Η αντίσταση της Μπουρκίνα Φάσο στον Ιμπεριαλισμό

Του Στέλιου Ιορδάνου

Σεπτέμβριος του 2022

Το 2022 αποδείχθηκε και για τη ζώνη του Σαχέλ μια χρονιά καμπής. Τον Σεπτέμβριο αυτού του έτους, ο λοχαγός Ιμπραχήμ Τραορέ κατάφερε να καταλάβει την εξουσία, ανατρέποντας τον προηγούμενο ηγέτη Πολ-Ανρί Σαντάογκο Νταμιμπά, ο οποίος ακολουθούσε μια πολιτική υποταγής στο γαλλικό ιμπεριαλισμό και τη Δύση. Αυτή η κίνηση αγκαλιάστηκε από την πλειοψηφία του λαού της Μπουρκίνα Φάσο, ο οποίος ζούσε σε ένα περιβάλλον φτώχειας και ένοπλων συγκρούσεων.

Είχε ήδη προηγηθεί το 2021 αντιϊμπεριαλιστικό πραξικόπημα στο γειτονικό Μάλι, όπου ο στρατός ανέλαβε την εξουσία, απομακρύνοντας τις γαλλικές δυνάμεις, ενώ το 2023, πραγματοποιήθηκε αντίστοιχο και στο Νίγηρα, με τη νέα ηγεσία να απομακρύνει την δυτικόφιλη κυβέρνηση, ιχνηλατώντας και αυτή με τη σειρά της καινούργια μονοπάτια κόντρα στις βουλές της Αυτοκρατορίας. 

Στα μάτια του μέσου πολίτη της Δύσης, του οποίου ο εγκέφαλος έχει πολτοποιηθεί από τη νατοϊκή προπαγάνδα και κάθε λογής ιδεολογική παραφυάδα του αστικού φιλελευθερισμού, τα παραπάνω φαίνονται «περίεργα», αν όχι αποκρουστικά.

Η δυτική προπαγάνδα έχει κάνει τα πάντα ούτως ώστε να συκοφαντήσει από την αρχή τον αγώνα της Μπουρκίνα Φάσο, παρουσιάζοντάς τον ως μια προέκταση της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής στη ζώνη του Σαχέλ. Ταυτόχρονα παρουσιάζει την ηγεσία αυτού του αγώνα ως μία ακόμη αιμοσταγή χούντα, προσπαθώντας να διεγείρει τα παυλοφικά αντανακλαστικά των υπηκόων με συνειρμούς από τις δικές της χούντες, που ήταν και λειτούργησαν ως καθεστώτα της αντεπανάστασης.

Η Δυτική αριστερά 

Την στιγμή όμως που τα φιλοδυτικά οχυρά στην Αφρική αντιμετωπίζουν την χειρότερη ήττα των τελευταίων 30 χρόνων, η δυτική αριστερά είτε σνομπάρει είτε αγνοεί αυτά τα γεγονότα.  Έτσι κερδίζει επάξια τον τίτλο της Νατοϊκής Αριστεράς- τις περισσότερες φορές ατενίζοντας από τον καναπέ της με μπόλικο σκεπτικισμό και καχυποψία τις μορφές με τις οποίες εκτυλίσσεται η ταξική πάλη εκτός των τειχών της αυτοκρατορίας. Έτοιμη να κουνήσει το δάχτυλο σε όσους δεν ακολουθούν τα αρτηριοσκληρωτικά προκάτ σχήματά της και ένα-ένα τα βήματα από τα δήθεν επιτυχημένα δικά της επαναστατικά εγχειρίδια, είναι έτοιμη ξανά, με την πρώτη ευκαιρία,να «διαχωρίσει» τη θέση της, δηλώνοντας πως εκείνη υποστηρίζει «τον αγώνα των λαών» και όχι αυτά τα «περίεργα» στρατιωτικά πραξικοπήματα.

Όταν μετράς πόσα φράγκα έχει το δίφραγκο και σου λένε ότι οι 13 ώρες δουλειάς είναι δικαίωμα!

Του Στάθη Σταυρόπουλου

Όταν στις 20 (ή στις 15) του μηνός σου τελειώνει ο μισθός, κι όταν η προπαγάνδα σου λέει ότι δεν σου τελείωσε, ζεις τη ζωή του δίφραγκου.

Κι αν είσαι νέος, επαναλαμβάνεις το «μια πεντάρα νιάτα».

Αν σου έρχεται ο λογαριασμός του ρεύματος, και παθαίνει ηλεκτροπληξία.

Όταν δεν μπορείς να βρεις σπίτι, εκτός από σκηνή Ινδιάνου ή καύκαλο χελώνας, όταν για να πληρώσεις το νοίκι, δεν έχεις για να πας οδοντίατρο, ζεις μετρώντας πόσα φράγκα έχει το δίφραγκο.

Όταν πηγαίνει στο σούπερ μάρκετ και παθαίνεις ότι πάθανε οι Γάλλοι στο ΝτενΜπιεν Φου, όταν σε στέλνουν άκλαφτο τα κεράσια, και τρως ροδάκινα μόνον στον ύπνο σου, όταν σε πιάνει κατάθλιψη για ένα κιλό φέτα, τότε δεν ζεις τη ζωή για την οποία είναι φτιαγμένοι οι άνθρωποι, αλλά οι σκλάβοι.

Όταν δουλεύεις 13 ώρες την ημέρα και σου λένε ότι «είσαι ελεύθερος να δουλεύεις σαν δούλος», όταν σου λένε ότι οι 13 ώρες δουλειάς είναι δικαίωμα, τότε οι πονηροί σε ανακηρύξει ηλίθιο.

Και μάλιστα ηλίθιο χαμηλού κόστους.

