Τέμπη - «Δεν έχω οξυγόνο» / Η μεγαλειώδης συγκέντρωση στο Σύνταγμα που έστειλε ηχηρό μήνυμα στο Μαξίμου

«Δεν έχω οξυγόνο»: Εκατοντάδες συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό για την δολοφονία των Τεμπών

Σήμερα στις 12 οι συγκεντρώσεις θα ξεκινήσουν ταυτόχρονα. Δείτε αναλυτικά όλα τα μέρη εντός και εκτός Ελλάδας

Οι πολίτες σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας ετοιμάζονται να βγουν στους δρόμους το μεσημέρι της Κυριακής σε μια σειρά από συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για την τραγωδία στα Τέμπη.

Με κεντρικό σύνθημα «Δεν έχω οξυγόνο», ο «Σύλλογος Πληγέντων Δυστυχήματος Τεμπών», ανακοίνωσε αρχικά συγκέντρωση διαμαρτυρίας την Κυριακή 26 Ιανουαρίου έξω από τη Βουλή στο Σύνταγμα στο κέντρο της Αθήνας. Μετά την ανακοίνωση του «Συλλόγου Πληγέντων Δυστυχήματος Τεμπών», προγραμματίστηκαν δεκάδες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Ταυτόχρονα, πολλοί είναι και οι Έλληνες του εξωτερικού που διοργανώνουν πορείες στις χώρες που μένουν.

Στην ανακοίνωση που έκανε ο σύλλογος στα social media, οι συγγενείς των θυμάτων που είτε σκοτώθηκαν είτε τραυματίστηκαν στο πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών, έκαναν έκκληση να δώσουν όλοι οι Έλληνες το «παρών» στην συγκέντρωση διαμαρτυρίας.

Με φόντο το ηχητικό ντοκουμέντο που βγήκε στο «φως» από τα τελευταία δευτερόλεπτα των θυμάτων που σκοτώθηκαν στα Τέμπη, ο σύλλογος των συγγενών ζητά να ξεκινήσει η έρευνα για την φωτιά που προκλήθηκε μετά την μετωπική σύγκρουση.

Αναλυτικά, συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας θα γίνουν στις εξής περιοχές:

Πανό για το έγκλημα των Τεμπών από τους οπαδούς της ΑΕΚ

Η φωνή των νεκρών να γίνει η φωνή του λαού

Όλοι στους δρόμους

Καλούν σε συγκέντρωση για τα Τέμπη, απαιτούν εξηγήσεις από τον Τασούλα

Η κινητοποίηση έχει οριστεί για την Κυριακή έξω από τη Βουλή, μια ημέρα μετά την πρώτη ψηφοφορία για ΠτΔ

Οι τελευταίες αποκαλύψεις για το έγκλημα στα Τέμπη σε συνδυασμό με την υποψηφιότητα του Κωνσταντίνου Τασούλα για την Προεδρία της Δημοκρατίας, ωθούν στους δρόμους τούς συγγενείς των θυμάτων. 

Η κινητοποίηση έχει οριστεί για το μεσημέρι της ερχόμενης Κυριακής, 26 Ιανουαρίου, έξω από το κτίριο της Βουλής. Στο κάλεσμά τους, οι συγγενείς θυμάτων απαιτούν άμεση έρευνα για την έκρηξη και τη φωτιά που εκδηλώθηκε στο χώρο του τραγικού δυστυχήματος, ενώ καλούν τον Κ. Τασούλα να δώσει εξηγήσεις «για το θάψιμο των δικογραφιών» για τα Τέμπη «στα συρτάρια της Βουλής». 

Μια μέρα νωρίτερα, το Σάββατο, εντός του Κοινοβουλίου θα διεξαχθεί η πρώτη ψηφοφορία για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Για να εκλεγεί κάποιος ΠτΔ από την α΄ ψηφοφορία, θα πρέπει να συγκεντρώσει την πλειοψηφία των δύο τρίτων (200) του συνολικού αριθμού των βουλευτών.

Υπενθυμίζεται ότι η υποψηφιότητα Τασούλα έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις από την πλευρά των συγγενών των θυμάτων, με τη Μαρία Καρυστιανού να δηλώνει πως έμεινε άναυδη και τον Παύλο Ασλανίδη να ξεσπά, λέγοντας πως «αναβαθμίστηκε όποιος συμμετείχε στη συγκάλυψη για τα Τέμπη».

Σσσ! Η αντιπολίτευση κοιμάται…

Τραμπ ειρηνοποιός ή Τραμπ δυναμιτιστής; Οι αυταπάτες τελειώνουν (πολύ σύντομα)

Του Ηλία Παπαναστασίου

Δύο και παραπάνω μήνες μετά την επανεκλογή Τραμπ έχουν δημιουργηθεί –πολύ συνοπτικά– δυο «στρατόπεδα» των ενδιαφερόμενων για την επάνοδο του Αμερικανού Τραμπ. 

(α) Το στρατόπεδο των (δήθεν) «απελπισμένων» Ευρωπαίων που έχασαν τον ύπνο τους με την αναμενόμενη ταχύτατη απομείωση της επιρροής της Woke Culture Agenda και οι οποίοι όμως «παραμένουν» ευελπιστούντες στην διφορούμενη, παρανοϊκά απρόβλεπτη και αμερικανολάγνα –σε βαθμό υστερίας– «οραματική» πολιτική του Τραμπ. Οι Ευρωπαίοι δουλοπάροικοι του Τραμπ δηλαδή η Ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, παραμένουν όχι απλώς εξηρτημένοι από την Αμερικανική προστασία και στρατιωτική βοήθεια αλλά και λάτρεις του βαθέως Αμερικανικού κράτους, του περίφημου Deep State και το οποίο δεν είναι ιδιαίτερα ερωτευμένο με «απομονωτιστικές» πολιτικές τύπου Δόγματος Μονρόε έτους 1823 αλλά αντίθετα, είναι κράτος βαθιά Ιμπεριαλιστικό και ακόμη βαθύτερα επιθετικό. Το «Βαθύ Κράτος» των Αμερικανών δεν έχει τις πινελιές και το άρωμα της Βρετανικής διπλωματίας της Βρετανικής Αυτοκρατορίας αλλά αντίθετα, λειτουργεί με την «κουλτούρα» του Cowboy αγελαδάρη των ράντσων του Far West. Δεν συζητά αλλά πυροβολεί πρώτα και είναι πρόθυμο για τις μεγαλύτερες «Διπλωματικές δολοπλοκίες και ρουφιανιές» αφού εκτελέσει τον αντίπαλο οπότε πάνω στο μνημόσυνο προτείνει και «τραπέζι του κοινωνικού διαλόγου»! Ας θυμηθούμε τις Συμφωνίες Μινσκ 1 και 2 αλλά και το Μαϊντάν πραξικόπημα του Μαΐου 2014, όπου ξεπέρασαν σε μηχανοραφική αθλιότητα ακόμη και τις γνωστές λυσσάρες ύαινες της Παγκόσμιας Ιστορίας, τους Βρετανούς .

