Ένα από τα αγαπημένα
θέματα των πολιτικών «τιποτιστών» είναι αυτό του διαλόγου, όπου ο διάλογος παρουσιάζεται
σαν η πανάκεια, η οποία μπορεί ν’απαντήσει σε κάθε ζήτημα, πρόβλημα. Έτσι στο μέγα
κεφάλαιο του ασφαλιστικού, αφού η κυβέρνηση έδωσε στη δημοσιότητα τους στόχους της
και συζήτησε με ξένους και ντόπιους καπιταλιστές, άτυπα και θεσμικά τη νέα σφαγή
μισθωτών και συνταξιούχων, έριξε στο λαό το γνωστό «παντεσπάνι»: Και γιατί δεν κάνουμε
διάλογο;
Αλλά τα βασικά
προαπαιτούμενα παραμένουν αναπάντητα.
Διαθέτουν οι
διαλεγόμενοι «ισοτιμία όπλων» όπως καθιέρωσε ο μεσαιωνικός ιπποτισμός ή οι από πάνω
έχουν και το μαχαίρι και το πεπόνι και της «Παναγιάς τα πέταλα» και οι από κάτω
μόνο το δίκιο τους και τα γυμνά τους χέρια;
Υπάρχει αντικειμενικός
ή αμερόληπτος διαιτητής ή τα'χουν μιλημένα οι θύτες με τους κριτές και τους ελλανοδίκες;
Υπάρχουν καθιερωμένοι
και αποδεκτοί κανόνες μέσα σ΄ ένα πλαίσιο ισοτιμίας και ανοχής ή η κρατούσα τάξη
των πραγμάτων αλλάζει τις σταθερές όταν της καπνίσει; Διότι εμείς γνωρίζουμε ότι
από το 1950 πήρε τα αποθεματικά των ταμείων και τα' δωσε στους αερολόγους ραντιέρηδες,
η δικτατορία τα' κανε θαλασσοδάνεια, ο Σημίτης τα 'ριξε στο πιθάρι του χρηματιστηρίου
και τώρα κάθε αδαής λέει «ας αρχίσουμε από το μηδέν».
Ακριβώς σαν να
σου κλέβει κάποιος το πορτοφόλι στεγνά και να σου προτείνει διάλογο από μηδενική
βάση. Σαν να' ρχεται μια συμμορία στο σπίτι, να σου ξαφρίζει μέχρι τα δόντια της
μάνας σου και ύστερα να ζητάει συζήτηση στρογγυλής τράπεζας.
Είναι αλήθεια
ότι πέρασε η εποχή των παχιών αγελάδων. Δηλαδή ο καιρός της σχετικής ανθοφορίας
του κεφαλαίου και των ψίχουλων που έπεφταν από το τραπέζι για τους υπόλοιπους.
Είναι, επίσης,
αλήθεια πως η υποχώρηση των αριστερών και κομμουνιστικών ιδεών και πρακτικών άνοιξε
την όρεξη στο παμφάγο και αδηφάγο κεφάλαιο που τα θέλει όλα και τώρα.
Και σε αυτόν
το δρόμο ρίχνει την πάχνη του διαλόγου.
Σε αυτόν το τραχύ
δρόμο η «κυβερνώσα και πνευματική αριστερά» (μόνο το πρώτο ισχύει, τ’ άλλα χρησιμοποιούνται
κατά σύμβαση) ρίχνει το δόλωμα των προτάσεων. Όπου ο πολιτικός - κοινωνικός αριθμητής
συζητάει ανέμελα τάχα με τα «υπόγεια», φιλοσοφεί, αναζητά λύσεις, ακούει και κυρίως
ακούγεται.
Πρόκειται για
θέατρο παραλόγου που μπροστά του ο Πιραντέλο, ο Ιονέσκο και ο Μπέκετ θα έσχιζαν
τις περγαμηνές τους. Αλλά πέρα από την αισθητική φρίκη έχουμε να κάνουμε με τις
εξετάσεις παράλυσης.
Διαστρέφεται
ο αγώνας, δίνει τη θέση του στα στρογγυλά τραπέζια, κλείνουμε τα μάτια και στρουθοκαμηλίζουμε.
Φανταστείτε την
πολιτική τύφλωση και διαστροφή, οι υπογράφοντες το γ' μνημόνιο (σ’ όλο
το φάσμα του σκηνικού) να ζητούν από τις «Ιφιγένειες» να διαλεχθούν πριν τη σφαγή
τους. Ήδη οι παρατάξεις του ΣΥΡΙΖΑ και ένα πλήθος αυλοκολάκων, σκυμμένων, προθύμων
υπηρετών τρέχουν από σύναξη, σε σύναξη, μεταμφιέζονται σε απορούντες, σηκώνουν το
χέρι υποβάλλοντας απορίες και προτάσεις. Όσκαρ ηθοποιίας!!
Άλλο ένα πλήθος
έμμισθων μισθοφόρων καλαμαράδων, Γραμματείς και Φαρισαίοι και ο Πιλάτος αυτοπροσώπως
συλλέγει προτάσεις, καταλογογραφεί, ταξινομεί και αξιολογεί.
Προς το παρόν
λείπει το μικρό παιδί για να αναφωνήσει πως «ο βασιλιάς είναι γυμνός».
Προς το παρόν
λείπει το κίνημα για να γυρίσει την πλάτη του μαζικά και να οργανώσει την άμυνά
του.
Προς το παρόν
λείπει το κοινό για να χαλάσει τη φιέστα εισορμώντας στη σκηνή ανυπάκουο, απαιτητικό
και βίαιο.
Ως εκ τούτου
στα μεγάλα προκείμενα ζητήματα, όπως είναι το Ασφαλιστικό και η Παιδεία, το πολιτικοκοινωνικό
κίνημα δεν πρέπει να ασχοληθεί με τις ασκήσεις γαλατικής ευγένειας, τις ρεβεράντζες
και την αποδοχή του προσχηματικού διαλόγου ως πρόβατο που «διαλέγεται» με τους χασάπηδες
λίγο πριν το Πάσχα. Οφείλει να οργανώσει το μεγάλο κοινωνικό του ΑΝΤΙΛΟΓΟ.
Διότι δεν έχουμε σεμινάρια. ΠΟΛΕΜΟ έχουμε.
Ανάρτηση από: https://www.alfavita.gr