Διότι ούτε νοσοκομεία έχεις, ούτε σχολεία, μόνον φόρους να πληρώνεις έχεις.

Όταν νιώθεις ως πρόβατο επί σφαγήν στο απέραντο λιβάδι των αρουραίων του ΟΠΕΚΕΠΕ, καλώς νιώθεις έτσι.

Όταν σου λέει ο Σκέρτσος ότι τα «απορρυπαντικά είναι ακριβότερα, διότι έχουν καλύτερους κόκκους» παίζουν με το μυαλό σου, θα τρελαθείς ή δεν θα τρελαθείς;

Κι αν δεν τρελαθείς θα σε τρελάνει ο Άδωνις όταν σου λέει: «τι θες τώρα να σου δώσουμε και μια Πόρσε;» -και, αντί για ασθενοφόρο σου στέλνει νεκροφόρα.

Την αποφυλάκισή του ζητά και ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος...

Μέσα από τις φυλακές, ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος απέστειλε επιστολή στην οποία καταγγέλλει αυτό που αποκαλεί “επιδημία απορρίψεων” αιτήσεων για υπό όρους αποφυλάκιση, παρότι – όπως σημειώνει – πληροί τις νόμιμες προϋποθέσεις.

Στην επιστολή του κάνει λόγο για «ντε φάκτο κατάργηση» του θεσμού της υπό όρους απόλυσης για το μεγαλύτερο μέρος των κρατουμένων, διευκρινίζοντας πως αυτός παραμένει μόνο «για τους δικούς τους, τους εγκληματίες του λευκού κολάρου».

«Μέχρι σήμερα έχω εκτίσει, με βάση τον ευεργετικό υπολογισμό, 42 χρόνια και 8 μήνες: 23 χρόνια πραγματικής ποινής, 16 χρόνια και 5 μήνες λόγω ηλικίας και 3 χρόνια και 3 μήνες για σπουδές (έως και το μεταπτυχιακό, χωρίς να περιλαμβάνονται τα έτη του διδακτορικού)», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Παράλληλα επισημαίνει ότι, σύμφωνα με το ισχύον νομικό πλαίσιο, θα έπρεπε να έχει αποφυλακιστεί υπό όρο μετά την έκτιση 19 ετών πραγματικής ποινής, εφόσον είχε ήδη συγκεντρώσει τα υπόλοιπα 6 έτη από ευεργετικούς υπολογισμούς.

Καταλήγοντας, καταγγέλλει ότι η «ντε φάκτο κατάργηση» αυτών των ευεργετικών διατάξεων επιτυγχάνεται μέσα από το «δόλιο εργαλείο της ψευδεπίγραφης ‘κατά φαντασίαν καλής διαγωγής’».

Αναλυτικά η επιστολή του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου:
«Σύμφωνα με τον κανονισμό, δύο μήνες μετά την κοινοποίηση στον κρατούμενο της απορριπτικής απόφασης του Συμβουλίου στην αίτηση του για υπό όρο απόλυση αυτός έχει το δικαίωμα να υποβάλει νέα αίτηση αποφυλάκισης.
Σύμφωνα όμως με το άρθρο 110 παρ. 2, του παλαιού αλλά και του νέου Π.Κ., πρέπει να υπάρχει αίτηση της διεύθυνσης της φυλακής, ένα ή δύο μήνες πριν. Στις 12 Απριλίου συμπληρώθηκαν 2 μήνες από τότε που μου κοινοποίησαν (12-2-25) την απόφαση απόρριψης της αίτησής μου που ήταν η τέταρτη. Η νέα διευθύντρια κ. Γύγου δεν έχει ακόμη συντάξει την έκθεσή της, ενώ έχουν περάσει από τότε σχεδόν τέσσερις μήνες, εμποδίζοντάς με έτσι να υποβάλω νέα αίτηση. Τη στιγμή που αυτή είναι τυπική, αποτελείται κυρίως από την αναφορά της κοινωνικής λειτουργού κι αν ήταν αρνητική δεν θα ’χαν δεχτεί τις τέσσερις προηγούμενες.

«Προλαμβάνω» στην Υγεία: η υπέρτατη κοροϊδία

Της Κατέ Καζάντη

Ισότητα απέναντι στο θάνατο; Στην αρρώστια; Όχι δα! Οσοι εκλαμβάνουν τις κοινωνίες ως κομμάτι της φύσης, οργανωτικά και ηθικά, το ξέρουν καλά: η αντιπαραγωγική, μη καπάτσα, ώστε να «αριστεύσει», φύρα, αυτή που εύκολα αντικαθίσταται, δεν αφορά τα από πάνω στρώματα.

Αν για την περιώνυμη τάξη των καλοθρεμμένων πλουσίων παραμένει ένα από τα μείζονα να μην διακόπτεται η αστική τους γαλήνη με ποταπότητες όπως η αρρώστια ή ο θάνατος των πτωχών, επί κυβερνήσεως Κυριάκου Μητσοτάκη και υπουργίας Αδωνι Γεωργιάδη, από τις εξαγγελίες στην ΔΕΘ, το πρόβλημα επιλύθηκε. Τι κι αν στις δημόσιες δομές υγείας ρημάζουν οι υποδομές; Τι κι αν περικόπτεται δραστικά το νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό; Τι κι αν το πόπολο στοιβάζεται ώρες επί ωρών στα επείγοντα, τι κι αν αργοπεθαίνει σιωπηλά;  

Το λούστρο, που επικαλύπτει τη φρικωδία, είναι εδώ: το Εθνικό Πρόγραμμα Προσυμπτωματικού Ελέγχου ή Προλαμβάνω ή όπως αλλιώς, ήρθε για να χρησιμεύσει ως καθρεφτάκι σε ανίδεους ιθαγενείς. Και όχι μόνο. Ο συμπληρωματικός του ρόλος είναι, προφανώς, να λάβουν το διάφορο οι «άριστοι» επιχειρηματίες της υγείας. Όχι, βεβαίως, οι μικρομεσαίοι ιατροί με εργαστήρια, αλλά οι όμιλοι-κολοσσοί, οι οποίοι και συμβάλλονται με το κράτος. Και πληρώνονται αδρά από αυτό.

