Αντί ανακήρυξη ΑΟΖ εξαγγελία Θαλάσσιων Πάρκων

 Του Νίκου Ιγγλέση

Η Τουρκία από καιρό έχει καταθέσει τα όρια της υφαλοκρηπίδας της που αποκαλεί «Γαλάζια Πατρίδα» και η Λιβύη, την περασμένη εβδομάδα, κατέθεσε τα, κατά την άποψή της, όρια της δικής της υφαλοκρηπίδας. Η Ελλάδα, όπως πάντα ένα βήμα πίσω, προσπαθεί να  απαντήσει με την εξαγγελία δύο θαλασσίων πάρκων, ένα στο Ιόνιο και ένα στο Αιγαίο. Το τελευταίο αμφισβητήθηκε ήδη από το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών.

Η Τουρκία και η, απόλυτα εξαρτημένη από αυτήν, κυβέρνηση της Τρίπολης στη Λιβύη έχουν εκδώσει χάρτες με τα σημεία βάσης, τις ευθείες γραμμές βάσης και τα εξωτερικά όρια της διεκδικούμενης υφαλοκρηπίδας τους σε συνάφεια βέβαια με το τουρκολιβυκό μνημόνιο του 2019. Όλες οι ρηματικές διακοινώσεις, τα σχετικά έγγραφα και οι χάρτες έχουν κατατεθεί στο Γραφείο Ωκεάνιων Υποθέσεων του Δικαίου της Θάλασσας του ΟΗΕ (DOALOS).

Κοινά χαρακτηριστικά και στις δύο περιπτώσεις:

Πρώτον, Τουρκία και Λιβύη διεκδικούν υφαλοκρηπίδα και όχι ΑΟΖ, ώστε να μπορούν να επικαλεστούν αποτελεσματικότερα τη μεγάλη ηπειρωτική ακτογραμμή τους.

Δεύτερον, ισχυρίζονται ότι όλα τα ελληνικά νησιά δεν έχουν κυριαρχικά δικαιώματα στις θαλάσσιες ζώνες πέραν των χωρικών υδάτων τους, που σήμερα είναι στα 6 ν.μ. Κατά συνέπεια δεν έχουν ούτε υφαλοκρηπίδα ούτε, πολύ περισσότερο, ΑΟΖ η Κρήτη με τη Γαύδο, το Σύμπλεγμα της Μεγίστης, όπως και όλα τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου.

Έλληνες της Κύπρου, το δίλημμα είναι απλό: Αντίσταση στην τουρκοποίηση ή υποτέλεια…

FILE PHOTO: Στιγμιότυπο από την επιμνημόσυνη δέηση υπέρ των πεσόντων αξιωματικών και οπλιτών κατά την τουρκική εισβολή του 1974 που τελέστηκε στο στρατιωτικό κοιμητήριο στον Τύμβο Μακεδονίτισσας, στη Λευκωσία. ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΚΥΠΕ, ΚΑΤΙΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

Στην Αθήνα και στη Λευκωσία το πολιτικό και κομματικό σύστημα αρνείται να βάλει φρένο στον κατήφορο…

Του Σάββα Ιακωβίδη *

Ζούμε ιστορικά δραματικές και πρωτοφανείς ημέρες ως Ελληνισμός και ως παγκόσμια κοινότητα. Πόλεμοι, συγκρούσεις. Άναρχο διεθνές σύστημα. Ισοπέδωση αρχών και αξιών. Τραγική ανεπάρκεια ηγετικών αναστημάτων. Εγκληματικές παραβιάσεις θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών. Συνεχής υπονόμευση του κράτους δικαίου και της Δημοκρατίας.

Ένας νέος αυταρχισμός και μια νέα τυραννία ανέτειλαν στον κόσμο όπου το συμφέρον, η ιδιοτέλεια, η αρπαγή και η λεηλασία, συνταιριαγμένα με την εντεύθεν παγκόσμια και περιφερειακή παρακμή, προαναγγέλλουν ήδη ένα απείρως χειρότερο «1984».

Ειδικά όσον αφορά τον Ελληνισμό, ένα θλιβερό κριτήριο της κατάπτωσης και της παρακμής του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα και στην Κύπρο δεν είναι μόνο η συμφεροντολαγνεία όσων διαχειρίζονται τον δημόσιο βίο. Ούτε η συντριπτική και κατακόρυφη πτώση «της κατά κεφαλήν καλλιέργειας», όπως πικρά υπεδείκνυε ο Χρήστος Γιανναράς.

• Ούτε ακόμα ο απεχθής πρωτογονισμός τηλεοπτικών κυμβάλων, η ανυπαρξία Παιδείας, η καλπάζουσα διαφθορά της κοινωνίας που έχει εγκυστωθεί στο DNA πολλών πολιτών.

Δεν είναι η ωρυόμενη άρνηση της πατρίδας, ο άθλιος «δικαιωματισμός», ο χαμερπής ραγιαδισμός, ο προκλητικός αρχοντοχωριατισμός. Ειδικά στην Κύπρο αυτό που ματώνει οδυνηρά είναι η ανέμελη κατάποση, χώνεψη και αποδοχή της τουρκικής κατοχής.

Οι εκπρόσωποι του πολιτικού και κομματικού συστήματος μηρυκάζουν γελοιωδώς το δηλητηριώδες ποιηματάκι της τουρκοδιζωνικής. Ανιστόρητοι, θλιβεροί κατευναστές του τουρκικού θηρίου, σύρουν τον κυπριακό Ελληνισμό προς τον διζωνικό όλεθρο: Στην κατάλυση και διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας ως υποκείμενο του Διεθνούς Δικαίου, κράτους-μέλους της ΕΕ, του ΟΗΕ και Διεθνών Οργανισμών, και στην τουρκοποίηση.

• Στην Αθήνα και στη Λευκωσία το πολιτικό και κομματικό σύστημα αρνείται να βάλει φρένο στον κατήφορο και ν’ αλλάξει στρατηγική για να διασωθεί ξανά η Κυπριακή Δημοκρατία.

