Με μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις οι Έλληνες είπαν όχι στη συγκάλυψη και ζήτησαν δικαιοσύνη

Να λέει ένα παιδί δεν έχω οξυγόνο, αυτό είναι που κάνει το κράτος δολοφόνο

Άρχισαν να μας φοβούνται

Tο έγκλημα των Τεμπών είναι ταξικό και απαιτεί μαζικό αγώνα για μία άλλη Ελλάδα που θα ελέγχουν πραγματικά τα λαϊκά στρώματα

Σχόλιο του Τάκη Φωτόπουλου

1. Το έγκλημα των Τεμπών αποτελεί μια από τις σκοτεινότερες σελίδες της σύγχρονης Ιστορίας μας. Παρά τη μαζική μαύρη προπαγάνδα από τα συστημικά ΜΜΕ, τώρα δεν υπάρχει σχεδόν κανένας εργάτης ή αγρότης ή χαμηλόμισθος υπάλληλος που δεν έχει ακόμη καταλάβει το μέγεθος του εγκλήματος αυτού, που όπως όμως θα προσπαθήσω σύντομα να δείξω ήταν και ταξικό έγκλημα.

2. Ήταν ΕΓΚΛΗΜΑ γιατί βέβαια δεν υπάρχει άλλη ευρωπαϊκή χώρα που έχει παρόμοιο αναχρονιστικό σιδηροδρομικό σύστημα στον 21ο αιώνα. Και αυτό δεν είναι βέβαια περίεργο γιατί στην Ελλάδα του 21ου αιώνα οι ανώτερες κοινωνικές τάξεις βασικά δεν χρησιμοποιούν το σιδηροδρομικό σύστημα, όχι βέβαια γιατί εμείς είμαστε πιο αναπτυγμένοι π.χ. από τους Εγγλέζους που χρησιμοποιούν κατά κόρον το σιδηροδρομικό σύστημα, παρόλο που φυσικά έχουν και αυτοί τα ΙΧ τους (πολύ πιο πριν μάλιστα από εμάς!). Ούτε βέβαια γιατί εμείς δεν έχουμε ανάγκη να ταξιδεύουμε με το τρένο, αφού έχουμε το ΙΧ μας! Αν ήταν αυτή η εξήγηση, τότε δεν απαντάται το ερώτημα γιατί άραγε, για παράδειγμα, ο μέσος Εγγλέζος που ανήκει στην μεσαία ή και την ανώτερη κοινωνική τάξη και ζει σε πόλεις γειτονικές του Λονδίνου, είτε ανήκει στις τάξεις αυτές (ακόμη και στην ανώτερη κοινωνική τάξη), πέρα βέβαια από τα μέλη της εργατικής τάξης κλπ., χρησιμοποιεί κατά κόρον το σιδηροδρομικό σύστημα για τις μετακινήσεις του προς και από τον τόπο εργασίας του;

Τέμπη: Συγγενής θύματος χαρακτήρισε τον Άδωνι Γεωργιάδη «εθνικό βλάκα»

Ο Χρήστος Χούπας απάντησε στις πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού Υγείας - «Το θέμα, εκ μέρους της κυβέρνησης, το χειρίζονται με πάρα πολύ λάθος τρόπο»

Ο Χρήστος Χούπας, ο πατέρας της Ελπίδας – που έχασε τη ζωή της στο δυστύχημα των Τεμπών, απάντησε σήμερα, Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου, στις πρόσφατες δηλώσεις του Άδωνι Γεωργιάδη, μέσω των οποίων ο υπουργός Υγείας κάλεσε όλους τους υποστηρικτές της Νέας Δημοκρατίας να  αντιδρούν «με οργή», όποτε κάποιος μιλάει για συγκάλυψη όσον αφορά τη σιδηροδρομική τραγωδία.

Όπως είπε ο κ. Χούπας, ο αντιπρόεδρος της ΝΔ ήταν αυτός που τον έπεισε να ξαναβγεί στη δημοσιότητα, με τις δηλώσεις του: «Τώρα πια δεν είμαι ο Χρήστος Χούπας, είμαι ο μπαμπάς της Ελπίδας, αυτό ήθελα, αυτό πέτυχα. Το θέμα, εκ μέρους της κυβέρνησης, το χειρίζονται με πάρα πολύ λάθος τρόπο.

Αυτό το οποίο με έκανε να αλλάξω ρότα και θα με βρίσκει ο οποιοσδήποτε βλάκας και χάχας μπροστά του, θα περνάει πάνω από το πτώμα μου, προστατεύοντας το κορίτσι μου που είναι κάτω από το μάρμαρο, ήταν η στάση του εθνικού μας βλάκα, που ονομάζεται Άδωνις Γεωργιάδης.

28 Φεβρουαρίου: Ο λαός παρών

Δύναμη η ακηδεμόνευτη και πάνδημη συμμετοχή

Του Δημήτρη Γκάζη

Ήδη από τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις της 26ης Ιανουαρίου, ο ελληνικός λαός έδειξε πως είναι αποφασισμένος να υπερασπιστεί το αίτημα των συγγενών των θυμάτων των Τεμπών για δικαιοσύνη και δικαίωση των νεκρών, κόντρα στη μαφιόζικη επιχείρηση συγκάλυψης. Η απαίτηση για «Οξυγόνο» εξέφρασε με τον καλύτερο τρόπο το κοινό αίσθημα της κοινωνίας, που συνειδητοποιεί μαζικά πως, όσο συνεχίζουμε με τη λογική «πάμε και όπου βγει», όσο διαιωνίζεται το καθεστώς ατιμωρησίας και ασυλίας των ισχυρών, η χώρα θα μετρά νεκρούς και εθνικές τραγωδίες.

Στις 28 Φεβρουαρίου, 2 χρόνια από το συστημικό έγκλημα των Τεμπών, η κοινωνική αυτή διαθεσιμότητα, συναντιέται με μια απεργιακή κινητοποίηση. Δεν είμαστε μπροστά σε μια απεργία σαν τις άλλες, όπου ενώνονται κλαδικά ή άλλα αιτήματα προς την κυβέρνηση. Έχουμε μπροστά μας μια συνθήκη, όπου ένα απεργιακό κάλεσμα, μαζί με άλλες μορφές κοινωνικής κινητοποίησης, αυθόρμητες ή οργανωμένες, γίνεται το όχημα για να ακουστεί η φωνή σύσσωμου του ελληνικού λαού.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι προγραμματισμένες συγκεντρώσεις ξεπερνούν τις 200, σχεδόν σε κάθε μικρή και μεγάλη πόλη της χώρας, αλλά και σε δεκάδες πόλεις στο εξωτερικό, ενώ τα καλέσματα από συλλόγους και φορείς, αλλά και από πρωτοβουλίες πολιτών που συντονίζονται μέσα από τη διαδικτυακή ομάδα του συλλόγου συγγενών θυμάτων Τεμπών, συνεχώς και αυξάνονται. Μαζί αυξάνονται και οι αποφάσεις εμπορικών συλλόγων και μικρών επιχειρήσεων, που δηλώνουν ότι θα παραμείνουν κλειστές στις 28 Φεβρουαρίου, διευκολύνοντας τη συμμετοχή στις κινητοποιήσεις.

