Τα κόμματα-φυλές νέμονται την εξουσία - Ανύπαρκτη η διάκριση εξουσιών

Του Σταύρου Λυγερού

Η ανάγκη των πολιτικών αρχηγών να διεγείρουν τον κομματικό πατριωτισμό για να ενισχύουν τη συσπείρωση και τη μαχητικότητα της παράταξής τους είναι κατανοητή. Το ίδιο και η προσπάθειά τους να αλιεύσουν ψήφους. Τα είδαμε και τα δύο την περίοδο πριν τις ευρωεκλογές και πριν τις εθνικές εκλογές. Θα ήταν αφέλεια, λοιπόν, να περιμένει κανείς από τα κόμματα και τους αρχηγούς τους να κάνουν επίδειξη αντικειμενικότητας με ακριβοδίκαιες κρίσεις. Ο ρόλος τους είναι διαφορετικός. Όλα, όμως, έχουν ένα όριο, το οποίο, όπως μας αποδεικνύουν συνεχώς τα γεγονότα, έχει προ πολλού καταλυθεί.

Η για μεγάλο χρονικό διάστημα αποδοχή εκ μέρους της κοινωνίας του ξύλινου κομματικού λόγου δεν οφειλόταν μόνο σε πολιτικό πρωτογονισμό. Συνδεόταν και με τον υψηλό βαθμό κομματικοποίησης των θεσμών. Μετά την πτώση της δικτατορίας το 1974, τα κόμματα άσκησαν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση και στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος, αλλά και έναν υπερβάλλοντα και ασφυκτικό έλεγχο σε όλο σχεδόν το πλέγμα της δημόσιας ζωής.

Τα κόμματα σύντομα εκφυλίστηκαν σε μηχανισμούς διαμεσολάβησης, διαχείρισης και νομής της εξουσίας σε όλα της τα επίπεδα. Ο εκφυλισμός αυτός σταδιακά οδήγησε σε ατροφία την παραγωγή πολιτικής, η οποία είναι η βασική αποστολή τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι από τα κόμματα απουσιάζουν οι ιδεολογικοπολιτικές απόψεις. Απόψεις κυκλοφορούν, και μάλιστα τα κόμματα ήταν και παραμένουν σε σημαντικό βαθμό ανομοιογενή σ’ αυτό το επίπεδο.

Και τώρα σιωπή ζούδια...

Τη βλέπω γύρω μου αυτήν την ηλιθιότητα

Του Φερνάντο Πεσσόα

"... Τη βλέπω γύρω μου αυτήν την ηλιθιότητα.

Στην κλειδωμένη ματιά του νέου ανθρώπου που στα είκοσι νομίζει πως βρήκε όλες τις απαντήσεις και δεν καταδέχεται να θέσει ερωτήματα.

Στην αλαζονεία του «επιτυχημένου» μεσήλικα που, αυτάρεσκα κλειδωμένος στο κουτί της γνώσης του, απορρίπτει μετά βδελυγμίας – καλά οχυρωμένης πίσω από ένα προσωπείο συναίνεσης και μετριοπάθειας – οτιδήποτε δε χωράει στα κουτάκια της μικρονοϊκής σκέψης του.

Μονάχα τα παιδιά στέκουν αλώβητα από αυτήν. Η ευφυΐα τους είναι στ’ αλήθεια μαγική, γιατί οι αλυσίδες της σκέψης δεν έχουν προλάβει ακόμη να τη μολέψουν".  

Ο Μίκης Θεοδωράκης, η ΑΟΖ και το μοίρασμα με την Τουρκία

Του Θεόδωρου Καρυώτη 

Το σκέφτηκα πάρα πολύ πριν αποφασίσω να σχολιάσω τις θέσεις του Μίκη Θεοδωράκη σχετικά με τα νησιά, την ΑΟΖ και τους υδρογονάνθρακες, όπως τις εξέφρασε με πρόσφατη δημοσίευση του.

Τον είχα επισκεφτεί, πριν μερικά χρόνια, σε ένα ταξίδι μου από την Ουάσιγκτον στην Αθήνα και ένοιωσα ιδιαίτερη συγκίνηση για την κατανόηση και αγάπη που έδειξε για την ΑΟΖ. Αλλά σήμερα αισθάνομαι την ανάγκη να παρέμβω ξεκινώντας με μια σύντομη αναδρομή στο Δίκαιο της Θάλασσας.

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Η γαλάζια θάλασσα αυτού του χάρτη είναι η θάλασσα που ανήκει στην Τουρκία με βάση την Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS 1982).
H Τουρκία στην θάλασσα που της ανήκει δεν έχει ανακαλύψει υδρογονάνθρακες και για αυτό απαιτεί από την Ελλάδα και την Κύπρο να μοιραστούν τον πλούτο τους μαζί της! Σήμερα 138 κράτη έχουν ανακηρύξει ΑΟΖ, αλλά κανένα από αυτά τα κράτη δεν ζητούν να μοιραστούν την ΑΟΖ γειτονικών κρατών.

Το εθνικό ζήτημα στην Κύπρο και η Ελληνική αριστερά

Του Σωτήρη Βλάχου

Την στιγμή που οι μόνες οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις στην Κύπρο που έμειναν να στηρίζουν την λύση της Δικοινοτικής Διζωνικής Ομοσπονδίας, είναι η ελληνοκυπριακή και τουρκοκυπριακή αριστερά, αυτή η μορφή λύσης εξακολουθεί να είναι ανάθεμα για μεγάλο μέρος της ελληνικής αριστεράς. 

Το ΚΚΕ καταλήγει στην απόρριψη της μέσα από μια ανάλυση που βασίζεται σε ανακρίβειες και που, παρόλη την επίκληση του διεθνισμού και της ταξικής προσέγγισης, δεν καταφέρνει να μην είναι εθνικιστική. 

Σε πρόσφατο κείμενο του αναφέρεται ότι: 

«από τη δεκαετία του '60, μεθοδικά, σχεδιασμένα, η τουρκική αστική τάξη προσπάθησε να δημιουργήσει τετελεσμένα για τη δημιουργία δύο κρατών, αξιοποιώντας τα προβλήματα των συμφωνιών Ζυρίχης - Λονδίνου, τη θέση για ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, τη δράση εθνικιστικών δυνάμεων, και από τις δύο πλευρές, και πολύ περισσότερο το πραξικόπημα που οργανώθηκε στην Κύπρο με ευθύνη της χούντας…» 

Από την στιγμή που το ΚΚΕ αναφέρεται στα σχέδια της τουρκικής αστικής τάξης, θα ήταν συνεπές με την κομμουνιστική διεθνιστική ιδεολογία, να αναφερόταν και στα σχέδια της ελληνικής αλλά και της ελληνοκυπριακής αστικής τάξης. 

Η ανάπτυξη ως κοσμική θρησκεία, η κοινωνική πίτα και οι "λύκοι"

Του Κώστα Μελά

Η έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης στη σοσιαλδημοκρατική αντίληψη ήταν πάντα δεμένη με την αντίστοιχη έννοια της ευημερίας, ως μεγέθους μετρήσιμου και συνεπώς ποσοτικού. Η άποψη που επικρατεί στο συλλογικό φαντασιακό των σύγχρονων κοινωνιών της ευημερίας προϋποθέτει την ανάδειξη της οικονομικής ανάπτυξης, η οποία όμως έχει θεμελιώδη πολιτική σημασία.

