Πόσο μετράει η ψήφος σου (γι’ αυτούς)

Από την προεκλογική συζήτηση περί αυτοδυναμίας στη συζήτηση περί δημοκρατίας και εκλογών

Του Γεράσιμου Λιβιτσάνου

Το αν μια πιθανή νίκη της Νέας Δημοκρατίας θα οδηγήσει ταυτόχρονα και σε αυτοδύναμη κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, είναι ένα από τα σενάρια που κυριαρχούν στην προεκλογική συζήτηση. Αυτό γίνεται με έναν τρόπο που, πίσω από τις υποσχέσεις και τα όμορφα λόγια για ένα καλύτερο μέλλον προς τους ψηφοφόρους, υποκρύπτει την αντίληψη ότι η «λαϊκή βούληση», την οποία άπαντες επικαλούνται, έχει μόνο εργαλειακή χρήση.

Η Νέα Δημοκρατία δηλώνει ευθέως ότι έχει το στόχο της αυτοδυναμίας, 

• είτε τον επιδιώκει …πλαγίως με τον πρόεδρο της, Κυριάκο Μητσοτάκη, να δηλώνει πώς «κάθε ψήφος μετράει» και ότι τίποτε δεν είναι δεδομένο, 
• είτε μέσω άλλων στελεχών τον «εκβιάζει», όπως για παράδειγμα έκανε ο Άδωνις Γεωργιάδης λέγοντας, προ ημερών, ότι «αν δεν σχηματιστεί κυβέρνηση με την πρώτη εντολή, θα πάμε σε νέες εκλογές. Αυτό είναι ξεκάθαρο. Δεν μπορεί ο νικητής των εκλογών να γίνει όμηρος άλλων. Δικαιούται να είναι κυβέρνηση». Προφανώς στοχεύοντας στο γνωστό «φόβο των νοικοκυραίων» περί «ακυβερνησίας».

Ακόμη όμως και αν επαληθευθούν οι πλέον αισιόδοξες δημοσκοπήσεις για την εκλογική επίδοση της Νέας Δημοκρατίας, ακόμη και αν το αποτέλεσμα της κάλπης τα φέρει έτσι ώστε να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, δεν θα είναι μια κυβέρνηση πλειοψηφίας. Θα είναι μία κυβέρνηση μειοψηφίας,  γεγονός στο οποίο ουδείς εστιάζει και υπάρχει λόγος γι αυτό. Η στήριξη της κοινωνίας δεν είναι το πολιτικό ζητούμενο γι’ αυτούς. Αντιθέτως είναι η χειραγώγηση της σε συγκεκριμένο χώρο και συγκεκριμένο χρόνο. Μια αλήθεια που δεν ισχύει μόνο για την Νέα Δημοκρατία.

Απλή (ανα)λογική

Του Νίκου Μπογιόπουλου

1) Οι εκλογές ως αναγκαία συνθήκη δεν συνιστούν ταυτόχρονα και την ικανή συνθήκη για την διασφάλιση της δημοκρατίας, πολλώ μάλλον το εκάστοτε σύστημα με το οποίο διεξάγονται οι εκλογές. Αν ήταν έτσι, ο Βίσμαρκ, ό,τι πιο αντιδραστικό γνώρισε η ευρωπαϊκή Ιστορία το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, θα ήταν… υπερδημοκράτης γιατί καθιέρωσε το γενικό εκλογικό δικαίωμα στη Γερμανία.

2) Πριν από μερικά χρόνια και αφού πλέον η παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Ρωσία είχε λύσει κάποια στόματα μέχρι του βαθμού του κυνισμού, ένας επιφανέστατος ολιγάρχης της μετασοβιετικής Ρωσίας, ο «πολύς» Μπερεζόφσκι, το είχε διατυπώσει ως εξής: «Η δημοκρατία της ολιγαρχίας είναι αυτή που επιτρέπει στο κεφάλαιο να μισθώνει την εξουσία. Η μορφή αυτού του μισθώματος λέγεται «εκλογές»» (!)…

Άνοστα μαγειρέματα…

Του Γιώργου Παπαϊωάννου

Ολοκληρώθηκε ο κύκλος συναντήσεων για τον εκλογικό νόμο

Δοκιμή συναινέσεων για το Μαξίμου με αφορμή τις συζητήσεις για τον εκλογικό νόμο. Οι ξεχωριστές συναντήσεις με τους αρχηγούς των κομμάτων ολοκληρώθηκαν χθες και ο Αλ. Τσίπρας έκλινε σε όλους τους τόνους την ανάγκη ευρύτερων συγκλίσεων στο πολιτικό σκηνικό. Οι «αγριάδες» και η αντιδεξιά ρητορεία είναι καλές για να συσπειρώνεται ένα κομματικό ακροατήριο που ψάχνει από κάπου να «πιαστεί», αλλά πιο σημαντικές είναι οι πρόβες συναίνεσης σε οικουμενική ή «κεντροαριστερή» εκδοχή, μιας και είναι σαφές ότι το περιβάλλον σκουραίνει επικίνδυνα για την κυβέρνηση.