Η κυβερνητική τακτική, διαρκώς μεταβαλλόμενη, από το σιωπητήριο προ της 26ης Ιανουαρίου στη δήθεν κατανόηση της πρωθυπουργικής συνέντευξης στον Σρόιτερ, και από την «εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη» στις αγωνιώδης κραυγές περί «ζούγκλας» και «εκτροπής», και τις χυδαίες επιθέσεις προς την κα Καρυστιανού, φαίνεται να γυρίζει τώρα μπούμερανγκ. Οι γεμάτες αλαζονεία εμφανίσεις κυβερνητικών στελεχών στη βουλή και τα ΜΜΕ, τα χυδαία σχόλια του στρατού των διαδικτυακών τρολ, αλλά και οι μεθοδεύσεις συγκάλυψης που συνεχίζονται (βλ. βίντεο Καπερνάρου κ.ά.), αυξάνουν δικαιολογημένα το αίσθημα θυμού στην κοινωνία, μεγαλώνοντας το χάσμα μεταξύ λαού και κυβερνώντων.

Βγήκε σεργιάνι το χαβιεδότσουρμο...

Ζωή Χαμένη - Ιουλία Καραπατάκη: Το τραγούδι από το ντοκιμαντέρ IC62 του Κώστα Βαξεβάνη

Χρυσηίδα - Το τρένο του θανάτου

Τέμπη και Κοινωνία: Δικαιοσύνη για ποιον; Γιατί ο κόσμος δεν έχει εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη;

Με αφορμή την υπόθεση των Τεμπών, σωρεία δημοσκοπήσεων αποκαλύπτει την αποδοκιμασία όσων ερωτώνται για το σύνολο των θεσμών και εμφανίζεται για πρώτη φορά να εκδηλώνεται κατά μεγάλο μέρος και σε ό,τι αφορά τον θεσμό της δικαιοσύνης. Δύο στους τρείς ερωτώμενους δηλώνουν έλλειψη εμπιστοσύνης, ακόμα και στη “δικαιοσύνη”. Για όσους φυσικά αναπνέουμε μέσα στις λειτουργίες της, δεν χρειάζεται καμία δημοσκόπηση, ούτε έπρεπε να φτάσουμε στο τραγικό έγκλημα των Τεμπών και τις ανακριτικές εξελίξεις του για να αντιληφθούμε την βασιμότητα της παραπάνω διαπίστωσης. Όσο και αν τα κροκοδείλια δάκρυα, ιδίως αυτά τα οποία ρέουν από κυβερνητικούς οφθαλμούς, απογοητεύονται για το φαινόμενο και επιζητούν να επιρρίψουν την ευθύνη στην αντιπολίτευση και στον «λαϊκισμό», πέραν του ότι, κατά τα όσα παρακάτω θα αναπτύξω, είναι οι ίδιοι που συντηρούν υπαίτια την έλλειψη εμπιστοσύνης προς την “Δικαιοσύνη”, παραβλέπουν μια σωρεία διδαγμάτων της καθημερινής ζωής τα οποία είναι αντιληπτά στην καθημερινότητα της κοινωνίας και διαμορφώνουν αυθεντικά την λαϊκή συνείδηση.

Του Κώστα Παπαδάκη
δικηγόρος
π. μέλος του Δ.Σ. του Δ.Σ.Α
π. δημοτικός σύμβουλος Αθήνας

Να γιατί λοιπόν ο κόσμος πράγματι δεν εμπιστεύεται τη “δικαιοσύνη” :

1) Γιατί δεν είναι δικαιοσύνη, αλλά δικαστική εξουσία. Το πρώτο ερώτημα το οποίο αισθάνεται καθημερινά ο πολίτης στην χώρα μας και όχι μόνο είναι το ερώτημα “Τι σημαίνει «Δικαιοσύνη»; Οφείλω να διευκρινίσω για ποιόν λόγο θέτω τη λέξη σε εισαγωγικά : Η ίδια η ταύτιση ενός ηθικού και, κατά μία έννοια, ιδεαλιστικού όρου, με τον φορέα ο οποίος καλείται να τον υλοποιήσει, δηλαδή με την δικαστική εξουσία, αποτελεί την αρχή της στρέβλωσης. Είναι σαν να ονομάζουμε το προσωπικό των νοσοκομείων με τον τίτλο “Υγεία”. Και να θεωρούμε αμφισβήτηση της υγείας κάθε κριτική στους γιατρούς. Ουσιαστικά στην προκείμενη περίπτωση, εξυψώνεται στο απροσπέλαστο μια ανθρώπινη εξουσία και μάλιστα εκείνη που έχει τα λιγότερα δημοκρατικά εχέγγυα απ’ όλες τις άλλες : Δεν εκλέγεται, δεν ανακαλείται, δεν ελέγχεται, δεν λογοδοτεί, είναι εξοπλισμένη με ισόβια ανεξαρτησία και υψηλές αποδοχές που αποσκοπούν στο αδιάβλητο της κρίσης της. Δεν είναι τυχαίος ο χαρακτηρισμός της δικαστικής εξουσίας ως δικαιοσύνης. Αποβλέπει στην προστασία της από την κριτική στις αποφάσεις της, που κάποτε ήταν κοινωνικά και πολιτικά απαγορευμένη, με συνενοχή και της συστημικής αριστεράς που συνέβαλε στη νομιμοποίηση του αυταρχισμού της με κατευθύνσεις όπως “Αφήστε τη δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της”.

Το πρόσφατο κοουτσάρισμα μιας ομάδας που υποβιβάζεται

Το editorial του Δρόμου της Αριστεράς που κυκλοφορεί

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, απομονωμένη μέσα στην κοινωνία (το 80% θεωρεί ότι υπάρχει εσκεμμένη συγκάλυψη) και με την πλάτη στον τοίχο, οδηγείται σε μια απέλπιδα προσπάθεια να διαφύγει. Οι οδηγίες είναι σαφείς: η ομάδα κρούσης (Βορίδης, Γεωργιάδης, Αγαπηδάκη κ.λπ.) θα πρέπει να εντείνει τις κραυγές και τις επιθέσεις απέναντι σε όσους καταγγέλλουν το έγκλημα των Τεμπών. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός θα ανεβάσει τους τόνους, φωνάζοντας στη Θεσσαλονίκη ότι πρέπει να μπει τέρμα πια στην κατάσταση αυτή. 

