Η μεγάλη (και συνένοχη) σιωπή των «ειδικών» *

Το editorial του Δρόμου της Αριστεράς που κυκλοφορεί

Ζούμε μέσα σε μια εκκωφαντική σιωπή. Τη σιωπή των επιστημόνων, των συλλόγων τους, των επιμελητηρίων, των τμημάτων των Πανεπιστημίων. Τη σιωπή των διανοούμενων, των ακαδημιών. Μόνο μια μειοψηφία (όπως σε κάθε εποχή σκλαβιάς και φίμωσης) βρίσκει το θάρρος να σηκώσει ανάστημα και να υπερασπιστεί την Αλήθεια. Αυτό συμβαίνει κατά κόρον στις μέρες μας για το συστημικό έγκλημα των Τεμπών. Αλλά όχι μόνο. Η σιωπή αγκαλιάζει όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής στην Ελλάδα. Δεν μιλούν καθόλου για το πώς διαλύεται μια ολόκληρη χώρα, πώς αποσυντίθεται μια κοινωνία, πώς διασκορπίζονται αξίες και νοήματα.

Η σιωπή όλων αυτών ζητά την ερμηνεία της: Είναι μια εξαγορασμένη ουδετερότητα. Είναι σφράγισμα στομάτων από φόβο ή σκοπιμότητα. «Ας μην ανακατευόμαστε, ας κοιτάμε την δουλειά μας, ας έχουμε καλές σχέσεις με την εξουσία, να εξασφαλίζουμε προγράμματα και χορηγούς, να προωθούμε την καριέρα μας». Αν ανοίξουμε το στόμα μας, αν πούμε αυτά που ξέρουμε, μας έφαγε μαύρο σκοτάδι. Οπότε σιωπή, «ουδετερότητα», ασάφεια. «Καριέρα», «καλές σχέσεις» και δημοσιοσχεσιτισμός. Δεν υπάρχει η Ιερά Εξέταση, αλλά υπάρχουν οι «κόφτες» και το κυνηγητό για όσους τολμήσουν να υπηρετήσουν την Αλήθεια.

Σε άλλες εποχές, ο Γαλιλαίος υποχρεώθηκε μπροστά στην Ιερά Εξέταση να αποκηρύξει τις επιστημονικές ανακαλύψεις του. Ο μύθος λέει ότι ψιθύρισε: «Κι όμως, η Γη κινείται». Έζησε τα υπόλοιπα χρόνια απομονωμένος, υπό διαρκή έλεγχο, αλλά μπόρεσε να κρύψει το έργο του και να το διοχετεύσει στο εξωτερικό με έναν από τους μαθητές του. Ο Μπρεχτ, που έγραψε κι αυτός σε σκοτεινούς καιρούς, στο εξαιρετικό θεατρικό έργο του «Ο βίος του Γαλιλαίου» θα περιγράψει τη διαπάλη και τα ζητήματα συνείδησης που διέτρεχαν τους σκαπανείς της Αλήθειας. Ένας μαθητής του θα πει (στο έργο πάντα): «Αλίμονο στη χώρα που δεν έχει ήρωες». Και ο Γαλιλαίος θα απαντήσει: «Αλίμονο στη χώρα που χρειάζεται ήρωες». Όταν μετά από καιρό συναντηθεί με τον μαθητή του και του δώσει το έργο που κρατούσε κρυμμένο, ο μαθητής θα πει: «Και εμείς νομίζαμε ότι είχατε αυτομολήσει!». Η απάντηση του Γαλιλαίου: «Αυτό ήταν επόμενο. Σου δίδαξα επιστήμη, κι απαρνήθηκα την αλήθεια». Και η συνέχεια:

Το ποδόσφαιρο (και όχι μόνο) στα δίχτυα του τζόγου

Έντβαρτ Μουνκ, Στη ρουλέττα του Μόντε Κάρλο, 1892

Του Βασίλη Κωστάκη

Όποτε έχει αγώνα, η ίδια εικόνα: άνθρωποι με τα μάτια καρφωμένα σε οθόνες, όχι μόνο για να παρακολουθήσουν τον αγώνα, αλλά και για να ελέγξουν αν «έκατσε» το στοίχημά τους. Αυτό που κάποτε ήταν ένα παιχνίδι, μια συλλογική εμπειρία, έχει μετατραπεί σε έναν ατελείωτο πίνακα αποδόσεων και πιθανοτήτων.

Η κυριαρχία των στοιχηματικών στο σύγχρονο ποδόσφαιρο

Πάνω από τις μισές ομάδες στα κορυφαία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα έχουν τουλάχιστον μία συμφωνία με στοιχηματική εταιρεία. Η ελληνική πραγματικότητα είναι ακόμη πιο ανησυχητική: η SL1 ως διοργάνωση λέγεται Stoiximan Super League ενώ οι 11 από τις 14 ομάδες έχουν στοιχηματική για χορηγό στη φανέλα. Στην Αγγλία τη σεζόν 2024-25, οι στοιχηματικές εταιρείες ξόδεψαν περίπου 135 εκατομμύρια δολάρια ετησίως μόνο για τις χορηγίες φανέλας στην Premier League.

Αυτή η κυριαρχία δεν περιορίζεται στις φανέλες. Είναι παντού: στις πινακίδες γύρω από το γήπεδο, στις συνεντεύξεις τύπου, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τους «παραγωγούς περιεχομένου», στις τηλεοπτικές μεταδόσεις. Η έρευνα από το Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ αποκαλύπτει το μέγεθος της επέλασης: κατά το εναρκτήριο Σαββατοκύριακο της Premier League το 2024-25, προβλήθηκαν σχεδόν 30.000 διαφημίσεις τζόγου στα στάδια, την τηλεόραση, το ραδιόφωνο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης – 165% περισσότερες από ένα χρόνο πριν.