Σε αυτό λοιπόν το βαθύ κράτος των ΗΠΑ «ποντάρουν» οι γελοίοι πραιτοριανοί των Αμερικανών που είναι οι Ευρωπαίοι και τους οποίους φτύνει και γελοιοποιεί καθημερινά ο Τραμπ. Ελπίζουν πως αυτό ακριβώς το βαθύ κράτος των Αμερικανών δεν θα αφήσει τον Τραμπ να «παρατήσει» την Ουκρανία, πιστεύοντας πως θα υποκύψει –ο Τραμπ– στις πιέσεις για αμέριστη βοήθεια και στρατό στην Ουκρανία. Αυτή όμως είναι η πρώτη ερμηνεία των προθέσεων του Τραμπ. Η δική του πρώτη επιλογή. Βασίζεται στην «υπόθεση εργασίας» των «καλών» προθέσεων του Τραμπ. Ο Τραμπ είναι καλός και ειρηνόφιλος, ντόμπρο παιδί και μπεσαλής όμως τι να κάνουμε, τον «πιέζει» –τον «καημένο»...– αυτό το άτιμο, γρουσούζικο βαθύ κράτος! Κακό χρόνο νάχει το κερατένιο!

Το βρώμικο μυστικό πίσω από το παντελόνι των 10 ευρώ

Του Ηλία Δήμου

Τα εργοστάσια που τροφοδοτούν τον κολοσσό της SHEIN δουλεύουν ασταμάτητα, παράγοντας ρούχα που φτάνουν καθημερινά σε εκατομμύρια καταναλωτές σε όλο τον κόσμο. Τι κρύβεται όμως πίσω από ένα φόρεμα που κοστίζει μόλις 12 ευρώ;

Λένε πως κάθε πόλη στον κόσμο, από τη μεγαλύτερη μέχρι τη μικρότερη, έχει τον δικό της ρυθμό, ο οποίος καθορίζεται μεταξύ άλλων από τον τρόπο ζωής των κατοίκων της και την ενέργεια που συναντά κανείς στις περιοχές της.

Στη γειτονιά Panyu, μία από τις 11 αστικές συνοικίες της πόλης Guangzhou, του πολυσύχναστου λιμανιού στον Ποταμό Pearl στη νότια Κίνα, τον ρυθμό τον δίνει ο ήχος από τις ραπτομηχανές που δεν σταματούν να γαζώνουν.

Από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ, ο θόρυβος διαπερνά τα ανοιχτά παράθυρα των εργοστασίων που ολοκληρώνουν την παραγωγή μπλουζών, σορτς, πουκαμίσων, παντελονιών και μαγιό. Αυτά τα προϊόντα προορίζονται να γεμίσουν τις ντουλάπες σε περισσότερες από 150 χώρες παγκοσμίως.

Αυτός είναι ο ρυθμός του Panyu, της γειτονιάς που αποκαλείται “SHEIN village“, ένα δίκτυο από εργοστάσια που τροφοδοτούν τον μεγαλύτερο κολοσσό fast fashion στον κόσμο.

Με μία γρήγορη αναζήτηση στον ιστότοπο της SHEIN, την κινεζικής εταιρείας που από άγνωστη μάρκα μετατράπηκε σε παγκόσμιο φαινόμενο μέσα σε λίγα μόλις χρόνια, θα βρει κανείς ρούχα και προϊόντα που κοστίζουν όσο ένα πιάτο φαγητό ή ακόμη και ένας καφές στον δυτικό κόσμο.

Θέμης Τζήμας: «Η Ελλάδα έχει πια αναδείξει το δόγμα της αδυναμίας»

Εξαφάνιση ή ανάκαμψη της ιστορικής Αριστεράς;

Του Λουκά Αξελού

Δεν είναι λίγα τα στοιχεία που συνηγορούν ότι η ιδέα του “προωθητικού συμβιβασμού” με το κυρίαρχο οικονομικοπολιτικά  συγκρότημα εξουσίας ήταν ήδη ενεργοποιημένη από έναν ορισμένο κύκλο στελεχών που υπόγεια πάλευε επί είκοσι χρόνια να δικαιώσει το μεγάλο άλμα της συγκυβέρνησης 1989-1990 ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και Ενιαίου Συνασπισμού.

Να φέρει δηλαδή ομαλά πολιτικοϊδεολογικά εις πέρας, αυτό που ο κοινωνικός μεταμορφισμός στα χρόνια που ακολούθησαν από το 1974 είχε διαμορφώσει ως νέο, αριστερής κοπής, κοινωνικό μεσόστρωμα. Αυτό, δεν έγινε αποδεκτό από μερίδα κομμουνιστών και αριστερών σοσιαλιστών, που κυριαρχούνταν από μιαν κατ’ επίφασιν επαναστατικότητα και οδήγησε στην διάσπαση του ΚΚΕ, αλλά και του ΠΑΣΟΚ με αποτέλεσμα την δημιουργία (ενδεικτικά) του ΝΑΡ, της Δημοκρατικής Περιφερειακής Ένωσης, αλλά και αρκετών άλλων ενδιάμεσων κύκλων της αριστεράς που κρατούσαν επιφυλακτική ή και εχθρική στάση απέναντι στον ελληνικό ιστορικό συμβιβασμό.

Η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ και της σύντομης διακυβέρνησής του, αποτέλεσαν επιβεβαίωση της πραγματικότητας ότι το Κιβώτιο ήταν άδειο και η παρουσίαση του δράματος επί της σκηνής, έδειξε σε όλους μας ότι ο βασιλιάς ήταν γυμνός.

Η αχίλλειος πτέρνα της Αριστεράς

Οι δομικές ανεπάρκειες που η Αριστερά έπρεπε να αντιμετωπίσει (και που δεν το έκανε όταν υπήρχαν κάποια περιθώρια), αποτελούσαν την αχίλλειό της πτέρνα, παίρνοντας κάτω από τους ασφυκτικούς πραγματικούς και χρονικούς όρους, τις διαστάσεις μιας ανίατης ασθένειας. Αυτή λοιπόν η προβληματική έως ανίατη περίπτωση, έπρεπε να αντιμετωπίσει ένα σύνολο προβλημάτων που ήταν προφανές ότι την ξεπερνούσαν.

