Ο Μιχάλης Ράπτης (Πάμπλο) γιὰ τὴ θρησκεία

[…] Ἡ δική μου διαδρομὴ ὡς ἐπαναστάτης ἀγωνιστὴς σημαδεύτηκε ἀπὸ μία ἀρχικὴ περίοδο, ὅταν, παιδὶ ἀκόμη, δελεάστηκα ἀπὸ τὴν ἐκκλησία ἐξαιτίας τοῦ μείγματος μυστικισμοῦ καὶ παγανισμοῦ ποὺ διαθέτει ἡ ἑλληνικὴ ὀρθόδοξη θρησκεία. Ἐδῶ, γιὰ μένα, προεῖχε κυρίως ἡ αἰσθητικὴ ὄψη: ἡ ὀμορφιὰ τῆς λειτουργίας, τὸ σκηνικό, οἱ ὕμνοι καὶ οἱ λιτανεῖες. Μετά, ὡς ἔφηβος γοητεύθηκα ἀπὸ τὸν Τολστόι καὶ ἀπὸ τὸν «κοινωνικὸ» Χριστιανισμό του, καθὼς καὶ ἀπὸ τὴν κλασικὴ ρωσικὴ λογοτεχνία συνολικά, ἡ ὁποία μὲ τόσο καταπληκτικὸ τρόπο δείχνει τὴν ἀξία τῶν ταπεινῶν, περιφρονημένων ἀνθρώπων ποὺ τοὺς συνθλίβει ἡ ἀνάπτυξη τῆς σύγχρονης κοινωνίας. […]

Μια άποψη, του Μιχάλη Ράπτη (Πάμπλο)

Χθες συμπληρώθηκαν 24 χρόνια από τον θάνατο του Μιχάλη Ράπτη (Πάμπλο), ενός ευπατρίδη της επανάστασης. Συμμετείχε στην προσπάθεια έκδοσης του Άρδην και στο πρώτο τεύχος του δημοσιεύτηκε το παρακάτω κείμενο που έγραψε λίγες μέρες πριν “φύγει”. “Ήταν ένα ευαπτρίδης της παγκόσμιας επανάστασης, ένας αγωνιστής της εθνικής και κοινωνικής χειραφέτησης των λαών, ένας μαχητής της απελευθέρωσης και της εθνικής αξιοπρέπειας της Ελλάδας…”, όπως έγραφε ο Γιώργος Καραμπελιάς στο τχ. 1 του Άρδην.

Το κείμενο του που αναδημοσιεύουμε, και είχε γραφτεί λίγες μέρες μετά την Κρίση των Ιμίων, είναι δυστυχώς τραγικά επίκαιρο.

Άρδην

Συγγραφέας: Μιχάλης Ράπτης

Άρδην τ. 01

Το τελευταίο κείμενο του Μιχάλη Ράπτη που γράφτηκε ειδικά για το “Άρδην”.

Η κρίση της Ίμιας κατέδειξε βασικά πράγματα για την παρούσα κατάσταση στη χώρα μας.

Επιβεβαίωσε τα κοινά σχέδια Ουάσιγκτον-Άγκυρας για μια αποφασισμένη τροποποίηση του καθεστώτος στο Αιγαίο παρασύροντας την Αθήνα σε διαπραγματεύσεις.

Κατέδειξε επίσης πόσο η πίεση αυτή θα είναι μεγάλη αναγκάζοντας την Αθήνα να αντιμετωπίσει στήθος προς στήθος τη στρατιωτική αναμέτρηση. Κατέδειξε ακόμα σε ποιο βαθμό έχει ατονήσει η εθνική ευαισθησία της άρχουσας τάξης αλλά και μέρους του λαού.

Δεκαετία ’90 : O Μιχάλης Ν.Ράπτης (Πάμπλο) κατά του σφετερισμού του ονόματος Μακεδονία από το γειτονικό κράτος

Του Σπύρου Κουτρούλη

Όταν ο Μ.Ράπτης συμβούλευε να ενεργήσουμε κατά των σχεδίων των Σκοπίων

Πολλοί φίλοι μου λένε πολλές φορές ότι αναζητούν με ενδιαφέρον παλαιά τεύχη της «Νέας Κοινωνιολογίας». Σε ένα από αυτά είχε δώσει στον υποφαινόμενο και στον Μ.Μελετόπουλο, συνέντευξη ο Μιχάλης Ράπτης-Pablo. Ο χώρος που έγινε ήταν ένα μικρό διαμέρισμα που διατηρούσε στην οδό Λουκιανού. 