Τα φιλοκυβερνητικά δημοσιογραφικά εξαπτέρυγα πήραν non paper που τονίζουν τις λέξεις «αποσταθεροποίηση», «χάος», «σχέδιο ανωμαλίας και ανατροπής της κυβέρνησης», και προβλέπουν: «έρχεται μεγάλο κακό στις 28 Φεβρουαρίου», «θα επιχειρηθεί να καταλυθεί η δημοκρατία», «θα γίνουν τέτοια επεισόδια σ’ αυτές τις συγκεντρώσεις (για τα οποία φυσικά θα κατηγορηθεί η κυβέρνηση) που θα ανοίξει νέος φοβερός κύκλος αντιπαράθεσης και μίσους», «έχει ανοίξει ο κύκλος της παράνοιας», «πάμε ντουγρού για πολιτική κρίση, για ακυβερνησία και για πολιτική ανωμαλία».

Δεν θέλει πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς ότι υπάρχουν σχεδιασμοί για όξυνση της κατάστασης, για μεθοδευμένη μεγάλη επίθεση προς το λαό και την κοινωνία. Η «χαρά» της προβοκάτσιας είναι στην ημερήσια διάταξη. Στην ουσία αυτά που απευθύνουν προς τον «αντισυστημισμό» και την κοινωνία που συσπειρώνεται γύρω από τις μεγάλες μαζικές κινητοποιήσεις, τα ετοιμάζουν οι ίδιοι. Το Μαξίμου και οι σχεδιαστές θέλουν να αποδείξουν ότι υπάρχουν κέντρα που ετοιμάζουν μια «πορτοκαλί επανάσταση» ενάντια στον στυλοβάτη της χώρας κ. Μητσοτάκη. Ύστατο καταφύγιο; Πιθανόν, αλλά επικίνδυνο. Πρέπει να καταγγελθεί μαζικά ο σχεδιασμός αυτός, και να προστατευτεί το μεγάλο μαζικό κοινωνικό κίνημα από τέτοιες μεθοδεύσεις.

Ξεβρακώθηκαν οι ελληνόφωνες & δυτικές δημοσιογραφικές πόρνες από ισραηλινό στρατιώτη!

Στο Μέτωπο φιλούν οι Παλαιστίνιοι τους Μαχητές τους
κι οι μανάδες τα παιδιά τους που είναι Φενταγίν...
Ένδειξη τιμής και σεβασμού αφού προσφέρουν τη ζωή τους για τη Λευτεριά της Πατρίδας!

Ολόκληρη η Χολιγουντιανή αφήγηση των ΜΜΕ (Παραπληροφόρησης) που μισθοδοτούνται από την Μοσάντ καταρρέει καθώς σήμερα στην ανταλλαγή ισραηλινών αιχμαλώτων με Παλαιστίνιους ομήρους, ένας αιχμάλωτος ισραηλινός Στρατιώτης (όμηρος μόνον για τους ελληνόφωνες και δυτικές αργυρώνητες δημοσιογραφικές πόρνες),  φιλάει το κεφάλι Μαχητών της "Ταξιαρχίας Αλ Κασσάμ" (Χαμάς) στην εξέδρα παράδοσης στην κεντρική Λωρίδα της Γάζας.

28 Φλεβάρη παίρνουμε οξυγόνο και μια λέξη για να ζούμε: ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Του Γιώργου X. Παπασωτηρίου

ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ ΝΑ ΜΠΑΖΩΣΟΥΝ με ΕΚΦΟΒΙΣΜΟ τη ΛΑΪΚΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ

«Μας είπαν παιδεραστές» λέει έξαλλος. Ο Γεωργιάδης, ο Μίχος κι ο δάσκαλος ορθοφωνίας του απαντούν.

«Δεν είμαστε λαθρέμποροι» επιμένει ο διαπρύσιος κήρυκας των ιδιωτικοποιήσεων που έδωσε τα δημόσια τρένα στους Ντάριο Λο Μπόσκο, Αντονέλο Μοντάντε, Μαουρίτσιο Καποτόρτο, αποδεδειγμένα διαπλεκόμενους με τη σικελική μαφία.

«Δεν είμαστε δολοφόνοι» ωρύεται. Και 57 νέοι άνθρωποι τον εγκαλούν γιατί δεν υλοποίησε τη σύμβαση 717. Γιατί η κυβέρνησή του έλεγε ότι τα τρένα είναι ασφαλή.

«Δεν συγκαλύπτουμε», «εμπιστευόμαστε την ελληνική δικαιοσύνη» ξαναλέει! Αλλά ποιος διορίζει την «κεφαλή» της δικαιοσύνης; Ποιος αρχειοθέτησε την έρευνα για τη σύμβαση 717; Ποιος «μπάζωσε» εκατοντάδες χιλιάδες στοιχεία του εγκλήματος των Τεμπών;

Εφτά στους δέκα Έλληνες είναι πεπεισμένοι ότι η κυβέρνηση ΣΥΓΚΑΛΥΠΤΕΙ. Το λένε οι δημοσκοπήσεις. Αλλά αυτός επιμένει να ΑΡΝΕΙΤΑΙ.

Χειρότερη όμως κι από τη ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ είναι η χυδαία επίθεση στους γονείς των θυμάτων και στην Μαρία Καρυστιανού με ασύστολα ψεύδη και συκοφαντίες. Ότι δήθεν «Η κ. Καρυστιανού… εκφράζει τη δυσπιστία της συνολικά στο σύστημα απονομής δικαιοσύνης»(Βορίδης). Αλλά η Μαρία Καρυστιανού είπε: «Σίγουρα υπάρχουν καλοί δικαστές. Το πρόβλημα είναι αν η κεφαλή της δικαιοσύνης που διορίζεται από την κυβέρνηση μπορεί να ελέγξει την κυβέρνηση…». Κι αυτό είναι κοινή διαπίστωση.

Εμπιστοσύνη…

Το κακόψυχο αφεντικό

Του Κώστα Βαξεβάνη

Είναι ο Βασίλης Καλογήρου ο 58ος νεκρός των Τεμπών; Σχετίζεται ο θάνατός του με την Εισαγγελέα μητέρα του που χειριζόταν δικογραφία της υπόθεσης;  Αποδεικνύει αυτός ο θάνατος ότι ζούμε σε ένα κράτος μαφίας; Τα ερωτήματα αυτά, απασχολούν εδώ και ώρες την κοινή γνώμη. Δεν είναι συνωμοσιολογικές (και μόνο) αναζητήσεις που θα έλεγε και ο πρωθυπουργός. Τα ερωτήματα πυροδοτήθηκαν από την ίδια την μητέρα του θανόντα, Εισαγγελέα Εφετών Λάρισας, Σοφία Αποστολάκη-Καλογήρου.