Αντί μιας προσπάθειας που θα έθετε σε συναγερμό τις κεραίες όλης της κοινωνίας για την συνεχώς βαθαίνουσα οικονομική εξάρτηση της χώρας, μιας λογικής που θα έβαζε φρένο στην ξέφρενη παροχολογία που ξεκίνησε την δεκαετία του ’80 επί ΠΑΣΟΚ και έσπασε όλα τα αρνητικά ρεκόρ, αντί της συνειδητοποίησης ότι ο Ελληνισμός της Κύπρου, της Βορείου Ηπείρου ή του Πόντου αποτελούν αδιάσπαστα τμήματα του ελληνικού έθνους, αντί της συνειδητοποίησης της γεωπολιτικής μας ομηρίας, των ογκούμενων εθνικών κινδύνων και του σταθερά παρόντος τουρκικού αναθεωρητισμού.

Γιατί εκπαιδευόμαστε στην αμάθεια;

Του Γιώργου Τασιόπουλου 

Είναι αρκετά τα 3' του video για να κατανοήσουμε τις αιτίες αναποτελεσματικότητας του ονομαζόμενου "Νέου Σχολείου". 

Δεν είναι άλλωστε μόνο ελληνικό το φαινόμενο, ο Ζαν Κλοντ Μισεά είχε γράψει για την "Εκπαίδευση της Αμάθειας".

Στο βίντεο ο ομιλητής εξηγεί γιατί η παγκόσμια, άρχουσα υπερεθνική τάξη δεν επιθυμεί το σχολείο να επιτελέσει το σκοπό του.

Όταν η μεταφεουδαρχία των ολίγων θέλει να διευρύνει την ανισότητα υπέρ της σε βάρος των πολλών - φτωχών.

Όταν για να καταστεί απόρθητη η ισχύς τους είναι απαραίτητη η κατασκευή των υπηκόων της αγέλης, απαραίτητη προϋποθεση είναι ο αφοπλισμός των αδικημένων από κάθε πνευματική, κριτική ικανότητα.

Το ονομαζόμενο Νέο Σχολείο επιτελεί άριστα τον ρόλο του, αποστερεί τον μαθητή από την αληθινή γνώση και τον μεταμορφώνει σε άβουλη μαριονέτα, ακίνδυνο καταναλωτή στον φανταστικό, εικονικό νέο κόσμο που το ψηφιακό σχολείο κατασκευάζει.

Ως Κάλχας, μάντης κακών, προειδοποιούσε δεκάδες χιλιάδες χρόνια πριν ο Κώστας Τσιρόπουλος στο περιοδικό "Ευθύνη" (2002/362):

Πρώτα η Αμερική! Βίος και Πολιτεία του νέου προέδρου της Δημοκρατίας

Η επιλογή του κ. Τασούλα για το αξίωμα του ΠτΔ είναι ασφαλώς εξαιρετικά ταιριαστή με την πραγματική κατάσταση της χώρας μας και της δημοκρατίας της.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Η επιλογή του κ. Τασούλα για το αξίωμα του προέδρου της Δημοκρατίας είναι ασφαλώς εξαιρετικά ταιριαστή με την πραγματική κατάσταση της χώρας μας και της δημοκρατίας της. Θα αναφερθούμε παρακάτω πιο αναλυτικά στα ακραία (ακόμα και για το ελληνικό χάλι) «προσόντα» αυτού του ανθρώπου, από την εντελώς αναξιοπρεπή υποτέλειά του απέναντι στους Αμερικανούς έως τις κατηγορίες ότι ζήτησε μίζα για να νομιμοποιήσει αυθαίρετο στην Κηφισιά όταν ήταν δήμαρχος.

Σε ό,τι αφορά στις σχέσεις με τους Προστάτες μας, ποτέ μετά τη δεκαετία του 1940, Έλληνας πολιτικός δεν είχε επιδείξει τόσο απροκάλυπτα ξεδιάντροπη στάση απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες, όσο ο κ. Τασούλας όταν είπε, υποδεχόμενος στη Βουλή των Ελλήνων τον (υπόδικο τώρα) πρόεδρο τότε της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της αμερικανικής Γερουσίας κ. Μενέντεζ :

“Από την Κέρκυρα μέχρι το Καστελόριζο και από την Κρήτη μέχρι την Θράκη, σας παραδίδουμε την Ελλάδα σήμερα στα χέρια σας. Και είμαστε βέβαιοι ότι είναι σε καλά χέρια”

Αν αύριο ο κ. Μητσοτάκης θελήσει να κλείσει όπως όπως τα ελληνοτουρκικά, όπως επιδιώκουν Αμερικανοί και Ερντογάν, ή να κλείσει το Κυπριακό με μια λύση καταστροφής του κυπριακού κράτους, ανάλογη με αυτή που προέβλεψε το σχέδιο Ανάν, τότε δεν θα βρει καμία αντίρρηση από τον κ. Τασούλα, το αντίθετο, θα βρει συμπαράσταση.

Και δεν είναι μόνο θέμα αρμοδιοτήτων, είναι και θέμα κύρους και ιδιαίτερα σε θέμα που αφορά τις σχέσεις με την Τουρκία και την Κύπρο. Το ναι ή το όχι του Προέδρου έχει τεράστια πολιτική σημασία για το αν και τι μπορεί να κάνει ένας Πρωθυπουργός.

Το στρατηγικό σχέδιο του Ρήγα Βελεστινλή για την ελληνική Επανάσταση και οι θρησκευτικές πεποιθήσεις του

Για το (απολεσθέν) όραμα του Ρήγα

Όχι στο λάδι... ναι στο λάδωμα!!!

Η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων στα τάρταρα – Μας ξεπέρασαν Βούλγαροι και Σλοβάκοι

Αποκαλυπτικά στοιχεία στην ενδιάμεση έκθεση του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ για την ελληνική οικονομία και απασχόληση το 2024

Του Θανάση Παπαδή

Η κατάσταση στην Ελλάδα το 2024 είναι αβέβαιη και γεμάτη αντιφάσεις, με τους μισθούς να παραμένουν σε πολύ χαμηλά επίπεδα, σε σύγκριση με τα υπόλοιπα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την ακρίβεια να παραμένει σε υψηλά επίπεδα και την αγοραστική δύναμη των πολιτών να υποχωρεί συνεχώς. Σύμφωνα με την ενδιάμεση έκθεση του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ για την ελληνική οικονομία και απασχόληση το 2024, η Ελλάδα παραμένει στις τρεις χαμηλότερες θέσεις της Ε.Ε. ως προς τον μέσο ετήσιο μισθό, ενώ η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων βρίσκεται σε ακόμη χειρότερη θέση, υπολείπεται ακόμη και εκείνης της Βουλγαρίας και της Σλοβακίας.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν τα φτωχότερα νοικοκυριά είναι το στεγαστικό κόστος, το οποίο συνεχώς αυξάνεται, παρά τις επενδύσεις στον τομέα των ακινήτων. Το 2023, το ποσοστό των ενοικιαστών που πληρώνουν περισσότερα από το 40% του εισοδήματός τους για ενοίκιο έφτασε το 40,5%, το τέταρτο υψηλότερο στην Ε.Ε. Αντίθετα, οι ιδιοκτήτες ακινήτων χωρίς δάνεια ή υποθήκες, παρ’ όλο που το ποσοστό επιβάρυνσης παραμένει σχετικά υψηλό (23,7%), παραμένουν οι πιο ευνοημένοι σε σχέση με τους ενοικιαστές.