Είναι γνωστό πως η οικονομική ανάπτυξη αποτελεί το καθολικό ιδεολόγημα της σύγχρονης Δυτικής Κοινωνίας που ενεργοποιεί τη συλλογική βούληση και επιτρέπει την ύπαρξη των προτεραιοτήτων της αναδιανεμητικής δικαιοσύνης, από τη μεριά των κοινωνικών ομάδων που τη συγκροτούν. Υπό μια έννοια η οικονομική ανάπτυξη είχε (και έχει) καταστεί η κοσμική θρησκεία των ανεπτυγμένων βιομηχανικών κοινωνιών: η πηγή της ατομικής κινητοποίησης, η βάση της πολιτικής σταθερότητας, το πεδίο για την επιστράτευση της κοινωνίας προς έναν κοινό σκοπό.

Όπως σημειώνει ο D. Bell η οικονομική ανάπτυξη, υπό μία έννοια, προσφέροντας την υπόσχεση της αφθονίας στους πολίτες, έγινε το «ηθικό αντίβαρο» του πολέμου. Ο προγενέστερος πλούτος είχε αποκτηθεί με διαρπαγή, προσάρτηση, απαλλοτρίωση. Τώρα οι κοινωνίες επιστρατεύονται για μια συντονισμένη εσωτερική προσπάθεια και όχι για πόλεμο εναντίον ενός γειτονικού κράτους. Αυτό επιτυγχάνεται πρωτίστως μέσω της εμπειρικής εικόνας που παρουσιάζουν οι δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες την περίοδο 1945-1975.

Η αποτυχία του καπιταλισμού

Του Τζορτζ Μόνμπιοτ *

Επιμέλεια: Θανάσης Γιαλκέτσης

Για μεγάλο μέρος της ενήλικης ζωής μου καταφερόμουν εναντίον του «επιχειρηματικού καπιταλισμού», του «καταναλωτικού καπιταλισμού» και του «πελατειακού καπιταλισμού». Χρειάστηκε πολύς χρόνος για να αντιληφθώ ότι το πρόβλημα δεν είναι το επίθετο, αλλά το ουσιαστικό. Ενώ ορισμένα πρόσωπα απέρριψαν γρήγορα και με χαρά τον καπιταλισμό, εγώ το έκανα αργά και με επιφυλάξεις.

Μέρος της αιτίας ήταν το ότι δεν έβλεπα μια σαφή εναλλακτική λύση. Διαφορετικά από ορισμένους αντικαπιταλιστές, εγώ ποτέ δεν ενθουσιάστηκα με τον κρατικό κομμουνισμό. Ενιωθα αμήχανα και με το «θρησκευτικό status» του καπιταλισμού. Το να πει κανείς ότι «ο καπιταλισμός αποτυγχάνει» στον 21ο αιώνα είναι σαν να έλεγε «ο Θεός πέθανε» στον 19ο αιώνα· είναι η μεγαλύτερη βλασφημία. Προϋποθέτει ένα βαθμό πεποίθησης που δεν διέθετα. Δεδομένου όμως του ότι μεγάλωσα, κατέληξα να αναγνωρίσω δύο πράγματα.

Πρώτον, ότι είναι το σύστημα μάλλον, παρά μια ιδιαίτερη εκδοχή του, αυτό που μας ωθεί αναπόδραστα προς την καταστροφή. Δεύτερον, ότι δεν χρησιμεύει να επινοήσουμε μιαν οριστική εναλλακτική λύση, για να πούμε ότι ο καπιταλισμός αποτυγχάνει. Είναι μια διαπίστωση που στέκει από μόνη της. Απαιτεί όμως και μιαν άλλη, και διαφορετική προσπάθεια για να αναπτύξουμε ένα νέο σύστημα.

Τα ''ορφανά'' κίτρινα γιλέκα και η εκτός τόπου και χρόνου Αριστερά

Του Ν. Ζ.

Κλείνουν πάνω από δέκα μήνες που το ηρωϊκό, επίμονο και μαχητικό κίνημα των “Κίτρινων Γιλέκων“, συνεχίζει απτόητο τις βδομαδιάτικες, μαζικές κινητοποιήσεις του στο Παρίσι και τις γαλλικές πόλεις.

Πολύ σπάνια, μάλλον ποτέ, ένα κίνημα έχει να επιδείξει μία τέτοια συνέχεια, διάρκεια, αντοχή και σφρίγος. Κι’ αυτά παρά την ωμή καταστολή, την άγρια αστυνομική βία, τα χημικά και την τρομοκρατίαπου αυτό το κίνημα υπέστη και υφίσταται και κυρίως παρά τους δεκάδες νεκρούς, σακάτηδες και τραυματίες, από τις αστυνομικές επιχειρήσεις και τα “ατυχήματα” αλλά και τις χιλιάδες καταδίκες, φυλακίσεις, συλλήψεις αγωνιστών του.

Το πρωτότυπο αυτό κίνημα, των “αόρατων“, φτωχών και καταφρονεμένων πολιτών, όλων εκείνων που περνάνε δίπλα μας απαρατήρητοι και ζουν αγνοημένοι στις σύγχρονες τερατουπόλεις, έχει στην προμετωπίδα του όλα εκείνα τα αιτήματα που πνίγουν τα κατώτερα στρώματα, στις απέραντες υποβαθμισμένες λαϊκές συνοικίες της μιζέριας, της ανασφάλειας και της εξαθλίωσης, όπου η ζωή κάθε μήνα τελειώνει συνήθως, την πρώτη ή τη δεύτερη εβδομάδα, που τελειώνουν και τα κρατικά επιδόματα και ύστερα αρχίζει η χορηγία από τις συντάξεις των γερόντων και οι δουλειές του ποδαριού. Το κίνημα αυτό, λοιπόν, διεκδικεί δουλειές και όχι ανεργία, διεκδικεί αξιοπρεπή κατώτατο μισθό και ασφάλιση, διεκδικεί ανθρώπινη περίθαλψη και δωρεάν παιδεία για την νεολαία, διεκδικεί ένα ανθρώπινο περιβάλλον και υποδομές στις γειτονιά του, διεκδικεί βιώσιμες συντάξεις και στέγη για όλους, παλεύει ενάντια στον αυταρχισμό και την αστυνομοκρατία, ενάντια στη γενικευμένη διαφθορά και την πολιτική απάτη, ενάντια στις αβυσσαλέες κοινωνικές ανισότητες και διεκδικεί πραγματικές ελευθερίες και πραγματική, όχι χειραγωγημένη και κατευθυνόμενη, δημοκρατία, ενώ καταγγέλει τον ολοκληρωτισμό των Βρυξελλών και ζητά την έξοδο από το ευρώ και την Ε.Ε.

"Ενέργεια" για ηλίθιους...

