Συνέντευξη Αλέκου Αλαβάνου στον Σπύρο Καραλή
* Κύριε Αλαβάνε, κάνατε πρόσφατα, σε ομιλία σας στη Ρόδο, εκτενή αναφορά στα γεγονότα της Ουκρανίας βρίσκοντας συνδέσεις που μπορούν να αφορούν και την Ελλάδα. Γιατί πιστεύετε ότι η Ουκρανία μάς στέλνει «πικρά μαθήματα»;
- «Πικρά» γιατί βλέπουμε μια χώρα να αποδομείται. «Μαθήματα» όμως, κι από τα μαθήματα μπορεί να είσαι πάντα κερδισμένος. Η Ουκρανία, όπως και η Ελλάδα, είναι μια χώρα «borderline», στα σύνορα σφαιρών επιρροής ανταγωνιστικών, καπιταλιστικών μεγάλων δυνάμεων. Αυτό παρέχει και στις δύο μεγάλη γεωστρατηγική σημασία, που θα απαιτεί όμως ικανότητα για να την αξιοποιούν. Από την άλλη, το παραμικρό λάθος πληρώνεται. Τα γεγονότα στην Ουκρανία δείχνουν ότι ο κεντρικός παράγοντας για τη γεωστρατηγική ασφάλεια μιας τέτοιας χώρας είναι η λαϊκή συνοχή. Μόλις αυτή διερρήχθη με την ευθύνη αυτών των ακροδεξιών τύπων που κυβερνούν σήμερα το δυτικό της κομμάτι, μόλις αγνοήθηκε το μεγάλο τμήμα των ρωσοφώνων, η Ουκρανία πήρε το δρόμο του διαμελισμού.
Το θλιβερό είναι ότι σε αυτή την πορεία συνένοχη είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση, μέσω των υπουργών Εξωτερικών Γερμανίας, Γαλλίας, Πολωνίας, που δέχθηκε, λίγες ώρες αφότου συμφωνήθηκε, τη διάλυση του συμβιβασμού πιστεύοντας ότι έτσι βάζει στο χέρι τον μεγάλο σιτοβολώνα και αποκτά ένα γερό μοχλό σε βάρος της Ρωσίας. Οχι ότι η Ρωσία δεν έχει ευθύνη για αυτά που γίνονται σήμερα, αλλά οι Δυτικοί ήρξαντο χειρών αδίκων. Ανησυχώ λοιπόν για την Ελλάδα όσο συνεχίζεται μια πολιτική που οδηγεί στην κοινωνική εξαθλίωση, στο φθόνο, στην επιθετικότητα, στη βία, στην κατάρρευση των αξιών. Σε πολλούς μικρούς καθημερινούς «εμφύλιους πολέμους». Και για λόγους εθνικής ασφάλειας, όχι μόνο οικονομικούς ή πολιτικούς, πρέπει να δραπετεύσουμε από την παγίδα της τρόικας, που είναι και εθνική.
* Υποστηρίζετε δηλαδή πως είναι παρωχημένη η αντίληψη ότι μέσα σε ένα σπαρασσόμενο από διενέξεις κόσμο η συμμετοχή της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή συμμαχία μπορεί να μας εξασφαλίσει κάποια ασφάλεια;
- Οχι απλώς παρωχημένη. Βαθιά λαθεμένη. Είναι πολύ διαδεδομένη σε πολίτες που κατανοούν την ανάγκη ρήξης με την Ευρωπαϊκή Ενωση για την οικονομική σωτηρία μας, παλινδρομούν όμως, γιατί φοβούνται τις γεωστρατηγικές επιπτώσεις. Τα πρώτα εξάλλου επιχειρήματα για την είσοδο της Ελλάδας στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες ήταν ακριβώς γεωστρατηγικά, από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, μια εποχή που δεν είχε βγει ακόμα χορτάρι στους τάφους των Κύπριων νεκρών του Αττίλα. Είναι φυσικό, και σε προσωπικό επίπεδο, η συμμετοχή σε μια ομάδα να δημιουργεί μεγαλύτερο αίσθημα σιγουριάς σε έναν κόσμο σκοτεινό και χαοτικό. Για έναν έφηβο μια παρέα φίλων για διάλογο και διασκέδαση, είναι υγιές. Μια παρέα με «βαποράκια» είναι καταστροφή. Μια συμμαχία ειρήνης, αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας θα μπορούσε να είναι γεωστρατηγική ασπίδα. Μια συμμαχία επιθετική και επεκτατική, όπως το ΝΑΤΟ ή η Ευρωπαϊκή Ενωση, όχι.