Όποια και όποιος, όμως, έχει χρησιμοποιήσει τα απεσταλμένα παραπεμπτικά της ΗΔΙΚΑ, ταχύτατα διαπιστώνει την απάτη: στην περίπτωση που θα χρειαστεί περαιτέρω έλεγχο, ο χρόνος και το χρήμα που θα σπαταληθούν θα μείνουν αλησμόνητα. Εκκινώντας από το περιβόητο τεστ για τον καρκίνο του παχέος εντέρου: κάθε δυστυχής ύπαρξη που θα χρειαστεί περαιτέρω έλεγχο, θα προσκρούσει σε τοίχο. Εάν, παρ’ ελπίδα, απαιτηθεί κολονοσκόπηση –εξέταση ούτως ή άλλως απαραίτητη για τα άνω των 50 άτομα- ο Γολγοθάς είναι εδώ. Στα δημόσια νοσοκομεία ο χρόνος αναμονής εγγίζει, και υπερβαίνει, το 6μηνο. Στα συμβεβλημένα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα, πέραν του ότι η συμμετοχή των ασφαλισμένων υπερβαίνει τα 80 ευρώ, πιθανά ευρήματα πολυπόδων, πλην των πολύ μικρών, δεν αφαιρούνται. Που σημαίνει ότι μια μάλλον δύσκολη εξέταση θα πρέπει να επαναληφθεί. Εννοείται πως κάθε βιοψία χρεώνεται χωριστά. Τα 100 τόσα ευρώ, δεν τα γλιτώνεις. Χώρια οι αμοιβές των ιατρών. Εάν δε απαιτηθεί χειρουργική επέμβαση, η αναμονή στα δημόσια νοσοκομεία, άγνωστη. Το κόστος της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» απαγορευτικό.

Ερωτική πόλη

Στην Κύπρο μιλούμεν ελληνικά... Αλλά πιο πολύ απ’ όλα, μιλούμεν μνήμη.

 Ακούγεται ως ύβρις η ερώτηση:

-Νιώθετε Ελληνίδα ή Κυπρία;

 Ποια είναι η πατρίδα σας;

Η Δέσποινα Μπεμπεδέλη απαντά χωρίς εκδίκηση, χωρίς κραυγή. Η φωνή της δεν είναι εθνική. Είναι θεατρική. Δηλαδή υπαρξιακή. Και γι’ αυτό πιο ελληνική απ’ όσο αντέχει η Αθήνα.

-Στην Κύπρο μιλούμεν ελληνικά, κυρία Λοβέρδου. Αλλά πιο πολύ απ’ όλα, μιλούμεν μνήμη.

Του Μάνου Λαμπράκη 

Στο κυριακάτικο φύλλο της εφημερίδας Το Βήμα, της 7ης Σεπτεμβρίου 2025, στη συνέντευξη που φιλοξενείται στο ένθετο BΗΜΑgazino, η δημοσιογράφος Μυρτώ Λοβέρδου απευθύνει στην εμβληματική ηθοποιό Δέσποινα Μπεμπεδέλη την εξής ερώτηση:

«Νιώθετε Ελληνίδα ή Κυπρία; Ποια είναι η πατρίδα σας;»

Η Μπεμπεδέλη βρισκόταν χθες στην Αθήνα, στο Εθνικό Θέατρο, για να παρουσιάσει την παράσταση «Εκ κοιλίας μητρός μου»– παρούσα, αθόρυβη και μεγαλόπρεπη, σαν μάρτυρας ενός θεάτρου που όλο χάνεται. Η ίδια, επί δεκαετίες, χτίζει υπομονετικά μια καλλιτεχνική γέφυρα που ενώνει τον Ελληνισμό της Κύπρου με τον πυρήνα της νεοελληνικής θεατρικής ζωής. Και την ώρα που προσφέρει το σώμα της στη μνήμη και στην ποίηση, της υποβάλλεται ένα ερώτημα που δεν ανήκει στην τέχνη αλλά στην ψυχρή διοικητική λογική της «ταυτότητας».

Γιατί όταν μια δημοσιογράφος της μητροπολιτικής πρωτεύουσας ρωτά μια Κύπρια καλλιτέχνιδα αν νιώθει «Ελληνίδα ή Κυπρία», δεν θέτει ζήτημα βιογραφίας. Επικυρώνει μια υπόγεια διάσπαση. Δεν πρόκειται για άγνοια. Πρόκειται για αποκαλυπτική στιγμή μιας κρατικής και πολιτισμικής αντίληψης που βλέπει το «έθνος» σαν εταιρική ταμπέλα, και τους ανθρώπους του σαν φορείς ISO. Είναι μια φαινομενικά «ουδέτερη» ερώτηση που φέρει μέσα της ολόκληρο τον ηγεμονισμό της πρωτεύουσας – αυτήν την εγγεγραμμένη αλαζονεία που θεωρεί την περιφέρεια προσάρτημα και τους Κυπρίους ως «άλλους», μέχρις αποδείξεως του εθνικώς ανήκειν.

