Διάβασα ένα ανώνυμο σχόλιο στο χθεσινό μου άρθρο «Για τις αντιθέσεις στους κόλπους του λαού» (http://blogvirona.blogspot.gr/2015/04/blog-post_807.html). Είναι αλήθεια ότι η ορθογραφία του και το συντακτικό του διαρκώς ανώνυμου και μάλλον μόνιμου σχολιαστή, δεν βοηθάει να καταλάβουμε τι θέλει να πει. Αν δεν ξέρει ορθογραφία είναι πάντα προτιμότερο να χρησιμοποιεί ένα ι ή έστω η και όχι διφθόγγους, όπως και ένα ο – ας καταργήσει το ω. Δηλαδή να ακολουθήσει την φωνητική γραφή. Δεν πειράζει. Την είχαν εισηγηθεί πολύ σπουδαίοι δάσκαλοι μας, Ανάμεσα τους και ο Δημήτρης Γληνός.
Εκτός από το άηθες του σχολίου του είναι βέβαιο ότι δεν κατάλαβε ή δεν θέλει ή δεν μπορεί τίποτα από αυτά που έγραψα. Εγώ όμως διαπίστωσα ότι ο κόσμος της αριστεράς – παρόλο ότι έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια από τα πρώτα βήματα της – δεν έχει σταματήσει να είναι εύπιστος και φανατικός.
Έγραφε εκείνος ο γερμανός Φρειδερίκος Ένγκελς γι αυτό «Δεν υπήρξε φανατικός, ανόητος, απατεώνας που να μην συνέρευσε στις νεαρές χριστιανικές κοινότητες και να μη βρήκε, τουλάχιστον για ένα διάστημα και σε απομονωμένα μέρη, ευήκοα ώτα και πρόθυμους πιστούς. Κι όπως συνέβη στις πρώτες κομμουνιστικές εργατικές κοινότητες, έτσι και οι πρώτοι χριστιανοί δέχθηκαν με τέτοια πρωτοφανή ευπιστία κάθε τι που ταίριαζε στο σκοπό τους….» [Εκεί στην Ιστορία του πρώιμου χριστιανισμού θα το βρει, ας ψάξει λίγο].
Που να φανταστεί ότι το φαινόμενο αυτό, της ευπιστίας ή καλύτερα της θρησκευτικής πρόσληψης της δικιάς τους κοσμοθεωρίας – «πίστευε και μη ερεύνα» – θα συνόδευε την αριστερά και τους αριστερούς σε όλη την μέχρι τώρα ιστορία τους. Ότι θα έδειχναν πάντοτε την ίδια προθυμία να πιστέψουν, να ακολουθήσουν, να στηρίξουν και να δώσουν απλόχερα ακόμα και τη ζωή τους, σε όποιον παρουσιαζότανε σαν σωτήρας του λαού, κλπ κλπ. Που να είχε προβλέψει πώς εκτός από τον πρωτόγονο χριστιανικό κομμουνισμό, το νέο είδος που είχε εμφανιστεί, του κομμουνιστικού ισλάμ[1], θα μακροημέρευε και μάλιστα θα τον συναντούσαμε στον ανοιχτό σε διάλογο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, που νόμιζε ότι αποτάξει τον σταλινισμό οριστικά και μετά βδελυγμίας..
Έτσι λοιπόν ο Ανώνυμος – που θαυμάσια μπορεί να ανήκει και στην «διανόηση» του Μονάχου και γράφοντας επίτηδες ανορθόγραφα να θέλει την αθλιότητα του να την φορτώσει σε κάποιον μετανάστη εργάτη – από όλη την ιστορία των αγώνων για μια άλλη κοινωνία και τις ήττες που έχουν σωρευτεί, από την μη σωστή επίλυση των αντιθέσεων και στους κόλπους του λαού, που είναι βέβαιο ότι έπαιξαν τεράστιο ρόλο σε αυτές τις ήττες, εκείνο που μπόρεσε να καταλάβει είναι πώς οι εργάτες μεταλλωρύχοι είναι όλοι τους πουλημένοι στην Eldorado !!! Μπράβο. Μόνο που με λίγη καλή θέληση όλη η εργατική τάξη είναι πουλημένη στο κεφάλαιο. Σε αυτό δεν πουλάει την εργατική της δύναμη; Αυτό δεν την αγοράζει; Και μήπως δεν είναι αλήθεια «ότι εκεί που πλήττονται αμφότεροι, ο εργάτης και ο κεφαλαιοκράτης, ο εργάτης πλήττεται στην ίδια του την ύπαρξη, ενώ ο κεφαλαιοκράτης πλήττεται στο κέρδος του νεκρού μαμμωνά του» (Μαρξ : «Οικονομικά και Φιλοσοφικά Χειρόγραφα).
