Του Γιώργου Τασιόπουλου
Ο Θεός κατέβηκε, ήρθε η ώρα να θεωθεί ο άνθρωπος!
Το παράδοξο γεγονός όπου ο Θεός Λόγος «εφανερώθη εν σαρκί», έλαβε σώμα, έγινε άνθρωπος γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα.
Τι πιο παράδοξο όταν ο Αιώνιος και Άναρχος και Απρόσιτος και Ακατάληπτος Θεός,
από φιλανθρωπία, κατέβηκε στον κόσμο μας και έλαβε «σάρκα» και έγινε άνθρωπος, γεννήθηκε ως άνθρωπος με ψυχή και σώμα και νου και θέληση και ζωή ανθρώπινη.
Τώρα Αυτός ο ίδιος γίνεται κτίσμα, γίνεται «δημιούργημα», γίνεται «άνθρωπος».
«Ο αεί Ων», ο Άναρχος και Άκτιστος, τώρα ο Ίδιος γεννάται και γίνεται κτίσμα: «Ο Ων γίνεται, ο Άναρχος άρχεται» (Ακολουθία των Χριστουγέννων). Ο Δημιουργός και Κτίστης γίνεται δημιούργημα και κτίσμα, ο Αόρατος όραται και ψηλαφάται, ο Ασώματος λαμβάνει σώμα (στιχηρά των Χριστουγέννων).
Και γιατί συμβαίνει το μυστήριο γεγονός;
Ο Θεός κατέβηκε μέχρι τον άνθρωπο, ώστε ο άνθρωπος να υψωθεί μέχρι το Θεό· ο Θεός μετέσχε της δικής μας ανθρώπινης φύσεως, για να μετάσχει
και ο άνθρωπος της θείας· ο Θεός έγινε Υιός ανθρώπου, για να γίνει ο άνθρωπος Υιός του Θεού· ο Θεός ενανθρωπίζεται για να θεωθεί ο άνθρωπος.
Και ο δρόμος άνοιξε, γίνονται όλα απλά με μια προϋπόθεση, να πιστέψεις σε τούτο το μυστήριο της Θεού - γέννας!
Με τον τρόπο του Ντοστογιέφσκι!
είναι γνωστό το γράμμα του Ντοστογιέφσκι στον Φονβίζιν (το 1854), που λέει παράδοξα: «Αν η αλήθεια, ας υποθέσωμε, θα απέκλειε τον Χριστό, εγώ θα έμενα με τον Χριστό κι όχι με την αλήθεια».
Και όπως αναφέρει ο Αλβανίας Αναστάσιος στο χριστουγεννιάτικο πατρικό μήνυμά του:
"...Είναι κυρίως μια ακένωτη πηγή πολυδιάστατης ελπίδος -για την αξία του κάθε ανθρώπινου προσώπου, για την πορεία της ανθρωπότητος, για το νόημα της ζωής.
Η Γέννηση του Χριστού διαλαλεί εορταστικά ότι «οὕτως ἠγάπησεν ὁ Θεός τον κόσμον, ὥστε τον Υἱον αὐτοῦ τον μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτον μη ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» (Ιω. 3:16). Δεν είμαστε, λοιπόν, μόνοι μας στην περιπέτεια αυτού του βίου..."!
"...Αναλογιζόμενοι το παράδειγμα του Κυρίου ημών και των αγίων που τον ακολούθησαν: «δι’ ὑπομονῆς τρέχωμεν τον προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τον τῆς πίστεως ἀρχηγόν και τελειωτήν Ἰησοῦν» (Εβρ. 12:1-2)..."
"...Αυτός ο Θεός δεν εγκατέλειψε τον κόσμο, που τον θανατώνουν η εγωπάθεια, το μίσος, η αδικία, η απόγνωση..."
Δεν μας μένει παρά η Υπομονή της ελπίδος, «Δι’ ὑπομονῆς τρέχωμεν τόν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα…» (Ἑβρ. 12:1),
