Παράσταση διαμαρτυρίας...

PropagandaReport 

@ReportingPropa

Προσέξτε το προσεκτικό λεξιλόγιο! ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ.. η μόνη παράσταση που δίνετε, είναι αυτό το κουκλοθέατρο που παίζετε χρόνια τώρα, ότι είστε κόντρα στον καπιταλισμό και την δεξιά που τον εκφράζει.. αυτή είναι η μόνη παράσταση και ο κόσμος σας έχει καταλάβει πια!

Του Γιώργου Ηλ. Τσιτσιμπή

Πάει κι αυτό. Άλλο ένα νομοσχέδιο, που επιτείνει την εργασιακή ζούγκλα για τους μεν ή βάζει μια κάποια σειρά για τους δε, έγινε νόμος. Ξεχνούν όμως όλοι τους, πως ήταν πολλοί αυτοί που προσθέτανε «λιθαράκια και άλλα δομικά υλικά» για να φτάσουμε στη σημερινή κατάσταση.

Οι εργασιακές σχέσεις δεν επιδεινώθηκαν ξαφνικά, ούτε πολύ περισσότερο εμφανίστηκαν ως δια παρθενογένεσης από το πουθενά. Είναι η συσσωρευμένη και επιδεινούμενη εργασιακή επισφάλεια, κυρίως αλλά όχι μόνο, της τελευταίας μνημονιακής δεκαετίας. Ακόμα και οι «συνδικαλιστοπατέρες»  συμβάλανε τα μέγιστα. Και τώρα είναι όλοι τους «ευχαριστημένοι». 

Συνδικαλιστές και αντιπολίτευση κάνανε το χρέος τους, με μια κινητοποίηση καλύτερη από προηγούμενες, αλλά αναντίστοιχη στη «μάχη των μαχών» που διατείνονταν και η κυβέρνηση, που παρά την όποια αντίδραση, το πέρασε «αβρόχοις ποσί», μέχρι την επόμενη επιδείνωση, επειδή δεν θα σταματήσουν εδώ. Έπεται συνέχεια στις «βελτιώσεις» που μας περιμένουν. 

Το εργασιακό, η διαπλοκή, ο συνδικαλισμός και η δημοκρατία

Του Θεόδωρου Στάθη

Στις μέρες μας το μεγάλο θέμα στην Ελλάδα είναι το νομοσχέδιο που συζητείται στη Βουλή για τα εργασιακά, όπου ο λαϊκισμός δεν λείπει. Όπως συνηθίζεται, στις αντιδράσεις πρωτοστατεί ο συνδικαλισμός. Η θέση της κυβέρνησης είναι ότι οι διατάξεις του νομοσχεδίου έχουν στόχο τη βελτίωση της οικονομικής θέσης των εργαζομένων, του εργασιακού περιβάλλοντος, και την αύξηση των θέσεων εργασίας ως αποτέλεσμα των κινήτρων που προσφέρει για περισσότερες επενδύσεις στην Ελλάδα.

Προφανώς, η κυβέρνηση δέχεται πως υπάρχουν και κακοί επιχειρηματίες, οι οποίοι θα επιδιώξουν την εκμετάλλευση ορισμένων διατάξεων με στόχο τα περισσότερα οφέλη γι’ αυτούς και τα λιγότερα για τους εργαζόμενους. Πιστεύει, όμως –και καλώς πιστεύει– πως οι περισσότεροι επιχειρηματίες ενεργούν με καλές προθέσεις για το καλό της επιχείρησής τους και των εργαζομένων.

Από την πλευρά της αντιπολίτευσης η θέση της είναι ότι το νομοσχέδιο αποτελεί μεγάλο βήμα οπισθοδρόμησης σε ό,τι αφορά το μέλλον των εργαζομένων. Μάλιστα ο ΣΥΡΙΖΑ το μεγάλο βήμα οπισθοδρόμησης το προσδιορίζει ποσοτικά, ώστε να φτάνει μέχρι το Μεσαίωνα, όπου το εργασιακό καθεστώς ήταν φεουδαρχικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ μας έχει συνηθίσει στις υπερβολές, τις οποίες χρησιμοποιεί για την διεκδίκηση της εξουσίας. Από υπερβολές η χώρα και μαζί με αυτήν και ο ίδιος έπεσε στο παρελθόν θύμα. Με παρόμοιο τρόπο μας παρουσιάζει την κατάσταση και το ΚΚΕ. Δεν λείπει ο Μάρτης από τη σαρακοστή. Η αιχμή του δόρατος, σε ό,τι αφορά τη στάση της αντιπολίτευσης για το νομοσχέδιο, είναι το μέλλον των συλλογικών συμβάσεων.

Συνδικαλισμός, το σκαλοπάτι για την διοίκηση!

