Του Νίκου Κοτζιά
Οι Γερμανοί διατηρούν μια αντιφατική σχέση με την Ελλάδα. Στη διάρκεια της Επανάστασης του ’21 υπήρξε ένα ισχυρό φιλελληνικό κίνημα, εμπνεόμενο από τον γερμανικό κλασικισμό και ρομαντισμό και, στη συνέχεια, ιδιαίτερα μέσω των Βαυαρών, ανέλαβαν να οικοδομήσουν ένα κράτος που να μεταφέρει τα γερμανικά πρότυπα εδώ, ενώ θεωρούσαν την Ελλάδα –κατ’ εξοχήν την αρχαία– ως πρότυπό τους. Φυσικά, αυτό δεν έχει να κάνει με μια Γερμανία που θεωρεί την Ελλάδα καθυστερημένη και άξια εκφοβισμού χώρα.
Ένα άλλο ιστορικό χαρακτηριστικό που χρειάζομαι για να θεμελιώσω την άποψή μου είναι ότι η Γερμανία προσέρχεται στην αποικιοκρατία με καθυστέρηση στα ύστερα χρόνια του 19ου αιώνα, καθώς και γιατί ο Βίσμαρκ είχε αναστολές για να δημιουργήσει την ύπαρξη του γερμανικού αποικιακού συστήματος. Αναγκάστηκε όμως, όπως έγινε με όλες τις αποικίες την εποχή του καπιταλισμού, να «υιοθετήσει» τις αποικίες που είχαν δημιουργήσει οι γερμανικοί οίκοι και άλλοι επιχειρηματίες. Η αυτοκρατορία επιχειρηματιών της Γερμανίας, που δεν διδάσκεται από τα γερμανικά σχολεία και αγνοείται από την κοινή γνώμη, είναι πολύ πιο κοντά σ’ αυτά που πράττει σήμερα η Γερμανία.Έχει ορισμένα χαρακτηριστικά. Το πρώτο χαρακτηριστικό είναι ο πολιτισμικός οικονομικός ρατσισμός. Ο πολιτιστικός ρατσισμός στη Γερμανία στο 19ο αιώνα απέναντι στις αποικίες, ιδιαίτερα στη σημερινή Τανζανία, αποικία της ανατολικής Αφρικής, ήταν ένας οικονομικός ρατσισμός. Και θα δει κανείς πάρα πολλά κοινά χαρακτηριστικά ανάμεσα στις κατηγορίες που απηύθυναν στους ιθαγενείς της Αφρικής εκείνης της εποχής και στη σημερινή Ελλάδα. Η κυριότερη κατηγορία απέναντι στους ιθαγενείς ήταν ότι ήταν τεμπέληδες. Η δεύτερη κατηγορία που εκφράστηκε στην Τανζανία ήταν ότι είχαν λανθασμένο οικονομικό σύστημα, που δεν μπορούσε να σταθεί, οι άνθρωποι ήταν νομάδες και κτηνοτρόφοι, άρα δεν ήταν ικανοί για ένα σύγχρονο οικονομικό σύστημα. Όπως λέγαν για την Κύπρο, ότι η οικονομική δομή της, που παρόμοια έχει το Λουξεμβούργο και άλλες, πάρα πολλές χώρες, δεν άντεχε. Και ένα άλλο ιστορικό σημείο που πρέπει να θυμίσω είναι τα περί Βαϊμάρης.Τη Βαϊμάρη την έχουμε γνωρίσει για την κατάρρευση της δημοκρατίας κ.λπ., αυτό που δεν ακούγεται συχνά είναι ο ρόλος των θεσμών για την ανάδειξη του Χίτλερ και ειδικά της προεδρίας, δεν θέλω να κάνω κάποιον παραλληλισμό με τον ρόλο της προεδρίας στην Ελλάδα, και το δεύτερο που ξεχνάμε και είναι πολύ σημαντικό είναι η εμφάνιση του καγκελαρίου Μπρούνιγκ στη βουλή το 1930, για να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης για ένα μνημόνιο. Το μνημόνιο είχε τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά που είχε και στην Ελλάδα. Το μνημόνιο του 1930 άνοιξε το δρόμο για τον Χίτλερ. Αυτό το ξεχνάνε όλοι όσοι αναφέρονται στην Βαϊμάρη.