Δείτε, τα περισσότερα παράκτια μεσογειακά κράτη φλέγονται. Λιβύη, Αίγυπτος, Ισραήλ - Παλαιστίνη, Τουρκία, Ουκρανία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Υπάρχουν τοπικά αίτια, αλλά στην όξυνση της κατάστασης έχουν συντελέσει αποφασιστικά ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή Ενωση. Εχουν φθάσει να στηρίζουν στη Συρία έναν ετερογενή συνασπισμό που ο ισχυρότερος στρατιωτικός εταίρος γίνεται ένας κλάδος της Αλ Κάιντα, να στηρίζουν τη στρατιωτική χούντα στην Αίγυπτο, τις ένοπλες συμμορίες στη Λιβύη, να καλλιεργούν το εθνικό μίσος στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, όπως έκαναν σε όλη τη Γιουγκοσλαβία. Και η αποθέωση; Η στήριξη μιας κυβέρνησης όπου συμμετέχουν ναζιστές στο Κίεβο. Ας το έχουμε αυτό, εδώ στην Ελλάδα, ως κρατούμενο.
Μεσογειακή Ελβετία
* Το ερώτημα, βέβαια, που αυτονόητα τίθεται είναι ποια μπορεί -και πρέπει- να είναι η θέση της χώρας σε αυτή τη γεωπολιτική συγκυρία; Πώς μπορεί να σταθεί χωρίς συμμαχίες;
- Η Ελβετία είναι μια χώρα εκτός συμμαχιών, αδέσμευτη, στο κέντρο της Ευρώπης, στην καρδιά της θύελλας του Α' και του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Τα ποτάμια του αίματος ξεχείλιζαν στην Κεντρική Ευρώπη, έξω όμως από τα σύνορα της ελβετικής ομοσπονδίας, παρά το γεγονός ότι βρισκόταν γεωγραφικά και γεωπολιτικά συμπιεσμένη μεταξύ των δύο μεγάλων ηπειρωτικών στρατιωτικών δυνάμεων, της Γερμανίας και της Γαλλίας. Τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερο μια ιδέα αρχίζει να γίνεται έμμονη μέσα μου. Ο στόχος μιας Ελλάδας που θα είναι ένα είδος μεσογειακής Ελβετίας. Ούτε βέβαια το βιοτικό της επίπεδο μπορούμε να εύκολα να προσεγγίσουμε, ούτε διεθνές καπιταλιστικό χρηματιστικό κέντρο και θησαυροφυλάκιο μαύρου χρήματος θα θέλαμε να γίνει η πατρίδα μας. Το λέω με την έννοια της ουδετερότητας, της μη συμμετοχής σε στρατιωτικό συνασπισμό, της σταθερής φιλειρηνικής πολιτικής. Είναι περίεργο, αλλά τέτοιες σκέψεις είχαν γεννηθεί σε μια άλλη κρίσιμη εποχή, αμέσως μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους ναζιστές, όταν ήδη διαμορφώνονταν οι συνθήκες για την ανάδυση του Ψυχρού Πολέμου. Οσο κι αν φαίνεται περίεργο, ήταν ο Νίκος Ζαχαριάδης, τότε γραμματέας του ΚΚΕ, που μίλησε για μια Ελλάδα γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης, όπως τελικά έγινε η Φινλανδία στο Βορρά, όταν οι απόψεις του, στην πρώτη μεταπολεμική φάση, προσέγγιζαν αυτές του Παλμίρο Τολιάτι για την αποφυγή ενός μεταπελευθερωτικού εμφύλιου σπαραγμού.
