Τα πρόσφατα γεγονότα στις Σκουριές αποτελούν ένα πολύ καλό παράδειγμα όπου ξεδιπλώνονται πλήρως τα κύρια χαρακτηριστικά της λαοκτόνας στρατηγικής που έχει υιοθετήσει η τρικομματική κυβέρνηση, υπό τις ευλογίες της Τρόικας και, πάνω από αυτήν, της «γερμανικής Ευρώπης».
Πρώτον, επιβάλλουν μια επένδυση που διχάζει και καταστρέφει, επικαλούμενη την ανάπτυξη. Μια «ανάπτυξη» ασυλλόγιστη, αστόχαστη, που μπορεί να χωρέσει μέσα τα πάντα: από το να στείλουμε όλα τα παιδιά μας ως δούλους στη γερασμένη Κεντρική Ευρώπη, να ξεπουλήσουμε τον εθνικό μας πλούτο έναντι πινακίου φακής, ή, στο προκείμενο, να επιβάλουμε με τη βία μια επένδυση για τα μεταλλεία στη Χαλκιδική, η οποία είναι προσωρινή (δυόμισι δεκαετίες μάξιμουμ), δημιουργεί μερικές θέσεις εργασίας στην κοινωνία, και πετάει μερικά ψίχουλα (σε σχέση με αυτά που θα μπορούσε να διεκδικήσει) στον κρατικό κορβανά.
Σε αντάλλαγμα, αφήνει την περιοχή κρανίου τόπο, καταστρέφει το βιός όλων των υπολοίπων, που δεν εργάζονται στην εταιρεία, και, επιβάλλει συνθήκες ουρανοκατέβατου εμφυλίου στην περιοχή. Για μερικά ψίχουλα. Στο όνομα αυτής της ανάπτυξης, ένα κράτος-ζητιάνος εγκρίνει μια επένδυση που θα απέρριπτε κι ένα παιδί του δημοτικού. Προφανώς, οι κυβερνώντες έχουν έρθει σε ρήξη με την κοινή λογική. Όπως και κάθε κυβέρνηση σαν κι αυτήν, τύπου «μεταμοντέρνας κατοχής», που υπηρετεί κατ’ αρχάς και κατ’ αρχήν τα ξένα συμφέροντα.
Δεύτερον, επιβάλλουν κατάσταση έκτακτης ανάγκης στα γύρω χωριά, με την αστυνομία να παίζει τον ρόλο του μπράβου της εταιρείας (όταν δεν τα καταφέρνουν οι ίδιοι οι μπράβοι της). Το «πρόσχημα», η εφαρμογή της «κυβερνητικής βούλησης» και η πάταξη της ανομίας. Ακόμα και αν η κυβερνητική βούληση στρέφεται κατάφωρα εναντίον του δημοσίου συμφέροντος, στον βαθμό που (η ίδια!) έχει παραμερίσει τα δημόσια και κρατικά συμφέροντα στην υπόθεση και έχει εκχωρήσει εξ ολοκλήρου τα δικαιώματα εξόρυξης στους ιδιώτες (πράγμα που δεν συμβαίνει, σε αντίστοιχες περιπτώσεις, ακόμα και σε χώρες όπως η Ρουμανία). Και για ποια ανομία ακριβώς ομιλούν; Όταν τα ΜΑΤ έχουν προβεί συστηματικά σε βιαιοπραγίες, σα να είναι στρατός κατοχής, όταν επανειλημμένα βαράνε στον σωρό, μέσα στα χωριά, όταν στις μαζικές διαμαρτυρίες επιτίθενται στον κόσμο και τον βγάζουν τραβώντας τον απ’ τα μαλλιά έξω από τα αυτοκίνητα, χτυπώντας; Όταν μεθυσμένοι εργαζόμενοι της εταιρείας μπαινοβγαίνουν στα μπαρ με καραμπίνες απειλώντας τον κόσμο επειδή απλώς αντιδρά;
Με την έννοια της «ανομίας» η κυβέρνηση έχει βρει έναν οργουελιανό τρόπο να ποινικοποιεί τις αντιδράσεις, βάζοντάς τες όλες στο ίδιο τσουβάλι. Τους συνδικαλιστικούς αγώνες, τους αγώνες των κατοίκων ενάντια στα Μεταλλεία, κάθε εκδήλωση δίκαιης αγανάκτησης του ελληνικού λαού, με τη μειοψηφική βία του ένοπλου μηδενισμού (των τεσσάρων του Βελβεντού) – η οποία, παρ όλα αυτά, είναι πολιτική και ως τέτοια θα πρέπει να την αντιμετωπίσουμε. Τι επιδιώκει με αυτό; Την κατασκευή ενός επικοινωνιακού σκιάχτρου για την επιβολή της κοινωνικής ειρήνης. Όπως ο κουΐσλινγκ Λογοθετόπουλος, μέσα στην Κατοχή, που αποκαλούσε «αναρχικούς» αυτούς που κατέλαβαν το υπουργείο Εργασίας, και έκαψαν τα φύλλα της επιστράτευσης και της καταναγκαστικής εργασίας, ακυρώνοντας τα σχέδια του Χίτλερ. Με τους όρους του σήμερα, αυτό είναι το «σχέδιο» της εξουσίας – τα κίνητρά της, τουλάχιστον, είναι εξ ίσου εθελόδουλα και μαυραγορίτικα.
