Συνοικιακοί γκόμενοι

Του Περικλή Κοροβέση

«Ολοι οι πολιτικοί λένε ψέματα». Αυτή τη φράση-κλισέ την έχουμε πει όλοι μας σαν να ήταν χαρακτηριστικό γνώρισμα κάποιου επαγγέλματος. Ολες οι δουλειές έχουν κάποια χαρακτηριστικά που τις ξεχωρίζουν από τις άλλες. Δεν μπορείς να μπερδέψεις έναν φούρναρη με έναν γιατρό, επειδή και οι δυο φορούν άσπρες μπλούζες. Ούτε μια μοδίστρα με μια κομμώτρια επειδή και οι δυο είναι δεξιοτέχνισσες στο ψαλίδι.

Πολλά επαγγέλματα εξυμνήθηκαν, έγιναν τραγούδια και μάλιστα κάποια από αυτά ήταν μεγάλες επιτυχίες. («Μοδιστρούλα», «Γκαρσόνα», «Αρμενιστής», «Εργατιά», «Τσοπανάκος» κ.λπ.). Αλλά για το επάγγελμα του πολιτικού έχουμε μόνο σκωπτικά τραγούδια και σάτιρες στις επιθεωρήσεις. Εντούτοις λέμε και καμιά καλή κουβέντα για τους πολιτικούς. Και η καλύτερη που μπορούμε να πούμε, μετά θάνατον βέβαια, είναι πως ο μακαρίτης ήταν έντιμος. Πέθανε στην ψάθα. Ασχετα βέβαια αν ήταν δικτάτορας. Αλλά και αυτό δεν είναι τόσο κολακευτικό. Δείχνει πως η εντιμότητα είναι η εξαίρεση του κανόνα. Αρα οι πολιτικοί είναι ανέντιμοι. Δηλαδή απατεώνες και κλέφτες.

Ο βιασμός ως «άγραφος νόμος» της φυλακής

Του Κωνσταντίνου Πουλή

Ο Αντωνίτσης έφαγε τον Σακαφλιά μπαμπέσικα εκεί στη φυλακή, στη στενή, τόνε ξαπόστειλε στον άλλο κόσμο και με την αβάντα της διεύθυνσης. Και εκεί στη φυλακή στα Τρίκαλα μόλις πήγε άρχισε να μανουριάζει με τον Αντωνίτση [...] αυτός ήτανε ο μόνος κατάδικος που έβγαινε έξω όποτε ήθελε. [...] και ο Αντωνίτσης πήγε να γαμήσει τον Σακαφλιά. Να τόνε γαμήσει για να τον ξεφτιλίσει. (Ν. Μάθεσης, Χατζηδουλής, Ρεμπέτικη ιστορία, 89-90)

Υπήρξαν αρχικά φήμες ότι ο ένας κατηγορούμενος για το περιστατικό του βιασμού στη Ρόδο, αυτός που τα Μέσα αποκαλούν «Αλβανό», βιάστηκε. Δεν επιβεβαιώθηκε αυτό από το νοσοκομείο, αλλά εδώ ενδιαφέρουν οι κοινωνικές στάσεις που συνοδεύουν αυτά τα γεγονότα. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, και ιδίως πάρα πολλές γυναίκες, που γράφουν ή δεν γράφουν για τα ζητήματα της κουλτούρας της πατριαρχίας, που εκφράστηκαν και προς τις δύο κατευθύνσεις: Θεώρησαν εύλογη ή σκανδαλώδη την υπεράσπιση ενός (αρχικά τουλάχιστον) καθ' ομολογίαν βιαστή-δολοφόνου. 

Με ενδιαφέρουν περισσότερο τα επιχειρήματα όσων υπερασπίστηκαν την πράξη των συγκρατουμένων του.  «Ό,τι και να πάθει λίγο είναι», αναφώνησαν, και ρωτούν τι θα κάναμε αν ήμασταν στη θέση των γονιών της κοπέλας. Είναι μια παράξενη ειρωνεία της συγκεκριμένης ιστορίας, ότι ο πατέρας της μίλησε με έναν τρόπο εντελώς απρόσμενο: είπε ότι ο δολοφόνος της κόρης του έχει και αυτός γονείς, που δεν διανοείται πώς είναι να βλέπουν ένα τέτοιο βίντεο.  «Αντιλαμβάνομαι τι θα τραβάει αυτός ο άνθρωπος βλέποντας να κάνουν έτσι στο παιδί του». Αυτό είναι ένα φάλτσο της ιστορίας, αυτός ο άνθρωπος κράτησε μια στάση που δεν συνιστά απλώς εξαίρεση, είναι δύσκολο να το χωρέσει ο νους μας αυτό που είπε.

Η φωτογραφία της δεκαετίας έρχεται από τη Γάζα – Παραπέμπει σε γνωστό πίνακα (εικόνες)

Τον τίτλο της «φωτογραφίας της δεκαετίας» διεκδικεί με αξιώσεις μία λήψη από την πολύπαθη λωρίδα της Γάζας.

Ο τούρκος φωτογράφος Μουσταφά Χασούνα του πρακτορείου Anadolu αποθανάτισε τον 20χρονο παλαιστίνιοΑ’έντ Αμπού Άμρο, από την συνοικία Αλ Ζαϊτούν της πόλης της Γάζας, να προβάλλει μέσα από τους καπνούς.

Πρόκειται για στάση που παραπέμπει στον κλασσικό πίνακα του γάλλου ζωγράφου Ευγένιου (Εζέν) Ντελακρουά, που απεικονίζει την Ιουλιανή επανάσταση του 1830 στη Γαλλία, μέσω της οποίας ανατράπηκε ο βασιλιάς Κάρολος ο Ι΄.

Ο Θεός μου ο αλλοδαπός

Οι εχθροί των Ελλήνων

Της Σερένα Νομικού

Με τη βοήθεια της υπογραφής της σύμβασης των Σκοπίων που θα διευκολύνει το διαμελισμό της πατρίδας μας, με τη συμφωνία του Μαρόκου που θα επιτρέψει το πλημμύρισμα της Ελλάδας με μετανάστες, καθώς επίσης με το διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας που θα εξουδετερώσει τους θρησκευτικούς δεσμούς που μας ενώνουν, θα καμφθούν όλες οι αντιστάσεις μας και θα εξαφανιστεί η Ελλάδα ως Έθνος, πριν καν το αντιληφθούμε.

Άποψη

Εμείς οι Έλληνες ζούμε σε μία προικισμένη περιοχή του πλανήτη, με μία απίστευτη φυσική ομορφιά και με έναν τεράστιο υπόγειο πλούτο. Εκτός αυτού η Ελλάδα και ειδικά η Ανατολική Μεσόγειος, ήταν ανέκαθεν το γεωπολιτικό κέντρο του κόσμου από πολλές διαφορετικές πλευρές. Το γεγονός αυτό, για ένα μικρό κράτος, είναι βέβαια ευχή και κατάρα μαζί, αφού γίνεται στόχος των μεγαλύτερων ή μικρότερων δυνάμεων που επιβουλεύονται τη θέση και τον πλούτο του.

