Πλήθος Σαδδουκαίων/Ρωμαίων υπαλλήλων/μάντεις κι αστρονόμοι/(κάποιος Βαλβίλος εξ Εφέσου)/περιστοιχίζουν τον Αυτοκράτορα. (Μιχ. Κατσαρός, «Κατά Σαδδουκαίων»)
Έναν καινούργιο τρόπο για να μας δουλεύουν και να καθυστερούν τις δόσεις του νέου δανείου, ιδιαίτερα αυτές που υποτίθεται πως αφορούν την «ανάπτυξη» της χώρας και επομένως είναι «βοήθεια» και όχι νέο δάνειο, όπως διατυμπανίστηκε κατά την υπογραφή του 3ου Μνημονίου από την ομάδα του Τσίπρα και όλο τον συρφετό της ολιγαρχίας, οικονομικής πολιτικής και επικοινωνιακής (ΜΜΕ), είναι η πρόθεση και η επιθυμία των δανειστών να δουν να σχηματίζεται και να συνεργαστούν με μια κυβέρνηση «ευρέως φάσματος», μια κυβέρνηση «πλατειάς συνεργασίας».
Όπως αφήνουν να εννοηθεί οι εφημερίδες και τα κανάλια των μεγαλοεκδοτών, οι δανειστές θα επιθυμούσαν μια συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ. Σύμφωνα μάλιστα με τις εκτιμήσεις τους, αυτό θα συμβεί μάλλον αναγκαστικά, καθώς τα δύο μεγάλα κόμματα, εκόντα άκοντα θα υποχρεωθούν σε μια τέτοια συνεργασία, προκειμένου να ληφθούν οι επόμενες «δόσεις».
Φυσικά και δεν είναι η πρώτη φορά που οι δανειστές «φίλοι» μας χρησιμοποιούν τον ωμό εκβιασμό, σχεδόν πάντοτε με την οικειοθελή συνεργασία του ιθαγενούς «μπλόκ εξουσίας», για να κάμψουν τις όποιες κοινωνικές αντιστάσεις. Είναι άλλωστε σε θέση να εκβιάζουν τον ελληνικό λαό αλλά και τους έλληνες πολιτικούς, καθώς είναι οργανωμένοι και διαθέτουν σοβαρά επιστημονικά επιτελεία που έχουν αναλύσει την ελληνική πραγματικότητα και γνωρίζουν την ποιότητα των πολιτικών που μας κυβερνούν, μάλλον από συστάσεως του ελληνικού κράτους.
Η μόνη φορά τα τελευταία χρόνια που η τρομοκρατία τους δεν έπιασε τόπο, υπήρξε το Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, ενώ ακόμη και στις εκλογές της 25ηςΙανουαρίου η επίδραση της ήταν αρκετά ισχυρή, ώστε να μην επιτρέψει μιαν αυτοδύναμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή τη φορά, η τρομοκρατία έχει στόχο την υλοποίηση του σχεδίου της ολιγαρχίας για την παλινόρθωση του δικομματικού συστήματος εναλλαγής στην εξουσία, όσο γίνεται πιο γρήγορα, ώστε να πνιγούν στη γέννηση τους οι όποιες επιθυμίες και διαθέσεις της κοινωνίας για ριζική αλλαγή του συστήματος εξουσίας και συνακόλουθα την κατάργηση της ξένης εξάρτησης μέσω των ανανεούμενων δανείων.
Οι δανειστές γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα πως μια κυβέρνηση συνεργασίας στην Ελλάδα, όπως και σε κάθε εξαρτημένη και υπόδουλη στον χρηματιστικό ιμπεριαλισμό χώρα, είναι αδύνατη. Το σύστημα εξουσίας, που ουσιαστικά διαμορφώθηκε από τα χρόνια της ρωμαϊκής και της οθωμανικής κυριαρχίας (κοτζαμπάσηδες και πατριάρχες) είναι απολυταρχικό. Κάθε πολιτική και οικονομική ομάδα που νέμεται την εξουσία εφαρμόζει απολυταρχικές μεθόδους διακυβέρνησης και εξόντωσης με κάθε τρόπο κάθε αντιπάλου, φθάνοντας κατά περιόδους στα όρια εθνικού διχασμού, προκειμένου να διατηρηθεί στην εξουσία.
Η ανάγκη της παραμονής στην ΕΟΚ και κατόπιν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ήταν αυτή που υποχρέωσε τα αντίπαλα στρατόπεδα να συμβιβαστούν και να καθιερώσουν τις «τρικομματικές» ποσοστώσεις στις προσλήψεις, κατανομές κονδυλίων σε κόμματα και σε παρατρεχάμενες ΜΚΟ, χρόνου παρουσίασης στα κρατικά κα μη ΜΜΕ κλπ.