Του Γιώργου Ηλ. Τσιτσιμπή

Οι τελευταίοι διορισμοί των Διευθυντών Εκπαίδευσης, ξαναφέρνουν στην επιφάνεια ένα χρονίζον πρόβλημα: το με πόση ευκολία μπορεί ο συνδικαλισμός να γίνει σκαλοπάτι διοικητικής εξέλιξης, ελέω κομματικής – παραταξιακής ταυτότητας.

Ο ευτελισμός του συνδικαλισμού, δυστυχώς, συνεχίζεται. Μάλιστα επανέρχεται δριμύτερος, αφού τώρα ο προϊστάμενος δεν επιλέγεται αλλά ορίζεται, έστω και ως προσωρινός. Όχι πως η «επιλογή» ήταν άμοιρη ευθυνών, κι αυτή μέρος των τακτοποιητικών διαδικασιών ήταν, αλλά και το να «διορίζονται» βγάζει μάτι. Αφού δεν μπορούν να ξεφύγουν από τις συνήθειες του παρελθόντος (άλλωστε πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι, λέει ο λαός μας), γιατί δεν θεσμοθετούν, έντιμα και ξεκάθαρα, ότι οι θέσεις των προϊσταμένων (ως λάφυρο του δημοσίου για κάθε κυβέρνηση) αποτελούν πολιτικές επιλογές!!! Μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας ότι επιλέγουν τους καλύτερους και ας μην νομιμοποιούν την όλη διαδικασία με τις αυτοπροτάσεις τους οι δήθεν συνυποψήφιοι.

Όποιος παρατηρήσει τις εξελίξεις, με λίγες γνώσεις ανθρωπογεωγραφίας στο χώρο της εκπαίδευσης, θα διακρίνει πολλά, πάρα πολλά παραδείγματα.

Ενδεικτικά:

Δυο ταυτόσημες περιπτώσεις με εντελώς διαφορετικό αποτέλεσμα. Ανθυποψήφιοι, με διδακτορικό ο ένας και σαφώς λιγότερα προσόντα ο άλλος, ορίζεται ο διδάκτορας στην μία περίπτωση ενώ αποτυγχάνει στην άλλη. Δεν υποστηρίζουμε βέβαια, πως το όποιο διδακτορικό σε κάνει καλύτερο διοικητικό, αλλά ας πούμε ότι τηρούνται κάποια προσχήματα. Πρόεδρος συλλόγου την μια μέρα, Διευθυντής Εκπαίδευσης την άλλη. Αιρετός σήμερα, Διευθυντής αύριο κλπ. Ακόμα και σύζυγος προέδρου πήρε το χρίσμα κι ας λέμε ότι η γυναίκα του καίσαρα δεν φτάνει να είναι τίμια αλλά πρέπει και να φαίνεται. Όλοι τους ημέτεροι, φίλοι της κυβερνητικής παράταξης. Το έχουμε ξαναδεί το έργο σε όλο το φάσμα της πολιτικής. «Εργατοπατέρες» να γίνονται ακόμα και υπουργοί!!!

Σήμερα το πρωί, μια γυναίκα έχασε τη ζωή της...

Του Αριστείδη Δάγλα

Σήμερα το πρωί, μια γυναίκα έχασε τη ζωή της πηδώντας από το μπαλκόνι του πρώτου ορόφου του νοσοκομείου της Νίκαιας, προσπαθώντας να αποφύγει τον έλεγχο των ανδρών ασφαλείας, γιατί εργαζόταν παράνομα ως αποκλειστική και δεν είχε να δείξει τα απαιτούμενα έγγραφα που της ζητήθηκαν.

Όταν χάνεται μια ζωή, είναι δευτερεύον να αναζητούνται οι νομικές παράμετροι, αλλά πρωτεύον και απαραίτητο να αναδειχθούν τα κοινωνικά και πολιτικά αίτια που αφαίρεσαν τη ζωή αυτής της άτυχης αλλοδαπής γυναίκας.

Προφανώς και δεν δούλευε για πλάκα, αλλά ήταν φτωχή και προσπαθούσε να ζήσει. Ασχέτως αν οι υπηρεσίες που πρόσφερε ήταν πλημμελείς, ασχετως αν φορολογούνταν ή όχι, ασχέτως αν είχε άδεια άσκησης επαγγέλματος, ο απολογισμός της ημέρας τη βρίσκει νεκρή. 

Το ελληνικό κράτος, απέτυχε παταγωδώς διαχρονικά να απαλείψει το φαινόμενο της παράνομης εργασίας και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Υποκρισίας εγκώμιο! Γιατί ο κόσμος χαίρεται και χαμογελά, δάσκαλε;

Του Γιώργου Ηλ. Τσιτσιμπή

Στην πρόσφατη εκλογική διαδικασία των δασκάλων στην Καρδίτσα, για αντιπροσώπους στη ΔΟΕ, βγήκαν όλοι χαρούμενοι και χαμογελαστοί. Άλλοι γιατί κέρδισαν, άλλοι γιατί δεν έχασαν, άλλοι γιατί θεωρούν ότι διασώθηκαν… Χαρούμενοι και χαμογελαστοί επειδή στην ψηφοφορία υπήρξε αύξηση της συμμετοχής και οι αντιπρόσωποι από 6 γίνανε 7.