Εν τούτοις, έχουμε στη διάθεση μας ένα πολύ ισχυρό όπλο, μία μεγάλη πολιτιστική κληρονομιά: τα αμέτρητα συγγράμματα των προγόνων μας που δίνουν απαντήσεις στα πάντα, γραμμένα στη δική μας γλώσσα που καταλαβαίνουμε όλοι τόσο με τη λογική, όσο και με το συναίσθημα μας, με το DNA μας. Τι έγραψε λοιπόν ο Αριστοτέλης, το οποίο θα μπορούσε να μας δώσει απαντήσεις στα σημερινά μας ερωτήματα; Τα εξής:

«Επιδίωξη της τυραννίας είναι η πτώχευση των πολιτών της, αφ’ ενός προκειμένου να συντηρείται με την περιουσία τους η φρουρά του καθεστώτος και αφ’ ετέρου για να παραμένουν απασχολημένοι οι πολίτες σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην τους μένει χρόνος για επιβουλές. Σε αυτό το αποτέλεσμα αποβλέπει τόσο η επιβολή μεγάλων φόρων και η απορρόφηση των περιουσιών των πολιτών, όσο και η κατασκευή μεγάλων έργων που εξαντλούν τα δημόσια οικονομικά…. Το ελληνικό γένος ζει ελεύθερα και διοικείται άριστα και θα μπορούσε να κυριαρχήσει, εάν ήταν πολιτικά ενωμένο».

Στα κίτρινα οι Γάλλοι, «γυμνός» ο Μακρόν

Του Απόστολου Αποστολόπουλου

Ο Μακρόν οσμίστηκε ότι κινδυνεύει, έκανε πίσω, αλλά, ως φαίνεται, δεν κατάφερε να σπάσει το μέτωπο των Κίτρινων Γιλέκων με την τηλεοπτική του παρέμβαση την περασμένη Δευτέρα. Πρόσφερε πολύ λίγα, πολύ αργά. Αυτή η εκτίμηση πρέπει βέβαια να επιβεβαιωθεί αυτό το Σαββατοκύριακο, 15-16 Δεκεμβρίου, αλλά οι πρώτες (τηλεοπτικές) αντιδράσεις των κομμάτων και των συνδικάτων, λίγα λεπτά μετά την ομιλία του, ήταν σαφώς αρνητικές, προμηνύοντας τη συνέχεια. Κόμματα και συνδικάτα σέρνονται, έντρομα, πίσω από τα Κίτρινα Γιλέκα μην τυχόν και βρεθούν υπόλογα λιποταξίας.

Ο Μακρόν υποστήριξε ότι τα προβλήματα της Γαλλίας έχουν αρχίσει εδώ και πολλές δεκαετίες. Ίσως είναι έτσι, αλλά μόνο εσχάτως, με την παγκοσμιοποίηση αποφασίστηκε ότι το κόστος πρέπει να το πληρώσουν στο ακέραιο μόνο οι πολλοί και φτωχοί. Λες και αυτοί προκάλεσαν την οικονομική κρίση.

Η τηλεοπτική ομιλία του Μακρόν επισφράγισε την πρώτη φάση της εξέγερσης, την κλασική ταξική σύγκρουση. Πριν από μισό αιώνα, το Μάη του ’68, η κυβέρνηση έκανε ουσιαστικές παραχωρήσεις στα Συνδικάτα, το ΚΚΓαλλίας συμβιβάστηκε, οι φοιτητές έμειναν μόνοι και το Κίνημα κατέρρευσε. Ο Μακρόν πέταξε ψίχουλα στο τραπέζι αλλά κανείς θεσμικός δεν τόλμησε να τσιμπήσει. Το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι πλέον ασήμαντο, οι σοσιαλιστές σε ελεύθερη πτώση, τα συνδικάτα ημιθανή.

Αν αυτό είναι ο αριστερός

Του Στάθη

Επειδή ο Πρωθυπουργός απολαμβάνει να εμπαίζει τη νοημοσύνη μας κι επειδή συστηματικώς καταστρέφει ό,τι αγγίζει, ας κάνουμε μια σύνοψη. Κάτι σαν «σκονάκι» εν όψει εκλογών (για όποιον ενδιαφέρεται). 
  Τι είναι αυτός που όταν ξέσπασε η τραγωδία στο Μάτι κρύφθηκε; Δειλός μήπως; Και τι είναι εκείνος που εκ των υστέρων κι ενώ γνώριζε ότι άρχιζε να καταφθάνει
  ο αριθμός των νεκρών,
οργάνωνε μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες ένα σώου της ελεεινής μορφής; Μήπως είναι απατεών; Ο Τσίπρας πάντως το έπραξε.
  Ελαφρόμυαλος: προσέγγισε εθνικά θέματα με μικροκομματικό σχεδιασμό, προκειμένου να βλάψει τους κομματικούς του αντιπάλους. Τζίφος! Όμως ακόμα και σήμερα η Συμφωνία των Πρεσπών αντιμετωπίζεται ως καταλύτης πολιτικών εξελίξεων και όχι ως εθνικό διακύβευμα υψίστης σημασίας. 
  Αν μιλούσε κανείς για μαθητευόμενο μάγο (που του ξέφυγαν οι παρενέργειες του Σκοπιανού) θα έκανε λάθος, πρόκειται για μαριονέτατου Πάιατ.
  Σκληρός με τον λαό, εύκολος με τα αφεντικά: Σόρος, Ρότσιλντ, Μέρκελ, Τραμπ και Σία. Και
  δουλικός: ο «διαβολικός Τραμπ» όπως είχε αποκαλέσει τον Τραμπ ο Τσίπρας, έγινε «διαβολικά καλός Τραμπ». Εδώ ακόμα και οι σατανάδες κάνουν τον σταυρό τους.

Το τέλος τους και η αρχή μας

Του Θεμιστοκλή Συμβουλόπουλου

Ο ένας στην Θεσσαλονίκη φρουρούμενος από 2000 Ματατζήδες να τον προστατεύουν από την «ατέλειωτη αγάπη» του λαού. Με στημένη εκδήλωση και ναυλωμένα από την Αθήνα πούλμαν αλλά και με γιουχαΐσματα εντός εκδήλωσης, (μόνο μια φορά και τέλος) για να πάρει την πάσα αμέσως και καθόλου αιφνιδιασμένος ο ανεπιθύμητος για να πει ότι αυτοί είναι δημοκράτες και επιτρέπουν τις αντιγνωμίες.

Ο άλλος στην Αθήνα σε συνέδριο με 3000 prive παράσιτα της νεοφιλελεύθερης ιδέας, να μοιράζει υποσχέσεις για λεφτά στα νεογέννητα, με πατριδοκαπηλεία και εθνική ενότητα για τους λίγους και τους ολίγιστους, να επενδύει στην μνήμη χρυσόψαρου του ελληνικού λαού για την τραγωδία που ενορχήστρωσαν και εκτέλεσαν τα προηγούμενα χρόνια και υποσχέσεις για την ανάκτηση της σκυτάλης στην καταστροφή και την ισοπέδωση.

Γλώσσα και Μακεδονία

Της Γιάννας Γιαννουλοπούλου

Τη δεκαετία του 1920 και συγκεκριμένα το 1925, το ελληνικό κράτος σταματά να αποκαλεί τους σλαβόφωνους πληθυσμούς που υπάρχουν στα όρια της ελληνικής επικράτειας «βουλγαρόφωνους, βουλγαρίζοντες ή Βούλγαρους» και αρχίζει να τους αποκαλεί «Μακεδονοσλάβους», ώστε να μην συγχέονται ούτε με τους Βούλγαρους ούτε με τους Σέρβους. Θεωρεί, επίσης, τη γλώσσα τους «μακεδονοσλάβικο ιδίωμα» διαφορετική από τη βουλγαρική αλλά και από τη σερβική. Το Μάιο του 1925, το τμήμα για την εκπαίδευση των σλαβόφωνων του ελληνικού υπουργείου Παιδείας εκδίδει και το αλφαβητάρι «Αμπεσεντάρ», για να χρησιμοποιηθεί για την εκμάθηση της μακεδονοσλαβικής. Τόσο οι Βούλγαροι, όσο και οι Σέρβοι διαφωνούν έντονα με την έκδοση του «Αμπεσεντάρ», διότι δεν ήταν γραμμένο ούτε στη βουλγαρική, ούτε στη σερβική. Τόσο η Βουλγαρία, όσο και η Σερβία θεωρούν ότι η σλαβόφωνη μειονότητα ανήκε στο δικό τους έθνος. Το αλφαβητάρι δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ, καθώς οι αντιδράσεις ήταν έντονες και από ντόπιους Έλληνες εθνικιστές, πολλοί από τους οποίους ήταν σλαβόφωνοι και το θεώρησαν προσβολή για την ελληνική εθνική τους συνείδηση (τα στοιχεία είναι από την διδακτορική διατριβή του Ραϋμόνδου Αλβανού, Κοινωνικές συγκρούσεις και πολιτικές συμπεριφορές στην περιοχή της Καστοριάς (1922-1945), Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, 2005).

