Έγραφα προχτές – βλ. ΟΙΣΤΡΟΣ 30/1/13 στο μικρό άρθρο μου «Ο Τσίπρας και τα προβλήματα του αγροτικού κόσμου», ότι «Ένας απολογισμός των ταξιδιών του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και της ομάδας των στενών συνεργατών του στη Γερμανία και τις ΗΠΑ, κυρίως τι είπε εκεί, απομένει να γίνει». Απ’ ό,τι φαίνεται αυτό θα συμβεί σταδιακά, κομματιαστά. «Σταλαματιά-σταλαματιά». Γιατί έτσι θα προκύπτει.
Μιλώντας ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ - ακριβέστερα δίνοντας εξετάσεις, οντισιόν, σε κάποιους γνωστούς βοηθούς σκηνοθέτη, προκειμένου να εξασφαλίσει κάποιο ρόλο στο έργο «η συνέχιση της υποτέλειας της Ελλάδας» - έπεσε σε τέτοιο επίπεδο κολακείας προς τη «μεγάλη εταιρεία», ώστε «Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ», περιέπεξε τον αμερικανικό λαό, για να φανεί αρεστός σ’ αυτούς που βυθίζουν κι αυτόν στη φτώχεια, τη δυστυχία και την απόγνωση, όπως βέβαια και άλλους λαούς, κι εμάς.
Να τι είπε, ανάμεσα σε άλλα, στην ομιλία «γλείψιμο» στο Ινστιτούτο Brookings: «Ένα πράγμα που ως Έλληνας παρατηρώ περπατώντας στους δρόμους σας, είναι ότι η Αμερική δεν βρίσκεται στην κατάσταση κατάθλιψης την οποία δυστυχώς η χώρα μου βιώνει σήμερα. Δεν είδα κλειστά καταστήματα, βλοσυρά πρόσωπα, σημάδια απελπισίας παντού».
Αλήθεια σε ποιους δρόμους πρόλαβε και περπάτησε ο πρόεδρος στη Ν.Υ; Που και πως διαπίστωσε ότι η Αμερική – τι βολική έκφραση αυτή: η Αμερική, ποια Αμερική και ποιοι αμερικανοί; - δεν βρίσκεται σε κατάσταση κατάθλιψης; Πουθενά. Μάλλον δεν περπάτησε, έτσι τόπε για να κολακεύσει στη συνέχεια τους ακροατές του, αυτούς στους οποίους έδινε την οντισιόν του. Ή δεν περπάτησε σε «απαγορευμένους για τους υποτελείς επισκέπτες δρόμους. Ή δεν θέλησε να δει τίποτα από την κατάθλιψη πάρα πολλών αμερικανών.
Γιατί αν περπατούσε στους δρόμους της Αμερικής – της Νέας Υόρκης αρκούσε – θα έβλεπε αυτά που όσοι θέλουν βλέπουν και γράφουν. Αυτό δηλαδή που διαβάσαμε στο «μνημονιακό» «Βήμα» (29/1/2013):«Στρατιά» αστέγων στους δρόμους της Νέας Υόρκης-Ο αριθμός αυξήθηκε δραματικά αφότου η κυβέρνηση πραγματοποίησε περικοπές σε ένα επίδομα ενοικίου………. Το μεγαλύτερο κύμα αστέγων μετά την εποχή της μεγάλης ύφεσης της δεκαετίας του 1930 αντιμετωπίζει η Νέα Υόρκη τον τελευταίο καιρό…… Συγκεκριμένα, σύμφωνα με την μη κερδοσκοπική οργάνωσης Συνασπισμός για τους Αστέγους, υπάρχουν περίπου 48.000 άτομα που ζητούν άσυλο για την νύχτα, μεταξύ αυτών όμως και περίπου 20.000 παιδιά, ίσως τον μεγαλύτερο αριθμό αστέγων παιδιών που έχει δει ποτέ η πόλη της Νέας Υόρκης….». Βάσιμα υποθέτουμε ότι το κύμα αυτό δεν παρουσιάστηκε την άλλη ημέρα από την αναχώρηση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ από τη Ν. Υόρκη, ώστε να δικαιολογείται να μην το είδε. Επίσης υποθέτω ότι μπορεί οι γνώσεις του περί την ψυχολογία κλπ του κ. Τσίπρα τον κάνουν να πιστεύει ότι μια άστεγη οικογένεια ή αυτά τα χιλιάδες παιδιά που ζητούν άσυλο για μια νύχτα, δεν παρουσιάζουν συμπτώματα κατάθλιψης, αλλά αισθάνονται χαρούμενα και αισιόδοξα μια και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ απειλεί να τσακίσει τον αμερικανικό και ευρωπαϊκό καπιταλισμό/ ιμπεριαλισμό μόλις αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας.