Οι συντάκτες της έκθεσης καταγράφουν και μερικά θετικά σημεία στην ελληνική οικονομία, όπως η βελτίωση του ΑΕΠ, της αγοράς εργασίας και της κατανάλωσης. Παρ’ όλο που η πορεία αυτή μπορεί να φαίνεται αισιόδοξη, παραμένει εύθραυστη, καθώς η χρηματοπιστωτική κατάσταση του Δημοσίου εξακολουθεί να είναι ασταθής και η αγορά εργασίας παρουσιάζει σοβαρές ανισότητες και ελλείψεις στην ποιότητα των θέσεων απασχόλησης.

«New York Times»: Ο κόσμος όπως τον ξέραμε τα τελευταία 50 χρόνια καταρρέει, μπαίνουμε στην «εποχή των τεράτων»

«Είμαστε προετοιμασμένοι για τις νοημοσύνες που τόσο έντονα βάζουμε στη ζωή μας;» διερωτάται ο αρθρογράφος

Ο Ντόναλντ Τραμπ επιστρέφει, η τεχνητή νοημοσύνη ωριμάζει, ο πλανήτης εξακολουθεί να θερμαίνεται και ο ρυθμός γεννήσεων παγκοσμίως τραβά την… κατηφόρα. Αυτοί είναι οι τέσσερις παράγοντες, που, σύμφωνα με ανάλυση των «New York Times», οδηγούν τον κόσμο σε μια νέα σκοτεινή εποχή, που ο αρθρογράφος του αμερικανικού Μέσου, Έζρα Κλάιν, χαρακτηρίζει «εποχή των τεράτων».

Αν εξετάσουμε καθέναν από αυτούς τους παράγοντες μεμονωμένα, θα χάσουμε αυτό που αντιπροσωπεύουν συλλογικά: την ασταθή, απρόβλεπτη ανάδυση ενός διαφορετικού κόσμου. Πολλά από αυτά που θεωρούσαμε δεδομένα τα τελευταία 50 χρόνια -από το κλίμα μέχρι τα ποσοστά γεννήσεων και τους πολιτικούς θεσμούς- καταρρέουν, σημειώνει το άρθρο των «NYT», επισημαίνοντας ότι, από την άλλη, αναδύονται οι τεχνολογίες και τα κινήματα των επόμενων 50 ετών.

Η επιστροφή του Τραμπ

Ο Τραμπ απέχει οκτώ ημέρες από το να ορκιστεί για δεύτερη φορά πρόεδρος των ΗΠΑ και αναλαμβάνει τα καθήκοντά του σχεδόν χωρίς πολιτική αντίσταση, με ένα Ρεπουμπλικανικό κόμμα αδύναμο και τους Δημοκρατικούς εξαντλημένους. Ούτε το 2016 δεν θα τολμούσε να προτείνει για κορυφαία υπουργεία αμφιλεγόμενες προσωπικότητες, όπως τον Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. για το υπουργείο Υγείας ή έναν πρώην παρουσιαστή του Fox, τον Πιτ Χέγκσεθ, στο υπουργείο Άμυνας. Και, όμως, τώρα το έκανε!

Μαγεία…

Ο πρόεδρος του Ισραήλ στην Κύπρο εν μέσω εθνοκάθαρσης και γενοκτονίας των Παλαιστινίων

Δεν καταλαβαίνει ο κ. Χριστοδουλίδης ότι πλήττει καίρια οποιοδήποτε ηθικό κεφάλαιο, οποιαδήποτε αξιοπρέπεια απομένει στην Κύπρο και τους Κυπρίους;

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Στην Ιλιάδα, ο Όμηρος, ή όποιος τέλος πάντων την έγραψε, μιλάει για τις εκεχειρίες που συμφωνούσαν οι εμπόλεμοι ώστε να μαζέψουν οι αντίπαλοι τους νεκρούς τους και να τους θάψουν. Φαίνεται ότι αυτό το βιβλίο, γραμμένο τον 8ο π.Χ. αιώνα, δεν το διάβασαν ακόμα στο Ισραήλ (πιθανώς ούτε και οι διοικούντες την Κύπρο και την Ελλάδα). Γι’ αυτό και στη Γάζα οι ισραηλινές δυνάμεις κατοχής επιτρέπουν στα σκυλιά να τρώνε τα πτώματα των νεκρών αμάχων, περιλαμβανομένων και των πτωμάτων μικρών παιδιών.

Όπως σημειώνει μια μελέτη της οργάνωσης Oxfam το Ισραήλ δολοφόνησε περισσότερα γυναικόπαιδα από όσα σκοτώθηκαν σε όλες τις πρόσφατες συγκρούσεις. Η συντριπτική πλειοψηφία των δεκάδων (ίσως και εκατοντάδων) χιλιάδων νεκρών της Γάζας είναι άμαχοι και το 40% από αυτούς παιδιά. Εξαιτίας των πολλαπλών τραυματικών επεισοδίων που έχουν υποστεί, σύμφωνα με μια πρόσφατη μελέτη το 96% από τα παιδιά που κατοικούν στη ζώνη φοβούνται ότι θα πεθάνουν από στιγμή σε στιγμή και τα μισά θέλουν να πεθάνουν. Το 92% από τα παιδιά δεν αποδέχονται την πραγματικότητα, το 79% υποφέρουν από εφιάλτες και το 73% έχουν συμπτώματα επιθετικότητας.

Σύμφωνα με τον αντιπρόεδρο της Επιτροπής του ΟΗΕ για τα Παιδιά Μπράγκι Γκούντμπραντσον (Bragi Gudbrandsson) το Ισραήλ πραγματοποιεί ιστορικά πρωτοφανείς παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου που αφορά τα παιδιά, περιλαμβανομένων μαζικών δολοφονιών και αυθαίρετων κρατήσεων. «Αυτό είναι σχεδόν μοναδικό στην ιστορία… Είναι ένα εξαιρετικά σκοτεινό σημείο της Ιστορίας… Δεν νομίζω ότι είδαμε προηγουμένως τέτοιες μαζικές παραβιάσεις όπως αυτές που είδαμε στη Γάζα. Είναι πάρα πολύ βαριές παραβιάσεις, που δεν τις βλέπουμε συχνά», είπε ο αξιωματούχος του Οργανισμού.

