Σ Τ Η Ν ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «Πολίτης», την Παρασκευή 14.2.2003, δημοσιεύτηκε ένα άρθρο με τον τίτλο «Το να ζει κανείς δεν είναι κατόρθωμα». Ούτε η μέρα δημοσίευσής του ήταν τυχαία, ούτε ο συγγραφέας του. Ήταν του 49χρονου, τότε, Χριστόδουλου (Λάκη) Τσέλεπου. Και το δημοσίευσε Παρασκευή 14η Φεβρουαρίου, επειδή τέτοια μέρα, Παρασκευή 14.2.1964, είχε θυσιαστεί, στη μάχη υπεράσπισης της Πάφου απ’ την επίθεση της Τουρκανταρσίας της ΤΜΤ, στο φυλάκιο της Κλινικής του Αντωνάκη, με μια εχθρική σφαίρα στο μάτι, ο πατέρας του Αντρέας Χρ. Τσέλεπος, 37 χρονών, αφήνοντας χήρα τη σύζυγό του Ανδριάνα, με τέσσερα ορφανά ανήλικα παιδιά. Ο Λάκης ήταν μόλις δεκάχρονος. Τον χάσαμε από καρκίνο στις 13.6.2010…
Ε Γ Ρ Α Ψ Ε , λοιπόν, 14.2.2003 στον «Π», για τον πατέρα του και τα εξής: «Έτρεχε να οργανώσει τους νέους στην Εθνοφυλακή για να προασπίσουν την έννομη τάξη. Πέρασε πολλές μάχες. Ήταν βετεράνος του μεγάλου πολέμου και στέλεχος της ΕΟΚΑ. Ήξερε από μπαρούτι. “Και καλά βρε Ανδριάνα”, της έλεγε, “αν όλοι καθίσουμε στα σπίτια μας, ποιος θα πολεμήσει γι’ αυτόν τον τόπο; Να ξέρεις εμείς ποτίσαμε με αίμα και ιδρώτα αυτήν τη γη και δεν τη χαρίζουμε σε κανέναν. Όταν θα έρθει η ώρα μου και η σφαίρα θα γράφει τ’ όνομά μου, καλώς να έρθει. Θα περάσουμε και στην ιστορία […] Και τι θα γίνουν τα τέσσερα παιδιά μου; Θα φροντίσει βρε αδελφέ, η Πολιτεία. Είναι το ελάχιστο που θα πράξει για τους ήρωές της […] Εμείς έχουμε καθήκον, έχουμε ευθύνη για την πατρίδα και αυτή για μας”. […] Ο Αντρέας συνεχίζει το τελευταίο του τσιγάρο. Βγάζει από την εσωτερική τσέπη το στυλό του, ξεδιπλώνει το πακέτο […] φυσάει τον καπνό και γράφει: “Το να ζει κανείς δεν είναι κατόρθωμα… Το να αποθάνει όμως για την πατρίδα είναι μεγάλη τιμή” […] Δίπλωσε το πακέτο, το φύλαξε στην τσέπη του σακακιού του, κάπου εκεί ανάμεσα στις σφαίρες»…
Ο Τ Α Ν ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕ στον «Π» το άρθρο του ο Λάκης Τσέλεπος, 14.2.2003, ήταν ήδη επικρεμάμενο από 11.11.2002 το Σχέδιο Ανάν. Και ήταν και οι προεδρικές εκλογές. Και κατέληγε με τα εξής: «Επέτειοι, επιμνημόσυνες δεήσεις, υπουργοί, υποψήφιοι πρόεδροι, κουστωδίες γραβατωμένων, δάφνινα στεφάνια σε μαρμάρινες προτομές. “Το να ζει κανείς δεν είναι κατόρθωμα. Το ν’ αποθάνεις για την πατρίδα είναι μεγάλη τιμή”. Μια παρακαταθήκη για τους νέους από έναν αγνό, άδολο αγωνιστή που μόλις και μετά βίας έβγαλε το δημοτικό. Αυτή είναι η μοίρα των ρομαντικών που αγάπησαν και προάσπισαν αυτήν τη γη για να ‘μαστε εμείς σήμερα Ευρωπαίοι χωρίς ταυτότητα και να ψαχνόμαστε μέσα από διαγωνισμούς για νέες σημαίες και νέους εθνικούς ύμνους. Πατέρα Αντρέα, ένα ύστατο χαίρε»… Ο αείμνηστος Λάκης Τσέλεπος διετέλεσε και μέλος της Κ.Ε. της ΕΔΕΚ.
ΕΡΩΤΗΣΗ
Μπορεί, άραγε, το κρατικό ΡΙΚ, σε μια επόμενη εκπομπή του για το 1963-64, με τους όποιους καλεσμένους του, ν’ ασχοληθεί ΚΑΙ με την επιστολή που είχε στείλει 4.11.1964 στον Φινλανδό διοικητή της ΟΥΝΦΙΚΥΠ στρατηγό Τιμάγια, ο Τ/κ γιατρός και πολιτευτής ΙΧΣΑΝ ΑΛΗ, με την οποία τον καλούσε «να σώσει την τουρκική κοινότητα από τους Τούρκους τρομοκράτες που με τη βία υποχρέωναν τους Τ/κ να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους» και του έγραφε ότι, «κατά τη γνώμη μου, είναι καθήκον της κυπριακής κυβέρνησης να σώσει αυτούς τους αθώους και καταπιεζόμενους ανθρώπους από τα δόντια των τρομοκρατών»; Μπορεί, άραγε;
Ανάρτηση από: http://www.sigmalive.com, http://istrilatis.blogspot.gr