Μητσοτάκης και Ισραήλ: συνδέοντας μερικές κουκίδες

Του Κώστα Καραΐσκου

Η εμπλοκή του Μητσοτάκη (και του συστήματος διαφθοράς που έχει στήσει) με συμφέροντα εδραζόμενα στο Ισραήλ είναι ένα διαρκώς επαναλαμβανόμενο φαινόμενο της εξάχρονης θητείας του που αξίζει να υπογραμμιστεί. Όχι μόνο για την ιδιαιτερότητά του, όχι μόνο για την επικινδυνότητά του αλλά και για το γεγονός ότι περνάει περίπου ασχολίαστο στην καθημερινή ατζέντα, για λόγους που όλοι μπορούμε να φανταστούμε. Κατωτέρω θυμίζουμε μερικές εμβληματικές περιπτώσεις με βάση όσα είδαν το φως της δημοσιότητας και καθένας μπορεί να φανταστεί το υπόλοιπο παγόβουνο κάτω από τη στάθμη του Τύπου.

Predator

Το ισραηλινό σύστηµα Predator µε το λογισµικό υποκλοπής ήταν η πιο γνωστή περίπτωση, που πήρε και διεθνή έκταση με καταδίκη από τα ευρωπαϊκά όργανα. Πολλοί μίλησαν για το παρακρατικό σύστηµα παρακολουθήσεων που διηύθυνε το Μαξίμου αλλά ελάχιστοι τόνισαν τη σημασία που είχε η κατασκοπεία από (πρώην;) πράκτορες του εβραϊκού κράτους. Ήδη το 2019 είχαν συλληφθεί στην Κύπρο οι Ταλ Ντίλιαν και Σαχάκ Αβνί με ένα µαύρο βαν εξοπλισµένο για παρακολουθήσεις στο αεροδρόµιο της Λάρνακας. Στο δικαστήριο αποδέχθηκαν τις 41 από τις κατηγορίες που τους απαγγέλθηκαν αλλά αφέθηκαν ελεύθεροι με ένα πρόστιμο κοντά στο 1.000.000 ευρώ. Ο Ντίλιαν, με αποδεδειγμένη θητεία στη Μοσάντ και στη Μονάδα 8200 του ισραηλινού στρατού, από το 2010-12 έστησε δεκάδες εταιρείες στη Μεγαλόνησο και συνέχισε τις «δουλειές» του στην Αθήνα με την ΙΝΤΕLLEXA A.E. μαζί με άλλους Ισραηλινούς πράκτορες (ο Κ. Βαξεβάνης είχε γράψει γιά …15!), πουλώντας το σύστημα παρακολουθήσεων Predator στον Μητσοτάκη. Φυσικά πληρώθηκε με λεφτά των Ελλήνων φορολογουμένων, από τα απόρρητα κονδύλια, για να εδραιώσει ο Μητσοτάκης την πολιτική κυριαρχία του. 

«Τα τελεσίγραφα δεν λειτουργούν για τους πολιτισμούς»!

Ενα θαυμάσιο κείμενο του Ιρλανδού δημοσιογράφου Gerry Nolan για τον πόλεμο της Δύσης κατά της Ευρασιας:

Όταν ο Βλαντιμίρ Πούτιν βρέθηκε στο Πεκίνο και είπε στη Δύση να σταματήσει να αντιμετωπίζει την Ινδία και την Κίνα σαν αποικίες, δεν έκανε θεατρινισμούς, αλλά πυροδότησε τις τελευταίες ψευδαισθήσεις της δυτικής ιδιαιτερότητας. 

Πλαισιωμένος από την ιστορία στην 80ή επέτειο από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, δεν έδωσε τόσο μια ομιλία, αλλά μάλλον μια πολιτισμική επίπληξη. 

«Τα γεγονότα στην Ουκρανία», είπε, «χρησιμοποιούνται απλώς ως πρόσχημα για την επίλυση οικονομικών ζητημάτων με ορισμένες χώρες των οποίων οι οικονομικοί δεσμοί και τα πλεονεκτήματα δεν ταιριάζουν σε κάποιον». 

Αυτός ο «κάποιος», φυσικά, είναι η συλλογική Δύση, στριμωγμένη από την παρακμή της και επιτίθεται σε έθνη που δεν μπορεί πλέον να ελέγξει.

Ο αποικιακός ιός δεν πέθανε ποτέ. 

Απλώς εξελίχθηκε, από κανονιοφόρους και κόκκινες ρόμπες σε κυρώσεις, δασμούς και ηθικό εκβιασμό. 

Όταν η Ινδία αγοράζει ρωσικό πετρέλαιο, η Ουάσιγκτον απαντά με δασμούς 50%. 

Όταν η Κίνα αρνείται να ενταχθεί στο θέατρο κυρώσεων της Δύσης, αντιμετωπίζεται με απαγορεύσεις ημιαγωγών και στρατιωτική περικύκλωση. 

Η Δύση δεν διαπραγματεύεται. 

Προσπαθεί να υπαγορεύσει και να ασκήσει γκανγκστερισμό. 

Αλλά όπως υπενθύμισε ο Πούτιν στον κόσμο, δεν είμαστε στο 1947. 

«Χώρες όπως η Ινδία, σχεδόν 1,5 δισεκατομμύριο άνθρωποι, και η Κίνα, 1,3 δισεκατομμύρια άνθρωποι, διαθέτουν ισχυρές οικονομίες και ζουν σύμφωνα με τους δικούς τους εσωτερικούς πολιτικούς νόμους». 

Με άλλα λόγια: οι μέρες που λέγαμε στους αρχαίους πολιτισμούς πώς να συμπεριφέρονται έχουν τελειώσει.

Βρήκαμε ποιος θέλει να δουλεύει 13 ώρες...

 

Μαρία Καρυστιανού: στις 6 Σεπτεμβρίου κατεβαίνουμε στις πλατείες ! Σε όλη την Ελλάδα!

Κάλεσμα της κας Μαρίας Καρυστιανού, Προέδρου του Συλλόγου  Πληγέντων Δυστυχήματος «Τέμπη 2023»

Ζωή χωρίς ΟΞΥΓΟΝΟ!

