Είχα την τύχη να παρακολουθήσω μία δίωρη εκπομπή, που κάθε τόσο οργανώνεται στο βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ, με πρωταγωνιστές δύο γνωστούς Ελλαδίτες διανοούμενους. Η εκπομπή αυτή ονομάζεται «Συνάντηση Κορυφής» με οικοδεσπότη τον Γιώργο Καραμπελιά, εκδότη του περιοδικού Άρδην, και κάθε μήνα, νομίζω, έναν διαπρεπή καλεσμένο. Η συγκεκριμένη εκπομπή που παρακολούθησα έλαβε χώρα λίγες ώρες μετά την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ ως νέα κυβέρνηση της μητέρας πατρίδας μας. Kαλεσμένος της εκπομπής ήταν ο Νίκος Κοτζιάς, ο οποίος, ως γνωστόν, είναι πια ο υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Τσίπρα. Ο κύριος Κοτζιάς, που θα μπορούσε να επικαλεστεί εκατό λόγους για να αναβληθεί η συγκεκριμένη συνάντηση χωρίς να τον ψέξει κανείς, όχι μόνο δεν το έκανε, αλλά και ήταν πολύ ανοιχτός και ειλικρινής, συμβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο σε μία άκρως ενδιαφέρουσα εκπομπή.
Είναι η πρώτη φορά που έκατσα δύο ώρες για να παρακολουθήσω μία τέτοιου είδους εκπομπή χωρίς να θέλω να κόψω τις φλέβες μου, και αυτό επειδή και οι δύο συνομιλητές είχαν ουσιαστικά πράγματα να πουν, χωρίς να παρεμβαίνει ο χρόνος της τηλεόρασης και τα παράθυρα με τις διαφημίσεις και τον σκόπιμο κατακερματισμό του χρόνου, ώστε ο τηλεθεατής να μην κατανοεί τίποτα. Επειδή ακριβώς τα είπαν έτσι, εμείς οι τηλεθεατές εμπεδώναμε τη θέση του κάθε ομιλητή και κατανοούσαμε τα λεγόμενά τους, απολαμβάνοντας κιόλας το όλο στήσιμο της συνάντησης που όντως ήταν κορυφαία. (Όλη η εκπομπή εδώ: http://blogvirona.blogspot.gr/2015/01/video_28.html )
Άλλη μια καινοτομία, ευχάριστη κιόλας, είναι ότι σκοπίμως δεν άφησαν χρόνο για πολλές ερωτήσεις, μόνο δυο τρία λεπτά ευτυχώς, όπου πάλι συνήθως όλοι οι καταπιεσμένοι διανοούμενοι-τηλεθεατές θέλουν να θίξουν το κοντό και το μακρύ τους, χωρίς να προσφέρουν απολύτως τίποτα στην παραπέρα κατανόηση του ζητήματος που εξετάζεται. Πόσες και πόσες φορές πάμε σε μία διάλεξη να ακούσουμε κάποιον να καταθέτει τις γνώσεις του γύρω από ένα θέμα και αντ’ αυτού ακούμε διάφορους άσχετους, που θέλουν να κάνουν επίδειξη των δικών τους γνώσεων και ας είναι για κάποιο άλλο θέμα; Πόσες φορές επίσης παρακολουθούμε ή ακούμε μία διάλεξη και, αντί να ακούμε τον ομιλητή, ακούμε τις εξυπνάδες του δημοσιογράφου που τον ανακρίνει;
Εύγε, λοιπόν, και στους δύο συντελεστές αυτής της «συνάντησης κορυφής». Μας κράτησαν συντροφιά για δύο ώρες χωρίς να κοιμηθούμε, χωρίς εξυπνάδες και τερτίπια, προβάλλοντας τις θέσεις τους με τρόπο κατανοητό, ώστε κανείς να μην έχει δικαιολογία ότι δεν κατανόησε τα λεγόμενά τους. Άσε που μέσα σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα κατάφεραν να μας ταξιδέψουν σε πολλές πτυχές των σύγχρονων προβλημάτων που αντιμετωπίζει η πατρίδα μας.
Είναι επίσης ευχάριστο που και οι δύο, και ειδικά ο Νίκος Κοτζιάς, που είναι πια υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος, αναφέρθηκαν και στην Κύπρο και στο Κυπριακό, πράγμα που δεν έγινε από κανέναν στη Βουλή των Ελλήνων κατά τις συζητήσεις περί των προγραμματικών δηλώσεων της νέας κυβέρνησης. Λέω ειδικά για τον Νίκο Κοτζιά, διότι είναι γνωστό σε όλους ότι ο Γιώργος Καραμπελιάς ασχολείται με την Κύπρο εδώ και πάνω από 40 χρόνια.