Το δεύτερο στοιχείο που θέλω να πω είναι κάποια πράγματα που έχουν να κάνουν με τη γερμανική ισχύ. Υποστηρίζω ότι η Γερμανία ουδέποτε είχε τα χαρακτηριστικά μιας δύναμης που είχε τον πολιτισμό να εξαρτήσει την κοινωνία συμπαρασύροντας και τους άλλους στα δικά της συμφέροντα. Η Γερμανία εμφανίζεται με καθυστέρηση στην ιστορία, η οικονομική της ισχύς εδραιώνεται με καθυστέρηση και δεν διαθέτει τον κατάλληλο πολιτισμό ενός ηγεμόνα, και αυτό το θέμα δεν είναι φυλετικό, δεν είναι οι κακοί Γερμανοί, αλλά είναι θέμα του τρόπου ανάδυσής τους που καταλήγει να είναι βίαιος. Καταλήγει στον Α΄ και Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και στα σημερινά. Η Γερμανία θέλει να έχει την πρωτοκαθεδρία και να καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τι θα συμβεί.
Ενώ η Ε.Ε. λέει ότι όλα τα κράτη είναι ίσα και το τραπεζικό σύστημα υπερίπταται της Ε.Ε., στην πραγματικότητα υπάρχουν οι εθνικοί θεσμοί, από πάνω οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και από πάνω οι γερμανικοί, διότι όλοι οι νόμοι του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου πρέπει να εγκριθούν από τη γερμανική βουλή, έχουν γίνει ο τελευταίος θεσμός έγκρισης του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι. Η γερμανική βουλή υποδεικνύει τι είναι νόμος για το γερμανικό σύνταγμα και ακολουθεί ολόκληρη η Ε.Ε. Επίσης έχουν την πρωτοκαθεδρία των διακρατικών θεσμών, οι οποίοι είναι παράλληλοι θεσμοί, όπου αυτό που μετράει δεν είναι η ισότητα των ψήφων, αλλά η οικονομική ισχύς.
Έχουμε ένα νόμισμα, το ευρώ, κατά τα πρότυπα του γερμανικού νομίσματος, και έχουμε ακόμα τη δομική ισχύ της Γερμανίας. Και θα σας εξηγήσω πολύ απλά τι είναι η δομική ισχύς της Γερμανίας: Η Μπαρτσελόνα είναι μεγάλη ομάδα στο ποδόσφαιρο; Ο Μέσι μεγάλος ποδοσφαιριστής; Αν τώρα τον πάρεις στο ΝΒΑ να παίξει στη θέση του ψηλού, τι θα απογίνει ο άνθρωπος; Ως αθλητής, καταστροφή! Έχει λοιπόν μεγάλη σημασία με τι κανόνες παίζεις. Το σύστημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όλοι οι θεσμοί από την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα μέχρι την Επιτροπή των Περιφερειών, έχει οικοδομηθεί κατά το γερμανικό πρότυπο, με τους κανόνες που ξέρει να παίζει η Γερμανία και όλοι οι άλλοι, όπως η Ελλάδα, έρχονται εκ των υστέρων να προσχωρήσουν σε αυτό το σύστημα.
Επίσης η Γερμανία εφαρμόζει στις χώρες που βρίσκονται με ελλείμματα το σχέδιο Κόμπρα. Το οποίο ήταν κοινή απόφαση του μετέπειτα προέδρου του ΔΝΤ (2000-04) και μετά και προέδρου της Γερμανίας (2004-09), Χορστ Κέλερ, του Σόιμπλε και δύο διευθυντών στο υπουργείο Οικονομικών που προέβλεπε τότε πώς θα γίνει η οικονομία της Ανατολικής Γερμανίας συμπληρωματική της Δυτικής. Συμπληρωματική οικονομία σημαίνει ότι δεν αναπτύσσεται μια οικονομία με βάση τις δυνατότητες και τις ανάγκες του πληθυσμού της, αλλά αναπτύσσεται με βάση τις συμπληρωματικές ανάγκες μιας άλλης χώρας. Είναι πολύ πιο περιορισμένη ανάπτυξη, δεν αξιοποιεί τον πλούτο μιας χώρας, και πολύ λιγότερο μπορεί να φέρει απασχόληση.
Αυτά όλα οδηγούν, κατά τη γνώμη μου, στο εξής φαινόμενο: ότι στη σημερινή Ευρώπη, και το βιώνουμε στην Ελλάδα, θα το πω πολύ φιλελεύθερα, αστικά, τυπολογικά, δεν έχουμε μια δημοκρατία του συνταγματικού λαού, δηλαδή των προβλέψεων του συντάγματος και της κυριαρχίας του, αλλά έχουμε μια «δημοκρατία» των κυρίαρχων αγορών.