Λίγες ώρες μετά την ανεύρεση της σορού του Βασίλη Καλογήρου, η μητέρα του έγραψε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης:
«Στην υγειά σας! Είμαι ο Βασίλης που ψάχνατε. Εγώ με τη Χάρη του Θεού βρήκα τον Παράδεισο και βλέπω τον Χριστό που τόσο αγαπώ. Εσείς που με πετάξατε στα βουνά με τα άγρια ζώα καθώς και το κακόψυχο αφεντικό σας, άραγε τι τέλος θα έχετε;». Η χαροκαμένη μάνα, αποδίδει τον θάνατο σε δολοφονία με εντολή κάποιου κακόψυχου αφεντικού.

Αμέσως μετά την ανάρτηση, χιλιάδες πολίτες χρήστες των social media, επιχείρησαν, άλλοι με υπονοούμενα και άλλοι ευθέως, να μεταφράσουν τα περί «κακόψυχου αφεντικού» και εντολέα. Το θέμα δεν έμεινε στα social. Ο Μάκης Βορίδης, επιτέθηκε στον Σωκράτη Φάμελλο μέσα στη Βουλή, αποδίδοντάς του ότι υπονόησε σχέση της κυβέρνησης με το θάνατο του Βασίλη Καλογήρου.

Η κυβέρνηση, χωρίς αμφιβολία, επιχειρεί να βρει έναν αντίπαλο για να τον κατηγορήσει για την αντίδραση που υπάρχει για την συγκάλυψη στα Τέμπη. Παράλληλα, παράγει επιχειρήματα (κατά Φλωρίδη και όχι μόνο), ότι οι αντιδράσεις οι οποίες απειλούν πλέον την κυβέρνηση, θα φέρουν χάος.

Αυτά ανάφερε για το «μπάζωμα» η Εισαγγελέας Σοφία Αποστολάκη και μητέρα του Βασίλη Καλογήρου που βρέθηκε νεκρός

Διαβάστε την και θα καταλάβετε πολλά.

Λάρισα, 15 Ιουλίου 2024

«…Είναι βέβαιον ότι το υλικό που απομακρύνθηκε από τον τόπο του εγκλήματος ήταν εξαιρετικά σημαντικό για αποδεικτική αξιοποίηση, σε κάθε περίπτωση αποτελούσε τμήμα του αποδεικτικού υλικού, αφού περιείχε πειστήρια και ίχνη (προσωπικά αντικείμενα, γενετικό υλικό επιβατών που χάθηκαν κ.ο.κ.).

Περαιτέρω, είναι προφανές ότι καμιά νόμιμη απόφαση δεν ελήφθη για την απομάκρυνση αυτού του αποδεικτικού υλικού, ούτε καταγράφηκε σε οποιοδήποτε έγγραφο αυτή η ενέργεια και, μάλιστα, είναι άξιον απορίας πως μεταφέρθηκαν με φορτηγά τόνοι αδρανών υλικών από το σημείο, μολονότι ο χώρος φυλασσόταν από αστυνομικές δυνάμεις σε εικοσιτετράωρη βάση και οι αρμόδιοι στο σημείο φορείς, ήτοι ο αστυνομικός διευθυντής Λάρισας και ο συντονιστής πυροσβεστικών δυνάμεων, δεν αντιλήφθηκαν την αυθαίρετη αυτή μεταφορά και συνακόλουθη αλλοίωση του τόπου του δυστυχήματος…

Ο μύθος των «αντί-παγκοσμιοποιητών»

Καιρός είναι να αρχίζει να ξεχωρίζει η «ήρα από το στάρι».

Του Θέμη Τζήμα

Μιας από τις βασικότερες και εντελώς κίβδηλες διαιρετικές τομές που χρησιμοποιούν δεξιές τάσεις και κινήσεις είναι η υποτιθέμενη διάκριση μεταξύ «παγκοσμιοποιητών» (globalists) και αντί-παγκοσμιοποιητών (anti-globalists). Τόσο οι δυνάμεις που υποστηρίζουν τον Τραμπ στις ΗΠΑ, όσο και άλλες ιδίως στην Ευρώπη, έχουν χρησιμοποιήσει κατά κόρον αυτήν την υποτιθέμενη διάκριση.

Οι «παγκοσμιοποιητές» υποτίθεται ότι είναι φιλελεύθεροι ή ακόμα και αριστεροί ενώ οι «αντί-παγκοσμιοποιητές», εθνικιστές ή πατριώτες. Πρόκειται φυσικά περί μιας καλοστημένης ιδεολογικής και πολιτικής απάτης. Η διαδικασία της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης δεν αποτελεί πρωτίστως μιας ιδεολογικώς προσανατολισμένη διαδικασία, παρότι γεννά και ιδεολογία αλλά μια υλική διαδικασία. Η τάση του καπιταλισμού και ειδικότερα των πλέον κινητικών μερίδων κεφαλαίου είναι να «ανοίγουν» ολοένα περισσότερες αγορές, όπως και να καταστρέφουν παλιές για να φτιάξουν καινούριες. Αυτή η διαδικασία επέκτασης αλλά και δημιουργικής καταστροφής δεν συντίθεται από ιδεολόγους πολιτικούς αλλά από στρατιές κατόχων και διαχειριστών πρωτίστως μεγάλων κεφαλαιακών μερίδων. Οι πολιτικοί των εθνικών κρατών και των διεθνών οργανισμών ακολουθούν (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο ρόλος τους είναι ασήμαντος) διευκολύνοντας την κεφαλαιακή επέκταση, αναλόγως της ισχύος τους.

Οι μεγάλες καπιταλιστικές μητροπόλεις επιφυλάσσουν για τους εαυτούς τους το δικαίωμα να προστατεύουν τους τομείς των δικών τους οικονομιών στους οποίους μειονεκτούν και να καταλαμβάνουν τους αντιστοίχους των ξένων εθνικών οικονομιών, εφόσον οι δικές τους κεφαλαιακές τους μερίδες διεκδικούν την είσοδό τους εκεί. Είναι «πατριώτες» και «εθνικιστές» υπέρ του «έθνους» του πολύ μεγάλου κεφαλαίου τους. Κανένας πρόεδρος των ΗΠΑ δεν είχε πρόβλημα με την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση εφόσον υπηρετούσε τα συμφέροντα του πολύ μεγάλου κεφαλαίου των ΗΠΑ. Το μόνο πρόβλημα που έχουν ανακύπτει όταν αυτό το παιχνίδι δεν συμφέρει συγκεκριμένες μερίδες κεφαλαίων στις ΗΠΑ.

Μπορούν να μας σώσουν αυτοί που μας έφεραν σε αυτό το χάλι;

Της Μαρίας Νεγρεπόντη - Δελιβάνη

Τα άθλια συμβάντα στα Τέμπη, και οι σχετικές καθημερινές αποκαλύψεις, άρχισαν να ενθαρρύνουν συζητήσεις για “μεταπολίτευση”. Παρότι δεν έχουν, ακόμη, καταλήξει σε συγκεκριμένη μορφή, ωστόσο φαίνεται, δυστυχώς, να κινούνται γύρω από ένα πάγιο υπόδειγμα, για την Ελλάδα, αυτό της αναβίωσης σκελετών, που ανασύρονται, κατά περίπτωση, από αραχνιασμένα υπόγεια.