Προφανώς, ό,τι ταιριάζει με την εικόνα που προσπαθούν να κατασκευάσουν λειτουργεί υπέρ τους. Για παράδειγμα, ήταν πολύ εύκολο, στην περίπτωση των «τεσσάρων του Βελβεντού», να δημιουργηθούν οι επιθυμητές συνθήκες, καθώς ο ένοπλος μηδενισμός τους ταιριάζει στο κάδρο –γι’ αυτό, ενώ υπό άλλες συνθήκες, στις περιστάσεις που ζούμε, πρακτικές «Ρομπέν των δασών» θα ήταν πολύ περισσότερο δημοφιλείς, η ίδια η ιδεολογία τους είναι αποφασιστικό στοιχείο για την αποξένωση από την υπόλοιπη κοινωνία. Γι’ αυτό και αυτή ακριβώς η λογική του «Δεκέμβρη», της άρνησης και του φετιχισμού της βίας, έτσι όπως εκδηλώνεται συστηματικά από ορισμένους χώρους, έχει τις αντίστροφες συνέπειες: υπονομεύει τις υγιείς κοινωνικές αντιδράσεις και καθιστά τον κόσμο απλό θεατή μιας αντιπαράθεσης που δεν είναι δικιά του και δεν την κατανοεί – μιας και δεν μπορεί να ταυτιστεί με κανέναν.
Ωστόσο, τα γεγονότα του περασμένου Σαββάτου δεν εξελίσσονται απολύτως σύμφωνα με την κατασταλτική αφήγηση.
Διότι η αστυνομία και οι μπράβοι της εταιρείας «ήρξαντο χειρών αδίκων» με πρωτοφανή περιστατικά βίας. Έτσι, με τα γεγονότα του Σαββάτου, θερίζουν ό,τι έσπειραν – με την έννοια ότι ο κόσμος, ιδιαίτερα στην Ιερισσό, είναι εξοργισμένος με τη στάση της εταιρείας και της αστυνομίας, που λειτουργούν ξεδιάντροπα ως δυνάμεις κατοχής. Γι’ αυτό και ο βαθμός αποδοχής της ενέργειας είναι μεγάλος. Έστω και όπως αυτή εκδηλώθηκε, ακραία, αφού, για πολλούς κατοίκους, ακραία είναι μια πραγματικότητα που κατασκεύασαν άλλοι γι’ αυτούς, δίχως να τους ρωτήσουν.
Κουφή κι αδιάφορη ως προς το γενικό συμφέρον, το μόνο που καταφέρνει η κυβέρνηση είναι να συνεχίσει τον χορό προς μια άνευ προηγουμένου σκλήρυνση. Ήδη, κατά τις επόμενες μέρες, σέρνει κόσμο στο τμήμα για καταναγκαστική καταγραφή DNA, με την απειλή να μηνύσει όποιον αρνείται για απείθεια – μια πράξη εντελώς διάτρητη νομικά. Ταυτόχρονα, μεταφέρει διμοιρίες ΜΑΤ προς την περιοχή, ενώ και η εταιρεία «εισάγει» σκληρότερους μπράβους. Τι νομίζουν ότι θα καταφέρουν, όταν τα βάζουν έτσι με ολόκληρα χωριά, με κόσμο που βλέπει να καταστρέφεται από μια ληστρική επένδυση; Τόση πίεση, δίχως έξοδο διαφυγής μπορεί να οδηγήσει μόνον σε χειρότερα. Και ασφαλώς, το ότι μια άλλη μερίδα κατοίκων της περιοχής θα αποκατασταθεί προσωρινά σε θέσεις εργασίας δεν αποτελεί επιχείρημα, ούτε ένδειξη ανάπτυξης. Από πότε κυβερνητικές πράξεις καθοδηγούνται από εμφυλιοπολεμικές λογικές του τύπου «ο θάνατός σου, η ζωή μου», όπου ένα κομμάτι θα ζει πάνω στη δυστυχία των υπολοίπων;
Η κυβέρνηση έχει μια ευκαιρία ν’ ανακρούσει πρύμναν, και να επεναξετάσει τη ληστρική και περιβαλλοντικά καταστροφική επένδυση. Εάν δεν το κάνει και συνεχίσει τις ίδιες πρακτικές, θα βρει απέναντί της ολόκληρη την κοινωνία και, αν ανοίξει τον ασκό του Αιόλου, αυτά που έγιναν το Σάββατο το βράδυ, στις Σκουριές, θα είναι απλά ένας περίπατος. Διότι δεν παίζουν έτσι με το μέλλον των ανθρώπων.
Ανάρτηση από: http://ardin-rixi.gr