Ακόμη και στις χώρες που έχουν επιβάλει περιορισμούς, οι εταιρείες βρίσκουν παραθυράκια. Στην Ιταλία και το Βέλγιο, για παράδειγμα, οι σύλλογοι προβάλλουν λογότυπα φιλανθρωπικών ιδρυμάτων των στοιχηματικών εταιρειών ή ιστοσελίδων ειδήσεων/ψυχαγωγίας που συνδέονται με αυτές. Πρόκειται για μια συστηματική στρατηγική παράκαμψης των κανονισμών που αποδεικνύει την αποφασιστικότητα της βιομηχανίας να διατηρήσει την παρουσία της με κάθε κόστος.

Τραμπ - Αλ Σαράα (Τζολάνι)

Τί σχέση έχουν οι σημερινοί Κύπριοι με τους Καραολή και Δημητρίου!

Του Κώστα Βενιζέλου

Τις πρωινές ώρες της 10ης Μαΐου 1956, οι Βρετανοί κατακτητές, οδήγησαν στην αγχόνη τον Μιχαλάκη Καραολή και τον Ανδρέα Δημητρίου. Ήταν οι πρώτες εκτελέσεις αγωνιστών της ΕΟΚΑ. Με τις εκτελέσεις αυτές ο νέος κυβερνήτης της αποικιοκρατικής δύναμης, Χάρντιγκ, επιχειρούσε να δείξει αποφασιστικότητα και σκληρότερο πρόσωπο για την επιβολή της κατοχικής κυριαρχίας του. Ο Καραολής ήταν 22 χρόνων, μέλος των εκτελεστικών ομάδων της ΕΟΚΑ. Μαζί με τον συναγωνιστή του Ανδρέα Παναγιώτου, εκτέλεσαν Κύπριο συνεργάτη των Βρετανών. Ο Καραολής καταδικάσθηκε σε θάνατο. Ο Δημητρίου ήταν 21 χρόνων. Με έντονη δράση στην Οργάνωση, συνελήφθη τον Νοέμβριο του 1955, μετά που πυροβόλησε εναντίον Βρετανού των μυστικών υπηρεσιών. Ο Βρετανός δεν σκοτώθηκε, ωστόσο, ο Δημητρίου καταδικάσθηκε σε θάνατο.

Με το άκουσμα της εκτέλεσης τους από το αποικιοκρατικό ραδιόφωνο, η ΕΟΚΑ εκτέλεσε δυο Βρετανούς δεκανείς που είχε απαγάγει. Σύμφωνα με τον ιστορικό Ανδρέα Κάρυο «επρόκειτο για μια ενέργεια που αποδοκιμάσθηκε από την κυπριακή κοινωνία με αποτέλεσμα να μην επαναληφθεί». Οι εκτελέσεις των Καραολή και Δημητρίου προκάλεσαν έντονες κινητοποιήσεις σε Ελλάδα και Κύπρο. Στην Ελλάδα είχαν σημειωθεί και συγκρούσεις με την αστυνομία, με νεκρούς και τραυματίες στην Αθήνα.

Παράλληλα, προκλήθηκε πολιτικός σεισμός και υπήρξαν πιέσεις για παραίτηση της κυβέρνησης Καραμανλή. Η κυβέρνηση δεν παραιτήθηκε, παραιτήθηκε, όμως, ο υπουργός Εξωτερικών, Θεοτόκης. Τον αντικατέστησε ο Ευάγγελος Αβέρωφ. Στο πλαίσιο, πάντως, των αντιδράσεων στους Βρετανούς, η οδός όπου βρισκόταν το κτίριο της Βρετανικής πρεσβείας μετονομάσθηκε «σε οδό Καραολή και Δημητρίου». Κάτι ήταν κι αυτό, μαζί με την καθολική αντίδραση.

Οι εξελίξεις οδήγησαν σε σκληρότερα μέτρα από τους Βρετανούς στην Κύπρο. Η προσπάθεια καταστολής προκαλούσε περισσότερες συγκρούσεις, δείχνοντας πως η πρόθεση της κατοχικής δύναμης δεν ήταν η συνεννόηση, η εκτόνωση της κρίσης, αλλά η σύγκρουση.
Οι εκτελέσεις προκάλεσαν και συζητήσεις/ αντιδράσεις και στη Βρετανία. Ανταπόκριση του Κ. Χατζηαργύρη στον Φιλελεύθερο ( 13.5.1956), αναφέρει πως στο “Ντέιλι Μίρρορ” ο Ρίτσαρντ Κρόσμαν έγραψε τα εξής: «…η 10η Μάιου θα είναι μη τιμώσα την Αγγλική ιστορίαν.

To νέο κύμα της αντι-Ρωσικής Παράνοιας, οι ψυχοπαθείς του αντι-Ρωσισμού και η Αμερικανοποιημένη «Αριστερά»

Του Ηλία Παπαναστασίου 

 Διαβάζουμε σε δημοσιεύματα ελληνικών ιστοσελίδων πως    

«TO KAΘEΣTΩΣ TOY KIEBOY ΑΠΕΙΛΕΙ ΝΑ ΠΛΗΞΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΚΟΚΚΙΝΗ ΠΛΑΤΕΙΑ

Την Τρίτη ο ληγμένος πρόεδρος του καθεστώτος του Κιέβου εξέφρασε την πρόθεση να πλήξει   την παρέλαση της νίκης στη Μόσχα που προγραμματίζεται για την επόμενη Παρασκευή. Μετά την ανακοίνωση μονομερούς εκεχειρίας από τη Ρωσία για τις 9 Μαΐου, ο ληγμένος παρατήρησε: «Ανησυχούν τώρα ότι η παρέλασή τους βρίσκεται σε κίνδυνο και δικαίως».