Τεχνηέντως, παραβλέπουν όλοι, ή σχεδόν όλοι για να είμαστε ακριβείς, ότι όλα αυτά γίνονται με περίσσια  υποκρισία. ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ, από τους καθ’ ύλην αρμόδιους, τις κομματικές – συνδικαλιστικές παρατάξεις, που όχι μόνο δεν τόλμησαν να αναβάλουν την διαδικασία, αλλά επιχειρηματολογούσαν κι όλας για την διεξαγωγή της, κολακεύοντας τους ανέντιμα απόντες από την πρωινή Γ.Σ. για την οποία, μάλιστα, είχε εξασφαλιστεί άδεια. Καταλήγανε με τα γνωστά: «τελευταία φορά», «να μην αδικήσουμε τους συνεπείς που είναι παρόντες» και άλλα τέτοια ηχηρά. Σε όσους τολμήσαμε να προτείνουμε αναβολή της έναρξης της συνέλευσης και των εκλογών και αν δεν έχουμε συμμετοχή τότε να επαναληφθεί σε μη εργάσιμη ώρα (λίγοι είναι αλήθεια αλλά αξιοπρεπείς), επισείανε την «σκληρή» κριτική, από αριστερά και δεξιά, για τις πιθανές συνέπειες των απόντων, για το ότι θα μας επιβληθεί παρουσιολόγιο, ότι έτσι διαλύουμε τις συνελεύσεις και άλλα παρόμοια. Δεν καταλαβαίνουν ότι με το να κρύβουμε το πραγματικό πρόβλημα, πελεκάμε τα πόδια μας.

ΠΛΑΤΩΝ: Το αφεντικό και οι δούλοι δεν γίνονται ποτέ φίλοι

Συχνά παπαγαλίζουμε τα λόγια του Πλάτωνα για τη σχέση αφεντικού-δούλων. Πόσο καλά καταλαβαίνουμε όμως την ουσία και την ισχύ της σήμερα;

        Ο Πλάτωνας μιλώντας πάντα από τη σκοπιά των αφεντικών, που είχαν τους δούλους στην ιδιοκτησία τους, έλεγε, πως το αφεντικό και οι δούλοι δεν μπορεί να γίνουν φίλοι. Συνεπής μάλιστα με την αριστοκρατική του καταγωγή και τις ολιγαρχικές και ιδεαλιστικές του αντιλήψεις αποκαλεί τους δούλους στους “Νόμους” του “ είδος ζώου” και στην ιδανική του Πολιτεία, καθώς ο πολίτης δεν επιτρέπεται να ασχολείται με την εργασία γιατί τον υποβιβάζει στα επίπεδα “των εσχάτων” και τον εξισώνει με τους δούλους,όλες τις φροντίδες, που αποβλέπουν στην ικανοποίηση του σώματος τις θεωρεί απασχόληση δούλου.

Ας θυμηθούμε, πως στο δουλοκτητικό καθεστώς της αρχαίας Ελλάδας, ο δουλοκτήτης ήταν ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής, των πρώτων υλών μα και της ίδιας της παραγωγικής δύναμης, που ήταν ο δούλος. Ο δούλος ήταν ένα απλό “σώμα” κατά τον Αριστοτέλη. Δεν είχε κανένα δικαίωμα αφού δεν θεωρούνταν άνθρωπος αλλά απλό αντικείμενο (res), που έπαιζε το ρόλο του εργαλείου, του μέσου παραγωγής, που το χρησιμοποιούσε ο “δεσπότης”, το αφεντικό. Ο δούλος παρήγαγε με την εργασία του τον πλούτο και το αφεντικό τον ιδιοποιούνταν.

Ανοιχτή Επιστολή προς το Δ.Σ. του Συλλόγου των Εργαζομένων του Δήμου Αλεξανδρούπολης

