Για την πατρίδα, καλά πάω πατριώτη;
Τα περισσότερα έθνη της υφηλίου, έχουν ξεμπερδέψει οριστικά τα ιστορικά τους προβλήματα και τις καταβολές τους, έστω και αξιωματικά ή παρεκβατικά, όπως οι Γερμανοί, που πρώτα ανακαλύψανε τους ινδογερμανούς και τελικά βολευτήκανε με τους αγγλοσαξωνικους ινδοευρωπαίους.
Μικρές εξαιρέσεις οι βόρειοι και ανατολικοί γείτονες μας, που επιμένουν σε ανύπαρκτες καταβολές, αλλά και οι βορειότεροι απόγονοι των Ρώς, που κατά καιρούς αρνούνται την σκανδιναυϊκή καταγωγή τους, επιμένοντας να προσχωρούν στους σκλαβηνικούς λαούς.
Και φυσικά το ανάδελφο έθνος μας, που ξεπερνώντας και τον μαρξικόορισμό της Διαλεκτικής, επιστρατεύει συνεχώς νέους φωστήρες, που βαθαίνουν ολοένα πάνω στο νόημα και τις συνιστώσες του πατριωτισμού.
Πρόσφατη (;) επιστράτευση ο κ. Μελέτης Μελετόπουλος, που για να δώσει μεγαλύτερη βαρύτητα στον πατριωτισμό του, μας προσάπτει την προσωπικότητα και μία από τις προφητείες (προφανώς ανώτερες από του γέροντα Παϊσιου) του «αγίου» Κοσμά του Αιτωλού. «Θάρθει πρώτα ένα ψευτορωμέϊκο, να μην το πιστέψεις. Θα φύγει πίσω».(1)
Στα μέσα του 18ου αιώνα, παρατηρήθηκε μεγάλο κύμα οικειοθελούς εξισλαμισμού ελλήνων χωρικών, σε μια προσπάθεια να γλυτώσουν απο την εξοντωτική φορολογία (δεκάτη) της αγιωτάτης εκκλησίας μας. Σε μια προσπάθεια ανακοπής αυτού του ρεύματος, στάλθηκαν ιεροκήρυκες στις επαρχίες της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Μεταξύ αυτών και πιο γνωστός απ’ όλους, ο «άγιος» Κοσμάς ο Αιτωλός.
Βέβαια, ο περίφημος αυτός «άγιος», διέφερε από τον άλλο «άγιο», τον «Νίκονα τον Μετανοείτε», στον τρόπο δράσης του. Ενώ ο Νίκων, με την ανοχή αλλά και τη συνδρομή των Ρωμαίων αυτοκρατόρων της Κωνσταντινούπολης, βασάνιζε, ακρωτηρίαζε και σκότωνε όσους επιμένανε στην πατρογονική θρησκεία, ο Κοσμάς προσπαθούσε με τον λόγο να επαναφέρει τους αποστάτες στους κόλπους (και τα φορολογικά κατάστιχα, να μην ξεχνιόμαστε) της Ορθόδοξης εκκλησίας.
Εκτός από τις «προφητείες» του, που δεν ξέρουμε ποιός και πότε τις έγραψε, έγραψε (ο ίδιος, αυτό το ξέρουμε σίγουρα) πολλές επιστολές. Μεταξύ αυτών, ξεχωρίζουν μερικές που απευθύνονται στους προκρίτους διαφόρων περιοχών, όπου με άδολο πατριωτικό ενθουσιασμό τους λέγει. «Αδελφοί, με πολλή χαρά μαθαίνω ότι *_δεν είστε Έλληνες, _*αλλά Χριστιανοί Ορθόδοξοι» (η υπογράμμιση δική μας).
Και για όσους βιαστούν να πούν πως με το «Έλληνες» εννοούσε τους ειδωλολάτρες, θα τους θυμίσουμε πως είχαν περάσει σχεδόν εννιακόσια χρόνια από τότε που η παλιά θρησκεία είχε εξαλειφθεί χάρη στις φιλότιμες προσπάθειες του Θεοδοσίου, του Ιουστινιανού, του Κυρίλλου, του Νίκονα, του Φωτίου και άλλων «αγίων».
Το γεγονός όμως, ότι παρά τα βασανιστήρια και τις σφαγές, η παλιά θρησκεία άντεχε ακόμη και χρειάστηκε η μαζική, υποχρεωτική (με υπόδειξη του πατριάρχη Φωτίου) μετανάστευση εκχριστιανισμένων Σλαύων, ώστε να εξανδραποδιστεί, να εξαφανιστεί το ελληνικό στοιχείο από τη γή, φανερώνει μάλλον, πως «Έλληνες» οι «άγιοι» πατέρες εννοούσαν τους ανυπότακτους.
Τους ανυπότακτους μισούσε κι ο Πατροκοσμάς και τους καταριόταν. «Σε κείνο το κλαρί, που κρεμάτε τα σπαθιά σας, θαρθή μια μέρα που θα κρεμάσουν οι γύφτοι τα όργανά τους». Όπως όλες οι «προφητείες» του, επαληθεύτηκε κι αυτή. Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά το θάνατο του, ο τιμημένος Ζαχαριάς έπεφτε νεκρός στο μεγάλο διωγμό που εξαπέλυσαν δεσποτάδες, κοτζαμπάσηδες και τούρκοι. Στα δέντρα που τα κλεφτόπουλα κρεμούσαν τ’ άρματα για να χορέψουν, τώρα κρέμονταν ακέφαλα κορμιά κλεφτών. Ο Θοδωρής Κολοκοτρώνης, μόλις που πρόλαβε να καταφύγει στη Ζάκυνθο.
