Του Άντον Μιχαήλοβιτς
Παρότι την τελευταία τετραετία “το τείχος της Δημοκρατίας” προσπάθησε να αποδείξει στην κοινωνία ότι δεν κλονίζεται – και ορισμένοι το ‘χαψαν – η πραγματικότητα των τεσσάρων τελευταίων ετών έσκασε σα χαστούκι στα μούτρα ορισμένων που έριχναν τον ύπνο του δικαίου και περίμεναν “να λογαριαστούν μετά” με αυτούς που εκδίδουν και χρεώνουν τον λογαριασμό. Οι δίκες της Χρυσής Αυγής απο ‘κει που ήταν μια προσπάθεια διάλυσης της κρίσης ηγεμονίας στην δεξιά πολυκατοικία από τη ΝΔ για κάποιο λόγο παρουσιάστηκαν ως “η νίκη της δημοκρατίας έναντι του φασισμού”, σπέρνοντας έναν εφησυχασμό απέναντι στο φασιστικό κίνδυνο.Την ίδια ώρα όμως, ο φασισμός επιστρέφει και αυτή την φορά δίχως σβάστικα – αλλά με όλα τα υπόλοιπα.
Ταξική πάλη μόνο για εκλογές;
Δεν χρειάζεται να σχολιαστεί ιδιαίτερα ο τίτλος. Είναι γνωστές άλλωστε οι πολιτικές δυνάμεις και διάφοροι άλλοι τυχάρπαστοι – διαδικτυακές περσόνες, η πολιτική δράση και κινητοποίηση των οποίων περιορίζεται στο δίμηνο προ εκλογών και κατόπιν στην κειμενογραφία – φλυαρία. Δυστυχώς όμως, δεν μπορεί να βγει μία ολοκληρωμένη ανάλυση για την άνοδο του φασισμού δίχως αναφορά στην ευθύνη της αριστεράςΣημ.
Οι εκλογές του ‘19 χαρακτηρίστηκαν από 2 μεγάλα σοκ: το πρώτο σοκ ήταν η τεράστια αποχή στους δήμους με χαμηλό κατά κεφαλήν εισόδημα1, δηλαδή στους ίδιους δήμους όπου πρώτη δύναμη το ‘15 ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα αριστερό ρεφορμιστικό κόμμα που υποσχόταν ρήξη και κάποια αλλαγή προς το καλύτερο. Το δεύτερο σοκ ήταν λίγο πιο θετικό και αναφερόμαστε φυσικά στην έξοδο της Χρυσής Αυγής από την βουλή η οποία θα σήμανε απώλεια βουλευτικού ασύλου και εκκίνηση των δικών και φυσικά απώλεια μεγαλοχρηματοδότησης από τα κρατικά ταμεία, δίχως αυτό να σημαίνει ότι η ΧΑ δεν θα μπορεί να συνεχίσει υπόγεια να χρηματοδοτεί τα παραμάγαζά της (ΣΑΡΙΣΣΑ κλπ) και διάφορες άλλες φασιστικές γκρούπες του δρόμου όπου οι αρχηγίσκοι τους έχουν ως όνειρο να γίνουν Μιχαλολιάκοι στη θέση του Μιχαλολιάκου. Αλλά για αυτούς πιο αναλυτικά θα μιλήσουμε παρακάτω.