Πολιτική ορθότητα

Ανάρτηση από: http://geromorias.blogspot.com

Οι ενθουσιασμένοι από τη συνάντηση Αναστασιάδη-Ακιντζί χρειάζονται ψυχολόγο

Του Μιχάλη Ιγνατίου

Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο υποδέχθηκαν συγκεκριμένοι παράγοντες της Κύπρου και συνάδελφοι δημοσιογράφοι, την είδηση της συνάντησης του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας με τον κατοχικό ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί. 

• Ακόμα και «ψαγμένοι» συνάδελφοι παρασύρθηκαν από τον ενθουσιασμό τους. Και στην αντιπέρα όχθη, όπου συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου, είδαμε υπερβολικές αντιδράσεις, διότι οι άνθρωποι βλέπουν αυτούς τους πανηγυρικούς τόνους και δικαιολογημένα «τα παίρνουν στο κρανίο». 

Ήταν και μερικοί που δεν μπορούσαν να κρύψουν την «τουρκολαγνεία» τους. Είναι φοβερό αυτό που συμβαίνει. Χαίρονται επειδή -όπως ισχυρίζονται- τους δικαιώνει η τουρκική προκλητικότητα. Σου λένε την είχανε προβλέψει. Μα είναι τόσο ανόητοι που δεν αντιλαμβάνονται ότι οι Τούρκοι είναι οι πιο προβλέψιμοι άνθρωποι. Άλλωστε, την ανακοίνωσαν την «τρίτη εισβολή», όπως τη χαρακτήρισε ο κ. Νίκος Αναστασιάδης, ο οποίος, όμως, πήγε τρέχοντας να συναντήσει τον κατοχικό ηγέτη, χωρίς να απαιτήσει προηγουμένως έστω μερική υποχώρηση των τουρκικών πολεμικών πλοίων, έτσι για τα …μάτια. Με λίγα λόγια, δέχθηκε τον εκβιασμό. 
Προσωπικά επέλεξα να μείνω στα γεγονότα και να τονίσω τους φόβους διπλωματών και πολιτικών, ότι η παγίδα που έχουν στήσει στον Πρόεδρο της Κύπρου οι Βρετανοί, τα ντόπια τσιράκια τους και ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, θα τον οδηγήσει στο πλήρες αδιέξοδο. Βασικά στοχεύουν να τον αναγκάσουν να επιλέξει μία εκ των δύο πολύ κακών λύσεων: 

• Τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, που «κατασκευάστηκε» από τον Χένρι Κίσιγκερ για να εξυπηρετήσει μόνο την Τουρκία, και 
• Τη διχοτόμηση ή τα δύο κράτη. 
• Και οι δύο λύσεις είναι καταστροφικές και δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα των Ελλήνων της Κύπρου. 

Η διζωνική, 45 χρόνια μετά την εισβολή, είναι περισσότερο κακή λύση από τότε. Οι Τούρκοι, όπως τη «νόθευσαν», την μετέτρεψαν σε κίνδυνο-θάνατο για το ελληνικό στοιχείο.

Οι Ελληνοκύπριοι τον φραπέ τους, η Τουρκία τις γεωτρήσεις της

Του Κώστα Βενιζέλου

Η Άγκυρα έμαθε πολύ καλά την προβλέψιμη τακτική της ελληνικής πλευράς, ενώ η Λευκωσία επιμένει σε μια αδιέξοδη πορεία διευκολύνοντας την εδραίωση των κατοχικών τετελεσμένων. Η κατοχική δύναμη, αξιοποιώντας το παιχνίδι ισχύος, δεν αποδέχθηκε οτιδήποτε λιγότερο που θα επηρέαζε τον μεγάλο στόχο που είναι ο πλήρης έλεγχος της Κύπρου. Δεν έκανε βήμα πίσω όλα αυτά τα χρόνια παρακολουθώντας την ελληνική πλευρά να υιοθετεί μια τακτική, στη βάση της οποίας βαθμηδόν οδηγεί στην ικανοποίηση των τουρκικών επιδιώξεων. 

Αυτό αποδεικνύεται στην πράξη: Ένα θέμα εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής αντιμετωπίστηκε ως ένα ζήτημα διαμοιρασμού της εξουσίας, ένα συνταγματικό θέμα. Και σε αυτή τη λογική, στην οποία εντάσσεται και η μέθοδος της εξημέρωσης του θηρίου, η ελληνική πλευρά πρόσφερε απλόχερα στην τουρκική πλευρά. Μέχρι που εκείνες οι υποχωρήσεις έφθασαν στο ρατσιστικό σχέδιο Ανάν, το οποίο απορρίφθηκε συντριπτικά από τους πολίτες.

Ούτε και τότε υπήρξε αλλαγή πλεύσης. Η τακτική συνεχίσθηκε με νέες παραχωρήσεις, νέες… εκποιήσεις δικαιωμάτων στην άλλη πλευρά. Μέχρι το Κραν Μοντανά που κατέρρευσαν όλα. Κι όταν κατέρρευσαν, έγινε αντιληπτό πως και να υπήρχε συμφωνία, κράτος δεν θα λειτουργούσε καθώς για να γίνει τούτο έπρεπε να πεισθεί ένας Τουρκοκύπριος να πατήσει το κουμπί. Η λεγόμενη θετική ψήφος. Και δεν ήταν μόνο τα βέτο. Αλλά και μετά τις διαπιστώσεις, ανασύρεται από το ράφι η ίδια δοκιμασμένη αποτυχούσα πεπατημένη προσέγγιση.

Οι κατοχικές δυνάμεις σε επιθετική διάταξη, αλλά οι πλείστοι πολίτες ζουν στον κόσμο τους

ΣΚΙΤΣΟ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΓΚΟΥΜΑ

Του δρα Αυγουστίνου (Ντίνου) Αυγουστή*

Αν κατά τύχη βρεθείς σε μια παρέα στην Κύπρο κάθε ηλικίας και αρχίσεις να μιλάς για το Κυπριακό και τα άλλα εθνικά προβλήματα και τα όσα ζούμε μετά την τουρκική εισβολή του 1974, κινδυνεύεις να θεωρηθείς περιθωριακός, παρανοϊκός, «κολλημένος», γραφικός, μην σας πω ακόμα και εξωγήινος (όχι πως στην Ελλάδα είναι καλύτερα τα πράγματα). Το έζησα αυτό πολλές φορές, το βλέπω να συμβαίνει και τώρα.

Αποτελεί, δίχως άλλο, παγκόσμια πρωτοτυπία, ένας τόπος να στενάζει κάτω από τη μπότα ενός άρπαγα και απολίτιστου εισβολέα (τώρα κάτι σας είπα), και οι πολίτες του να μη αντιλαμβάνονται το δράμα της πατρίδας τους. Εισβολέας και κατακτητής της γης μας ασφαλώς είναι η Τουρκία και όχι (εκτός λιγοστών εξαιρέσεων φυσικά), οι Τούρκοι Κύπριοι (εξισλαμισθέντες Έλληνες για να μην ξεχνιόμαστε), οι πλείστοι των οποίων εγκατέλειψαν τα κατεχόμενα μετά την τουρκική εισβολή του 1974 και αντικαταστάθηκαν από κουβαλητούς εξ Ανατολίας. Τα επίσημα στοιχεία λένε ότι ο πληθυσμός των κατεχομένων αποτελείται κατά 70%, τουλάχιστον, από εποίκους!

