Των Δημήτρη Σαραφιανού, Δημήτρη Μητρόπουλου, Σταύρου Μαυρουδέα*
Η χώρα διανύει την έκτη χρονιά κρίσης με δραματικές επιπτώσεις σε όλες τις πτυχές τηςκοινωνικής ζωής και, παρά τα κυβερνητικά φληναφήματα, δεν διαφαίνεται προοπτική εξόδου. Η μνημονιακή στρατηγική, που επέβαλε στη χώρα η ελληνική αστική τάξη κατ’ εντολή της ΕΕ, συνεχίζει να παραπαίει καθώς ούτε καν το πρόβλημα του χρέους δεν μπορεί να επιλύσει και ταυτόχρονα οι όποιες «επιτυχίες» της είναι τεχνητές και με τεράστιο κοινωνικό κόστος: «ευημερούν» λίγο κάποιοι αριθμοί με κόστος την αυξανόμενη δυστυχία της μεγάλης εργαζόμενης κοινωνικής πλειονότητας.
Και όμως η Μνημονιακή στρατηγική παρουσιάζεται σαν μονόδρομος ενώ, παρά τους μεγάλους κοινωνικούς αγώνες της προηγούμενης περιόδου, όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς αδυνατούν να προβάλλουν μία πειστική εναλλακτική πρόταση. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχεται την καταστροφική ευρωπαϊκή «Μεγάλη Ιδέα» του συστήματος και ευελπιστεί σε κάποια συναινετική τροποποίηση των πιο βάρβαρων πλευρών της. Το ΚΚΕ ακολουθεί μία σεκταριστική πολιτική που υπονομεύει τους μαζικούς αγώνες και ανάγει τα πάντα σε μία χιλιαστική καρικατούρα σοσιαλισμού. Η εκτός των τειχών αριστερά, κατατρυχόμενη από ιδεοληπτικές διαιρέσεις, δεν κατορθώνει να συγκροτήσει το αναγκαίο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο που θα ενοποιεί τις αντιστάσεις στη βάση ενός ρεαλιστικού προγράμματος διεξόδου από την κρίση. Αυτή η έλλειψη μίας πειστικής αριστερής εναλλακτικής πρότασης βαραίνει δραματικά στις συνειδήσεις των εργαζομένων και οδηγεί στη σημερινή κινηματική άπνοια.