Η Ζαχάροβα αντέδρασε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης την Τετάρτη, ρωτώντας τι είδους εκεχειρία μπορεί να προσφέρει το Κίεβο, δεδομένου ότι η κυβέρνηση Ζελένσκι «κυριολεκτικά σχεδιάζει τρομοκρατικές επιθέσεις στον αέρα [δηλαδή δημόσια]». Πρόσθεσε ότι το να καυχιέται κανείς για τέτοιες προθέσεις «είναι ακριβώς αυτό που συνηθίζουν οι τυπικοί τρομοκράτες».   

Εάν αυτές οι απειλές των Ουκρανών και των Ευρωπαίων Ηγετών δεν είναι κλασικό δείγμα και ψυχοπάθειας και ψυχωτικού, σχεδόν σχιζοφρενούς αντι/Ρωσισμού, τότε τι ακριβώς είναι;  

Εάν οι ευθείες απειλές εναντίον όσων ηγετών του πλανήτη παραστούν στην Ρωσική Πρωτεύουσα για την Εορτή των 80 ετών από την Αντι/Φασιστική νίκη εναντίον των Ναζί, ειδικότερα εκ μέρους της πυροβολημένης Κάλλας, εκπροσώπου της Ευρωπαϊκής Ένωσης για θέματα Εξωτερικής πολιτικής, εάν λοιπόν οι απειλές αυτές δεν αποτελούν απτό δείγμα βαριάς μορφής ψυχοπάθειας εκ μέρους της Ελίτ των Παγκοσμιοποιητών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τότε δεν γνωρίζουμε πώς αλλιώς θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Όταν απειλείς με πυραυλικό χτύπημα την Κόκκινη Πλατεία εν ώρα παρέλασης, γνωρίζεις πολύ καλά πως οι Ρώσοι θα απαντήσουν με πυρηνικό χτύπημα όπως σαφέστατα προειδοποίησε ο Ρώσος Αντιπρόεδρος Μεντβέντεφ. Πυρηνικά αντίποινα της Ρωσίας που θα συνοδευτούν σίγουρα από ανάλογα πυρηνικά χτυπήματα της Κίνας, εφόσον στην παρέλαση θα παραστεί και ο Κινέζος Προέδρος Σι Τσι Πινγκ. Όποιος λοιπόν θέλει να χτυπήσει την πόρτα του Γ’ Παγκοσμίου Πυρηνικού Πολέμου που θα οδηγήσει σε Πυρηνικό Ολοκαύτωμα, ας γνωρίζει πως όποιος χτυπήσει πρώτος την Κόκκινη Πλατεία και την Μόσχα θα εξαφανιστεί από τον χάρτη. Τελεία και παύλα.   

Ιερός Πόλεμος (Sacred War/Священная война)

 

Ο «Ιερός Πόλεμος» (Священная война) γράφτηκε το 1941 λίγο μετά την έναρξη της επίθεσης των Ναζί κατά της Ε.Σ.Σ.Δ. Οι στίχοι γράφτηκαν από τον Vasily Lebedev-Kumach. Τη μουσική σύνθεσε ο Alexander Vasilyevich Alexandrov, ιδρυτής της χορωδίας του Κόκκινου Στρατού, που φέρει επίσης το επώνυμό του, και συνθέτης του εθνικού ύμνου της Σοβιετικής Ένωσης, του οποίου η μελωδία διατηρείται και στον αντίστοιχο της Ρώσικης Ομοσπονδίας. Είναι συνήθως το εναρκτήριο και συγχρόνως το πιο αντιπροσωπευτικό εμβατήριο της παρέλασης της 9ης Μάιου, της Ημέρας της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, που εορτάζεται με κάθε επισημότητα στη Ρωσία και σε άλλες πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες.

8 Μαΐου 1914: Ο Ταλαάτ πασάς σφραγίζει τη μοίρα των Ποντίων – «Κανένα έλεος»

Η σύσκεψη στην οποία αποφασίστηκε η αποστολή απόρρητων τηλεγραφημάτων ώστε οι διωγμοί των ανεπιθύμητων να γίνουν πιο συστηματικοί

Ο Ταλαάτ πασάς (πηγή: Wikipedia)

Μέλη του Κομιτάτου «Ένωση και πρόοδος» που οδήγησε στο Κίνημα των Νεότουρκων οι Ισμαήλ Εμβέρ, Μεχμέτ Ταλαάτ και Αχμέτ Τζεμάλ, οι οποίοι έμειναν στην Ιστορία ως οι «τρεις πασάδες»: πρόκειται για την τριανδρία που επέβαλε σκιώδη στρατιωτική δικτατορία μετά τη συνθηκολόγηση των Οθωμανών με τη Συνθήκη του Λονδίνου (1913) για τον τερματισμό του Α’ Βαλκανικού Πολέμου, και ουσιαστικά σφράγισε τη μοίρα των χριστιανών της Ανατολής.

Οι Εμβέρ πασάς, Ταλαάτ πασάς και Τζεμάλ πασάς (όπως αποκαλούνται λόγω των τίτλων τους) έχουν ως κοινό σημείο αναφοράς το συνέδριο της Θεσσαλονίκης του 1911, κατά το οποίο αποφασίστηκε ότι η «Τουρκία ανήκει στους Τούρκους».

