Του Θοδωρή Τσιμπίδη *
Τέλη Αυγούστου σε ένα νησιωτικό σύμπλεγμα στα βόρεια Δωδεκάνησα, όπου οι πραγματικοί μόνιμοι κάτοικοι δεν ξεπερνούν τους 20.
Η εικόνα
αυτή επαναλαμβάνεται σε κάθε άκρη της ελληνικής ακτογραμμής, όπου με την
ξαφνική δραστηριοποίηση περισσότερων από 35.000 μικρών και μεγάλων σκαφών
αναψυχής, συντελείται μία αθέατη για τους πολλούς, αλλά τεράστια καταστροφή στα
παράκτια οικοσυστήματα των θαλασσών μας.
Σε
μία χώρα που θέλει να συγκαταλέγεται στους κορυφαίους προορισμούς για το
yachting, δεν υπάρχουν στοιχειώδεις υποδομές, δεν τηρείται κανένας όρος ή
φέρουσα ικανότητα, δεν υπάρχει καμία χωροθέτηση, αλλά ούτε και προγραμματισμός
για να υπάρξουν αυτά στο μέλλον.
Το κάθε σκάφος
αγκυροβολεί όπου και όπως θέλει, κατά παράβαση της ελληνικής και της ευρωπαϊκής
νομοθεσίας που ορίζει ότι απαγορεύεται η αγκυροβόληση πάνω από θαλάσσια λιβάδια
Ποσειδωνίας. Σε άλλα μέρη της Μεσογείου, π.χ. Ισπανία, Ιταλία, Κροατία κλπ σε
περιοχές με λιβάδια Ποσειδωνίας τα σκάφη προσδένουν πάνω σε ειδικά μόνιμα
αγκυροβόλια.
(Να θυμίσουμε ότι τα προστατευόμενα λιβάδια Ποσειδωνίας, μας δίνουν πολύτιμο
οξυγόνο, εξασφαλίζουν την παραγωγικότητα των θαλασσών μας, το βαθύ τους ρίζωμα
σχηματίζει φυσικό φράχτη που αποτρέπει τη διάβρωση των παραλιών, ενώ είναι και
ένας ανεκτίμητος σύμμαχός μας για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της κλιματικής
αλλαγής, καθώς απορροφούν >35 φορές περισσότερο άνθρακα, σε σύγκριση με τα
τροπικά δάση).