H Αρρώστια

Ο Τρότσκι του Ντιέγκο Ριβέρα

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Ο Ισαάκ Ντόιτσερ είναι από τους σπουδαιότερους, για ορισμένους ο σπουδαιότερος  ιστορικός της Σοβιετικής Ένωσης, της μεγάλης περιπέτειας του σοβιετικού κομμουνισμού που σφράγισε τον 20ό αιώνα και θα συνεχίσει για πολύ ακόμα να αποτελεί αντικείμενο μελέτης, πολεμικών και συγκρούσεων αφού έθεσε, χωρίς βέβαια και να λύσει, όλα σχεδόν τα μεγάλα προβλήματα του Ανθρώπου.

Το σημαντικότερο έργο του Ντόιτσερ είναι η μνημειώδης τρίτομη βιογραφία του Λέοντος Τρότσκι (The Prophet: The Life of Leon Trotsky), πολύ ανώτερη πιστεύω, από τη βιογραφία του για τον Στάλιν, αρκετά συζητήσιμη σε πολλά σημεία της παρόλο που και αυτή είναι ένα πολύ σημαντικό έργο και ασφαλώς περιέχει μια πληθώρα από πολύ σημαντικά στοιχεία και ιδέες (έχει εκδοθεί στα ελληνικά). Το ενδιαφέρον της δεν περιορίζεται στο πρόσωπο του ίδιου του Τρότσκι ή στον «τροτσκισμό», αφού ο συγγραφέας υποχρεώνεται, από την ίδια τη φύση του θέματός του, αλλά και τον κεντρικό ρόλο του βιογραφούμενου προσώπου στη Ρωσική Επανάσταση και στα πρώτα χρόνια του επαναστατικού καθεστώτος, να μας παρουσιάσει όλο το ρωσικό σοσιαλιστικό κίνημα και, εν συνεχεία, την εξέλιξη μέχρις ένα σημείο του σοβιετικού πειράματος και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, που, όλα, διαμόρφωσαν κατά τρόπο αποφασιστικό τον Εικοστό Αιώνα.

Οι περισσότεροι σήμερα έχουν μια γνώμη για τον Τρότσκι (όπως και για όλα τα θέματα), χωρίς βέβαια να έχουν μπει στον κόπο να διαβάσουν έστω μια σελίδα ενός από τους πιο ξεχωριστούς συγγραφείς, όπως και ρήτορες, μαζί με τον Ζαν Ζορές, στην ιστορία του διεθνούς σοσιαλιστικού κινήματος. Ο Αντρέ Μαλρό έχει φτάσει να συγκρίνει την (δυστυχώς όχι καλά μεταφρασμένη στα ελληνικά) Ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης του Τρότσκι με τον Πελοποννησιακό Πόλεμο του Θουκυδίδη από άποψη και βάθους και ύφους.

Ο καπιταλισμός του κουπονιού: Πώς διαλύεται η κατανάλωση, το ασφαλιστικό σύστημα και οι συλλογικές διεκδικήσεις

Του Δημήτρη Κουλάλη

Κουπόνια, τροφεία, δωροεπιταγές, «voucher», προπληρωμένες κάρτες: Τις ημέρες που πέρασαν, μέσα στο πνεύμα των εορτών αρκετές ήταν οι επιχειρήσεις που προχώρησαν σε παροχές σε είδος προς τους εργαζόμενούς τους. Μέχρι εδώ όλα καλά, θα σκεφτεί κάποιος. Θα συμφωνήσουμε μαζί του. Τι γίνεται όμως όταν αυτές οι παροχές έρχονται να υποκαταστήσουν έμμεσα ένα μέρος των αυξήσεων που δικαιούνται οι εργαζόμενοι μετά το ψαλίδι των μνομονιακών χρόνων, από κοινού με την απορρύθμιση της αγοράς εργασίας και τον πληθωρισμό που ροκανίζει κάθε μέρα το εισόδημά τους;

Μίλησαμε επ’ αυτού με την 25χρονη προγραμματίστρια λογισμικού Μ.Γ. Η συζήτησή μας ξεκίνησε με την αναφορά της στη διαδεδομένη όπως λέει πολιτική των κουπονιών («ticket restaurant» και κάρτες μετρό) στον κλάδο γενικά και στην εταιρεία που εργάζεται ειδικότερα. Στη δική της περίπτωση, οι παροχές αυτές έχουν σταθερό χαρακτήρα. Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι η χορήγησή τους βρίσκεται πάντα στην ευχέρεια του εργοδότη. Ωστόσο, για την νεαρή εργαζόμενη στον χώρο της ψηφιακής τεχνολογίας, εκτός από τον πρακτικά προσωρινό χαρακτήρα αυτής της βοήθειας, προκύπτουν κι άλλα προβλήματα εις βάρος των εργαζομένων «από την ανάγκη του εργοδότη να μην πληρώσει τις απαραίτητες εισφορές».

Επιχειρώντας να εξηγήσει τι εννοεί, η Μ.Γ. ανέφερε στον «Ημεροδρόμο» ότι παρά την επιχείρηση να «πλασαριστεί» αυτή η πρακτική ως μέρος του «καθαρού μισθού», το κουπόνι δεν συμπεριλαμβάνεται σε κανένα δώρο ή και επίδομα και φυσικά δεν λαμβάνεται υπόψη στο πόσο της αποζημίωσης. «Δεν είναι “επιπλέον προσφορά” του εργοδότη, είναι ο τρόπος του να καλύψει το κενό του χαμηλού μισθού μας με το μικρότερο δυνατό κόστος. Για αυτό η λύση δεν είναι να διεκδικήσουμε μονιμοποίηση του ‘’ticket restaurant’’, αλλά να διεκδικήσουμε αυξήσεις στους μισθούς μέχρι να καλύπτουν τις ανάγκες μας χωρίς να χρειαζόμαστε κουπόνια-μπόνους».

Τραμπ Γροιλανδία Καναδάς Παναμάς...

Το αποτύπωμα Σημίτη στα Ίμια και στην Μαδρίτη

ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΒΑΡΔΟΥΛΑΚΗΣ

Του Βασίλη Ασημακόπουλου

Ο πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ απεβίωσε σε ηλικία 88 ετών αφήνοντας, ένα αναμφισβήτητα ισχυρό, αλλά και αμφιλεγόμενο αποτύπωμα στην μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας. Εμβληματικά στοιχεία εκείνης της περιόδου ήταν η ΟΝΕ, το χρηματιστήριο, η ισχύς των ιδιωτικών ΜΜΕ, η πορεία προς τους Ολυμπιακούς Αγώνες… Όμως, επί θητείας του εκδηλώθηκε και μία νέα αντίληψη στην εξωτερική πολιτική, ειδικά στην σχέση της χώρας μας με την Τουρκία.