Στις 19 Μαΐου 1912 η εφημερίδα Χατέμ Μιλέτ της Κερασούντας έγραφε: 

«Ημείς οι Τούρκοι δεν διακρίνομεν την λεπτότητα της πολιτικής ήτις εστίν απάτη, γνωρίζομεν όμως κάλλιστα την μεταχείρισιν της σπάθης. Από δύο αιώνων η πολιτική διαμελίζει την πατρίδα ημών παραδίδουσα αυτήν εις σκύλους. Πρέπει ήδη να εξέλθη εκ της θήκης η σπάθη, διότι αι κυβερνήσεις των πιστευόντων εις τον Σταυρόν συνεννοήθησαν διαβολικώς απέναντι του αθώου ισλαμικού κόσμου.

»Η σπάθη εις τας χείρας των εχόντων την Ημισέληνον είναι όργανον δυνάμενον ν’ αμβλύνη την όρασιν των σταυροπιστευόντων, ενώ εις τας χείρας των άλλων είναι απλούν τεμάχιον σιδήρου. Αυτή θα απαλλάξη το Ισλάμ εκ της κατ’ αυτού συνωμοσίας».

Με τέτοια άρθρα ο τουρκικός Τύπος αφιόνιζε τον τουρκικό όχλο προετοιμάζοντας τις μεγάλες σφαγές.

Καριέρα...

Ορισμένες σκέψεις 80 χρόνια μετά την 9η Μαΐου 1945

Του Ρούντι Ρινάλντι

Σε λίγες μέρες θα γιορταστεί στη Μόσχα η 80ή επέτειος από τη νίκη των λαών επί του ναζιφασισμού στην Ευρώπη. Στις 9 Μαΐου 1945 υπογράφουν οι Γερμανοί στρατάρχες την πλήρη συνθηκολόγησή τους στο Βερολίνο, που έχει κατακτηθεί από τα σοβιετικά στρατεύματα. Ο πόλεμος σε άλλα μέτωπα (Ειρηνικός, Ιαπωνία) θα κρατήσει έως τον Αύγουστο του 1945. Έτσι θα έληγε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος (1939-1945), που συγκλόνισε ολόκληρη την ανθρωπότητα και άνοιξε μια νέα σελίδα στην παγκόσμια ιστορία. Το κύριο βάρος της προσπάθειας αντιμετώπισης και κατανίκησης του ναζιφασισμού στην Ευρώπη θα πέσει στις πλάτες της ΕΣΣΔ και των αντιστασιακών κινημάτων σε μια σειρά από χώρες που είχαν κατακτηθεί από τον Άξονα.

Δεν σήκωσε κάθε μέλος της αντιχιτλερικής συμμαχίας (Αγγλία, ΗΠΑ και ΕΣΣΔ) το ίδιο βάρος στη θανατηφόρα αυτή μάχη, και αυτό είναι γνωστό. Οι συνολικές απώλειες σε ανθρώπινες ζωές υπολογίζονται σε περίπου 75-85 εκατομμύρια. Η Σοβιετική Ένωση είχε απώλειες 27 εκατ., η Κίνα 10-15 εκατ., η Γερμανία 7 εκατ., η Πολωνία 6 εκατ., η Ιαπωνία 2,5-3,5 εκατ., η Γιουγκοσλαβία 1,7 εκατ., η Ελλάδα 600-800.000 (περίπου το 10% του τότε πληθυσμού), η Γαλλία 500.000, η Αγγλία 450.000, οι ΗΠΑ 420.000. Από τα 75-85 εκατ. νεκρών, στρατιωτικοί ήταν τα 21-25 εκατ., άμαχοι 29-30 εκατ., νεκροί από λιμό και ασθένειες 19-25 εκατ., Ολοκαύτωμα Εβραίων 6 εκατ. και άλλοι (τσιγγάνοι, κομμουνιστές, ομοφυλόφιλοι κ.λπ.) 5-6 εκατ.

Παραχάραξη, βολικές ταυτίσεις και αντιρωσική υστερία

Πολύ σύντομα περάσαμε στον «ψυχρό πόλεμο». Οι δύο Δυτικοί εταίροι της αντιχιτλερικής συμμαχίας στράφηκαν πολύ επιθετικά ενάντια στην ΕΣΣΔ και το σοσιαλιστικό συνασπισμό που αναδείχθηκε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σχετικά σύντομα μπήκαν οι βάσεις μιας παραχάραξης της ιστορίας και δημιουργήθηκαν ισχυρές βάσεις ιστορικού αναθεωρητισμού που συσκότιζαν τα αίτια, τις ευθύνες, το ρόλο κάθε δύναμης πριν, κατά και μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτό πήρε τεράστιες διαστάσεις μετά την πτώση του ανατολικού συνασπισμού (1989-1992).

Τι απίθανος τύπος είναι ο Άδωνις...

Ούτε για «Lower» τα αγγλικά στο ευχαριστήριο μήνυμα από έναν -υποτιθέμενο- Άγγλο ασθενή

Μια προσπάθεια προβολής του ΕΣΥ εξελίχθηκε σε επικοινωνιακό μπούμερανγκ για τον υπουργό Υγείας Άδωνι Γεωργιάδη.

Αφορμή στάθηκε μια ανάρτηση στα social media, στην οποία ο ίδιος παρουσίασε ένα ευχαριστήριο μήνυμα από έναν -υποτιθέμενο- Άγγλο ασθενή, ονόματι Ντέιβιντ Ίλινγγουερθ, που νοσηλεύτηκε στο αντικαρκινικό νοσοκομείο «Μεταξά».

