«Γαμώ το κράτος εν κράτη» λάλησε το αφεντικό κλείνοντας με νεύρα το τηλέφωνο. Το αφεντικό, ένας γνήσιος απόγονος μιας γνήσιας οικογένειας περήφανων μεγαλεμπόρων πρώτα απ’ όλα, και έπειτα πατριωτών ελληναράδων της περιοχής,βρίσκονταν στο κεφάλι της επιχείρησης με την κλασικά αξιακή και πατροπαράδοτη μέθοδο της κληρονομικότητας(το ικανό και εργατικό σπερματοζωάριο γονιμοποίησε το εγκεκριμένο από τα οικογενειακά συντηριτικά κέντρα ωάριο, και έτσι ήρθε στον κόσμο η πολυπόθητη γονιδιακή συνέχεια μιας κατεστημένης οικογένειας εμπόρων που επέζησε της ναζιστικής κατοχής και της χούντας·το πως τα κατάφερε θα σας γελάσω),έτοιμος να υποστεί κάποιο εγκεφαλικό από την υποφαινόμενη αδιαλλαξία του κράτους εν κράτη.
Μα γιατί ο αφέντης έχει νεύρα και ποιο είναι αυτό το κράτος εν κράτη που του κάνει τη ζωή δύσκολη;Επί μέρες ο δύστυχος προσπαθεί να κλείσει μια καλή τιμή μίζας για το πολυπόθητο εμπόρευμα από την Κίνα που έχει σκαλώσει στο τελωνείο, ώστε να γλυτώσει κάμποσα χιλιάρικα από τους δασμούς. Ναι σωστά το καταλάβατε: ο κληρονόμος αναμένει δυο κοντέινερ πάμφθηνο εμπόρευμα από το θαύμα της ανάπτυξης ,το οποίο φυσικά θα μεταπωλήσει για χρυσάφι και ποιος ο λόγος να χαρίσει λεφτά στο κράτος;Άλλωστε είναι από τους εμπόρους εκείνους που πληρώνουν τον ΦΠΑ τους όπως θα δούμε παρακάτω, όχι σαν τους διεφθαρμένους υδραυλικούς.
Κλασική εμπορική μπίζνα εύπορου μεσοαστού την εποχή του ελληνικού αναγεννησιακού θαύματος, στο μεταίχμιο της νομισματικής ολοκλήρωσης και των ολυμπιακών αγώνων. Το κράτος εν κράτη,το σπάταλο και τεμπέλικο κράτος ,το γαμημένο κράτος,το μονίμως άφαντο «όταν το χρειάζεσαι», μπορεί άνετα να τεντώνεται σαν λάστιχο για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του ιδιώτη επιχειρηματία και να συσπειρώνεται σε απαράβατους νόμους και σεβαστούς θεσμούς, όταν έρχεται η ώρα του «δημοσίου συμφέροντος» δηλαδή: να μπει το χέρι στην τσέπη για να πληρωθεί το μηνιάτικο του υποτακτικού. Εκεί δε χωράνε ούτε απεργίες ,ούτε διαδηλώσεις ,ούτε παρακώλυση των συγκοινωνιών,ούτε τίποτα.
Η μιζέρια του αφεντικού από την εμπειρία με το κράτος εν κράτη ,ευτυχώς δεν κράτησε για πολύ.Το απογευματάκι η πόρτα χτυπάει και μπαίνει μέσα στο γραφείο το οικογενειακό κολλητάρι και λογιστής της ΑΕ,για τον καθιερωμένο έλεγχο των βιβλίων. Ακόμα ένας μικροαστός, πολυδιαφημισμένο πρότυπο για τη νέα γενιά ,επιτυχημένος και σεβαστός στους κύκλους της τρύπιας φοροαποφυγής. Τρύπιας, γιατί οι έχοντες να πληρώσουν, πάντα εκτιμούν την καπατσοσύνη ενός ικανού στο να βρίσκει τις λογιστικές τρύπες στο σύστημα.Αφού κάθισαν και αναθεμάτισαν πρώτα το κράτος εν κράτη που εμποδίζει την ανάπτυξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας(προφήτες πολύ μπροστά από την εποχή τους)και συζήτησαν για τον κλέφτη μαγαζάτορα που τους χρέωσε πανάκριβα τα κοψίδια και την αγγουροντομάτα την προηγούμενη Κυριακή χωρίς να τους κόψει ο άθλιος απόδειξη….αναζήτησαν στο τέλος διεξοδικά,κάποιο από τα πολλά όπως αποδείχτηκε κόλπα(φαντάζομαι το τι θα γίνεται σε πιο μεγάλες επιχειρησιακές κλίμακες) για να αποδοθεί όσο το δυνατόν λιγότερος φόρος·αν γίνονταν μόνο να μη πληρώσει το αφεντικό και καθόλου.
Η δυστυχία δεν σταμάτησε εδώ. Μετά από λίγο έκανε την εμφάνιση του και ο έτερος αναπτυξιακός πόλος του σύγχρονου νεοελληνικού κράτους,ο καθηγητής δημόσιας εκπαίδευσης και γαμπρός του μεγαλέμπορου .
«Σήκω απ’ το γραφείο,τι κάθεσαι δεν έχεις δουλειά να κάνεις» πρόσταξε ο καθηγητής ,μόλις είδε τον υπαλληλίσκο να στρογγυλοκάθεται στη θέση που προόριζε για την αφεντιά του.Ο γραφικός θεωρητικός του «μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει η κοιλάρα να γεμίζει» παπαγάλος του έθνους,σίγουρα θα παπαγαλίζει στους άτυχους μαθητές του μεταξύ των άλλων και την αξία του αυταρχισμού ,όπως έπραξε στον δύστυχο καταληψία της καρέκλας.Ευτυχώς που ο υπαλληλίσκος δεν ήθελε να χάσει τη δουλειά του και η σκατόφατσα του καθηγητή γλίτωσε από ένα ξεγυρισμένο μπουκέτο.
Κάπως έτσι εκείνη την ημέρα πέρασε μπροστά από τα μάτια μου ο εφιάλτης της μεσαίας τάξης,ένα χαρακτηριστικό κομμάτι της μέσα σε λίγα τετραγωνικά κάποιου γραφείου,χωρίς να χρειαστεί να καταφύγω σε κάποιο υπογλώσσιο.Δαιμονικά μικροαστική ,το ίδιο αρπακτική και αιμοβόρα με τους mega rich της χώρας ,τους οποίους και έχουν ως πρότυπα,αξιώνει για αυτήν και το στενό της συγγενικό κύκλο μόνο,τον πλουτισμό με κάθε μέσο,ενώ ταυτόχρονα καταριέται τον γείτονα αν επιχειρήσει να πετύχει το ίδιο και αυτός.Παραδοσιακές αξίες μιας ανταγωνιστικής κοινωνίας,αναλλοίωτες στον χρόνο.
Σήμερα που το κράτος εν κράτη τους κλέβει τα κλοπιμαία ,πως να τα περνάνε άραγε αυτές οι σκατόφατσες;Πιθανόν με κανιβαλικές διαθέσεις για τους συναδέλφους τους , μίσος για τον κόσμο που πεινάει και διαμαρτύρεται και ποιος ξέρει, ίσως να το έριξαν κρυφά στη χρυσή αβγή γιατί όπως και να το κάνουμε: «ένας Παπαδόπουλος μας έκανε ανθρώπους, ένας Παπαδόπουλος θα μας σώσει».
Ανάρτηση από: http://noumero11888.wordpress.com