Η ίδια απορία και για τις υπόλοιπες διαπιστώσεις του, αυτά δηλαδή που δήλωσε ότι δεν είδε – γιατί δεν υπάρχουν στην Αμερική – δηλ. «κλειστά καταστήματα, βλοσυρά πρόσωπα, σημάδια απελπισίας παντού» - είναι κι αυτά για κλάματα. Τόσο που πολύ εύκολα και γρήγορα του απάντησε – παραθέτοντας του συγκεκριμένα στοιχεία – στον «Ριζοσπάστη» (24/1/13) ο Ν. Μπογιόπουλος. Κάτι τέτοια λέει και κάνει ο Τσίπρας και οι στενοί συνεργάτες του, κι όχι μόνο, και δίνουν ανάσες και στο ΚΚΕ και στη Ν.Δ., ανάλογα με την περίπτωση κάθε φορά.
Και καλά ο πρόεδρος μπορεί να μην καταλαβαίνει τι βλέπει και τι λέει. Το ίδιο και οι άμεσοι συνοδοί και συνεργάτες του το ίδιο. Είναι δυνατόν, όμως, όλη η Κ.Ε και η Εκτελεστική Γραμματεία νάχουν πάθει τέτοια ελεφαντίαση ώστε να μην αγανακτούν που τους εκθέτει λέγοντας στα πέρατα του κόσμου τέτοιες ανοησίες; Το τραγικό γι αυτούς είναι ότι αυτή, τη σημερινή, σιωπή τους δεν τους την επιβάλλει ο Ιωσήφ Στάλιν. Αυτός πέθανε το 1953.
Υ.Γ. Στο άρθρο μου που αναφέρω στην αρχή [ΟΙΣΤΡΟΣ 30/1/13] έγραψα ότι ο ενιαίος ΣΥΡΙΖΑ είχε υπογράψει όλες τις συμφωνίες: , «όπως Μάαστριχτ, Λισαβόνα, Άμστερνταμ». Εδώ έχω κάνει λάθος, λόγω της γνωστής «αδράνειας», που είναι πολύ πιθανό να έχω κάνει και σε άλλα κείμενα μου. Δηλαδή όχι μόνο δεν συμφώνησε στη συνθήκη της Λισσαβόνας, αλλά την κατήγγειλε. Παραχώρησε, μάλιστα, και κοινή συνέντευξη τύπου [10/6/2008] των κ.κ. Αλέκου Αλαβάνου (προέδρου τότε του ΣΥΡΙΖΑ), αείμνηστου ΓΙΑΝΝΗ ΜΠΑΝΙΑ, ΗΛΙΑ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ (ΔΗΚΚΙ και καθηγητή Παντείου). Με το σχέδιο αυτό – τη συνθήκη της Λισσαβόνας – πήγαιναν να φέρουν από την «πίσω πόρτα» το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, που είχε ήδη απορριφθεί με τα δημοψηφίσματα της Γαλλίας και Ολλανδίας.
Όμως, παρόλο ότι είχαν απορρίψει την Συνθήκη αυτή και είχαν ζητήσει μάλιστα και δημοψήφισμα, δεν είχαν απορρίψει την «ευρωπαϊκή προοπτική». Ο μεν Αλέκος Αλαβάνος ζητούσε μια «εναλλακτική Ευρώπη», ο μακαρίτης Γιάννης Μπανιάς περιορίστηκε στην καταγγελία της προωθούμενης Συνθήκης με σωστά μεν επιχειρήματα, που όμως δεν αμφισβητούσαν το γενικό ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Όπως άλλωστε έκαναν και γάλλοι σοσιαλιστές και μη που τάχθηκαν τότε ενάντια. Ο δε καθηγητής συνταγματικού δικαίου κ. Ηλίας Νικολόπουλος τόνισε μεταξύ άλλων ότι η Συνθήκη της Λισσαβόνας είναι αντισυνταγματική και ότι γι αυτό το λόγο δεν μπορεί να κυρωθεί ούτε από την ίδια την ελληνική Βουλή.
Αυτά για να αποκατασταθεί η αλήθεια.
Ανάρτηση από : http://istrilatis.blogspot.gr