Το σύνδρομο των εκρηκτικών θορύβων

Το editorial του Δρόμου που κυκλοφορεί

Οι ασθενείς με το σύνδρομο των εκρηκτικών θορύβων ακούν φανταστικούς εκκωφαντικούς θορύβους όπως πυροβολισμούς, βόμβες και εκρήξεις. Η αϋπνία και το άγχος χειροτερεύουν την κατάσταση. Μήπως πάσχουν από αυτό οι ευρωπαϊκές ελίτ που υπηρετούν την παγκοσμιοποίηση στη Γηραιά Ήπειρο; Κατηγορηματικά όχι. Δεν πάσχουν από αυτό γιατί απλούστατα οι εκρήξεις και οι εκκωφαντικοί θόρυβοι είναι πραγματικοί κι όχι φανταστικοί. Ολόκληρο το οικοδόμημα της Ε.Ε. βρίσκεται σε κατάσταση τυμπανισμού, ακούγονται δυνατοί τριγμοί και κατολισθήσεις εδαφών, μεγάλες χιονοστιβάδες αποκολλούνται και γιγαντώνονται και φαίνεται πως δεν υπάρχει ούτε σχέδιο σωτηρίας, ούτε πόρτες διαφυγής, ούτε προστατευτικά. Δεν υπάρχουν στρατηγικές, σχέδια, όραμα, συναίνεση, κίνητρα. Το καπάκι της χύτρας έχει εκτιναχθεί, η χύτρα εκρήγνυται. Η παγκοσμιοποίηση στην Ευρώπη και η ευρωκρατία που τη στηρίζει αντιμετωπίζουν μια τεράστια λαϊκή δυσαρέσκεια και πραγματική κραυγή: Η κατάσταση πρέπει να αλλάξει, δεν πάει άλλο.

Οι «φασίστες», οι «εθνικιστές» και ο «μίτος» της Βαρδαρίας

Αναδημοσιεύουμε την εξαιρετική ανάλυση του ιστότοπου, https://anarchypress.wordpress.com, της αναρχικής συλλογικότητας Πυργῖται, όπου αποσαφηνίζονται οι όροι εθνισμός και εθνικισμός, καθώς και φασισμός - αντιφασισμός με τους οποίους κάποιοι συνειδητά ή από άγνοια οδηγούν τους πολίτες σε μια ακραία πόλωση.

Η επαναφορά στο προσκήνιο του λεγόμενου Μακεδονικού ζητήματος και ο «Μαύρος Κύκνος»(*) του ογκώδους συλλαλητηρίου για τη Μακεδονία, μας υποχρεώνει να τοποθετηθούμε συνολικά για τα εν λόγω ζητήματα.

Και τα ζητήματα που ανοίγονται είναι πράγματι πολλά και ευρεία. Θεωρούμε, πως είναι μια καλή ευκαιρία ξεκαθαρίσματός τους από την πλευρά μας, καθώς η περίοδος που διανύουμε είναι κρίσιμης σημασίας για την ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου.

Ξεκινώντας από το πρόσφατο συλλαλητήριο, ας πούμε ευθύς εξ αρχής πως το θεωρούμε περισσότερο εθνικού παρά εθνικιστικού χαρακτήρα και πως ως τέτοιο θα το προσεγγίσουμε. Πολύ περισσότερο, δε, όταν είναι φανερό, για όσους θέλουν να το δουν, πως πίσω από τον εθνικό χαρακτήρα υποκρύπτονται βαθιές  κοινωνικές διεργασίες που σχετίζονται άμεσα με τον οικονομικής υφής εξανδραποδισμό της τελευταίας δεκαετίας.

Έχοντας αναφέρει το παραπάνω, δεν αγνοούμε πως στο συλλαλητήριο συμμετείχαν – φυσικά – άπαντες οι εθνικιστές, αλλά δεν ήταν αυτοί που έδωσαν το «εσωτερικό χρώμα» της κινητοποίησης παρά μόνον, ίσως, το επίχρισμά της. Σε 300 – 400 χιλιάδες κόσμου (με μια μάλλον προσγειωμένη εκτίμηση) η παρουσία τους ήταν μειοψηφική και η ανάδειξή τους προήλθε κυρίως από την προσοχή που, βεβαίως, τους έδωσαν οι «αντίπαλοί» τους ως απόπειρα δικής τους άμυνας.

Η Γαλλία που αγαπήσαμε και οι Μεταμοντέρνοι του ΣΥΡΙΖΑ...

Του Ηλία Παπαναστασίου

Καμιά χώρα στην Ευρωπαϊκή ήπειρο δεν σφράγισε τόσο έντονα την κοινωνική και πολιτική της εξέλιξη τα τελευταία 250 χρόνια όσο η Γαλλία. Οι επαναστάσεις και οι συμβολισμοί τους για όλους τους Ευρωπαϊκούς λαούς είναι αυταπόδεικτοι. Όλοι – της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης – καθόμαστε στα γόνατα της Γαλλίας που μας έμαθε τι σημαίνει εξέγερση, επανάσταση, λαϊκό δίκαιο, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα.

Όλοι θυμόμαστε με άπειρο σεβασμό τον διαρκή αγώνα ενός μεγάλου λαού για την ανθρώπινη και λαϊκή ελευθερία και ισότητα, την αποφασιστική και ατρόμητη στάση του απέναντι στις κυρίαρχες τάξεις της εποχής, τον λαό που γκρέμισε Μοναρχίες και εστεμμένους, εξευτέλισε και περιποιήθηκε δεόντως Μαρίες Αντουανέττες και Λουδοβίκους, τον λαό που εισήγαγε τον Επαναστατικό Πόλεμο και την Επαναστατική Τρομοκρατία, ανάλογη του συνθήματος «Φωτιά και Τσεκούρι στους προσκυνημένους» του μεγάλου Θεοδώρου Κολοκοτρώνη στην διάρκεια της λαϊκής/εθνικής Επανάστασης του 1821. 

Καμιά χώρα δεν αντιμετώπισε με ανάλογη ανδρεία και θάρρος, αποφασιστικότητα και τόλμη την αντίδραση των Κυρίαρχων Προνομιούχων Τάξεων όσο οι Γάλλοι sans– culottes και οι Επαναστάτες της Μασσαλιώτιδας και κανένα έθνος δεν ξερίζωσε με τέτοια ορμή όλα τα απομεινάρια του Ancient Regime. Oπως και κανένας λαός δεν άλλαξε τόσο ριζικά τον Κοινωνικό και Πολιτικό Χάρτη της Ευρώπης όσο τα επαναστατικά στρατεύματα του μυθικού Κορσικανού κατά την διάρκεια της Ναπολεόντειας Φάσης της Γαλλικής Επανάστασης. 