Η κατάσταση στην Κύπρο είναι απείρως και πολλαπλασίως χειρότερη από το 2004, όταν, υπό καταιγισμό απειλών, «Μικρασιατικών» καταστροφών και ψευδολογιών, πολιτικοί και κόμματα, με τη συνέργεια και Ελλαδιτών, εκβίαζαν ξεδιάντροπα τους Έλληνες της Κύπρου να συναινέσουν ώστε να παραδοθεί αύτανδρη σε μια νέα τουρκοκρατία.

Ληστεία τράπεζα Πειραιώς

Ρ. Ρινάλντι : Να παραμερίσουμε την μετριοκρατία και τους "σωτήρες" - "Η Ελλάδα που θέλουμε"

 

Ο Ρούντι Ρινάλντι, από τους εμπνευστές του 2ου Συνεδρίου για το Υπαρξιακό Ζήτημα της Ελλάδας στην τροχιά του 21ου αιώνα, με την κεντρική στόχευση "Η Ελλάδα που χάνεται- Η Ελλάδα που θέλουμε", σε μια συζήτηση εφ όλης της ύλης μιλάει στον 98.4 για το πώς πορεύεται η χώρα με το πολιτικό της σύστημα και τις διάφορες ελίτ της, σε συνθήκες γενικευμένης γεωπολιτικής αστάθειας.

Υποστηρίζει , ότι η Ελλάδα ως "θεατής" και "δεδομένος σύμμαχος", απλά παρακολουθεί τις κινήσεις απομείωσης του Ελληνισμού, από την Κύπρο μέχρι τα κυριαρχικά της δικαιώματα νότια της Κρήτης. Την ώρα που όπως λέει, που η μετριοκρατία εντός και εκτός της Ελλάδας, μαζί με την επανεμφάνιση "σωτήρων" δεξιά και αριστερά, που ουδέποτε αμφισβήτησαν την φτωχοποίηση ελέω μνημονίων της κοινωνίας και της παράδοσης του δημόσιου πλούτου της για 99 χρόνια.

Γλυπτά του Παρθενώνα: μια ιστορική αδικία που τη διαιωνίζουν τα υπολείμματα της βρετανικής αποικιοκρατίας

Του Δημήτρη Μάρτου

Ακόμη και σήμερα δεν λείπουν οι Βρετανοί διανοούμενοι και πολιτικοί, που ψάχνουν απεγνωσμένα λόγους για να δικαιολογήσουν την πράξη της αρπαγής και κατακράτησης ελληνικών μνημείων στο Λονδίνο. 36 σημαίνοντα πρόσωπα της πολιτικής και πανεπιστημιακής κοινότητας του Ηνωμένου Βασιλείου υπέγραψαν μια επιστολή (11-7-2025), με την οποία προσπαθούν να εμποδίσουν τις συνομιλίες για την «επανένωση» των Γλυπτών του Παρθενώνα.

Θεωρούν αυτές τις συνομιλίες «διαστρέβλωση της πορείας της ιστορίας για πολιτικούς και ιδεολογικούς λόγους», ότι η «απομάκρυνση των Μαρμάρων από την Αθήνα έγινε για συγκεκριμένους πολιτιστικούς λόγους τους οποίους έχουμε καθήκον να σεβαστούμε και να κατανοήσουμε», ότι δεν αναγνωρίζουν τις έρευνες και τις δημοσκοπήσεις που ζητούν την επιστροφή των Γλυπτών και ακόμη ότι «η μυστικότητα των διαπραγματεύσεων ενδέχεται να συνιστά παραβίαση των θεσμικών καθηκόντων που οι επίτροποι των μουσείων οφείλουν προς το κοινό».

Εν κατακλείδι, καλούν την Κυβέρνηση του Κιρ Στάρμερ και το ΔΣ του Βρετανικού Μουσείου «να αναστείλουν κάθε συζήτηση περί μεταβίβασης, μόνιμου δανεισμού ή αποδέσμευσης των Μαρμάρων του Έλγιν μέχρι να πραγματοποιηθεί πλήρης δημόσια επανεξέταση».

Αν και η λεγόμενη «Συμφωνία του Παρθενώνα» στηρίζεται στη λογική του δανεισμού των Γλυπτών στην Ελλάδα, με ταυτόχρονο δανεισμό άλλων αρχαιοτήτων από την Ελλάδα στο Βρετανικό Μουσείο, οι «36» διαφωνούν ακόμη και σε αυτήν την «κατευναστική», εκτονωτική και μάλλον εκφυλιστική, για το δίκαιο της επιστροφής, συμφωνία των δανειστικών ανταλλαγών.

Το φοβικό σύνδρομο δεν έσωσε ποτέ το θύμα… Η ήττα του 1974, δεν είναι δικαιολογία για αποδοχή της υποταγής

Ο κ. Λουκάς Αξελός, συγγραφέας- διευθυντής των εκδόσεων «Στοχαστής» και του περιοδικού «Τετράδια». Φωτογραφία από τους διοργανωτές της εκδήλωσης. 23/06/2024

Στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του Ιδρύματος Μακαρίου Γ’, της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου, έγινε η παρουσίαση του αφιερώματος του περιοδικού «Τετράδια» για τα 50 χρόνια από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, την οποία οργάνωσαν οι εκδόσεις ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ, το περιοδικό «ΤΕΤΡΑΔΙΑ» και το ΕΡΜΑ.

Για το αφιέρωμα μίλησαν ο Αρχιεπίσκοπος Νέας Ιουστινιανής και Πάσης Κύπρου κ. κ. Γεώργιος, και ο Λουκάς Αξελός, Συγγραφέας- διευθυντής των εκδόσεων «Στοχαστής» και του περιοδικού «Τετράδια». Συντονιστής ήταν ο δημοσιογράφος Κώστας Βενιζέλος, Δημοσιογράφος. Παρακάτω δημοσιεύουμε την ομιλία του κ. Αξελού

Του Λουκά Αξελού*

Είμαι ιδιαίτερα συγκινημένος γιατί βρίσκομαι ανάμεσά σας και θέλω να σας ευχαριστήσω για την συμμετοχή σας, όπως θέλω, επίσης, να ευχαριστήσω ειλικρινά τους διοργανωτές της εκδήλωσης αυτής και ιδιαίτερα τους αγαπητούς φίλους και συντρόφους Πέτρο Παπαπολυβίου και Κώστα Βενιζέλο, αλλά και το βιβλιοπωλείο ΕΡΜΑ, για την σημαντική βοήθειά τους στην παρουσίαση του αφιερώματος αυτού.