Η περίοδος που προηγήθηκε την ανόδου του Κώστα Σημίτη (1989-1995) αποτέλεσε μια προσπάθεια του κόμματος, τόσο επιστροφής σε όψεις του ριζοσπαστικού παρελθόντος στις νέες συνθήκες, όσο και επιβίωσης της “πολιτικής Νταβός”. Από τη μία, το ΠΑΣΟΚ θα αρνούνταν την αναγνώριση άλλων διμερών διαφορών στο Αιγαίο, εκτός της υφαλοκρηπίδας, θα υιοθετούσε το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα για Ελλάδα-Κύπρο και θα αναγνώριζε τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Από την άλλη, στο “πνεύμα Νταβός”, θα αδυνατούσε να ασκήσει το δικαίωμα της επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια (1994), ενώ θα απέσυρε το βέτο στην τελωνειακή σύνδεση ΕΕ-Τουρκίας το 1995.

Ο δυισμός του ΠΑΣΟΚ στην τελευταία κυβερνητική περίοδο του Ανδρέα Παπανδρέου στα ζητήματα αυτά, όπως και οι συνεχείς παρεμβάσεις του αμερικανονατοϊκού παράγοντα υπέρ μιας γραμμής “αναγνώρισης και διευθέτησης των ελληνοτουρκικών διαφορών”, με συνεχείς πιέσεις προς την ελληνική πλευρά, περιγράφεται αναλυτικά στο βιβλίο του Χρήστου Λυμπέρη “1994-1996: Οψόμεθα την αλήθεια καθώς εστί”, Αρχηγού ΓΕΕΘΑ την εποχή εκείνη.

Ωδή στον Κώστα Σημίτη

Το 2025 θα είναι έτος Πυρηνικού Αρμαγεδδώνα ή έτος αφύπνισης των λαών εναντίον των «Δυτικών» βρικολάκων;

Του Ηλία Παπαναστασίου

Το βιοτικό επίπεδο για τη συντριπτική πλειονότητα των λαών –των Ελλήνων συμπεριλαμβανομένων– υποβαθμίζεται ασταμάτητα. Ταυτόχρονα ο πολίτης έχει να αντιπαλέψει με ένα κράτος που γίνεται ολοένα εχθρικότερο, εκμεταλλευτικό, Φασιστικοποιημένο στις πολιτικές του εκφορές απέναντί του. Καθημερινά, νυχθημερόν και περισσότερο εχθρικό, αδηφάγο και καθαρόαιμα Ολιγαρχικό σε όλες τις εκφάνσεις και πτυχές του.

Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση, που ενδεχομένως να είναι και η χειρότερη –ίσως και μοιραία– των τελευταίων ετών, φαίνεται ότι βρισκόμαστε –λιγότερο ή περισσότερο– όλοι. Ενώ, υποθετικά μιλώντας, περιμένουμε να έρθουν αυτές οι ημέρες ώστε να έχουμε χρόνο να ηρεμήσουμε εσωτερικά, να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας και τους οικείους μας και να αναστοχαστούμε, με την ευκαιρία της Γέννησης του Θεανθρώπου και του Νέου Έτους, εν όψει ακόμα μιας πολύ δύσκολης χρονιάς που ανατέλλει, αφόρητα δύσκολης οικονομικά, πνευματικά, ηθικά.

Το όπλο της υπομονής είναι ασφαλώς απαραίτητο για να κρατάει καθείς από εμάς, μια ισορροπία απέναντι σε αυτές τις δυσκολίες. Από εκεί και πέρα όμως είναι εγκληματικό λάθος η άνευ όρων αποδοχή της κατάστασης και η παραίτηση από την προσπάθεια να αλλάξουν, αλλά επί τα βελτίω και όχι επί τα χείρω, όλα τα πράγματα και όταν λέμε όλα, το εννοούμε. Η θέληση, η εγρήγορση και η βούληση να δώσουμε αυτόν τον δύσκολο αλλά ωραίο αγώνα θα αποτελέσει σίγουρα το κρισιμότερο συλλογικό στοίχημα για τη νέα χρονιά.

Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη μετρά 63 πρόσωπα

Η δύναμη της Πειθούς

Του Γεράσιμου Δεληβοριά

Η Πειθώ ήταν μια αρχαία θεότητα. Στην αρχή είχε ερωτική ιδιότητα και δύναμη, στο τέλος όμως της απέμεινε μονάχα η δύναμη του Λόγου. Δεν γνωρίζουμε αν με αυτήν της την ιδιότητα επισκέφθηκε τον Παύλο Γλύξμπουργκ για να του θυμίσει τις υποχρεώσεις που έχει ένας παπούς. Πάντως, όπως μαθαίνουμε, ο τελευταίος επιτέλους «πείσθηκε» να δώσει ένα επώνυμο στα κακόμοιρα τα εγγονάκια του γιατί αλλιώς θα τα κοροϊδεύουν οι συμμαθητές τους.

Πιο ισχυρή κι απ’ την Πειθώ, είναι η Ανάγκη. Μπροστά της και οι Θεοί στέκονται προσοχή. Και η πριγκιπική ζωή έχει μεγάλες ανάγκες. Πολυτελή αυτοκίνητα, επαύλεις, κότερα, ελικόπτερα, κυρίες των τιμών και ραδιούργοι αυλάρχες. Όλα αυτά χρειάζονται χρήματα, πολλά χρήματα.

 Κι εδώ και πολλά χρόνια, η οικογένεια των Γλύξμπουργκ τρώει από τα έτοιμα, απ’ αυτά που φιλάνθρωπες κυβερνήσεις φρόντισαν να τους δώσουν. Κάνανε βέβαια μερικές καλές επενδύσεις, όμως αυτές δεν αρκούν. Το πραγματικό Ελντοράντο ακούει στο όνομα Ελληνικό Δημόσιο, αυτό που διακόσια χρόνια τώρα φροντίζει να ζουν χωρίς άγχος και να ευημερούν οι κρατικοί αξιωματούχοι του.

 Χρειάζεται βέβαια η ενασχόληση με την πολιτική, πράγμα που στην Ελλάδα δεν είναι κάτι το δύσκολο. Εδώ τα κατάφερε ο Κασσελάκης. Και τα κατάφερε ακριβώς γιατί μια αδύναμη κοινωνία όπως η ελληνική ψάχνεται και ψάχνει να εναποθέσει τις ελπίδες και τις προσδοκίες της σε κάποιον ισχυρό αρχηγό.