Το τρίτο ερώτημα είναι: Πώς αντιμετώπισε η Γερμανία, στα πλαίσια αυτής της ανάλυσης, την Ελλάδα; Έχω την εξής γνώμη, διαβάζοντας ξανά τα τέσσερα τελευταία χρόνια ό,τι έχει δημοσιευθεί. Η Γερμανία έβλεπε την κρίση να έρχεται. Δίνουν πάρα πολλά λεφτά σε δύο τράπεζες που έχουνε, ιδιαίτερα του Μονάχου ΑΝΤC με 189 δισ. πιο πολλά λεφτά από όσα πήρε η Ελλάδα, φοβούνται διότι οι τράπεζές τους είναι νάνοι, δηλ. 33η, 53η ή 99η στον κόσμο οι αξίες των τραπεζών τους. Δεν παίζουν μεγάλο ρόλο παρ’ όλο που είχανε στηθεί τα συστήματα τα οικονομικά γύρω από την Ντόιτσε Μπανκ σε μεγάλο βαθμό, και άρα βρίσκεται σε μεγάλη ανασφάλεια και ανησυχία. Γι’ αυτό παίρνει αργόσυρτες αποφάσεις. Δεν παίρνει γρήγορες αποφάσεις. Βρίσκεται σε ταλάντευση. Αυτό όμως που της δίνει χρόνο για να τακτοποιήσει τα μαγαζιά της είναι «θηλιά στο λαιμό» κρατών όπως η Ελλάδα.
Τώρα τι συνέβη με τους Γερμανούς; Οι οποίοι δεν είχαν τρομερό σχέδιο αρχικά, ήρθαν και συνάντησαν διάφορες ελίτ στον Νότο όπως αυτή που μας ενδιαφέρει, την ελληνική ολιγαρχία και διαπλοκή. Και ανακάλυψαν ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν έτοιμοι να παραδοθούν, και παραδόθηκαν, γιατί δεν έχουν μάθει να ζουν με κοινωνική συναίνεση, ούτε καν συμβιβασμούς, αλλά με τις πλάτες του ξένου παράγοντα. Είτε είναι αυτές λόγχες, είτε είναι αυτές ευρώ. Κατά συνέπεια, παραδόθηκαν με μια καταπληκτική ταχύτητα η ελληνική ολιγαρχία και η διαπλοκή και οι Γερμανοί πολύ εύκολα έφτιαξαν ένα σχέδιο που οδήγησε την Ελλάδα στην αποικία χρέους, όπως την ονομάζω, και ένα σχέδιο που προέβλεπε την αύξηση του ελληνικού δημόσιου χρέους για να απαλλαγούν οι ίδιοι και οι τράπεζές τους, τα ομόλογά τους, οι ασφαλιστικές εταιρείες τους κ.λπ. Ένα σχέδιο που τους απέφερε 69 δισ. κέρδος όπως τα έχω υπολογίσει από διάφορες πηγές μέσα στην κρίση, και ένα σχέδιο που προέβλεπε τη μετακύλιση από το δημόσιο χρέος στο ελληνικό χρέος.
Το τέταρτο σημείο αφορά το πλαίσιο στο οποίο δρα η Γερμανία με αυτά τα σχέδια. Το πλαίσιο αυτό είναι νομίζω η εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε μια αυτοκρατορία. Πράγματι η Γερμανία έχει δυσκολίες και είναι πολύ μικρή για να γίνει αυτοκρατορία. Σύμφωνα με όλες τις μελέτες στην πρόβλεψη τι θα γίνει από το 2030 έως το 2060, ανάμεσα σε αυτές είναι και έκθεση της αμερικάνικης CIA, η Γερμανία προβλέπεται να έχει 2,4% του παγκόσμιου ΑΕΠ, όσο έχει η Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δηλαδή δεν μπορεί να σταθεί μόνη της. Χρειάζεται την Ευρώπη. Η Ευρώπη εξελίσσεται σε μια αυτοκρατορία με ιδιορρυθμίες. Πρώτα απ’ όλα έχει μέλη εθνικά κράτη. Δεύτερον, δεκαεφτά από αυτά τα εθνικά κράτη αποτελούσαν στο παρελθόν αυτοκρατορίες ή μέρος από αυτοκρατορίες. Τι χαρακτηρίζει τις αυτοκρατορίες; Πάρα πολλά στοιχεία, αλλά με ενδιαφέρουν τρία πράγματα.