Βεβαίως, ο Αλ. Τσίπρας έχει δείξει ότι είναι αποφασισμένος να εξαντλεί κάθε φορά τα όρια που υπάρχουν ώστε να είναι εκείνος ο αποκλειστικός «κυρίαρχος» του παιχνιδιού (του εσωτερικού πάντα παιχνιδιού γιατί για τα σημαντικά αποφασίζουν άλλοι εκτός Ελλάδας). Τώρα όμως, με τη δημοτικότητα τη δική του και της κυβέρνησης σε βαρομετρικά χαμηλά, με ψηφισμένους τους νόμους και νέο τσουνάμι να έρχεται αυτή τη φορά στα εργασιακά, η αναζήτηση εφεδρειών και διάδοχων λύσεων μοιάζει επιβεβλημένη.

Η αντιπροσώπευση με βάση τον ισχύοντα εκλογικό νόμο

Του Γιώργου Παπαγιαννόπουλου

Άνοιξε ο κ. Πρωθυπουργός το θέμα της ανάγκης αλλαγής του Συντάγματος, με την πρόταση η επόμενη Βουλή να είναι Αναθεωρητική,στην  πρόσφατη συζήτηση στο Κοινοβούλιο για τις Προγραμματικές δηλώσεις της (νέας) κυβέρνησης.

 Άσχετα με το αν θα προκύψει Aναθεωρητική η επόμενη βουλή ή όχι, υπάρχει ένα ΜΕΙΖΟΝ θέμα το οποίο επιβάλλεται να συζητηθεί και  να λυθεί άμεσα από το "πολιτικό σύστημα" : αυτό της ΣΤΟΙΧΙΩΔΟΥΣ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΙΑΣ μεταξύ των Πολιτών και της Εκπροσώπησης τους.

Είναι γνωστό ότι ο ισχύον εκλογικός Νόμος ΠΟΡΡΩ ΑΠΕΧΕΙ από την λεγόμενη «απλή και άδολη» αναλογική. Το λεγόμενο «bonus» των 50 (!) εδρών, ήτοι του ενός έκτου (!) του συνόλου των εδρών του κοινοβουλίου ΦΑΛΚΙΔΕΥΕΙ την Λαϊκή έκφραση και βούληση, παραμορφώνει το εκλογικό αποτέλεσμα.

Σήμερα προέχει, πέραν των άλλων και βαθύτερων, όπως η ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ της εκπροσώπησης με τέτοια ΑΠΟΧΗ όπως αυτής στις εκλογές της 20^ης Σεπτέμβρη,η μεγαλύτερη θαρρώ της "Μεταπολίτευσης",(που δεν θα αναλύσω εδώ):

  - Η ΔΙΟΡΘΩΣΗ της βασικής δικλείδας του ισχύοντος εκλογικού νόμου:, όπως είναι το «bonus"  των 50 εδρών στο εκάστοτε πρώτο κόμμα.

Ροδόπη: Απόηχος του 0 -3

Του Κώστα Καραϊσκου

Γιά πρώτη φορά λοιπόν ἀπό τό 1946 ἡ Θράκη ἔχει 4 μουσουλμάνους βουλευτές. Ἡ ἐκλογή τοῦ Χουσεΐν Ζεϊμπέκ μέ τόν ΣΥΡΙΖΑ στήν Ξάνθη ἦταν βεβαίως ἀναμενόμενη καί λογική, ἐφόσον ἦταν στήν πραγματικότητα ὁ μοναδικός μειονοτικός ὑποψήφιος καί ἡ πρωτιά του ἀδιαμφισβήτητη. Ὅμωςστή Ροδόπη τό τελικό αποτέλεσμα ἐξέπληξε: πέραν τῶν δύο ἤδη ἐκλεγμένων βουλευτῶν τοῦ κυβερνῶντος κόμματος (Μουσταφά Μουσταφά καί Ἀιχάν Καραγιουσούφ), μπῆκε στή Βουλή καί ὁ Ἰλχάν Ἀχμέτ μέ τό «Ποτάμι», παρότι τό κόμμα του ἦταν τρίτο στόν νομό. Ἔτσι, ἡ δεύτερη ΝΔ μέ τόν Εὐριπίδη Στυλιανίδη ἐπικεφαλῆς, ἔμεινε ἐκτός νυμφῶνος, παρότι κι αὐτή αὔξησε θεαματικά τό ποσοστό της (καί ὁριακά τίς ψήφους της). Μάλιστα ἄν δέν ἐπέμενε ὁ Ζεϊμπέκ στήν Ξάνθη νά εἶναι ὁ μοναδικός ὑποψήφιος βουλευτής ἀπό τήν μειονοτική κοινωνία, θά μπορούσαμε νά ἔχουμε κάλλιστα 5 μουσουλμάνους στούς 6 βουλευτές Ξάνθης καί Ροδόπης. Αὐτό δείχνει ἡ ἐκλογή τῶν δύο ἑπόμενων συνυποψηφίων του, Γιαννακίδη καί Στογιαννίδη, πού πῆραν συνολικά τόν Γενάρη κάπου 6.000 σταυρούς (ἔναντι …16.000 τοῦ Ζεϊμπέκ!).