 Μια αδύναμη κοινωνία είναι και προληπτική. Γι αυτό και τα τελευταία 70 χρόνια το κληρονομημένο όνομα είναι ένα σίγουρο ατού. Ο γιός του Ελευθερίου Βενιζέλου, ο γιός και ο εγγονός του πρώτου Παπανδρέου, ο ανιψιός του Καραμανλή, ο γιός του Μητσοτάκη, όλοι τους πρωθυπουργοί.

 Οι γόνοι του Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ έχουν κι αυτοί το ισχυρό τους χαρτί, την βασιλική καταγωγή τους. Υπάρχει και το προηγούμενο, ο Συμεών γιός του Βόρις Γ’ της Βουλγαρίας. Μόνο που οι μέχρι τα τώρα κινήσεις τους δεν δείχνουν προετοιμασία νόμιμης πολιτικής κίνησης, αλλά κάτι πολύ σοβαρότερο.

Ο νεκρός δεδικαίωται, αλλά δεν αθωώνεται*

Η "Κολομβία" της Ευρώπης

Άρης Πορτοσάλτε

Η χρονιά της (ακόμα μεγαλύτερης) κρίσης για την Ε.Ε.

Το 2025 μπαίνει για την Ε.Ε. μέσα σε κλίμα γενικευμένης αναστάτωσης ή ακόμα καλύτερα αγωνίας.

Του Θέμη Τζήμα

Το 2025 μπαίνει για την Ε.Ε. μέσα σε κλίμα γενικευμένης αναστάτωσης ή ακόμα καλύτερα αγωνίας, για την όξυνση της οποίας η ίδια έχει ήδη κάνει και εξακολουθεί να κάνει ό,τι μπορεί. Η οικονομική κρίση στη «βιομηχανική της καρδιά», στη Γερμανία, εξακολουθεί να εντείνεται. Η οικονομία της τελευταίας, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά βρίσκεται σε μηδενικούς ρυθμούς μεγέθυνσης και στην πραγματικότητα για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της σε ύφεση. Στην πραγματικότητα, από το 2019, η γερμανική οικονομία έχει μείνει στάσιμη, ενώ η οικονομία της Ευρωζώνης έχει μεγεθυνθεί κατά 5% και των ΗΠΑ κατά 11%.

Δεν πρόκειται για τίποτα θηριώδη μεγέθη ούτε στις δύο τελευταίες περιπτώσεις (αντιθέτως, μιλούμε για μάλλον απογοητευτικές καταστάσεις) αλλά στη γερμανική περίπτωση έχουμε ένα καταφανώς κρισιακό φαινόμενο, το οποίο εν πολλοίς (αλλά όχι μόνο) τροφοδοτείται από την ακρίβεια και την ενεργειακή κρίση,  που τις μέρες αυτές επιδεινώνεται ακόμα περισσότερο. Δεν είναι όμως μόνο αυτά τα προβλήματα της γερμανικής οικονομίας. Αν η παλαιότερη, εταιρική, οικονομική σχέση με τη Ρωσία αποδείχθηκε εν μέσω πολέμου το ένα κομβικό σημείο ευαλωτότητας της γερμανικής οικονομίας, το άλλο είναι η εταιρική της σχέση με την Κίνα. Όχι μόνο λόγω της οικονομικής επιβράδυνσης στην Κίνα αλλά επιπλέον επειδή η Κίνα παράγει πλέον σχεδόν ό,τι και η Γερμανία και μάλιστα πολύ καλύτερα σε αρκετούς τομείς. Ακόμα δε, και η απειλή μόνο δασμών από πλευράς των ΗΠΑ είναι ικανή να εκτροχιάσει έτι περαιτέρω τη γερμανική οικονομία. 

Η πολιτική κρίση στη Γερμανία είναι σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα του γεγονότος ότι η Γερμανία πληρώνει τις επιλογές της σε επίπεδο οικονομικής πολιτικής. Οι γερμανικές κυβερνήσεις της απόλυτης αμερικανοκρατίας, ήδη από την περίοδο του 2014 και ακόμα σαφέστερα από το 2022 είναι εκείνες που έστρωσαν το δρόμο για την τωρινή κρίση, μέσα από την εξαπάτηση της Ρωσίας. Το ίδιο έπραξαν φτωχοποιώντας την περιφέρεια της Ε.Ε. την περίοδο των μνημονίων, θεωρώντας ότι έχοντας την Κίνα ως εξαγωγικό προορισμό δε χρειαζόταν να ανησυχούν υπερβολικά για την καταναλωτική δυνατότητα μέσα στην Ευρωζώνη.

Καλή χρονιά - Καλή λευτεριά

Το blog του Βύρωνα σας εύχεται... 

Είμαι απ΄τα παιδιά

Γιατί αν γλυτώσει το παιδί…

Ο πολιτικός κόσμος υπόσχεται «σωτηρία μέσω υποτέλειας»

Έξω διπλή «φινλανδοποίηση», μέσα καλλιέργεια αυταπατών

Του Κώστα Δημητριάδη

Το 2024 κλείνει με μεγάλες αναταράξεις. Σε Συρία – Μ. Ανατολή αλλά και σε Ουκρανία και ευρύτερα στον ευρωπαϊκό χώρο. Σε ό,τι αφορά τη δική μας εγχώρια πολιτικοκοινωνική κατάσταση έχει ενδιαφέρον να σκεφτούμε κάνοντας μια σύγκριση. Από τη μια μεριά να βάλουμε τα σοβαρά ζητήματα από τα οποία θα κριθούν οι προοπτικές της χώρας το επόμενο χρονικό διάστημα – το επόμενο έτος σε πρώτη φάση. Τα ελληνοτουρκικά και την πιεζόμενη γενικότερη θέση Ελλάδας και Κύπρου μέσα στο διεθνές πλαίσιο μεγάλων γεωπολιτικών αναταράξεων αλλά και το παραγωγικό μοντέλο της χώρας, το προς τα που κινείται, εν μέσω σοβαρής, δομικής κρίσης στις χώρες – πυλώνες της ευρωπαϊκής ένωσης. Από την άλλη, να βάλουμε τις εικόνες που προβάλλει η κυβέρνηση και οι λοιπές «αντιπολιτευόμενες» συστημικές δυνάμεις, τις προτεραιότητές τους, και τους χειρισμούς της κοινής γνώμης που επιχειρούνται.