Έκλεισε  η δικογραφία των Τεμπών!

Ανήθικα και ατιμωτικά για τη μνήμη των θυμάτων, για εμάς, για εσάς, για την ελληνική κοινωνία, για την Αλήθεια, για τη Δικαιοσύνη…

ΕΤΣΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ η ανάκριση για το έγκλημα που συγκλόνισε την Ελλάδα και μας κατέκαψε τα παιδιά…

Αίφνης, χωρίς επιστημονικές απαντήσεις για την παρουσία του ξυλολίου, για τα αίτια πρόκλησης της πυρόσφαιρας, για όλα όσα η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΥΠΟΧΡΕΟΥΤΑΙ ΝΑ ΕΡΕΥΝΗΣΕΙ. 

Χωρίς να μας απαντήσει 2,5 χρόνια μετά «τι έκαψε ζωντανά τα παιδιά μας;» και ΧΩΡΙΣ έρευνα για το παράνομο φορτίο!

Έκλεισε λίγες ώρες πριν λάβουν το πόρισμα του Χημείου του Κράτους !

Χωρίς να συμπεριλαμβάνουν το πόρισμα που μιλά για ξυλόλιο και υδρογονάνθρακες σε ακόμη 12 σημεία!!! 

Δεν άντεξαν την αλήθεια που τους ξέφυγε. 

Δεν υπάρχει πια καμία προσδοκία ότι οι Θεσμοί και η πλειοψηφία των Μέσων Ενημέρωσης θα υπερασπιστούν το Δίκαιο. Μετά τις τελευταίες αποκαλύψεις έπραξαν το αναμενόμενο! Παρανόμως κινήθηκαν με τον πιο αθέμιτο και ανεπίτρεπτο τρόπο για την κοινωνία, για τους συγγενείς των θυμάτων, για τη μνήμη των νεκρών μας!

Μπορούμε μόνο να ελπίζουμε όλοι μας στους συμπολίτες μας. Σε κάθε γονιό, σε κάθε σκεπτόμενο πολίτη αυτής της χώρας. Σε κάθε ευσυνείδητο δημοσιογράφο και δικαστικό λειτουργό, που οδηγείται από τη ψυχή και το ήθος του.

Τα Τέμπη είναι έγκλημα κατά της ζωής, κατά της Δημοκρατίας, κατά της χώρας.

6 Σεπτεμβρίου βγαίνουμε στο φως!

Κοιτάζουμε τους ανθρώπους στα μάτια, μέσα απο τον αβάσταχτο πόνο για κάθε απώλεια που ζήσαμε, για κάθε αδικία που κάθε μέρα μας κοστίζει την ψυχική και την σωματική μας υγεία! 

Αυτό είναι η ζωή μας!

Συμμετοχικά κόμματα: Η χαμένη ευκαιρία της μεταπολίτευσης

Του Δημήτρη Μάρτου

Όσοι μετείχαν, με οποιοδήποτε τρόπο, επώνυμο ή ανώνυμο, στις πολιτικές διεργασίες της μεταπολίτευσης κατανοούν καλύτερα ότι η πολιτική, ως έννοια που δηλώνει πρωτίστως τη συμμετοχή του πολίτη, έχει πλέον εκλείψει.

Η μεταδικτατορική περίοδος αναζήτησε μια θέσμιση της ελληνικής Δημοκρατίας πάνω στην αυθόρμητη πολιτική κινητοποίηση που εκφράστηκε κυρίως από τη δημιουργία μαζικών συμμετοχικών κομμάτων. Υπήρχε ένα είδος κομματικής δημοκρατίας, άγουρης και ανολοκλήρωτης βέβαια. Τα κόμματα γίνονταν εκκολαπτήρια θεσμικών μεταρρυθμίσεων, κοινωνικής συγκατάθεσης και ελέγχου της εξουσίας. Ωρίμαζαν ένα αίτημα στην κοινωνία πριν ολοκληρωθεί ως νομοθετική ρύθμιση. Η κατίσχυση του ρόλου των κομμάτων ως θεσμών διαμεσολάβησης ανάμεσα στο κράτος και την κοινωνία, κοινωνικοποίησης του κράτους και πολιτικοποίησης της κοινωνίας, έδιναν στο πολιτικό τοπίο την αίσθηση μιας δημοκρατικής άνοιξης.

Σ΄ αυτήν τη δημοκρατική έπαρση πρωταγωνιστούσαν οι αντιδικτατορικοί αγωνιστές αλλά και όσοι πολίτες τους κινητοποιούσαν δημοκρατικά και πατριωτικά αντανακλαστικά (μνήμη της στέρησης των πολιτικών ελευθεριών, κυπριακή τραγωδία κλπ).

Το αίτημα της «κοινωνικής συμμετοχής» αν δεν υπερέβαινε τουλάχιστον ισοστάθμιζε την αναζήτηση «χαρισματικού» ηγέτη. Στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ, η «αυτοοργάνωση», οι οργανώσεις βάσης και η εσωκομματική ζωή με τις συνελεύσεις των μελών, συνυπήρχαν για μερικά χρόνια με τη «χαρισματική» προσωπικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου.

Αυτό το αυθόρμητο κίνημα δημοκρατίας κάποιοι πολιτικοί διανοητές προσπάθησαν να το οριοθετήσουν ιστορικά, να το εκφράσουν πολιτικά και να το ολοκληρώσουν θεσμικά.