Η ομιλία μου αυτή δεν φιλοδοξεί να προσθέσει κάτι το καινούργιο στην μέχρι σήμερα έρευνα γύρω από το Κυπριακό. Στηρίζεται όμως στο πραγματικό γεγονός ότι η διαρκής ενασχόλησή μου επί μισόν και πλέον αιώνα γύρω από το υπ’αρ. 1 Εθνικό μας Ζήτημα, με οδηγεί στην διαπίστωση ότι αν και τα πλείστα από τα όσα ζητήματα το συγκροτούν έχουν εξαντλητικά αναλυθεί και αποκαλυφθεί στις πραγματικές τους διαστάσεις, εξακολουθούν να αποτελούν, όταν δεν παρακάμπτονται ή αποσιωπώνται, ζητούμενο από ένα σημαντικό τμήμα του πολιτικού και επιστημονικού κόσμου.

Η εθνική ταυτότητα του λαού μας στην Κύπρο, είναι πέρα από κάθε αμφιβολία ελληνική, και δεν μπορεί παρά να αναζητιέται στον μεσογειακό χώρο, και προπαντός στην σύνδεσή της με την υπόλοιπη Ελλάδα.

Είναι χαρακτηριστικό της συνείδησης που είχε σύμπας ο Ελληνισμός για την ελληνικότητα της νήσου, το Μνημόνιο του Ιωάννη Καποδίστρια στην διάσκεψη των πρεσβευτών στον Πόρο τον Σεπτέμβριο του 1828, όπου σαφώς διατυπώνεται πως η Κύπρος ανήκει μαζί με τα άλλα μας νησιά στο σύνολο που πρέπει να νοείται με τον όρο Ελλάς, αφού «η ιστορία και τα μνημεία της αρχαιότητας, όλα εν ενί λόγω επιμαρτυρούσιν ότι είναι της Ελλάδος διαμερίσματα».
Την εκπληκτική αυτή ιστορική πραγματικότητα, που παρ’ όλη την σφοδρή αντιστράτευση της γεωγραφίας και των πολεμίων, επέβαλαν για 3.500 χρόνια οι Έλληνες της Κύπρου, διατηρώντας την ακριτικό προμαχώνα του νησιωτικού Ελληνικού Κόσμου έχει επισημάνει η διεθνής κοινότητα.

Μας προετοιμάζουν

ΟΠΕΚΕΠΕ ΟΠΕΚΕΠΕ τι λέτε ρε.. τί λέτε ρε - Νίκος Καλογερόπουλος

Υπόθεση Λεονάρντο Μπερτουλάτσι: Ένα «δώρο» του Μιλέι στη Μελόνι από «το παρελθόν που δεν περνάει»

Μια ιστορία που υπενθυμίζει ότι τα αδικήματα αμφισβήτησης του κρατικού μονοπωλίου στην άσκηση βίας παραμένουν εσαεί απαράγραπτα.

Του Λεωνίδα Βλάσση

Την Τρίτη 1η Ιουλίου, μετά την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου της Αργεντινής, με την οποία απέρριψε την έφεση κατά της έκδοσής του, ο 75χρονος Λεονάρντο Μπερτουλάτσι, 45 χρόνια μετά τη φυγή του από την Ιταλία, συνελήφθη στο Μπουένος Άιρες. Μεταφέρθηκε σε κέντρο κράτησης, εν αναμονή της απέλασής του για την έκτιση της ποινής κράτησης, στην οποία έχει καταδικαστεί για αδικήματα σχετιζόμενα με τη συμμετοχή του, τη δεκαετία του 1970, στη δράση της ένοπλης κομμουνιστικής οργάνωσης Ερυθρές Ταξιαρχίες (Brigate Rosse), των οποίων και υπήρξε μέλος στην πόλη της Γένοβας.

Εδώ και σχεδόν ένα χρόνο, από τις 29 του περασμένου Αυγούστου, ο ηλικιωμένος Ιταλός βρισκόταν σε κατ’ οίκον περιορισμό στο σπίτι του στην αργεντίνικη πρωτεύουσα, μετά την ανάκληση του πολιτικού ασύλου που του είχε χορηγηθεί το 2004, έπειτα από απόφαση του ομοσπονδιακού δικαστηρίου, επί της κεντροαριστερής κυβέρνησης Νέστορ Κίρχνερ, με την οποία του αναγνωριζόταν η ιδιότητα του πολιτικού πρόσφυγα, αφού είχε καταδικαστεί από την ιταλική δικαιοσύνη ερήμην, κάτι που δεν προβλέπεται δικονομικά στην Αργεντινή.

Σύμφωνα με δηλώσεις του συνηγόρου του, Ροδόλφου Γιανζόν, η σύλληψή του με σκοπό την άμεση μεταφορά του στην Ιταλία αποτελεί «σκάνδαλο και λαμβάνει χώρα ενώ είναι ακόμα ανοιχτή η έφεση ενάντια στην ανάκληση της ιδιότητας του πολιτικού πρόσφυγα από τις αρχές της κυβέρνησης του Χαβιέρ Μιλέι». Ο έμπειρος Αργεντινός δικηγόρος υπεράσπισης ανθρωπίνων δικαιωμάτων ανακοίνωσε επίσης την πρόθεσή του να κινηθεί νομικά για την υπόθεση και σε διεθνή επίπεδο. Παράλληλα τόνισε πως πρόκειται για μια ανάκληση που, για να έχει νομική ισχύ μετά την απόρριψη της έφεσης, πρέπει πρώτα να επικυρωθεί από τις δικαστικές αρχές.  

Μαρία Καρυστιανού

Ζούμε σε μια χώρα που η Ειρήνη Μουρτζίκου έδωσε από πέντε συνεντεύξεις σε όλα τα κανάλια και η Μαρία Καρυστιανού ούτε μία...