Τι παράγει ο τόπος σας;

Αιολική ενέργεια. Η μεγάλη αισχροκέρδεια

Μόλυνση θαλασσών

Η Ελλάδα καταναλώνει περίπου 0,6 εκατομμύρια τόνους πλαστικών το χρόνο και ανακυκλώνει μόλις 20%.
Περισσότερο από το 80% των θαλάσσιων απορριμμάτων είναι πλαστικά, ενώ από αυτά επηρεάζονται, εκτός από τις θάλασσες και τους βυθούς, όλα τα έμβια όντα.

Το μπλόκο της Κοκκινιάς... Ούτε ξεχνάμε, ούτε συγχωρούμε τους δωσίλογους όλων τ ων εποχών και περιόδων! 17 Αυγούστου 1944...

Ο μύθος του υπερμεγέθους δημόσιου τομέα!

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Ημέρες που είναι στην πολιτική μας σκηνή, έχει σημασία να υπενθυμίσουμε ότι ο νεοφιλελευθερισμός σαρώνεται ανελέητα από τους λαϊκιστές, που κατέκλυσαν την υφήλιο και που κατέλαβαν ήδη τις κυρίαρχες δυνάμεις του κόσμου μας, επιβάλλοντας ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης. Από τους κανόνες αυτού του νέου συστήματος απουσιάζει παντελώς η αντιπαλότητα που υποθάλπει ο νεοφιλελευθερισμός, ανάμεσα σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ο παλιός διαχωρισμός δεξιάς και αριστεράς πολιτικής έχει ατονήσει, και έχουν εκδιωχθεί από τον κατάλογο των εφαρμοζόμενων μέτρων πληθώρα ταμπού, που αποτελούσαν πάλαι ποτέ το Ευαγγέλιο των νεοφιλελεύθερων.

Να προσθέσω ότι είναι χωρίς σημασία η περιφρονητική στάση και η δυσμενής κριτική των παραδοσιακών κομμάτων εναντίον των λαϊκιστών, δεδομένου ότι οι τελευταίοι αυτοί καλώς ή κακώς, εξελίσσονται σε κυρίαρχοι του κόσμου. Στο μέτρο που μπορεί κανείς να κρίνει –με βάση πάντοτε το προγραμματικό ευχολόγιο της ΝΔ– οι συγκλονιστικές αυτές θεσμικές μεταβολές δεν έχουν αγγίξει τη νέα κυβέρνηση της Ελλάδας, η οποία φαίνεται ότι παραμένει δέσμια του διεθνώς, κατεδαφισμένου νεοφιλελευθερισμού.

Μερικές από τις ενδείξεις αυτής της επικίνδυνης προσκόλλησης προς το πεπερασμένο πια σχήμα του παρελθόντος είναι η, οπωσδήποτε, εσφαλμένη εντύπωση ότι ο ελληνικός δημόσιος τομέας είναι υπερμεγέθης. Στην πραγματικότητα το μέγεθός του βρίσκεται στο μέσον των αντίστοιχων δημοσίων τομέων στην Ευρώπη. Εξάλλου, η ΝΔ φαίνεται ότι θα υιοθετήσει στον ευρύτερο δημόσιο τομέα τη λογική «πονάει κεφάλι, κόβω κεφάλι» την οποία επιφυλάσσει και στα ΑΕΙ για την κατάργηση του ασύλου.

Ανεξαρτησία...

Στη θάλασσα της Καλύμνου η τέφρα του Χρήστου Τσιγαρίδα

Στη θάλασσα της Καλύμνου, απ’ όπου καταγόταν (από την πλευρά της μητέρας του) και που αγάπησε ιδιαίτερα, σκορπίστηκε προχθές η τέφρα του Χρήστου Τσιγαρίδα.

Ο Χρήστος Τσιγαρίδας πέθανε τον περασμένο Ιούνιο σε ηλικία 80 χρονών και καθ’ ομολογίαν του ήταν από τα ηγετικά στελέχη του Επαναστατικού Λαϊκού Αγώνα (ΕΛΑ) μιας ακροαριστερής οργάνωσης, με ιδιαίτερη δράση τις δεκαετίες του 1970 και του 1980 (ο Χρήστος Τσιγαρίδας ήταν γνωστός ως Άντριου).
Μάλιστα, στις 3/12/2009 το δικαστήριο του δεύτερου βαθμού είχε δεχτεί ομόφωνα τη δήλωσή του ότι υπήρξε μέλος του ΕΛΑ μέχρι το τέλος του 1989 και τον απάλλαξε για κάθε πράξη από το 1990 και μετά.
Για το διάστημα που ήταν μέλος, τον απάλλαξε με πλειοψηφία 3-2 από την κατηγορία της απλής συνέργειας στις ενέργειες του ΕΛΑ.

Η συνεκμετάλλευση σε πρώτο πλάνο

Του Δημήτρη Μηλάκα

Οι ρίζες της αντιπαράθεσης στο Αιγαίο, που σήμερα κορυφώνεται

Τα δυο - τρία τελευταία χρόνια παρακολουθούμε κλιμάκωση της πίεσης που ασκεί η Τουρκία στις ελληνικές κυβερνήσεις ζητώντας ουσιαστικά την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης, η οποία αποτελεί τον θεμέλιο λίθο των ελληνοτουρκικών σχέσεων μετά το 1922. Η εν λόγω συνθήκη, θα πρέπει να σημειωθεί, επιβλήθηκε από τους νικητές στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο στην ηττημένη Τουρκία. Ωστόσο, ταυτόχρονα, έλαβε υπόψη και την ελληνική συντριβή στη Μικρά Ασία. 

Σήμερα, έναν αιώνα μετά, η Τουρκία προβάλλει ως φιλόδοξη περιφερειακή υπερδύναμη και θεωρεί ότι έχει τις δυνάμεις να διεκδικήσει κάποια απ’ όσα έχασε τότε. Αυτήν ακριβώς την περίοδο, απέναντι στην ισχυρή και φιλόδοξη Τουρκία η Ελλάδα βρίσκεται εξαντλημένη από τη δεκαετή κρίση, εξασθενημένη κοινωνικά - πολιτικά και υπό στενή εποπτεία σε οικονομικό επίπεδο. Ίσως δεν θα υπάρξει για την Τουρκία πιο κατάλληλη στιγμή για να διεκδικήσει από την Ελλάδα ό,τι θεωρεί πως αδίκως έχασε έναν αιώνα πριν. 

Οι τρέχουσες εντάσεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις έχουν προφανές ιστορικό υπόβαθρο, το οποίο ξεκινά από τους σκληρούς αγώνες των δύο εθνών για την κυριαρχία και τη διανομή των εδαφών της περιοχής. Ωστόσο οι σημερινές αντιπαραθέσεις Αθήνας και Άγκυρας δεν έχουν τις ρίζες τους στις μάχες του 1821, ούτε καν σ’ αυτές που δόθηκαν έναν αιώνα αργότερα και κατέληξαν στη Μικρασιατική Καταστροφή, καθώς, όπως είπαμε, το 1922 η Συνθήκη της Λωζάννης διευθέτησε τα όρια της συνύπαρξης δύο γειτονικών χωρών. 