Όσο άσχημα και αν ένιωσα που η Βουλή των Ελλήνων μάς αγνόησε, άλλο τόσο ένιωσα που ο Νίκος Κοτζιάς και ο Γιώργος Καραμπελιάς μάς είδαν με λάθος τρόπο. Ο Γιώργος «χρηστικά» και ο Νίκος Κοτζιάς «φιλανθρωπικά». Ο Γιώργος Καραμπελιάς κατηγόρησε την Ελλάδα που δεν βλέπει τη στρατηγική και γεωπολιτική σημασία της Κύπρου και ο Νίκος Κοτζιάς καταφέρθηκε εναντίον όσων στέκονται αλληλέγγυοι στους Παλαιστινίους και άλλους αγωνιζόμενους λαούς και όχι στους Κύπριους. Ελπίζω όλα αυτά να έγιναν λόγω χρόνου και όχι διότι είναι πια οι επίσημες θέσεις αυτών των δύο ανθρώπων που τόσα έχουν προσφέρει για την Κύπρο και ειδικά ο Γιώργος Καραμπελιάς που γνωρίζω πολύ καλύτερα.
Δεν θέλω να επικαλεσθώ το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι μία από τις εγγυήτριες δυνάμεις, ουδόλως με ενδιαφέρει αυτό, ούτε θα επικαλεσθώ το ότι η τραγωδία του νησιού, εν πολλοίς, οφείλεται και στην επίσημη Ελλάδα. Επικαλούμαι, όμως, και γι’ αυτό θλίβομαι όλο και περισσότερο με τα αδέλφια μου τους Ελλαδίτες και τους Κύπριους, το γεγονός ότι είμεθα Έλληνες σε «τούτα εδώ τα μάρμαρα». Είμαστε ένα έθνος, ένας λαός και μάλιστα αμφότερα τμήματα υπό την κατοχή των Τούρκων. Αν αυτό δεν γίνει κατανοητό και στα δύο τμήματα του έθνους, που λόγω δικών μας σφαλμάτων κυρίως δεν ανήκουμε όλοι σε ένα σύνολο, τότε όχι μόνο η Βουλή των Ελλήνων και η Βουλή των Κυπρίων, αλλά και όλος ο ελληνικός λαός θα υποτάσσεται στους ισχυρότερους γείτονές μας και γενικά στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Νοσταλγώ τους καιρούς που το Κυπριακό ήταν η αφορμή τρικούβερτων καυγάδων και στη Βουλή μα και στα ταξί και στα γιαπιά. Τώρα τελείωσαν όλα αυτά. Δεν υπάρχουν πια γιαπιά και οικοδόμοι, παρά μόνο γιάπηδες, και οικονομολόγοι. Νοσταλγώ τα χρόνια τα παλιά που ο βαθμός προδοσίας καθοριζόταν από το πόσο υποστήριζε το ένα ή το άλλο κόμμα τον αγώνα της Κύπρου είτε για Ένωση είτε για Ελευθερία. Όχι για τίποτε άλλο, αλλά διότι νιώθαμε ότι δεν είμαστε χρυσοπράσινοι Φοίνικες ριγμένοι στο πέλαγο.
Πριν μια εικοσαετία, εκλιπαρούσαμε τα αδέλφια μας στην Ελλάδα να μας δουν κι εμάς σαν μια μειονότητα, μια περιθωριακή κοινωνική ή σεξουαλική μειοψηφία, και να σκίσουν τα ιμάτια τους, όπως καλή ώρα τώρα για τους ομοφυλόφιλους στην Μόσχα, έτσι για να νιώσουμε ότι κάτι νιώθουν τα αδέλφια μας για εμάς. Τώρα αυτό ακούγεται σαν κακόγουστο αστείο. Η Ελλάδα δεν είναι Ελλάδα πια. Όμως αισιοδοξούμε, είμαστε σίγουροι πως όσο μένει μια μαγιά, αυτό το έθνος θα βρει τα πόδια του και δεν εννοώ οικονομικά. Να και ένα αισιόδοξο μήνυμα και ένας σοβαρός λόγος γιατί πρέπει να αισιοδοξούμε. Ρώτησα 40 δεξιούς όλων των ηλικιών –και δεν εννοώ κάφρους– εάν θα έδιναν τη ζωή τους για την Ελλάδα του Τσίπρα. 39 απάντησαν αμέσως ΝΑΙ και ο ένας το ίδιο, μετά από λίγη σκέψη. Τζι ας γινεί το γαίμαν μας αυλάτζιιν.
Ανάρτηση από: https://vasosftohopoullos.wordpress.com