Στην προσπάθειά μου να μαντέψω το πόσο σκούρο θα είναι το άμεσο μέλλον αυτής της ταλαίπωρης πατρίδας, δηλαδή λίγο περισσότερο ή λίγο λιγότερο από το παρόν, μετά την Μεταπολίτευση, διερωτήθηκα αν υπάρχει άλλη χώρα στην υφήλιο, επαρκώς ή ανεπαρκώς αναπτυγμένη, που να μην έχει μοίρα στον ήλιο, ακόμη και όταν αλλάζει κυβερνητική φρουρά.

Είναι, όντως, πρωτοφανής η αδυναμία της Ελλάδας των τελευταίων κυρίως δεκαετιών, να αναδεικνύει νέους πολιτικούς, που να μην είναι απόγονοι προηγούμενων, ή και να μην έχουν φανερώσει ήδη στο παρελθόν τις εξαιρετικά επικίνδυνες για την Ελλάδα, αδυναμίες, επιπολαιότητες, ανεπάρκειες, ασύγγνωστη υποτέλεια και άλλα τινά.

Πρόκειται για την ταφόπετρα της χώρας, που της απαγορεύει να αναπνεύσει νέο και αναζωογονητικό πολιτικό αέρα, αλλά αντιθέτως κάθε φορά, που της δίνεται η ευκαιρία καλύτερων ημερών, σπανιότατα έχει άλλη λύση από του να επαναφέρει στο προσκήνιο “Μεσσίες”, που στο παρελθόν, λίγο ή περισσότερο την κατάστρεψαν.

Είναι η πάγια πρακτική, που ακολουθείται στην Ελλάδα. Τα ονόματα, λίγο-πολύ γνωστά έχουν, τελικά, μικρή σημασία, γιατί προέχει η ερμηνεία του φαινομένου. Μια πρώτη εξήγηση, που πιστεύω ότι είναι και αυτή που, στην ελληνική περίπτωση των τελευταίων δεκαετιών κυριαρχεί, αναφέρεται στο γεγονός ότι τα όποια λάθη, εγκλήματα ή και μειοδοσίες, και όταν συντελούνται αλλά και μετά, δεν έρχονται αρκετά στο φως. Ειδικότερα, οι επιμέρους λεπτομέρειές τους δεν αναλύονται, δεν συζητούνται αρκετά και σε βάθος και συνεπώς δεν προβληματίζουν σε ευρύτερη κλίμακα, καλύπτονται μερικώς ή και ολοσχερώς από τα συστημικά ΜΜΕ και τελικά περιβάλλονται από προστατευτικό πέπλο σιωπής.

Το βίντεο…

Αναμνήσεις από την USAID

Της Λαμπρινής Θωμά

Με τίτλο «Υποσκάπτοντας τη Βολιβία» (Undermining Bolivia), ο Μπέντζαμιν Ντανγκλ, βαθύς γνώστης της Λατινικής Αμερικής, έγραφε πριν από 17 χρόνια, το Φλεβάρη του 2008, για τους τρόπους με τους οποίους οι ΗΠΑ «εργάζονταν εναντίον της σοσιαλιστικής κυβέρνησης του Έβο Μοράλες».

Είχε ρωτήσει για αυτό και τον εκπρόσωπο Τύπου της πρεσβείας των ΗΠΑ στη Λα Παζ, τον Ερικ Ουάτνικ, για να εισπράξει την απάντηση: «Η συνεργασία μας στη Βολιβία είναι απολιτική, διαφανής και δίνεται άμεσα, ώστε να συνεισφέρει στην ανάπτυξη της χώρας. Δίνεται για να ωφεληθούν όσοι το χρειάζονται περισσότερο». Ο συγγραφέας και δημοσιογράφος θα σημείωνε τότε ότι για την κυβέρνηση Μπους «αυτοί που το χρειάζονταν περισσότερο ήταν οι πολιτικοί αντίπαλοι του Έβο».

Είχε ρωτήσει για αυτό και τον εκπρόσωπο Τύπου της πρεσβείας των ΗΠΑ στη Λα Παζ, τον Ερικ Ουάτνικ, για να εισπράξει την απάντηση: «Η συνεργασία μας στη Βολιβία είναι απολιτική, διαφανής και δίνεται άμεσα, ώστε να συνεισφέρει στην ανάπτυξη της χώρας. Δίνεται για να ωφεληθούν όσοι το χρειάζονται περισσότερο». Ο συγγραφέας και δημοσιογράφος θα σημείωνε τότε ότι για την κυβέρνηση Μπους «αυτοί που το χρειάζονταν περισσότερο ήταν οι πολιτικοί αντίπαλοι του Έβο».

Η οικονομική ενίσχυση των αντιδραστικών, ακροδεξιών και υπέρ της λευκής υπεροχής αντιπάλων του Έβο, που τους γνωρίσαμε σε όλο τους το μεγαλείο μετά το πραξικόπημα του 2019, υπό την ανεδιήγητης Ανιές, περνούσε μέσα από την Υπηρεσία των ΗΠΑ για τη Διεθνή Ανάπτυξη (U.S. Agency for International Development, USAID). Από τον Ιούλιο του 2002, όπως αποκάλυπτε αποχαρακτηρισμένο μήνυμα από την πρεσβεία των ΗΠΑ στη Βολιβία προς την Ουάσιγκτον, υπήρχε «συγκεκριμένο σχέδιο μεταρρύθμισης των πολιτικών κομμάτων, από την USAID, με βάση ήδη υπάρχοντα νόμο της Βολιβίας… ώστε, μακροπρόθεσμα, να συγκροτηθούν μετριοπαθή, υπέρ της δημοκρατίας πολιτικά κόμματα, ως αντίβαρο στο ριζοσπαστικό Κίνημα προς το Σοσιαλισμό [MAS, το κόμμα του Έβο] ή διαδοχά του σχήματα». Ο Έβο και το MAS δεν κυβερνούσαν ακόμη: θα εκλεγεί το 2005, με ένα συντριπτικό 54%. Όμως, σε πέντε περιφερειακές διοικήσεις, θα εκλεγούν δεξιοί και ακροδεξιοί: ήταν οι πέντε διοικήσεις στις οποίες είχε επικεντρωθεί η USAID. Την αμέσως επόμενη περίοδο, το χρήμα θα συνέχιζε να ρέει: 4,5 εκατομμύρια δολάρια της USAID πήγαν «στον στρατηγικό σχεδιασμό αποκέντρωσης περιφερειακών διοικήσεων», των συγκεκριμένων περιφερειακών διοικήσεων, χωρίς κανένα «πέρασμα» από την κυβέρνηση της Βολιβίας, την κυβέρνηση Μοράλες. Μόλις ένα χρόνο μετά ο Έβο θα σχολιάσει πως «ορισμένοι πρεσβευτές αφιερώνονται στην εσωτερική πολιτική, και όχι στη διπλωματία, στη χώρα μας. . . . Αυτό δεν λέγεται συνεργασία. Αυτό λέγεται συνωμοσία».