”Όπλα Μαζικής Μετανάστευσης”: Πώς η μεταναστευτική κρίση χρησιμοποιείται ως όπλο εξαναγκασμού χωρών και εθνών

(το άρθρο δημοσιεύθηκε το 2017)

Η οπλοποίηση της μαζικής μετανάστευσης δεν είναι απλά μια ”θεωρία συνωμοσίας” ούτε κάτι αδύνατο να συμβεί.

Αυτό αποδεικνύει περίτρανα το βιβλίο της Kelly Greenhill με τίτλο ”Όπλα Μαζικής Μετανάστευσης: Αναγκαστικός  Εκτοπισμός ως Μέσο Εξαναγκασμού”, μια εσωτερική ματιά στο ποιοι, γιατί και πώς μπορούν να χρησιμοποιήσουν αλλά και να δημιουργήσουν μια μεταναστευτική κρίση προς όφελός τους.

Ούτε όμως είναι η Kelly Greenhill μια τυχαία συγγραφέας. Εκτός από καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο Tufts των ΗΠΑ και διδακτορικό από το ΜΙΤ με συνεισφορά σε πολλά ημερολόγια αμυντικών θεμάτων, η Kelly Greenhill υπηρέτησε ως αναλυτής αμυντικού προγράμματος για το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ και ως υπάλληλος οικονομικής πολιτικής στο γραφείο του τότε γερουσιαστή Τζον Κέρι.

Ουσιαστικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το βιβλίο της έρχεται απευθείας από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Το Off the Record μελέτησε το βιβλίο και συγκέντρωσε μερικά από τα πιο σημαντικά του σημεία.

Αυταπώλειας πανηγυρισμός

Του Χρήστου Γιανναρά

Ο πρωθυπουργός, συνταγματικός μονοκράτορας στην Ελλάδα, αποφάσισε να ξεκινήσει η προετοιμασία, προκειμένου, τον μεθεπόμενο χρόνο (2021), να γιορτάσουμε οι Ελληνες τη συμπλήρωση δύο αιώνων από τον ξεσηκωμό των προγόνων μας για την απελευθέρωση από τους Τούρκους.

Το πρόσωπο που διάλεξε ο πρωθυπουργός για την προεδρία της επιτροπής εορτασμού, δηλώνει τι ο ίδιος φαντάζεται και τι περιμένει να οργανωθεί, προκειμένου να τιμηθεί η επέτειος: Περίπου τα γνωστά πανηγυριώτικα «ευρήματα» σκηνοθετικού εντυπωσιασμού, που επαναλαμβάνονται στις ενάρξεις «ολυμπιακών αγώνων», σε φιέστες καρναβαλικές, σε διεθνή τουρνουά ποδοσφαίρου κ.ά.α.

Απόλυτος στόχος, να κερδηθούν οι εντυπώσεις, να εκστασιαστεί το πόπολο, να ενδιαφερθούν για το θέαμα τα διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα.

Στόχος παντού και πάντοτε οι εντυπώσεις: Στην οργάνωση της παραγωγής, στην αγορά προϊόντων, στη διακίνηση ιδεών, στην επιστημονική κατάρτιση, στον ανταγωνισμό εμπορικών αθλητικών ομάδων, εμπορικών πολιτικών κομμάτων, εμπορικών τηλεοπτικών καναλιών και ραδιοφώνων. Ετσι και με την επιλογή του πρωθυπουργού για την προεδρία του εορτασμού δύο αιώνων από την «παλιγγενεσία», πρώτο κριτήριο η ικανότητα εντυπωσιασμού των ασχέτων.

Αθάνατοι!

Ανάρτηση από: http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com

Τίτλοι τέλους για την Κυπριακή Δημοκρατία από τον ίδιο της τον Πρόεδρο;

Του Μιχάλη Ιγνατίου

Παρά τις δημόσιες δηλώσεις και τις ανακοινώσεις, για τη συνάντηση του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας με τον κατοχικό ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί, δεν μπορούμε να πούμε πολλά πράγματα -τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές- διότι όταν μιλούν δύο άνθρωποι, έστω και στην παρουσία της κ. Ελίζαμπεθ Σπέχαρ, η πληροφόρηση είναι ελεγχόμενη, τουλάχιστον τις πρώτες μέρες και συνήθως προηγείται πάντα η παραπληροφόρηση. 

Αρκετοί δεν έχουν αμφιβολία ότι ο κ. Αναστασιάδης θα δεχθεί τον άτυπο «οδικό χάρτη», που έχει καθοριστεί και λένε ότι δυστυχώς θα πάει στην τριμερή της Νέας Υόρκης, θα ακολουθήσει η πενταμερής και μετά θα τον οδηγήσουν σε κάποια ελβετική πόλη για να του επιβάλουν την απαράδεκτη λύση που προαποφασίστηκε. Το ίδιο έργο το έχουμε ξαναδεί. Και τότε οι αντιστάσεις του αποδείχθηκαν μηδενικές… Τώρα; 

Πάντως αυτή η συνάντηση μπορεί να αποδειχθεί η αρχή του τέλους της Κύπρου, όπως την γνωρίζουμε σήμερα. Θα πάψει να είναι ένα κράτος και θα καταστεί έρμαιο της κατοχικής δύναμης. 

Το χρονικό της κατάλυσης του ασύλου - Από τη Γιαννάκου και τη Διαμαντοπούλου στην Κεραμέως

Του Βασίλη Ασημακόπουλου

Το πανεπιστημιακό άσυλο, πολύ περισσότερο η θεσμική κατοχύρωση-αποτύπωσή του σε νόμο, καταγράφει καμπές της εξέλιξης του πολιτικού αγώνα στη χώρα, της ιστορίας της για δημοκρατία, ελευθερία, όπως ειδικότερα έλαβε τη μορφή για ακαδημαϊκές ελευθερίες στο χώρο του Πανεπιστημίου. Η κατοχύρωσή σε κοινή διάταξη νόμου, στον περίφημο νόμο-πλαίσιο 1268/82 για πρώτη φορά, συνδέεται άρρηκτα με το άρθρο 16 όπως διαμορφώθηκε στο Σύνταγμα του 1975, αποτυπώνοντας τον κοινωνικό και πολιτικό συσχετισμό της εποχής. Έδειξε όμως και μια Δεξιά, --δεδομένου ότι το Σύνταγμα του 1975 τυπικά κατά την ψήφισή του ήταν μονοκομματικό-- που ήθελε να κινηθεί με πιο σύγχρονους και προοδευτικούς όρους σε σχέση με το τότε πρόσφατο παρελθόν της.

