Τα πέντε βήματα διάχυσης ενδοτισμού για την ΑΟΖ

Του Ανδρέα Σταλίδη

Ιδού λοιπόν πώς διαχέεται ενδοτισμός στην ελληνική κοινωνία.

Στις πρώτες τρεις φράσεις του κ. Ροζάκη στην περιβόητη συνέντευξη στο Κρήτη TV έκανε πέντε φορές χρήση του όρου «μαξιμαλιστικές θέσεις» αναφερόμενος στην Ελλάδα. Ο Σ. Κασσιμάτης της Καθημερινής αφιέρωσε τρία άρθρα τις τελευταίες 15 ημέρες [14.6, «Το κόστος του μαξιμαλισμού», 21.6 «Το κόστος του μαξιμαλισμού 2», 5.7 «Εγκλωβισμένοι στον μαξιμαλισμό») με τον όρο αυτό στον τίτλο του άρθρου, με μέσο όρο μία αναφορά ανά παράγραφο (7 παράγραφοι, 7 αναφορές). Πρώτο βήμα λοιπόν να πειστούμε από σοβαροφανείς πένες ότι η Ελλάδα είναι ο ακραίος της υπόθεσης. 

Δεύτερο βήμα, να εμπεδώσουμε τι σημαίνει «ελληνικός μαξιμαλισμός». Δηλαδή η απαίτηση ότι το σύμπλεγμα του Καστελλορίζου δικαιούται υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ. Εγκληματική διαστροφή, διότι αυτό είναι αυτονόητο δικαίωμα που πηγάζει από το Δίκαιο της Θάλασσας και τη σχετική διεθνή σύμβαση του 1982, η οποία εφαρμόζεται από όλες τις χώρες της γης, ακόμα και από τις ελάχιστες που δεν το έχουν υπογράψει.

Η οργή της Ρεπούση και η άγνοια των «εκσυγχρονιστών»

Του Ανδρέα Σταλίδη

Οι Έλληνες εδώ και 2500 χρόνια μπορεί να έχουν αλλάξει πολιτισμικό και θρησκευτικό υπόδειγμα, αλλά έχουν διαχρονικά ένα κοινό στοιχείο, αναπόσπαστο της ταυτότητάς τους. Όταν συνέρχονται σε πολιτεία αναφέρονται στα μετα-φυσικά, αναφέρονται στα Θεία. Όποια κι αν είναι αυτά. Όταν ξεκινούν κάτι, το ξεκινούν με επίκληση σ’ αυτά. Να λοιπόν, αυτός είναι ο συνδετικός κρίκος της συνέχειας του ελληνισμού.

Δεν είναι ανάγκη, δεν είναι προϋπόθεση δηλαδή, να ακολουθεί κανείς σε όλο του τον ιδιωτικό βίο απαρέγκλιτα τις παραδόσεις και τα έθιμα αυτής της θρησκευτικότητας. Διότι εκείνη την ώρα δεν είναι το άτομο του εαυτού του, γίνεται μέρος μίας συλλογικότητας.

Όταν όμως το άτομο συνέρχεται με άλλα άτομα σε «πόλιν», είτε στην Εκκλησία του Δήμου, είτε σε πολεμική εκστρατεία, είτε σε συμπόσιο, είτε σε Μυστήριο της Εκκλησίας, είτε πριν τον Αγώνα αντίστασης κατά του κατακτητή ή Επανάστασης, είτε όταν γράφει Σύνταγμα νέου κράτους, είτε όταν μπαίνει νέο έτος, ημερολογιακό ή – ναι! – σχολικό, επικαλείται τα Θεία.

«Απορίες για το Προσύμφωνο των Πρεσπών. Η Συμφωνία φύλλο και φτερό.»

Του Ανδρέα Σταλίδη

Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 25 Ιουλίου 2018

Εξαιρετικό ήταν το ιστορικό υπόβαθρο της παρούσας φάσης του Μακεδονικού ζητήματος, όπως εκτέθηκε στο πρώτο μισό της μίας εκ των τεσσάρων συνεδριών που διοργάνωσε το Υπουργείο Εξωτερικών την περασμένη Πέμπτη 19 Ιουλίου. Από κει και πέρα, οι τοποθετήσεις ήταν όλες στο ίδιο μήκος κύματος, κάτι όχι αναμενόμενο δεδομένου ότι οργανώθηκε ως «επιστημονικό», άρα δεκτικό θεωρητικά στην αντίθετη άποψη. Η ημερίδα ξεκίνησε με την ανάγνωση χαιρετισμού του καθηγητή νομικής κ. Χρήστου Ροζάκη, ο οποίος φερόταν από δημοσιεύματα να συμμετέχει και στην συγγραφή του Προσυμφώνου των Πρεσπών. Στην πρώτη φράση επανέλαβε το επιχείρημα καραμέλα των «140 κρατών», στη δεύτερη το επιχείρημα ότι το πΓΔΜ περιέχει τον όρο «Μακεδονία» αγνοώντας ότι είναι πρώην και προσωρινό όνομα, και χρησιμοποίησε δύο φορές τον όρο «Βόρεια Μακεδονία» αναφερόμενο στην πΓΔΜ, παρότι είναι ακόμα ανυπόστατος μέχρι την κύρωση της Συμφωνίας.

Οι διμερείς αναγνωρίσεις, και 200 να γίνουν, ουδεμία ισχύ δεν έχουν μπροστά στις αναγνωρίσεις διεθνών οργανισμών, στους οποίους υπάρχει ομοφωνία: πΓΔΜ για όλους ανεξαιρέτως. Έψαξα όμως να ελέγξω την πληροφορία. Ανακάλυψα ότι παρά τα όσα επαναλαμβάνει ο πρωθυπουργός, ο υπουργός εξωτερικών και όλοι οι συμφωνούντες και οι διαφωνούντες, οι χώρες δεν είναι 140, αλλά 106! Υπάρχει και μία ακόμη, το Κόσοβο, που είναι το 107ο. Όμως ο Κόσοβο δεν είναι καν μέλος του ΟΗΕ παρόλο που 111 χώρες το αναγνωρίζουν. Τα Σκόπια διαφημίζουν τις 106 χώρες κι εμείς υπερθεματίζουμε σαν ανόητοι με 140.