Σύμφωνα με τον μεγαλοεκδότη Σταύρο Ψυχάρη, «η ζωή διαψεύδει τον Μάρξ. Στην Ιστορία δεν πρωταγωνιστούν τα γεγονότα. Τον κυρίαρχο ρόλο συνεχίζουν να τον έχουν τα πρόσωπα. (..) Κυρίαρχος αναδεικνύεται ο Αλέξης Τσίπρας όχι απλώς στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στη φάση της ελληνικής Ιστορίας που βλέπει την Αριστερά να κυβερνά». (1)
Είναι ίσως η εκατομμυριοστή φορά (έχει χαθεί ο λογαριασμός) που κάποιος ιδαλγός ξιφουλκεί κατά του Μάρξ, για να βρεθεί κρεμασμένος στη φτερωτή ενός ανεμόμυλου.
Γιατί ο Μάρξ δεν ισχυρίσθηκε ποτέ πως την Ιστορία την φτιάχνουν τα γεγονότα. Άλλωστε τι είναι η Ιστορία αν όχι γεγονότα;
Αντίθετα ο Μάρξ υποστήριζε πάντοτε, πως την Ιστορία την φτιάχνουν οι άνθρωποι, οι πολλοί άνθρωποι, οι ανθρώπινες συλλογικότητες, όχι οι μεγάλες προσωπικότητες, σε αντίθεση με όσους θεωρούσαν και θεωρούν ακόμη, τους λαούς πρόβατα που ακολουθούν πειθήνια τους «μεγάλους» της Ιστορίας.
Έχουν όμως και οι ξεχωριστές προσωπικότητες τη σημασία τους στη διαμόρφωση των γεγονότων, της Ιστορίας δηλαδή, για να καταλαβαινόμαστε.
Μια τέτοια προσωπικότητα ας πούμε, είναι ο «φίλος» της Ελλάδας Ντανιέλ Κον Μπεντίτ. Την Άνοιξη του 1968 η Γαλλία ήταν ένα καζάνι που έβραζε. Η παρέμβαση του «κόκκινου Ντάνυ» που πρώτος σήκωσε τη σημαία της εξέγερσης με την κατάληψη ενός κτιρίου στην πανεπιστημιούπολη, οδήγησε στην εξέλιξη που γι’ αυτήν μιλάει ακόμη ο κόσμος. Χωρίς αυτόν, η εξέλιξη των γεγονότων μπορεί να ήταν διαφορετική, δεν μπορούμε να ξέρουμε πως. Εκεί όμως τέλειωσε και η ουσιαστική συμβολή του, σ’ αυτό που έμεινε στην Ιστορία σαν «Μάης του 68».
Ο Μανώλης Γλέζος είναι μια παρόμοια, διαχρονική όμως περίπτωση. Το 2014, η ελληνική κοινωνία ήταν στα όρια νευρικής κρίσης, όπως επεσήμανε η ίδια εφημερίδα του «Μαρξοκτόνου» μεγαλοεκδότη. Ολόκληρη σχεδόν η κοινωνία, θεωρούσε υπεύθυνη για τα δεινά της τη Γερμανία. Η τοποθέτηση λοιπόν του Γλέζου, του τελευταίου εν ζωή ήρωα της Εθνικής Αντίστασης 1941-1944, σαν επικεφαλής του ψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές του ίδιου χρόνου, ήταν μια κίνηση «ματ» που επηρέασε σημαντικά, πρώτον τη συσπείρωση και δεύτερον την προσέλκυση πολλών άλλων, κυρίως νέων ψηφοφόρων και την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε πρώτο κόμμα. Γεγονός που με τη σειρά του αποτέλεσε το εφαλτήριο για τη νίκη της Αριστεράς στις εθνικές εκλογές του Ιανουαρίου 2015.
Ζούμε στον αιώνα της κυριαρχίας των μέσων επικοινωνίας και η κίνηση αυτή επικοινωνιακά καθόρισε το αποτέλεσμα των εκλογών. Άλλωστε ο Γλέζος είχε αρχίσει από τότε τον αγώνα για τις γερμανικές οφειλές από πολεμικές αποζημιώσεις και κατοχικά δάνεια προς την χώρα μας.