Του Κώστα Πατλακίδη

Συνάδελφοι

Μια από τις πρώτες μνημονιακές επιταγές, προκειμένου να αλωθεί το Δημόσιο, ήταν το ‘επίδομα θέσης’. Αφετηρία του οι παρακαταθήκες των πάσης φύσεως καταπιεστών που μια από τις πιο θεμελιώδεις τους ήταν/είναι το διαίρει και βασίλευε. Στόχος φυσικά ο κατακερματισμός του χώρου, η δημιουργία έκφρασης συντεχνιακών συμφερόντων στους εργασιακούς χώρους, η αντιπαλότητα μεταξύ των εργαζομένων, η διάλυση της ενότητας. Δεν έφτανε που μέχρι τις μέρες μας ο κάθε μικροσυνδικαλιστής μπορούσε να ανταλλάξει την «αγωνιστική» του καρέκλα με μια θέση προϊσταμένου ή ο κάθε μεγαλοσυνδικαλιστής με μια μεγάλη καρέκλα, γενικού γραμματέα ή και υπουργού. Πώς αλλιώς βολοδέρνουμε ακέφαλοι, πώς αλώθηκαν ιστορικοί χώροι εργατικών αγώνων, η Καβάλα, η Θεσσαλονίκη, η Λάρισα, η Πάτρα; Έπρεπε όμως και να μας ταπεινώσουν πλέον. Συνταγή των νεοφιλελεύθερων, δοκιμασμένη στις ΗΠΑ πρωτίστως, όπου η νέα μεσαία τάξη και στυλοβάτης των νεοσυντηρητικών και της επέλασης των νεοφιλελεύθερων είναι οι «μορφωμένοι», πάσης φύσεως τεχνοκράτες. Αυτοί που επιβίωσαν δηλαδή, που κατάφεραν κόντρα στους συναδέλφους τους να ανελιχθούν – παλιά το λέγαμε και «πατάει επί πτωμάτων». Και φυσικά επενδεδυμένο με επιστημονικό λόγο και επιχειρήματα, τεχνοκρατικό κατ’ ουσίαν, δήθεν ουδέτερο, σαν αυτόν που 8 χρόνια τώρα αντί να μας σώσει οδηγεί στην εξαφάνιση της χώρας και όχι μόνο των ανθρώπων της.

Σκέψεις με αφορμή τα προαπαιτούμενα και ένα σχόλιο για το εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα και το ζήτημα της απεργίας

Του Βασίλη Ασημακόπουλου

Συνοψίζοντας...
Η χώρα το 2010, μεσούσης της κρίσης του διεθνοποιημένου καπιταλισμού και της επεκτεινόμενης παγκόσμιας αστάθειας λόγω αποσταθεροποίησης του αποεδαφοποιημένου χρηματιστικού κεφαλαίου και του διασυνδεμένου τραπεζικού συστήματος, αντιμετώπισε κρίση δανεισμού του δημοσίου χρέους, σ’ έναν άγριο οικονομικό πόλεμο με οξυμένες τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, με όλα τα χαρακτηριστικά της πειρατίας στις σύγχρονες συνθήκες. Η τότε κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου είχε κατά βάση τρεις επιλογές: 1). Να διαπραγματευθεί υπό την -πραγματική- απειλή παύσης πληρωμών όταν το μεγαλύτερο μέρος του δημόσιου χρέους ήταν στις γαλλογερμανικές τράπεζες και το εφαρμοστέο δίκαιο ελληνικό (αυτό που έκανε πράξη ο Ελ. Βενιζέλος το 1932), 2). Να πραγματοποιήσει κούρεμα στις καταθέσεις των εγχώριων τραπεζών, όταν υπήρχαν 220 δις ευρώ καταθέσεις, με κριτήριο αναλογικότητας, προκειμένου να πληρώσει μέρος του χρέους ή να προχωρήσει σε μια μορφή αναγκαστικού εσωτερικού δανεισμού. 3). Να εντάξει τη χώρα σε μια μορφή διεθνούς οικονομικού ελέγχου, μέσα από μια διεθνική δομή που θα δημιουργούνταν. 

Συνδικαλιστικός νόμος και απεργία

Παλιός διάλογος σε νέες ανάγκες

Του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου από την Ρήξη φ. 139

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ απέσυρε, για να επαναφέρει εν ευθέτω χρόνω και να ψηφιστεί, τροποποίηση του συνδικαλιστικού νόμου, με την οποία, για την κήρυξη απεργίας απαιτείται το 50% των ταμειακώς εντάξει μελών των πρωτοβάθμιων σωματείων.
Το δικαίωμα στην απεργία και η απεργία η ίδια, ως βιωματική και συμβολική τελετουργία του εργατικού κινήματος, είναι μια ουσιαστική παρακαταθήκη των εργαζομένων. Εγγράφεται στις ηρωικές στιγμές των ανθρώπων να διεκδικούν το δίκιο τους και οποιαδήποτε ενοχοποίηση και συκοφαντία τους αποτελεί διαγραφή της μνήμης τους και των συλλογικών αγώνων για αντίσταση και δημιουργία καλύτερων συνθηκών ζωής.
Σαφέστατα όμως, η αλλοτρίωση και ο εκφυλισμός του συνδικαλισμού στην Ελλάδα ακολούθησε την πολιτισμική παρακμή, την πολιτική απάθεια και την κοινωνική αμνησία της αξιοποίησης του συλλογικού μόχθου για ένα καλύτερο αύριο.

Εργοδοτικός συνδικαλισμός : Οι άνθρωποι της εργοδοσίας μέσα στα σωματεία

Είναι αυτοί που συμμετέχουν, εδώ και χρόνια, στους κοινωνικούς διαλόγους όπου συζητούν και συμφωνούν πόσα θα χάσουν οι εργαζόμενοι. Είναι αυτοί που προχωρούν σε όργιο νοθείας στις εκλογές των σωματείων ώστε να διατηρούν την πλειοψηφία στη ΓΣΕΕ, σε Εργατικά κέντρα και ομοσπονδίες. Είναι αυτοί που αρνούνται να οργανώσουν την εργατική τάξη ώστε να διεκδικήσει όλα όσα έχασε μέσα στην κρίση.