Το εάν ο κεφαλαιοκράτης εκμεταλλευτεί τον φόβο του «πουλημένου σε αυτόν» εργάτη να πληγεί η ίδια του η ύπαρξη και τον αξιοποιήσει για δικά του συμφέροντα, αυτό δεν συμβαίνει μόνο στις Σκουριές. Αυτό για όποιον έχει διαβάσει λίγο ιστορία του εργατικού κινήματος και ακόμα περισσότερο ελάχιστο από το έργο του κλασικών το ξέρει πάρα μα πάρα πολύ καλά.
Όταν προχώρησε η ανάπτυξη του καπιταλισμού οι εργοστασιάρχες «έμαθαν να αποφεύγουν τους ανώφελους καυγάδες» (σ.σ. με τα συνδικάτα) και «τέλος ανακάλυψαν στις απεργίες ένα αποτελεσματικό μέσο να πραγματοποιούν τους δικούς τους σκοπούς – φτάνει μόνο οι απεργίες να κηρύχνονταν την κατάλληλη στιγμή….Η καλύτερη απόδειξη γι αυτό (σ.σ. της κατάστασης της εργατικής τάξης στην Αγγλία, σε σχέση με το 1848) είναι ότι από δέκα απεργίες που κάνουν, οι εννιά προκαλούνται από τους ίδιους τους εργοστασιάρχες και προς το δικό τους συμφέρον, σαν μοναδικό μέσον να περιορίσουν την παραγωγή» [Φρ. Ένγκελς «Πρόλογος στην κατάσταση της εργατικής τάξης στην Αγγλία», του 1892. Το έργο του είχε πρωτοκυκλοφορήσει το 1845].
Ένας ανώνυμος και όχι ιδιαίτερα έξυπνος σχολιαστής, τότε, το 1892 θα έβγαζε το συμπέρασμα ότι τα συνδικάτα είναι πουλημένα και ενεργούμενα των εργοστασιαρχών και γι αυτό το λόγο δεν θα ήταν άσχημο να τεθούν εκτός νόμου στο όνομα του αντικαπιταλιστικού/ σοσιαλιστικού αγώνα. Δεν υπήρξε, όμως, κανένας τόσο θρασύς, για να μην βλάκας, να υποστηρίξει κάτι τέτοιο. Ούτε βέβαια ο ίδιος ο Ένγκελς, ούτε ο Λένιν, ούτε κανένας άλλος μαρξιστής επαναστάτης. Και να σκεφτούμε ότι ο Λένιν απέδωσε την ανάπτυξη και κυριαρχία του οπορτουνισμού στη διαφθορά ενός σημαντικού τμήματος της εργατικής τάξης [της εργατικής αριστοκρατίας] στον ιμπεριαλισμό. Αντίθετα, όλοι υποστήριξαν ότι το συνδικάτο αποτελεί σχολειό για την εργατική τάξη. Εκείνο, όμως, που παρατήρησαν και κατάλαβαν είναι ότι ακριβώς το συνδικάτο, η εργατική τάξη, μπορεί θαυμάσια να υποστηρίζει συντεχνιακά ή τοπικά ή κλαδικά συμφέροντα και γι αυτό να έρχεται σε αντίθεση, σύγκρουση, με τα γενικότερα. Κι εδώ χρειάζεται, είναι απαραίτητη, η παρέμβαση του «πρωτοπόρου» κόμματος – του σοσιαλιστικού, κομμουνιστικού ή της «κοινωνικής σωτηρίας» – ώστε να «ανέβει» η πολιτική συνείδηση των εργατών. Και αυτό βέβαια δεν γίνεται ούτε με διοικητικά μέτρα ούτε μα εύκολους χαρακτηρισμούς, του τύπου «πουλημένοι» κλπ. Η τάση όποιος διαφωνεί μαζί μας – με τον ΣΥΡΙΖΑ ή με το ΚΚΕ, κλπ – να χαρακτηρίζεται ανάλογα ως φασίστας, εθνικιστής, ρατσιστής, σεξιστής κλπ κλπ δεν είναι καθόλου μα καθόλου «μαρξιστική». Το λιγότερο είναι αποδοχή κι εφαρμογή του «πολιτικά ορθού», αυτού του αμερικανικής προέλευσης κρυπτοφασισμού.