Ο λύκος κι αν εγέρασε όμως, τη γνώμη δεν αλλάζει. Άλλωστε το ίδιο επιθυμεί και η πελατειακή βάση των πολιτικών ομάδων. Είχαμε έτσι τα «πράσινα», «γαλάζια» και «κόκκινα» καφενεία, τις τομεακές σφηγκοφωλιές, τις αγχόνες που στηνόντουσαν σε κάθε προεκλογική περίοδο, τον φανατισμό και τα γιουρούσια των προσλήψεων, όπου οι καινούργιοι έφερναν μαζί και τις καρέκλες από το σπίτι τους, μέχρι να αγοραστούν καινούργιες.
Ταυτόχρονα η κυρίαρχη ομάδα στο κάθε κυβερνών κόμμα, εφάρμοζε σατραπικές μεθόδους ηγεσίας, απαιτώντας την πλήρη υποταγή στο πρόσωπο του νέου αρχηγού – πρωθυπουργού. Δεν είναι τυχαίο, ότι η πρώτη δήλωση όλων των καινούργιων συριζαίων υπουργών στον τελευταίο κυβερνητικό ανασχηματισμό μετά την αποπομπή Λαφαζάνη και λοιπών ήταν «Ευχαριστώ τον Πρωθυπουργό που μου έδωσε την δυνατότητα να ασχοληθώ ή να βοηθήσω ή να συνδράμω κλπ», επιβεβαιώνοντας τον στίχο του «ρομαντικού αλήτη» (1) ποιητή. Ταυτόχρονα ο μπαμπάς του «παρακοιμώμενου» Νίκου Παππά διατύπωνε το αξίωμα πως «κόμμα είναι ο Πρόεδρος κι όποιος διαφωνεί να κατέβει αμέσως από το τρένο» φανερώνοντας ποιοι ήταν οι Σαδδουκαίοι που αλυχτούσαν κατά της Κωνσταντοπούλου και χαρακτήριζαν γέροντα που πάσχει από άνοια τον Γλέζο, μετά την διαφωνία του τον περασμένο Φεβρουάριο.
Και οι πάνω και οι κάτω και οι πάτρωνες και οι πελάτες που συγκροτούν το πελατειακό σύστημα εξουσίας, γνωρίζουν πως μονάχα όποιος έχει το μαχαίρι τρώει πεπόνι. Η πρόβλεψη επομένως ότι οι εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου δεν θα λύσουν το πρόβλημα εξουσίας, πως είναι το πρώτο βήμα για την οριστική παλινόρθωση του δικομματισμού (http://blogvirona.blogspot.gr/2015/09/blog-post_16.html#more) δεν στηρίζεται σε υπερφυσικές μαντικές ικανότητες, αλλά στην απλή θεώρηση της ελληνικής πραγματικότητας.
Η συγκυβέρνηση ΝΔ- ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ δείχνει τη νομοτελειακή σχεδόν εξαφάνιση όσων είναι απλώς κομπάρσοι, ακόμη και δευτεραγωνιστές στο κυβερνητικό θέατρο, πρώτα της ΔΗΜΑΡ και κατόπιν του ΠΑΣΟΚ, που τώρα αγωνίζεται να επιβιώσει. Ακόμη κι ένας πολιτικός με το νοητικό επίπεδο του Σταύρου Θεοδωράκη το κατάλαβε και δήλωσε στο κεντρικό δελτίο του MEGA ότι «μπορεί να ενισχύσουμε την κυβέρνηση χωρίς να συγκυβερνήσουμε». Αυτό φυσικά θα εξαρτηθεί από τα ανταλλάγματα που η ομάδα του και ο ίδιος προσωπικά θα λάβει αμέσως μετά τις εκλογές ώστε να ενταχθεί σε κάποια από τις μεγάλες πολιτικές ομάδες.
Οι κυβερνητικές συνεργασίες και οι συμβιβασμοί μεταξύ ετερόκλητων πολιτικών ομάδων, ήταν εφικτοί και αναγκαίοι στην μεταπολεμική περίοδο, όταν υπήρχε ένας ισχυρός και απαρασάλευτος πόλος εξουσίας, ο αμερικανικός παράγοντας και το Παλάτι σαν άμεσος τοποτηρητής του. Η περίοδος αυτή έφθασε στη δύση της το 1955, με την άνοδο της ΕΡΕ, οπόταν και άρχισε ο σταδιακός παραγκωνισμός του Παλατιού, μια διαδικασία που έφθασε στα όρια της το 1965, όταν το Παλάτι απαίτησε άγαρμπα τα «δικαιώματα» του, οδηγώντας στις γνωστές εξελίξεις.