Αν συγκρίνει κάποιος το άρθρο 16 του Συντάγματος του 1975 με το αντίστοιχο αρ. 16 του Συντάγματος του 1952, θα διαπιστώσει την έμφαση στο ζήτημα των ακαδημαϊκών ελευθεριών και της ελεύθερης διδασκαλίας που δίνεται στο ισχύον Σύνταγμα, με την απουσία σχετικής αναφοράς στο Σύνταγμα του 1952. Επιπλέον θα διαπιστώσει ότι ήταν ενδεχομένως δυνατή ερμηνευτικά η δυνατότητα ίδρυσης πανεπιστημιακών ιδρυμάτων από ιδιώτες με το Σύνταγμα του 1952, κάτι που ρητώς απαγορεύεται με το ισχύον Σύνταγμα. Βέβαια, την εποχή εκείνη, το πρόβλημα δεν ήταν το Σύνταγμα του 1952 που κατήρτησε κατά βάση η κεντρώα ΕΠΕΚ του Πλαστήρα, αλλά το ενεργό "παρασύνταγμα" της μετεμφυλιακής Δεξιάς.

Η Γ' Ελληνική Δημοκρατία εκτός από "κυπρογεννημένη", καθώς η δικτατορία πέφτει λόγω της κυπριακής τραγωδίας, θεμελιώνεται στην έννοια του ασύλου. Η πύλη του Πολυτεχνείου τη σφραγίζει ανεξίτηλα. Και όχι μόνον με την έννοια την ακαδημαϊκή. Είναι χαρακτηριστικό ότι για πρώτη φορά στο Σύνταγμα του 1975, προβλέπεται η απαγόρευση έκδοσης αλλοδαπού που διώκεται για τη δράση του υπέρ της ελευθερίας (αρ. 5 παρ. 2 εδαφ. β΄).

Ένας ύμνος στον αγώνα για την ελευθερία, που συμπυκνώνει την πολιτική εμπειρία των Ελλήνων κατά τον αντιδικτατορικό αγώνα, την αλληλεγγύη που γνώρισαν οι Έλληνες που αγωνιίζονταν στο εξωτερικό, αποτέλεσμα της ατμόσφαιρας του "1968" και το γενικευμένο αίσθημα αντιιμπεριαλιστικής αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους λαούς που αναπτύχθηκε στην Ελλάδα, ιδιαίτερα έντονο τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Αίσθημα, το οποίο αποτέλεσε και επιμέρους κρατική πολιτική τη δεκαετία του 1980.

Πρωτοβουλία Μνήμης Ισαάκ-Σολωμού – ΣΑΒΒΑΤΟ 10 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2019

Η Πρωτοβουλία Μνήμης Ισαάκ-Σολωμού σας καλεί να κρατήσετε αναμμένη τη φλόγα της αξιοπρέπειας: 

ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ

 – 

ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΟΥΛΑΜΕ.

Πιστοί στο καθιερωμένο ετήσιο ραντεβού οι μοτοσικλετιστές αλλά και άλλα μέλη της Πρωτοβουλίας Μνήμης Ισαάκ Σολωμού, πραγματοποιούν και φέτος, 23 χρόνια μετά τον Αύγουστο του 1996, κορυφώνουν τις εκδηλώσεις στο οδόφραγμα της Δερύνειας. Ήδη στο χώρο της εκδήλωσης έχει αφιχθεί η πορεία των μοτοσικλετιστών.

Η Πορεία Μνήμης Ισαάκ - Σολωμού έφθασε στο οδόφραγμα της Δερύνειας. Η κατοχή δεν εξωραΐζεται με μερικά λυόμενα που υψώθηκαν για να διαγραφεί ο χώρος θυσίας του Τάσου και του Σολωμού. Το χώμα μυρίζει Αμμόχωστο. Οι μοτοσικλετιστές χωρίς να χαμηλώνουν το βλέμμα, ασπάστηκαν τον πατέρα του Σολωμού Σολωμού και τη μητέρα του Τάσου Ισαάκ με την υπόσχεση για έναν ωραίο αγώνα μέχρι την επικράτηση της δικαιοσύνης. Μέχρι τη λευτεριά.

9 Αυγούστου 1956: Απαγχονίζονται οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ Ανδρέας Ζάκος, Χαρίλαος Μιχαήλ και Ιάκωβος Πατάτσος

Ο Ανδρέας Ζάκος, ετών 25, ο Ιάκωβος Πατάτσος 22 χρόνων και ο Χαρίλαος Μιχαήλ 21 ετών, το πρωί της 9η Αυγούστου του 1956, βάδισαν μαζί αγέρωχοι προς το ικρίωμα της αγχόνης, αψηφώντας το θάνατο, ψάλλοντας δυνατά και περήφανα τον Εθνικό Ύμνο.

Ανδρέας Ζάκος

Γεννήθηκε στο χωριό Λινού, της επαρχίας Λευκωσίας, στις 12 Νοεμβρίου 1931. Σε νεαρή ηλικία μετοίκισε με την οικογένειά του στη Λεύκα.

παγχονίστηκε στις 9 Αυγούστου 1956 στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας.
Ο Ανδρέας Ζάκος φοίτησε στο δημοτικό σχολείο Λεύκας και στο Παγκύπριο Γυμνάσιο Λευκωσίας και αποφοίτησε από την Ελληνική Σχολή Σολέας. Από παιδί του άρεσε να μελοποιεί στίχους, εκφράζοντας έτσι το πηγαίο μουσικό αίσθημα που τον διέκρινε.

Ήταν αγνός και ενθουσιώδης ιδεολόγος. Φιλοσοφούσε τη ζωή, λέγοντας ότι, αν είναι να προσφέρει ο άνθρωπος τη ζωή του για τα πιστεύω του, αξίζει να το κάνει ενόσω είναι νέος.

Η μεγάλη απαξίωση της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στις Ευρωεκλογές του Μαΐου 2019

Του Κώστα Μελά

Οι ευρωεκλογές του Μαΐου 2019 χαρακτηρίστηκαν από τις μεγάλες απώλειες των Σοσιαλδημοκρατών, των Συντηρητικών και των Αριστερών κομμάτων.

 Κυρίως, όμως, δείχνουν τη μεγάλη απαξίωση της Αριστεράς στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και στις προβληματικές που αναπτύσσονται σε αυτόν. Η απαξίωση αυτή δεν οφείλεται μόνο στις αποτυχημένες προεκλογικές εκστρατείες αρκετών κρατών μελών της ΕΕ, στα προβληματικά μηνύματα, τις λανθασμένες στοχεύσεις, τους εσωτερικούς πολέμους, την κατάτμηση των αριστερών κομμάτων, τάσεων, κινημάτων, φορέων. Η απώλεια εκατοντάδων χιλιάδων ψηφοφόρων έχει βαθύτερες αιτίες και αποτελεί την έκφραση μιας μακροχρόνιας αποτυχίας.

Φαίνεται ότι μέχρι σήμερα, δεν έχουν γίνει κατανοητά τα αίτια και τις μακροπρόθεσμες συνέπειες της αποτυχίας του κρατικού σοσιαλισμού της Ανατολικής Ευρώπης για την Αριστερά όλης της Ευρώπης. Δεν είναι μόνο οι κομμουνιστές και οι σοσιαλιστές της Ανατολικής Ευρώπης που απέτυχαν να δημιουργήσουν μια εναλλακτική κοινωνία απέναντι στην καπιταλιστική, αφού ούτε η ιστορική Αριστερά της Δυτικής Ευρώπης μπόρεσε να αντλήσει ουσιαστικά συμπεράσματα ή να εμποδίσει την ντε φάκτο κατάρρευσή της στις μεγαλύτερες οικονομίες της Δυτικής Ευρώπης, με πειστικές εναλλακτικές προτάσεις. Με αποτέλεσμα, η Αριστερά συνολικά, σπάνια να είναι σε θέση να αρθρώσει προοδευτικά μηνύματα ή, για να το πούμε καλύτερα, ευρωπαϊκά οράματα με αριστερή προοπτική. Μέχρι στιγμής μοιάζει, τόσο πολιτικά όσο και πολιτισμικά , με απολίθωμα του περασμένου αιώνα.