Όποιος καταλαβαίνει τι διαβάζει, τι λέει ο άλλος, μπορεί άνετα και να διαφωνήσει και να διατυπώσει με πάθος αλλά και επιχειρήματα, τις αντιρρήσεις του. Όποιος όμως δεν καταλαβαίνει τι γράφει ο άλλος – χωρίς γι αυτό να φταίει, δηλαδή να έχει γράψει δυσνόητα τις απόψεις του – αλλά γιατί δεν θέλει να τις καταλάβει επειδή διαφωνεί ή επειδή η αντιληπτική του ικανότητα δεν επαρκεί, απλά γράφει ανοησίες. Έτσι ο κ. Ανώνυμος μου αραδιάζει μια σειρά από βλαβερές επιπτώσεις στο περιβάλλον που θα επιφέρει η λειτουργία των μεταλλείων. Διάβασε πουθενά να αμφισβητώ κάτι τέτοιο; Πουθενά. Ούτε λέξη.
Εκείνο που όμως ο ίδιος δεν μας λέει – ούτε καν τόχει σκεφτεί – είναι αν υπάρχει άλλος τρόπος, άλλες μέθοδες παραγωγής / εξόρυξης του χρυσού, που να μην προκαλούν τέτοιας έκτασης και ποιότητας καταστροφή στο περιβάλλον. Γιατί άλλο πράγμα είναι αν η Eldorado επιλέγει μέθοδο καταστροφική για να εξασφαλίσει πρόσθετα κέρδη, δηλαδή «φτηνός» τρόπος παραγωγής ενώ υπάρχει τρόπος, πιο ακριβός βέβαια αλλά που «σέβεται» το περιβάλλον, όπως έχει υποστηριχτεί και εντελώς άλλο να υποστηρίζεται ότι τα μεταλλεία πρέπει να κλείσουν γενικά. Δηλαδή ο ορυκτός πλούτος χρυσός να μείνει για πάντα στην αγκαλιά της μάνας γης; Γιατί ίδια ή παρόμοια αποτελέσματα στο περιβάλλον θα αντιμετωπίσουμε σε κάθε προσπάθεια να αξιοποιήσουμε τον υπάρχοντα ορυκτό πλούτο της χώρας, για το καλό βέβαια πάντα του λαού της και όχι των μονοπωλίων. Όταν οι αρχαίοι Αθηναίοι έχτιζαν την Ακρόπολη μάλλον προκάλεσαν κάποια καταστροφή του περιβάλλοντος στην Πεντέλη. Και δρόμους όταν ανοίγουμε το ίδιο γίνεται. Ο μόνος τρόπος για να μείνει το περιβάλλον ως έχει είναι να επιστρέψουμε στην εποχή των σπηλαίων. Αφού πρώτα σταματήσουμε να έχουμε ιδιωτικά αυτοκίνητα – καίνε βενζίνη, μολύνουν την ατμόσφαιρα – ή να «ανάβουμε τζάκια» – υψηλά επίπεδα αιθαλομίχλης – να κατασκευάζουμε μεγάλα εργοστάσια κλπ κλπ.
Το συντριπτικό επιχείρημα, τέλος του γενναίου μας κ. Ανώνυμου, είναι πως στο πλευρό των μεταλλωρύχων βρέθηκε και ο γνωστός μας βουλευτής της Ν.Δ. (πρώην του ΛΑΟΣ) κ. Άδωνης Γεωργιάδης !! Και τι λέει και σημαίνει αυτό; Ότι ο κ. Γεωργιάδης κάνει αυτό που κάνουν όλοι οι πολιτικοί (απατεώνες θα έλεγα, αλλά δεν το λέω). Παρουσιάζονται υπερασπιστές των αγωνιζομένων, του λαού κλπ κλπ για να εξασφαλίσουν τα «ψηφαλάκια» και την πολιτική επιρροή του κόμματος τους, όπως έκανε π.χ. ο κ. Χ. Καστανίδης όταν ιδιωτικοποιούσε το λιμάνι της η ΝΔ, η κ. Δούρου με τις καθαρίστριες, η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου με την ΕΡΤ, κοκ. Αυτή είναι η «δουλειά» των «πολιτικών» ή του πολιτικαντισμού. Από αρχαιοτάτων χρόνων. Ποτέ κανένας υποστηρικτής των «δικαίων» αιτημάτων των εργαζομένων δεν ντράπηκε όταν ήρθε στην εξουσία να ξεχάσει τις υποσχέσεις του. Σε περίπτωση που επιμείνει τότε βέβαια στη συνείδηση του λαού καταγράφεται ως δικός του άνθρωπος. Τέτοιοι υπήρξανε πολλοί. Και μάλιστα η συνέπεια τους, τους οδήγησε στο εκτελεστικό απόσπασμα, στις φυλακές και τις εξορίες. Αυτοί υπήρξανε όλοι τους αγωνιστές της αριστεράς.