My Brother

Μακεδονικό όπως Κυπριακό – Τι να σκέφτονται αυτά τα νέα παιδιά;

Του Ρούντι Ρινάλντι

Εχουμε αναφερθεί άλλες δύο φορές στις ομοιότητες που έχει η Συμφωνία των Πρεσπών, και γενικά το μακεδονικό με το κυπριακό πρόβλημα. Την πρώτη (φύλλο 412, 16/6/2018), σημειώναμε ότι η Συμφωνία των Πρεσπών μοιάζει με αυτές της Ζυρίχης και του Λονδίνου το 1959, αφού και η τωρινή δεν λύνει το πρόβλημα αλλά το ανοίγει διάπλατα, όπως συνέβη με το Κυπριακό. Στο δεύτερο άρθρο (φύλλο 422, 22/9/2018), τη βδομάδα πριν το δημοψήφισμα στην ΠΓΔΜ (που είχε τελικά συμμετοχή μόλις 37%), εκτιμούσαμε ζούσαμε μέρες σαν εκείνες του δημοψηφίσματος για το σχέδιο Ανάν στην Κύπρο, όταν όλοι οι μεγάλοι πίεζαν εκβιαστικά για να βγει «Ναι» και πήραν περήφανη απάντηση από τον κυπριακό λαό.

Μάρτυρες και «ρεαλιστές»

Τώρα θα επικεντρώσουμε σε μια άλλη αναλογία-δίδαγμα της ιστορίας και των δύο ζητημάτων. Το Κυπριακό θεωρούνταν κάποτε, και σωστά, ένα εθνικό πρόβλημα και θέμα αντιπαράθεσης με την αγγλική αποικιοκρατία στο νησί. Η ουσία του διαστρεβλώθηκε αργότερα, με την παρεμβολή της αντιπαράθεσης ΗΠΑ-Βρετανίας και το παιχνίδι που έπαιξαν και οι δύο με τον τουρκικό παράγοντα. Ο τελευταίος, με πρόσχημα τους Τουρκοκύπριους (18% του πληθυσμού), αναδείχθηκε τελικά σε παράγοντα ισότιμο με την «ελληνοκυπριακή πλευρά». Η κατάσταση αυτή παγιώθηκε μετά την εισβολή και κατοχή του 40% του νησιού από τα τουρκικά στρατεύματα και τα κύματα εποίκων που ακολούθησαν.

Δρ. Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ

Ανάρτηση από: http://tsiolakis.blogspot.com

Πρώτες στη διαφθορά η αστυνομία και η δικαιοσύνη στην Ελλάδα

Σύμφωνα με την έκθεση της διεθνούς οργάνωσης «Διεθνής Διαφάνεια», βελτιωμένη κατά 10 θέσεις στην παγκόσμια κατάταξη για τον Δείκτη Αντίληψης της Διαφθοράς του 2017 ήταν η θέση της Ελλάδας. Ωστόσο, οι περισσότερες περιπτώσεις διαφθοράς αφορούν τις αστυνομικές αρχές.

 Η έκθεση κάνει λόγο και για περιπτώσεις βίαιης συμπεριφοράς αστυνομικών.
 Στις συνολικά 201 τέτοιες περιπτώσεις από το 2009 μέχρι το 2017, οι 65 αφορούν αδικήματα σε βάρος ημεδαπών και οι 136 σε βάρος αλλοδαπών. Ο μεγαλύτερος αριθμός καταγγελιών και πληροφοριών για διαφθορά ήταν και για τον τομέα της δικαιοσύνης (246 από σύνολο 459).

Συγκεκριμένα, η Ελλάδα από την 69η θέση που κατείχε το 2016, κατατάχθηκε στην 59η θέση για το 2017 επί συνόλου 168 χωρών, όπως αναφέρεται στην ετήσια έκθεση της Διεύθυνσης Εσωτερικών Υποθέσεων της Ελληνικής Αστυνομίας για το 2017. Η εν λόγω μείωση αφορά την ύφεση του αριθμού των καταγγελιών (-8,5%) για περιπτώσεις διαφθοράς, αλλά και τη μείωση των δικογραφιών των Εσωτερικών Υποθέσεων (-15%). Επιπλέον, μειώθηκε και ο αριθμός των προσώπων που συνελήφθησαν με την αυτόφωρη διαδικασία (-44%).

Εκκλησία και Πολιτεία

Του π. Γεωργίου Μεταλληνού από την Ρήξη φ. 148

Εχουν κορυφωθεί τελευταία οι συζητήσεις για τον «χωρισμό» Εκκλησίας – Πολιτείας σε συνδυασμό με την αναθεώρηση του Συντάγματός μας. Είναι δε πέρα για πέρα φανερό πώς νοείται, από την πλευρά τουλάχιστον, της Πολιτείας. Το σκοπούμενο είναι η πλήρης αποσύνδεση της Ορθοδοξίας από το Έθνος, η ιδιωτικοποίηση της παραδοσιακής μας Πίστης για τη μεταβολή του Έθνους –και όχι μόνο του Κράτους- σε ά-θρησκο και, τελικά, άθεο. Στην παγκοσμιοποίηση, που είναι ο τελικός προορισμός της ανθρωπότητας, κατά τους σχεδιασμούς της Υπερδύναμης, συμπορεύονται δύο τάσεις: η αθεΐα και η πανθρησκεία, που είναι πρακτική αθεΐα, ως πολυθεΐα.

Οι σχέσεις όμως Εκκλησίας και Έθνους (συνεπώς και της Πολιτείας) στην ελληνορθόδοξη παράδοση είναι ιστορικά διαμορφωμένες και αποτελούν ουσιώδες συστατικό της ταυτότητάς μας. Το σημαντικότερο δε, διακρατούν την ενότητα του Έθνους, κάτι που λειτουργεί σωτήρια σε δυσχείμερες περιόδους της ιστορίας του. Στην ουσία του Έθνους μας, που χαρακτηρίζεται στην παράδοσή μας ως Λαός του Θεού και Σώμα Χριστού, ήδη από την εποχή Αποστόλων (Πραξ. Κειμ. 2,4 και 6) καθιερώθηκαν δύο διακονίες (δεν λέμε εξουσίες) σύμφωνα με το δυσυπόστατο του ανθρώπου: διακονία του σώματος και διακονία της ψυχής, με όλα τα συναφή με τα δύο αυτά μεγέθη προβλήματα.

Ταραγμένη περίοδος, όχι απλά προεκλογική

Το editorial του Δρόμου που κυκλοφορεί

Ο πολιτικός κόσμος φορά τα προεκλογικά του ρούχα και ετοιμάζεται για την «πανδαισία» 4 εκλογικών αναμετρήσεων που μπορεί και να συμπέσουν. Η εποχή, όμως, είναι ιδιαίτερα ταραγμένη και με αλλαγές συσχετισμών που δεν μπορούν να ερμηνευτούν με δημοσκοπικά κριτήρια μιας «κανονικότητας» που πλέον δεν υπάρχει.

Οι βασικοί πυλώνες της ευρωκρατίας, καθένας ξεχωριστά και όλοι ως σύνολο, περνούν μια τεράστια κρίση απονομιμοποίησης. Τραντάζεται ολόκληρη η Ευρώπη. Ένα κοινωνικοπολιτικό χάσμα χωρίζει ολόκληρους πληθυσμούς από το διοικητικό, χρηματιστικό και πολιτικό σύστημα της ευρωπαϊκής παγκοσμιοποίησης. Οι εξελίξεις σε Ιταλία, Γαλλία, Βρετανία, Ισπανία, Γερμανία, το δείχνουν καθαρά.