Το PKK παραδίδει τα όπλα

Σοκ…

«Το δουλεμπόριο»- Η αλήθεια για το μεταναστευτικό όπως την γράφει ο Στάθης Σταυρόπουλος

Του Στάθη Σταυρόπουλου

Το προσφυγικό είναι ένα πρόβλημα που δεν λύνεται. Και δεν θα λυθεί μέσα στο πλαίσιο του κυρίαρχου γεωπολιτικού συστήματος, ούτε στο πλαίσιο του υπάρχοντος κοινωνικοπολιτικού συστήματος επίσης.

Πρώτον: η Δύση εξαπολύει πολέμους, διασπείρει τη φτώχεια κι εξάγει «Δημοκρατία», με αποτέλεσμα να δημιουργεί συνεχώς προσφυγικά κύματα (και από εμπόλεμες χώρες, και από απλώς φτωχές).

Δεύτερον: τερατώδεις μηχανισμοί στη Δύση βγάζουν δισεκατομμύρια και από την διακίνηση (το δουλεμπόριο) και από την εκμετάλλευση των προσφύγων ως άλλων σκλάβων στην παραγωγή ( βιομηχανική και αγροτική καταστρέφοντας ταυτοχρόνως τα εργασιακά δικαιώματα των εγχώριων εργατών και εργαζόμενων.

Μέσω των ΜΚΟ όχι μόνον διακινούνται δισεκατομμύρια για την υποδοχή και διαχείριση προσφύγων, αλλά ξεπλένονται διεσεκατομμύρια και δισεκατομμύρια μαύρου χρήματος.

Τρίτον: μέσα στους πρόσφυγες παρεισφρύουν βαλτοί ,πράκτορες, φανατικοί, ισλαμιστές και κάθε άλλης καρυδιάς καρύδι, οι οποίοι συντηρούν στις χώρες υποδοχής τον «πόλεμο των πολιτισμών». Με τον οποίον οι άρχουσες τάξεις διαχειρίζονται τους γηγενείς πληθυσμούς στην κατεύθυνση του φόβου, της εξαθλίωσης και της χειραγώγησης. Και του αυταρχισμού.

Οι αμοιβές των Ελλήνων εργαζομένων τελευταίες σε όλη την ΕΕ

Ήρθαν τα νέα ντροπιαστικά δεδομένα απ' τη Eurostat: Η Ελλάδα πάλι τελευταία σε αμοιβές εργαζομένων προς ΑΕΠ το 2024, με τη μεγαλύτερη μείωση στην Ευρώπη την τελευταία τετραετία (-4 μονάδες του ΑΕΠ). Την τελευταία τετραετία, το ελληνικό ΑΕΠ έχει αυξηθεί κατά 7787€ ανά εργαζόμενο ενώ οι μισθοί προς ΑΕΠ έχουν μειωθεί 8110€ ανά εργαζόμενο!!!

Η Ελλάδα το 2024 είναι τελευταία στην ΕΕ σε #μισθούς ως προς ΑΕΠ με τους μισθούς να ανέρχονται μόλις στο 35% του ΑΕΠ, 13 μονάδες του ΑΕΠ χαμηλότερα από τον ΜΟ της ΕΕ (47,9%). Οι εργαζόμενοι στην #Ελλάδα δηλαδή παίρνουν 26 δις λιγότερα από τον ΜΟ της #ΕΕ που αντιστοιχούν σε 6012 ευρώ τον χρόνο στον κάθε απασχολούμενο (4,384 εκατομμύρια) ή 501 ευρώ λιγότερα τον μήνα από τον μέσο Ευρωπαίο.

Που πήγε η αύξηση του ΑΕΠ από το 2020 στο 2024? Το ΑΕΠ της Ελλάδας από το 2020 έχει αυξηθεί 34 δις (δηλαδή 7787€ το έτος ή 648€ τον μήνα ανά #εργαζόμενο) και οι μισθοί ως προς ΑΕΠ έχουν μειωθεί κατά 4 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ (η μεγαλύτερη μείωση στην Ευρώπη), δηλαδή κατά 8.110 ευρώ ετησίως ή 675€ τον μήνα (!) : Μισθοί προς ΑΕΠ 2020:39% Μισθοί προς ΑΕΠ 2024:35%

Πόσα από τα λαμόγια του ΟΠΕΚΕΠΕ ψήφισαν ΝΑΙ πριν δέκα χρόνια;

Του Πάσχου Λαζαρίδη

Κατά πάσα πιθανότητα όλα. Όλες μα όλες οι λέρες που οργάνωναν τις υπεξαιρέσεις, μηδεμιάς εξαιρουμένης. Μία μία οι λέρες, που με τις πλάτες του Μαξίμου έκλεβαν τις επιδοτήσεις, δέκα χρόνια πριν, έδιναν τον υπέρ πάντων αγώνα για να μείνει η Ελλάδα στο ευρώ. Διότι άμα δεν έμενε η Ελλάδα στο ευρώ, πώς θα μπορούσαν αυτές οι λέρες να κάθονται στις Καγιέν και στις Μερσέντες και οι λογαριασμοί τους να φουσκώνουν; Χωρίς να κοπιάζουν, χωρίς να δουλεύουν, χωρίς να αγχώνονται.

Αν η Ελλάδα ερχόταν σε ρήξη με την Ευρωζώνη, οι λέρες θα έπρεπε να δουλέψουν για να ζήσουν. Ενώ αν επικρατούσε το ΝΑΙ ή αν το ΟΧΙ ο Τσίπρας το μετέτρεπε σε ΝΑΙ (όπως και τελικά έγινε), οι λέρες θα μπορούσαν να ζουν από επιδοτήσεις, ΕΣΠΑ, δημόσιες συμβάσεις, ευρωπαϊκά προγράμματα.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι διάφορες λέρες που πρωταγωνιστούν στο σκάνδαλο έχουν διακομματική προέλευση. Αγροτοπατέρας του ΠΑΣΟΚ ο ένας, κομματάρχης της ΝΔ ο άλλος, αλλά σε κάθε περίπτωση υπήρξαν σημαίνοντα στελέχη του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου. Αντι-ΣΥΡΙΖΑ με την έννοια της χολερικής επίθεσης στο δημοψήφισμα και στο ΟΧΙ.