* Δεν σας βλέπουμε πολύ συχνά, ούτε εσάς προσωπικά αλλά ούτε και το «Σχέδιο Β», στο δημόσιο λόγο. Είναι εντύπωσή μας;
- Ο δημόσιος πολιτικός λόγος στα μέσα καλύπτεται κυρίως από τις κοινοβουλευτικές δυνάμεις, ίσως και τα τηλεοπτικά κόμματα πια. Εμείς επιχειρούμε να εξουδετερώσουμε αυτό το υπαρξιακό αξίωμα στην πολιτική ζωή «βγαίνω στο παράθυρο, άρα υπάρχω». Κι ευχαριστώ τα μέλη, τους φίλους μας, την ομάδα του Διαδικτύου για τη σκληρή δουλειά που κάνουν. Και να σας πω κάτι. Οπου γίνει συγκέντρωση, όπως πριν από μία βδομάδα στη Ρόδο, όπου υπάρχει μια παρέμβαση στα μέσα, ο σπόρος του «Σχεδίου Β» βρίσκει εντυπωσιακά γόνιμο έδαφος. Κι αυτό γιατί αρνούμαστε τον προσχηματικό λόγο, αρνούμαστε την ψηφοθηρική εξαπάτηση, δεν διστάζουμε να προβάλλουμε τα «δύσκολα», κι ας απαιτούν ενδεχομένως αλλαγή όλης της κοσμοθεωρίας τους από τους συνομιλητές μας. Είμαστε αποφασισμένοι να επιμείνουμε σε αυτό το δρόμο της ειλικρίνειας.
* Πάντως, δεν καρποφορούν οι συζητήσεις που κάνετε για κοινή συμπόρευση με άλλες αριστερές δυνάμεις στις εκλογές. Πώς προτίθεστε να συνεχίσετε;
- Οι συζητήσεις έχουν γίνει κυρίως με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ -να πω ότι υπάρχει πλήρης σχεδόν εξαφάνισή της από τα τηλεοπτικά μέσα- κι άλλες λιγότερο γνωστές αριστερές πρωτοβουλίες. Υπάρχει μια κοινή προγραμματική βάση, υπάρχουν όμως και διαφορές. Η κυριότερη είναι ότι το εμείς θέτουμε ως άμεσο θέμα την αποχώρηση από την Ευρωζώνη, αυτοί συνολικά από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Υπάρχουν βέβαια και σημαντικές διαφορές κουλτούρας και λόγου, αλλά αυτό είναι φυσικό. Ο καθηγητής Ρούσης, επικεφαλής του ψηφοδελτίου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις τελευταίες εκλογές, ένας άνθρωπος που έχει πρωτοστατήσει και «πονάει» για τη συμπόρευση των ριζοσπαστικών αριστερών δυνάμεων, μέσα μάλιστα από τις στήλες της εφημερίδας σας, έχει δημόσια προτείνει την υιοθέτηση ενός κοινού κειμένου με καταγραφή της διαφοράς που υπάρχει. Εμείς έχουμε δεχθεί την πρότασή του.
Αυτοδιοικητικές κάλπες αντίστασης
* Δύο πρακτικές ερωτήσεις. Πώς θα καταγραφεί η συμμετοχή του «Σχεδίου Β» στις αυτοδιοικητικές εκλογές;
- Δεν συμφωνούμε με την αντίληψη της «κομματικής» καταγραφής ώστε να επιδιώξουμε κάτι τέτοιο. Αν είναι κάτι που αξίζει στις αυτοδιοικητικές εκλογές, είναι να αναδειχθούν η τοπική δυναμική και το τοπικό δυναμικό. Είναι πολύτιμο, υπάρχουν διαμάντια. Οικολογικές κινήσεις, πολιτιστικές πρωτοβουλίες, σύλλογοι γειτονιών, νεανικοί όμιλοι, πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, παρέες αυτομόρφωσης, θεατρικοί όμιλοι. Οι περισσότερες από αυτές εμπεριέχουν μια έντονη εναλλακτικότητα, ένα προωθημένο ριζοσπαστισμό, μια αντίσταση στην πραγματικότητα της τρόικας, κι ακόμα πιο πέρα μια επανάσταση στον τρόπο και τις αξίες της ζωής που επιβάλλει ο καπιταλισμός. Γιατί να τα πνίξουν αυτά οι κομματικές λίστες-πακέτα; Είναι εντυπωσιακό ότι το 1943, σε συνθήκες Κατοχής, πολύ πιο άγριες από σήμερα, σε μια σπάνια και καλή στιγμή ενότητας της Εθνικής Αντίστασης, ΕΑΜ, ΕΔΕΣ και ΕΚΚΑ συμφωνούν στον αυτοδιοικητικό χάρτη της Ελεύθερης Ελλάδας και δεν διστάζουν να θέσουν ως πρώτη αρχή την «πλήρη ανεξαρτησία της Αυτοδιοίκησης και την απαγόρευση κάθε παρεμβατισμού».