Εκεί αφού ανατρέξαμε σε όλη την περιπετειώδη ζωή του, στην ηγεσία της 4ης Διεθνούς, την εμπλοκή στον αγώνα των Αλγερινών για εθνική ανεξαρτησία μας είπε ότι ο εθνισμός αποτελεί απαραίτητο στοιχείο του τρόπου που ερμήνευε την αριστερά. Τάχθηκε κατά του σφετερισμού του ονόματος Μακεδονία από το γειτονικό κράτος και ζήτησε σε περίπτωση επίθεση από την Τουρκία να μην δείξουμε την ολιγωρία που δείξαμε το 1974 στην Κύπρο. 

Κύριος Μιχάλης Ν. Ράπτης – ΠΑΜΠΛΟ (video)

Του Δημήτρη Ναπ. Γ.

«Το ταξείδι κράτησε πολλές μέρες, ο καιρός ήταν συχνά άθλιος, πήγαμε ως τα ανοικτά της Τυνησίας και κάποτε φτάσαμε επιτέλους στον Πειραιά. Όταν περάσαμε κοντά στις ακτές της Πελοποννήσου κι είδα, ύστερα από τόσα χρόνια, ένα ερημικό εκκλησάκι, με έπιασε μια απερίγραπτη συγκίνηση. Σκέφτηκα ότι κάποιες σταγόνες από αίμα ελληνικό έρεε ακόμα στις κοσμοπολίτικες φλέβες μου»

Μιχάλης Ν. Ράπτης (Πάμπλο) – [«Η πολιτική μου αυτοβιογραφία»-εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ – Αθήνα 1996].

«Φιλελεύθεροι αριστεριστές», που ακκίζονται στα ίδια τραπέζια των Μ.Κ.Ο με δεξιά νεοφιλελεύθερα τομάρια, αφού συμφωνούν σε πολλά, για τη Σκόπια, τη «μαχητική αθεΐα» (sic), την πλήρη αποδόμηση κάθε έννοιας και οντολογίας. Στην αποδόμηση ακόμα και του ίδιου του παρελθόντος τους, που δεν … υπήρξε, εφόσον είναι …νοητική κατασκευή. Ντεμέκ πούροι «διεθνιστές», με υψωμένες γροθιές εφηβικής μανίας και οι άλλοι των «διδακτορικών μητροπόλεων» που γύρισαν στην … πτωχή πατρίδα για να διδάξουν – αυτοί και μόνον – … προλεταριακή επανάσταση!  Ερεθίζονται να αποδείξουν ότι η 25 Μαρτίου δεν έγινε 25 Μαρτίου (ε, και; λες και δεν το ξέραμε ή ότι αυτό αλλάζει την ουσία της επανάστασης των {«αβράκωτων» του ’21. Αλλά, όχι. Σημασία έχει ο ερεθισμός της αποδόμησης, όμοιος με αυτόν των φανατικών καθολικών που υποστηρίζουν το δόγμα τους. Η καλλιέργεια αυτής της δήθεν «αριστερής» κουλτούρας, που επιβάλλει την συνεχώς επαναλαμβανόμενη και «άδεια» αντίδραση κατά πάντων για να κτίσουν τη «θεαματική» φιγούρα του «αντικομφορμιστή»). Το τσίρκο αυτό έχει πολλά νούμερα. Πολλοί άκαπνοι και «αδιανόητα διανοούμενοι» ή πλανημένες και τραυματισμένες ψυχές «ψευδοδιεθνιστικού ιδεασμού».  Έτσι κι αλλιώς βέβαια δεν είναι ούτε μια τρίχα από τ’αρχ….α του Πάμπλο (ώχου τι λαϊκισμός, δε θα μου ξαναμιλήσουν οι «προοδευτικοί»).

Ο «Πάμπλο» (Μιχάλης Ράπτης) για την Θρησκεία

Στην αρχή μιας νέας ιστορικής εποχής, ύστερα από την κατάρρευση του Ανατολικού χώρου, και την εκ βάθρων αναδόμηση του Κόσμου από τις νέες δυνάμεις που απέκτησε με την συλλογική της γνώση η Ανθρωπότητα στον τομέα της Επιστήμης και της Τεχνολογίας, βρισκόμαστε μπροστά στην έξαρση εθνικών, θρησκευτικών ολοκληρωτικού χαρακτήρα φανατισμών. Επισημαίνουν μία γενικότερη στροφή προς διευρυνόμενη βαρβαρότητα.