Γενικά, η Αριστερά δεν κατάφερε να προτείνει ένα συνεκτικό σχέδιο  για το όραμά της για μια άλλη Ευρώπη, ή για να ξεκαθαρίσει τη σχέση της με την ΕΕ. Ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος της ΕΕ εν όψει των παγκόσμιων προβλημάτων, όπως η κλιματική καταστροφή, η υπερθέρμανση του πλανήτη, οι παγκόσμιες μεταναστευτικές ροές και η βιώσιμη παγκόσμια ανάπτυξη; Πώς συνεχίζει η Αριστερά να αντιμετωπίζει την παγκοσμιοποίηση; Προς ποια κατεύθυνση θα πρέπει να αναπτυχθούν οι σχέσεις μεταξύ ΕΕ και κρατών μελών, μεταξύ περιφερειών και δήμων, μεταξύ της Ευρώπης και του ενιαίου κόσμου στον οποίο ζούμε; Πρόκειται για κεφαλαιώδη ζητήματα που όλα συγκλίνουν στην αναγκαιότητα ανεύρεσης ενός εναλλακτικού οικονομικού υποδείγματος από αυτό που σήμερα εφαρμόζεται. Ενός οικονομικού υποδείγματος που πρωταρχικά να εφάπτεται με τη νέα πραγματικότητα να την λαμβάνει υπόψη του διατηρώντας τη βασική θέαση της αριστερής προοπτικής. Το σωστό διάβασμα της πραγματικότητας σημαίνει αναζήτηση του ειδοποιού στοιχείου της συγκεκριμένης ιστορικής εποχής και της ιδιόμορφης αιτιότητας που το διέπει. 

Άδωνις Γεωργιάδης: η νεοδεξιά εκδοχή τού εθνομηδενισμού.

Του Νίκου Σταθόπουλου

«Η ΑΚΜΗ ΤΗΣ ΚΛΑΣΙΚΗΣ ΑΘΗΝΑΣ οφειλότανε σε φιλόδοξους επιχειρηματίες που έφεραν χρήμα στην πόλη», απεφάνθη ο «πεπαιδευμένος αρχαιολάτρης πατριώτης» 'Αδωνις Γεωργιάδης, και συμπλήρωσε: «να γιατί τα αρχαιολογικά ευρήματα δεν πρέπει να αποτελούν εμπόδιο για τις επενδύσεις, αφού πρέπει να αποκολληθούμε από το παρελθόν και να δούμε την Ελλάδα του παρόντος»! 

Τι έχουμε εδώ;
 

Μια σαφή προειδοποίηση ότι καμιά αντίδραση δεν θα ληφθεί υπόψη προκειμένου οι «επενδυτές» να μας «αναπτύξουν» μέχρι σκασμού! «Ελάτε», τους φωνάζει ο αναίσχυντος, «ελάτε, κερδίστε, σκασίλα σας η ιστορία, ο πολιτισμός, η ταυτότητα αυτού του τόπου». 

Μια φανατικά νεοφιλελεύθερη πλαστογραφία της ιστορίας, που η δυναμική της τείνει προς μια σύγχρονη νεοδεξιά εκδοχή του εθνομηδενισμού. «Τα παλιά ερείπια», τα «ένδοξα γκρεμίδια», δεν θα γίνουν τροχοπέδη της «προόδου», αφού ποτέ δεν είχαν καμιά ιδιαίτερη δόξα, και γι' αυτό πρέπει να «ξεπεραστούν» υπέρ των μοντέρνων και κερδοφόρων λαμπρών κατασκευών (καζίνα, μαρίνες κ.λπ.). 

Μπαλίτσα όπως παλιά

Αναζητώντας απάντηση στον εμπορευματοποιημένο αθλητισμό

Του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου* από το Άρδην τ. 109

Με πλήρη σοβαρότητα, θέλω να σας πω, ότι όλα όσα έμαθα και σας ιστορώ, σε όλες τις πτυχές της ζωής μου, τα έμαθα από το λαϊκό ποδόσφαιρο της γειτονιάς μου στον Άγιο Παύλο Σταθμού Λαρίσης, εντός μιας κοινότητας δηλαδή και σε μια ομάδα ομοτίμων. Ιδιαίτερα όμως διδάχτηκα το αίσθημα δικαιοσύνης και ηθικής. Συχνά, με τον φίλο μου Νίκο Λεμονή -προπονητή τερματοφυλάκων πια- συζητάμε για την κορυφαία εμπειρία αυτή, που ξεκίνησε με το …ύψος του τερματοφύλακα! Στα αυτοσχέδια διπλά μας δοκάρια δεν υπήρχαν, και πολύ περισσότερο, οριζόντια δοκάρια. Η αυτονόητη αυθόρμητη δικαιοσύνη δεν μας άφηνε να μετρήσουμε ένα γκολ που θεωρούσε όλη η παρέα ότι ξεπερνούσε το λογικό ύψος που όριζε πάνω κάτω το διαφορετικό ύψος του τερματοφύλακα. Δεν είχε σημασία αν ήταν κοντός ή ψηλός, αλλά να μη μετρήσουμε ένα γκολ που θα ήταν άδικο!
Ίσως γι’ αυτό άλλωστε ταυτίζομαι και υπερασπίζομαι, εγώ και άλλοι αθεράπευτοι με την μπάλα, τον Αλμπέρ Καμύ, τερματοφύλακα της πρώτης παράνομης Εθνικής Αλγερίας, ο οποίος έλεγε: «Όλα όσα ξέρω για την ηθική και την αίσθηση καθήκοντος τα έχω μάθει από το ποδόσφαιρο». Η κοινή λαϊκή ευπρέπεια, που τόνιζε ο Τζωρτζ Όργουελ, είναι εδώ: «Κάποια πράγματα απλά δεν γίνονται, δεν μπορώ να τα δεχτώ», γιατί είναι ενάντια στον κώδικα ηθικής μου. Άλλωστε, ο τερματοφύλακας στο μυαλό μου είναι ο θεματοφύλακας αξιών και εστιών. Υπέρ βωμών και εστιών, δηλαδή. Και, συμβολικά, η τελευταία άμυνα και αντίσταση πριν την ηθική ήττα και παρακμή που ζούμε στις μέρες μας. Και ο Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ, συγγραφέας της «Λολίτας», έλεγε για τον τερματοφύλακα: «Ο τερματοφύλακας είναι ο μοναχικός αετός, ο άνθρωπος μυστήριο, ο τελευταίος υπερασπιστής». Η συλλογικότητα, και το πρωτογενές ηθικό πνεύμα της στρογγυλής θεάς, υμνήθηκε και από τον Αντόνιο Γκράμσι, ο οποίος θεωρούσε το ποδόσφαιρο «το βασίλειο της ανθρώπινης τιμιότητας».