Οδικός χάρτης για να υποταχθεί ένα εθνικό κράτος

Της Μαρίας Νεγρεπόντη Δελιβάνη

Ας υποθέσουμε ότι προγραμματίζεται η εξόντωση ενός έθνους-κράτους. Μια τέτοια απόφαση μπορεί να προέρχεται από κάποιες ισχυρές χώρες, άλλες θρησκείες, ή και από εμμονές σε κοσμοθεωρίες (όπως, χάριν παραδείγματος το τελευταίο στάδιο της παγκοσμιοποίησης που είναι η παγκόσμια διακυβέρνηση). Υπάρχουν, ασφαλώς, πολλές μεθοδεύσεις για να φτάσει κανείς στο επιθυμητό αποτέλεσμα για αυτό το εθνικό κράτος, αλλά εδώ θα επιλέξουμε αναγκαστικά ορισμένες μόνο από αυτές.

Προσθέτοντας, ότι δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αυτή καθ’ αυτή η επιλογή, όσο ο αυστηρός διαχρονικός προγραμματισμός της αλληλουχίας και αλληλοσυμπλήρωσης των μέτρων, έτσι ώστε το ένα να διαδέχεται και να ενδυναμώνει το άλλο. Το πρώτο στάδιο θεωρείται δεδομένο για κάθε ανάλογη προσπάθεια. Πρόκειται για τον έγκαιρο προσηλυτισμό όλων εκείνων των προσώπων, που ύστερα από ενδελεχή έρευνα, είναι πιθανότατα αυτά, που θα καταλάβουν την εξουσία της καταδικασμένης χώρας.

Δεν είναι καταρχήν απαραίτητο οι ηγέτες αυτοί να είναι ενσυνείδητοι προδότες, διότι αρκεί να τους έχουν πείσει ότι δεν υπάρχουν άλλες λύσεις για τη χώρα τους. Οπότε, εύκολα πείθουν τους εαυτούς τους ότι η διακυβέρνησή τους απαλλάσσει τη χώρα τους από τα ακόμη χειρότερα. Η πρώτη δέσμη μέτρων αποσκοπεί στη δημιουργία πειθούς στο λαό προς εξόντωση, ότι είναι ανάξιος να ζει.

Έγκλημα των Τεμπών

«Χρυσάφι» στα πόδια διασημοτήτων από την USAID για να αυξηθεί η δημοφιλία του Β.Ζελένσκι! (βίντεο)

Σον Πεν, Ορλάλντο Μπλουμ και άλλοι ηθοποιοί του Χόλιγουντ έκαναν στημένες επισκέψεις στον Ουκρανό πρόεδρο

Αποκαλυπτικά είναι τα νέα στοιχεία, που βλέπουν το «φως» της δημοσιότητας και ξεσκεπάζουν σιγά σιγά τον “σκοτεινό” ρόλο της Υπηρεσίας Διεθνούς Ανάπτυξης των ΗΠΑ (USAID) που φέρεται να πλήρωνε εκατομμύρια για τις επισκέψεις διασημοτήτων στην Ουκρανία, έτσι ώστε να αυξήσει τη δημοφιλία του ο Β.Ζελένσκι στον αμερικανικό πληθυσμό.

Ενδεικτικά, διάφοροι celebrities από τον κόσμο του Χόλιγουντ και όχι μόνο, φορούσαν καρφίτσες με την ουκρανική σημαία στις εμφανίσεις τους και τόνιζαν ότι προσεύχονται για τον λαό της χώρας.

Σύμφωνα πάντα με τα δημοσιεύματα η χολιγουντιανή σταρ, Αντζελίνα Τζολί έλαβε 20 εκατ. δολάρια για να στηρίξει δημοσίως τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι, ο Σον Πεν 5 εκατ. δολάρια, 1,5 εκατ. ο Ζαν-Κλοντ Βαν Νταμ, 8 εκατ. ο Ορλάντο Μπλουμ και 4 εκατ. ο Μπεν Στίλερ.

Τα μεγάλα ζητήματα και το μείζον

Του Γιώργου Ηλ. Τσιτσιμπή

Αντικειμενικά, υπάρχουν πολλά και μεγάλα ζητήματα που απασχολούν την πατρίδα μας, όπως τα εθνικά, τα γεωστρατηγικά, το μεταναστευτικό, η ακρίβεια, η υγεία, η δικαιοσύνη, η παιδεία, το ασφαλιστικό. Όμως, κατά την γνώμη μας και όχι μόνο, το μείζον και συνδετικό ζήτημα όλων των παραπάνω, και πολλών ακόμα, είναι το δημογραφικό.

Δεν είμαστε, ούτε οι πρώτοι ούτε οι μόνοι, που το επισημαίνουμε. Άλλωστε, το τελευταίο διάστημα υπήρξαν αρκετές αναφορές στον τύπο. Όσο πιο συχνά ακούγεται, τόσο αυξάνουν οι ελπίδες ότι μπορεί και να «ξυπνήσουν» οι πολιτικοί μας και να ασχοληθούν με την αντιμετώπισή του.

«Σύμφωνα με τα πιο επίσημα στοιχεία, βρισκόμαστε στην 15^η χρονιά μείωσης του πληθυσμού. Έχουμε 647 χιλιάδες λιγότερο πληθυσμό σε 15 χρόνια. Μόνο η διαφορά θανάτων – γεννήσεων, αντιστοιχεί στην απώλεια μιας μεγαλούπολης. Μια πόλη 65.000 διαγράφεται από τον χάρτη κάθε χρονιά.» Φοβερό!!!  Αυτά, αλλά και πολλά άλλα, ανέφερε ο Αναστάσιος Λαυρέντζος, σε μια αποκαλυπτική εισήγησή του στα Χανιά, 16-10-24, με θέμα: «Το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας, εθνικές προκλήσεις και προτάσεις αντιμετώπισης».

Μείωση πληθυσμού

Ως γνωστόν, τα μνημόνια «τσάκισαν» την πατρίδα μας. Φτωχοποίησαν τον λαό και υποθήκευσαν την χώρα. Μπορεί να μην δημιούργησαν το δημογραφικό, το ενέτειναν όμως σε ακραίο βαθμό. Τα ζευγάρια, πλέον, δυσκολεύονται να γεννήσουν και 500.000 νέοι (μετριοπαθείς υπολογισμοί) «εκδιώχθηκαν» στο εξωτερικό, όπου και αναμένεται να φτιάξουν οικογένεια και να τεκνοποιήσουν.