Αναλύοντας τις αιτίες σχετικά με τα όσα έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια γύρω από τους μισθούς και τις συνθήκες εργασίας, οι περισσότεροι ασκούν κριτική στην εργοδοσία, στην κυβέρνηση, στο κράτος και τους μηχανισμούς του, στην Ε.Ε., στα μέσα ενημέρωσης. Από την κριτική αυτή, συνήθως, απουσιάζει μια από τις βασικότερες αιτίες για το σημερινό ζοφερό καθεστώς που επικρατεί στους χώρους δουλειάς. Αυτή δεν είναι άλλη από τη δράση των εργοδοτικών συνδικαλιστών.

Όταν λέμε εργοδοτικοί συνδικαλιστές εννοούμε τους συνδικαλιστές εκείνους που δρουν στο συνδικαλιστικό κίνημα εκπροσωπώντας τα συμφέροντα της εργοδοσίας και όχι των εργαζόμενων. Συνήθως, εκφράζονται μέσω της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, ωστόσο υπάρχουν και πολλά παραδείγματα που τον ίδιο ακριβώς ρόλο παίζουν και οι δυνάμεις του ΜΕΤΑ (ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΕ – πχ σωματείο «ΕΜΠΟΡΙΟΥ-ΤΡΟΦΙΜΩΝ ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ ΑΘΗΝΩΝ») και βεβαίως πάρα πολλοί, κυρίως σε επιχειρησιακά σωματεία, που το παίζουν ακομμάτιστοι και ανεξάρτητοι προσπαθώντας να κρύψουν ότι ο φορέας που εκπροσωπούν δεν είναι άλλος παρά η ίδια η εργοδοσία. Όλοι αυτοί αποτελούν έναν από τους βασικούς πυλώνες εφαρμογής της στρατηγικής του κεφαλαίου. Βασική τους επιδίωξη είναι να υποτάξουν τα συμφέροντα των εργαζόμενων κάτω από τα συμφέροντα της εργοδοσίας.

Η «αθώα βάση» και οι «κακοί» συνδικαλιστές - Μια αντίφαση διπολικής διαταραχής"

Του Γιώργου Ηλ. Τσιτσιμπή

Είθισται αυτή την περίοδο να γίνονται αρκετές εκλογοαπολογιστικές διαδικασίες των συλλόγων, καθώς και γενικές συνελεύσεις.

Μόνιμη επωδός αυτών των συγκεντρώσεων οι βολές κατά των συνδικαλιστών, επί δικαίων και αδίκων. Καθημερινά, γινόμαστε μάρτυρες της αγανάκτησης του κόσμου προς αυτούς. Συχνά ακούμε για τις ευθύνες τους, για τις άδειες αίθουσες των συνελεύσεων, για τα προνόμιά τους, για … Ίσως, η κριτική αυτή να μην απέχει από την πραγματικότητα, αλλά σίγουρα δεν ταυτίζεται και μαζί της. 

Άλλωστε, οι συνδικαλιστές, είναι το αποτέλεσμα της επιλογής της «βάσης». Άρα είναι ο καθρέφτης της. Αυτή η «καλή» και «αθώα βάση», που ενώ διακρίνει το άστοχο αποτέλεσμα της επιλογής της δεν έχει το θάρρος να το παραδεχτεί και κυρίως να το αλλάξει.

Γιατί είναι «ηλίου φαεινότερο», ότι παρά τα τόσα χρόνια ταλαιπωρίας της από τους «ανάξιους», όπως διατείνεται, συνεχίζει και τους επιλέγει. Ενώ έχει το πλεονέκτημα, έστω του λιγότερου κακού, να δοκιμάσει αν όχι αλλαγή παρατάξεων τουλάχιστον αλλαγή προσώπων,  αυτή, εκεί πεισματικά, παραμένει στα ίδια. Ενώ έχει δείγματα διαφορετικών πρακτικών, δεν λέει να αλλάξει περπατησιά. Ποιος της φταίει συνεπώς; Μήπως ψάχνει άλλοθι; Μήπως αναζητά αδιαλείπτως ευθύνες από τους άλλους; 

Αναμοριοδότηση σχολικών μονάδων

(συνοπτικό πλαίσιο και κατευθύνσεις)

Του Γιώργου Ηλ. Τσιτσιμπή

Είναι αλήθεια και δεν αποτελεί πρωτοτυπία, έχει άλλωστε διατυπωθεί και από άλλους, ότι το μείζον είναι να μπορείς να διαφεντεύεις τον τόπο σου. Συνεπώς, είναι δύσκολο να διατυπώσεις άποψη για ένα θέμα που, εκ των πραγμάτων, δεν ανήκει στα άμεσα και επείγοντα  που πρέπει να αντιμετωπιστούν, παρά την ιδιαίτερη σημασία του.  Όταν η Ελλάδα γίνει και πάλι κυρίαρχη χώρα, τότε θα μπορούμε με άνεση να σχεδιάσουμε τα μικρά αλλά σημαντικά της καθημερινότητάς μας. Γιατί η αναμοριοδότηση είναι μια λεπτομέρεια για την σημερινή αποικία μας. 