Η διεφθαρμένη διαδικασία εισαγωγής των πλούσιων γόνων σε διακεκριμένα ελίτ Πανεπιστήμια

Της Σύλβιας Βαρνάβα

Τίποτα δεν είναι πιο εξοργιστικό  από τους πλούσιους ανθρώπους που αποκτούν άδικα προνόμια. Οι ίδιοι αυτοί πλούσιοι άνθρωποι που έχουν απολαύσει παράνομα προνόμια,  παλεύουν ενάντια στα αποκαλούμενα προγράμματα “δικαιωμάτων” και σε ενέργειες προκειμένου να ξεπεραστούν οι ανισορροπίες στις εκπαιδευτικές και επιχειρηματικές ευκαιρίες, επειδή φαίνεται  θεωρούν  ότι τα επιτεύγματά τους βασίζονται στην αξία, ενώ όλοι οι υπόλοιποι που πραγματικά εργαζόμαστε για να ζήσουμε ή τουλάχιστον προσπαθούμε- δεν είμαστε τίποτα περισσότερο από τεμπέληδες τζαμπατζήδες  ή αδίστακτοι “βασιλιάδες της πρόνοιας” που αξίζει να πεθάνουμε, αν δεν μπορέσουμε να καλύψουμε αναγκαία έξοδα.

Η πραγματική τραγωδία είναι ότι πολλοί άνθρωποι, των οποίων οι γονείς δεν έχουν την πολυτέλεια να ξοδέψουν εκατομμύρια για να τους στείλουν στο Χάρβαρντ ή σε αντίστοιχα Πανεπιστήμια, λειτουργούν υπό την εικασία, ότι η καθαρή οικονομική αξία ενός ατόμου είναι ισοδύναμη με την πραγματική του αξία. Για την κατάσταση αυτή ευθύνεται κυρίως το εκπαιδευτικό μας σύστημα και τα συστημικά μέσα ενημέρωσης, και οι δύο εμποδίζουν τις μάζες  από την αναγκαία ταξική ανάλυση.

Από τους «τζαμπατζήδες» στα «αποβράσματα» είναι μικρός ο δρόμος…

Του Γιώργου Χελάκη

Με τον κίνδυνο μια μερίδα των αναγνωστών αυτού του κειμένου να με χαρακτηρίσει λαϊκιστή, επιθυμώ να κάνω μια υπόθεση: Ο κύριος Κώστας Καραμανλής (ο εντελώς νεώτερος) και ο κύριος Παπαδημούλης δεν έχουν μπει τα τελευταία χρόνια σε λεωφορείο. Πιθανότατα να μην βρέθηκαν στην ανάγκη να μπουν ποτέ.

Όπως είναι γνωστό, ο πρώτος που τυγχάνει και υπουργός, χαρακτήρισε «αποβράσματα» όσους  δεν πληρώνουν εισιτήριο στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και ο δεύτερος, σε μια προσπάθειά του να… κατατροπώσει τον πρώτο, τους χαρακτήρισε «τζαμπατζήδες».

Και οι δυο τους, είναι σαφές πως έχουν μαύρα μεσάνυκτα για την κατάσταση εκείνων που χρησιμοποιούν και μόνο τα ΜΜΜ. Αν είχαν έρθει αλλιώς τα πράγματα και είχαν αναγκαστεί να στριμώχνονται καθημερινά σε λεωφορεία και να «παστώνονται» στα τρόλεϊ, πιθανότατα θα μάζευαν την γλώσσα τους και θα είχαν αποφύγει να εκτεθούν. Διότι περί αυτού θα επρόκειτο. Οι κόσμοι τους είναι τελείως διαφορετικοί από τον κόσμο των πολλών και ειδικά εκείνων που δεν έχουν ούτε το αντίτιμο του εισιτηρίου για να πάνε από το ένα σημείο της πόλης στο άλλο.

Είναι εκείνοι που τους κόβουν τα ρεύμα γιατί δεν έχουν να το πληρώσουν. Είναι εκείνοι που τρέφονται από τα συσσίτια των ενοριών και των δομών αλληλεγγύης. Αυτός ο κόσμος ο «άλλος», είναι ξένος για τους δυο κυρίους της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Κι ας μην βιαστεί κάποιος να πει ότι δεν είναι δυνατό να εξισώνεται ο χαρακτηρισμός «αποβράσματα» με τον χαρακτηρισμό «τζαμπατζήδες». Οι χαρακτηρισμοί μπορεί να διαφέρουν αλλά η αντίληψη είναι η ίδια. Ο κύριος Παπαδημούλης δεν μπήκε καν στον κόπο να μαζέψει τον υποτιμητικό χαρακτηρισμό. Ο δε κύριος υπουργός είπε ότι του ξέφυγε στη «ρύμη του λόγου» χωρίς να μπει κι αυτός στον κόπο να ζητήσει μια συγνώμη.

Τα πρώτα δείγματα γραφής από την κυβέρνηση Μητσοτάκη

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Θα πρέπει να είναι κανείς κακόπιστος για να μην αναγνωρίσει στην κυβέρνηση Μητσοτάκη τη σημαντική επιτυχία που είχε με την πτώση του κόστους δανεισμού, κατά την έκδοση του 7ετούς ομολόγου. Είναι εξάλλου σαφές ότι η μείωση αυτή του επιτοκίου δανεισμού δείχνει εμπιστοσύνη από τους εταίρους-δανειστές στο κυβερνητικό πρόγραμμα, που άλλωστε συμπληρώνεται με τον ενθουσιασμό αποδοχής του από το διεθνή Τύπο.

Να προσθέσω, βέβαια, ότι η έξωθεν καλή μαρτυρία ήταν αναμενόμενη, όχι μόνο επειδή ως αντιπολίτευση η νέα κυβέρνηση ουδέποτε είχε εκφράσει οποιασδήποτε μορφής αντίθεση προς τα Μνημόνια, αλλά επιπλέον και επειδή διαθέτει εγγενή ιδεολογική σχέση με τους δανειστές, αυτήν του καθαρόαιμου νεοφιλελευθερισμού. Η συνύπαρξη θετικών και αρνητικών συνεπειών και προσμονών από τη νέα κυβέρνηση είναι αναπότρεπτη.

Εφόσον δεν υπάρξουν δυσάρεστες εκπλήξεις στο άμεσο μέλλον, ενισχύεται η πεποίθηση ότι η Ελλάδα έχει εξασφαλίσει ήδη, ή είναι πολύ πιθανό να εξασφαλίσει στο άμεσο μέλλον, τα μέσα που θα της επιτρέψουν να περιορίσει τους παρανοϊκά υψηλούς και θανάσιμα επικίνδυνους φόρους, που επέβαλε η προηγούμενη κυβέρνηση στη μεσαία τάξη (αλλά, όχι και στους πραγματικά πλούσιους).

Εσύ απόβρασμα με τα μεταξωτά στριγκάκια της παράδοσης... μπορείς;