Πάνω σ’ ένα δέντρο, στερεωμένο με πινέζα, είδα το εξής χειρόγραφο σημείωμα: «Ζητούνται μεταχειρισμένα σχολικά βοηθήματα και φροντιστηριακά βιβλία από μαθήτρια Γ’ Λυκείου. Δεν έχω τη δυνατότητα ν’ αγοράσω καινούρια. Ευχαριστώ. Ελένη» - κι από δίπλα έναν αριθμό κινητού.
Πήρα τηλέφωνο. Η Ελένη σε λίγους μήνες θα έδινε πανελλαδικές εξετάσεις. Παιδί πολύτεκνης οικογένειας, ο πατέρας της είχε «φύγει» νωρίς και η μητέρα της άνεργη κοντά τέσσερα χρόνια τώρα. Κουβεντιάσαμε αρκετά. Για το σχολείο, για το πανεπιστήμιο, για τα παιδιά που φεύγουν έξω, μέχρι και για κείνον τον απίθανο αμερικανοτραφή τύπο που αφότου μας έβαλε στο μνημόνιο μετά αποφάσισε να δώσει τα «φώτα» του στους φοιτητές του Χάρβαρντ. Της υποσχέθηκα να τη βοηθήσω, ρωτώντας φίλους που τα παιδιά τους είχαν τελειώσει τεχνολογική κατεύθυνση.
Όταν βρεθήκαμε για να της δώσω τα βιβλία, μου έδωσε να διαβάσω μια άσκηση που είχε κάνει στο κοινωνικό φροντιστήριο στα πλαίσια του μαθήματος Έκθεση –Έκφραση. Η άσκηση ζητούσε από τους μαθητές να συντάξουν μια συστατική επιστολή. Μόνο που η Ελένη αποφάσισε να την προσαρμόσει στα δεδομένα ενός πρώην πρωθυπουργού που ζητάει δουλειά σ’ ένα μεγάλο ξένο πανεπιστήμιο.