Το ‘19 ,λοιπόν, μία μερίδα της αριστεράς μόνο σαμπάνιες δεν άνοιξε αφού “τέλος οι ναζί”, “δεξιοί και οι νεοδημοκράτες αλλά η ΔΑΠ δεν έχει μαχαίρια” ξεχνώντας φυσικά ότι σε αντίθεση με τους φασίστες της Χρυσής Αυγής, η Νέα Δημοκρατία όχι μόνο έχει πολύ πιο μακροχρόνιες σχέσεις με το μεγάλο κεφάλαιο και το βαθύ κράτος, αλλά καθ’ όλη την διάρκεια της αντιπολιτευόμενης τετραετίας κατάφερε να συνάψει κοινωνικές συμμαχίες οι οποίες της επέτρεψαν να κυβερνά ως τώρα. Το αποτέλεσμα ήταν η ναι μεν αποδυνάμωση της ακροδεξιάς αλλά μία αυτοδύναμη Νέα Δημοκρατία όπου έντυσε την ακροδεξιά στα πράσινα (ματ) και την έστειλε να εκκενώνει καταλήψεις και να καταστέλλει πορείες. Ταυτόχρονα η ίδια αριστερά ήταν αυτή που έκανε σημαία της τα “μα τι ψηφίσατε;”, τα “θα λογαριαστούμε μετά” και – αργότερα – τα “41%” με αποτέλεσμα από την υποτιθέμενη “οργάνωση στη βάση” να εκπέσει στην ατομική ευθύνη και να παρατήσει τον κόσμο στο έλεος της πολιτικής δύναμης που θα τον πάρει με το μέρος της.Πόσο «μετά» θα λογαριαστούμε;
Από τον Μάρτιο του 2020 μέχρι και το μεγάλο μπαράζ κάθε είδους καταστολής έπεσαν οι μάσκες (pun intended). Την ώρα που οι σύντροφοί μας έστελναν SMS για να πάνε βόλτα τον σκύλο, οι φασίστες οργανώνονταν τόσο στο δρόμο όσο και στα γραφεία. Η πλήρης υιοθέτηση του κυρίαρχου αφηγήματος, η αντικατάσταση της διαλεκτικής με τον (αστικοφιλελεύθερο) ανθρωπισμό και τον επιστημονισμό και φυσικά ο χαρακτηρισμός οποιουδήποτε διαφορετικού αφηγήματος ως “ψεκ”, η στήριξη -ορισμένες φορές ακόμα και-των απολύσεων, η αιτιολόγηση των προστίμων και της αστυνόμευσης δεν κατάφεραν τίποτα παραπάνω από το να διαλύσουν το κίνημα σε χίλια κομμάτια, να αφήσουν ένα μεγάλο κενό εξουσίας και ταυτόχρονα να φέρουν την αριστερά στην αγκαλιά – για άλλη μία φορά – της εθνικής (με υγειονομικό πρόσημο) ενότητας, δηλαδή της συστράτευσης με την άρχουσα τάξη. Θα μπορούσανε να ειπωθούν κι άλλα περί της στάσης του κινήματος στο Ρωσοουκρανικό, την αντικατάσταση της αντιπολεμικής/ντεφαιτιστικής δράσης από έναν στείρο πασιφισμό του “ούτε ούτε”, όμως πλέον έχει καταστεί σαφές το τι εννοούμε. Οι πράξεις και οι θέσεις του κινήματος τα τελευταία 5 χρόνια έφεραν ένα μέρος του “δικού μας κόσμου” εναντίον μας και ο τελευταίος θεώρησε ότι δεν είμαστε ο πολιτικός χώρος που τον εκπροσωπεί.
Φασισμός με μαχαίρια, φασισμός με γραβάτες
Όλα όσα γράφηκαν παραπάνω είναι απλώς μερικά κομμάτια ενός μεγαλύτερου παζλ που σιγά σιγά αναδιπλώνεται. Παρότι τους τελευταίους μήνες οι κανίβαλοι στην Ελλάδα «μας έπεισαν» ότι τελικώς είναι ανεκτικοί και αγαπησιάριδες, η πολιτική τροχιά του ευρωατλαντισμού φαίνεται πως επιστρέφει στη σκοτεινή μεριά της σελήνης. Ο ωμός κανιβαλισμός διαφαίνεται πως στην Αμερική και Ευρώπη παραπαίρνει τα πάνω του, ξερνώντας δίπλα στον Τραμπ, Λεπέν και Μελόνι και άλλα ακροδεξιά μανιτάρια σχεδόν παντού. Αυτό άλλωστε είναι και το βασικό δίδαγμα και από τις ελληνικές εκλογές. Πλάι στην νίκη του Μητσοτάκη φύτρωσαν και διάφορα – πιο λάιτ – ακροδεξιά μορφώματα, ορισμένα εκ των οποίων εντός του χρόνου φαίνεται να ενισχύθηκαν.