Η ειρωνεία είναι πως, από το 1993, η Βουλή αναγνωρίζει το δημογραφικό πρόβλημα, αλλά ποτέ δεν λαμβάνονται ουσιαστικά μέτρα αντιμετώπισης. Ο κ. Λαυρέντζος, μέσα από πρόσφατα στοιχεία του ΟΗΕ, της EUROSTAT και της ΕΛΣΤΑΤ, καταδεικνύει την τραγικότητα της κατάστασης.

Οι αριθμητικές προβολές δείχνουν ότι το 2050 θα είμαστε 8,8 εκατομμύρια και το 2060 θα είμαστε 8,2 εκατομμύρια. Δηλαδή αύριο!!! Γι’ αυτό πρέπει να σταματήσει άμεσα ο καταστροφικός κατήφορος.

Τους πλάκωσαν τα ψέματα

Τι έδειξε η πρόσφατη κατάληψη του υπολοίπου της Συρίας από τις ΝΑΤΟικές δυνάμεις

Του Γιάννη Ραχιώτη

(Περίληψη ομιλίας μου σε κοινή εκδήλωση της ” Πλατφόρμας Ανεξαρτησίας ” και των “Δρόμων Ελευθεριας” για τις συνέπειες της κατάληψης – κατάλυσης του Συριακού κράτους) Ζωγράφου, Δεκέμβρης 2024

Τα γεγονότα                          

Το ΝΑΤΟ (κυρίως ΗΠΑ και Τουρκία  αλλά και τη βοήθεια αρκετών άλλων ΝΑΤΟϊκών χωρών), με  στρατηγικό σύμμαχο το Ισραήλ, κατέλαβαν τα ¾ της Συρίας που δεν έλεγχαν. Το υπόλοιπο ¼ το έλεγχαν ήδη από το 2019-2020. Αυτό σε συνδυασμό: 1. με την ανθρωπιστική καταστροφή στη Γάζα (που έχει πολιτικά  και στρατιωτικά αποτελέσματα αρνητικά για την αντίσταση) 

2. την καταστροφή του στελεχικού δυναμικού της Χεζμπολαχ και τη εξ αντικειμένου διάλυση του άξονα της αντίστασης (= απομόνωση Χεζμπολάχ) 

3. Τα ταπεινωτικά πλήγματα που δέχθηκε το Ιράν τους τελευταίους μήνες αποτέλεσε στρατηγική αλλαγή της κατάστασης στη Δυτική Ασία υπέρ της Δύσης.

Αποτελέσματα

Το Ισραήλ επεκτάθηκε εδαφικά στη Νταράα = ήρθε έξω από τη Δαμασκό και πρακτικά αφόπλισε τη Συρία, ανεξαρτήτως ποιος θα διοικεί τα υπολείμματα.

Οι ΗΠΑ θα έχουν στρατιωτικές βάσεις στο σύνολο της Συρίας.

Η Τουρκία θα σταθεροποιήσει την κατοχή της ΒΔ Συρίας και θα προσαρτήσει κάποια στιγμή και επίσημα την περιοχή ως ενδοχώρα του κόλπου της Αλεξανδρέττας.

Ολοκληρώθηκε η επιχείρηση διάλυσης της Συρίας, για την οποία οι βάσεις μπήκαν το 2017 – 2020. Οι δυνάμεις της αντίστασης στη Δύση έχασαν στο διπλωματικό πεδίο ότι είχαν κερδίσει στο περίοδο  της Μάχης. Τότε χάθηκε η ανεξαρτησία και κυριαρχία της Συρίας (φορματ Αστάνα, αποδοχή κατάληψης ΒΔ Συρίας,  συμφωνία για «παρατηρητήρια», αντιαεροπορική άμυνα. Το πιο τραγικό απ’ όλα ότι αυτό το αποτέλεσμα παρουσιάστηκε σαν Ρωσική – Συριακή νίκη και σαν λήξη του πολέμου, με αποτέλεσμα να αυτοκαθησυχαστούν ενώ ο αντίπαλος εργαζόταν συστηματικά: Οργάνωση της HTS, καταστροφή της στρατιωτικής υποδομής Ιράν και Συρίας, κάτω από τον εγγυητικό προστατευτικό ρόλο των ΗΠΑ και την παραίτηση της Ρωσίας που έγινε επίσημη μετά την ΕΣΕ).

Έγκλημα Τεμπών: 2 χρόνια μετά ακόμη βρισκόμαστε στο «πάμε κι όπου βγει»! Χρήστος Αβραμίδης

Ο Χρήστος Αβραμίδης δημοσιογράφος από το Jacobin Greece, παρακολουθεί από την πρώτη στιγμή τέλεσης του, το έγκλημα των Τεμπών. Βρέθηκε στο σταθμό της Θεσσαλονίκης όπου συγγενείς περίμεναν τους ανθρώπους τους… Τα λεωφορεία από τον τόπο της τραγωδίας ήρθαν σχεδόν άδεια… Η κυβέρνηση και η εταιρεία Hellenic Train, δεν έστειλαν κάποιον να τους ενημερώσει. Έστειλε όμως τα ΜΑΤ…

Αβάντες, μεθοδεύσεις και «παιγνίδια» στο χώρο της ιδιωτικής ασφάλισης υγείας

Του Παύλου Δερμενάκη

Τον τελευταίο μήνα, με αφορμή τις αυξήσεις στα ασφάλιστρα υγείας από τις ασφαλιστικές εταιρείες, παρακολουθούμε σε επανάληψη την ανάλογη υπόθεση με τις τράπεζες πριν από δύο μήνες. Εκεί με κυβερνητική «παρέμβαση» (εδώ γελάμε) μειώθηκαν οι προμήθειες των τραπεζών κατά 100-150 εκατ. ευρώ έναντι συνολικά 4,5 δισ. ευρώ κερδών. Επίσης δεν επιβλήθηκε καμία φορολογία (συνεχίζουν να είναι πλήρως απαλλαγμένες από φόρο εισοδήματος). Αυτή την παρέμβαση την πανηγύρισε η κυβέρνηση ως ενέργεια απαλλαγής των συναλλασσόμενων από προμήθειες, αλλά και η αξιωματική αντιπολίτευση, το ΠΑΣΟΚ, ως δική του νίκη αφού είχε αναδείξει πρώτο το θέμα. Το ίδιο σκηνικό έχει στηθεί και στο χώρο των ασφαλίστρων υγείας. Μεθόδευση από πλευράς ασφαλιστικών εταιρειών για υπέρογκες αυξήσεις ασφαλίστρων όχι μόνο το 2025 αλλά και τα προηγούμενα χρόνια, παρέμβαση του ΠΑΣΟΚ και τέλος τροπολογία της κυβέρνησης. Αποτέλεσμα; «μια τρύπα στο νερό» που λέει ο λαός μας. Νομιμοποίηση και εδώ της ασυδοσίας των ασφαλιστικών εταιριών ενώ η κυβέρνηση «σπρώχνει» με την πολιτική της το λαό στον ιδιωτικό τομέα ασφάλισης με την συνεχή – ραγδαία απαξίωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας (ΕΣΥ). Συνεπώς το έργο παίζεται σε πολλά επίπεδα και η κυβέρνηση λειτουργεί ως αβανταδόρος των ασφαλιστικών εταιρειών και στο θέμα της ασφάλισης υγείας. Μάλιστα εδώ η συμμετοχή της είναι πολλαπλή, όπως θα αναλύσουμε παρακάτω.