Το πόρισμα…

Από το έθνος-κράτος στην υπερδομή των ΜΚΟ

Του Αλκιβιάδη Κεφαλά*

Στην Αρκαδία, όταν φθινοπωριάζει, ο αέρας κατεβαίνει από το Μαίναλο σαν δροσερή ανάσα που ξεχάστηκε. Από τα 85 χωριά του Δήμου Τρίπολης, μόνο σε 5 θα ανοίξουν τα σχολεία τον Σεπτέμβριο. Οι αυλές χορτάριασαν μέχρι τον ασβέστη, οι πόρτες κλειστές, κι ένα κουδούνι κρεμασμένο που δεν ξέρεις αν είναι μουσικό όργανο ή ενθύμιο. Εκεί, μέσα στη σιωπή, ακούγεται καθαρά μια αλλαγή αιώνα.

Κάποτε το κράτος ήταν υπόσχεση ζωής, ο δάσκαλος, ο γιατρός, ο ταχυδρόμος, ο χωροφύλακας. Τώρα το κράτος έγινε διαχειριστής έργων και μίζας. Δεν είναι μόνο η δημογραφία, αν και αυτή δίνει το πρώτο πλήγμα. Λιγότερα παιδιά, λιγότεροι κάτοικοι, λιγότερες φωνές στις αυλές. Είναι κι εκείνη η αδιόρατη μετατόπιση της πολιτικής μορφής που τη νιώθεις στο πετσί σου πριν καταλάβεις ότι σου ξέρανε την ψυχή.

Από το έθνος-κράτος που έστησε θεσμούς και τους έβαλε παντού για να χωρέσουν όλοι, επιστρέψαμε στις αυτοκρατορίες για να ταΐζουμε τον ηγεμόνα. Σήμερα, αυτό που σχηματικά ονομάζουμε κράτος, μετασχηματίστηκε σε μια υπερδομή-ΜΚΟ. Ευρωπαϊκά ταμεία, προγράμματα, «συνέργειες», ιδρύματα, ανάδοχοι. Η πολιτική έγινε έργο ΟΠΕΚΕΠΕ, προκηρύξεις, παραδοτέα, μίζες. Κι όσο περισσότερα έργα τόσο λιγότερη η αίσθηση της μόνιμης παρουσίας.

Κάποτε, σε ένα χωριό της Τεγέας, η καφετζού μού έλεγε: «Το σχολείο, παιδί μου, είναι σαν καφενείο του μέλλοντος. Αν κλείσει, δεν μαζευόμαστε πουθενά». Δεν μιλούσε για νούμερα, μιλούσε για ρίζες. Γιατί το σχολείο δεν είναι μόνο μάθημα. Είναι ο τρόπος με τον οποίο το κράτος λέει σε μια κοινότητα «είμαι εδώ και σας στηρίζω επειδή στηρίζομαι σε εσάς».

Βενεζουέλα: “Είμαστε σοσιαλιστές, είμαστε αντιιμπεριαλιστές, κι είμαστε επίσης Τσαβιστές”!

Με αναφορές στον ηγέτη της Μπολιβαριανής επανάστασης Hugo Chavez, μονάδες του στρατού της Βενεζουέλας παρελαύνουν στο Καράκας, ξεκινώντας για τα σύνορα και τις ακτές της χώρας!

Πρόγραμμα Αναπαραγωγής Βίντεο

00:00

00:18

Η Βενεζουέλα μετά την επιστράτευση του Σαββατοκύριακου, ανέπτυξε τους πρώτους 15.000 στρατιώτες των “Δυνάμεων ταχείας ανάπτυξης” στα σύνορα καθώς τα αμερικανικά πολεμικά πλοία πλησιάζουν.
Οπλισμένους με σκάφη, αεροσκάφη, DRONES.

“Είναι κινητοποίηση για την εγγύηση της ΕΙΡΗΝΗΣ… αν θέλουν να εισέλθουν από τα σύνορα, δεν θα μπορούν”
— Υπουργός
Εσωτερικών της Βενεζουέλας Καμπέγιο.

Στο κάτω βίντεο, το καταδρομικό Iwozima, καταγράφτηκε να αναχωρεί από το ναύσταθμο του Norfolk στις ΗΠΑ, φορτωμένο ελικόπτερα κι αεροπλάνα σαν ναυαρχίδα της αποστολής κατά της Βενεζουέλας.

Πλεονάσματα….

Ο γάμος της χρονιάς

Του πιτσιρίκου

Καθώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης θεωρείται πια καμένο χαρτί για τους ολιγάρχες της χώρας, είναι έκδηλη η αγωνία των ολιγαρχών να βρεθεί ο αντικαταστάτης του, ώστε αφενός να συνεχίσουν ανενόχλητοι τη μάσα στο πτώμα της χώρας και αφετέρου η Ελλάδα να προσποιείται πως είναι Δημοκρατία, ώστε να μην υπάρξουν αντιδράσεις στην ελληνική κοινωνία ή σε ό,τι έχει απομείνει από την ελληνική κοινωνία.

Τα κοινοβουλευτικά κόμματα-μαγαζάκια δεν “τραβάνε” και δεν συγκινούν τους πολίτες του προτεκτοράτου -ούτως ή άλλως, στις τελευταίες εθνικές εκλογές το 40% των πολιτών με δικαίωμα ψήφου απείχαν από τις εκλογές-, ενώ ο Νίκος Ανδρουλάκης -που προοριζόταν για αντικαταστάτης του Μητσοτάκη, ή συμπλήρωμα του Μητσοτάκη σε μια κυβέρνηση συνεργασίας- δεν πείθει ούτε τους συγγενείς του και έχει γίνει ανέκδοτο, αφού όλοι ξέρουν πια πως “ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν πάει με πουτάvες”.

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης -που διαπίστωσε μετά τις υποκλοπές, την υπόθεση Λυγγερίδη και άλλες “αταξίες” του Μητσοτάκη πως ο φίλος του ο Κυριάκος είναι ακατάλληλος- μοιάζει να έχει πειστεί πως ο Αλέξης Τσίπρας είναι ιδανικός για διάδοχος του Κυριάκου Μητσοτάκη στην πρωθυπουργία και αυτό είναι λογικό αφού ο Αλέξης Τσίπρας -όπως και ο Κυριάκος Μητσοτάκης- έχει αποδείξει πως είναι ικανός για όλες τις βρομοδουλειές με χαμόγελο και χωρίς να ιδρώνει.