Αυτή η τάση έχει οδηγήσει και στο γενικό μασκάρεμα της φασιστικής ακροδεξιάς. Ο Κασιδιάρης βαφτίστηκε τελικώς Έλληνας πατριώτης αφήνοντας πίσω τα πολύ ναζιστικά του, η Μελόνι και πολλοί άλλοι του Afd επίσης είναι της ίδιας γραμμής. Φαίνεται δηλαδή να υπάρχει ένα ρεύμα ενός «παγκόσμιου Τραμπισμού» κάτω από τις φτερούγες τους οποίου μπορούν σχεδόν όλοι να δεχθούν το κήρυγμα του Χριστού με τη περούκα και να πάρουν άφεση αμαρτιών για το παρελθόν τους. Αυτό βέβαια το ξέραμε ήδη από το 16’, όταν άρχισαν οι ναζί κάθε είδους να φοράνε γραβάτες και κουστούμια και να το παίζουν Αλτέρνατιβ δεξιοί. Όμως τώρα δεν βλέπουμε την πιθανότητα να κυβερνά ο τραμπισμός μόνο στην Αμερική, αλλά και στην Ευρώπη (αν δεν το κάνει ήδη σε κάποιες χώρες).
Μαζί με την ενίσχυση της ακροδεξιάς με τις γραβάτες έρχεται σιγά σιγά και ο φασισμός του δρόμου, διάφορες αυτόνομες και μη ομάδες φασιστών οι οποίοι έχουν αποθρασυνθεί και έχουν βγει παγανιά επιχειρώντας να “πάρουν” γειτονιές και μεθοδικά, πρώτα με βαψιματικές, έπειτα με αφισοκολλήσεις και πορείες γειτονιάς, φέρνουν στο νου εικόνες παλαιότερων εποχών, όταν ακόμα η Χρυσή Αυγή ήταν μεν εξωκοινοβουλευτική, αποτελούσε δε το μακρύ και βαρύ χέρι του συστήματος, όταν αυτό αδυνατούσε να καταστείλει με νόμιμα μέσα. Όλα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, συμπεριλαμβάνοντας τις φασιστικές επιθέσεις εναντίον συντρόφων ανά τα τελευταία χρόνια μας οδηγούν στο ακόλουθο συμπέρασμα: δεν τίθεται ζήτημα ντιμπέιτ για το αν επέστρεψαν οι φασίστες ή όχι, αλλά το τι ρόλο θα έχουν αυτή τη φορά για το σύστημα. Προς το παρόν φαίνεται ότι έχουν στοχεύσει τις γειτονιές και συγκεκριμένα τις πολυπολιτισμικές, λαϊκές και υποβαθμισμένες γειτονιές ή ακόμα και τις υποβαθμισμένες γειτονιές που την ίδια στιγμή τελείται εξευγενισμός και δημογραφική ανασύσταση, γειτονιές όπου παρατηρούνται μεγάλα ποσοστά αποχής στις εκλογές, λόγω καθαρής απογοήτευσης από το πολιτικό σύστημα της χώρας. Είναι ζήτημα το πόσο ικανοί θα αποδειχθούν οι φασίστες ως προς την οργάνωση βάσης, ενόσω οι φασίστες με τις γραβάτες προετοιμάζονται για τις φετινές Ευρωεκλογές και απ΄ ό,τι φαίνεται είναι αρκετά αισιόδοξοι.
Η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος
Οι φασίστες κάθε αποχρώσεως δεν στοχεύουν σε τίποτα άλλο πέραν από το κεφάλι μας. Ο γερμανικός φασισμός του 30’ λειτούργησε σαν ένα κύμα που καθάρισε τη γερμανική κοινωνία από το “προβληματικό” εποικοδόμημα, δηλαδή μεταξύ άλλων, τις κομμουνιστικές και σοσιαλδημοκρατικές οργανώσεις και τον κόσμο που πάλευε για μια άλλη κοινωνία. Το ίδιο πράγμα θα επιχειρήσει να κάνει και αυτό το ρεύμα στο σήμερα, αλλάζοντας τους όρους της κοινωνικής ανέλιξης. Θέλεις να μην είσαι φτωχός για μια ζωή; Πάλεψε τότε για το έθνος, τη πατρίδα και την οικογένεια σου και άσε στην άκρη συνδικάτα, κομμουνιστικά κόμματα και κίνημα.