«Ευχαριστώ, υπουργέ»: Το γράμμα που δεν έπεισε

Σύμφωνα με την ανάρτηση του υπουργού, ο Ντέιβιντ έστειλε ένα θερμό μήνυμα για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του προς τον ίδιο και την ομάδα του νοσοκομείου. Το απόσπασμα στα αγγλικά, ωστόσο, φάνηκε να... κουτσαίνει: η διατύπωση θύμιζε περισσότερο αυτόματη μετάφραση παρά μητρικό ομιλητή της αγγλικής.

Βασίλης Ασημακόπουλος: « Μιχάλης Χαραλαμπίδης: Το Ποντιακό ως πολιτικό και επιστημονικό ζήτημα. Η σημασία της 19ης Μαϊου »

Του Βασίλη Ασημακόπουλου

Ευχαριστώ από καρδιάς τους διοργανωτές, τον Σύλλογο Ποντίων Φοιτητών Νομού Αττικής γι’ αυτήν την εξαιρετικά τιμητική πρόσκληση να συμμετάσχω σε μια ημερίδα με εξαιρετικούς συνομιλητές, που έχουν βαθιά γνώση στο θέμα. Μια ημερίδα αφιερωμένη στη μνήμη του Μιχάλη Χαραλαμπίδη.  

Είναι πολύ τιμητικό να σε καλούν οι φοιτητές. Είναι πολύ τιμητικό να σε καλούν να μιλήσεις στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Είναι πολύ τιμητικό να μιλάς για τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη και το Ποντιακό Ζήτημα. Τιμητικό και συγκινητικό συνάμα.

Θυμάμαι εδώ σ’ αυτό το ίδιο αμφιθέατρο που βρισκόμαστε σήμερα, στις 8 Μαρτίου 1998, ημέρα της γυναίκας, εκδήλωση της Διεθνούς Ένωσης για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών με ομιλητές τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη και Γυναίκες που είχαν υποστεί  οι ίδιες, αλλά και ως μητέρες, σύζυγοι, αδελφές, κόρες, τη βία, τη βαρβαρότητα αυταρχικών-φασιστικών καθεστώτων  στις περιοχές της Νότιας Αμερικής και της Ανατολικής Μεσογείου.   

Για εμένα όπως και για χιλιάδες άλλους ανθρώπους, που δεν έχουμε την τιμή να είμαστε ποντιακής καταγωγής, το Ποντιακό ζήτημα είναι ταυτισμένο, ενσαρκώνεται στο πρόσωπο και τη διαδρομή, την πολιτική παρέμβαση του Μιχάλη Χαραλαμπίδη.

Πολύ περισσότερο για ανθρώπους που προερχόμαστε από τον κομματικό σχηματισμό του οποίου ο Μιχάλης συνέβαλε από την εποχή της ηλικιακής του νεότητας  - η γνώμη μου είναι ότι παρέμεινε για πάντα νέος - και βγαίνοντας από τον αγώνα κατά της δικτατορίας μέσα από τις γραμμές του ΠΑΚ, στην ίδρυση και συγκρότησή του. Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα. Ακόμα περισσότερο, για ανθρώπους που εντάχθηκαν στο ιδεολογικό ρεύμα που καθοδηγούσε ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης και που τον ακολούθησαν, όταν ο Μιχάλης διαφωνώντας συνολικά πια με την εξέλιξη του κομματικού αυτού σχηματισμού, αποχώρησε, συγκροτώντας την Δημοκρατική Περιφερειακή Ένωση. Ένα σχήμα που αντιμετωπίστηκε με τους όρους της «καρτελοποιημένης πολιτικής» στην Ελλάδα, μια περίοδος  που καθορίστηκε από τη Siemens και το Χρηματιστήριο, για ν’ αναφέρω δύο λέξεις που συμπυκνώνουν το πνεύμα και τις υλικές πρακτικές της εποχής.  Αυτά ως μια κατ’ αρχάς γνωριμία μαζί σας και αυτοπαρουσίαση, αν μου επιτρέπετε,  σε σχέση με τον Μιχάλη.

80 χρόνια από την μεγάλη αντιφασιστική νίκη των λαών

Έγκλημα Τεμπών: Πλήρη αποδόμηση της «προπαγάνδας των βίντεο»

 

Πλήρη αποδόμηση της κυβερνητικής προπαγάνδας για τα Τέμπη από την εξέταση βίντεο που «ανακαλύφθηκαν» ξαφνικά, δύο χρόνια μετά από το έγκλημα!

Μιλώντας στην εκπομπή ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ του Γιώργου Σαχίνη, οι Φεντερίκο Καράσκο, επιστήμονας πληροφορικής με εξειδίκευση στην Τεχνητή Νοημοσύνη την Κυβερνοασφάλεια, τα Πολυμέσα και το Metaverse- Ιδρυτής της πολυεθνικής εταιρείας Graypes και Μέλος Τεχνικής Ομάδας συμβούλων Συγγενών θυμάτων και Τραυματιών Τεμπών, Βασίλης Κοκοτσάκης, Τεχνικός Σύμβουλος Συγγενών θυμάτων και τραυματιών των Τεμπών // Δικαστικός Πραγματογνώμονας σε θέματα Πυρκαϊών- Εμπρησμών, και Dr. Μανώλης Παπαδάκης, Καθηγητής προηγμένων μαθηματικών μοντέλων / Ανάλυση εικόνας ήχου / Πανεπιστήμιο Χιούστον Τέξας, αποδόμησαν πλήρως τα ψεύδη.

