημερίδα Άπατρις, Μάρτιος 2016

Πέραν όλων αυτών, και με το ρίσκο να αδικήσουμε ορισμένες λιγοστές, πλην τίμιες και αξιόλογες περιπτώσεις εντός του Χώρου, θα πρέπει να δώσουμε τη δέουσα σημασία στην εκκωφαντική έλλειψη φρέσκων ιδεών και πολιτικών κειμένων που να λαμβάνουν υπ’ όψιν τους την κοινωνική πραγματικότητα και να μην επιδίδονται απλά σε έναν ανέξοδο και άγονο ανταγωνισμό εξεγερσιακών τσιτάτων. Διότι εάν κάνουν κατά κανόνα κάτι οι αναρχικές ομάδες σήμερα σε θεωρητικό επίπεδο -κι εδώ αναφερόμαστε κυρίως στις προκηρύξεις, τις αφίσες, τις μπροσούρες και γενικότερα το υλικό που διανέμεται χέρι-χέρι-, αυτό είναι να επιδίδονται σε μια ακατάσχετη αοριστολογία, διανθισμένη με κλισέ καταγγελίες και εκφράσεις φετίχ: «γκρέμισμα του κόσμου», «ολοκληρωτικό κράτος», «μπουρλότο και φωτιά», «κοινωνία-φυλακή» κ.λπ. Αφήνουν, δηλαδή, στην άκρη την ανάγκη να κάνουν πολιτικο-κοινωνική κριτική και παρασύρονται στην προπαγάνδιση ενός πολιτικού συναισθηματισμού: τυφλό μίσος για οτιδήποτε μας περιβάλλει, αντίληψη της κοινωνίας ως φυλακής, συνθήματα περί φασιστικοποίησης της κοινωνίας και του Κράτους, αποθέωση της «άγριας νεολαίας», προτροπή για «καταστροφή του υπάρχοντος», ρητορική περί της «εξέγερσης που έρχεται».

Το προλεταριάτο πρέπει να συνταχθεί σε έθνος Ή η «αριστερή» αλλοίωση του Μαρξισμο

Του Θύμιου Παπανικολάου

Γραμμένο το Μάιο του 2007

Οι σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες και οι αριστερίστικες σέχτες έχουν σήμερα μεταλλαχτεί σε χρήσιμα εργαλεία της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης. Ο κόμβος των «αριστερών» και «αριστερίστικων» προκαταλήψεων είναι ο εθνικισμός και ο ρατσισμός. Τις προκαταλήψεις αυτές τις έχει κάνει σημαία ο πολυπολιτισμικός κοσμοπολιτισμός, με σημαιοφόρους τους «εκσυγχρονιστές», τους νεοφιλελεύθερους και τις σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες.

Έτσι η νέα πλανητική αποικιοκρατία με λάβαρο τον αντιεθνικισμό και τον αντιρατσισμό παγιδεύει και ενσωματώνει στην πολιτική της μεγάλες μερίδες αριστερών αγωνιστών. 

Φυσικά εδώ ξεχνάμε ή θέλουμε να αγνοούμε ότι τόσο οι εθνικιστικές ιδεολογίες, όσο και οι αντιεθνικιστικές ήταν και είναι πάντα ιδεολογίες των κυρίαρχων αστικών τάξεων και μεταβάλλονται, όπως έχει δείξει η ιστορία, ανάλογα με τα συμφέροντά τους. 

Μαμιδάκης: Μια αυτοκτονία και η «εξαρτημένη εθνική αστική τάξη»…

Του Νίκου Ντάσιου

Ιδιαιτέρως συμβολικής σημασίας η πρόσφατη αυτοκτονία του Προέδρου της Jet Oil κου Μαμιδάκη. Κατά την άποψη μου σηματοδοτεί το τέλος της «εξαρτημένης εθνικής αστικής τάξης» και τον απόλυτο έλεγχο νευραλγικών τομέων της οικονομίας από το πολυεθνικό κεφάλαιο και τους ξένους επιχειρηματίες.

Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Μαρινόπουλου με την δυστοκία στην εξαγορά του από τον Σκλαβενίτη λόγω….. «εξωτερικής παρέμβασης» με στόχο την αναίρεση κάθε ενδεχόμενου δημιουργίας ελληνικού super market. To κλειδί στην εξέλιξη αυτή -που προκαλεί ντόμινο στην εγχώρια αγορά-, είναι αναμφίβολα η εξαγορά του χαρτοφυλακίου των «συστημικών τραπεζών» μέσω της «ανα-κεφαλαιοποίησης» από ξένα funds και κατά συνέπεια ο έλεγχος των επιχειρηματικών δανείων. Ενδεικτικά του αφελληνισμού ή ακριβέστερα «της αποικιοποίησης», είναι ο διορισμός Γερμανίδας στην Τράπεζα Αττικής , η προσπάθεια εκπαραθύρωσης της σημερινής διοίκησης της Τρ. Πειραιώς , η μεταβίβαση της Eurobank στον κερδοσκοπικό όμιλο Fairfax κοκ. 

Να δούμε καλύτερα και μακρύτερα!

Του Θανάση Τσιριγώτη

Το ζήτημα των συνόρων σ’ ό,τι αφορά στην πάλη των τάξεων ούτε αμελητέο ούτε εύκολο είναι.

Το πού τοποθετείται η γραμμή του μετώπου και διακρίνεται η αντίθεση ανάμεσα στον εχθρό και το λαό απασχόλησε θεωρητικά, φιλοσοφικά, πολιτικά και πρακτικά γενιές επαναστατών και διανοουμένων. Αν γείρεις γύρω από τον εαυτό σου, χαρίζεις τα ενδιάμεσα στρώματα στον  εχθρό∙ ξεπέφτεις στο σεχταρισμό, τον απομονωτισμό και την πολιτική εγωπάθεια που σε σέρνει κατευθείαν στην ήττα. Αν φτιάξεις τα ταξικά σου σύνορα «πορώδη», σαν σφουγγάρι, μπορεί να κερδίσεις πρόσκαιρα, αλλά θα χάσεις σίγουρα όταν έρθει η αμπώτιδα και φανούν οι δυσκολίες.

Στις μέρες μας ο λαός αγανακτεί, οργίζεται, οδύρεται και κλαίει κάτω από το βάρος των μνημονίων, που είναι η χειροπιαστή απόδειξη της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και του στρεβλού καπιταλισμού στη χώρα μας.  Μύθοι επί μύθων κατέρρευσαν όπως καταρρέει το καλοκαίρι με την πρώτη φθινοπωρινή βροχή. Ιδεολογήματα περί ισχυρής Ελλάδας και πανίσχυρου ελληνικού καπιταλισμού υποβλήθηκαν στη βάσανο της πραγματικής ζωής. Εκείνοι που τα τσιμπολόγησαν δώθε-κείθε σήμερα σωπαίνουν ή αντιγράφουν άλλες σημαίες ευκαιρίας και «νάιλον» θεωρίες. Αλλά το πρόβλημα των πολιτικών συνόρων παραμένει. Το «ποιος-ποιον» βρίσκεται σαν φάντασμα πάνω από τα κεφάλια μας.

Όταν η αδικία γίνεται νόμος η αντίσταση είναι καθήκον

Του Χρήστου Παναγιωτόπουλου *

Τη στιγμή που η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ προσπαθεί να πείσει τον ελληνικό λαό ότι γίνονται για το καλό του οι ανατροπές στο ασφαλιστικό, που περιλαμβάνονται στο σχέδιο νόμου που  έχει κατάθεση  στη Βουλή με την έγκριση των «λύκων», έρχεται το βαθύ κράτος – έκθεση Γενικού Λογιστηρίου αρ. 141-16-2016- που δείχνει με οικονομικά στοιχεία ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο και να καθησυχάσει τους «αστούς που τρομάξανε» από την  ταξική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και του  Τσίπρα.

Συνολικά η αφαίμαξη του λαού  θα ξεπεράσει τα 9,5 δις αφού η προβλεπόμενη εξοικονόμηση χρημάτων για το κράτος  σωρευτικά για την τετραετία 2016-2019 ανέρχεται στα. 9 δις 947 εκ. ευρώ.

Ο υπουργός εργασίας κ. Κατρούγκαλος, επιμένει, σε μια τακτική όπου χάνουν οι λέξεις το νόημα τους, αφού  δηλώνει ότι  «είναι αποστάτης  της τάξης του» και ότι δεν  θα μειωθούν οι συντάξεις. Δεν έχει παρά να  διαψεύσει τα στοιχεία της έκθεσης του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους ο κ. Υπουργός και να μην την κάνει γαργάρα.