Πριν από λίγο καιρό, γράφαμε για το αναδυόμενο άστρο του στρατηγού Φρ. Φράγκου (Έθνος σε κατάσταση νευρικής κρίσης αναζητεί Σωτήρα και υπότιτλο την καραμανλική φράση «Με καλέσατε και ήρθα»-http://blogvirona.blogspot.gr/2013/10/blog-post_493.html). Και να που προχθές, Κυριακή 8/12/13, τα άστρα του στρατηγού άρχισαν να λάμπουν πιο έντονα στο ελληνικό στερέωμα.
Αφορμή στάθηκε η παρουσίαση του βιβλίου του κ. (σερ) Β. Μαρκεζίνη με τον σημαντικό και εύγλωττο τίτλο «Η Ελλάδα στον Κατήφορο- Η ανύπαρκτη εξωτερική πολιτική-Οι εγκαταλελειμμένες Ένοπλες Δυνάμεις».
Για πολλούς αναλυτές, ο κ. Μαρκεζίνης είναι ο πολιτικός γκουρού ή ιμπρεσάριος του στρατηγού Φράγκου και πάντως ο θεωρητικός και ιδεολογικός παρασκευαστής του νέου κόμματος για το οποίο γράφαμε στις 26/10/13 και οι πρώτες λέξεις από τον τίτλο του βιβλίου, θα είναι πιθανόν και η ονομασία του νέου πολιτικού σχηματισμού.
Αυτό λοιπόν που πριν από δύο μήνες παραμόνευε στη σκιά των εξελίξεων σαν απλή ένδειξη, σαν πιθανότητα, τώρα γίνεται βεβαιότητα. Ένα καινούργιο πολιτικό σχήμα (κίνημα; Κόμμα;) γεννιέται κι ετοιμάζεται να κατέβει στον πολιτικό στίβο.
Δεν είναι τυχαίο, ότι η φημολογία για το νέο σχήμα, που ενώ υπήρχε από το περασμένο καλοκαίρι, εντάθηκε λίγες ημέρες μετά την ανακοίνωση μιάς πανεπιστημιακής έρευνας, που δείχνει τα κυβερνητικά κόμματα σε άτακτη υποχώρηση και ιδιαίτερα την επιθυμία των πολιτών για επιστροφή στο εθνικό νόμισμα και την εγκατάλειψη του ευρώ.
Όπως διαμορφώνεται η κατάσταση, δείχνει να επιβεβαιώνει την πρόβλεψη Αλαβάνου, πως οι εκλογές της Άνοιξης του 2014, θα αναδιατάξουν το πολιτικό σκηνικό. Τα κόμματα της «δραχμής» μάλιστα, άρχισαν από τώρα να προετοιμάζονται για την εκλογική τους εμφάνιση, μιας και είναι πολύ πιθανό, την Άνοιξη να στηθούν τρεις κάλπες αντί για δύο.
Χαρακτηριστική είναι και η κίνηση του Π. Λαφαζάνη, να ξαναβάλει αμέσως το θέμα της επιστροφής στη δραχμή, προκαλώντας τριγμούς στον ΣΥΡΙΖΑ, επιβεβαιώνοντας όμως την λενινιστική ρήση ότι ο αριστερός και ο δεξιός οπορτουνισμός πάντοτε συναντιώνται.
Τα χειρότερα έπονται. Μια καταβαράθρωση των κομμάτων της συγκυβέρνησης και ενδεχόμενη νίκη της Αριστεράς, ακόμη κι αν δεν υπάρξουν εθνικές εκλογές μέσα στο ΄14, θα οδηγήσει σε ένταση των κοινωνικών αγώνων, καθώς όλα τα στρώματα θ’ αρχίσουν να πιέζουν για τη λύση των προβλημάτων τους. Αυτό τον φόβο για νέα «Ιουλιανά», εξέφρασε ο κ. Μαρκεζίνης. Ίσως όμως, η πρόβλεψη των «Ιουλιανών», να αφορούσε τη μάλλον αναπόφευκτη ανατροπή μιας πιθανής κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και την κινητοποίηση των λαϊκών μαζών για την υπεράσπιση της νομιμότητας, όπως το 1965. Οι κυρίαρχες τάξεις, πολύπειρες και άριστα οργανωμένες, βλέπουν πολύ μακρύτερα από τους αντιπάλους τους. Άλλωστε, σύμφωνα με τον Τρότσκι, ο ηγέτης πρέπει να έχει την ικανότητα της πρόβλεψης.