Αυξήσεις στα ασφάλιστρα υγείας πέρα από κάθε λογική

Τα τελευταία χρόνια καθώς ξεκίνησε η έστω αργή ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας από την κρίση που έφεραν τα μνημόνια, χωρίς φυσικά να βγούμε από αυτά, ξεκίνησε και ο χορός των σημαντικών αυξήσεων στα ασφάλιστρα υγείας. Έτσι για μία δεκαετία σχεδόν, λόγω της κρίσης και του χαμηλού πληθωρισμού, οι αυξήσεις στα ασφάλιστρα υγείας ήταν μικρές και συνεπώς αντιμετωπίσιμες από τους ασφαλισμένους ακόμα και χωρίς να υπάρχουν ονομαστικές αυξήσεις στα εισοδήματά τους. Όμως τα τελευταία χρόνια η εξέλιξη στην τιμολόγηση των ασφαλιστηρίων υγείας έχει ξεφύγει από κάθε «λογικό» έλεγχο. Φυσικά οι εταιρείες έχουν την εξήγηση με το δείκτη του ΙΟΒΕ, στον οποίο θα αναφερθούμε παρακάτω. Η πραγματικότητα που βιώνουν όσοι συμμετέχουν σε ασφαλιστήριο υγείας είναι η ραγδαία άνοδος των ασφαλίστρων τα τελευταία τέσσερα χρόνια και πάμε για το πέμπτο που θέλουν να σπάσουν όλα τα ρεκόρ.

Παρουσίαση του τόμου των πρακτικών του συνεδρίου Το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας στην τροχιά του 21ου αιώνα

 Σας περιμένουμε...

👉Παρουσίαση του τόμου των πρακτικών του συνεδρίου "Το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας στην τροχιά του 21ου αιώνα"

Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου - 19:00 - ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20)

Θα μιλήσουν οι:

🔺Γιώργος Τασιόπουλος

εκπαιδευτικός

🔺Μαρία Καραμανώφ

ε.τ. αντιπρόεδρος του ΣτΕ & πρόεδρος του Επιμελητηρίου Περιβάλλοντος & Βιωσιμότητας

🔺Ρούντι Ρινάλντι

εκδότης της εφημερίδας Δρόμος

Τα πρώτα δείγματα γραφής του Τραμπ – Ο Ριζοσπαστικός Συντηρητισμός στην πράξη

Του Γιάννη Παπαμιχαήλ 

Φαίνεται ότι με την εκλογή και την ορκωμοσία του Τραμπ, ο νεοταξίτικος δυτικός κόσμος, εκείνος ακριβώς που εδώ και δεκαετίες χρηματοδοτεί ο Σόρος με τις ΜΚΟ και τις “ανοικτές κοινωνίες” του, απέκτησε κάποιες νέες “αντιιμπεριαλιστικές” ευαισθησίες και συγκινητικές “δημοκρατικές αντιστάσεις”. Η επάνοδος στο διεθνές πολιτικό προσκήνιο του παραδοσιακού Αμερικανού καουμπόι και σερίφη, το δίδυμο δηλαδή Τραμπ και Μασκ, τρομοκρατεί με τον σκληρό κυνισμό του τους Ευρωπαίους και Καναδούς “προοδευτικούς” αναλυτές.

Λες και τα γεωπολιτικά σύνορα ήταν ανέκαθεν δεδομένα και απαραβίαστα. Λες και δεν υπάρχουν αναρίθμητες πολιτικές και στρατιωτικές παρεμβάσεις των ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο, συνήθως μάλιστα με πρωτοβουλία των δημοκρατικών κυβερνήσεων. Λες και η Αλάσκα, η 49η αμερικανική πολιτεία, δεν αγοράστηκε από τους Αμερικανούς όταν πουλήθηκε στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα από την τσαρική Ρωσία. Λες και για πρώτη φορά ακούγεται το θέμα της Γροιλανδίας για οικονομικούς και πολιτικούς λόγους, σχετικούς με τα συμφέροντα των ΗΠΑ.

Λες και το θέμα της προσάρτησης του Καναδά στις ΗΠΑ, με ή χωρίς το γαλλόφωνο τμήμα του που τόσο απασχόλησε κάποτε τον Ντε Γκωλ, ακούστηκε για πρώτη φορά. Λες και δεν έγινε αιματηρή αμερικανική στρατιωτική επέμβαση στον Παναμά το 1989, ούτε φυλακίστηκε ποτέ ο Νοριέγκα. Λες και η μετονομασία του κόλπου του Μεξικού είναι κάτι πρωτάκουστο, καθώς και η πιθανή μελλοντική παράκαμψη της διώρυγας του Παναμά από ένα νέο «μεξικανικό» πέρασμα από τον ένα ωκεανό στον άλλο.

Βέβαια, ήταν και ο χαιρετισμός του Μασκ στο πλήθος: Αν και “έμοιαζε” σαν δύο σταγόνες νερού με άλλους, παλαιότερους όπως της Κλίντον ή του Ομπάμα, ειδικά σε αυτή την περίσταση, ταυτίστηκε όχι με την αυτοκρατορική σημειολογία της νέας «αμερικανικής Ρώμης» που ο Τραμπ υποσχέθηκε στους οπαδούς του, αλλά με τον γνωστό ναζιστικό χαιρετισμό. Τα δημοσιογραφικά τσιράκια της φιλελεύθερης γκλομπαλιστικής προπαγάνδας έχουν ήδη πιάσει δουλειά, παρέα προφανώς με πολλούς άλλους, γνωστούς η άγνωστους, “προοδευτικούς πολιτικούς στοχαστές”…

Ο Ριζοσπαστικός Συντηρητισμός του Τραμπ

Να θυμίσουμε λοιπόν παρεμπιπτόντως, πως η “προοδευτική” μετασταλινική, διεθνής αριστερά του δικαιωματισμού, δεν πρόσεξε, ούτε κατανόησε πόσο γρήγορα μετά το ‘80 και την κατάρρευση των σταλινικών «πατρίδων του σοσιαλισμού», τα παραδοσιακά προπαγανδιστικά εργαλεία του αντικομμουνισμού παραχώρησαν τη θέση τους σε εκείνα του αντιφασισμού. Πόσο εύκολα το παραδοσιακό σκιάχτρο του κομμουνισμού αντικαταστάθηκε στην καθεστωτική ρητορική από εκείνο της ακροδεξιάς.