Είναι ο εκσυγχρονισμός, «σύντροφοι»;

Πρός έναν συμβιβασμό της κυβέρνησης με τον ελληνικό «τρίτο δρόμο»;

Του Δημήτρη Γιαννάτου από τη Ρήξη φ. 112 που θα κυκλοφορήσει αύριο

Νίκος Φίλης: «Η αριστερά έχει παράδοση στους συμβιβασμούς…».

Ο Άγγελος Τσέκερης (δημοσιογράφος στο Κόκκινο – υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ), σε εκπομπή του, μίλησε για την αριστερά, που συχνά κλήθηκε να υλοποιήσει το εκσυγχρονισμό που δεν μπορούσε μια δεξιά πολιτική.

Ο Ανδρέας Αδριανόπουλος (γνωστός νεοφιλελεύθερος πολιτευτής), έγραψε: «Ελάχιστες διαφωνίες μπορώ να έχω με τα σημεία – προτάσεις που υπέβαλε η κυβέρνηση στο Γιούρογκρουπ. Υπάρχει βέβαια το ζήτημα της ειλικρίνειας των προθέσεων και της τελικής της αποφασιστικότητας για την εφαρμογή τους» (…)
«… Αν πρόκειται αυτές οι προτάσεις της κυβέρνησης να εκφράζουν τη ριζοσπαστική αριστερά – ακόμη κι αν διαφωνεί ο αγαπητός Μ. Γλέζος – εγώ θα είμαι μαζί τους. Λέτε να έγινα αριστερός;» (άρθρο στο capital.gr).

Ίσως, λόγια ενδεικτικά, για τον …εκσυγχρονιστικό συμβιβασμό της κυβέρνησης και την ιδεολογική θεώρηση που θέλει τη «σοσιαλδημοκρατική» ανανεωτική «αριστερά» να προωθεί τον μετασχηματισμό των θεσμών, στη θέση της δεξιάς. Ο Αδριανόπουλος, μάλιστα δεν έχει καν αμφιβολία για τον «νεοφιλελευθερισμό» της συμφωνίας, αναρωτιέται μόνο για την ειλικρίνεια των προθέσεων.
Εξετάζοντας την εξέλιξη των κοινωνιών, από την οπτική των μεγάλων ιστορικών φάσεων που διέρχονται, μοιάζει η κυβερνητική συγκυρία, και ως προσπάθεια του συστήματος να προωθήσει, μέσα από αριστερόστροφο φάσμα, τις εκσυγχρονιστικές αλλαγές που δεν μπόρεσε να κάνει η δεξιά, αναχρονιστική και ακραία κοινωνικά, πολιτική του μνημονίου.
Το «εκσυγχρονιστικό ρεύμα», που κυριάρχησε από τις αρχές του 1990, είχε σαφές οικονομικό και ταξικό πρόσωπο. Ήταν η μεταμοντέρνα πρόσοψη του καπιταλισμού, ενάντια στις παλιές δομές του ιδεολογικού κόσμου του Ψυχρού Πολέμου. Η κυριαρχία των αγορών, οι «φιλελεύθερες» κοινωνικοοικονομικές αντιλήψεις, η μακροοικονομική διαχείριση, η τόνωση της ανταγωνιστικότητας, η αποδυνάμωση των κρατικοδίαιτων συντεχνιών (είτε των μισθωτών, είτε των παρασιτικών επιχειρηματικών ελίτ), η αποκέντρωση των εξουσιών, η «μη κρατική» κυβερνητική διοίκηση, ο πολιτισμικός φιλελευθερισμός στην ατομική και κοινωνική ζωή, κ.α, αποτελούσαν επιδιώξεις στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία 25 χρόνια, όπως όριζε η ολοκληρωτική ηγεμονία της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.
«Ανανεωτική αριστερά» και «φιλελεύθερη δεξιά» έδωσαν ραντεβού, από διαφορετικές αφετηρίες, σε κοινούς χώρους: Οικονομισμός και διαχείριση από τη μια, ατομικιστική απελευθέρωση από την άλλη.
Είναι πολύ πιθανόν, η παρούσα κυβέρνηση να καλύψει την ανάγκη για ένα «καπιταλιστικό ρεκτιφιέ», που θα μεταρρυθμίζει το θεσμικό και πολιτισμικό περιεχόμενο, χωρίς να αλλάζει τις καπιταλιστικές δομές της ανάπτυξης. Αντίθετα, μάλιστα, να τις επαναφέρει με «ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά» στον παραδοσιακό καπιταλισμό της προ Κέινς εποχής.
Άλλωστε, παραδοσιακά (και τουλάχιστον πολιτικά σωστά), η αριστερά ήταν ενάντια στις συντεχνίες, το πελατοκεντρικό κράτος, το ρουσφέτι, και υπέρ της «χειραφέτησης» του ατόμου, της αποκεντρωμένης διοίκησης» (βλέπε και δηλώσεις Βαρουφάκη για σταμάτημα της κρατικής επιχορήγησης στην αυτοδιοίκηση, γεγονός που θα μπορούσε να αποτελέσει το κύτταρο του αμεσοδημοκρατικού κοινωνικού μετασχηματισμού, αν δεν ξεσήκωνε τον ενθουσιασμό του …Στέφανου Μάνου), της «κοινωνίας της γνώσης», του «εξορθολογισμού και της προόδου, το κυνήγι της διαφθοράς, κ.α. Και, δίπλα σ’ αυτά, το σύμφωνο συμβίωσης, οι γάμοι των ομοφυλοφίλων, η πολιτική των … «μισάνοιχτων – πια– συνόρων» στο μεταναστευτικό, από τη μια θα εμπεδώσουν τον πολιτισμικό φιλελευθερισμό του συστήματος και από την άλλη θα αποτελέσουν το ιδεολογικό χαλινάρι των αυτάρεσκων συνιστωσών. Αυτή η «αριστερά» έχει όλα τα εχέγγυα και το ιδεολογικό άλλοθι να «αλλάξει» την Ελλάδα. Βέβαια, όταν όλα αυτά συμβαίνουν σε μια χώρα χωρίς εθνική ανεξαρτησία, χωρίς σαφές παραγωγικό και πολιτισμικό πρόταγμα και με αλλοτριωμένα κοινωνικά αντανακλαστικά, τότε οι «εκσυγχρονισμοί» αυτοί αποτελούν το οικονομικό πρόγραμμα των δανειστών της. Ένα πρόγραμμα που θα εγκαθιστά αποικιοκρατικές οικονομικές ζώνες, ενσωματώνοντας τον ξένο και ντόπιο ιδιωτικό τομέα με «δημόσια» ενίσχυση και «ριζοσπαστική» αξιοπιστία.

Ανάρτηση από: http://ardin-rixi.gr