Πρώτον, ουδέποτε αυτοκρατορίες του καπιταλισμού, όπως λανθασμένα πιστεύουν οι περισσότεροι Έλληνες, μετά την πρωταρχική συσσώρευση του 1500, 1600 στήθηκαν από κράτη. Ήταν πολύ αδύναμα τα κράτη για να στήσουνε ισχυρές αποικιοκρατίες. Συνήθως, και αφορά και τη γερμανική αποικιοκρατία, συνήθως προηγούνται οι μεγάλες εταιρείες. Προηγήθηκε, ας πούμε, η Εταιρεία των Ανατολικών Ινδιών της Πορτογαλίας με 1,2 εκατομμύρια υπαλλήλους. Προηγήθηκε η Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών της Αγγλίας, με 400.000 στρατό. Οι εταιρείες αυτές είχαν κρατικά δικαιώματα: στρατούς, δικαστήρια, επενδύσεις… χίλια πράγματα. Αυτές εισέβαλλαν πρώτα στις αποικίες, και όταν δεν μπορούσαν οι εταιρείες να τις διατηρήσουν ακολουθούσαν οι γραφειοκρατίες π.χ. οι Σκοτσέζοι στις Ινδίες και μετά τα κράτη. Οι αυτοκρατορίες λοιπόν στήθηκαν σε ένα τρίγωνο: επιχειρήσεις, γραφειοκρατία, κράτος. Ή αλλιώς: χρηματοπιστωτικές αγορές, γραφειοκρατία Βρυξελλών, κράτη με 3Α, κεντρικό σύστημα η Γερμανία.
Η αυτοκρατοριοποίηση αυτή είχε ακόμα δύο χαρακτηριστικά: Πρώτον τη διαβάθμιση. Οι αυτοκρατορίες διαβαθμίζουν της περιοχές ή πολιτικές οντότητες –σήμερα εθνικά κράτη. Δεν είναι ίσα. Ενώ τυπικά είμαστε ίσο κράτος με τη Γερμανία, στην ουσία δεν ισχύει. Έχουμε μια διαβάθμιση και η διαβάθμιση αυτή συνοδεύεται παραδοσιακά από διάχυση πολιτισμού, ή όπως σήμερα, οικονομικού πολιτισμού, όλα τα μέτρα που απαιτεί η Γερμανία από εμάς, ο έλεγχος του χρέους, κ.λπ. Δηλαδή προσπαθεί να επιβάλει σε χώρες με άλλο εθνικό σύστημα, άλλη παράδοση και ιστορία, ένα οικονομικό μοντέλο που δεν συνάδει με αυτές.
Επίσης, για να μπορέσει να αναπτύξει η Γερμανία αυτή την πρωτοκαθεδρία της στην Ευρώπη που τείνει να γίνει αυτοκρατορία, κάνει το παραδοσιακό σχήμα που έκαναν πάντοτε οι ιμπεριαλιστές, συσκότιση. Τι κάνει η Γερμανία; Εμφανίζεται ως θύμα. Δεν εμφανίζεται μόνο τώρα. Ακόμα και για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, εμφανίζει τον εαυτό της ως διπλό θύμα. Θύμα του Χίτλερ και θύμα των βομβαρδισμών των συμμάχων, δηλαδή το μεγαλύτερο θύμα της Ευρώπης. Και αυτό το πιστεύει μεγάλη μερίδα των Γερμανών. Το διώξιμο των Γερμανών από την Τσεχία, την Πολωνία κ.λπ. εμφανίζεται ίσης αξίας με τη σφαγή των Εβραίων, των Ρομά. Σήμερα εμφανίζεται ως θύμα που πρέπει να πληρώνει τα χρέη τα δικά μας και, δυστυχώς, οι ελληνικές κυβερνήσεις και ειδικά του Γιώργου Παπανδρέου, δικαιολόγησαν ότι οι κακομοίρηδες οι Γερμανοί, που πρέπει να πληρώνουν για μας, πρέπει να τους σεβόμαστε, να μη διαπραγματευόμαστε κ.λπ. Το δεύτερο, η Γερμανία εμφανίζεται ως αγνώμων. Η Συνθήκη του Λονδίνου είχε δύο ρήτρες, ανάπτυξη και έλλειμμα. Για να πληρώνει δηλαδή τους δανειστές της πρέπει να έχει μια επαρκή ανάπτυξη και θα πρέπει να μην πληρώνει πάνω από το 3% του εμπορίου της. Δηλαδή, όλοι είχαν συμφωνήσει ότι η Γερμανία πρέπει να αναπτυχθεί για να πληρωθούν. Η Γερμανία όμως, ως αγνώμων, απαιτεί να μας στραγγαλίσει εμάς, για να αρπάξει τον ορυκτό μας πλούτο και τη μικρομεσαία ιδιοκτησία. Και το άλλο χαρακτηριστικό τους είναι αυτό το οποίο εμφανίστηκε ιδιαίτερα στην Αφρική και στην Κίνα, είναι αυτή η ιδιαίτερη αίσθηση του τιμωρού. Λένε, εσείς γλεντούσατε, εμείς είμαστε το θύμα, και τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσετε.