Η τελευταία συνεισφορά του Μανώλη Γλέζου στην πατρίδα, είναι η πρόταση και προτροπή του να δοθεί η εξουσία στο λαό, να γίνει το πολίτευμα μας Δημοκρατία. Έχει ξεχωριστή σημασία αυτή του η κίνηση, καθώς όλοι οι διαφωνούντες και αποχωρούντες από τον ΣΥΡΙΖΑ τις τελευταίες μέρες, τοποθετούν τις διαφωνίες τους στο οικονομικό πεδίο (μνημόνια, νόμισμα κλπ), ξεχνώντας ή δείχνοντας να μην καταλαβαίνουν ότι είναι οι σχέσεις εξουσίας ο καθοριστικός παράγοντας για την ύπαρξη και διόγκωση του δημοσίου χρέους και για τα παρελκόμενα του, τα μνημόνια, τη λιτότητα και τους εφαρμοστικούς νόμους.
Η μελέτη της Ιστορίας (των γεγονότων), αποδεικνύει ότι υπεύθυνο για τα δεινά της χώρας μας είναι το πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης της, που σύμφωνα με τον Π. Κονδύλη θέλει να διαιωνίζεται και να αυτοπροβάλλεται σαν ο μοναδικός και αναντικατάστατος υπερασπιστής του δημοσίου συμφέροντος και φυσικά οι ίδιοι οι πολιτικοί που το στελεχώνουν, στο σύνολο τους σχεδόν, οι οποίοι σύμφωνα με τον ίδιο μεγάλο στοχαστή αποτελούνται από μετριότητες, υπομετριότητες και ανθυπομετριότητες.
Όλοι σχεδόν οι υπουργοί, όλων των κυβερνήσεων που κυβέρνησαν τη χώρα από το 1974 και εντεύθεν, για να μην προχωρήσουμε περισσότερο προς τα πίσω, χαρακτηρίζονται από την ανθυπομετριότητα, την ασχετοσύνη, την ανικανότητα αλλά και τη μεγαλομανία που διακρίνει πάντοτε τους ανίκανους. Και φυσικά την αξεπέραστη ικανότητα τους να ελίσσονται, να πραγματοποιούν συμμαχίες με άλλους ανίκανους, να συκοφαντούν και να διαβάλλουν και φυσικά να κολακεύουν τον εκάστοτε ισχυρό.
Κι αν πιστέψουμε τον Αϊνστάιν, είναι αδύνατον να λύσεις ένα πρόβλημα χρησιμοποιώντας τους παράγοντες που το δημιούργησαν.
Στη χορεία των ανίκανων προστέθηκαν και οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ, ακριβώς γιατί και οι ίδιοι πολιτεύθηκαν μέσα στο κόμμα τους και στις συναλλαγές τους με την κοινωνία, με την ίδια νοοτροπία και μεθοδολογία των προηγούμενων, αποδεικνύοντας πως και στο εσωτερικό αυτού του κόμματος επικρατούν οι ανθυπομετριότητες και αιτία φυσικά είναι η ολιγαρχική δομή και λειτουργία του κόμματος τους.
Η ελληνική Αριστερά, είχε σχεδόν από γεννήσεως της διακόψει τις σχέσεις της με την Δημοκρατία, άμεση, έμμεση, πραγματική και εικονική. Και όσοι τα τελευταία σαράντα πέντε χρόνια, είχαν την τύχη ή την ατυχία να παρεπιδημήσουν στις τάξεις της κοινοβουλευτικής ή εξωκοινοβουλευτικής, επαναστατικής ή ρεφορμιστικής, ορθόδοξης ή ρεβιζιονιστικής, πολυπληθούς ή γκρουπουσκουλίστικης Αριστεράς, κατανοούν τα όσα στο άρθρο του «Ότι θερίσαμε σπείραμε» καταγγέλει ο Στ. Ελληνιάδης για τις εσωκομματικές ολιγαρχικές διαδικασίες στον ΣΥΡΙΖΑ.