Οι θρησκευτικοί φανατισμοί με προεξέχοντα αυτή την στιγμή τον λεγόμενο «Ισλαμικό φονταμενταλισμό», παρουσιάστηκαν πολλές φορές στην ιστορία όλων των Θρησκειών, σε περιόδους κοινωνικών κρίσεων, που απόρρεαν από μαζική εξαθλίωση και απελπισία ευρέων λαϊκών στρωμάτων. Κάθε παροξυσμός εθνικός ή θρησκευτικός, είναι εκδήλωση βαθύτερης κοινωνικής κρίσης, χωρίς άμεση διέξοδο.

Η «διέξοδος» επιχειρείται δια του παροξυσμού τέτοιων αρνητικών φαινομένων. Στο επίπεδο των θρησκευτικών παροξυσμών, πρέπει να γίνεται η βασική διάκριση ανάμεσα σε Θρησκεία και Εκκλησία, η Θρησκεία η οποιαδήποτε Θρησκεία, ως έκφραση ιδεολογική, η Εκκλησία ως έκφραση χρησιμοποίησης της θρησκευτικής ιδεολογίας από το εκάστοτε κοινωνικό καθεστώς και κατεστημένο. Η αναφορά στη θρησκεία ως «Όπιο του Λαού», ανάγεται σε δυο διαφορετικές έννοιες. Αν η θρησκεία, θεωρηθεί ως μια υπαρξιακή εγγενής τάση του εξελισσόμενου ανθρώπινου όντος, τότε η αναφορά στον όρο «όπιο» έχει την έννοια μέσου καταπραύνευσης της υπαρξιακής ανησυχίας, που ελλοχεύει στον κάθε άνθρωπο. Αν η Θρησκεία χρησιμοποιείται από το εκάστοτε κοινωνικό καθεστώς και το πολιτικό του κατεστημένο, τότε η αναφορά στον όρο «όπιο», μπορεί να εκληφθεί με την έννοια εσκεμμένης παραπλάνησης, που χρησιμοποιείται για την διατήρηση της «κοινωνικής ειρήνης».

Το εθνικό ζήτημα στις νέες συνθήκες

Του Μιχάλη Ράπτη (Πάμπλο)* 
Περιοδικό Convoy, τεύχος 18, Ιούνιος 1995

Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι, 
  
Η σημερινή μου παρέμβαση ξεκινάει από τη διπλή διαπίστωση ότι ο βαλκανικός πόλεμος που μαίνεται σήμερα σε μια ορισμένη περιοχή δεν πρόκειται να τελειώσει σύντομα! Υπάρχουν πιθανότητες γενίκευσης του πολέμου, που μπορεί να αναγκάσουν κάποια στιγμή μία, υπό οποιαδήποτε μορφή, εμπλοκή της Ελλάδας. Αυτό είναι το ένα, και το δεύτερο είναι ότι, παρατηρώντας τα φαινόμενα στη χώρα μας και την στάση τμήματος της νεολαίας αλλά και των πολιτών της χώρας αυτής, διαπιστώνω -και ελπίζω να κάνω λάθος- ότι ούτε ιδεολογικά, ούτε πρακτικά είναι προετοιμασμένοι για μια τέτοια περίπτωση. Και επειδή θεωρώ ότι ο σημερινός κόσμος, συνολικά κρινόμενος, εξακολουθεί να είναι προϊστορικός και βάρβαρος, νομίζω ότι αυτοί που εμπλέκονται σε τέτοιες καταστάσεις, όσο κι αν απεχθάνονται να λερώσουν τα χέρια τους, πρέπει να είναι προετοιμασμένοι να πολεμήσουν με τα μέσα που πολεμούν όλοι εκείνοι που αντιτίθενται σε μία επικράτηση της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης.

Μιχάλης Ράπτης (Πάμπλο): Η απειλή κατά της Ελλάδας

Απόσπασμα  απο εισήγηση του Μιχάλη Ράπτη, προέδρου της 4ης Σοσιαλιστικής Διεθνούς, σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε τον Ιούνιο του 1994 από τα περιοδικά Convoy, Mατσακόνι και τον όμιλο «Πρωταγόρας», στο Πολυτεχνείο.