Μία μία οι λέρες που έκλεβαν εκατομμύρια από τον ΟΠΕΚΕΠΕ με τις ευλογίες Μητσοτάκη και την ενορχήστρωση Βορίδη – Αυγενάκη, προτού βάψουν την Κρήτη μπλε το 2019 και το 2023, έδιναν ιερό αγώνα υπέρ του ΝΑΙ τον Ιούλιο του 2015.

Μελέτης Μελετόπουλος : Η Κίνηση των 91 και τα σενάρια για Σαμαρά- Καραμανλή

 

Ο Μελέτης Μελετόπουλος, μιλάει στον 98.4 με αφορμή την Διακήρυξη των 91 και τα σενάρια που θέλουν αυτή την πρωτοβουλία, να απευθύνεται προς τους Αντώνη Σαμαρά- Κώστα Καραμανλή ώστε να μπουν μπροστά για να ανοίξει ο δρόμος για ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού της χώρας, το οποίο όπως λέει, όπως είναι σήμερα η χώρα, βρίσκεται σε οριακή κατάσταση αποσύνθεσης.

Η Ελλάδα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ success story

Ιστορικό βίντεο με τον Οτσαλάν να καλεί σε παράδοση όπλων τους Κούρδους και στροφή στη νόμιμη δράση

O Αμπντουλάχ Οτσαλάν, ο ηγέτης του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK), εμφανίστηκε σε βίντεο την Τετάρτη, για να δηλώσει ότι ο ένοπλος αγώνας εναντίον της Τουρκίας έχει τελειώσει. Ο ίδιος ήταν μπροστά στην κάμερα μαζί με άλλα 6 φυλακισμένα στελέχη του PKK, ενώ το κείμενο πρέπει να ήταν προσυμφωνημένο με την τουρκική κυβέρνηση, που τον κρατά φυλακισμένο στο Ιμραλί, εδώ και 26 χρόνια.

Μέρες Ιουλίου 2015 Τι λέγεται, τι έγινε, πού βρισκόμαστε 10 χρόνια μετά

Του Ρούντι Ρινάλντι

Το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 σημάδεψε την Ελλάδα σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή. Για μια βδομάδα σχεδόν, από την αναγγελία της διεξαγωγής του δημοψηφίσματος έως μία μέρα μετά από αυτό, έγινε ένας «σεισμός» στη χώρα. Η νύκτα της 5ης Ιουλίου προς 6η Ιουλίου και όσα έγιναν μέχρι το μεσημέρι της 6ης Ιουλίου με τη σύνοδο των αρχηγών των κομμάτων, ακόμα απασχολούν. Πολλά δεν έχουν διευκρινιστεί, ενώ συσκοτίζονται ουσιώδη ζητήματα. Καθώς συμπληρώνονται 10 χρόνια από τότε, γράφονται πολλά. Ο Τσίπρας ζητά να δημοσιοποιηθούν τα πρακτικά της συνόδου αρχηγών, η Μέρκελ επισκέπτεται την Αθήνα και «θυμάται» πόσο δύσκολες στιγμές πέρασε κι αυτή κ.ο.κ. Υπάρχει κάποιο ενδιαφέρον για το ζήτημα…

Τι λέγεται για εκείνες τις μέρες

Η κυρίαρχη (αστική) άποψη είναι ότι εκείνες τις μέρες η χώρα έφτασε στον γκρεμό, αλλά ευτυχώς σώθηκε την ύστατη στιγμή χάρη στην ψύχραιμη στάση ορισμένων διεθνών δυνάμεων (Μέρκελ-Ομπάμα-Ολάντ) που δεν ήθελαν να εκδιωχθεί η Ελλάδα από την Ε.Ε. Βοήθησε επίσης, λένε, η αποφασιστική στάση των «Μένουμε-Ευρώπη» κομμάτων και παραγόντων (κόμματα που υποστήριξαν το «Ναι», συν Στουρνάρας και Σία), όπως και η «στροφή» ή «κωλοτούμπα» του Τσίπρα. Αυτός, λένε, μάλλον κατάλαβε ότι δεν υπήρχε άλλη επιλογή και αποδέχθηκε όλους τους όρους που τέθηκαν τελεσιγραφικά το βράδυ της 5ης Ιουλίου, επικυρώθηκαν δε την επομένη στη σύνοδο των αρχηγών. Έτσι λίγες μέρες μετά υπέγραψε τη συμφωνία με την Κομισιόν, ενώ στις 14 Αυγούστου υπερψηφίστηκε το 3ο μνημόνιο από 222 βουλευτές (Υπενθύμιση: Τη συμφωνία, εκτός από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ, υπερψήφισαν η Ν.Δ., το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ. Κατά ψήφισαν 64 βουλευτές, και 11 «παρών». 43 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ καταψήφισαν).

Η επικέντρωση στην υποτιθέμενη «κωλοτούμπα» του 2015 δεν επιτρέπει ούτε την πραγματική αποτίμηση ούτε την ουσιαστική κριτική

Του Παναγώτη Σωτήρη

Τα πρακτικά της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών επιτρέπουν πολύ πιο σοβαρή αποτίμηση των στρατηγικών ελλειμμάτων που είχε η τότε εκδοχή της Αριστεράς. Αρκεί να μην αναζητούμε «ευκολίες σκέψης».

Το in είχε μια μεγάλη δημοσιογραφική επιτυχία. Και την είχε κατά βάση γιατί υπήρχε μέχρι τώρα μια παράλογη άρνηση να δοθούν στη δημοσιότητα τα πρακτικά του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών παρότι δεν είναι απόρρητα και παρότι αναμφίβολα επιτρέπουν μια καλύτερη αποτίμηση γεγονότων, χωρίς στην πραγματικότητα να αποκαλύπτουν «μυστικά του κράτους».

Το δημοσίευμα ήταν πλήρες, είχε τις βασικές τοποθετήσεις και αποτύπωνε ακριβώς τι έγινε σε εκείνη τη σύσκεψη. Και με αυτό τον τρόπο εξυπηρετούσε μια βασικά αναγκαιότητα: να έχουμε όλα τα δεδομένα για να μπορούμε να κρίνουμε τι ακριβώς συνέβη τότε. Ο καθένας και η καθεμιά μπορούν να κάνουν την αποτίμησή τους.