Τα πάμπολλα ΜΜΕ του Βαγγέλη Μαρινάκη έχουν εξαπολύσει εκστρατεία για να πείσουν και τους πιο δύσπιστους πως ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι ο πολιτικός απατεώνας που έγινε πρωθυπουργός το 2015 αλλά ο πολιτικός ηγέτης που θα οδηγήσει την Ελλάδα στον θρίαμβο και θα εκτινάξει το ελατήριο της οικονομίας. Η Ελπίδα ξανάρχεται.

Ραγιαδισμός και κουτοπονηριά στο ελληνικό προτεκτοράτο

Του Στάθη Σαυρόπουλου

H «ευγενής μας τύφλωση» στην περικύκλωση

Να δεχθούμε ότι η Ελλάδα είναι ένα προτεκτοράτο (στη «σωστή πλευρά της Ιστορίας»);

Να το δεχθούμε, διότι είμαστε!

Να δεχθούμε ότι η Ελλάδα φυτοζωεί υπό καθεστώς εντολής (της Ευρωπαϊκής Ένωσης) λόγω μνημονίων; Να το δεχθούμε, διότι φυτοζωούμε!

Ζούμε σε μια Αποικία Χρέους, δηλαδή σε μια χώρα Υποθηκευμένη για 99 χρόνια; Ζούμε! και όσοι επιζήσουν, αν επιζήσουν, θα πάρουν πίσω την Ακρόπολη (το 2114 μ.Χ) από τους εξωγήινους που έως τότε θα έχουν εμφανισθεί και θα έχουν βάλει μια κάποια τάξη στα χρηματιστήρια και τη διανομή ζωοτροφών. 

Σε όποια κατάσταση όμως και αν είναι η χώρα (ή ο χώρος) καθώς πρέπει να κυβερνάται, ώστε να ξέρουν οι Ανθύπατοι απ’  τις ΗΠΑ και οι Πραίτωρες από την Ευρωπαϊκή Ένωση με ποιους έχουν να κάνουν για τη διαρκή λεηλασία της Ελλάδας και του λαού της.

Είναι λοιπόν μάταιο να αναρωτιόμαστε αν βλέπει η κυβέρνηση Μητσοτάκη- Γεραπετρίτη και Γουλιμή την περικύκλωση της Ελλάδας από την Τουρκία, και στο πεδίο και στις διεθνείς σχέσεις.

Το εισόδημα μειώνεται και με την αύξηση του μισθού!

Πηγή: stormseeker/unsplash

Επί ημερών Μητσοτάκη έγινε και αυτό. Ακόμα κι όταν οι μισθοί αυξάνονται, το εισόδημα των εργαζομένων μειώνεται. Και αυτό το παράδοξο είναι αποτέλεσμα κυβερνητικής επιλογής. Το κόλπο είναι απλό. Η διατήρηση των ίδιων εισοδηματικών κριτηρίων για τη χορήγηση επιδομάτων όπως το επίδομα τέκνων και το επίδομα στέγασης.

Το αποτέλεσμα αυτής της επιλογής είναι τελικά ακόμα κι όταν οι εργαζόμενοι δουν αύξηση στον μισθό τους, θα δουν παράλληλα και μείωση στο εισόδημα που μπαίνει στο σπίτι. Τα στοιχεία από τον ΟΠΕΚΑ (Οργανισμός Προνοιακών Επιδομάτων και Κοινωνικής Αλληλεγγύης) είναι άκρως χαρακτηριστικά του παράδοξου που έγινε κανονικότητα στην Ελλάδα.

Όπως και τα στοιχεία της Eurostat που καταδεικνύουν ότι η Ελλάδα είναι στην 3η χειρότερη θέση της ΕΕ λόγω της μείωσης του ακαθάριστου διαθέσιμου εισοδήματος και στην τελευταία θέση όσον αφορά στο ποσοστό αποταμίευσης.

Τι αποκαλύπτουν τα στοιχεία του ΟΠΕΚΑ

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, μέσα σε δύο χρόνια οι δικαιούχοι του επιδόματος παιδιών μειώθηκαν κατά 157.000, οι δικαιούχοι του επιδόματος στέγασης κατά 79.190 και οι εγγεγραμμένοι στο ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα κατά 43.180.

Ο αριθμός των δικαιούχων επιδόματος τέκνων μειώθηκε σε ιστορικό χαμηλό (488.735), ενώ το ίδιο ισχύει και για τους δικαιούχους του επιδόματος στέγασης (οι οποίοι περιορίστηκαν σε 190.999, από 270.193 το 2023).

Τα στοιχεία του ΟΠΕΚΑ δείχνουν ότι την τελευταία διετία οι δικαιούχοι κοινωνικών επιδομάτων μειώθηκαν από το 1,35 εκατομμύριο στο 1,1 εκατομμύριο, δηλαδή κατά 250.000.

Τα δεδομένα αυτά δεν σημαίνουν, βέβαια, ότι η μείωση των δικαιούχων των επιδομάτων έγινε γιατί ξαφνικά ευημερούν, γιατί λόγω των ευεργετικών μέτρων της κυβέρνησης δεν χρειάζονται έξτρα βοήθεια για τα παιδιά του ή για να στεγαστούν. Τα στοιχεία καταδεικνύουν ότι είναι τόσο χαμηλά τα κριτήρια για τη χορήγηση των κοινωνικών επιδομάτων που ακόμα και μια αύξηση στο μισθό κατά 3%, κάτω από τον πληθωρισμό, βγάζει εκτός επιδομάτων εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες.