Κι ερχόμαστε στο δια ταύτα, στο ρωμέϊκο που οραματίζεται συνεχώς ο Πατροκοσμάς. Σύμφωνα με τον κ. Μελετόπουλο, η έννοια του Ρωμηού «είναι νέο στάδιο της ελληνικής ιδιοπροσωπείας» (!!!).
Αυτό κι αν είναι συμβολή στην ιστορική επιστήμη. Τώρα καταλαβαίνουμε πως και οι γύφτοι κάτοικοι της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, παίρνοντας την ονομασία «Ρομά», προχωρούσαν σ’ ένα καινούργιο στάδιο της γύφτικης ιδιοπροσωπείας. Βέβαια, την λαχτάρα όλων των υπηκόων της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ανατολικής και δυτικής, να ονομάζονται (και να είναι) Ρωμαίοι, ανεξαρτήτως προηγούμενης εθνικής ή φυλετικής καταγωγής (με μοναδική εξαίρεση τους Εβραίους κι απ’ αυτούς όχι όλους), έχει αναλύσει επαρκώς οBorisJohnson(2) και ο Ζάχος Παπαζαχαρίου (3), όμως αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ν’ αποδειχτεί με κάθε μέσον η αδιάσπαστη συνέχεια του εθνικού παλμού. Κι αν η Ιστορία δεν θέλει να συμμορφωθεί, τόσο το χειρότερο γι’ αυτήν.
Όπερ και συμβαίνει παρακάτω, όταν επιστρατεύεται ο Σπ.Τρικούπης για να ανυψώσει το ανύπαρκτο λάβαρο της Αγ.Λαύρας. Πιστεύει αλήθεια ο κ. Μελετόπουλος, ότι κανείς δεν έχει διαβάσει Τρικούπη και άρα μονάχα με την αναφορά του ονόματος οι πάντες θα ψαρώσουν; Ή κάπου, από κάποιον άκουσε κάτι σχετικό και το αναδημοσιεύει άκριτα κι αλόγιστα; Διότι ο Σπ. Τρικούπης λέει ξεκάθαρα ότι «ψευδής είναι η εν Ελλάδι επικρατούσα ιδέα, ότι εν τη μονή της Αγ.Λαύρας ανυψώθη κατά πρώτον η σημαία της Ελληνικής Επαναστάσεως».
Την ίδια άποψη έχει και ο καθηγητής Απ. Δασκαλάκης λέγοντας «ουδέν γεγονός εσημειώθη εν τη Μονή της Αγ.Λαύρας. Κατά την 25ην Μαρτίου, ουδείςευρίσκετο εν Λαύρα». «Ψεύδος παχυλόν» αποκαλεί την ιστορία της Αγ.Λαύρας ο Ι.Φιλήμων.
«Στην πραγματικότητα η καθιέρωση της 25ης Μαρτίου αντανακλά την διαπάλη ανάμεσα στο ανερχόμενο κομμάτι της ελληνικής αστικής τάξης (το προοδευτικό κομμάτι της ελληνικής πολιτικής σκηνής εκείνου του ιστορικού πλαισίου) που εμπνευσμένο από την Γαλλική επανάσταση που θέλει να δημιουργήσει τον πολίτη ιδιοκτήτη του τόπου του διεκδικεί την πραγμάτωση των παρελάσεων από τα λαϊκά στρώματα αμφισβήτησε «κατά πρόσωπο» τη συνταγματική εκτροπή που αργά μα εφιαλτικά πραγματοποιούνταν. Απέναντι τους στεκόταν η αντιδραστική μερίδα που γύρω από τον Όθωνα και για ίδιο συμφέρον προσπαθούσε (από τον πόλεμο εναντίον του Κοραή έως την καθιέρωση του Π. Π. Γερμανού) να ποδηγετήσει το προδομένο 21 και τα οράματά του. Σε τέτοιο βαθμό ώστε να γραφτεί στην Ελληνική Νομαρχία λίγα χρόνια αργότερα η περίφημη σύγκριση μεταξύ παλιών (Τούρκων) και καινούργιων (Ελλήνων και Γερμανών κυρίως) αφεντικών» (4)
Όσο για τους «επισκόπους ηγήτορες» της Επανάστασης, αυτοί ήσαν….. ο εξής *_ένας_*. Ο Σαλώνων Ησαϊας που σκοτώθηκε στο πεδίο της τιμής, έστω και οπισθοχωρώντας. Άλλωστε και στον άλλο σηκωμό, της Εθνικής Αντίστασης, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού ήταν οι μητροπολίτες που βρέθηκαν μαζί με το έθνος στον αγώνα του.
Ιστορικά ο κ. Μελετόπουλος μάλλον ατύχησε. Επιβεβαίωσε όμως ένα σιδερένιο κανόνα,
Πως οι νεοφώτιστοι είναι πάντα φανατικότεροι από τον γκουρού τους.
1)«Τα στερεότυπα και οι ιδεολογίες της «προοδευτικής» διανόησης», Μελ.Μελετόπουλου http://blogvirona.blogspot.gr/2014/03/blog-post_650.html
2)«Το Όνειρο της Ρώμης» εκδ. ΘΥΡΑΘΕΝ 2008
3)«Βαλκανική κολυμβήθρα ονομάτων» εκδ. ΙΣΝΑΦΙ 2010
4)Ελένη Καρασαββίδου «Μια Εθνική και κοινωνική επανάσταση έξω από μέτρα» TVXS25/3/2014