Αυτό που υπογραμμίζει το συγκεκριμένο δημοσίευμα είναι αυτό που διαισθανόμασταν και τότε: η πολιτική γραμμή της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την εξουσία ορίζοντα είχε ουσιαστικά τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές για μια λιτότητα και ένα Μνημόνιο με ημερομηνία λήξης.

Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα δεν είχε ποτέ γραμμή ή τοποθέτηση για μια ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση, είτε αυτό αφορούσε την έξοδο από το ευρώ, είτε πολύ περισσότερο την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ούτε είχε γραμμή ποτέ για μονομερή στάση πληρωμών ή διαγραφή του χρέους, παρά μόνο για αναδιάρθρωση του χρέους ύστερα από διαπραγμάτευση με τους δανειστές.

Προφανώς και υπήρχαν εντός του ΣΥΡΙΖΑ, συμπεριλαμβανομένου του υπουργικού συμβουλίου, φωνές που υποστήριζαν ότι η έξοδος από τα μνημόνια απαιτούσε αυτού του είδους της ρήξη. Όμως, είχαν αποδεχτεί ήδη από το 2012 ότι η κυρίαρχη γραμμή του κόμματος, αυτή που εκπροσωπούσε ο Αλέξης Τσίπρας, δεν περιλάμβανε τη ρήξη.

Μια οικογένεια…

Σκέψεις για το ιστορικό ΟΧΙ στο Ευρωενωσιακό πραξικόπημα στην Ελλάδα το 2015 που είχε ταξικό πρόσημο!

Του Κωστή Μπασσογιάννη

Προσέξτε παρακαλώ αυτόν τον πίνακα:

Όχι δεν βροντοφώναξαν όλοι οι Έλληνες το ιστορικό ΟΧΙ στο Ευρωενωσιακό πραξικόπημα στην Ελλάδα το 2015 !

Στον πίνακα φαίνεται η ταξική κατανομή τής γνώμης, μεταξύ των υπόδουλων στα ξένα συμφέροντα αστών και των τσιρακιών τους από τη μια και τής μεγάλης μάζας τού εργαζόμενου λαού που υφίσταται την καταπίεση, την εκμετάλλευση, την αδικία και την λεηλασία από την άλλη.

Αυτού τού  λαού τις προσδοκίες και τη γενναιότητα, που σοφά έδωσε εντολή αγώνα  με τη μεγαλειώδη του άρνηση, το κόμμα τού ΣυΡιζΑ στάθηκε πολύ μικρό για να υπηρετήσει. Με την πάροδο όμως τού χρόνου, και μετά από την ψήφο παράτασης τής εντολής που του έδωσαν οι συγκλονισμένοι από την απίστευτη βία των ημερών Έλληνες, αποκαλύφθηκε ότι το κόμμα αυτό δεν είχε ούτε την παραμικρή ιδεολογική προϋπόθεση για να καταφέρει να προσφέρει ένα τέτοιο κοινωνικά και εθνικά απελευθερωτικό έργο. Γιατι βεβαίως μόνο ένα κόμμα εργατικό, σοσιαλιστικό κι επαναστατικό θα μπορούσε να έχει ελπίδες για ένα τέτοιο άθλο.

Έτσι, μετά από μια τετραετία υποταγής στην δικτατορία τής λεγόμενης τρόϊκας, μετά από μια κυβερνητική θητεία κατά τη διάρκεια τής οποίας ο ταξικός μετασχηματισμός   που θα έπρεπε σε μια αριστερά που υποτίθεται κυβέρνησε πρώτη φορά μετά από δεκαετίες αστικής κυριαρχίας υποκαταστήθηκε από μια ταπεινωτική διευθέτηση λεπτομερειών τής σύμβασης υποτέλειας με υπουργούς να ταπεινώνονται από υπαλληλίσκους των λεγόμενων "θεσμών" αλλά και κάποιες ανώδυνες για την κυρίαρχη τάξη και για τους ξένους δυνάστες μας προσπάθειες για πολιτικώς ορθές αλλαγές σχετικές με δικαιώματα που θα μπορούσαν να νομοθετηθούν και από μια δεξιά κυβέρνηση, τα λαϊκά στρώματα, δικαίως αισθάνθηκαν προδομένα. Γιατί τα ενέπαιξαν, τα χαντάκωσαν, τους πούλησαν πολύχρωμες σαπουνόφουσκες για υψηλή πολιτική και ελευθερίες ατομικού αυτοκαθορισμού για κοινωνικό μετασχηματισμό. 

Την περίοδο της ελληνικής κρίσης δεν υπήρχαν Γερμανοί «φιλέλληνες» και «ανθέλληνες». Υπήρχαν μόνο Γερμανοί που σκέφτονταν γερμανικά, κατά την αντίληψη των οποίων η χώρα μας έπρεπε να τιμωρηθεί

Του Γιώργου Χαρβαλιά

Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη ενός εκδοτικού οίκου να διαφημίσει τη πραμάτεια του και μιας εφημερίδας να εκμεταλλευθεί επικοινωνιακά το γεγονός. Μόνο που η προχθεσινή, τάχα μου, «δημοσιογραφική ανάκριση» της κυρίας Μέρκελ, μέσα στην κατάμεστη από οπαδούς της (;) Λυρική Σκηνή, κατέληξε σε ένα χαμηλής αισθητικής πλυντήριο εντυπώσεων για τον ρόλο της στην κρίση του 2015. 

Ένα πλυντήριο που δουλεύει με εκκωφαντικό θόρυβο μέρες τώρα, πλαστογραφώντας τα γεγονότα γύρω από το περιβόητο δημοψήφισμα για το ευρώ και ρίχνοντας όλο το βάρος για τον ωμό εκβιασμό εις βάρος της Ελλάδας στον μακαρίτη τον Σόιμπλε, ο οποίος, από εκεί που είναι, μάλλον δυσκολεύεται να απαντήσει.

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες, βέβαια, τα πράγματα δεν χωρούν ούτε παρερμηνείες ούτε εξωραϊσμούς ούτε απαλλαγή από ευθύνες. Την περίοδο της ελληνικής κρίσης δεν υπήρχαν Γερμανοί «φιλέλληνες» και «ανθέλληνες». Υπήρχαν μόνο Γερμανοί που σκέφτονταν γερμανικά, κατά την αντίληψη των οποίων η χώρα μας έπρεπε να τιμωρηθεί παραδειγματικά, όπως τιμωρήθηκε η «αχάριστη» Ελλάδα του ’40 επειδή δεν υποδέχτηκε τους Γερμανούς ναζί με ροδοπέταλα.