Το έκτο σημείο είναι ο τρόπος με τον οποίο εμφανίζεται αυτή η κατάσταση. Όταν πριν από δύο ή τρία χρόνια είχα πρωτοπεί για αποικία χρέους, με κοίταγαν περίεργα. Γιατί νόμιζαν ότι αποικία ήταν το ιππικό και άλλες τέτοιες εικόνες. Σας ζητώ να διαβάσετε το βιβλίο του φιλελεύθερου Βρετανού Χόμπσον, Ιμπεριαλισμός, γραμμένο το 1902, ο οποίος λέει ότι υπάρχουν τριών ειδών αποικίες. Και ως δεύτερη αναφέρει την αποικία που διατηρεί την κυβέρνηση αλλά έχει από πάνω της μια επιτροπεία. Έχει η Ελλάδα επιτροπεία; Αυτό που διαφεύγει από την κοινή γνώμη είναι ότι οι δύο απ’ τους τρεις της τρόικας είναι Γερμανοί. Και ασχολούνται με τις εργασιακές σχέσεις και την αποδόμηση του κοινωνικού κράτους. Κάτω από αυτή την τρόικα, που ελέγχει ολόκληρη τη χώρα, βρίσκονται οι Ολλανδοί φίλοι τους που ελέγχουν τις τράπεζες, βρίσκεται επιτροπεία σε κάθε υπουργείο, ακόμα και στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας, μέσω του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, βρίσκεται η επιτροπεία του Ράιχενμπαχ στη δημόσια διοίκηση και η επιτροπεία του Φούχτελ στους δήμους. Και ανοίγω μια παρένθεση, στις δημοτικές εκλογές δεν μπορεί να ψηφιστεί δήμαρχος που συνεργάστηκε με τον Φούχτελ. Τέλος, έχουμε την παρουσία των γερμανικών ιδρυμάτων. Π.χ. των κομματικών ιδρυμάτων, ένα από αυτά είναι το Ρόζα Λούξεμπουργκ, που κακώς πήρε το όνομα της Λούξεμπουργκ, στις δράσεις αυτών των ιδρυμάτων είναι επιμορφώσεις δημοσιογράφων, προγράμματα για τη Μεσόγειο, και διάβασα ένα βιβλίο του 1940, οι Γερμανοί θέλουν να ελέγξουν τη Μεσόγειο για να έχουν δίοδο στα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής. Έφεραν την Κύπρο τρίτη φορά σε θέση αποικίας μετά τους Τούρκους και τους Άγγλους, τώρα έγινε αποικία χρέους των Γερμανών.
Και κλείνοντας, η Γερμανία χρησιμοποιεί το νόμισμα ως εργαλείο πρωτοκαθεδρίας των γερμανικών συμφερόντων. Η ιδιαιτερότητα της Γερμανίας με μία φράση είναι η εξής: Εμείς έχουμε πολλά σπίτια, δεν έχουμε καταθέσεις, οι Γερμανοί έχουν πολλά ασφαλιστικά συμβόλαια, πολλές καταθέσεις, πολλές αποταμιεύσεις. Ο πληθωρισμός είναι υπέρ ημών κατά εκείνων. Είναι όλα θέμα συσχετισμών. Και διάθεση για πάλη. Ευχαριστώ πολύ.
* Ομιλία του Ν. Κοτζιά, συγγραφέα του βιβλίου Ελλάδα αποικία χρέους, στην εκδήλωση με τίτλο «Αντίσταση στη νέα Κατοχή» που πραγματοποιήθηκε στις 2 Οκτωβρίου στην αίθουσα του Άρδην, Ξενοφώντος 4.
Ανάρτηση από: http://ardin-rixi.gr
