Τα αιολικά βάζουν πλώρη για Ιο, Αμοργό, Ανάφη και Γυάρο

Του Τάσου Σαραντή

Φαραωνικές ανεμογεννήτριες στήνονται στην άγονη γραμμή του Αιγαίου, δίχως να το γνωρίζουν οι τοπικές κοινωνίες και, κυρίως, χωρίς να έχουν καν ερωτηθεί.

Σε κάποια νησιά η απόπειρα εγκατάστασης βιομηχανικών αιολικών έχει γίνει γνωστή εξαιτίας των αντιδράσεων των κατοίκων τους. Σε άλλα, οι χορηγήσεις αδειών για φαραωνικά αιολικά πάρκα έχουν δοθεί χωρίς να έχουν γνώση γι’ αυτό οι τοπικές κοινωνίες και πόσο μάλλον χωρίς να έχουν ρωτηθεί. Αν μάλιστα πρόκειται για κάποιο ακατοίκητο νησί, η καταστροφή του στο όνομα της «πράσινης ενέργειας» θεωρείται ακόμη πιο εύκολη υπόθεση.

Ως λιγότερο γνωστή θα μπορούσε να θεωρηθεί η περίπτωση τεσσάρων νησιών σε Κυκλάδες και Δωδεκάνησα που, αν και τουριστικοί προορισμοί, έχουν παραδοθεί ολοκληρωτικά στην κρατική γαλλική εταιρεία ηλεκτρισμού ΕDF, όπως προκύπτει από σχετική άδεια που έχει εκδοθεί από το 2011 από τη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας.

Σύρου Δωρόθεος: ''Ευχαριστώ το Θεό, που με αξίωσε να έλθω εδώ''

Ο Σεβασμιώτατος κ. Δωρόθεος Β’ μετέβη σήμερα το μεσημέρι με σκάφος στη νήσο Γυάρο και, ύστερα από πεζοπορία μιας ώρας, υπό τον καυτό ήλιο, έφθασε από το μικρό προβλήτα στο Κοιμητήριο του νησιού, όπου οι εγκαταλελειμμένοι από το χρόνο και τους ανθρώπους τάφοι μαρτυρούν τα ονόματα όσων εκτοπισμένων ενταφιάσθηκαν εκεί.

Αμέσως μετά την άφιξή του, ο Σεβασμιώτατος κ. Δωρόθεος Β’ τέλεσε Τρισάγιο επί των τάφων, τους έρανε με άνθη και ανέγνωσε όσα ονόματα κεκοιμημένων διακρίνονται ακόμη πάνω στους σιδερένιους σταυρούς, με χρονολογίες 1949,1950,1954...

Στη συνέχεια, προέβη στην εξής δήλωση:

«Ευχαριστώ το Θεό, που με αξίωσε να έλθω εδώ, στη νήσο Γυάρο, η οποία ιδιοκτησιακά ανήκει στο Δήμο Σύρου-Ερμούπολης και ως εκ τούτου περιλαμβάνεται στην ποιμαντική δικαιοδοσία και ευθύνη της Ιεράς μας Μητροπόλεως, προκειμένου να τελέσω επιμνημόσυνη δέηση στο μικρό αυτό και εγκαταλελειμμένο από τους ανθρώπους κοιμητήριο, το οποίο, μαζί με τα κτίρια του νησιού αποτελεί μέρος της εθνικής και πολιτιστικής μας κληρονομιάς.

Γιούρα: Κρανίου Τόπος

Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε στις 7 Αυγούστου 1969 από τον Ευτύχη Μπιτσάκη, ο οποίος είχε την καλοσύνη να το στείλει για δημοσίευση στον Δρόμο «επ’ ευκαιρία» της μαύρης επετείου του αμερικανοκίνητου πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου. Ο ίδιος το προλογίζει ως εξής: «Η Γιούρα (ή τα Γιούρα) εγκαινιάστηκε ως στρατόπεδο πολιτικών κρατουμένων τον Ιούλιο του 1947. Σε περίοδο της “δόξας” της φιλοξενούσε μέχρι δέκα χιλιάδες κρατούμενους. Επί χούντας, έγινε τόπος κρατουμένων για Ελληνίδες αγωνίστριες.»

«Τα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον από τούτο το αλωνάκι» (Σολωμός)

Του Ευτύχη Μπιτσάκη

Η Γιούρα έγινε πάλι επίκαιρη. Εκεί ρίχτηκαν οι πρώτοι όμηροι της Χούντας. Εκεί, μακριά από κάθε άνθρωπο, ζουν σήμερα οι Ελληνίδες κρατούμενες. Έζησα σ’ αυτό το νησί πρώτη φορά το 1948-49 και ήμουν απ’ αυτούς που «εγκαινίασαν» τις φυλακές το 1955.

Η Γιούρα δύσκολα μπορεί να ειπωθεί νησί. Είναι ένας ξερόβραχος, κορυφή κάποιου βουνού καταποντισμένου σε μακρινές γεωλογικές εποχές. Έχει συνολική έκταση 23 τετραγωνικά χιλιόμετρα και μέση κλίση 45ο. Ο βράχος αυτός δεν έχει όρμους υπήνεμους, δεν έχει γη καλλιεργήσιμη, δεν έχει πηγές. Ολοχρονίς δέρνεται από τους ανέμους που οργώνουν το Αιγαίο. Το χειμώνα το χιόνι κατεβαίνει ως τη θάλασσα και η υγρασία ποτίζει τα πάντα. Το καλοκαίρι τον ψήνει ο ήλιος και τον σαρώνουν οι άνεμοι και η σκόνη.

Στη Γιούρα δεν υπάρχει σχεδόν ζωή. Την άνοιξη φυτρώνει λίγο χόρτο που ξεραίνεται με τις πρώτες ζέστες του Μάη. Τα μόνα δέντρα του νησιού είναι 5-6 συκιές, μια ελιά και δυο ροδιές. Ζώα δεν έχει. Έχει όμως σκορπιούς και φίδια. Το μόνο νερό του νησιού είναι δυο τρεις μικρές πηγές που στερεύουν το φθινόπωρο.