Παρ’ όλα αυτά, επειδή με τις έως τώρα ανακοινώσεις των παρατάξεων φαίνονται συγκλίσεις, θα άξιζε ίσως μια συντονισμένη προσπάθεια εξορθολογισμού του συγκεκριμένου συστήματος.

Καταρχήν, πρέπει να πιεστεί το υπουργείο να καταλάβει, ότι από την στιγμή που φέτος δεν θα γίνουν οι όποιες μετακινήσεις με την νέα μοριοδότηση, δεν υπάρχει κανένας λόγος για βιασύνες. Μπορούμε να το κουβεντιάσουμε με άνεση χρόνου και να βρούμε τις καλύτερες δυνατές επιλογές.

Βρίσκονται ανάμεσά μας

Ακολουθεί προκήρυξη σκληροπυρηνικού πολιτικού χώρου, όπου τα μέλη του κυκλοφορούν ανάμεσα μας και θα συμμετέχουν στην απεργία της 8ης Δεκεμβρίου με σκοπό να πλήξουν την κυβέρνηση. Χαρακτηρίζονται ως άτομα ανεξέλεγκτα, μπερδεμένα, εθισμένα στο ψέμα και έτοιμα να προκαλέσουν τεράστιο μπάχαλο. Υπάρχουν πληροφορίες ότι κατάφεραν μεταμφιεσμένα να βρίσκονται γύρω και μέσα στο Μαξίμου, παριστάνοντας άτομα της κυβέρνησης και παραγγέλνοντας delivery πιτόγυρα και σουβλάκια στο όνομα Βούτσης, Κοτζιάς, Παππάς και Αχτσιόγλου και Σία.

«Η συμμετοχή όλων μας στην απεργία και τις κινητοποιήσεις απέναντι στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που ισοπεδώνουν τα εργασιακά δικαιώματα θα είναι η απάντηση του κόσμου της εργασίας και ολόκληρης της κοινωνίας στην προσπάθεια των δανειστών –και ιδιαίτερα του ΔΝΤ– να επιβάλουν τη συνέχιση των πολιτικών πλήρους απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων.[…]

Να παλέψουμε ενωμένοι για την ουσιαστική επαναφορά των εργασιακών δικαιωμάτων και για το δικαίωμα στη πλήρη, σταθερή και αξιοπρεπώς αμειβόμενη εργασία για όλους.[…]

Να απαιτήσουμε την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και του συλλογικού εργατικού δικαίου που αποτελούν τον βασικό πυλώνα στήριξης των εργασιακών δικαιωμάτων. […]

Να αντισταθούμε στην απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων[…]

Να ανατρέψουμε τις πολιτικές που θέλουν την Ελλάδα εργαστήρι νεοφιλελεύθερων πειραμάτων εργασιακής απορρύθμισης.

Τμήμα Εργατικής Πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ» 

Εργασιακά και συνδικαλισμός

Του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου από την Ρήξη φ. 125
 
To επικείμενο νομοσχέδιο για τα εργασιακά και τον συνδικαλισμό, που θα συζητηθεί τον Σεπτέμβριο με τους δανειστές, αποτελεί το επόμενο καυτό θέμα που θα αντιμετωπίσει η «αποτελεσματική» κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Ουσιαστικά, θα ξαναπιάσει το νήμα από κει που το είχε αφήσει η προηγούμενη κυβέρνηση, η οποία προωθούσε τις ομαδικές απολύσεις, την αλλαγή/κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, την αλλαγή στον τρόπο προκήρυξης των απεργιών και τη χρηματοδότηση των συνδικάτων, τη θέσπιση της ανταπεργίας (λοκ αουτ) από τις επιχειρήσεις, κ.α.  Σε όλα τα παραπάνω θα προστεθεί και το θέμα της μείωσης του κατώτατου μισθού, της κατάργησης της τριετίας και της προϋπηρεσίας, καθώς τόσο το ΔΝΤ, όσο και ο ΟΟΣΑ, θεωρούν, λόγω της  προϋπηρεσίας,  ιδιαίτερα υψηλό  τον κατώτατο μισθό στην Ελλάδα.
Η στρατηγική της κυβέρνησης καθορίζεται από τη γνωστή έως τώρα τακτική: ρίχνοντας την ευθύνη κυρίως στο ΔΝΤ (όντως προπύργιο του νεοφιλελευθερισμού) και εμπιστευόμενη τις «βέλτιστες πρακτικές της Ε.Ε.», θα επιδιώξει «συμφωνία τιμής» με εργοδότες και συνδικαλιστικές ενώσεις, για την υπεράσπιση της εργασίας και των εργαζομένων. Μας αναγκάζουν, δηλαδή, αλλά αν είμαστε όλοι ενωμένοι και «διαδηλώνουμε μαζί», θα «διαπραγματευτούμε» καλύτερα.