Η επιχείρηση εξαγνισμού της πρώην καγκελαρίου, που δύο χρόνια πριν από την ελληνική κρίση του 2015 δήμευσε -στο πλαίσιο μιας άλλης τιμωρίας- τα χρήματα ανυποψίαστων Κύπριων καταθετών, είναι τόσο προκλητική, ώστε έχω την πεποίθηση πως θα αναγκάσει άλλους πρωταγωνιστές εκείνων των στιγμών να μιλήσουν για τον πραγματικό ρόλο της. Περιμένετε και θα δείτε… 

Το ερώτημα, όμως, που ανακύπτει αφορά περισσότερο τον ρόλο των εγχώριων κέντρων που επιδιώκουν να την ξεπλύνουν, παρότι η ίδια δεν βοήθησε ούτε χθες τον εαυτό της ώστε να καταστεί συμπαθέστερη στην πλειονότητα των Ελλήνων. Αρνήθηκε να ζητήσει συγγνώμη για τα πεπραγμένα της και με αναισθησία παχύδερμου ειρωνεύτηκε κατάμουτρα το ακροατήριό της, εκφράζοντας σε αποικιοκρατικό ύφος την απορία για το πώς οι ταλαίπωροι Έλληνες τα έβγαζαν πέρα με τα 60 ευρώ την ημέρα που έδιναν τα ΑΤΜ των τραπεζών, έπειτα από τη διακοπή της παροχής ρευστότητας που διατάχθηκε υπό τις ευλογίες της! Παρ’ όλα αυτά, η Μέρκελ χειροκροτήθηκε θερμά προχθές και από τους συνδρομητές της «Καθημερινής» και από ορισμένους πολιτικούς που κάθονταν στην πρώτη γραμμή της αίθουσας, φέρνοντας στον νου κάποιους συναδέλφους τους, της προκατοχικής περιόδου, οι οποίοι προσπαθούσαν να πείσουν τον Μεταξά να συνθηκολογήσει με το Βερολίνο γιατί… «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας»

Σχέδιο: «Λιγότερη Ελλάδα»

Το editorial του Δρόμου της Αριστεράς που κυκλοφορεί

Τι είναι μια Ελλάδα με ρημαγμένο σιδηρόδρομο; Τι είναι μια Ελλάδα με δημόσια περιουσία υποθηκευμένη για 99 χρόνια; Τι είναι μια Ελλάδα με αγροτοκτηνοτροφική παραγωγή στον αναπνευστήρα των επιδοτήσεων; Τι είναι μια Ελλάδα με κομμένο τον ομφάλιο λώρο που τη συνέδεε διαχρονικά με τις ελληνικές και ορθόδοξες κοινότητες στη Μ. Ανατολή; Τι είναι μια Ελλάδα εγκλωβισμένη στα 6 ν.μ. χωρικών υδάτων, που χρειάζεται άδεια από την Τουρκία για οποιαδήποτε ενέργεια στο Αιγαίο; Τι είναι μια Ελλάδα με ανατιναγμένες εργασιακές σχέσεις, με ωράρια-λάστιχο στις γαλέρες της «βαριάς μας βιομηχανίας» και με τσαλαπατημένη την αξιοπρέπεια των ανθρώπων του μόχθου; Τι είναι μια Ελλάδα με ένα μεγάλο μέρος της νέας γενιάς στο εξωτερικό και ένα άλλο μεγάλο μέρος στον τόπο του, αλλά υπό διαρκή ασφυξία;

Δεν είναι ρητορικές οι ερωτήσεις. Ας αναλογιστούμε τι σημαίνει για όλους μας, εθνικά και κοινωνικά, συλλογικά και ατομικά, αυτή η συνθήκη απώλειας της ίδιας μας της χώρας. Δεν είναι οι «χρόνιες παθογένειες» που οδήγησαν σε αυτήν την κατάσταση. Το σχέδιο «Λιγότερη Ελλάδα» δοκιμάζεται (με όρους νεοαποικιακού πειράματος) και επιβάλλεται με επιτυχία εδώ και χρόνια. Ήταν 8 Φεβρουαρίου του 2005 όταν, κατά την ορκωμοσία ως ΠτΔ του Κ. Παπούλια, η τότε πρόεδρος της Βουλής Άννα Ψαρούδα-Μπενάκη είχε αναφέρει και τα παρακάτω:

«Αναλαμβάνετε, κύριε Πρόεδρε, την Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας για μια 5ετία όπου θα σημειωθούν σημαντικά γεγονότα και εξελίξεις. Η Ευρωπαϊκή ενοποίηση θα προωθηθεί με την ψήφιση ενδεχομένως και της Συνταγματικής Συνθήκης, τα εθνικά σύνορα κι ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιοριστούν(!) χάριν της ειρήνης και της ευημερίας στη διευρυμένη Ευρώπη, τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές, καθώς θα μπορούν να προστατεύονται αλλά ίσως και να παραβιάζονται(!) από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων, και πάντως η δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμασθεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης».

10 χρόνια από το ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ! «Μείναμε στο ευρώ αλλά ξεμείναμε από ευρώ» - Γιάνης Βαρουφάκης

Παγκόσμιες εταιρείες «κερδίζουν από τη γενοκτονία» στη Γάζα

Μια έκθεση της Francesca Albanese προς το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ την Πέμπτη επισημαίνει τη βαθιά εμπλοκή εταιρειών από όλο τον κόσμο στην υποστήριξη του Ισραήλ κατά τη διάρκεια της 21μηνης επίθεσης στη Γάζα.

«Ενώ η ζωή στη Γάζα εξαφανίζεται και η Δυτική Όχθη δέχεται κλιμακούμενες επιθέσεις, αυτή η έκθεση δείχνει γιατί η γενοκτονία του Ισραήλ συνεχίζεται: επειδή είναι επικερδής για πολλούς», αναφέρει η έκθεση.