… Πόλεμος;

Η Μεταφυσική της Ταφής και το Τέλος της Πολιτικής Ιδεολογίας

Του Μάνου Λαμπράκη 

Ο μαρμάρινος κόσμος των ηγετών είναι η τελευταία σκηνή του πολιτικού θεάτρου. Εκεί όπου η σιωπή δεν είναι μόνο φτιαγμένη από πέτρα, αλλά και από νόημα. Δύο ταφικά μνημεία και δύο παρακαταθήκες. Δύο εποχές που δεν συναντήθηκαν ποτέ – παρότι ανήκαν τυπικά στο ίδιο κόμμα. Στον πρώτο, τον τάφο του Ανδρέα Παπανδρέου, είναι χαραγμένη η φράση: «Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ». Στον δεύτερο, αυτόν του Κώστα Σημίτη, διαβάζουμε: «Στον εκσυγχρονισμό δεν υπάρχει ημερομηνία λήξης». Στον πρώτο βλέπεις σταυρό. Στον δεύτερο, μόνο λευκός ορθολογισμός.

Η διαφορά είναι κοσμολογική. Ο Ανδρέας, παρόλες τις αντιφάσεις του, είχε πολιτική οντολογία, ενώ ο Σημίτης είχε τεχνοκρατική μεταφυσική. Ο πρώτος θεμελίωσε ένα σύστημα πατριωτικού λαϊκισμού, που απευθυνόταν στο φαντασιακό του λαού, στο ένστικτο της αυτοδιάθεσης. Ο δεύτερος, εξόρισε το φαντασιακό ως ανορθολογισμό και παρέδωσε τη χώρα στο συμβολικό κεφάλαιο της Δύσης: αριθμούς, δείκτες, συμμορφώσεις. Το «ανήκειν στους Έλληνες» μπορεί να ήταν ρητορική· αλλά το «δεν υπάρχει ημερομηνία λήξης στον εκσυγχρονισμό» είναι δογματισμός χωρίς ρίζες, χωρίς τέλος, χωρίς θάνατο — και γι’ αυτό χωρίς ζωή.

Έφεδροι στην πόλη της Γάζας: Ήλθον, είδον… ενίκησαν;

Σκίτσα για την κατάληψη μιας ανύπαρκτης πόλης και για τη γενοκτονία που συνεχίζεται…

Oλα είναι έτοιμα στο Ισραήλ για την έναρξη της επιχείρησης για την κατάληψη της πόλης της Γάζας. Μια επιχείρηση με την ονομασία «Άρματα του Γεδεών II», η οποία προβάλλεται ως συνέχιση της επιχείρησης «Άρματα του Γεδεών» του περασμένου Μαΐου.

Ο υπουργός Άμυνας του Ισραήλ, Ισραέλ Κατζ, ο οποίος ενέκρινε χθες 20/8 το σχέδιο, έδωσε εντολή για την επιστράτευση 60.000 εφέδρων του ισραηλινού στρατού και είπε: Mόλις ολοκληρωθεί η επιχείρηση, η Γάζα θα αλλάξει πρόσωπο και δεν θα μοιάζει πλέον με το παρελθόν.

Ωστόσο οι έφεδροι του Ολλανδού σκιτσογράφου Maarten Wolterink μόλις αντίκρισαν την πόλη της Γάζας είπαν:

Aυτό οι Άραβες το αποκαλούν πόλη;

Για τον Ευτύχη Μπιτσάκη

Του Σταύρου Μαυρουδέα

«Έφυγε» στις 19/8/2025 ο Ευτύχης Μπιτσάκης, ένας εξαίρετος άνθρωπος, επιστήμονας, πανεπιστημιακός αλλά πάνω από όλα κομμουνιστής.

Το αξιοζήλευτο πολιτικό και επιστημονικό βιογραφικό του δεν χρήζει παρουσίασης καθώς είναι ευρέως γνωστό. Όμως αξίζει να τονισθεί η προσωπική διάσταση του Ευτύχη.

Υπήρξε ένας υποδειγματικός επιστήμονας και δάσκαλος. Με εξαιρετικές σπουδές στο εξωτερικό που όμως γύρισε για να τις προσφέρει στην πατρίδα του. Με πλούσια θεωρητική δραστηριότητα αλλά ταυτόχρονα παραμένοντας ένας εκπληκτικός δάσκαλος που κατόρθωνε με απλότητα αλλά και ακρίβεια να παρουσιάζει σύνθετες έννοιες και θεωρίες – κάτι που σπανίζει ολοένα και περισσότερο σήμερα στους ακαδημαϊκούς κύκλους. Επιπλέον, ο Ευτύχης ξεχώριζε γιατί κατόρθωσε να ξεπεράσει κατά πολύ τα θεωρητικά όρια της γενιάς του. Με μία νεανικότητα που ξεπερνούσε ακόμη και τους κατά πολύ νεότερους του, συμμετείχε ενεργά και δημιουργικά σε θεωρητικές προβληματικές πολύ νεότερες του.

Σε προσωπικό επίπεδο ο Ευτύχης ήταν πάντα ένα υπόδειγμα, ιδιαίτερα σε καιρούς που πολλαπλασιάζονταν οι «μικροί άνθρωποι» με τους μεγάλους εγωισμούς. Απλός και προσηνής. Κοσμοπολίτης χωρίς να ξεχνά ποτέ τις εθνικές και τοπικές ρίζες του, τις οποίες τόνιζε πάντα με αφοπλιστική ευθύτητα και ίσως κάποια συγκαλυμμένη ειρωνεία απέναντι στις τωρινές ορδές κενόδοξων «φραγκολεβαντίνων». Με υποδειγματική εργατικότητα και αυτοπειθαρχία.