Το δίκιο ενός αγώνα δεν κρίνεται πάντοτε από το ποιοι ακριβώς τον υποστηρίζουν. Π.χ. οι Ναζί υποστήριζαν τους λαούς που αγωνιζόντουσαν κατά της Βρετανικής αποικιοκρατίας. Προπαγάνδα έκαναν οι άνθρωποι. Δεν πίστευαν λέξη από όσα έλεγαν. Και η Χρυσή Αυγή σήμερα κόπτεται κατά του Μνημονίου. Ποιος πιστεύει ότι εννοεί όσα λέει. Μόνο άνθρωποι με χαμηλή πολιτική γνώση και συνείδηση. Το κακό είναι πως – όπως και στη Γαλλία – εργαζόμενοι, συνδικαλισμένοι και φτωχοί, πιστεύουν αυτά που λένε [στη Γαλλία το Εθνικό Μέτωπο σαρώνει στις εργατικές γειτονιές].
Όταν, λοιπόν, αυτούς μεταλλωρύχους που τρέμουν μη τυχόν και χάσουν τη δουλειά τους ο κ. Λαφαζάνης τους απορρίπτει ως ασπίδα του κεφαλαίου – μέγας αριστερός και «μαρξιστής» – και η πρόεδρος της Βουλής δεν καταδέχεται να τους δεχτεί προφανώς για παρόμοιους λόγους, που τους στέλνει αυτή η στάση της κυβέρνησης «κοινωνικής σωτηρίας» [ως φαίνεται μόνο των μεταναστών, των «αντιεξουσιαστών», των εργαζόμενων στην πρώην ΕΡΤ, των σχολικών φυλάκων, και καθαριστριών], αν όχι χάρισμα στην δεξιά, την Χ.Α. στο Ποτάμι, το ΠΑΣΟΚ; Οι εργαζόμενοι μέσα στην αγκύλη είναι βέβαιο ότι δεν εργάζονται στις ίδιες συνθήκες των μεταλλωρύχων. Ούτε η ζωή τους ούτε η υγεία τους βρίσκονται καθημερινά στον ίδιο κίνδυνο με αυτό όλων όσοι διαδήλωναν σήμερα εναντίον τους.
Φαίνεται πώς η αριστερά μας έχει μπερδέψει τα «μπούτια» της, όπως λέει ο λαός. Κάποτε οι υποσχέσεις και τα μεγάλα λόγια τελειώνουν και τότε τα πράγματα αλλάζουν. Δραματικά και τραγικά. Όπως συνέβη με τον «υπαρκτό». Όποιος νομίζει πώς ό,τι συνέβη εκεί ήταν αποτέλεσμα της ηλιθιότητας των ηγετών τους, ενώ εμείς εδώ διαθέτουμε «χαρισματική» ηγεσία και δεν πρέπει να ανησυχούμε, πρέπει να αισθάνεται πολύ ευτυχισμένος. Ή να είναι πάααρα πολύ ηλίθιος.
[1] Αυτό πρέπει αλλού να ψάξει να το βρεί. Άντε για να μην παιδεύεται ο Ανώνυμος μας, Στην «Ιστορία της Ένωσης των Κομμουνιστών». Βέβαια απευθύνεται σε κομμουνιστές και όχι σε μεταμοντέρνους αριστερούς ή καλύτερα αριστερούληδες ή όπως σωστά τους αποκαλεί ο Ζαν-Κλώντ Μισεά «αριστερούς φιλελεύθερους».
Ανάρτηση από: http://istrilatis.blogspot.gr