Οι παραστάσεις ψεύδους εντός και εκτός Βουλής…

Του Θύμιου Παπανικολάου

Και οι τυφλοί πλέον διακρίνουν τις κακόγουστες και χοντροκομμένες παραστάσεις κοκορομαχιών του ψεύδους, εντός της Βουλής. 
Το έργο πλέον είναι γνωστό και στους ηλίθιους. Η Βουλή δεν είναι τίποτα άλλο από μια τεράστια οθόνη ρωμαϊκής αρένας, με ψεύτικους μονομάχους: Με μονομάχους φραστικών πυροτεχνημάτων, τελετουργικών παληκαρισμών και λεονταρισμών και κυρίως ασύστολου ψεύδους…

Τα πρωτεία και μάλιστα με ρεκόρ όχι μόνο σε εθνικό επίπεδο, αλλά και σε παγκόσμιο, τα έχει η «αριστερή» κυβέρνηση, με ασυναγώνιστο ρέκοντμαν τον Τσίπρα: Το ασύστολο ψεύδος σε μορφές κυνικής και κομπάζουσας αυθάδειας… 

Το πολιτικό σχήμα του Τσίπρα είναι: Ψεύδος, ψεύδος και πάλι ψεύδος. 
Ο Τσίπρας έχει ξεπεράσει και τους ιστορικούς μετρ του ψεύδους: Μητσοτάκη (πατήρ), Σαμαρά και Βενιζέλο. 

Ο Τσίπρας συνδυάζει τον κυνισμό και τη σοβαροφάνεια του Μητσοτάκη, την αλαζονεία του Σαμαρά και τη θεατρική μοχθηρία του Βενιζέλου… 

Η θεατρική στρατηγική της «αριστερής» κυβερνητικής ΑΠΑΤΗΣ συνίσταται σε τούτο: Στην επικάλυψη των δικών τους ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ με τα εγκλήματα των προγενέστερων. 

Η πολλαπλή κατάργηση της Πρωτομαγιάς

Συνδικάτα και σωματεία εισπράττουν τη συσσωρευμένη απαξίωση και τη δυσπιστία του κόσμου

Του Τάσου Βαρούνη

Είναι κάπως περίεργο που στην Ελλάδα του 2016, σε μια χώρα που καταρρέει αλλά ταυτόχρονα αναζητά έναν νέο κύκλο αντιστάσεων, η 1η Μάη αποτελεί μια ακόμα συνηθισμένη μέρα. Γιατί όσο κι αν φωνάξουμε «δεν είναι αργία είναι απεργία», η Πρωτομαγιά αποτελεί κυρίως ευκαιρία για λίγη ξεκούραση και περισσότερο παραπέμπει σε ανοιξιάτικα στεφάνια παρά στην εργατική τάξη. Είναι πολλές οι επέτειοι που έχασαν το χαρακτήρα τους. Που ξέμειναν στα χέρια «ειδικών» για να τις χειριστούν με το δικό τους τρόπο. Πότε θα ανοίξουν τα μαγαζιά, σε ποια πλατεία θα γίνει συγκέντρωση, ποιο πανό θα είναι στην κεφαλή της πορείας, ποιο λογύδριο θα υπερισχύσει σε ταξική μεροληψία. Κι όταν κάτι νοηματοδοτείται διαμέσου φορέων και αντιλήψεων καθυστερημένων, τότε είναι δύσκολο να ανασάνει και να τοποθετηθεί κάπως στην εποχή και τις ανάγκες της.

Εδώ και χρόνια δεν υπάρχει κάτι που να μοιάζει με εργατικό κίνημα. Όχι πως υπάρχει κάποιο αιώνιο πρότυπο αναφοράς, κάθε άλλο. Ούτε βέβαια καταργήθηκαν οι αγώνες και οι αντιστάσεις των εργαζομένων. Έχουμε μπει στη φάση όπου το πρόβλημα δεν είναι τι θα προτείνουν τα συνδικάτα και τα σωματεία αλλά ότι αυτά απολαμβάνουν την απαξίωση του κόσμου. Η απόσταση είναι πια τεράστια. Αυτό που προσφέρεται από τους «εκπρόσωπους» δεν μπορεί να πείσει. Για την ακρίβεια είναι εκπρόσωποι μονάχα στα χαρτιά. Και αυτό μόνο για τους τυχερούς κλάδους εργαζομένων, αφού για τους περισσότερους δεν υπάρχει απολύτως κανένα πλαίσιο αναφοράς, συλλογικότητας, διεκδίκησης, προστασίας.