Οι καταστάσεις πιέζουν τις εξελίξεις, κάνοντας τις χθεσινές προβλέψεις ξεπερασμένες. Στις 26/10 γράφαμε ότι για τις κυρίαρχες τάξεις, «η παραμονή στο Ευρώ και την Ευρώπη ακόμη θα πάψει να είναι ταμπού και κόκκινη γραμμή». Και να που στο ΒΗΜΑ της 8/12/13, αποκαλύπτεται πως και ο στρ. Φρ. Φράγκος ανήκει στο «αντιμνημονιακό στρατόπεδο»(!), μαζί με τον μέντορα του Β. Μαρκεζίνη και το υπό διαμόρφωση πολιτικό τους σχήμα. Καθώς η «αντιμνημονιακή» πολιτική είναι ο προθάλαμος της πολιτικής υπέρ ενός εθνικού νομίσματος, τα όρια μεταξύ της (νέας) Δεξιάς και της παραδοσιακής Αριστεράς γίνονται πλέον δυσδιάκριτα.
Τώρα ο αγώνας θα γίνεται ανάμεσα σε ένα νέο πολιτικό κόμμα, δεξιάς κατεύθυνσης μεν, αντιμνημονιακό δε, που θα στελεχώνεται όμως με καινούργιους, άφθαρτους ανθρώπους, με επικεφαλής έναν καταξιωμένο πραγματικά στρατιωτικό. Και σε ένα παραδοσιακό, αριστερό μεν κόμμα, χωρίς όμως πρόγραμμα πέρα από την αντιμνημονιακή ρητορεία, με εσωτερική συνοχή που δοκιμάζεται συνεχώς και αρχηγό που παλινδρομεί ανάμεσα στον ακτιβισμό και στον πραγματισμό. Δεν χρειάζονται μαντικές ικανότητες για το ποιος θα βγεί νικητής σ’ αυτή την αναμέτρηση, καθώς η πρώτη περίπτωση θα έχει την υποστήριξη των ΜΜΕ και θα υπόσχεται μεταξύ των άλλων την πάταξη της «φαυλοκρατίας», το νοικοκύρεμα και την αναδιοργάνωση του κράτους και της οικονομίας, αιτήματα που αγγίζουν τους πόθους και τις απαιτήσεις πλατειών στρωμάτων της κοινωνίας μας.
Τα συνθήματα αυτά κι οι υποσχέσεις που τα συνοδεύουν, χαϊδεύουν πρώτ’ απ’ όλα τ’ αυτιά των μεσοστρωμάτων, που βλέπουν την οικονομική τους κατάσταση να επιδεινώνεται και την κοινωνική τους θέση να υποβαθμίζεται συνεχώς. Ο συνδυασμός τους με μιαν αντιμνημονιακή κι αντιευρωπαϊκή ρητορεία μπορεί εύκολα να δημιουργήσει ένα λαϊκίστικο μέτωπο, όπου κάθε πικραμένος θα πιστεύει πως βρήκε τον χώρο που τον εκφράζει.
Ο κ. Μαρκεζίνης κι όσοι πρόσκεινται στο νέο σχήμα, αλλά και όσοι στήνουν ευήκοο ούς στις εξαγγελίες του, ξεχνούν ή θέλουν να ξεχνούν, ότι εκείνο που γεννά τη φαυλότητα, την ανοργανωσιά, την κακοδιοίκηση κι όλες τις πληγές που ταλανίζουν το κορμί της δόλιας πατρίδας μας, είναι το πολιτικό σύστημα της κομματοκρατίας, των πελατειακών σχέσεων και του περιορισμού της κοινωνίας στο ρόλο του θεατή, του χειροκροτητή και του απλού ψηφοφόρου χωρίς καμμιά δυνατότητα παρέμβασης στις αποφάσεις που καθορίζουν τη ζωή των μελών της.