Η έκθεση του ειδικού εισηγητή έχει τίτλο «Από την οικονομία της κατοχής στην οικονομία της γενοκτονίας» και εξετάζει τη διεθνή εταιρική εμπλοκή στην προμήθεια όπλων και βαρέων μηχανημάτων που χρησιμοποιούνται για την ισοπέδωση παλαιστινιακών συνοικιών στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη, γεωργικές εταιρείες που πωλούν προϊόντα από παράνομους οικισμούς και επενδυτικές εταιρείες που βοηθούν στη χρηματοδότηση του πολέμου.

«Ενώ οι πολιτικοί ηγέτες και οι κυβερνήσεις αποφεύγουν τις υποχρεώσεις τους, πάρα πολλές εταιρικές οντότητες έχουν επωφεληθεί από την οικονομία του Ισραήλ, η οποία χαρακτηρίζεται από παράνομη κατοχή, απαρτχάιντ και τώρα, γενοκτονία», αναφέρει η έκθεση.

Εγκληματική οργάνωση

Φαγοπότι…

Νέο αντεργατικό νομοσχέδιο – τερατούργημα: «Διευθέτηση» της 13ωρης δουλειάς με τις ευλογίες της ΕΕ

Η οριστική ταφόπλακα στο 8ωρο και στον σταθερό χρόνο εργασίας μπαίνει με το νέο νομοσχέδιο που παρουσίασε το μεσημέρι της..

Η οριστική ταφόπλακα στο 8ωρο και στον σταθερό χρόνο εργασίας μπαίνει με το νέο νομοσχέδιο που παρουσίασε το μεσημέρι της Δευτέρας το υπουργείο Εργασίας καθώς προβλέπει μεταξύ άλλων την καθιέρωση των 13 ωρών δουλειάς σε έναν εργοδότη και την εργασία λάστιχο μέσω της διευθέτησης του χρόνου εργασίας σύμφωνα με τις ανάγκες της εργοδοσίας.

Και μετά από όλα αυτά μόνο ειρωνική μπορεί να χαρακτηριστεί η φράση της υπουργού Ν. Κεραμέως ότι το νομοσχέδιο προβλέπει «πιο δίκαιη αγορά εργασίας για τους εργαζόμενους και τους εργοδότες» (!).

Το σχέδιο νόμου έρχεται ως συνέχεια των εκτρωματικών νόμων των προηγούμενων χρόνων όπως η διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου με 10ωρη δουλειά χωρίς προσαύξηση (ν. Χατζηδάκη), όπου τα περισσότερα άρθρα ψηφίστηκαν από την κυβέρνηση της ΝΔ μαζί με ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ και η απασχόληση σε πολλαπλούς εργοδότες μέχρι και 13 ώρες τη μέρα (ν. Γεωργιάδη), οι συμβάσεις «ελάχιστης προβλεψιμότητας», η 6ημερη εργασία και η «ψηφιακή κάρτα» που ουσιαστικά γίνεται εργαλείο μέτρησης της «ευελιξίας».

Τι περιλαμβάνει το νομοσχέδιο

Θεσμοθετείται η 13ωρη εργασία σε έναν εργοδότη, μετά και το νόμο έκτρωμα του Γεωργιάδη που προέβλεπε σε 2 εργοδότες. Συγκεκριμένα, η εργοδοσία θα μπορεί να προσθέτει στο 8ωρο εκτός από τη μία ώρα υπερεργασία (9η ώρα) και τις 3 ώρες υπερωρία άλλη μία ώρα υπερωρία φτάνοντας σύνολο τις 13!

Δέκα χρόνια πριν: Η μεγάλη κωλοτούμπα

ΑΠΕ-ΜΠΕ/ ΑΠΕ-ΜΠΕ/ ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΛΕΣΙΔΗΣ

Του Σταύρου Λυγερού

Παρότι μετά την προκήρυξη του δημοψηφίσματος το “όχι” δέχθηκε πανταχόθεν πυρά, παρότι δεν πρόσφερε φερέγγυα πολιτική προοπτική, παρότι η κατάρρευση ήταν σε απόσταση αναπνοής, στις κάλπες σάρωσε. Ο κύριος λόγος είναι ότι εξέφρασε την υπαρξιακή ανάγκη της πλειοψηφίας των Ελλήνων να αντιδράσουν στον στραγγαλισμό της χώρας και να μην συνυπογράψουν με την ψήφο τους την εκβιαστική υπαγωγή της ελληνικής κοινωνίας σε πρόσθετη εξοντωτική λιτότητα.

Κατά τα άλλα, τα κοινωνικά στρώματα που απείχαν από τον γκρεμό κατά κανόνα ψήφισαν “ναι”, φοβούμενα το ορατό δια γυμνού οφθαλμού ενδεχόμενο να προκληθεί κατάρρευση και χάος. Αντιθέτως, τα τμήματα του πληθυσμού που είχαν πέσει στον γκρεμό ή ήταν κοντά στο χείλος του ψήφισαν τότε κατά κανόνα “όχι”. Το 61,3% που ψήφισε “όχι” στο δημοψήφισμα, έστειλε ένα ισχυρό πολιτικό μήνυμα. Υπογράμμισε κατά αναμφισβήτητο τρόπο ότι οι Έλληνες δεν ήθελαν την εξοντωτική λιτότητα που τους σερβίριζε το ευρωιερατείο και εν μέρει ευαισθητοποίησε την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη.

Η σαρωτική νίκη του “όχι”, όμως, δεν άλλαξε τον συσχετισμό δυνάμεων, ούτε την κατάληξη εκείνης της σύγκρουσης. Συνέβαλε, ωστόσο, στο να διατηρήσει ο ελληνικός λαός τον αυτοσεβασμό του. Αυτό μπορεί να είναι άυλο, αλλά δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητο. Δεδομένου, πάντως, ότι τη στρόφιγγα της ρευστότητας των ελληνικών τραπεζών την έλεγχε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, οι του ευρωιερατείου είχαν τη δυνατότητα να προκαλέσουν έμφραγμα στην ελληνική οικονομία και το έπραξαν. Από εγγυητής των ελληνικών τραπεζών, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είχε μετατραπεί σε εργαλείο στραγγαλισμού τους και κατ’ επέκτασιν στραγγαλισμού της ελληνικής οικονομίας.