Διαβάστε όλη την τεχνική έκθεση που αφορά στα βίντεο που παρουσίασε η κυβέρνηση ως «υπερασπιστική γραμμή» ΕΔΩ

Στην τεχνική έκθεση που έδωσε στη δημοσιότητα ο Β. Κοκοτσάκης και η ομάδα του σχετικά με τα τρία βίντεο της Interstar, το συμπέρασμα που παρουσιάζεται συνοπτικά είναι ότι «δεν συντρέχουν κατ’ ουδένα τρόπο οι προϋποθέσεις που να επιβεβαιώνουν τα συμπεράσματα της ΔΕΕ, αντίθετα ενισχύονται όλες οι περί του αντιθέτου επισημάνσεις και διαπιστώσεις της παρούσης έκθεσης».

«Με βάση τις τεχνολογικές και ερευνητικές μεθοδολογίες της παρούσας έκθεσης που στοιχειοθετούν την μη αποδεδειγμένη αυθεντικότητα και γνησιότητα των (3) βίντεο που προσκομίστηκαν από την INTERSTAR και αφορά την κατά αυτούς κίνηση της εμπορικής αμαξοστοιχίας στην κρίσιμη ημερομηνία και ώρα, και τα οποία (βίντεο) εξετάστηκαν και αξιολογήθηκαν από την Δ.Ε.Ε/ΕΛ.ΑΣ, Σ υ μ π ε ρ α σ μ α τ ι κ ά αποφαινόμαστε ότι δεν συντρέχουν κατ’ ουδένα τρόπο οι προϋποθέσεις που να επιβεβαιώνουν τα συμπεράσματα της ΔΕΕ, αντίθετα ενισχύονται όλες οι περί του αντιθέτου επισημάνσεις και διαπιστώσεις της παρούσης έκθεσης.

Ανάρτηση από: https://www.militaire.gr/

Λευκή Τρομοκρατία - Πώς φτάσαμε στον εμφύλιο πόλεμο

Στο 5ο μάθημα Ιστορίας που πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 7 Μαρτίου 2025, ο ομότιμος καθηγητής Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο κ. Προκόπης Παπαστράτης μαζί με τη Δρ. Ιστορίας Λη Σαράφη, ασχολήθηκαν με τα γεγονότητα που λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκεια της Λευκής Τρομοκρατίας.

Όπως αναφέρει η Λη Σαράφη: «Στη δεκαετία του 1940, υπάρχουν δυο μεγάλα και σημαντικά ορόσημα της ιστορίας της Ελλάδας. Το πρώτο είναι ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, με την Κατοχή και την Αντίσταση, το δεύτερο είναι ο Εμφύλιος πόλεμος. Το διάστημα των 20 μηνών ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο ορόσημα είναι η περίοδος της Λευκής Τρομοκρατίας. Στο μάθημα αυτό, αναδεικνύονται οι συνθήκες που διαμορφώθηκαν στην Ελλάδα εκείνο το 20μηνο και πώς αυτές οι συνθήκες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις προς τον Εμφύλιο πόλεμο.

Η Ουνία - Πρόσωπο και Προσωπείο

Του π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού

Οδυνηρό «αγκάθι» στον διάλογο Ορθοδοξίας-Ρωμαιοκαθολικισμού, που μάταια πασχίζουν να το υποτιμήσουν οι δικοί μας Οικουμενιστές, είναι η ΟΥΝΙΑ.

1. Λέγοντας «Ουνία», εννοούμε ένα θρησκευτικοπολιτικό σχήμα, που επινοήθηκε από τον Παπισμό για τον εκδυτικισμό της (μη λατινικής) Ανατολής, την πνευματικοπολιτική υποταγή της στην εξουσία του Πάπα. Συνδέεται, δηλαδή με την επεκτατική πολιτική του Παπισμού, της συνεπέστερης έκφρασης του ευρωπαϊκού φεουδαρχισμού, ο οποίος με το Κράτος του Βατικανού συνεχίζεται ως τις ημέρες μας. Βέβαια πρέπει να γίνεται κάποια διάκριση σε διάφορες φάσεις, που παρουσιάζει ιστορικά η υπόθεση της «Ουνίας». Διότι του συγκεκριμένου ιστορικού σχήματος προηγείται η ιδέα και η μεθόδευση της υποταγής της Ανατολής-και μάλιστα των Ορθοδόξων-στον Πάπα, μια μόνιμη τάση της Λατινικής Εκκλησίας μετά την διαφοροποίηση και απόσχισή της από την Ορθόδοξη Ανατολή. Εκεί, που ο άμεσος εκλατινισμός αποδεικνύεται δυσεπίτευκτος, εφαρμόζει ο Παπισμός την μέθοδο της Ουνίας, η οποία αποδεικνύεται έτσι, πανούργα επινόηση, διότι η υποταγή επιτυγχάνεται με το πρόσχημα της συνέχειας και ελευθερίας.

Η επεκτατική αυτή κίνηση του Παπικού θρόνου ονομαζομένη ΟΥΝΙΑ ή ΟΥΝΙΤΙΣΜΟΣ στη γλώσσα μας, οφείλει το όνομά της στη λατινική λέξη UNIO (ένωση), αλλά μόλις το 1596 έλαβε στην Πολωνία επίσημα το όνομα UNIA (σλαβ. UNIJA). Το όνομα χρησιμοποιήθηκε τότε, για να χαρακτηρισθεί όχι μόνο η ενωτική κίνηση με τον Πάπα, αλλά και το συγκεκριμένο σώμα (κοινότητα) των Ορθοδόξων, οι οποίοι συνοδικά απεφάσισαν όχι την ολοτελή προσχώρησή τους στον Παπισμό, αλλά μόνο την αναγνώριση του Πάπα ως πνευματικής κορυφής των, διατηρώντας τα λατρευτικά και λοιπά έθιμά τους και δίνοντας, έτσι, εξωτερικά την εντύπωση της συνέχειας και παραμονής στο εθνικό πλαίσιό τους.