Το γεγονός λοιπόν, ότι η πρόταση και προτροπή του Γλέζου απευθύνεται πρωτίστως στην Λαϊκή Ενότητα και τους υπόλοιπους διαφωνούντες του ΣΥΡΙΖΑ, αδυνατίζει τη δυναμική της, ακριβώς για τους λόγους που εκθέσαμε παραπάνω, αλλά και της δυσπιστίας που έχει ξανά καταλάβει την ελληνική κοινωνία και ειδικότερα τη νεολαία, απέναντι σε όλα τα πολιτικά σχήματα και κόμματα που διαγκωνίζονται για την ανάδειξη τους ή την επιβίωση τους στο πολιτικό στερέωμα.
Η διάχυση της αντίθετα στη νεολαία πρωτίστως και στους απλούς πολίτες γενικότερα, θα τύχαινε ευνοϊκότερης αποδοχής και πιθανότατα θα συνέβαλε στη δημιουργία ενός πολιτικού φορέα που θα ευαγγελίζονταν και θα προωθούσε «την πραγματική πολιτική αυτοπροσωπία του λαού» (Κονδύλης).
Οι καιροί είναι μενετοί καθώς, κάτω από τον πέπλο της δυσπιστίας που διακατέχει την κοινωνία, υπάρχει η ασυνείδητη διάθεση και πρόθεση για ευρύτερη συμμετοχή της στη λήψη των αποφάσεων, όπως απέδειξε μια δημοσκόπηση από το 2012 κιόλας.
Και γιατί το πολιτικό σύστημα είναι ακόμη τραυματισμένο και κατακερματισμένο. Οι εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου είναι η πρώτη πράξη της παλινόρθωσης του, καθώς σ’ αυτές θα καθιερωθούν οι προσωπικότητες που θα ηγηθούν των δύο καινούργιων πόλων του δικομματισμού, άρα και της πολιτικής ζωής για αρκετά χρόνια.
Επομένως απομακρύνεται το σενάριο της «εθνικής συνεννόησης», ή μάλλον αποδεικνύεται ότι κι αυτό είναι ένα εφεύρημα των κυρίαρχων τάξεων για τον αποπροσανατολισμό της κοινωνίας και την καλλιέργεια ενός κλίματος εμπιστοσύνης στους πολιτικούς. Το πιθανότερο είναι πως θα υπάρξουν και καινούργιες εκλογές, ευθύς μόλις θα έχουν αποκρυσταλλωθεί οι ζυμώσεις και οι συμμαχίες για να λυθεί οριστικά και ξάστερα το ζήτημα της εξουσίας και της υποδούλωσης του λαού μέσω της ενσωμάτωσης του στο δικομματικό παιχνίδι.
Σύμφωνα με τον Δρόμο της Αριστεράς «ο πρωθυπουργός αποφάσισε εκλογές- αστραπή, αλλά θα τιμωρηθεί για τις επιλογές του». Η προσωρινή απώλεια της εξουσίας όμως δεν είναι τιμωρία, ούτε πρόκειται να οδηγήσει στην πολιτική εξαφάνιση του Τσίπρα και της ομάδας, οι οποίοι αποδεικνύονται αριστοτέχνες στη διαστρέβλωση της αλήθειας και της πραγματικότητας, με την επίρριψη ευθυνών στους πρώην συνεργάτες του.
Τιμωρία για έναν πλούσιο, είναι να τον κάνεις φτωχό. Τιμωρία για έναν κομματάρχη, είναι να τον καταστήσεις άχρηστο, δίνοντας στην κοινωνία, στους πολίτες το αποκλειστικό δικαίωμα να καθορίζουν τη ζωή τους και το μέλλον τους.
Οι εκλογές που θα γίνουν και πιθανότατα θα ξαναγίνουν, φανερώνουν πως τους πολιτικούς μας και την ολιγαρχία που εκπροσωπούν και τους στηρίζει, δεν ενδιαφέρουν καθόλου τα μεγάλα προβλήματα της χώρας και του λαού και οι κίνδυνοι που μας παραμονεύουν κι ότι το πρώτιστο μέλημα τους είναι η επιβίωση του συστήματος εξουσίας και των ίδιων προσωπικά.
Τελικά, η διοίκηση του κράτους είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την εμπιστευόμαστε στους πολιτικούς.
1)ΤΑ ΝΕΑ «Πρόσωπα και γεγονότα» 1/8/2015