Αυτό το ίδιο σύστημα είναι που γεννά και τα μνημόνια. Το σύστημα αυτό είναι καλό και δίκαιο, μονάχα για την παρασιτική κεφαλαιοκρατική τάξη, γιατί μέσα απ’ αυτό μπορεί να ηγεμονεύει στη χώρα και να πλουτίζει. Είναι καλό για τους πολιτικούς που απαρτίζουν τα σημερινά κόμματα, συμπολίτευσης κι αντιπολίτευσης, γιατί διαχειρίζονται τη δημόσια περιουσία και για το δικό τους όφελος, εκτός από τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας. Είναι καλό και για όσους το κι επωφελούνται στηρίζουν μέσω των πελατειακών σχέσεων.
Κάθε πολιτικό σχήμα που δεν βάζει κεντρικό του στόχο κι επιδίωξη την κατάργηση του σημερινού πολιτικού συστήματος και την αντικατάσταση του από ένα σύστημα με αυξημένο το ρόλο και τις δυνατότητες συμμετοχής των απλών πολιτών στη λήψη των αποφάσεων και στη διαδικασία διαχείρισης των κοινών, είναι καταδικασμένο, όσο καλές κι αν είναι οι προθέσεις των ιδρυτών και των μελών του, να εξελιχθεί σ’ ένα κόμμα ευκαιρίας, όπως τα υπάρχοντα, κυβερνητικά κι αντιπολιτευτικά. Ένα κόμμα διαχειριστή της υπάρχουσας κατάστασης, του καθεστώτος εξάρτησης και υποτέλειας, του καθεστώτος των μνημονίων και της λιτότητας σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων.
Εκτός από τις εσωτερικές εξελίξεις, υπάρχουν και οι διεθνείς, που επηρεάζουν το πολιτικό μας γίγνεσθαι. Όσο βαθαίνει η παγκοσμιοποίηση, τόσο εντείνονται οι ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, φθάνοντας μερικές φορές στα όρια της πολεμικής σύρραξης, όπως τώρα, με το πρόβλημα των νησίδων μεταξύ Κίνας – Ιαπωνίας. Η παγκόσμια κατάσταση απαιτεί προσεκτικές κινήσεις κι ευέλικτη στρατηγική και ειδικά για τη χώρα μας, με την ασταθή κοινωνική της κατάσταση, μια κυβέρνηση απολύτου εμπιστοσύνης, με ενισχυμένες εξουσίες, δηλαδή τον περιορισμό των πολιτικών ελευθεριών.
Οι διαδικασίες λοιπόν που έχουν ξεκινήσει τόσο στο χώρο της Δεξιάς, όσο και στον «κεντροαριστερό» χώρο, εκπορεύονται κατά πρώτον από το μπλόκ εξουσίας των κυρίαρχων τάξεων, με στόχο και σκοπό τη διαιώνιση της εξουσίας τους.
Στον «κεντροαριστερό» χώρο η κίνηση για την «ελιά», είναι η προσπάθεια για τη δημιουργία του αντίπαλου στο καινούργιο δίπολο που θα κυβερνά τη χώρα τα επόμενα πενήντα χρόνια. Είπαμε. Οι κυρίαρχες τάξεις έχουν μεγάλη πείρα, απεριόριστα μέσα και ικανότατα στελέχη ώστε η αλλοτρίωση και η χειραγώγηση των μαζών να είναι γι’ αυτές παιχνιδάκι. Και δεν αρκούνται στο τώρα. Προετοιμάζονται εντατικά για το μέλλον. Ένα μεγάλο πρόβλημα είναι ο χρόνος. Θα προκάνουνε; Που έλεγε κι ο Χ. Φλωράκης
Επι του παρόντος, εκείνο που δυσκολεύει τις επιδιώξεις του κατεστημένου, εκτός από τον «στρατηγό χρόνο», που αποδεικνύεται στενάχωρα λίγος, είναι οι αντιστάσεις των ήδη υπαρχόντων πολιτικών και το γεγονός ότι ενώ στο χώρο της Δεξιάς, η βελόνα του τροχού της τύχης έχει σταματήσει στα στρατιωτικά αστέρια, στο χώρο της κεντροαριστεράς δεν έχει βρεθεί μια προσωπικότητα που να μπορέσει να ενοποιήσει το χώρο και να επιβληθεί.
Ας μην έχουμε όμως αυταπάτες. Όταν υπάρχουν προβλήματα για λύση, πάντοτε προβάλλει κάποια προσωπικότητα που θα τα αναλάβει.
Κι αν δεν υπάρχει, την κατασκευάζουμε στο πι και φι.
Το μοναστήρι νάναι καλά. Κι από καλογήρους…..