Για τις διαμαρτυρίες των Κρητικών κατά του γενοκτονικού Ισραήλ

Ανάρτηση του Μανώλη Μούτσου στο facebook

Γέμισε ο τόπος κρουαζιέρες με Ισραηλινούς και βρέθηκαν κάμποσοι Ηρακλειώτες με πανό και παλαιστινιακές σημαίες για να τους δείξουν ότι είναι ανεπιθύμητοι. Και πολύ καλά έκαναν. Σε έναν τόπο που έχει γνωρίσει τόσα Ολοκαυτώματα, οι τουρίστες από το γενοκτονικό Ισραήλ είναι ανεπιθύμητοι. Κι αυτοί και η Μοσάντ που τους συνοδεύει.

Κανονικά στις διαμαρτυρίες αυτές έπρεπε να συμμετέχουν οι δήμαρχοι, τα περιφερειακά συμβούλια και οι ντόπιοι βουλευτές. Το Ισραήλ είναι κράτος τρομοκράτης κι έχει για πρωθυπουργό έναν τύπο που καταζητείται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Αυτά δεν τα λένε οι «ακτιβιστές». Ένα σωρό διεθνή δικαστήρια και ο ΟΗΕ τα λέει.

Ντροπή και μόνο ντροπή σε όσους αρπάζουν συνειδητά τα ματωμένα λεφτά των Ισραηλινών τουριστών.

Όμως κάπου εδώ διαδίδεται μια πονηρή άποψη. Οτι δήθεν η συμμαχία με το Ισραήλ είναι συμφέρουσα για τη χώρα. Οτι συνιστά ασπίδα από τον επεκτατισμό της Τουρκίας. Κι ότι τελοσπάντων έχουμε ανάγκη τα οικονομικά οφέλη από τους δεκάδες χιλιάδες τουρίστες που έρχονται. Δύσκολες εποχές για την οικονομία…

Και κάπως έτσι δικαιολογούν με πολύ ρεαλισμό την συνεργασία με το γενοκτονικό κράτος.

Οπότε όλοι εμείς οι υπόλοιποι που διαμαρτυρόμαστε ενάντια στους Ισραηλινούς δεν ξέρουμε από γεωπολιτική ανάλυση και διεθνείς συμμαχίες.

Ε κακομοίρηδες.

Οι Ρώσοι τουρίστες δεν ήταν ωφέλιμοι για την ντόπια οικονομία; Πολύ αδιαμαρτύρητα δέχτηκαν οι «ρεαλιστές» την διακοπή κάθε σχέσης με το ρωσικό κράτος.

Σπάνιες γαίες: Τα «λάφυρα» του Τραμπ από την Ουκρανία!

Του Δημήτρη Ιωάννου

Τα κοιτάσματα της Ουκρανίας μοιάζουν ως «θησαυρός» για τη Δύση η οποία θέλει να απεξαρτηθεί από την Κίνα.

Ο πρόεδρος Τραμπ μέσω της συμφωνίας ελπίζει να πάρει πίσω μεγάλα ποσά από αυτά που δόθηκαν από τη διοίκηση Μπάιντεν ως στήριξη κατά τον πόλεμο.

Ο Ουκρανός πρόεδρος, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, πηγαινοέρχεται στην Ουάσινγκτον προκειμένου να συναντηθεί με τον Αμερικανό ομόλογό του, Ντόναλντ Τραμπ και να υπογράψει την περιβόητη πλέον συμφωνία για τις σπάνιες γαίες της Ουκρανίας.

Το Κίεβο αντιμετώπισε όλο το προηγούμενο διάστημα αυξανόμενες πιέσεις από την Ουάσινγκτον να υπογράψει τη συμφωνία, με αποκορύφωμα τις άνευ προηγουμένου επιθέσεις του Τραμπ στον Ζελένσκι, όταν και τον χαρακτήρισε «μέτριο κωμικό» και «δικτάτορα δίχως εκλογές».

Ένα πρωτοφανές οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό «παιχνίδι» βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη που μπορεί να καθορίσει τις τύχες του κόσμου…

ΤΑ ΥΠΕΡΠΟΛΥΤΙΜΑ ΟΡΥΚΤΑ

Οι σπάνιες γαίες είναι ένα υποσύνολο 17 ορυκτών που είναι απαραίτητα για τα κινητά τηλέφωνα, τα ηλεκτρικά οχήματα, τα συστήματα καθοδήγησης πυραύλων και άλλες ηλεκτρονικές, βιομηχανικές και ενεργειακές εφαρμογές.

Παρά τον τίτλο αυτό, οι σπάνιες γαίες δεν είναι και πολύ… σπάνιες αλλά η εξόρυξη και η αξιοποίησή τους είναι δύσκολη και περιβαλλοντικά επιβαρυντική, πράγμα που σημαίνει ότι η παραγωγή συγκεντρώνεται σε πολύ λίγα μέρη, κυρίως στην Κίνα.

Στην πραγματικότητα, ορισμένες σπάνιες γαίες εντοπίζονται συχνότερα ακόμα και από τον μόλυβδο.

Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα: Τελευταία η Ελλάδα στην Ελευθερία του Τύπου στην ΕΕ και το 2025

Στην τελευταία θέση της ΕΕ παραμένει η Ελλάδα, στην κατάταξη των Ρεπόρτερ χωρίς Σύνορα (RSF) για το 2025 πέφτοντας μάλιστα και κατά μία θέση σε σχέση με πέρυσι στην παγκόσμια κατάταξη και συγκεκριμένα από την 88η στην 89η.