Αυτό το προσφερόμενο όραμα βέβαια δεν συμβαίνει μέσα σε γεωπολιτικό κενό. Τα θεμέλια της Αυτοκρατορίας δεν είναι άλλα από την ωμή ληστεία, χάρις στις μεθόδους οικονομικού, στρατιωτικού και πολιτικού εκβιασμού του υπόλοιπου πλανήτη. Η Ευρώπη και οι ΗΠΑ (και οι υπόλοιποι) δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα παραγεμισμένο σακί με αγαθά που παρήγαγε ο υπόλοιπος κόσμος. Σε αυτό το πλαίσιο ο Τραμπισμός λέει το εξής:τελείωσε η εποχή που οι ΗΠΑ θα καθαρίζουν για όλους εσάς. Δεν γίνεται άλλο πιά η Γερμανία και η Γαλλία να ανακτά βιομηχανικό πλεονέκτημα χάρις στο ότι δεν επιβαρύνεται από το στρατιωτικό βάρος της συντήρησης του έργου της παγκόσμιας αστυνόμευσης. Αν θέλετε να εξακολουθήσετε να τρώτε απ’ τα φτηνά εργατικά χέρια της Ασίας, της Αφρικής και της Λ. Αμερικής πρέπει να δώσετε το μερίδιο σας σε αίμα, λεφτά και όπλα»
Για αυτό το λόγο τις τελευταίες ημέρες έχει οξυνθεί και το πολιτικό θερμόμετρο λόγω των δηλώσεων Μακρόν και Λάουτερμπαχ2 (Υπ. Υγείας Γερμανίας). Άλλωστε, οι αστικές τους τάξεις ήδη αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα λόγω του πληθωρισμού και της ασθενικής ανάπτυξης. Η απουσία του σχεδόν δωρεάν ρωσικού αερίου, η οικονομική ανάπτυξη της Κίνας οδηγεί σε απώλεια των θεμελίων της ευρωπαικής «παρασιτανάπτυξης». Η Ευρώπη ,λοιπόν, καλείται να σοβαρευτεί και να μην κρύβεται άλλο πια πίσω από τις ΗΠΑ και την Ουκρανία. Όποιος θέλει να διατηρήσει τη θέση του μεταξύ των πρωτοκοσμικών εθνών, πρέπει να πολεμήσει για αυτό.
Ο ναζισμός, όσο περίεργο και αν ακουστεί, ήταν μία διεθνής πρόταση. Στο κάλεσμά του ανταποκρίθηκαν όχι μόνο τα αποβράσματα όλης της Ευρώπης, αλλά και πολλές αστικές τάξεις συνεργαζόμενες κανονικότατα με τον «εχθρό». Ο τραμπισμός πραγματοποιεί ένα παρόμοιο κάλεσμα αγώνα, ο στόχος του οποίου δεν αφήνεται ποτέ στη φαντασία. Ο εχθρός είναι οι Κινέζοι, το Ισλάμ και οι νοτιοαμερικάνοι, δηλαδή οι λαοί και τα κράτη του «παγκόσμιου προλεταριάτου», με ιδιαίτερη έμφαση σε εκείνους που υπερασπίζονται την ήττα της pax americana. Το ίδιο πράγμα πλέον λένε και οι ευρωπαϊκοί φασισμοί. Πλέον δεν τους φταίνε (τόσο πολύ) οι εχθροί των παππούδων τους, δηλαδή οι Εβραίοι και οι γείτονες τους. Ακόμα και στην Ελλάδα το αντιαλβανικό μένος έχει κάπως ηρεμήσει, αν εξαιρέσουμε την ιστορία με τον Μπέλερη. Είναι άλλωστε κανονικοποιημένο πλέον το ρατσιστικό καθεστώς εξαίρεσης στο εσωτερικό της Αυτοκρατορίας και της Ελλάδας να συγκροτείται εναντίον του φτηνού εργατικού δυναμικού από την Ασία και την Αφρική (Πακιστάν, Αφγανιστάν κλπ). Αυτούς εκμεταλλεύονται στα χωράφια και τις οικοδομές. Τις δικές τους χώρες πάντα θέλουν να ισοπεδώσουν. Αυτοί και οι περιουσίες τους είναι πάντα μια καλή ευκαιρία για μια καλή πρωταρχική συσσώρευση για την τάξη των κανίβαλων που βλέπουν τα κέρδη τους να μειώνονται.