Στα Βαλκάνια, η παρτίδα ξεκίνησε και η Συμφωνία των Πρεσπών πιστοποιεί πως άνοιξε για τα καλά κι ο ασκός του Αιόλου για μειονοτικά και συνοριακά ζητήματα. Αυτά θα εμπλέξουν όλες σχεδόν τις τοπικές δυνάμεις, αλλά και τους διεθνείς προστάτες της «ειρήνης και σταθερότητας».

Στη θάλασσα και τα «οικόπεδα» της Νοτιοανατολικής Μεσογείου (η θάλασσα κατά Τσίπρα δεν έχει σύνορα, έχει όμως πολύ προσδιορισμένα οικόπεδα…) μαζεύονται σύννεφα και στόλοι. Ξετυλίγονται σχεδιασμοί όπως αυτός των ΗΠΑ για στρατιωτικές βάσεις στην Κύπρο, η Ρωσία αντιδρά κι ανεβάζει τόνους, ενώ η Τουρκία διακηρύσσει πως θα διασφαλίσει τα επεκτατικά της συμφέροντα δια του πολέμου.

Ο Ζάεφ διορίζει… Μακεδόνες

Του Στάθη

Θέμα «Μακεδονίας του Αιγαίου» έθεσε ο κ. Ζάεφκαι μίλησε για «Αιγαιάτες Μακεδόνες». Κιχ, ο Τσίπρας. Κιχ. 
     Έδρα διδασκαλίαςτης πρωτοβουλγαρικής γλώσσας που μιλούν οι Σκοπιανοί θα έπρεπε να υπάρχει στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη στο πλαίσιο των Σλαβικών Σπουδών. Τώρα ο κ. Ζάεφ ζητά να διδάσκεται στην Ελλάδα η «μακεδονική γλώσσα», μάλιστα σε περιοχές «αλυτρωτικού ενδιαφέροντος». Κιχ ο Τσίπρας.
     (Με δεδομένο ότι ο κ. Κατρούγκαλος φωλιάζει κατ’ αυτάς στο υπουργείο Εξωτερικών, το ενδεχόμενο ενός «νόμου Κατρούγκαλου» για το Σκοπιανό, ουδόλως αποκλείεται). Την ίδια ώρα στη Φλώρινα και τα πέριξ ενεργοποιείται εκ νέου το «Ουράνιο Τόξο» (ψήφοι στις εθνικές εκλογές, 3.500 έως 5.000). Παρά ταύτα (τα ελάχιστα ψηφουλάκια)
     η έγερση μειονοτικού ζητήματος «Μακεδόνων» μέσα στην Ελλάδα είναι ante portas, ή μάλλον, έχει διαβεί την Κερκόπορτα. Περί αυτού κιχ ο Τσίπρας – αντιθέτως λαλίστατος προκειμένου να χαρακτηρίζει εθνικιστές και φασίστες τους μαθητές και να χαρίζει την αγωνία πολλών εφήβων για το είναι και το υπάρχειν τουςστη Χρυσή Αυγή.

Ο επαναστατημένος Χριστός

Του Θεόφιλου Φραγκόπουλου

Τα βράδια, την ώρα που ξυπνάνε τα παράθυρα 
και βγαίνουν στις κορφές των σπιτιών 
τα φώτα της προσμονής, 
σε συνοικίες λαϊκές, 
του κουρασμένου πατέρα που πλένει απ' τα χέρια του 
τον κάματο και την πονηριά της μέρας 
και μπαίνει στο δωμάτιο με τα κοιμισμένα παιδιά 
και το τρεμάμενο χαμόγελο της μάνας τους, 
κείνη την ώρα, γλιστρώντας από τις χρυσωμένες του εκκλησιές 
που τον βαστούσαν φυλακισμένο, 
κατεβαίνει ο Χριστός
 με ένα τσιγάρο στο αυτί, 
με τραγιάσκα ψαρά 
και νύχια γεμάτα λάδι της μηχανής, 
και κοιτά τα σπίτια τούτων εδώ των φτωχών 
χαμογελώντας. 

Σκοτώνοντας ένα παιδί 15 χρονών

Μοιάζει να έχουν περάσει αιώνες. Όμως έχουν περάσει μόλις 10 χρόνια.
 Αν εκείνη την ημέρα ο Κορκονέας δεν αγνοούσε το σήμα από το κέντρο να μεταβεί στη Λ.Αλεξάνδρας...
Αν δεν ήταν το κάθαρμα που είναι... Το παιδί που ήταν 15 χρονών, θα ήταν ένας νέος 25 χρονών γεμάτος όνειρα για το μέλλον.

"Κίτρινα γιλέκα" κι οι εξέδρες των γηπέδων! Τ' αδέλφια των οπαδών της ΑΕΚ από τη Μασσαλία!

Ανάρτηση από: http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com

Παρουσίση του νέου βιβλίου του Θανάση Ν. Παπαθανασίου

Η εθνική ταυτότητα της παιδείας στον 21ο αιώνα

Του Θεόδωρου Ζιάκα

Με βάση την αντίληψη, που κυριαρχεί στα εκπαιδευτικά μας πράγματα, ο τίτλος της εισήγησής μου θα μπορούσε να κριθεί επιεικώς απαράδεκτος, γιατί:

α) Τι σχέση μπορεί να έχει η εθνική ταυτότητα με την παιδεία; Δεν πρέπει η παιδεία να είναι «υπεράνω εθνικών διαχωρισμών»; β) Πώς μπορούμε να μιλάμε για εθνική ταυτότητα στον αιώνα της παγκοσμιοποίησης, όπου οι εθνικές ταυτότητες «καταργούνται»; Η αντίδραση αυτή είναι κατανοητή. Εκφράζει τις αντιλήψεις της νεωτερικής παράδοσης στη σημερινή μεταμοντέρνα φάση της εξέλιξής της.

Δεν υπάρχει όμως μόνο η νεωτερική παράδοση στον κόσμο. Υπάρχει στην περίπτωσή μας και η ελληνική προσωποκεντρική παράδοση, η οποία βλέπει τα πράγματα αυτά εντελώς διαφορετικά.

1. ΠΑΙΔΕΙΑ ΝΕΩΤΕΡΙΚΗ – ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ: ΑΛΛΟΙ ΚΟΣΜΟΙ

Τι είναι «παιδεία»; Έχουμε δύο διαμετρικά αντίθετες απαντήσεις: Τη σύγχρονη νεωτερική. για την οποία παιδεία = εκπαίδευση. Και την προνεωτερική ελληνική, για την οποία η παιδεία έχει άλλο περιεχόμενο.