Οι Ρεπόρτερς Χωρίς Σύνορα (RSF) έδωσαν σήμερα, Παρασκευή, στη δημοσιότητα τη λίστα με την κατάταξη 180 χωρών σε θέματα ελευθερίας του τύπου ενόψει της 3ης Μαΐου που είναι η Παγκόσμια Ημέρα για την Ελευθερία του Τύπου.

«Το σκάνδαλο των τηλεφωνικών υποκλοπών δημοσιογράφων από την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών δεν έχει ακόμη διαλευκανθεί, όπως και η περίπτωση της δολοφονίας του βετεράνου αστυνομικού ρεπόρτερ Γιώργου Καραϊβάζ το 2021. Οι αγωγές SLAPP είναι συνήθεις» αναφέρουν οι RSF.

«Η εμπιστοσύνη του πληθυσμού στα μέσα ενημέρωσης είναι από τις χαμηλότερες στην Ευρώπη εδώ και πολλά χρόνια. Λίγοι μεγάλοι ιδιωτικοί όμιλοι, όπως η Alter Ego Media, συνυπάρχουν με εκατοντάδες ειδησεογραφικούς ιστότοπους, γεγονός που συμβάλλει στον έντονο κατακερματισμό του τοπίου των μέσων ενημέρωσης. Ομοίως, λίγοι επιχειρηματίες διευθύνουν τη συντριπτική πλειοψηφία των μέσων ενημέρωσης, ενώ παράλληλα εμπλέκονται και σε άλλους επιχειρηματικούς τομείς με υψηλή ρύθμιση. Ορισμένοι από αυτούς έχουν στενούς δεσμούς με την πολιτική ελίτ της χώρας. Ως αποτέλεσμα, ο Τύπος είναι πολύ πολωμένος» σημειώνουν για το τοπίο στα ΜΜΕ.

Πόροι…

 

Μαζί με τον Εργάτη Χριστό

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου

Δρ. θεολογίας, εκπαιδευτικός,
αρχισυντάκτης του περιοδικού Σύναξη

Μια γιορτή που, για να μπορέσει να υπάρξει, χρειάζεται μια Εκκλησία αποφασιστικά αφιερωμένη στον φτωχό Χριστό, κι όχι στον Μαμωνά και τους πολιτικούς υπαλλήλους του.

Ο άνθρωπος που εισηγήθηκε τη γιορτή του εργάτη Χριστού ήταν ο πάπα-Γιώργης Πυρουνάκης (1910-1988), ο επονομαζόμενος «παπάς του λαού». Σύμφωνα με το πρωτόκολλο  θα έπρεπε να πω ότι τα λόγια μου που ακολουθούν τα αφιερώνω στη μνήμη του. Όμως όχι! Τα αφιερώνω στα οράματά μας, τα σημερινά και τα επίκαιρα, όπως ο ίδιος ο πάπα-Γιώργης θα το ‘θελε! 

Ο πάπα-Γιώργης ήταν ένας άνθρωπος της πίστης και, ακριβώς γι' αυτό, της πράξης. Τουλάχιστον όσοι έχουν συμπληρώσει την τέταρτη δεκαετία της ζωής τους, θα θυμούνται την παρουσία του στον δημόσιο χώρο: τη φωνή του για κοινωνική δικαιοσύνη, το αίτημά του για απεξάρτηση της Εκκλησίας όχι μόνο από το κράτος αλλά και από το κρατικό πνεύμα, την εναντίωσή του σε κάθε λογής αυταρχισμό, τις πρωτοβουλίες του για τους αδύναμους και τους απόκληρους, την αντίστασή του στη δικτατορία του 1967.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι, τηρουμένων των αναλογιών, ο πάπα-Γιώργης ήταν ένας από τους ευάριθμους εκπροσώπους της "θεολογίας της απελευθέρωσης" στον τόπο μας. Δεν είναι τυχαίο ότι ήδη το 1965, στο μικρό βιβλίο του "Η Εκκλησία και το χρέος της" υπογράμμιζε, ως βάση μιας αληθινής απελευθέρωσης - πνευματικής και ταυτόχρονα κοινωνικής - τα λόγια με τα οποία ο Χριστός περιέγραψε την αποστολή του (Λουκ. 4: 18-19): "Ο Κύριος με έχρισε και μ' έστειλε ν' αναγγείλω το χαρμόσυνο μήνυμα στους φτωχούς, να θεραπεύσω τους τσακισμένους ψυχικά• στους αιχμαλώτους να κηρύξω λευτεριά και στους τυφλούς ότι θα βρουν το φως τους (εδώ ο Πυρουνάκης πρόσθετε: "από κάθε τύφλωση βέβαια") • να φέρω λευτεριά στους τσακισμένους". Ο Πυρουνάκης εκλάμβανε το χωρίο κυριολεκτικά - όχι συμβολικά και ανιστορικά. Κυριολεκτικά το εξέλαβαν και οι λατινοαμερικάνοι χριστιανοί που συγκρότησαν τη "θεολογία της απελευθέρωσης" στις αρχές της δεκαετίας του '70. Ούτε ο Πυρουνάκης ούτε οι λατινοαμερικάνοι υπήρξαν οι εφευρέτες αυτής της οπτικής. Πλήθος πιστών ανθρώπων στο διάβα της ιστορίας κράτησαν ψηλά το ευαγγελικό ιδεώδες της απελευθέρωσης και της ρήξης με κάθε λογής υποτέλεια. Μα είναι, παράλληλα, ενδιαφέρον να δει κανείς, στη δισχιλιετή πορεία του Χριστιανισμού, πότε η έγνοια για την ελευθερία (για την ελευθερία κάθε ανθρώπου - πιστού ή απίστου) ανέβηκε στο προσκήνιο και πότε κατρακύλησε στο περιθώριο.