Είναι ερώτημα βέβαια το κατά πόσο ο τραμπισμός θα ισορροπήσει σε ένα νέο δικομματισμό με τους πολύχρωμους κανίβαλους του Μπαίντεν. Δεν είναι δα ότι το γιν και το γιάνγκ θα ισορροπούν πάντοτε δίνοντας πολύχρωμα ή καθαρόαιμα φασιστικά χαστούκια στον παγκόσμιο Νότο. Στόχος και των δύο είναι η Ρωσία, το Ιράν και η Κίνα, ίσως όμως με διαφορετική σειρά. Στο Τέξας οι τραμπικοί αυτονομήθηκαν μερικώς από τη κεντρική κυβέρνηση, πριν κάποια χρόνια περίπου το ίδιο ρεύμα διεκδίκησε στο ΗΒ το Μπρέξιτ, και τώρα ο Τραμπ λέει πως δεν θα εγγυάται νατοικώς τα κράτη που δεν πληρώνουν το μερίδιο τους. Σε κοινωνικό επίπεδο τα δύο στρατόπεδα πολώνουν τον κόσμο από τη μία ως βιολογικά άντρες-γυναίκες, συντηρητικοί, εθνικιστές και από την άλλη ως διαφορετικότητες, πολυπολιτισμικότητα και Αγαπάτε αλλήλους. Αυτό αποτελεί μία εν δυνάμη πραγματική ρήξη ή όχι;
Αν και η Αυτοκρατορία είναι στο σύνολό της μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ο Τραμπισμός εγκαινίασε και την κατάλληλη σημειολογία. Αν αυτό την φέρει σε αντιπαράθεση με ένα τμήμα της παλιάς φρουράς και των αξιών της αυτό δεν θα αφορά ποτέ τα υπαρξιακά θεμέλια της Δύσης. Για αυτό και είναι λάθος να παρερμηνεύονται οι δηλώσεις περί κατάργησης του ΝΑΤΟ, μη εκπλήρωσης του άρθρου 5 κα. Όπως επίσης είναι λάθος να θεωρηθεί ότι ο Τραμπ είναι κατά κάποιο τρόπο λιγότερο φιλοπόλεμος από τους Δημοκρατικούς. Επί Τραμπ η Ουκρανία ολοκλήρωσε τη στρατιωτικοποίησή της, δολοφονήθηκε ο Σολειμανί, ενώ οι επιθέσεις σε αρκετές χώρες συνεχίστηκαν κανονικά. Ο Τραμπ επομένως αντιπροσωπεύει όχι το τέλος της βίας αλλά το να κατανεμηθεί ισοβαρώς ανάμεσα σε όλους τους κανίβαλους.
Καμιά απαισιοδοξία – ο φασισμός τσακίζεται στο δρόμο
Ας είμαστε ειλικρινείς. Ζήσαμε ένα διάστημα 5-6 ετών όπου η ταξική βία προερχόταν κατά κύριο λόγο από το κράτος καθώς οι φασιστικές δράσεις – αλλά και η πολιτική εκπροσώπηση – είχαν μειωθεί κατακόρυφα. Πλέον αυτό το ευχάριστο διάλειμμα έλαβε τέλος, το κουδούνι χτύπησε και ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε στην κινηματική κανονικότητα όπου η σύγκρουση με τα σκυλιά του Κεφαλαίου είναι κομμάτι του αγώνα. Δεν θα απογοητευτούμε και δεν θα το ρίξουμε στην απαισιοδοξία επειδή βλέπουμε μία ποσοστιαία άνοδο, τόσο στην παρουσία τους στο δρόμο με διάφορους τρόπους, όσο και στα κόμματα που τους εκπροσωπούν.
Αυτός ο πολιτικός χώρος στον οποίο ανήκουμε έχει επιβιώσει της καταστολής του μεσοπολέμου, του φασισμού, της επιχείρησης Κόκκινη Προβιά, της Χούντας και άλλων τόσων. Τα ζήσαμε με την Χρυσή Αυγή και θα το ξαναζήσουμε, ίσως σε μικρότερη κλίμακα, ίσως σε παρόμοια, ίσως και σε μεγαλύτερη, όμως το λιγότερο που μπορεί να μας τρομάξει είναι κάτι ανεγκέφαλοι μικροαστοί με σταυρούς, μπατρίδες και στοχάδια.
Σημ Γράφουμε αριστερά, αλλά εννοούμε εκτός από τις αριστερές οργανώσεις- κόμματα, και τον α/α/α χώρο
1https://dimosiografia.com/eklogika-grafimata-ke-erotimata/
2https://www.rfi.fr/en/france/20240502-france-s-macron-reaffirms-possibility-of-s
Ανάρτηση από: https://avantgarde2009.wordpress.com/