Δείχνει λοιπόν να είναι αναπότρεπτο αποτέλεσμα της εκλογικής και μετεκλογικής διαδικασίας, η υποδούλωση ξανά της «κοινωνίας στο πολιτικό προσωπικό», σύμφωνα με την πολύ πετυχημένη έκφραση του καθηγητή Κοντογιώργη.
Στην πραγματικότητα όμως, κάθε κοινωνική σχέση και πραγματικότητα, είναι νομοτελειακά «τελειωμένη» και ακλόνητη, για όσο διάστημα οι συντελεστές που την συγκροτούν αποδέχονται αυτή την τελειωμένη πραγματικότητα. Όταν αρχίσουν οι αμφισβητήσεις τότε ολόκληρο το οικοδόμημα αποδεικνύεται χάρτινο και καταρρέει. Είναι γνωστή η φράση του Φιντέλ Κάστρο, πως «οι μέρες του καθεστώτος Μπατίστα είναι μετρημένες», ευθύς μόλις αυτός και δώδεκα σύντροφοι του κατάφεραν να φθάσουν στην ασφάλεια της Σιέρρας.
Όποιος λοιπόν επιθυμεί πραγματικά την κατάργηση του καθεστώτος των μνημονίων, πρέπει να στρέψει την προσοχή και την δραστηριότητα του πρώτα και κύρια στο γκρέμισμα της δυναστείας της τάξης των πολιτικών πάνω στο σώμα της κοινωνίας.
Μια δέσμη μέτρων που θα περιλαμβάνουν:
-Την καθιέρωση μιας και μόνο τετραετούς θητείας για τους βουλευτές,
-Τον περιορισμό της βουλευτικής αποζημίωσης και κάθε άλλης παροχής και προνομίου στο μισό των σημερινών,
-Την κατάργηση της ξεχωριστής βουλευτικής σύνταξης με την προσμέτρηση του χρόνου θητείας στο κοινοβούλιο στα συντάξιμα χρόνια του ασφαλιστικού ταμείου κάθε βουλευτή,
-Την αύξηση των βουλευτών Επικρατείας στο ένα τέταρτο του συνολικού αριθμού των βουλευτών και καθιέρωση της εκλογής τους με κλήρωση και με μονοετή θητεία,
-Την επαναφορά του ασυμβίβαστου του βουλευτή με κάθε άλλη επαγγελματική ενασχόληση για τον χρόνο της θητείας του
-Την καθιέρωση του ασυμβίβαστου βουλευτικής και υπουργικής ιδιότητας και
-Την συνταγματική καθιέρωση της τετραετίας για βουλευτικές εκλογές
Σίγουρα δεν είναι ικανές από μόνες τους να αλλάξουν το πολίτευμα μας σε ένα πραγματικά δημοκρατικό, θα αδυνατίσουν όμως και θα κλονίσουν την εξουσία της πολιτικής νομενκλατούρας.
Είναι σίγουρο, ότι τα μέτρα αυτά θα πολεμηθούν με λύσσα από τα σημερινά κόμματα, μεγάλα και μικρά και από τα ΜΜΕ που στηρίζουν το σημερινό σύστημα εξουσίας, γιατί χτυπούν τη ρίζα του κακού, την παντοδυναμία της εκτελεστικής εξουσίας (κυβέρνησης) και την εξαφάνιση όλων των άλλων θεσμών. Όμως η συσπείρωση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού και ιδιαίτερα της νεολαίας που πραγματικά ποθούν ριζοσπαστικές αλλαγές και ανανέωση του πολιτικού συστήματος, θα αποδειχθεί ο κινητήριος μοχλός για πραγματικές αλλαγές.
Αυτός είναι ο φόβος που ωθεί τα σημερινά ΝΕΑ και όλα τα συστημικά ΜΜΕ να κινδυνολογούν, προβάλλοντας την ανάγκη μιας «ισχυρής» κυβέρνησης, αδιαφόρως χρώματος. Ο ίδιος φόβος παρακινούσε τον Μακιαβέλι να εκλιπαρεί τον πρίγκηπα του να μην προβεί σε οποιαδήποτε αλλαγή, γιατί αυτό θα ήταν η αρχή του τέλους του.
1) Μια υπενθύμιση. Η λέξη αλήτης στην ελληνική γλώσσα είχε τελείως διαφορετική σημασία από την σημερινή. Αλήτης ήταν αυτός που δεν τον χωρούσε ο τόπος και οι κοινωνικοί περιορισμοί κι έτσι τριγυρνούσε μοναχός. Για τους σημερινούς πολιτικούς και τα μέλη της παρασιτικής ολιγαρχίας, σωστός είναι ο όρος αλιτήριος που σημαίνει το κάθαρμα που παραμονεύει έξω από τον μύλο για να αρπάξει το αλεύρι της φτωχής μάνας ή του ανήμπορου γέρου.