«..Νομίζω ότι πράγματι είναι σωστό ότι η Ελλάδα σήμερα απειλείται. Ότι υπάρχει ένας κίνδυνος. Ότι υπάρχει ένα σχέδιο αναδόμησης των Βαλκανίων, στο οποίο κυριαρχικό ρόλο θα παίξει η Γερμανία, οι ΗΠΑ και η Τουρκία, χρησιμοποιώντας τις μουσουλμανικές μειονότητες από τη Βουλγαρία, τη Θράκη, τα Σκόπια, το Κοσσυφοπέδιο, την Αλβανία, τη Βοσνία.

Όπου η Ελλάδα βρίσκεται ουσιαστικά απομονωμένη και δεν έχει ως σύμμαχο -από άποψη γεωπολιτική- παρά τους Σέρβους.

Οι οποίοι Σέρβοι σε μια ορισμένη στιγμή είναι δυνατόν και αυτοί να υποταχθούν στην pax americana. Αντιστέκονται για την ώρα και η αντίστασή τους είναι θετική και εκμεταλλεύσιμη και από τη μεριά τη δική μας, αλλά όμως δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι και η Σερβία και η Ελλάδα τελικά με υποχωρήσεις δεν θα ενταχθούν σε μια pax americana κυριαρχούσα σ' ολόκληρα τα Βαλκάνια.

«Πάμπλο»: ένας γνήσιος επαναστάτης

Σαν σήμερα, 17 Φεβρουαρίου του 1996, έφυγε από τη ζωή ο Μιχάλης Ράπτης, μια από τις ηγετικές μορφές του ελληνικού τροτσκιστικού κινήματος.

Γνωστός και ως «Πάμπλο», ανέπτυξε έντονη πολιτική δράση στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, διατέλεσε γραμματέας της Δ΄Διεθνούς, ενώ έπαιξε ηγετικό ρόλο στις επαναστάσεις κατά της αποικιοκρατίας που ξέσπασαν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο Μ. Ράπτης αυτοπροσδιοριζόταν ως απόλυτος οπαδός της ουτοπίας και ως άνθρωπος που οτιδήποτε ανθρώπινο δεν του είναι ξένο και έλεγε: «αν δεν έχει κανείς ένα όραμα, αν δε θέλει να ξεπεράσει το παρόν στο όνομα πάντα της πραγματικότητας, αν δεν τείνει πάντα σε κάτι πάνω απ’τα παρόντα, είναι χαμένος. Η ουτοπία είναι κίνητρο προς κάτι το καλύτερο- και ευτυχώς που υπάρχει».

Ο ''ΠΑΜΠΛΟ'' μιλάει για τον Άρη Βελουχιώτη

Σκηνοθεσια-παραγωγή: Γιάννης Β Θεοδώρου (Ηνίοχος) συμπόσιο μνήμης για τα 50 χρόνια από το θάνατο του Άρη

"Νέα Τάξη και Εθνισμός"

Του Μιχάλη Ράπτη (Πάμπλο)

Η βασική αντινομία, που χαρακτηρίζει αυτή τη στιγμή τη νέα τάξη, είναι η προσπάθεια προς ένα ενιαίο οικονομικά κόσμο, όμως πολιτικά κατακερματισμένο, ώστε τα μικρά του τμήματα να ελέγχονται ευκολότερα και που οδηγούν βέβαια από την άλλη μεριά, στο βαθμό που τα μέρη αυτά θέλουν να αντισταθούν, στην έξαρση του εθνικιστικού φαινομένου. Φαινόμενο το οποίο η νέα τάξη θεωρεί, αυτή τη στιγμή, σαν το κυριότερο εμπόδιο για την ομαλή λειτουργία της αναγκαίας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Από την άποψη αυτή, η αναβίωση των εθνικισμών δεν μπορεί να θεωρείται σαν αρνητική, απλώς, εκδήλωση, που...

εναντιώνεται στην παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, αλλά και σαν αναπόφευκτη εκδήλωση αντίστασης όλων εκείνων, οι οποίοι αισθάνονται ότι είναι υποχρεωμένοι ή να αγωνιστούν για να διατηρήσουν μια δική τους εθνική ταυτότητα ή να υποταχθούν απολύτως στη νέα τάξη πραγμάτων. Από την άποψη της αποτελεσματικότητας των αντιδράσεων στην εδραίωση τέτοιου κέντρου, θα ‘πρεπε επομένως, εκ μέρους της επαναστατικής Αριστεράς, καταρχήν να υπάρχει μια αντίδραση σε κάθε περίπτωση που η νέα τάξη προσπαθεί να κατακερματίσει ένα ήδη συγκροτημένο σύνολο και να τασσόμαστε κατά της προσπάθειας αυτής.