* Και στις ευρωεκλογές;...
- Ετοιμαζόμαστε να δώσουμε τη μάχη. Πιστεύω ότι είμαστε η μόνη δύναμη που έχει θέσει τις βάσεις ενός εθνικού προγράμματος απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ούτε αντιγράφουμε την τρόικα ούτε κάθε βδομάδα παρουσιάζουμε διαφορετικό επεισόδιο από σίριαλ, ανάλογα με τις δημοσκοπήσεις. Το «Σχέδιο Β» γίνεται σιγά σιγά πραγματικά «Σχέδιο». Την περασμένη βδομάδα παρουσιάσαμε τους κλαδικούς πολλαπλασιαστές, δηλαδή πόσο επηρεάζει το ΑΕΠ και την απασχόληση ο ένας ή ο άλλος κλάδος. Οι διαφορές είναι θεαματικές. Για παράδειγμα ο πολλαπλασιαστής του κλάδου «Μηχανήματα και εξοπλισμοί» έχει πολλαπλασιαστή για το ΑΕΠ 3.36, ενώ τα «χημικά προϊόντα» μόνο 0.32. Τα «μηχανήματα» έχουν επίσης πολλαπλασιαστή στην απασχόληση 160.0, ενώ τα «λατομεία» 3.6. Καταλαβαίνετε τι σημαντικός οδηγός είναι αυτός για τις πρώτες επενδυτικές κινήσεις μιας κυβέρνησης ανασυγκρότησης. Ευχαριστώ τον καθηγητή Μαριόλη και τους συνεργάτες του στο Ινστιτούτο Δημήτρης Μπάτσης, μια κυψέλη επιστημονικής δουλειάς που δίνει ουσία στην πολιτική.
* Κύριε Αλαβάνε, πώς κρίνετε το πολιτικό τοπίο όπως διαμορφώνετε σήμερα; Σε συνδυασμό με τις πολλές κινήσεις που παρατηρούνται στον λεγόμενο μεσαίο χώρο.
- «Μεσαίος χώρος», κέντρο δηλαδή, μια πιο light και με πιο πολυτελές περιτύλιγμα εκδοχή της κατεστημένης πολιτικής, κατά τη γνώμη μου, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που αναζητείται είναι ένα πόλος με αριστερό πρόγραμμα, που ακριβώς λόγω της έμφασης στην υπερνίκηση της ανεργίας και της φτώχειας, είναι εθνικό και λαϊκό.
* Με αυτά που του καταλογίζετε, συμπεραίνει κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα καθαρά συστημικό κόμμα, πως πρόκειται για την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος...
- Το να συμπυκνώνει κανείς όλη την πολιτική του στο «θα καταργήσουμε το Μνημόνιο μέσα στην Ευρωζώνη», κάτι πασίδηλα εξωπραγματικό, τα λέει όλα. Ο λαός, σε συνθήκες κρίσης μάλιστα, αξίζει μια έντιμη αντιμετώπιση.
* Συμμερίζεστε τον όρο «νέος δικομματισμός» που αναφέρεται στη σημερινή πολιτική ηγεμονία της Ν.Δ. από τη μία πλευρά και του ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη;
- Με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά όμως. Ο γνωστός δικομματισμός προϋπέθετε ότι, όταν το κυβερνητικό κόμμα έχανε, το αντιπολιτευτικό ανέβαινε περίπου ανάλογα. Σήμερα είναι και οι δύο καθηλωμένοι γιατί με ένα σωστό αισθητήριο ο λαός κατανοεί ότι σε αυτό το πλαίσιο δεν υφίσταται εναλλακτική λύση. Το άθροισμα των δύο είναι όσο περίπου ο ένας πόλος παλιά. Πρόκειται για καθηλωμένο και βραχυχρόνιο δικομματισμό. Ελπίζω στις ευρωεκλογές να γίνει ένα πρώτο απελευθερωτικό βήμα.
Ανάρτηση από: http://www.sxedio-b.gr