Γιατί παρακολουθεί συνελεύσεις σωματείων η αστυνομία;

Ερώτηση στην Βουλή κατέθεσαν 8 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ μετά από καταγγελίες και δημοσιεύματα
Ερώτηση προς το υπουργείο Εσωτερικών με αποδέκτη των αναπληρωτή υπουργό Προστασίας του Πολίτη Νίκο Τόσκα σχετικά με την παρουσία αστυνομικών σε συνελεύσεις σωματείων, απευθύνουν 8 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.

Πρόκειται για τους βουλευτές Καββαδία Αννέτα, Θεωνά Γιάννη , Ιγγλέζη Κατερίνα , Καραγιαννίδη Χρήστο, Καστόρη Αστέριο , Κατριβάνου Βασιλική ,Μηταφίδη Τριαντάφυλλο και ,Ντζιμάνη Γεώργιο. Ζητούν να πληροφορηθούν «κατ’ εντολή ποιας υπηρεσίας ανετέθη στους δυο αστυνομικούς η παρακολούθηση της συνέλευσης στο αμφιθέατρο του ΤΕΕ, στις 8 Απριλίου;» και «σύμφωνα με ποιο νομικό πλαίσιο και για ποιο λόγο δόθηκε αυτή η εντολή στα δυο αστυνομικά όργανα;».

Aνεπιθύμητοι απ’ τους εργαζόμενους του ξενοδοχείου οι φασίστες της Χρυσής Αυγής

Ανεπιθύμητοι οι φασίστες της Χρυσής Αυγής

Με αφορμή το επικείμενο συνέδριο της Χρυσής Αυγής στο ξενοδοχείο Νovotel, στις 26 και 27 Μάρτη, το Συνδικάτο Επισιτισμού - Τουρισμού και Ξενοδοχείων Ν. Αττικής και το Σωματείο Εργαζομένων Ξενοδοχείου Νovotel σε κοινή ανακοίνωσή τους σημειώνουν:

«Πληροφορηθήκαμε ότι το διήμερο 26-27 Μαρτίου πρόκειται να πραγματοποιηθεί στο ξενοδοχείο Novotel συνέδριο των νεοναζί - δολοφόνων της Χρυσής Αυγής. Πρόκειται για αυτούς που ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, που ευθύνονται για δεκάδες επιθέσεις σε μετανάστες, νεολαίους, συνδικαλιστές και μέλη κομμάτων, αντιφασιστικών και αντιρατσιστικών οργανώσεων.

SPECIAL REPORT: Συνδικαλισμός Α.Ε.

Του Θάνου Καμήλαλη

Ήταν 1η Ιουλίου του 2015, όταν η ΓΣΕΕ με ανακοίνωση της έστελνε σαφές μήνυμα υπέρ του «Ναι» στο δημοψήφισμα, προκαλώντας σφοδρές αντιδράσεις και ερωτηματικά. Με μια ματιά όμως στα 130 εκατομμύρια ευρώ που διαχειρίζεται η Συνομοσπονδία μέσω των προγραμμάτων ΕΣΠΑ την περίοδο των μνημονίων, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς το γιατί. Και δεν είναι μόνο αυτό. Η ΓΣΕΕ έχει καταλήξει να λειτουργεί ως εργοδότης, υπογράφοντας εξευτελιστικές ατομικές συμβάσεις με εργαζομένους και «νοικιάζοντας» τους στη συνέχεια στους φερόμενους ως εργοδότες τους, έναντι αμοιβής. Αυτό δεν είναι συνδικάτο. Είναι μία κανονική, κερδοφόρα επιχείρηση.

Το ThePressProject αποκαλύπτει σήμερα το σύνολο των κοινοτικών προγραμμάτων ΕΣΠΑ, που έχουν περάσει από τα χέρια της διοίκησης της ΓΣΕΕ -πολλά από τα οποία βρίσκονται ακόμα σε εξέλιξη- όπως επίσης και τον αριθμό και τα ονόματα των προγραμμάτων στα οποία αυτή συμμετέχει, μαζί με το κόστος του καθενός. Συγκεκριμένα, ο προϋπολογισμός των προγραμμάτων που συμμετέχει η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδος είναι λίγο παραπάνω από 145 εκατ. Ευρώ, ενώ το συνολικό ύψος των συμβάσεων, δηλαδή τα χρήματα που πραγματικά θα καταβληθούν, είναι ελαφρώς μικρότερο, στα 130 εκατ. Από αυτά μέχρι σήμερα έχουν πληρωθεί τα σχεδόν 90 εκατ και τα υπόλοιπα 40 αναμένονται να ολοκληρωθούν το επόμενο διάστημα, καθότι το ΕΣΠΑ 200-7-2013 έχει καθυστερήσει σημαντικά. Στο σύνολο πρόκειται για 72 προγράμματα, που θα μπορούσαν να ταξινομηθούν σε δύο κατηγορίες.