Επιστολή του Ζαν Κλωντ Μισεά για το κίνημα των κίτρινων γιλέκων

Ακολουθεί η επιστολή υποστήριξης από τον Γάλλο φιλόσοφο Ζαν Κλωντ Μισεά προς το κίνημα των κίτρινων γιλέκων, τα οποία θεωρεί ως αυθεντικό λαϊκό κίνημα που ξεκινά αυθόρμητα από τα κάτω ενάντια στις φιλελεύθερες πολιτικές των τελευταίων σαράντα ετών. Παρά την μυωπική εχθρική στάση αριστερών διανοουμένων, οικολόγων, ελευθεριακών και των μαντρόσκυλων της ενημέρωσης, και παρά την κυνική αποφασιστικότητα της κυβέρνησης, αυτό το κίνημα, προειδοποιεί ο Μισεά , είναι μόνο η αρχή

Αγαπητοί φίλοι,

Το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων» (ένα καλό παράδειγμα λαϊκής δημιουργικότητας, στην οποία αναφερόμουνα στα Μυστήρια της Αριστεράς) είναι, υπό μία έννοια, το  ακριβώς αντίθετο του κινήματος  «Nuit debout» [*]. Το κίνημα αυτό, με απλά λόγια, ήταν η πρώτη προσπάθεια εκτόνωσης – με την ενθάρρυνση ενός μεγάλου μέρους του αστικού Τύπου και του «10%» (δηλαδή, όσοι είναι βουλευτές, ή πρόκειται να γίνουν, η τεχνική, πολιτική και  «πνευματική» ηγεσία του σύγχρονου καπιταλισμού) – της ριζοσπαστικής κριτικής του συστήματος, συγκεντρώνοντας όλη την πολιτική προσοχή πάνω στη μοναδική εξουσία (αν και αποφασιστικής σημασίας), που αντιπροσωπεύει η Wall Street και το φημισμένο «1%». Μία εξέγερση, επομένως, εκείνων των κινητικότατων και υπερειδικευμένων αστών (αν και ένα μικρό μέρος αυτών των νέων μεσαίων τάξεων αρχίζει να γνωρίζει, εδώ και εκεί, κάποια «ανασφάλεια»), οι οποίες αποτελούν, από την εποχή Μιττεράν, το βασικό φυτώριο της αριστερής άρχουσας τάξης και της φιλελεύθερης ακροαριστερής (και ειδικά των πιο πιο ανοιχτά αντεπαναστατικών και αντιλαϊκών τμημάτων της: Regards, Politis, NP“A”, Université Paris VIII, κλπ).

Ενώ, εδώ, αντίθετα, είναι εκείνοι που έρχονται από τα κάτω που επαναστατούν, όπως αναλύθηκε από τον Κριστόφ Γκιλλουί, μεταξύ άλλων, ο οποίος όλως περιέργως απουσιάζει, μέχρι σήμερα, από όλες τις εκπομπές λόγου της τηλεόρασης, προς όφελος, μεταξύ άλλων κωμικών, του ρεφορμιστή υποκεϋνσιανιστή [sous-keynésien] Μπεζανσενό, οι οποίοι έχουν μια τόσο υψηλή επαναστατική συνείδηση, ώστε να αρνούνται  ότι πρέπει ακόμα να επιλέξουν μεταξύ εκμεταλλευτών της αριστεράς και εκμεταλλευτών της δεξιάς (εξάλλου έτσι ξεκίνησαν οι Ποδέμος το 2011, πριν οι διάφοροι αντίστοιχοι Κλεμεντίν Οτέ και Μπενουά Αμόν καταφέρουν να θάψουν αυτό το πολλά υποσχόμενο κίνημα, απομακρύνοντάς το σταδιακά από τη λαϊκή του βάση).

Το φυτίλι της λαϊκής εξέγερσης στη Γαλλία και το… μνημόσυνο στην Ελλάδα

Τα γεγονότα που ξεκίνησαν το πρωί του Σαββάτου στο Παρίσι πήραν πολύ μεγαλύτερη διάσταση από ό,τι θα περίμενε κανείς σηματοδοτώντας μια γνήσια λαϊκή εξέγερση ενάντια στην εξαθλίωση στην οποία καταδικάζει την πλειοψηφία των ευρωπαϊκών λαών η Νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση. Τα «κίτρινα γιλέκα», δηλαδή ο Γαλλικός λαός, εξεγέρθηκαν ενάντια στο δυσβάσταχτο κόστος διαβίωσης που προκαλεί η πολιτική του «εκλεκτού» της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε), του άθλιου Μακρόν, ο οποίος είναι το βασικό της εργαλείο στην ΕΕ για την πλήρη κατάργηση των κρατών-εθνών εντός της. Και φυσικά η αύξηση στις τιμές των καυσίμων αποτέλεσε απλώς την αφορμή για τον Γαλλικό λαό, ενώ η αγανάκτηση σιγόβραζε, όπως το ίδιο συμβαίνει σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα, αφού τα λαϊκά στρώματα τόσο στη Γαλλία, όσο και στην Βρετανία, την Ιταλία και αλλού βρίσκονται σε κατάσταση σιωπηλής εξέγερσης που με το παραμικρό φυτίλι ξεσπάει. Έτσι:

Ριχάρδος και Μνημόνια

Το editorial του Δρόμου που κυκλοφορεί

Σε όλες τις χώρες που χτύπησε η κρίση και μπήκαν σε μνημόνια, οι μόνες επιχειρήσεις που πήγαν εξαιρετικά καλά και πολλαπλασιάστηκαν με αλματώδη τρόπο τα κέρδη τους, ήταν τα ενεχυροδανειστήρια. Είναι εντυπωσιακός ο αριθμός τους σε Ισπανία και Ελλάδα. Όπως σημειώνουν σχετικές έρευνες στα χρόνια αυτά υπήρξε ραγδαία αύξηση του αριθμού και της δραστηριότητας των καταστημάτων ενεχυρίασης-αγοράς πολύτιμων μετάλλων. Όλες αυτές οι επιχειρήσεις διέθεταν χυτήρια όπου έλιωναν τα κοσμήματα που αγόραζαν, δημιουργούσαν πλάκες χρυσού και συμμετείχαν σε εμπόριο χρυσού και σε παράνομες δραστηριότητες που συνοδεύουν το πολύτιμο αυτό μέταλλο.

Τώρα ένα τέτοιο κύκλωμα εξαρθρώθηκε και γίνονται γνωστές ορισμένες από τις δραστηριότητές του. Πότε; Δέκα χρόνια μετά την έναρξη της κρίσης κι όταν βοά η πραγματικότητα που επισημαίνει διαρκώς ότι το μαύρο και ζεστό χρήμα, που κυκλοφορεί σε όλες τις σφαίρες και τα κυκλώματα της παραοικονομίας, έχει πάντα την κάλυψη ενός μέρους του πολιτικού κόσμου, τμήματος των ΜΜΕ και, βεβαίως, τη συμμετοχή και συγκάλυψη από το τραπεζικό σύστημα και τις διωκτικές αρχές. Λαθρέμποροι κάθε λογής, μαφιόζοι και αετονύχηδες μαυραγορίτες έχουν κατακλύσει πόλεις, λιμάνια, περιοχές και θησαυρίζουν πάνω στη δυστυχία του κόσμου.

Η Γκεμπελική προπαγάνδα για τις μαθητικές κινητοποιήσεις και ο αριστερόστροφος φασισμός

1. Το ΜΕΚΕΑ χαιρετίζει τις μαθητικές κινητοποιήσεις που πραγματοποιούνται σε όλη τη χώρα και ειδικά στη Βόρεια Ελλάδα ενάντια στην άθλια Συμφωνία των Πρεσπών, η οποία υπογράφηκε από τα τοπικά όργανα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, δηλαδή της Υπερεθνικής Ελίτ της Παγκοσμιοποίησης: τον Τσίπρα, (τον γνωστό διεθνώς πολιτικό απατεώνα με την επωνυμία «κωλοτούμπας», ο οποίος αντέστρεψε το ΟΧΙ του Ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα σε ένα κατάπτυστο ΝΑΙ και έχει και το θράσος τώρα που έδεσε τη χώρα χειροπόδαρα για πολλές δεκαετίες να πανηγυρίζει ότι μας έβγαλε από τα Μνημόνια) και τον Ζάεφ, τον αντίστοιχο Τσίπρα των Σκοπίων. Και αυτό, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των Σλαβομακεδόνων μποϊκοτάρισε με κάθε τρόπο το δημοψήφισμα που οργάνωσαν και επέβλεπαν το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, οι οποίοι έκαναν το παν για να υφαρπάξουν όπως-όπως  κάποια θετική ψήφο ώστε να εκτελεστεί το στρατηγικό σχέδιό τους περικύκλωσης της Ρωσίας.