«Γενναία» υποτελής περπατησιά «διαλόγου» με διακομματική συναίνεση

Η έκταση των όσων προωθούνται σ’ ένα πλαίσιο αποδοχής των τουρκικών αξιώσεων σε βάρος της κυριαρχίας της χώρας μας, γίνεται αντιληπτή ακόμη και αν περιοριστούμε στα μοτίβα εκλογίκευσης της πολιτικής τους «προς τα έσω» που προβάλλουν οι πολιτικές ελίτ. Κεντρικός άξονας, ο παραπειστικός τρόπος που χρησιμοποιείται απ’ όλες τις πτέρυγες, το δίλημμα «διάλογος ή πόλεμος». Στην πιο τυπικά ενδοτική μορφή με πλήρη απαλοιφή των προϋποθέσεων που απαιτούνται για τη διαμόρφωση ενός συσχετισμού δυνάμεων τέτοιου ώστε ο διάλογος να μην είναι απλώς η αποδοχή των αξιώσεων του ισχυρότερου. Η απίστευτη, επαναλαμβανόμενη τοποθέτηση Γεραπετρίτη (η κυβερνητική δηλαδή θέση) ότι η Ελλάδα δεν έχει συναλλακτική λογική (!) αλλά βασίζει την πολιτική της στη συνεπή υπεράσπιση του «διεθνούς Δίκαιου» απ’ όπου αντλεί το κύρος που απολαμβάνει ανάμεσα στους ισχυρούς της συμμάχους (!). Σε απλά ελληνικά: ο ορίζοντας είναι η οργανική υποτέλεια στη Δύση (δεδομένη και χωρίς υπόνοια οποιασδήποτε «συναλλακτικής λογικής») και η μέχρις εσχάτων προσδοκία του ελληνικού αστισμού ότι η πρόσδεση στον ευρωατλαντισμό τον εξασφαλίζει απέναντι σε πιέσεις μη διαχειρίσιμες πολιτικά στο εσωτερικό. Αυτό μας φέρνει στην γνωστή τοποθέτηση που δεν παύει να επαναλαμβάνει μονότονα ο Ε. Βενιζέλος (και βεβαίως την ασπάζεται και την προβάλλει μια πολυμελής «χορωδία» κύκλων – ΕΛΙΑΜΕΠ, Ντ. Μπακογιάννη και πολλοί άλλοι) ότι η μεγαλύτερη δυσκολία στην συνεννόηση με την Τουρκία προκύπτει κυρίως από τα εμπόδια που θέτει ο εγχώριος «λαϊκισμός». Η σημαντικά ισχυροποιούμενη θέση της Τουρκίας μετά από την ανατροπή Άσαντ στη Συρία, αναμένεται ότι θα φέρει νέο κύμα ενίσχυσης της γραμμής «φινλανδοποίησης». Ως ανάγκης ρεαλισμού γιατί αλλιώς… «σύγκρουση και πόλεμος» αλλά και γιατί «δίνει λεφτά» η (και εδαφική πλέον) εκποίηση της χώρας.

Βανδάλισαν το «Τρενοτεχνείο» ,τον χώρο πολιτισμού που είχε δημιουργήσει ο Νίκος Καλογερόπουλος

Το “Τρενοτεχνείο” στην Κυπαρισσία, ο χώρος πολιτισμού που δημιούργησε με μεράκι ο Νίκος Καλογερόπουλος  βανδαλίστηκε  από αγνώστους.

Το απόγευμα της παραμονής των Χριστουγέννων, ο Νίκος Καλογερόπουλος ήρθε αντιμέτωπος με την καταστροφή, γεμάτος θλίψη και απορία για το κίνητρο πίσω από την πράξη αυτή, σύμφωνα με τον ιστότοπο eleftheriaonline.gr

Δεκέμβριος 1944-2024: Οι μαυραγορίτες και οι δωσίλογοι είναι ακόμη εδώ

Η συνέντευξη της ιστορικού Βασιλικής Λάζου στο militaire channel για τα γεγονότα του Δεκεμβριανά του 1944, προκάλεσε «ζωηρή» συζήτηση. Αναφερόμαστε σε όλες τις απόψεις που εκφράστηκαν καλοπροαίρετα και με επιχειρήματα. Πολλά τα ερωτήματα που θέτουν οι πολίτες, για τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 1944. Η συζήτηση και οι προβληματισμοί προφανώς επεκτείνονται και σε όσα τραγικά ακολούθησαν.

Στο στούντιο του militaire channel ο δημοσιογράφος-συγγραφέας Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, δίνει συνέχεια στη συζήτηση για ένα από τα «δύσκολα» ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν την χώρα. Όπως πάντα η ανάλυση του χωρίς «στρογγυλέματα».

«Υπάρχει μια κόκκινη γραμμή που συνδέει, τον Μαυροκορδάτο, τους Μαυρομιχαλαίους που δολοφόνησαν τον Καποδίστρια, αυτούς που αποκεφάλισαν τον αρχηγό του ΕΛΑΣ, αυτούς που πρόδωσαν την Κύπρο… Αυτοί εξασφάλισαν ότι η Ελλάδα θα είναι αποικία στην αρχή των Εγγλέζων και μετά των Αμερικανών… Στο κοινωνικό πεδίο περάσαμε στους κοτζαμπάσηδες, στους μαυραγορίτες και τους δωσίλογους που είναι σήμερα η ιθύνουσα οικονομική τάξη», λέει ο κ.Κωνσταντακόπουλος.

Δεκεμβριανά 1944: Η ιστορία όπως έγινε κι όχι όπως θέλουν κάποιοι να την παραχαράξουν

80 χρόνια από τα Δεκεμβριανά...

Ο μεγάλος Μάνος Χατζιδάκης είχε γράψει:

«Τα Δεκεμβριανά δεν ήταν αντίδραση κομμουνιστών – όπως το πλαστογράφησαν οι ίδιοι κι όπως το απέδωσε η επίσημη ιστορία των φαντασμάτων. Ήταν η αγανάκτηση των παιδιών της γαλαρίας που βλέπαν τους συντρόφους τους και τα όνειρά τους στα φέρετρα, από σφαίρες που ρίξαν δοσίλογοι και φασίστες, φορώντας γαλάζιους μανδύες εθνικοφροσύνης. Και όλα αυτά τα ελληνικά αποβράσματα με την επίσημη υποστήριξη του νεαρού τότε κράτους, είχανε ένα εχθρό: την ψυχή των παιδιών της γαλαρίας. Εκατομμύρια ελληνικά παιδιά που πιστέψαν στην απελευθέρωση, αλλά βρέθηκαν ευθύς αμέσως απέναντι στον ίδιο χωροφύλακα, στο ίδιο δικαστή, στα ίδια ανάλγητα αρμόδια πρόσωπα που αντιμετώπιζαν πριν λίγα κιόλας χρόνο, όταν ακόμη υπήρχαν Γερμανοί. Και θέλησαν, πριν αποκλειστούν στη γαλαρία τους, να διαμαρτυρηθούν κραυγάζοντας για τελευταία φορά. Κι ύστερα να σωπάσουν – σαράντα χρόνια τώρα (σαράντα χρόνια τα περιέχω μέσα μου και τα δουλεύω για να τα πω κάποια φορά).