Εθνομηδενοφασίστες

Του Στάθη

Η άσκηση πατριωτικής πολιτικής δεν αφήνει κανένα περιθώριο στον εθνικισμό. Αντιθέτως η πολιτική που άσκησε η κυβέρνηση εν σχέσει με τη FYROM ανοίγει τον δρόμο στον εθνικισμό των Σκοπιανών και στον εθνικισμό των Ελλήνων.

Πολιτικές όπως εκείνη του Κατευνασμού απέναντι στην Τουρκία ή της εκτέλεσης ιμπεριαλιστικών εντολών, όπως συνέβη με το Σκοπιανό, βαθαίνουν την υποτέλεια. Και η υποτέλεια θέτει πάντα σε κίνδυνο την εθνική ακεραιότητα, αφού πρώτα καταστρέψει τη λαϊκή κυριαρχία και εκχωρήσει την εθνική ανεξαρτησία. 

Ο κυρίαρχος εθνομηδενισμός ανοίγει τον δρόμο στον εθνικισμό. Ο οποίος αρπάζει την ευκαιρία να εμφανισθεί ως πατριωτισμός, ενώ είναι ακριβώς το αντίθετο, όπως απέδειξε η συνεργασία των εθνικιστών με τους ναζιστές στην Κατοχή ή η προδοσία τους στο Κυπριακό λόγω της υποτέλειάς τους στους Αμερικανούς. 

Δεν πάνε, από ιστορική άποψη, πολλά χρόνια από την εποχή που οι αριστεροί διαδήλωναν για να υποστηρίξουν τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της Κύπρου. 

Γιατί είναι ιδεοληψία ο διαχωρισμός Κράτους-Εκκλησίας

Του Κώστα Γρίβα

Η πρόσφατη συμφωνία Αρχιεπισκόπου-Πρωθυπουργού αναφορικά με τους «διακριτούς ρόλους» Κράτους-Εκκλησίας και οι αντιδράσεις που προέκυψαν εν συνεχεία, έφεραν ξανά στο προσκήνιο το θέμα του περιβόητου «διαχωρισμού Κράτους και Εκκλησίας». Ο εν λόγω στόχος επιδιώκεται από τις ελληνικές ελίτ εδώ και πολύ καιρό, αποτελώντας ένα είδος ιερού δισκοπότηρου για τον «εκσυγχρονισμό» και «εξευρωπαϊσμό» της χώρας.

Εδώ ακριβώς εντοπίζεται το πρόβλημα. Ότι δηλαδή δεν στοχεύει να επιλύσει κάποια υπαρκτή δυσλειτουργία της ελληνικής κοινωνίας, αλλά γιατί «αυτό είναι το σωστό». Και είναι το σωστό γιατί «έτσι έκαναν οι Ευρωπαίοι». Άρα, έτσι πρέπει να κάνουμε και εμείς. Τελεία και παύλα. Στην πραγματικότητα, όμως, ο διαχωρισμός εκκλησιαστικής και πολιτικής εξουσίας προέκυψε για συγκεκριμένους λόγους στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίοι δεν ισχύουν στην περίπτωση της Ελλάδας.

Συγκεκριμένα, τα καθολικά ευρωπαϊκά κράτη όφειλαν να διαχωρίσουν την πολιτική εξουσία από αυτήν του Πάπα, γιατί μόνο έτσι θα γίνονταν Κράτη, δεδομένης της πολιτικής ισχύος του Βατικανού. Η καθολική Ισπανία δεν θα μπορούσε να προωθεί τις εθνικές της στρατηγικές έναντι της ανταγωνιστικής (αλλά επίσης καθολικής) Γαλλίας και το αντίστροφο, αν και στις δύο χώρες η πολιτική εξουσία ήταν συνδεδεμένη με τη θρησκευτική εξουσία, δηλαδή με τον Πάπα.

"Τα χέρια μου είναι λερωμένα μόνο από κιμωλία!''

Αντιδεξιοί και «νεοπληβείοι» οι δύο δεξαμενές του ΣΥΡΙΖΑ

Του Σταύρου Λυγερού

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει χάσει πολύ εκλογικό έδαφος, αλλά δεν καταρρέει, επειδή αντλεί προνομιακά ψήφους από δύο εκλογικές δεξαμενές: Η πρώτη είναι η μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων, οι οποίοι έχουν αντιδεξιά αντανακλαστικά. Η δεύτερη είναι οι «νεοπληβείοι», με τους οποίους έχει οικοδομήσει εκλογικούς δεσμούς, μέσω της επιδοματικής πολιτικής του. 

Οι αντιδεξιοί είναι κατά κανόνα είναι κεντροαριστερών αντιλήψεων πολίτες, οι οποίοι παραδοσιακά ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ και από το 2012 και το 2015 κατέφυγαν ως εκλογικοί πρόσφυγες στο κόμμα του Τσίπρα, λόγω των Μνημονίων. Αν και σήμερα είναι δυσαρεστημένοι με τις κυβερνητικές πολιτικές, δεν έχουν εναλλακτική λύση, δεδομένου ότι το ΚΙΝΑΛ, ως μετονομασία του ΠΑΣΟΚ, παραμένει γι’ αυτούς απωθητικό.

Σήμερα, παρότι δυσαρεστημένοι, ελπίζουν πως στη μεταμνημονιακή περίοδο τα πράγματα θα βελτιωθούν. Οι κεντροαριστεροί αυτοί ψηφοφόροι βρίσκονται κατά κανόνα σε κατάσταση εκλογικού μετεωρισμού. Η κατάσταση αυτή ναι μεν διαμορφώνει μία ασταθή ισορροπία, αλλά τελικώς εκλογικά ευνοεί τον ΣΥΡΙΖΑ. Η ιδιότυπη αυτή πολιτική ατμόσφαιρα εκ των πραγμάτων επέτρεψε στην κυβέρνηση Τσίπρα να φθάσει αλώβητη μέχρι σήμερα και να διατηρεί ακόμα την πρωτοβουλία των κινήσεων. 

Μεταμοντέρνα Αριστερά (21)– Η Δικτατορία του Λουμπεναριάτου

Του Ηλία Παπαναστασίου

Αφυδατώνοντας την Ελληνική Οικονομία και φορολογώντας την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, αποφάσισαν οι Αυτιστικοί του Διπολικού ΣΥΡΙΖΑ να μοιράσουν καθρεφτάκια στους Ιθαγενείς μετονομάζοντας το μοίρασμα της Φτώχειας και την κατανομή της Αθλιότητας σε «Κοινωνική Πολιτική της Πρώτη Φορά κλπ». Ταυτόχρονα, χωρίς ίχνος αιδούς και αξιοπρέπειας έδωσαν αυξήσεις, που ξεπέρασαν το 17% κατά το διάστημα της Κυβέρνησής τους, στο Δημοσιοϋπαλληλικό Μανδαρινάτο και το οποίο στελεχώνει τα μεσαία και ανώτερα στρώματα του Κρατικού Μηχανισμού 
όταν οι μισθοί του Ιδιωτικού Τομέα που αφορούν τους εργαζομένους βρίσκονται στο κατώτατο επίπεδο, μη ξεπερνώντας τα 400–500 ευρώ, με αδήλωτη εργασία και σε πάμπολλες περιπτώσεις – ιδιαίτερα στον χώρο της εστίασης– να μην πλησιάζουν τα 5 ή 10 ένσημα το μήνα αν και απασχολούνται κανονικότατα. 

Είναι προτιμότερο για τους «μη μου άπτου» Δικαιωματικούς «Αριστερούς» η καλοζωία των Πραιτοριανών τους δηλαδή των Lumpen που βολεύτηκαν στο Δημόσιο παρά η οργανωμένη ενίσχυση των θέσεων εργασίας στον Ιδιωτικό Τομέα με τις εξαθλιωμένες θέσεις εργασίας που προσφέρει σε νέα άτομα. Προέχει η καλοζωία των Πραιτωριανών που αναβαθμίστηκαν κοινωνικά και από συριζοτρόλ έγιναν «κάποιοι» σε υψηλόμισθες θέσεις του Δημοσίου, ειδικότερα του στενού πυρήνα του Κράτους. 

Εκδήλωση για την Παλαιά Φώκαια

Άλλη Ευρώπη ή καμιά Ευρώπη

Του Απόστολου Αποστολόπουλου

Την ώρα που οι κατεστημένες, συστημικές πολιτικές δυνάμεις καταρρέουν σε Ε.Ε. και ΗΠΑ, ο Μακρόν θεώρησε ότι είναι ευκαιρία να μιλήσει για ανεξάρτητη Ευρώπη βασισμένη σε αυτόνομη ευρωπαϊκή στρατιωτική δύναμη. Αυτός ο άνθρωπος όλο κατεβάζει ιδέες, υποτίθεται μεγαλειώδεις, αλλά μάλλον χάνει την επαφή με την πραγματικότητα. Οι λεγόμενοι ειδικοί (πτυχία, υψηλές θέσεις και υψηλότερες αμοιβές) αποδίδουν την αποτυχία στην ατολμία του έναντι του Βερολίνου. Ο λόγος είναι βαθύτερος: Η Γαλλία είναι μια αδύναμη μικρομεσαία χώρα στη διεθνή σκακιέρα και ο λόγος της βαραίνει όσο η δύναμή της. Οι Γερμανοί δεν θέλουν να μοιραστούν την εξουσία τους με τη Γαλλία ενώ ταυτόχρονα φοβούνται τους Αμερικάνους. Το Βερολίνο είναι εύκολο να κάνει το παλληκάρι στην Ελλάδα, πολύ πιο δύσκολο στην Ιταλία και άκρως επώδυνο στις ΗΠΑ.

Η Γαλλία είναι πολύ αδύναμη, αλλά η Γερμανία είναι πολύ απειλητική ως επικεφαλής του στρατού της ανεξάρτητης Ευρώπης. Να φύγουν οι Αμερικάνοι για να έρθουν οι Γερμανοί; Γιατί; Ο μόνος που είχε όραμα ήταν ο Ντε Γκωλ, και το εννοούσε: Αντίπαλος της τευτονικής αγριότητας και εναντίον των ΗΠΑ και του αγγλοσαξωνικού άξονα, των αδιάλλακτων πουριτανών. Αλλά ο Ντε Γκωλ έχει πεθάνει μαζί με το όνειρό του για μια Ευρώπη «από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια». Συνοπτικά, η κατάρρευση των συστημικών δυνάμεων συμπαρασύρει και το οικοδόμημα που κατασκεύασαν, τη σημερινή Ε.Ε. Με την Ιταλία ή με άλλο γεγονός να είναι η τυχαία αφορμή.

«Έντυπη ανάγνωση εναντίον ψηφιακής»

Της Μαριάν Βολφ

μετάφραση-επιμέλεια: Μπελίκα-Αντωνία Κουμπαρέλη

Στην ψηφιακή εποχή χρειαζόμαστε νέο αλφαβητισμό, δηλαδή νέες μεθόδους εκπαίδευσης, μόρφωσης και επιμόρφωσης. Το «σκανάρισμα» σε οθόνη αντί για την ανάγνωση έντυπου υλικού προκαλεί ριζικές κοινωνιολογικές αλλαγές.
Κοιτάξτε γύρω σας όποτε βγαίνετε έξω. Το iPad είναι η νέα πιπίλα για μωρά και νήπια. Τα παιδιά του Δημοτικού διαβάζουν ιστορίες σε τάμπλετ. Τα μεγαλύτερα δεν διαβάζουν καθόλου, μόνο καμπουριάζουν κολλημένα σε videogames. Οι γονείς τους και γενικότερα οι ενήλικες διατρέχουν σε οθόνη τις ειδήσεις ή το πέλαγος των μέιλ τους. Εν αγνοία μας τελείται μια αόρατη πολυεπίπεδη μετάλλαξη που μας αφορά όλους: Το νευρωνικό κύκλωμα που θεμελιώνει την εγκεφαλική ικανότητα της ανάγνωσης αλλάζει υπόγεια και αστραπιαία. Οι αλλαγές επιδρούν σε όλους, απ’ το παιδάκι έως τον ειδικευμένο εγγράμματο ενήλικα.

Όπως δείχνουν έρευνες στις νευροεπιστήμες, πριν από 6.000 χρόνια η γραφή και η ανάγνωση (αλφαβητισμός) επέβαλαν τη δημιουργία νέου κυκλώματος στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Αυτό το κύκλωμα εξελίχθηκε και ανέπτυξε νέες ικανότητες. Έτσι, απ’ την απλή αποκωδικοποίηση του πόσες κατσίκες έχει το κοπάδι, φτάσαμε στον σημερινό αναγνωστικό εγκέφαλο υψηλών και περίπλοκων δυνατοτήτων. Η έρευνά μου αποτυπώνει πώς ο σύγχρονος αναγνωστικός εγκέφαλος μας καθιστά ικανούς για την ανάπτυξη ορισμένων πολύ σημαντικών διανοητικών και συναισθηματικών διεργασιών. Εσωτερικευμένη γνώση, αναλογική συλλογιστική, συμπερασματολογία, κριτική ανάλυση και σύνθεση, πολλαπλή αντίληψη από διαφορετικές οπτικές, αλλά και ενσυναίσθηση και διορατικότητα.

Original 21: Μια ζωή θα λέμε αυτά που άλλοι δεν μπορούν να πουν

Η Θεσσαλονίκη του Γιάννη Μπουτάρη

Σκίτσο του Δημήτρη Χαντζόπουλου. 

Η πόλη του Γιάννη Μπουτάρη δεν ήταν μια, αλλά δυο πόλεις.

Του Γιώργου Ρακκά 

Η απόφαση του Γιάννη Μπουτάρη να μην ξαναθέσει υποψηφιότητα, πέραν των προσωπικών διαστάσεων που ο ίδιος ανέδειξε στις δηλώσεις και στην συνέντευξη τύπου, έχει και μια διάσταση που αφορά στην στρατηγική τοπικής διακυβέρνησης που εφάρμοσε όλα αυτά τα χρόνια. Συνιστά, δηλαδή, έκφραση ενός αδιεξόδου οραματικού τύπου, το οποίο υπάρχει όσο κι αν θέλει ο ίδιος ή η παράταξή του να το συγκαλύψει. Και αφορά στο πιο κεντρικό αποτύπωμα που άφησαν πίσω του οι δυο του θητείες, εκείνο της ″παγκοσμιοποιημένης Θεσσαλονίκης”. Ο ένας, ενάμιση χρόνος που προηγήθηκε, απέδειξε περίτρανα γιατί δεν προχωράει αυτή η στρατηγική: Γιατί δημιούργησε ένα χάσμα μεταξύ των ελίτ και του λαού αυτής της πόλης, που φτάνει πολύ βαθιά.